ເປັນເອກະພາບທາງດ້ານການຮັບຮູ້, ເຕົ້າໂຮມແຫຼ່ງກຳລັງ
ເພື່ອພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະ ເສດຖະກິດສະຫະກອນ
ຕາມທິດທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ, ມີປະສິດທິຜົນ ແລະ ຍືນຍົງ
ເພື່ອພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະ ເສດຖະກິດສະຫະກອນ
ຕາມທິດທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ, ມີປະສິດທິຜົນ ແລະ ຍືນຍົງ
ສະຫາຍ ຫງວຽນ ຊວັນຝຸກ, ປະທານປະເທດ ຢ້ຽມຢາມຮູບແບບສະຫະກອນບໍລິການ ໝີດົງ 2, ເມືອງທ້າບເມື່ອຍ, ແຂວງດົ່ງທ້າບ _ພາບ: TTXVN
ບັນດາແຜນນະໂຍບາຍແລະທິດທາງທີ່ສຳຄັນ ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ
ກ່ຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະ ເສດຖະກິດສະຫະກອນ
ໂຄງການການເມືອງກໍ່ສ້າງປະເທດໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ສັງຄົມນິຍົມ (ສະບັບເພີ່ມເຕີມ ພັດທະນາປີ 2011) ໄດ້ຢືນຢັນ: “ເສດຖະກິດລວມໝູ່ໄດ້ຮັບການປັບປຸງແລະພັດທະນາຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ. ເສດຖະກິດຂອງລັດພ້ອມກັບເສດຖະກິດລວມໝູ່ນັບມື້ນັບກາຍເປັນຮາກຖານທີ່ໝັ້ນຄົງຂອງລະບົບເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດ”. ມະຕິເລກທີ 13-NQ/TW, ລົງວັນທີ 18 ມີນາ 2002, ຂອງກອງປະຊຸມຄົບຄະນະຄັ້ງທີຫ້າຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກຊຸດທີ 9, ວ່າດ້ວຍການສືບຕໍ່ປ່ຽນແປງໃໝ່, ພັດທະນາ ແລະ ຍົກສູງປະສິດທິຜົນຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່ ເຊິ່ງໄດ້ຫັນໂຄງການການເມືອງເປັນອັນລະອຽດ, ໂດຍໄດ້ວາງແຜນນະໂຍບາຍ ແລະນະໂຍບາຍທີ່ຮອດດ້ານພໍສົມຄວນ ກ່ຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່, ໃນນັ້ນມີບັນດາທັດສະນະ, ເປົ້າໝາຍ, ໜ້າທີ່, ວິທີການແກ້ໄຂເຖິງປີ 2010 ເພື່ອນຳເສດຖະກິດລວມໝູ່ພົ້ນອອກຈາກສະພາບອ່ອນແອ, ສູ້ຊົນເພື່ອບັນລຸລະດັບການເຕີບໂຕສູງກວ່າເກົ່າ ແລະ ປະກອບສ່ວນທີ່ຫຼາຍຂຶ້ນໃນ ຈີດີພີ ຂອງເສດຖະກິດ. ມະຕິຊີ້ແຈງວ່າ: ເສດຖະກິດລວມໝູ່ດ້ວຍຫຼາຍຮູບການຮ່ວມມືທີ່ຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບ ເຊິ່ງແກນຫຼັກຄືສະຫະກອນ, ອີງໃສ່ກຳມະສິດຂອງສະມາຊິກ ແລະ ກຳມະສິດລວມໝູ່, ເຊື່ອມໂຍງຢ່າງກວ້າງຂວາງລະຫວ່າງຄົນງານ, ຄົວເຮືອນການຜະລິດແລະທຸລະກິດ, ບັນດາວິສາຫະກິດຂະໜາດນ້ອຍແລະກາງ ຂອງບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດ ໂດຍບໍ່ຈຳກັດຂະໜາດ ຂົງເຂດ ແລະ ພື້ນທີ່; ແຈກຢາຍຜົນຜະລິດຕາມແຮງງານ, ຕາມທຶນ ແລະ ລະດັບການເຂົ້າຮ່ວມບໍລິການ; ດຳເນີນງານບົນຫຼັກການຂອງຄວາມສະໝັກໃຈ, ຄວາມສະເໝີພາບ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຮ່ວມກັນ ແລະ ການຄຸ້ມຄອງຕາມລະບອບປະຊາທິປະໄຕ, ເອກະລາດ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບດ້ວຍຕົນເອງ. ເສດຖະກິດລວມໝູ່ຖືເອົາຜົນປະໂຫຍດເສດຖະກິດເປັນຕົ້ນຕໍ, ລວມມີຜົນປະໂຫຍດຂອງບັນດາສະມາຊິກ ແລະຜົນປະໂຫຍດລວມໝູ່, ພ້ອມກັນນັ້ນ ກໍໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບຜົນປະໂຫຍດສັງຄົມຂອງສະມາຂິກ, ປະກອບສ່ວນລົບລ້າງຄວາມອຶດຫີວ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ກ້າວສູ່ການສ້າງຮັ່ງຄູນມີ ໃຫ້ບັນດາສະມາຊິກ ແລະ ການພັດທະນາຊຸມຊົນ. ສືບຕໍ່ພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ໃນບັນດາຂະແໜງການ, ຂົງເຂດ, ພື້ນທີ່, ໃນນັ້ນ ຈຸດສຸມແມ່ນຢູ່ຂົງເຂດກະສິກຳ, ຊົນນະບົດ.
ລາຍງານຂອງຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກຊຸດທີ 9 ຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 10 ກ່ຽວກັບທິດທາງ, ໜ້າທີ່ການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ 5 ປີ 2006-2010 ໄດ້ຊີ້ແຈງວ່າ: “ສືບຕໍ່ປ່ຽນແປງໃໝ່ນະໂຍບາຍເພື່ອສົ່ງເສີມ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງ ຂອງບັນດາຮູບແບບເສດຖະກິດລວມໝູ່ ດ້ວຍບັນດາຮູບການຮ່ວມມືທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ສະໝັກໃຈ, ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງບັນດາສະມາຊິກ, ສອດຄ່ອງກັບລະດັບການພັດທະນາຂອງບັນດາຂະແໜງການ, ອາຊີບ ໃນບັນດາພື້ນທີ່. ສືບຕໍ່ຄົ້ນຄວ້າກໍ່ສ້າງຮູບແບບສະຫະກອນແບບໃໝ່ ບົນພື້ນຖານຂອງການສະຫຼຸບຫົວໜ່ວຍທີ່ເຮັດໄດ້ດີ ເພື່ອເພີ່ມຄວາມດຶງດູດໃຈ, ສ້າງແຮງຜັກດັນສຳລັບເສດຖະກິດລວມໝູ່, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ສຳລັບການກະສິກຳ, ຫັດຖະກຳ, ອຸດສາຫະກຳນ້ອຍ. ກະຈາຍຮູບແບບກຳມະສິດໃນເສດກິດລວມໝູ່ (ມີກຳມະສິດຂອງນິຕິບຸກຄົນ, ກຳມະສິດສ່ວນຕົວ). ພັດທະນາບັນດາປະເພດທຸລະກິດໃນສະຫະກອນ ແລະ ບັນດາຮູບແບບສະຫະພັນສະຫະກອນ. ມີກົນໄກໃຫ້ສະຫະກອນສາມາດເສີມຂະຫຍາຍສິດໃນການນຳໃຊ້ພາຫະນະການຜະລິດລວມຢູ່ຮາກຖານ; ແຍກສິດນີ້ອອກຈາກກຳມະສິດຂອງສະມາຊິກສະຫະກອນ. ສົ່ງເສີມການລະດົມຫຸ້ນແລະທຶນສົມທົບ ຈາກສະມາຊິກສະຫະກອນ ເພື່ອເພີ່ມທະວີການລົງທຶນພັດທະນາສະຫະກອນ. ສົ່ງເສີມການເພີ່ມຊັບສິນແລະກອງທຶນທີ່ບໍ່ແບ່ງປັນຂອງສະຫະກອນ. ຍຸບເລີກຫຼືຫັນປ່ຽນສະຫະກອນທີ່ເຫຼືອພຽງຮູບນອກ ໃຫ້ເປັນອົງກອນການຜະລິດ, ທຸລະກິດປະເພດອື່ນ ຕາມບົດບັນຍັດຂອງກົດໝາຍ”.
ລາຍງານການເມືອງໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 10 ຂອງພັກລະບຸໄວ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ: “ພັດທະນາພື້ນຖານເສດຖະກິດຫຼາຍຮູບການກຳມະສິດ, ຫຼາຍພາກສ່ວນເສດຖະກິດ, ໃນນັ້ນ ເສດຖະກິດຂອງລັດຖືບົດບາດນຳພາ; ເສດຖະກິດຂອງລັດພ້ອມກັນກັບເສດຖະກິດລວມໝູ່ ນັບມື້ນັບກາຍເປັນຮາກຖານທີ່ໝັ້ນຄົງຂອງລະບົບເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດ. ສະຫຼຸບສັງລວມພຶດຕິກຳຕົວຈິງ, ກຳນົດນະໂຍບາຍແລະກົນໄກສະເພາະໂດຍໄວ ເພື່ອສົ່ງເສີມການພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງ ຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່ ທີ່ຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຮູບການກຳມະສິດ ແລະ ຮູບການຈັດຕັ້ງການຜະລິດ ທຸລະກິດ, ລວມມີບັນດາໜ່ວຍຮ່ວມມື ແລະ ສະຫະກອນແບບໃໝ່. ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບການພັດທະນາ ແລະຍົກສູງປະສິດທິຜົນການເຄື່ອນໄຫວ ຂອງບັນດາສະຫະກອນ, ສະຫະພັນສະຫະກອນຫຸ້ນສ່ວນ.
