ຈິນຕະນາການກ່ຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ
ໃນສະພາບການໃໝ່
ໃນສະພາບການໃໝ່
ວກ. - ຫວຽດນາມກຳລັງຢູ່ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ສຳຄັນເພື່ອບືນຕົວຂຶ້ນພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວແລະຍືນຍົງ, ດັ່ງນັ້ນ ຕ້ອງເປັນເຈົ້າການໃນການເລືອກເປົ້າໝາຍແລະເສັ້ນທາງພັດທະນາ ແນໃສ່ປະຕິບັດເປັນຢ່າງດີ ຍຸດທະສາດພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ 10 ປີ 2021-2030 ແລະ ແຜນການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ 5 ປີ 2021-2025.
ຕ້ອງການພັດທະນາກະສິກຳອັດສະລິຍະ, ມີປະສິດທິຜົນ ແລະ ຍືນຍົງ ຕາມທິດການກະສິກຳປະສິດທິພາບສູງ (ໃນພາບ: ຮູບແບບການປູກ ຕັງຖັ່ງແຫ່ເຊົ່າ ທີ່ມີປະສິດທິຜົນເສດຖະກິດສູງ) _ພາບ: hvnclc.vn
ປະເທດພາຍຫຼັງ 35 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່: ບັນດາສິ່ງທ້າທາຍພາຍໃນ
ພາຍຫຼັງ 35 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ປະເທດຫວຽດນາມໄດ້ມີບາດກ້າວພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງພໍສົມຄວນ, ບັນລຸບັນດາຜົນສໍາເລັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ຮອບດ້ານພໍຄວນ ແລະ ມີຄວາມສໍາຄັນທາງປະຫວັດສາດ. ຂະໜາດຂອງເສດຖະກິດໃນມື້ນີ້ໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຫຼາຍກວ່າ 40 ເທົ່າເມື່ອທຽບກັບປີ 1990, ລະດັບຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດເພີ່ມສູງຂຶ້ນ. ຊີວິດທາງດ້ານວັດຖຸແລະຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນໄດ້ຮັບການປົວແປງດີຂຶ້ນຢ່າງຈະແຈ້ງ. ພາລະກິດ, ກຳລັງແຮງບົ່ມຊ້ອນ, ຖານະບົດບາດ ແລະ ກຽດສັກສີຂອງປະເທດບໍ່ເຄີຍມີເວລາໃດທີ່ບັນລຸໄດ້ຄືທຸກວັນນີ້. ແຕ່ວ່າ, ຫວຽດນາມຍັງຕ້ອງປະເຊີນກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ສິ່ງທ້າທາຍຫຼາຍຢ່າງ ທີ່ມາຈາກບັນດາປັດໄຈພາຍໃນພື້ນຖານເສດຖະກິດ ເຊັ່ນ:
ທີໜຶ່ງ, ຫວຽດນາມຍັງເປັນປະເທດໃນກຸ່ມປະເທດທີ່ມີລາຍໄດ້ປານກາງຕ່ຳ, ເຊິ່ງຕ່ຳກວ່າລະດັບສະເລ່ຍຂອງໂລກຫຼາຍ. ປີ 2019, ລວມຍອດຜະລິດຕະພັນພາຍໃນປະເທດ (ຈີດີພີ) ສະເລ່ຍຕໍ່ຫົວຄົນແມ່ນ 2.715 ໂດລາສະຫະລັດ, ແຕ່ຊ່ອງຫວ່າງກັບປະເທດອື່ນໆຍັງບໍ່ໄດ້ຫຼຸດລົງຫຼາຍ; ພຽງແຕ່ເທົ່າກັບ 50% ຂອງກຸ່ມປະເທດທີ່ມີລະດັບລາຍຮັບປານກາງ, ຕ່ຳກວ່າ 4,4 ເທົ່າຂອງຄ່າສະເລ່ຍທົ່ວໂລກ ເຊິ່ງແມ່ນ 12.000 ໂດລາສະຫະລັດ.
