ການຮັບຮູ້ແລະແກ້ໄຂບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນເປັນຢ່າງດີ
ໃນຂະບວນການປ່ຽນແປງໃໝ່ໄປສູ່ສັງຄົມນິຍົມຢູ່ຫວຽດນາມ
(ຕອນທີ 1)
ໃນຂະບວນການປ່ຽນແປງໃໝ່ໄປສູ່ສັງຄົມນິຍົມຢູ່ຫວຽດນາມ
(ຕອນທີ 1)
ສະຫາຍເລຂາທິການໃຫຍ່ ຫງວຽນ ຝູ ຈ້ອງ ຢ້ຽມຢາມຮູບແບບການຜະລິດຊາ ຕາມຕຳລາ VIETGAP ຢູ່ບ້ານກົກຟາດ, ຕາແສງບ້ານບໍ, ເມືອງຕາມເດື່ອງ, ແຂວງລາຍເຈົາ _ພາບ: TTXVN
ການລະບຸສາຍພົວພັນທີ່ສໍາຄັນນັບມື້ນັບຊັດເຈນ, ຄົບຖ້ວນ ແລະກວມລວມຫຼາຍຂຶ້ນ,
ຕັ້ງແຕ່ລະບົບທັງໝົດໄປຈົນເຖິງສ່ວນປະກອບຕ່າງໆ
ການລະບຸບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສໍາຄັນ ແມ່ນຂະບວນການສະຫຼຸບຄວາມຮູ້ທາງທິດສະດີທີ່ສູງຫຼາຍ, ການຊອກຫາທ່າອ່ຽງການພັດທະນາທົ່ວໄປ, ສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນ, ບັນດາຄວາມຂັດແຍ້ງແລະການປະທະກັນທີ່ແຮງ, ສາຍພົວພັນທົ່ວໄປທີ່ມີລັກສະນະກົດເກນ ທີ່ບໍ່ເກີດຂຶ້ນໃນມື້ໜຶ່ງຍາມດຽວ, ແຕ່ເປັນຂະບວນການທີ່ຫຍຸ້ງຍາກຍາວນານ, ຊ້ຳບໍ່ໜຳ ມີທັງຄວາມຜິດພາດກ່ອນທີ່ຈະເຂົ້າເຖິງຄວາມຮັບຮູ້ທີ່ຖືກຕ້ອງ ຄົບຖ້ວນ ກວມລວມ ເລິກເຊິ່ງກວ່າ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຊັດເຈນເຖິງແຕ່ລະຂັ້ນ, ແຕ່ລະບາດກ້າວຂອງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ການພັດທະນາໃນຄວາມຄິດທິດສະດີ, ແມ່ນການສະແດງອອກຢ່າງມີຊີວິດຊີວາເຖິງລະດັບການເຕີບໃຫຍ່ ແລະພັດທະນາທາງດ້ານທິດສະດີ ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ.
ຄຳວ່າ “ບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ” ໄດ້ປະກົດເປັນທາງການເປັນຄັ້ງທຳອິດ ໃນເອກະສານຂອງກອງປະຊຸມຄົບຄະນະຄັ້ງທີ 10 ຂອງຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກສະໄໝທີ III (ເດືອນທັນວາ 1964) ວ່າດ້ວຍການຄ້າແລະລາຄາ. ເວລານັ້ນ, ໃນການວິເຄາະລັກສະນະເສດຖະກິດພື້ນຖານ ແລະ ເນື້ອໃນຂອງການປະຕິວັດສັງຄົມນິຍົມຢູ່ພາກເໜືອ ໃນຊຸມປີຕົ້ນແຫ່ງການກ້າວໄປສູ່ສັງຄົມນິຍົມ, ຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ໄດ້ວາງຄວາມຕ້ອງການວ່າ: “ສ້າງບັນດາສາຍພົວພັນໃຫຍ່ຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ແກ້ໄຂຄວາມຂັດແຍ່ງໃຫຍ່ໃຫ້ດີ…” (1). ໃນໄລຍະຕົ້ນຂອງການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມຢູ່ພາກເໜືອ, ເຖິງວ່າຄວາມຄິດທິດສະດີຂອງພັກໃນເວລານີ້ ບໍ່ໄດ້ສະທ້ອນເຖິງບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ມີລັກສະນະກົດເກນຢ່າງສົມບູນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ກຳນົດລັກສະນະແລະວິທີແກ້ໄຂບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນຢ່າງຊັດເຈນ, ແຕ່ນີ້ແມ່ນໜໍ່ແໜງ ຈຸດເລີ່ມຕົ້ນທີ່ມີຄວາມໝາຍ ແລະ ເປັນປະຖົມປັດໄຈ ໃນຄວາມຄິດທິດສະດີຂອງພັກ ກ່ຽວກັບ “ບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ” ໃນໄລຍະຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ສັງຄົມນິຍົມຢູ່ຫວຽດນາມ. ພາຍຫຼັງການປົດປ່ອຍພາກໃຕ້ແລະໂຮມປະເທດເປັນເອກະພາບແລ້ວ, ທົ່ວປະເທດໄດ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມ (ປີ 1975), ມາຮອດກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XI ຂອງພັກ (ປີ 2011), ເອກະສານຂອງພັກເກືອບບໍ່ໄດ້ລະບຸ ຫຼືຕັ້ງຊື່ “ບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ” ໂດຍກົງ.
ໂຄງການການເມືອງກໍ່ສ້າງປະເທດໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ສັງຄົມນິຍົມ (ສະບັບເພີ່ມເຕີມແລະພັດທະນາປີ 2011) ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ໄດ້ກ່າວເຖິງບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນຢ່າງເປັນລະບົບ ໃນການພິຈາລະນາຈະຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ເປັນພິເສດເຖິງການກຳແໜ້ນ ແລະ ການແກ້ໄຂເປັນຢ່າງດີ ບັນດາສາຍສໍາພັນທີ່ສໍາຄັນຄື: ການພົວພັນລະຫວ່າງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ສະຖຽນລະພາບ ແລະການພັດທະນາ; ລະຫວ່າງການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານການເມືອງ; ລະຫວ່າງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແລະ ທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ; ລະຫວ່າງການພັດທະນາກໍາລັງການຜະລິດ ແລະ ການກໍ່ສ້າງ ປັບປຸງການພົວພັນການຜະລິດສັງຄົມນິຍົມໃຫ້ສົມບູນເທື່ອລະກ້າວ; ລະຫວ່າງການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ປະຕິບັດຄວາມກ້າວໜ້າແລະຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ; ລະຫວ່າງການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມ ແລະ ການປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດສັງຄົມນິຍົມ; ລະຫວ່າງເອກະລາດ, ຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງສາກົນ; ລະຫວ່າງການນຳພາຂອງພັກ, ການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ, ການເປັນເຈົ້າຂອງຂອງປະຊາຊົນ.
ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XII ຂອງພັກໄດ້ປັບປ່ຽນການພົວພັນ “ລະຫວ່າງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແລະ ທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ” ເປັນການພົວພັນ “ລະຫວ່າງການປະຕິບັດຕາມກົດເກນຕະຫຼາດ ແລະ ການຮັບປະກັນທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ”. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຈາກແປດສາຍພົວພັນທີ່ສໍາຄັນ ໄດ້ພັດທະນາເປັນເກົ້າສາຍພົວພັນທີ່ສໍາຄັນ ໂດຍເພີ່ມການພົວພັນ “ລະຫວ່າງລັດແລະຕະຫຼາດ”. ການພົວພັນນີ້ໄດ້ຮັບການກຳນົດຢ່າງຄົບຖ້ວນ ໂດຍມະຕິກອງປະຊຸມຄົບຄະນະຄັ້ງທີ 5 ຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກສະໄໝທີ XII ເຊິ່ງໄດ້ລະບຸຢ່າງຄົບຖ້ວນກວ່າ ດ້ວຍການເພີ່ມເຕີມອົງປະກອບທີສາມຄື “ສັງຄົມ”, ເປັນການພົວພັນ “ລະຫວ່າງລັດ, ຕະຫຼາດ ແລະ ສັງຄົມ”. ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກສືບຕໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈໃໝ່ ແລະເພີ່ມເຕີມໃໝ່ ກ່ຽວກັບບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ. ນັ້ນແມ່ນການປັບລຳດັບການພົວພັນ “ລະຫວ່າງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ສະຖຽນລະພາບ ແລະ ການພັດທະນາ” ເປັນ “ລະຫວ່າງສະຖຽນລະພາບ, ການປ່ຽນແປງໃໝ່ ແລະ ການພັດທະນາ”; ເພີ່ມການພົວພັນ “ລະຫວ່າງການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດ ແລະການພັດທະນາວັດທະນະທໍາ, ປະຕິບັດຄວາມກ້າວຫນ້າ ແລະຄວາມຍຸດຕິທໍາທາງສັງຄົມ” ເຂົ້າໃນ “ລະຫວ່າງການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ປະຕິບັດຄວາມກ້າວໜ້າ, ຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ ແລະ ການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ”; ປັບປ່ຽນການພົວພັນ “ລະຫວ່າງການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມ ແລະການປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດສັງຄົມນິຍົມ” ເປັນ “ລະຫວ່າງການກໍ່ສ້າງ ແລະ ການປົກປັກຮັກສາ ປະເທດຊາດສັງຄົມນິຍົມ”; ປັບປ່ຽນການພົວພັນ “ລະຫວ່າງພັກນຳພາ, ລັດຄຸ້ມຄອງ ແລະ ປະຊາຊົນເປັນເຈົ້າຂອງ”. ພິເສດ, ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກ ໄດ້ເພີ່ມການພົວພັນທີ່ສຳຄັນ ລະຫວ່າງການປະຕິບັດປະຊາທິປະໄຕ ແລະ ເພີ່ມທະວີລະບຽບກົດໝາຍ, ຮັບປະກັນລະບຽບວິໄນສັງຄົມ ເຊິ່ງປະກອບເຂົ້າເປັນລະບົບລວມ ສິບສາຍພັວພັນທີ່ສຳຄັນ ທີ່ມີລັກສະນະກົດເກນ ຂອງການປ່ຽນແປງໃໝ່ ແລະ ການພັດທະນາຂອງຫວຽດນາມ.
ດັ່ງນັ້ນ, ມາຮອດປະຈຸບັນ, ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ໄດ້ກຳນົດ 10 ສາຍພົວພັນສຳຄັນ ທີ່ຕ້ອງສືບຕໍ່ກຳແໜ້ນ ແລະ ແກ້ໄຂຢ່າງດີ ໃນຂະບວນການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມ, ລວມມີ: 1- ລະຫວ່າງສະຖຽນລະພາບ, ການປ່ຽນແປງໃໝ່ ແລະ ການພັດທະນາ; 2- ລະຫວ່າງການປ່ຽນແປງໃໝ່ທາງດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ການປ່ຽນແປງໃໝ່ທາງດ້ານການເມືອງ; 3- ລະຫວ່າງການປະຕິບັດຕາມກົດເກນຕະຫຼາດ ແລະ ການຮັບປະກັນທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ; 4- ລະຫວ່າງການພັດທະນາກຳລັງການຜະລິດ ແລະ ການກໍ່ສ້າງ, ປັບປຸງການພົວພັນການຜະລິດສັງຄົມນິຍົມໃຫ້ສົມບູນແບບເທື່ອລະກ້າວ; 5- ລະຫວ່າງລັດ, ຕະຫຼາດ ແລະ ສັງຄົມ; 6- ລະຫວ່າງການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດ ແລະການພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ປະຕິບັດຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ, ການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ; 7- ລະຫວ່າງການກໍ່ສ້າງ ແລະ ການປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດຫວຽດນາມສັງຄົມນິຍົມ; 8- ລະຫວ່າງເອກະລາດ, ຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງສາກົນ; 9- ລະຫວ່າງການນຳພາຂອງພັກ, ການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ ແລະ ການເປັນເຈົ້າຂອງຂອງປະຊາຊົນ; 10- ລະຫວ່າງການປະຕິບັດປະຊາທິປະໄຕ ແລະ ການເພີ່ມທະວີລະບຽບກົດໝາຍ, ຮັບປະກັນລະບຽບວິໄນສັງຄົມ.
ເປັນອັນຈະແຈ້ງວ່າ, ຈາກການປ່ຽນແປງແລະການເພີ່ມເຕີມທັງໝົດ ຫຼືພາຍໃນແຕ່ລະການພົວພັນຂ້າງເທິງນີ້ ມີຄວາມໝາຍເລິກເຊິ່ງ ແລະເປັນຜົນມາຈາກຂະບວນການທີ່ຍາວນານແລະລະອຽດ ຂອງການທົບທວນຄືນ, ການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ການພັດທະນາທິດສະດີ. ລະບົບສິບສາຍພົວພັນທີ່ສໍາຄັນປະກອບເປັນຄວາມຄົບຖ້ວນສົມບູນແບບ, ມີຄວາມໝາຍສໍາຄັນທາງວິທີວິທະຍາ ເພື່ອຊີ້ນໍາແລະນໍາພາກິດຈະກໍາການປະຕິບັດໃນທຸກຂົງເຂດຂອງຊີວິດສັງຄົມ. ເອກະສານຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XIII ກໍ່ໄດ້ເນັ້ນໜັກວ່າ ນີ້ແມ່ນບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ, ສະທ້ອນເຖິງບັນດາກົດເກນທີ່ສັດຈະວິພາກ ແລະ ບັນດາບັນຫາທິດສະດີຫຼັກ ກ່ຽວກັບແນວທາງການປ່ຽນແປງໃໝ່ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ.
ບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈນັບມື້ນັບເລິກເຊິ່ງ, ສ້າງເປັນລະບົບ
ທັດສະນະທີ່ມີລັກສະນະຫຼັກການວິທີ ເພື່ອຊີ້ນຳການແກ້ໄຂບັນຫາພຶດຕິກຳໃຫ້ດີ,
ປະກອບສ່ວນປັບປຸງບູລະນະທິດສະດີກ່ຽວກັບລັດທິສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ
ທີໜຶ່ງ, ກ່ຽວກັບທາດແທ້ຂອງການກ່ຽວພັນພາຍນອກແລະພາຍໃນທີ່ສັບຊ້ອນ ຂອງບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ.
ກ່ອນອື່ນໝົດ, ການແກ້ໄຂບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ ໄດ້ວາງຢູ່ໃນສາຍພົວພັນໂດຍລວມທີ່ໃກ້ຊິດ ກັບລະບົບຈຸດໝາຍໂດຍລວມຂອງລັດທິສັງຄົມນິຍົມ, ແປດຄຸນລັກສະນະພິເສດຂອງສັງຄົມສັງຄົມນິຍົມ ແລະ ແປດທິດທາງກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມ. ຄວາມເປັນເອກະພາບລວມຂອງ 4 ເນື້ອໃນທີ່ກ່າວມາຂ້າງເທິງນີ້ ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ແມ່ນບັນຫາຫຼັກ ໃນໂຄງປະກອບລະບົບທິດສະດີການປ່ຽນແປງໃໝ່ຂອງຫວຽດນາມ ໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ສັງຄົມນິຍົມ, ທັງແມ່ນທິດສະດີກ່ຽວກັບລັດທິສັງຄົມນິຍົມ ແລະ ເສັ້ນທາງກ້າວສູ່ສັງຄົມນິຍົມຢູ່ຫວຽດນາມ. ບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນແມ່ນ ພາຫະນະແລະວິທີການ ເພື່ອຮັບຮູ້ ແລະ ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດຢ່າງຖືກຕ້ອງ ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍ “ປະຊາຊົນຮັ່ງມີ, ປະເທດຊາດເຂັ້ມແຂງ, ມີປະຊາທິປະໄຕ, ຍຸດຕິທຳ ແລະ ອາລະຍະທຳ”, ປະຕິບັດຄຸນລັກສະນະ ແລະ ທິດທາງການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມຢ່າງສຳເລັດຜົນ. ຫຼາຍເນື້ອໃນຂອງແຕ່ລະສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ ມີຄວາມກ່ຽວພັນກັນຢ່າງໃກ້ຊິດ, ຊ້ຳຍັງຫັນປ່ຽນກັນດ້ວຍເນື້ອໃນລັກສະນະ ຫຼືທິດທາງຂອງການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນການຮັບຮູ້ ແລະ ແກ້ໄຂສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ, ພວກເຮົາຕ້ອງຕັ້ງມັນຢູ່ໃນສ່ວນລວມຂອງການພົວພັນກັບທິດທາງ ແລະ ຄຸນລັກສະນະສັງຄົມສັງຄົມນິຍົມ; ຖ້າແຍກກັນຈະສູນເສຍລັກສະນະລະບົບແລະຈຸດປະສົງ, ບໍ່ເຫັນແຈ້ງ ບັນດາກົດເກນການພັດທະນາພາວະວິໄສພາຍໃນ ຂອງການພົວພັນທີ່ສຳຄັນ. ການຄົ້ນພົບບັນດາກົດເກນກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມ ບໍ່ແມ່ນເປົ້າໝາຍສຸດທ້າຍ, ແຕ່ແມ່ນວິທີການ, ເຄື່ອວມືເພື່ອເຂົ້າໃຈໃນລະດັບທິດສະດີ ເພື່ອໃຫ້ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ປະຕິບັດການກຳອຳນາດຢ່າງມີວິທະຍາສາດ, ສອດຄ່ອງກັບບັນດາກົດເກນການພັດທະນາພາວະວິໄສ, ແກ້ໄຂບັນດາຂໍ້ຂັດແຍ້ງໃຫຍ່, ຄ່ອຍໆບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງລັດທິສັງຄົມນິຍົມ, ປະຕິບັດທິດທາງກໍ່ສ້າງລັດທິສັງຄົມນິຍົມຢ່າງສຳເລັດຜົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄຸນລັກສະນະສັງຄົມສັງຄົມນິຍົມປະກົດເປັນຈິງ.
ແຕ່ລະການພົວພັນທີ່ສໍາຄັນໃນເອກະພົບບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສໍາຄັນ ກໍ່ໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງຫຼາຍຂຶ້ນ. ລະບົບບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ ປະກອບດ້ວຍສິບສາຍພົວພັນໃຫຍ່ທີ່ມີເປົ້າໝາຍດຽວກັນ, ແຕ່ ສາຍພົວພັນໃຫຍ່ແຕ່ລະສາຍ ມີລັກສະນະແລະຕໍາແໜ່ງຂອງຕົນເອງ.
ການພົວພັນທີ່ສຳຄັນລະຫວ່າງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ສະຖຽນລະພາບ ແລະ ການພັດທະນາ ແມ່ນສາຍພົວພັນທໍາອິດ, ນຳໜ້າ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນໃນລະບົບສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ. ໃນສາມອົງປະກອບຂອງສາຍພົວພັນນີ້, ການປ່ຽນແປງໃໝ່ຕ້ອງປະຕິບັດກ່ອນ,ແມ່ນແບບວິທີເພື່ອພັດທະນາ, ສະຖຽນລະພາບແມ່ນເງື່ອນໄຂ ແລະ ການພັດທະນາແມ່ນຈຸດໝາຍ - ນີ້ແມ່ນການການພົວພັນທີ່ຄອບງຳ, ຜູກມັດລະຫວ່າງເງື່ອນໄຂ, ແບບວິທີການ ແລະ ເປົ້າໝາຍການພັດທະນາໃນໄລຍະຍາວ. ການພັດທະນາຕ້ອງອີງໃສ່ຄວາມໝັ້ນຄົງ ສະຖຽນລະພາບ ແລະ ດ້ວຍແບບວິທີການປ່ຽນແປງໃໝ່; ຖ້າບໍ່ມີພື້ນຖານທີ່ໝັ້ນຄົງ ການພັດທະນາກໍ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ ແລະ ໂດຍຜ່ານການພັດທະນາ ເງື່ອນໄຂຕ່າງໆຈຶ່ງຖືກສ້າງຂຶ້ນ ເພື່ອຄວາມໝັ້ນຄົງ ແລະ ການປ່ຽນແປງໃໝ່ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ຕາມຄວາມຕ້ອງການແລະລະດັບທີ່ສູງຂຶ້ນ. ຈາກການກຳນົດການປ່ຽນແປງໃໝ່ເປັນສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດ, ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກໄດ້ປ່ຽນຕຳແໜ່ງຂອງ “ສະຖຽນລະພາບ” ໃຫ້ “ການປ່ຽນແປງໃໝ່” ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ໃນສະພາບການປະຈຸບັນ ຈຳເປັນຕ້ອງໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກວ່າອີກ ກັບການຮັກສາສະຖຽນລະພາບທຸກດ້ານຂອງຊີວິດດ້ານ ການເມືອງ-ສັງຄົມ ເພື່ອສ້າງປະຖົມປັດໄຈ ແລະ ເງື່ອນໄຂໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາ.