ສົ່ງເສີມການເພີ່ມທຶນສົມທົບ ແລະ ການລະດົມທຶນຈາກສະມາຊິກ ເພື່ອເພີ່ມແຫຼ່ງທຶນການເຄື່ອນໄຫວຂອງສະຫະກອນ, ເພີ່ມເງິນລົງທຶນພັດທະນາ, ເພີ່ມຊັບສິນແລະກອງທຶນບໍ່ແບ່ງປັນໃນສະຫະກອນ. ສະຫະກອນແລະເສດຖະກິດສະຫະກອນປະເພດອື່ນ ດຳເນີນການຕາມຫຼັກການດັ່ງນີ້: ຮ່ວມມືແບບສະໝັກໃຈ; ປະຊາທິປະໄຕ, ຄວາມສະເໝີພາບ ແລະ ເປີດເຜີຍ; ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ຮັບຜິດຊອບດ້ວຍຕົນເອງ ແລະ ມີຜົນປະໂຫຍດຮ່ວມກັນ; ການຮ່ວມມືແລະການພັດທະນາຊຸມຊົນ”.
ຄຳສັ່ງເລກທີ 20-CT/TW, ອອກວັນທີ 2 ມັງກອນ 2008, ຂອງຄະນະເລຂາທິການສູນກາງພັກ “ວ່າດ້ວຍການເພີ່ມທະວີການນຳພາການປະຕິບັດ ມະຕິຂອງກອງປະຊຸມສູນກາງພັກຄັ້ງທີ 5 ສະໄໝທີ 9 ກ່ຽວກັບການສືບຕໍ່ການປ່ຽນແປງໃໝ່, ພັດທະນາ ແລະ ຍົກສູງປະສິດທິຜົນຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່” ໄດ້ເນັ້ນວ່າ: “ເພີ່ມທະວີການນຳພາ ຂອງບັນດາຄະນະພັກ, ຍົກສູງບົດບາດການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ ໃນການສືບຕໍ່ການປ່ຽນແປງໃໝ່, ພັດທະນາ ແລະ ຍົກສູງປະສິດທິຜົນຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່”. ລັດປະກາດໃຊ້ນະໂຍບາຍໜູນຊ່ວຍເສດຖະກິດລວມໝູ່ ໃນຂະບວນການກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາ, ຜ່ານການຊ່ວຍເຫຼືອກໍ່ສ້າງແລະຝຶກອົບຮົມພະນັກງານ, ນຳໃຊ້ວິທະຍາສາດແລະເຕັກໂນໂລຊີ, ເກັບ ກຳຂໍ້ມູນຂ່າວສານ, ເປີດກວ້າງຕະຫຼາດ, ສ້າງກອງທຶນສະໜັບສະໜູນການພັດທະນາ, ແກ້ໄຂໜີ້ສີນຄົງຄ້າງແຕ່ກ່ອນ, ສົ່ງເສີມການສະສົມ ແລະ ການນຳໃຊ້ທຶນຮອນລວມ ໃນສະຫະກອນ ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ. ການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ຕາມທິດທາງຕັ້ງໜ້າແຕ່ໜັກແໜ້ນ, ເລີ່ມຈາກຄວາມຕ້ອງການຕົວຈິງ, ໄປຈາກຕ່ຳຫາສູງ, ບັນລຸປະສິດທິຜົນແທ້ຈິງ, ເພື່ອການພັດທະນາຂອງການຜະລິດ, ຫຼີກລ່ຽງການເຮັດແບບເຈດຈຳນົງນິຍົມ, ຮ້ອນຮົນ, ບັງຄັບ; ພ້ອມກັນນັ້ນ, ບໍ່ປ່ອຍປະລະເຫຼີງການນໍາພາ ໃຫ້ສະຖານະການພັດທະນາໄປຕາມລຳພັງ, ຊັກຊ້າໃນການກຳແໜ້ນ ແລະ ຕອບສະໜອງຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງປະຊາຊົນ ໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດສະຫະກອນ.
ບົດສະຫຼຸບເລກທີ 70-KL/TW, ລົງວັນທີ 9 ມີນາ 2020, ຂອງກົມການເມືອງສູນກາງ “ວ່າດ້ວຍການສືບຕໍ່ການປະຕິບັດມະຕິຂອງກອງປະຊຸມສູນກາງພັກຄັ້ງທີ 5 ສະໄໝທີ 9 ກ່ຽວກັບການສືບຕໍ່ການປ່ຽນແປງໃໝ່, ພັດທະນາ ແລະ ຍົກສູງປະສິດທິຜົນ ຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່” ໄດ້ຢືນຢັນວ່າ: “ຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ຂອງພະນັກງານ, ສະມາຊິກພັກ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນຫົວໜ້າອົງການ, ການຈັດຕັ້ງ ແລະ ປະຊາຊົນ ກ່ຽວກັບທາດແທ້ຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນສະຫະກອນແບບໃໝ່. ຢືນຢັນຖານະທີ່ຕັ້ງ, ບົດບາດສຳຄັນ ຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່ ໃນພື້ນຖານເສດຖະກິດຕະຫຼາດຕາມທິດສັງຄົມນິຍົມ; ກຳນົດແຈ້ງວ່າ ການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ແລະສະຫະກອນ ແມ່ນທ່າອ່ຽງທີ່ຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້, ແມ່ນໜ້າທີ່ຂອງລະບົບການເມືອງທັງໝົດ”.
ມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 13 ຂອງພັກຢືນຢັນທ່າອ່ຽງການພັດທະນາວ່າ: “ເສດຖະກິດຂອງລັດຖືບົດບາດນຳພາ; ເສດຖະກິດລວມໝູ່, ເສດຖະກິດສະຫະກອນໄດ້ຮັບການປັບປຸງແລະພັດທະນາຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ”(1) ແລະ ຫຼັກການເຄື່ອນໄຫວແມ່ນ: “ເສດຖະກິດລວມໝູ່, ເສດຖະກິດສະຫະກອນ, ບັນດາສະຫະກອນ, ໜ່ວຍຮ່ວມມື ມີຂອບເຂດການເຄື່ອນໄຫວທີ່ກວ້າງຂວາງ, ດ້ວຍບົດບາດໃນການໃຫ້ບໍລິການແກ່ສະມາຊິກ; ເຊື່ອມໂຍງແລະປະສານສົມທົບ ໃນການຜະລິດ ທຸລະກິດ, ການປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດ ແລະສ້າງເງື່ອນໄຂອຳນວຍຄວາມສະດວກ ໃຫ້ສະມາຊິກຍົກສູງສະມັດຕະພາບ, ປະສິດທິຜົນການຜະລິດ ທຸລະກິດ ແລະ ພັດທະນາແບບຍືນຍົງ. ເພີ່ມທະວີການເຊື່ອມຕໍ່ລະຫວ່າງບັນດາສະຫະກອນ, ກໍ່ຕັ້ງສະມາຄົມ, ສະຫະພັນສະຫະກອນ”(2).
ການປັບປຸງບູລະນະກອບກົດໝາຍວ່າດ້ວຍສະຫະກອນ ໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳຢ່າງລວມສູນ, ຕາມນັ້ນ, ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍສະຫະກອນປີ 2012 ແລະ ບັນດາຂໍ້ກຳນົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ໄດ້ຮັບການປະກາດໃຊ້, ສ້າງເງື່ອນໄຂສະດວກ ໃຫ້ເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນ ພັດທະນາຕາມທິດຫຼຸດຜ່ອນຂັ້ນຕອນການສ້າງຕັ້ງ ແລະ ການຂຶ້ນທະບຽນທຸລະກິດ; ສະມາຊິກສະຫະກອນປະກອບດ້ວຍບຸກຄົນທຳມະດາແລະນິຕິບຸກຄົນ; ພະນັກງານ ລັດຖະກອນ ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ເຂົ້າເປັນສະມາຊິກສະຫະກອນ; ກຳນົດໜ້າທີ່ການຄຸ້ມຄອງຂອງຄະນະບໍລິຫານງານ ແລະ ໜ້າທີ່ບໍລິຫານຂອງປະທານຢ່າງຈະແຈ້ງ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ການສ້າງກົນໄກ, ນະໂຍບາຍສະໜັບສະໜູນການພັດທະນາຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນ ກໍໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຫຼາຍກວ່າເກົ່າ, ໃນນັ້ນ ມີບັນດານະໂຍບາຍກ່ຽວກັບທີ່ດິນ, ການເງິນ-ການສີນເຊື່ອ, ວິທະຍາສາດແລະເຕັກໂນໂລຊີ, ສະໜັບສະໜູນທາງການຕະຫຼາດ ແລະການຂະຫຍາຍຕະຫຼາດ, ລົງທຶນພັດທະນາໂຄງສ້າງພື້ນຖານ, ພັດທະນາແຫຼ່ງກຳລັງຄົນ ແລະ ນະໂຍບາຍສຳລັບການພັດທະນາສະຫະກອນກະເສດ. ຍົກສູງຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຄະນະພັກ, ເພີ່ມທະວີການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ, ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງແນວໂຮມປະເທດຊາດຫວຽດນາມ, ສະມາຄົມຊາວນາຫວຽດນາມ, ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງການເມືອງ-ສັງຄົມ ແລະ ພັນທະພາບສະຫະກອນຫວຽດນາມ ໃນການໂຄສະນາ ແລະ ຂົນຂວາຍປະຊາຊົນເຂົ້າຮ່ວມ ແລະ ພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະສະຫະກອນ.