ທີສອງ, ປັດໄຈພື້ນຖານຂອງການເຕີບໂຕເສດຖະກິດຢ່າງໄວແລະຍືນຍົງໄດ້ເປັນຮູບເປັນຮ່າງຂຶ້ນໂດຍພື້ນຖານ ແຕ່ຂາດຄວາມໝັ້ນຄົງ, ໃນນັ້ນ, ຂະບວນວິວັດການຫັນເປັນອຸສະຫະກຳ ທັນສະໄມເປັນໄປຢ່າງຊັກຊ້າ, ຂາດບັນດາຂະແໜງອຸດສາຫະກໍາພື້ນຖານ (ເຊັ່ນກົນຈັກ, ການຜະລິດ, ວັດສະດຸ…), ເຕັກໂນໂລຊີຫຼັກ, ເຕັກໂນໂລຊີແຫຼ່ງ; ບົດບາດຂອງເສດຖະກິດແຫ່ງລັດໃນຂົງເຂດນີ້ບໍ່ໄດ້ຈະແຈ້ງ.
ທີສາມ, ບັນດາຂະບວນການໃຫຍ່ທີ່ສໍາຄັນ ເຊັ່ນ: ການປັບໂຄງສ້າງທາງເສດຖະກິດ, ການຜັນຂະຫຍາຍການບຸກທຸລຸຍຸດທະສາດ, ການປ່ຽນແປງໃໝ່ຮູບແບບການເຕີບໂຕ, ການຍົກສູງສະມັດຕະພາບຂອງງານ, ການຍົກສູງຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ຄວາມສາມາດປັບຕົວແລະຄວາມຍືດຫຍຸ່ນຂອງເສດຖະກິດນັ້ນ ມີການປ່ຽນແປງຫຼາຍຢ່າງແຕ່ຍັງຊ້າ, ບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນທີ່ຈະແຈ້ງ.
ທີສີ່, ບັນດາປັດໄຈແບບດັ້ງເດີມທີ່ບໍ່ມີປະສິດທິພາບສູງ, ຍັງຖືກນໍາໃຊ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງ ເຊັ່ນ: ເພີ່ມເງິນລົງທຶນ, ໃຊ້ແຮງງານຫຼາຍເກີນຄວນ, ກຳລັງຂັບເຄື່ອນການເຕີບໂຕຍັງຂຶ້ນກັບພາກການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດ.
ທີຫ້າ, ຄວາມສາມາດໃນການແຂ່ງຂັນໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ ຍັງຢູ່ໃນລະດັບປານກາງຂອງໂລກ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ບັນດາມາດຖານທີ່ສຳຄັນເພື່ອການພັດທະນາແບບຍືນຍົງໃນອະນາຄົດ. ການສົ່ງອອກ, ການຄ້າ, ການລົງທຶນແມ່ນຂຶ້ນກັບບັນດາວິສາຫະກິດທິ່ມີການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດ ເຊິ່ງກວມເອົາ 70% ຂອງມູນຄ່າການສົ່ງອອກທັງໝົດຂອງປະເທດ; ພາກການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດກວມເອົາຫຼາຍກວ່າ 50% ຂອງມູນຄ່າຜົນຜະລິດອຸດສາຫະກໍາ. ອຸດສາຫະກໍາສະໜັບສະໜູນຍັງບໍ່ທັນພັດທະນາ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເຊື່ອມຕໍ່ກັບພາກການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດ. ວັດສະດຸ, ປັດໄຈການຜະລິດລະຫວ່າງກາງຂຶ້ນກັບບາງຕະຫຼາດ.
ທີຫົກ, ວຽກງານການສ້າງແລະປະຕິບັດນະໂຍບາຍຍັງມີຫຼາຍບັນຫາ (ຂໍ້ກຳນົດກົດໝາຍຈຳນວນໜຶ່ງບໍ່ທັນຄົບຊຸດ, ບໍ່ສອດຄ່ອງ, ຍັງທັບຊ້ອນກັນ; ການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດນະໂຍບາຍຍັງຊ້າ, ຂາດຄວາມຂຸ້ນຂ້ຽວ…).