ການພົວພັນລະຫວ່າງການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານເສດຖະກິດ ແລະການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານການເມືອງ ມີບົດບາດເປັນໃຈກາງ ພື້ນຖານ, ເພາະວ່າ ການແກ້ໄຂສາຍພົວພັນນີ້ຈະສົ່ງຜົນກະທົບແລະຕັດສິນຊີ້ຂາດ ເຖິງການແກ້ໄຂບັນດາສາຍພົວພັນທີ່ສໍາຄັນອື່ນໆ, ເມື່ອ “ປັດໄຈເສດຖະກິດຖືວ່າເປັນພື້ນຖານອັນດັບໜຶ່ງ ຂອງການພັດທະນາ, ພ້ອມກັນນັ້ນ, ການເມືອງແມ່ນປັດໄຈທີ່ອ່ອນໄຫວ ແລະສັບສົນທີ່ສຸດ ໃນຊີວິດສັງຄົມ”(2). ການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານເສດຖະກິດແມ່ນບາດກ້າວບຸກທະລຸ ຂອງຂະບວນການປ່ຽນແປງໃໝ່ຢູ່ຫວຽດນາມ, ສຸມໃສ່ພັດທະນາເສດຖະກິດຕະຫຼາດຕາມທິດສັງຄົມນິຍົມ, ສ້າງພື້ນຖານທາງດ້ານວັດຖຸ - ເຕັກນິກຂອງສັງຄົມນິຍົມ. ຂະບວນການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານເສດຖະກິດ ຕ້ອງດຳເນີນໄປພ້ອມໆກັນກັບແຕ່ລະບາດກ້າວຂອງການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານການເມືອງ; ການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານການເມືອງສຸມໃສ່ການປ່ຽນແປງໃໝ່ຄວາມຄິດການເມືອງ ແລະລະບົບການເມືອງ. ການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານເສດຖະກິດໄດ້ດຳເນີນກ່ອນ, ແຕ່ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າ ການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານການເມືອງຈະໄດ້ດຳເນີນຊ້າໄປ; ການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານການເມືອງຕ້ອງດຳເນີນໄປເທື່ອລະກ້າວຢ່າງລະມັດລະວັງ, ຮັບປະກັນຫຼັກການວ່າອັນໃດທີ່ຈະແຈ້ງ ສຸກງອມແລ້ວ, ໄດ້ຮັບການພິສູດແລ້ວວ່າມີປະສິດທິພາບໃນທາງປະຕິບັດ ແລະຄົນສ່ວນໃຫຍ່ເຫັນດີ ກໍ່ໃຫ້ນຳໄປປະຕິບັດຕໍ່ໄປ, ສິ່ງໃດທີ່ບໍ່ມີກົດລະບຽບ ຫຼືເກີນກວ່າກົດລະບຽບ ໃຫ້ທົດລອງດ້ວຍຄວາມກ້າຫານ, ທັງເຮັດທັງຖອດຖອນບົດຮຽນ, ຄ່ອຍໆຂະຫຍາຍອອກໄປ, ໂດຍບໍ່ຕ້ອງຄວາມສົມບູນແບບ, ແຕ່ກໍ່ບໍ່ຮີບຮ້ອນ.
ການພົວພັນລະຫວ່າງການປະຕິບັດຕາມກົດເກນການຕະຫຼາດ ແລະ ການຮັບປະກັນທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ ນັ້ນເປັນສອງດ້ານຂອງການລວມເປັນໜຶ່ງດຽວຄື ພື້ນຖານເສດຖະກິດຕະຫຼາດຕາມທິດສັງຄົມນິຍົມ - ຮູບແບບເສດຖະກິດໂດຍລວມ ຂອງປະເທດເຮົາໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ສັງຄົມນິຍົມ. ການປະຕິບັດຕາມບັນດາກົດເກນຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ (ກົດເກນຄຸນຄ່າ, ກົດເກນການສະໜອງແລະຄວາມຕ້ອງການ, ກົດເກນການແຂ່ງຂັນ...) ແມ່ນຄວາມຈຳເປັນໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ທັນສະໄໝ, ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ, ດຳເນີນງານຢ່າງຄົບຖ້ວນ ແລະ ຄົບຊຸດຕາມກົດເກນຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ. ຖ້າຫາກບໍ່ປະຕິບັດຕາມກົດເກນຕະຫຼາດ ແລະ ລັກສະນະຕະຫຼາດຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ ຈະພາໃຫ້ເສດຖະກິດຕະຫຼາດດຳເນີນງານຢ່າງບິດບ້ຽວ, ພັດທະນາຕາມເຈດຈຳນົງນິຍົມ ແລະ ງ່າຍທີ່ຈະກັບຄືນສູ່ເສດຖະກິດແບບແຜນການລວມສູນ ເກື້ອກູນ. ດ້ານອື່ນ, ລັກສະນະທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ ຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແມ່ນແນໃສ່ຮັບປະກັນບັນດາເປົ້າໝາຍສັງຄົມນິຍົມຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການບັງຄັບໃຫ້ລວມກັນ ແຕ່ແມ່ນຄຸນລັກສະນະທີ່ກຳນົດທາດແທ້ຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ເຊິ່ງຫວຽດນາມກຳລັງກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາ; ຖ້າບໍ່ຮັບປະກັນທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ,ເສດຖະກິດຈະພັດທະນາຢ່າງເສລີເກີນຄວນ ໂດຍສະແຫວງຫາຜົນປະໂຫຍດຂອງຄົນກຸ່ມນ້ອຍ ແລະ ລັກສະນະຂອງເສດຖະກິດທຶນນິຍົມກໍ່ຈະສ່ຽງທີ່ຈະຟື້ນຄືນ, ຜິດຈາກທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ.