ບາງບັນຫາເກີດຂຶ້ນພາຍຫຼັງເກືອບ 20 ປີແຫ່ງການປະຕິບັດ
ມະຕິສະບັບເລກທີ 13-NQ/TW ຂອງກອງປະຊຸມສູນກາງພັກຄັ້ງທີ 5 ສະໄໝທີ 9
ກ່ຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະ ເສດຖະກິດສະຫະກອນ
ພາຍຫຼັງເກືອບ 20 ປີແຫ່ງການປະຕິບັດມະຕິສະບັບເລກທີ 13-NQ/TW, 10 ປີແຫ່ງການປະຕິບັກກົດໝາຍວ່າດ້ວຍສະຫະກອນປີ 2012, ສະຫະກອນແລະໜ່ວຍຮ່ວມມື ໄດ້ພັດທະນາທັງດ້ານປະລິມານແລະຄຸນນະພາບ, ໃນທຸກເຂດ ທຸກພາກຂອງປະທດ, ແລະຄຸນນະພາບການເຄື່ອນໄຫວຂອງສະຫະກອນ ກໍໄດ້ຮັບການຍົກສູງ. ເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນໄດ້ຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ສະມາຊິກເກືອບ 6 ຄົນ, ຕົ້ນຕໍແມ່ນບັນດາຄອບຄົວຊາວນາ, ຍົກສູງປະສິດທິຜົນການຜະລິດ ທຸລະກິດ, ສ້າງວຽກງານງານທຳຈຳນວນຫຼາຍ, ປະກອບສ່ວນອັນສຳຄັນ ເຂົ້າໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ, ຮັບປະກັນຄວາມໝັ້ນຄົງທາງການເມືອງ, ຄວາມປອດໄພ ແລະ ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍທາງສັງຄົມ.
ຄິດເຖິງເດືອນທັນວາ 2021, ທົ່ວປະເທດມີໜ່ວຍຮ່ວມມື 73.000 ແຫ່ງ, ສະຫະກອນ 27.342 ແຫ່ງ ແລະ ສະຫະພັນສະຫະກອນ 103 ແຫ່ງ. ໃນຈຳນວນສະຫະກອນທັງໝົດ 27.342 ແຫ່ງໃນທົ່ວປະເທດ, ມີສະຫະກອນກະເສດ 18.327 ແຫ່ງ, ກອງທຶນສີນເຊື່ອ 1.181 ແຫ່ງ ແລະ ສະຫະກອນນອກກະສິກຳ 9.015 ແຫ່ງ, ດຶງດູດສະມາຊິກໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມໄດ້ 5,7 ລ້ານຄົນ. ຈຳນວນສະຫະກອນເພີ່ມຂຶ້ນ 16.420 ຫົວໜ່ວຍ (ປະມານ 2,5 ເທົ່າ) ທຽບກັບປີ 2001. ຈຳນວນສະຫະກອນທີ່ເຄື່ອນໄຫວມີປະສິດທິຜົນກວມເອົາປະມານ 52% ຂອງຈຳນວນສະຫະກອນທັງໝົດ (14.295 ສະຫະກອນ). ໃນກະສິກຳ, ທົ່ວປະເທດມີສະຫະກອນກະເສດ 18.327 ແຫ່ງ (ກວມເອົາເກືອບ 70% ຂອງຈຳນວນສະຫະກອນທັງໝົດໃນທົ່ວປະເທດ) ແລະ ສະຫະພັນສະຫະກອນກະເສດ 79 ແຫ່ງ; ດຶງດູດການເຂົ້າຮ່ວມຂອງ 3,28 ລ້ານຄອບຄົວ (ທຽບເທົ່າ 38% ຂອງຈຳນວນຄອບຄົວທີ່ຜະລິດກະສິກຳ ການປ່າໄມ້ ການປະມົງ), ຫຼຸດລົງປະມານ 1,87 ລ້ານສະມາຊິກເມື່ອທຽບກັບປີ 2013; ສະເລ່ຍແຕ່ລະສະຫະກອນມີສະມາຊິດ 176 ຄົນ; ມີສະຫະກອນ 2.297 ແຫ່ງທີ່ໄດ້ສ້າງວິສາຫະກິດຢູ່ໃນສະຫະກອນ, ກວມເອົາ 13% ຂອງຈຳນວນສະຫະກອນກະເສດທັງໝົດໃນທົ່ວປະເທດ. ຈໍານວນພະນັກງານປະຈຳໃນສະຫະກອນກະເສດມີປະມານ 550 ພັນຄົນ; ເງິນທຶນການເຄື່ອນໄຫວສະເລ່ຍ/ສະຫະກອນປະມານ 1,61 ຕື້ດົ່ງ; ລາຍໄດ້ສະເລ່ນ 1,87 ຕື້ດົ່ງ/ສະຫະກອນ; ກຳໄລສະເລ່ຍ 207 ລ້ານດົ່ງ/ສະຫະກອນ.
ບັນດາສະຫະກອນຄ່ອຍໆກາຍເປັນບ່ອນອີງ, ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງເສດຖະກິດຄອບຄົວ, ເພີ່ມທະວີການເຊື່ອມຕໍ່ໃນການຜະລິດ, ການປຸງແຕ່ງ ແລະ ການບໍລິໂພກຜະລິດຕະພັນ, ແກ້ໄຂສະພາບການກະແຈກກະຈາຍ, ມະຍິກມະຍ່ອຍ, ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ, ຫຼຸດຜ່ອນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍການຜະລິດ, ເພີ່ມລາຄາຂາຍຜະລິດຕະພັນ, ປະກອບສ່ວນເພີ່ມລາຍໄດ້ຂອງສະມາຊິກ.
ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະ ສະຫະກອນ ຍັງປະສົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ສິ່ງທ້າທາຍຫຼາຍປະການ. ຂົງເຂດເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນຍັງມີຈຸດອ່ອນ, ຂໍ້ຈຳກັດຫຼາຍປະການ ທີ່ຍັງຕ້ອງແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າ. ການເຕີບໂຕຍັງຊ້າ, ບໍ່ໝັ້ນຄົງ, ບໍ່ຍືນຍົງ; ອັດຕາປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນ ຈີດີພີ ຍັງຕ່ຳ ແລະ ມີແນວໂນ້ມຫຼຸດລົງ, ຍັງບໍ່ທັນບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງມະຕິເລກທີ 13-NQ/TW ທີ່ກຳນົດໄວ້: “ນຳເສດຖະກິດລວມໝູ່ອອກຈາກຈຸດອ່ອນ, ສູ້ຊົນໃຫ້ອັດຕາການເຕີບໂຕສູງຂຶ້ນ, ມຸ່ງໄປເຖິງສ່ວນແບ່ງໃນ ຈີດີພີ ຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດທີ່ນັບມື້ນັບໃຫຍ່ກວ່າອີກ”. ຂໍ້ມູນສະຖິຕິໃຫ້ເຫັນວ່າ, ເສດຖະກິດລວມໝູ່ປະກອບສ່ວນໃນ ຈີດີພີ ຫຼຸດລົງຈາກ 10% (ປີ 1995) ລົງເປັນ 8,6% (ປີ 2000), 6,18% (ປີ 2005), 3,99% (ປີ 2010), 3,8% (ປີ 2017) ແລະ 3,49% ໃນປີ 2019; ອັດຕາການເຕີບໂຕຕ່ຳ, ພຽງແຕ່ປະມານ 1/2 ຂອງອັດຕາການຂະຫຍາຍຕົວຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິໂດຍລວມ: 4,48% (ປີ 1995), 5,46% (ປີ 2000), 3,98% (ປີ 2005), 3,32% (ປີ 2010), 5,22% (ປີ 2015) ແລະ 4,20% ປີ 2019.
ຈຳນວນສະມາຊິກທີ່ເຂົ້າຮ່ວມໃນໜ່ວຍຮ່ວມມື, ສະຫະກອນຍັງຕ່ຳ (ປະມານ 6 ລ້ານສະມາຊິກ). ປະຊາຊົນຍັງລະແວງສົງໄສ, ບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຢ່າງແທ້ຈິງ ໃນສະຫະກອນ, ບໍ່ຖືກດຶງດູດຈາກສະຫະກອນຮູບແບບໃໝ່, ດັ່ງນັ້ນ, ຈຶງພົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການລະດົມການເຂົ້າຮ່ວມຂອງສະມາຊິກ ແລະ ການຂະຫຍາຍສະມາຊິກ ໃນບັນດາການເຄື່ອນໄຫວຂອງສະຫະກອນ. ກົດໝາຍ, ນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບການເຊື່ອມໂຍງສະມາຊິກກັບສະຫະກອນ ໄດ້ຮັບການປັບປຸງຊ້າ, ນຳໄປສູ່ການເຊື່ອມໂຍງດ້ານຜົນປະໂຫຍດທີ່ອ່ອນແອ ລະຫວ່າງສະຫະກອນແລະສະມາຊິກ, ຈິດໃຈຮວມມືຍັງຖືກຂັດຂວາງໂດຍຄວາມກັງວົນ, ດັງນັ້ນ ຜົນປະໂຫຍດທາງເສດຖະກິດໂດຍກົງທີ່ສະຫະກອນນຳມາໃຫ້ບັນດາສະມາຊິກ ແມ່ນບໍ່ມີຫຼາຍປານໃດ. ໃນຂົງເຂດກະສິກຳ, ສະຫະກອນໄດ້ດຶງດູດພຽງ 3,28 ລ້ານຄອບຄົວຜະລິດກະສິກຳ, ກວມເອົາ 38% ຂອງຈຳນວນຄອບຄົວກະສິກຳ, ການປ່າໄມ້ ແລະ ການປະມົງທັງໝົດ, ຫຼຸດລົງປະມານ 1,87 ລ້ານຄົນເມື່ອທຽບໃສ່ປີ 2013.