ຈິນຕະນາການແລະວິໄສທັດກ່ຽວກັບການພັດທະນາ
ເພື່ອເປັນເຈົ້າການໃນການກຳເອົາໂອກາດ, ໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກທ່າແລະກຳລັງແຮງຂອງປະເທດ, ໄປທັນແລະໄປພ້ອມກັນກັບການພັດທະນາຂອງໂລກ, ຈາກແງ່ມູນຂອງເສດຖະກິດ, ໜຶ່ງໃນບັນດາວິທີແກ້ໄຂໃຫຍ່ທີ່ຕ້ອງສຸມໃສ່ແມ່ນ ການປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນາການແລະວິໄສທັດການພັດທະນາ, ດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ຕ້ອງການຈິນຕະນາການໃໝ່, ວິທີເຂົ້າເຖິງໃໝ່ຕາມທິດຕັ້ງໜ້າ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ຫຼັງຈາກຜົນກະທົບຂອງການລະບາດຂອງໂຄວິດ-19. ການລະບາດໃຫຍ່ຂອງໂຄວິດ-19 ເຮັດໃຫ້ໂຄງປະກອບເສດຖະກິດ (ການຜະລິດ, ການຄ້າ, ການລົງທຶນ…) ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຂອງໂລກ ຈະໄດ້ຮັບການປັບປ່ຽນແລະປ່ຽນແປງຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ຈາກນັ້ນ, ຫວຽດນາມດ້ວຍຄວາມສຳເລັດໃນການຄວບຄຸມພະຍາດ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມທີ່ໝັ້ນຄົງ ຈະມີກາລະໂອກາດສ້າງບາດກ້າວໃໝ່.
ທີສອງ, ການຕັດສິນໃຈຕ້ອງຖືກຕ້ອງແລະທັນເວລາ, ຕ້ອງຍູ້ແຮງການປະຕິຮູບ, ການປັບຂະແໜງການ ຂົງເຂດ ແລະ ພື້ນຖານເສດຖະກິດທັງໝົດຄືນໃໝ່, ຍູ້ແຮງການລົງທຶນກໍ່ສ້າງໂຄງສ້າງພື້ນຖານ, ຍົກສູງຄວາມສາມາດໃນການແຂ່ງຂັນ, ຝຶກອົບຮົມບຸກຄະລາກອນຄຸນນະພາບສູງ, ປ່ຽນດິຈິຕອນ, ວິທະຍາສາດ-ເຕັກໂນໂລຊີ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ປະດິດສ້າງ… ເພື່ອໃຫ້ສາມາດເຂົ້າຮ່ວມໃນລະບຽບການໃຫມ່ໄດ້ທັນທີ. ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະຢືນຢູ່ຂ້າງນອກອີກຄັ້ງ ຫຼືໄປຂ້າງຫຼັງ, ໄປຕາມເກມໃຫມ່, ສະໜາມຫຼິ້ນໃໝ່ທີ່ກຳລັງຈະເກີດຂຶ້ນ.
ທີສາມ, ເພີ່ມທະວີການເຊື່ອມຕໍ່ແລະການແບ່ງປັນ ແມ່ນສອງວິທີທີ່ສຳຄັນ ເພື່ອເຊື່ອມໂຍງ, ປັບຕົວເຂົ້າກັບການປ່ຽນແປງຢ່າງໄວວາຂອງການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳຄັ້ງທີສີ່. ເພາະສະນັ້ນ, ການຕັດສິນໃຈຄວນຖືກຕ້ອງແລະທັນເວລາ. ຄວາຮັບຮູ້ຂອງປະຊາຊົນທັງແມ່ນອັດຕະພາບທັງແມ່ນເປົ້າໝາຍທີ່ຈະມຸ່ງສູ່. ຕາມນັ້ນ, ນະໂຍບາຍຂອງລັດຕ້ອງໝູນອ້ອມຮອບ ຫຼືມຸ່ງໄປທີ່ຄວາມຜາສຸກຂອງປະຊາຊົນ.