ການພົວພັນລະຫວ່າງການພັດທະນາກໍາລັງການຜະລິດ ແລະ ການກໍ່ສ້າງແລະປັບປຸງການພົວພັນການຜະລິດສັງຄົມນິຍົມໃຫ້ສົມບູນເທື່ອລະກ້າວ ແມ່ນກົດເກນພື້ນຖານທີ່ສຸດ, ກວມລວມຕະຫຼອດ ແລະ ຄອບງຳການພັດທະນາຂອງສັງຄົມມະນຸດ ລວມທັງຂະບວນການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມຢູ່ຫວຽດນາມ. ກໍາລັງການຜະລິດກໍານົດເນື້ອໃນແລະລັກສະນະຂອງການພົວພັນການຜະລິດ; ກົງກັນຂ້າມ, ການພົວພັນການຜະລິດສົ່ງຜົນກະທົບຄືນ ແລະ ກຳນົດເປົ້າໝາຍສັງຄົມຂອງການຜະລິດ, ຈາກນັ້ນຈະເກີດປັດໄຈຕ່າງໆທີ່ສົ່ງເສີມກໍາລັງການຜະລິດຕາມຄວາມເໝາະສົມ ຫຼືຂັດຂວາງການພັດທະນາກໍາລັງການຜະລິດຫາກບໍ່ເໝາະສົມ. ດ້ວຍຈຸດເລີ່ມຕົ້ນທີ່ຕ່ຳຂອງເສດຖະກິດ ດັ່ງນັ້ນ ໜ້າທີ່ຈຸດໜັກໃຈກາງແລະສຳຄັນ ສຳລັບການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມໃຫ້ປະສົບຄວາມສຳເລັດຄື ຕ້ອງພັດທະນາກຳລັງການຜະລິດຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ເພື່ອສ້າງພື້ນຖານວັດຖຸທີ່ທັນສະໄໝ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ນີ້ແມ່ນໜ້າທີ່ໄລຍະຍາວ. ບໍ່ສາມາດຮີບຮ້ອນໃນການສ້າງການພົວພັນການຜະລິດທີ່ກ້າວກາຍ ຫຼືແຍກອອກຈາກລະດັບຂອງກຳລັງການຜະລິດ, ເຮັດໃຫ້ຄວາມຂັດແຍ່ງກັນລະຫວ່າງສອງດ້ານຂອງແບບວິທີການຜະລິດຮຸນແຮງຂຶ້ນ, ນຳປະເທດເຂົ້າສູ່ວິກິດການເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຢ່າງໜັກໜ່ວງ ຄືກ່ອນການປ່ຽນແປງໃໝ່. ດັ່ງນັ້ນ, ຄຽງຄູ່ກັບການຊອກຫາວິທີ ເພື່ອພັດທະນາກຳລັງການຜະລິດ, ປົດປ່ອຍທຸກແຫຼ່ງກຳລັງ ເພື່ອການພັດທະນາ, ດ້ວຍຫຼາຍພາກສ່ວນເສດຖະກິດ, ເຊິ່ງການພົວພັນການຜະລິດສັງຄົມນິຍົມໄດ້ຮັບການ “ປັບປຸງໃຫ້ສົມບູນແບບເທື່ອລະກ້າວ”, ດ້ວຍຫຼາຍຮູບການກຳມະສິດ ກ່ຽວກັບອຸປະກອນການຜະລິດ, ຮັບເອົາລະດັບການຈັດຕັ້ງ - ການຄຸ້ມຄອງເສດຖະກິດມະຫາພາກ ແລະ ການຄຸ້ມຄອງວິສາຫະກິດທັນສະໄໝ, ປັບປຸງບູລະນະລະບອບການແຈກຢາຍ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ການພົວພັນການຜະລິດໄດ້ຮັບການກຳນົດວ່າ “ກ້າວໜ້າສອດຄ່ອງ”, ໝາຍວ່າ ບໍ່ພຽງແຕ່ສອດຄ່ອງກັບລະດັບການພັດທະນາຂອງກຳລັງການຜະລິດທີ່ທັນສະໄໝ ຄືກັບທັດສະນະກ່ອນໜ້ານີ້, ຫາກຍັງສອດຄ່ອງກັບທາດແທ້ ແລະເປົ້າໝາຍຂອງລັດທິສັງຄົມນິຍົມ.
ການພົວພັນລະຫວ່າງ ລັດ, ຕະຫຼາດ ແລະ ສັງຄົມ ແມ່ນສາຍພົວພັນໃໝ່, ໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນຢ່າງເປັນທາງການ ໂດຍກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XII ຂອງພັກ, ແມ່ນສາມອົງປະກອບທີ່ສ້າງທ່າຂ່ຽງ “ສາມຂາ” ໃນການຄຸ້ມຄອງການພັດທະນາສັງຄົມ, ມີທັງການແຂ່ງຂັນ, ການຮ່ວມມື ແລະ ການພົວພັນຄອບງຳຊຶ່ງກັນແລະກັນ ເຊິ່ງທາງດ້ານທາດແທ້ແລ້ວ ແມ່ນການຈັດການກັບສາຍພົວພັນລະຫວ່າງອຳນາດລັດ, ອຳນາດເສດຖະກິດ ແລະ ອຳນາດດ້ານຈັນຍາບັນ-ວັດທະນະທຳ, ໂດຍມີລັດ - ວິສາຫະກິດ - ອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມ ເປັນຕົວແທນ. ຕາມນັ້ນ, ລັດທັງເປັນອັດຕະພາບບໍລິຫານ ທັງເປັນເຈົ້າຂອງໃນຕະຫຼາດ, ຄູ່ຮ່ວມມືຂອງຕະຫຼາດ, ສຸມໃສ່ພາລະໜ້າທີ່ສ້າງສັນການພັດທະນາ, ສ້າງສະພາບແວດລ້ອມທີ່ເອື້ອອຳນວຍ, ເປີດກວ້າງ, ໂປ່ງໃສ ແລະເປັນກາງ ເພື່ອໃຫ້ວິສາຫະກິດ ແລະ ອົງການສັງຄົມ ພັດທະນາ; ຕະຫຼາດມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການຈັດສັນຊັບພະຍາກອນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ; ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມມີບົດບາດນັບມື້ນັບເປັນເຈົ້າການ ແລະ ເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ວາອີກ ໃນການຄຸ້ມຄອງການພັດທະນາ, ການຕິດຕາມກວດກາ ແລະ ການວິຈານສັງຄົມ. ເພື່ອໃຫ້ມີຄວາມກົມກຽວໃນການພົວພັນລະຫວ່າງລັດ - ຕະຫຼາດ ແລະ ສັງຄົມ, ການແບ່ງບົດບາດທີ່ສົມເຫດສົມຜົນ ແລະ ກົນໄກດັດປັບຕົນເອງພາຍໃນລະຫວ່າງສາມອົງປະກອບມີບົດບາດຕັດສິນ, ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຕ້ອງຄຳນຶງເຖິງປັດໄຈຈາກພາຍນອກນັ້ນຄື ບົດບາດແລະຄວາມສາມາດນຳພາຂອງພັກ ໃນການດັດປັບ, ນຳໃຊ້ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດ, ພາລະໜ້າທີ່ຂອງລັດ, ຕະຫຼາດ ແລະ ສັງຄົມ ຢ່າງຖືກຕ້ອງ.