ການເຊື່ອມໂຍງ, ຮ່ວມມືລະຫວ່າງບັນດາສະມາຊິກໃນສະຫະກອນ, ລະຫວ່າງສະຫະກອນກັບສະຫະກອນ, ລະຫວ່າງສະຫະກອນກັບວິສາຫະກິດ ແລະ ກັບບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດອື່ນນັ້ນ ຍັງຖືກຈຳກັດ, ປະສິດທິຜົນຍັງບໍ່ທັນສູງ. ບັນດາຮູບແບບສະຫະກອນທີ່ເຄື່ອນໄຫວຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ແຕ່ຊ້າທີ່ຈະໄດ້ຮັບການສະຫຼຸບ, ຊີ້ນໍາ ແລະປະກາດໃຊ້ລະບອບລະບຽບເພື່ອການພັດທະນາ. ສະຫະກອນທີ່ສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໃໝ່ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຂະໜາດນ້ອຍ, ຂາດກຳລັງໜູນເພື່ອຂະຫຍາຍຂະໜາດ ແລະ ພັດທະນາ. ເຖິງທ້າຍປີ 2021, ມີປະມານ 23% ຂອງຈຳນວນສະຫະກອນກະເສດໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການເຊື່ອມຕໍ່ໃນຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າ ຕັ້ງແຕ່ການຜະລິດ, ປຸງແຕ່ງ ແລະ ການບໍລິໂພກ. ສະມັດຕະພາບ, ຄຸນນະພາບຜະລິດຕະພັນ, ຄຸນຄ່າເພີ່ມບໍ່ທັນສູງ. ບໍ່ໄດ້ນໍາຜົນປະໂຫຍດທີ່ດີທີ່ສຸດ ມາໃຫ້ສະມາຊິກ, ສະຫະກອນ ແລະ ສະຫະກອນກະເສດຍັງບໍ່ທັນພັດທະນາແບບຍືນຍົງ.
ສາເຫດຂອງສະຖານະການຂ້າງເທິງນີ້ ຕົ້ນຕໍແມ່ນຍ້ອນ:
ຍັງບໍ່ທັນມີຄວາມຮັບຮູ້ທີ່ຖືກຕ້ອງ, ຄົບຖ້ວນ ແລະ ເປັນເອກະພາບ ກ່ຽວກັບທາດແທ້ຂອງສະຫະກອນ, ກ່ຽວກັບຖານະແລະບົດບາດຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່ ໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງປະເທດ; ຍັງມີຄວາມຄິດຫຍໍ້ທໍ້ນ້ອຍໃຈ ກ່ຽວກັບສະຫະກອນຮູບແບບເກົ່າ, ລະແວງສົງໄສ, ຂາດຄວາມເຊື່ອໝັ້ນໃນການພັດທະນາຂອງສະຫະກອນຮູບແບບໃໝ່; ຂາດການຄົ້ນຄວ້າທິດສະດີແລະພຶດຕິກຳ ກ່ຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ຢູ່ຫວຽດນາມ ໃນເງື່ອນໄຂເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ. ເຖິງວ່າມະຕິກອງປະຊຸມສູນກາງພັກຄັ້ງທີ 5 ແລະ ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍສະຫະກອນປີ 2012 ໄດ້ກຳນົດແຈ້ງພໍຄວນກ່ຽວກັບທາດແທ້ ແລະ ຫຼັກການເຄື່ອນໄຫວຂອງສະຫະກອນແລ້ວກໍຕາມ, ແຕ່ຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບທາດແທ້ຂອງສະຫະກອນກໍຍັງບໍ່ທັນເປັນເອກະພາບ; ຍັງຖືຮູບແບບສະຫະກອນເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັນກັບຮູບແບບວິສາຫະກິດ; ຫຼົງປົນເປລະຫວ່າງຜົນປະໂຫຍດຂອງສະຫະກອນ ກັບຜົນກຳໄລຂອງວິສາຫະກິດ.
ແຫຼ່ງພະລັງສະໜັບສະໜູນການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ບໍ່ໄດ້ຕາມຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການ, ປະສິດທິພາບບໍ່ສູງ, ບາງຄັ້ງບາງບ່ອນໄດ້ປ່ອຍປະລະເຫຼີງ, ຂາດຄວາມເອົາໃຈໃສ່, ທັງບໍ່ໄດ້ຈັດສັນແຫຼ່ງກຳລັງຢ່າງພຽງພໍ ເພື່ອຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດຕະຫຼາດ. ກອບກົດໝາຍກ່ຽວກັບສະຫະກອນຍັງບໍ່ພຽງພໍ. ລະບົບນະໂຍບາຍທີ່ະກາດໃຊ້ຢ່າງຊ້າໆ, ບໍ່ຄົບຊຸດ, ບໍ່ສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍ ແລະ ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມເປັນຈິງ, ບາງນະໂຍບາຍທີ່ຊຸກຍູ້ແລະສະໜັບສະໜູນສະຫະກອນນັ້ນ ບໍ່ເປັນໄປໄດ້ ແລະ ຍາກທີ່ຈະເຂົ້າສູ່ຊີວິດ. ການສະໜັບສະໜູນຂອງລັດບໍ່ພຽງພໍ; ນະໂຍບາຍບຸລິມະສິດແລະຊ່ວຍໜູນຂົງເຂດເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນມີຫຼາຍ, ແຕ່ຊັບພະຍາກອນທີ່ແນບມາບໍ່ໄດ້ຮັບການຮັບປະກັນ, ແຫຼ່ງສິນເຊື່ອກໍມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການເຂົ້າເຖິງ ເນື່ອງຈາກລະບຽບການກ່ຽວກັບການສິນເຊື່ອແລະການຈໍານອງ; ເຖິງວ່າກອງທຶນສະໜັບສະໜູນການພັດທະນາສະຫະກອນໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນແລ້ວ, ແຕ່ຂະໜາດຂອງມັນຍັງຈຳກັດເມື່ອທຽບໃສ່ກັບຄວາມຕ້ອງການເງິນທຶນຂອງຂົງເຂດນີ້.