ທີສີ່, ຕ້ອງຮັບປະກັນສາຍພົວພັນກົມກຽວລະຫວ່າງຄວາມໝັ້ນຄົງ ແລະການພັດທະນາ. ຄວາມໝັ້ນຄົງແມ່ນເງື່ອນໄຂເບື້ອງຕົ້ນສໍາລັບການພັດທະນາຢ່າງໄວວາ, ພ້ອມກັນນັ້ນ ການພັດທະນາຢ່າງໄວກໍແມ່ນເງື່ອນໄຂທີ່ສຳຄັນ ເພື່ອຄວາມໝັ້ນຄົງ ແລະຮັກສາຄວາມໝັ້ນຄົງ, ຈາກນັ້ນ ຊຸກຍູ້ໃຫ້ປະເທດພັດທະນາຢ່າງໄວແລະຍືນຍົງ, ກໍ່ສ້າງພື້ນຖານເສດຖະກິດທີ່ມີຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງສູງ ໃນສະພາບການເຊື່ອມໂຍງສາກົນຢ່າງກວ້າງຂວາງເລິກເຊິ່ງ.
ທີຫ້າ, ຊັບພະຍາກອນມະນຸດແມ່ນກຳລັງແຮງທີ່ຕ້ອງໄດ້ນຳໃຊ້ເພື່ອພັດທະນາປະເທດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນໃນໄລຍະ “ໂຄງປະກອບປະຊາກອນທອງຄຳ”. ການຈັດແບ່ງແຫຼ່ງພະລັງຕ້ອງຕາມທິດທາງການບຸລິມະສິດ ຕິດພັນກັບການຍົກສູງຄຸນນະພາບຂອງການນຳໃຊ້ ແລະ ກົນໄກຕະຫຼາດ; ການເຕີບໂຕເສດຖະກິດຕ້ອງໄປຄຽງຄູ່ກັບການແກ້ໄຂບັນດາບັນຫາສັງຄົມ, ຮັບປະກັນຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ. ສ້າງເງື່ອນໄຂທຸກຢ່າງ, ໂດຍສະເພາະສະຖາບັນແລະແຫຼ່ງກຳລັງ, ເພື່ອພັດທະນາບັນດາເຂດກຳລັງໜູນຢ່າງໄວວາ, ຈາກນັ້ນສ້າງແຮງແຜ່ກະຈາຍ ຊຸກຍູ້ໃຫ້ເຂດອື່ນໆຂະຫຍາຍຕົວ, ມຸ່ງສູ່ຄວາມສົມດຸນໄລຍະຍາວ. ການເຕີບໂຕໄວຕ້ອງອີງໃສ່ບັນດາເຂດກຳລັງໜູນ, ບັນດາຕົວເມືອງສີຂຽວ, ຕົວເມືອງອັດສະລິຍະ, ພິເສດແມ່ນຕົວເມືອງຂະໜາດໃຫຍ່. ສຸມໃສ່ກໍ່ສ້າງແລະຈັດຕັ້ງສູນກາງການເງິນສາກົນຢູ່ນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ ແລະ ນະຄອນດ່າໜັງ ເພື່ອໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກການເຄື່ອນໄຫວຂອງກະແສເງິນທຶນທົ່ວໂລກ, ທີ່ມີຄວາມສາມາດແຂ່ງຂັນກັບບັນດາສູນກາງການເງິນໃຫຍ່ໃນພາກພື້ນແລະໃນໂລກ.