ການພົວພັນລະຫວ່າງການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດ ແລະການພັດທະນາວັດທະນະທໍາ, ປະຕິບັດຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະ ຄວາມຍຸດຕິທໍາທາງສັງຄົມ, ປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ ແມ່ນສາຍພົວພັນສຳຄັນ ທີ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ ຕາມທ່າອ່ຽງຂອງຍຸກສະໄໝ, ພ້ອມກັນນັ້ນ ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມດີເດັ່ນ ຂອງລະບອບສັງຄົມນິຍົມ. ນີ້ແມ່ນສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນ ທີ່ມີຫຼາຍອົງປະກອບທີ່ສຸດ, ໃນນັ້ນ “ການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດ” ແມ່ນແກນທີ່ມີຄວາມສໍາພັນ ທີ່ທັງເປັນເອກະພາບ ແລະ ຂັດແຍ້ງ ກັບສີ່ອົງປະກອບທີ່ຍັງເຫຼືອ; ການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດ ຕິດພັນກັບການປະຕິບັດບັນດາເນື້ອໃນອື່ນໆ ໃນການພົວພັນທີ່ສຳຄັນຂ້າງເທິງ ຈະກາຍເປັນການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ, ໃນທາງກົງຂ້າມ, ການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດດ້ວຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທັງໝົດ, ເບິ່ງເບົາ ຫຼືແຍກອອກຈາກບັນດາເນື້ອໃນທີ່ຍັງເຫຼືອ ຈະເຮັດໃຫ້ຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳເສື່ອມຖອຍ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມບໍ່ສະເໝີພາບ, ຄວາມຂັດແຍ້ງ, ຄວາມບໍ່ໝັ້ນຄົງທາງສັງຄົມ, ທຳລາຍສະພາບແວດລ້ອມ ແລະກໍ່ໃຫ້ເກີດຜົນຮ້າຍອື່ນໆ, ຂັດຂວາງການພັດທະນາແລະຄວາມກ້າວໜ້າທາງສັງຄົມ. ຈາກການພັດທະນາໜັກໄປທາງລວງກວ້າງ, ພວກເຮົານັບມື້ນັບເອົາໃຈໃສ່ຫຼາຍກວ່າເຖິງຄວາມເລິກ ແລະ ຄຸນນະພາບຂອງການເຕີບໂຕ. ປະຕິບັດການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມເປັນໃຈກາງ, ການພັດທະນາວັດທະນະທຳ ເປັນພື້ນຖານດ້ານຈິດໃຈສັງຄົມ. ການເຕີບດ້ານເສດຖະກິດໄປຄຽງຄູ່ກັບການປະຕິບັດຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະ ຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ ໃນທຸກບາດກ້າວ, ທຸກນະໂຍບາຍ ແລະ ຕະຫຼອດຂະບວນການພັດທະນາ. ພິເສດ, ການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ ໄດ້ກາຍເປັນອົງປະກອບເປັນທາງການ ຂອງການພົວພັນທີ່ສໍາຄັນຂ້າງເທິງ ເຊິ່ງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຮັບຮູ້ທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ນັບມື້ນັບເຊີດຊູຄວາມເຄົາລົບ, ການປົກປັກຮັກສາ ແລະ ຫຼໍ່ລ້ຽງສິ່ງແວດລ້ອມ, ດ້ວຍບັນດາທັດສະນະກ່ຽວກັບການພັດທະນາຢ່າງກົມກຽວ, ເປັນມິດກັບທຳມະຊາດ, ພັດທະນາເສດຖະກິດສີຂຽວ, ເສດຖະກິດໝູນວຽນ... ນີ້ແມ່ນທ່າອ່ຽງການພັດທະນາທີ່ຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້ ແລະ ແມ່ນບັນດາບາດກ້າວອັນສຳຄັນ ໃນທິດສະດີຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ເພື່ອແນໃສ່ກຳນົດທິດທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ ເພື່ອການພັດທະນາແບບຍືນຍົງໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ.
ການພົວພັນລະຫວ່າງການກໍ່ສ້າງ ແລະ ການປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ ສະທ້ອນເຖິງສອງໜ້າທີ່ຍຸດທະສາດຂອງການປະຕິວັດຫວຽດນາມ, ມີການພົວພັນແບບສັດຈະວິພາກທີ່ເລິກເຊິ່ງ ໃນລະດັບຍຸດທະສາດ, ມີອິດທິພົນແລະຄອບງຳຕໍ່ການພົວພັນທີ່ສໍາຄັນອື່ນໆ ແລະທຸກຂົງເຂດຂອງຊີວິດສັງຄົມ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຜູກພັນແໜ້ນແຟ້ນລະຫວ່າງ 2 ເປົ້າໝາຍໃຫຍ່ຄື: ທັງກໍ່ສ້າງປະເທດໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງແລະໝັ້ນຄົງເຂັ້ມແຂງ ທັງຕ້ອງຮັກສາເອກະລາດແຫ່ງຊາດ ແລະ ລັດທິສັງຄົມນິຍົມ, ປົກປັກຮັກສາອະທິປະໄຕອັນສັກກາລະບູຊາຂອງປະເທດຊາດ. ໃນການແກ້ໄຂສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນນີ້ ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໄດ້ໝູນໃຊ້ເຂົ້າໃນທຸກຂົງເຂດ, ເມື່ອການເມືອງ, ເສດຖະກິດ, ວັດທະນະທຳ, ການຕ່າງປະເທດ... ລ້ວນແຕ່ “ນຳໃຊ້ສອງທາງ” ຕິດພັນກັບໜ້າທີ່ ແລະ ເປົ້າໝາຍການປ້ອງກັນປະເທດ, ປ້ອງກັນຄວາມໝັ້ນຄົງ; ປະຕິບັດທັດສະນະທີ່ວ່າ ການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ເປັນໃຈກາງ, ການຮັບປະກັນການປ້ອງກັນປະເທດ ແລະປ້ອງກັນຄວາມໝັ້ນຄົງ ເປັນສຳຄັນແລະເປັນປະຈຳ; ລະດົມ ແລະ ອີງໃສ່ກຳລັງແຮງສັງລວມສູງສຸດຂອງກອງກຳລັງທັງໝົດ ເພື່ອກໍ່ສ້າງ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ, ໃນນັ້ນ ກອງກຳລັງປະກອບອາວຸດເປັນຫຼັກແຫຼ່ງ. ການກໍ່ສ້າງປະເທດໃຫ້ຮັ່ງມີເຂັ້ມແຂງ ແມ່ນການສ້າງກຳລັງແລະທີ່ຕັ້ງ ເພື່ອປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນ ຈາກໄກ; ການປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດຢ່າງໝັ້ນຄົງ ແມ່ນເງື່ອນໄຂສຳຄັນທີ່ສຸດ ເພື່ອກໍ່ສ້າງປະເທດ, ບໍ່ໄດ້ເບິ່ງເບົາໜ້າທີ່ໃດໆ, ບໍ່ໄດ້ລະເຫຼີງພຽງນາທີດຽວ. ບົນພື້ນຖານຄວາມຮັບຮູ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນຂ້າງເທິງ, ຫຼາຍບັນຫາດ້ານການປ້ອງກັນປະເທດ ແລະ ປ້ອງກັນຄວາມໝັ້ນຄົງ ໃນໄລຍະການປ່ຽນແປງໃໝ່ ໄດ້ຮັບການໝູນໃຊ້ຢ່າງຍືດຫຍຸ່ນ ໂດຍພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ, ຮັບປະກັນຫຼັກການ, ເພື່ອແກ້ໄຂເປັນຢ່າງດີ, ຜ່ານນັ້ນ ສະກັດກັ້ນ, ແກ້ໄຂ ແລະ ລົບລ້າງການປະທະກັນໜັກ ແລະ ຄວາມສ່ຽງຂອງສົງຄາມ, ຮັກສາສະພາບແວດລ້ອມທີ່ໝັ້ນຄົງແລະສັນຕິພາບ ເພື່ອພັດທະນາປະເທດຊາດ, ສ້າງທ່າຍຸດທະສາດປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດໃນສະພາບການໃໝ່.
ການພົວພັນລະຫວ່າງເອກະລາດ, ຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຍຸດທະສາດຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ໃນການລວມກຳລັງແຮງຂອງຊາດ ເຂົ້າກັບກຳລັງແຮງຂອງຍຸກສະໄໝ ຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນແລະຕະຫຼອດໄລຍະການປະຕິວັດຂອງຫວຽດນາມ ແລະ ເປັນທີ່ຈະແຈ້ງກວ່າອີກ ໃນຂະບວນການປ່ຽນແປງໃໝ່ຂອງປະເທດ. ສາມອົງປະກອບຂອງການພົວພັນທີ່ສຳຄັນນີ້ ທັງສ້າງປະຖົມປັດໄຈໃຫ້ແກ່ກັນ, ທັງເປັນເອກະພາບ ແລະ ຊຸດຍູ້ເຊິ່ງກັນແລະກັນ. ເອກະລາດແມ່ນອະທິປະໄຕຕາມກົດໝາຍ, ຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງແມ່ນອະທິປະໄຕຕົວຈິງ; ຄວາມເປັນເອກະລາດແລະຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ ແມ່ນກຳລັງແຮງພາຍໃນ, ແມ່ນພະລັງພາຍໃນປະເທດ. ການເຊື່ອມໂຍງແມ່ນການເຂົ້າຮ່ວມ ແລະກາຍເປັນພາກສ່ວນໜຶ່ງ ຂອງປະຊາຄົມສາກົນ, ແມ່ນກຳລັງແຮງຈາກພາຍນອກ. ການຮັກສາເອກະລາດ ແລະ ຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ ດ້ວຍກຳລັງແຮງສັງລວມຂອງຊາດ ແລະ ເອກະລັກປະຈຳຊາດ ໃນທຸກຂົງເຂດ ການເມືອງ, ເສດຖະກິດ, ວັດທະນະທຳ, ສັງຄົມ, ການປ້ອງກັນປະເທດ, ປ້ອງກັນຄວາມໝັ້ນຄົງ, ການຕ່າງປະເທດ... ຈຶ່ງເຊື່ອມໂຍງຢ່າງສໍາເລັດຜົນ, ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ຈະຂຶ້ນກັບພາຍນອກແລະລະລາຍໄປ; ກົງກັນຂ້າມ, ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນຢ່າງກວ້າງຂວາງແລະມີປະສິດທິຜົນ ຈະຊ່ວຍຍົກສູງບົດບາດທີ່ຕັ້ງຂອງປະເທດຊາດ, ຍາດແຍ່ງເອົາແຫຼ່ງກຳລັງຈາກພາຍນອກ ເພື່ອພັດທະນາປະເທດ, ຫັນການພົວພັນສາກົນເປັນຫຼາຍຝ່າຍ, ຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັນ, ຈາກນັ້ນ ຊ່ວຍເພີ່ມທະວີເອກະລາດ, ຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງພາຍໃນ. ຖ້າຖືເອກະລາດ ຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງເປັນເດັດຖານ ຈະກາຍເປັນທີ່ໂດດດ່ຽວ, “ປິດປະຕູ”, ປ່ອຍປະໂອກາດໃນການໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກຊັບພະຍາກອນພາຍນອກ, ເຮັດໃຫ້ຊັບພະຍາກອນພາຍໃນບໍ່ໄດ້ຮັບການສະສົມ, ຖືກອ່ອນເພຍ; ຫຼືເນັ້ນໜັກການເຊື່ອມໂຍງຫຼາຍເກີນໄປ, ໃນຂະນະທີ່ພະລັງພາຍໃນຍັງອ່ອນແອ, ຈະພາໃຫ້ຕ້ອງຂຶ້ນກັບຕ່າງປະເທດ, ສູນເສຍເອກະລາດແລະຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ. ໂດຍຮັບຮູ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບສາຍພົວພັນທີ່ສຳຄັນນີ້ ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ໄດ້ນຳພາການແກ້ໄຂຢ່າງດີ ການເພີ່ມທະວີກຳລັງແຮງສັງລວມຂອງຊາດ, ຄວາມເປັນເອກະລາດແລະຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ ໃນທຸກຂົງເຂດ, ມີການຕັດສິນໃຈນະໂຍບາຍທີ່ສຳຄັນ, ດ້ວຍການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນທີ່ນັບມື້ນັບກວ້າງຂວາງ, ສຽງແລະຕຳແໜ່ງທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໃນເວທີສາກົນ, “ການທູດແບບໄມ້ໄຜ່” ເປັນຜູ້ບຸກເບີກໃນການຈັດການ, ຂະຫຍາຍ ແລະ ກະຊັບການພົວພັນສາກົນຢ່າງຊ່ຽວຊານ, ເປັນເຈົ້າການໃນການເຂົ້າຮ່ວມຫຼາຍກວ່າອີກ ໃນການສ້າງກົນໄກການຮ່ວມມື, ການສ້າງກົດລະບຽບແລະມາດຕະຖານລວມຂອງ “ເກມ” ໃນການພົວພັນສາກົນ...
ການພົວພັນລະຫວ່າງພັກນຳພາ, ລັດຄຸ້ມຄອງ ແລະ ປະຊາຊົນເປັນເຈົ້າຂອງ ແມ່ນສາຍພົວພັນກວມລວມ, ຄອບຄຸມ ແລະ ກ້ວາງຂວາງທີ່ສຸດ ໃນການເມືອງ ແລະ ໃນຊີວິດສັງຄົມ, ຢືນຢັນທາດແທ້ຂອງລະບອບສັງຄົມນິຍົມ ໂດຍປະຊາຊົນເປັນເຈົ້າຂອງ. ນີ້ກໍ່ແມ່ນຫຼັກການການເມືອງທົ່ວໄປ ຂອງລະບອບການເມືອງ ຂອງຫວຽດນາມ ເຊິ່ງໃຈກາງແມ່ນໂຄງປະກອບ ແລະ ກົນໄກດຳເນີນງານຂອງອຳນາດການເມືອງ - ອຳນາດລັດ - ອຳນາດປະຊາຊົນ, ສອດຄ່ອງກັບ 3 ອັດຕະພາບທີ່ມີອຳນາດຄື: ພັກ - ລັດ - ປະຊາຊົນ. ໃນນັ້ນ, ພັກຮັກສາບົດບາດນຳພາລັດແລະສັງຄົມ, ພັກໃຊ້ອຳນາດທາງການເມືອງຂອງຕົນກ່ອນອື່ນໝົດດ້ວຍລັດ ແລະ ຜ່ານອຳນາດລັດ. ອຳນາດລັດຢູ່ໃນຈຸດສູນກາງ ແລະມີບົດບາດສຳຄັນ; ລັດຂຶ້ນຢູ່ກັບການນຳພາຂອງພັກ ແຕ່ລັດມີພາລະໜ້າທີ່ສະເພາະຂອງອົງການທີ່ໃຊ້ອຳນາດລັດ ທີ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາກຈາກປະຊາຊົນ, ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດເປັນເຈົ້າການ ແລະ ປັບປຸງຍົກສູງປະສິດທິພາບແລະປະສິດທິຜົນການຄຸ້ມຄອງລັດຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ. ກໍ່ສ້າງກົນໄກເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດທີ່ແທ້ຈິງຂອງອຳນາດຂອງປະຊາຊົນ, ໃນຖານະອຳນາດປະຊາຊົນແມ່ນອຳນາດສູງສຸດ, ອຳນາດເດີມ.