ທີຫົກ, ຕ້ອງມີແຜນນະໂຍບາຍທີ່ສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍກ່ຽວກັບການສະສົມໃຫ້ພື້ນຖານເສດຖະກິດ, ນຳໃຊ້ທຶນຢ່າງປະຢັດແລະມີປະສິດທິຜົນ, ຫຼຸດການໃຊ້ຈ່າຍປະຈຳ,ເພີ່ມການໃຊ້ຈ່າຍໃນການລົງທຶນໂຄງສ້າງພື້ນຖານທີ່ສຳຄົນ, ໂຄງສ້າງພື້ນຖານທີ່ຈຳເປັນເພື່ອການພັດທະນາ. ສຳລັບທ້ອງຖິ່ນທີ່ມີເງື່ອນໄຂທຳມະຊາດຫຍຸ້ງຍາກ, ບໍ່ມີຄວາມສະດວກເພື່ອດຶງດູດການລົງທຶນພັດທະນາເສດຖະກິດນັ້ນ, ຕ້ອງກຳນົດໜ້າທີ່ການເມືອງຈຸດໜັກ, ແຖວໜ້າ, ຕະຫຼອດແມ່ນຮັກສາດິນ, ຮັກສາປ່າ, ຮັກສາປະຊາຊົນ (ຮັບປະກັນການປ້ອງກັນປະເທດ-ປ້ອງກັນຄວາມໝັ້ນຄົງ, ປົກປັກຮັກສາອຳນາດອະທິປະໄຕເໜືອທະເລ, ເກາະດອນ, ຜືນແຜ່ນດິນອັນຄົບຖ້ວຍຂອງປະເທດ; ຮັກສາຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍ, ຄວາມສະຫງົບປອດໄພທາງສັງຄົມ; ສ້າງຊີວິດການເປັນຢູ່, ວຽກເຮັດງານທຳ, ລາຍຮັບ ແລະ ປັບປຸງຊີວິດດ້ານວັດຖຸແລະຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນ) ໂດຍບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຫຼາຍເກີນໄປໃນເປົ້າໝາຍພັດທະນາເສດຖະກິດ, ເພີ່ມລາຍຮັບງົບປະມານດ້ວຍທຸກວິທີ.
ທີເຈັດ, ປ່ຽນຈິນຕະນາການການຄຸ້ມຄອງ, ການບໍລິຫານປະເທດ ຈາກການຄວບຄຸມ ການອະນຸຍາດໃຫ້ເປັນຕົ້ນຕໍ (ກ່ອນການກວດກາ) ໄປເປັນການຮັບໃຊ້ ການສົ່ງເສີມການພັດທະນາເປັນຕົ້ນຕໍ (ຫຼັງການກວດກາ). ຄ່ອຍໆສ້າງກອບກົດໝາຍທີ່ເໝາະສົມເພື່ອສົ່ງເສີມຄວາມຄິດສ້າງສັງ ແລະ ສົ່ງເສີມການພັດທະນາ.
ທີແປດ, ໃນການຄຸ້ມຄອງໜີ້ພາກລັດ, ຈຳເປັນຕ້ອງພິຈາລະນາປະສິດທິຜົນການໃຊ້ແລະຄວາມສາມາດໃນການຊໍາລະໜີ້ເປັນມາດຕະການທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ, ແທນການຈຳກັດເພດານໜີ້ພາກລັດ (ຫຼາຍປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ ມີອັດຕາໜີ້ພາກລັດ/ຈີດີພີ ສູງຫຼາຍ ຄືຍີ່ປຸ່ນ 200%, ອາເມລິກາຫຼາຍກວ່າ 100%...). ສຸມໃສ່ຊຸກຍູ້ການເຕີບໂຕເພື່ອເພີ່ມຂະໜາດຂອງ ຈີດີພີ ແລະ ຈາກນັ້ນອັດຕາໜີ້ພາກລັດຈະຫຼຸດລົງ, ບໍ່ຄວນເນັ້ນແຕ່ການຮັກສາອັດຕາໜີ້ພາກລັດ ໂດຍບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງການລົງທຶນ ແລະ ການພັດທະນາເພື່ອເພີ່ມຂະໜາດເສດຖະກິດ.
ທີເກົ້າ, ພັດທະນາກະສິກຳອັດສະລີຍະ, ມີປະສິດທິຜົນ ແລະ ຍືນຍົງ ຕາມທິດການກະສິກຳປະສິດທິພາບສູງ. ເຕັກໂນໂລຊີສູງເປັນພຽງເຄື່ອງມືເພື່ອປະຕິບັດເປົ້າໝາຍນີ້, ຕາມນັ້ນ ຕ້ອງເພີ່ມປະສິດທິພາບຂອງຜະລິດຕະພັນ, ບໍ່ພຽງແຕ່ເພີ່ມຜົນຜະລິດໃຫ້ສູງສຸດ./.
----------------------
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດອອນໄລ ວັນທີ 20 ເດືອນສິງຫາ 2021