ການພົວພັນລະຫວ່າງການປະຕິບັດປະຊາທິປະໄຕ, ເສີມຂະຫຍາຍລະບຽບກົດໝາຍ, ຮັບປະກັນລະບຽບວິໄນສັງຄົມ ແມ່ນສາຍພົວພັນທີ 10, ເຊິ່ງຫາກໍ່ໄດ້ເພີ່ມເຕີມຢ່າງເປັນທາງການ ໂດຍກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກ. ເຖິງວ່າໄດ້ຮັບການກໍ່ຕັ້ງຂຶ້ນໃນພາຍຫຼັງ, ແຕ່ນີ້ກໍ່ເປັນສາຍພົວພັນສຳຄັນທີ່ມີຕຳແໜ່ງພິເສດ ເພາະລະບອບປະຊາທິປະໄຕສັງຄົມນິຍົມ ແມ່ນທາດແທ້ຂອງລະບອບການເມືອງຂອງຫວຽດນາມ ແລະ ອິດທິພົນອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງການພົວພັນນີ້ ຕໍ່ທຸກດ້ານຂອງຊີວິດສັງຄົມແລະປະຊາຊົນທັງໝົດ ເຊິ່ງຕ້ອງໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ແລະແກ້ໄຂຢ່າງດີ, ໃນການກໍ່ສ້າງໂດຍລວມລັດແຫ່ງອຳນາດກົດໝາຍສັງຄົມນິຍົມ ແລະສັງຄົມແຫ່ງອຳນາດກົດໝາຍສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ. “ການປະຕິບັດປະຊາທິປະໄຕສັງຄົມນິຍົມ ແລະ ການເສີມຂະຫຍາຍລະບຽບກົດໝາຍສັງຄົມນິຍົມ, ການຮັບປະກັນລະບຽບວິໄນສັງຄົມ ມີການພົວພັນແບບອິນຊີທີ່ແໜ້ນແຟ້ນ, ເພິ່ງພາ ແລະ ເປັນປະຖົມປັດໄຈ ໃຫ້ແກ່ການດຳລົງຄົງຕົວຂອງກັນແລະກັນ. ການປະຕິບັດລະບຽບກົດໝາຍຢ່າງເຂັ້ມງວດ ເປັນປັດໃຈຮັບປະກັນ ແລະ ປົກປ້ອງສິດປະຊາທິປະໄຕຂອງປະຊາຊົນ ທີ່ໄດ້ຮັບການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດຕົວຈິງ; ພ້ອມກັນນັ້ນ, ການປະຕິບັດປະຊາທິປະໄຕປະຊາຊົນ ໄດ້ຮັບການເປີດກວ້າງແລະເສີມຂະຫຍາຍ ຈະເຮັດໃຫ້ລະບຽບກົດໝາຍໄດ້ຮັບການເພີ່ມທະວີຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ລະບຽບວິໄນສັງຄົມໄດ້ຮັບຄວາມເຄົາລົບ. ລະບຽບວິໄນສັງຄົມ ແມ່ນຜົນງານແລະສະແດງອອກພາຍນອກຂອງລະບຽບກົດໝາຍ”(3). ພວກເຮົາຕ້ອງຫຼີກລ່ຽງຄວາມສຸດຂົ້ວທັງສອງຄື: ການສູນເສຍປະຊາທິປະໄຕ, ຊາທິປະໄຕປອມແປງ ຮູບນອກ, ປະຊານິຍົມ ຫຼືປະຊາທິປະໄຕເລີຍເຖືອດ, ເສລີພາບແບບອາຊີບ, ອະນາທິປະໄຕ, ດູຖູກກົດໝາຍ. ຄວາມກັງກັນຂ້າມ ຫຼືການແຍກລະຫວ່າງການປະຕິບັດປະຊາທິປະໄຕ ແລະການເພີ່ມທະວີລະບຽບກົດໝາຍ ຈະນຳໄປສູ່ຜົນສະທ້ອນທີ່ຄາດເດົາບໍ່ໄດ້, ຂົ່ມຂູ່ສະຖຽນລະພາບທາງການເມືອງ ແລະລະບຽບວິໄນທາງສັງຄົມ...
(ຍັງມີຕໍ່)
---------------------------
* ບົດຄວາມນີ້ແມ່ນຜົນງານຂອງໂຄງການຄົ້ນຄວ້າລະດັບລັດ KX.04.02/21-25: “ບັນດາຜົນງານຂອງການພັດທະນາທິດສະດີຂອງພັກ ກ່ຽວກັບລັດທິສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ ຜ່ານ 40 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່”.
(1) ເອກະສານຂອງພັກຄົບຊຸດ, ສພຈ. ການເມືອງແຫ່ງຊາດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2003, ເຫຼັ້ມ 25, ໜ້າ 295
(2) ຫງວຽນ ຝູ ຈ້ອງ: ກ່ຽວກັບສາຍພົວພັນສຳຄັນທີ່ຕ້ອງແກ້ໄຂໃຫ້ດີ ໃນຂະບວນການປ່ຽນແປງໃໝ່ຂຶ້ນສູ່ສັງຄົມນິຍົມຢູ່ຫວຽດນາມ, ສພຈ. ການເມືອງແຫ່ງຊາດ ສື້ເຖິ້ດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2011, ໜ້າ 52
(3) ເລ ຮວ່າຍ ຈູງ: “ແກ້ໄຂການພົວພັນລະຫວ່າງການປະຕິບັດປະຊາທິປະໄຕ ແລະ ເພີ່ມທະວີລະບຽບກົດໝາຍ, ຮັບປະກັນລະບຽບວິໄນສັງຄົມ ເຊິ່ງລວມຢູ່ໃນການກຳແໜ້ນ ແລະຈັດການເປັນຢ່າງດີ ບັນດາສາຍພົວພັນສຳຄັນຂອງພັກເຮົາ” (ຕອນທີ2), ວາລະສານກອມມູນິດ, ສະບັບທີ 946 (ກໍລະກົດ 2020), ໜ້າ 54
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 1016 (ເດືອນມິຖຸນາ 2023)