ກົງຈັກຄຸ້ມຄອງລັດກ່ຽວກັບເສດຖະກິດລວມໝູ່ນັ້ນ ທັງຂາດ ອ່ອນແອ ແລະ ງົງງວຍ ໃນການຈັດຕັ້ງ ແລະ ກົນໄກດຳເນີນງານ. ການປະສານງານລະຫວ່າງບັນດາກະຊວງ, ຂະແໜງການກ່ຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ມີປະສິດທິຜົນຕ່ຳ. ໃນທ້ອງຖິ່ນຕ່າງໆ, ຍັງບໍ່ທັນກຳນົດຢ່າງຈະແຈ້ງ ແລະ ຍັງບໍ່ທັນມີຄວາມເປັນເອກະພາບວ່າ ອົງການໃດທີ່ຮັບຜິດຊອບຕົ້ນຕໍກ່ຽວກັບເສດຖະກິດລວມໝູ່. ຫຼາຍທ້ອງຖິ່ນຍັງບໍ່ທັນເອົາໃຈໃສ່ເຖິງການນຳພາ ແລະ ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດວຽກງານສະໜັບສະໜູນ, ໂຄສະນາ ແລະ ເຜີຍແຜ່ແນວທາງ, ນະໂຍບາຍ, ກົດຫມາຍ ກ່ຽວກັບເສດຖະກິດລວມໝູ່; ຂາດການກວດກາ, ປະເມີນຜົນການປະຕິບັດບັນດາມະຕິ; ຄະນະພັກໃນຫຼາຍແຫ່ງ ບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງເໝາະສົມ, ຍັງເບິ່ງເບົາວຽກງານພະນັກງານທີ່ຮັບຜິດຊອບການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່.
ຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້, ສຸມແຫຼ່ງພະລັງໃສ່ການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່
ສະຖານະການໃນປັດຈຸບັນມີການປ່ຽນແປງຢ່າງໄວວາ. ຫວຽດນາມກຳລັງເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ແລະ ກ້ວາງຂວາງ ໃນຂະບວນການໂລກາພິວັດ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງເສດຖະກິດສາກົນ. ການປະຕິວັດອຸສາຫະກຳຄັ້ງທີສີ່, ການປ່ຽນດິຈິຕອນ, ການປ່ຽນແປງສະພາບດິນຟ້າອາກາດ, ໄພທຳມະຊາດ, ໂລກລະບາດ, ການແຜ່ລະບາດໃຫຍ່ຂອງໂຄວິດ-19, ການປະທະກັນທາງດ້ານການເມືອງ, ການຄ້າ ແລະ ການທະຫານ ເກີດຂຶ້ນຢ່າງສັບສົນທີ່ສຸດແລະຄາດເດົາໄດ້ຍາກ ເຊິ່ງໄດ້ສ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ສິ່ງທ້າທາຍຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ຫວຽດນາມ ແຕ່ກໍໄດ້ເປີດໂອກາດອີກດ້ວຍ.
ການພັດທະນາຂອງຂົງເຂດເສດຖະກິດລວມໝູ່, ບັນດາສະຫະກອນມີໂອກາດຮຽນຮູ້, ຂັດຖູ ແລະ ຍົກສູງຄວາມສາມາດ, ພ້ອມທັງຮັບເອົາເຕັກໂນໂລຊີການຜະລິດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີການຄຸ້ມຄອງໃໝ່; ດຶງດູດການລົງທຶນຈາກພາຍນອກ, ໂດຍສະເພາະຈາກປະເທດຄູ່ຮ່ວມທີ່ສຳຄັນ, ມີເຕັກໂນໂລຊີທີ່ກ້າວໜ້າ; ເປີດກວ້າງການສົ່ງອອກ.
ການເຊື່ອມໂຍງສາກົນສ້າງກຳລັງໜູນຊຸກຍູ້ການຫັນປ່ຽນໂຄງສ້າງເສດຖະກິດ, ປັບປຸງສະພາບແວດລ້ອມການລົງທຶນທຸລະກິດໃຫ້ດີຂຶ້ນ, ຈາກນັ້ນຍົກສູງປະສິດທິຜົນ ແລະ ຄວາມສາມາດແຂ່ງຂັນຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ, ຍົກສູງຖານະບົດບາດຂອງຫວຽດນາມໃນເວທີໂລກ. ການປ່ຽນດິຈິຕອນ, ໃນນັ້ນ ມີການພັດທະນາເສດຖະກິດດິຈິຕອນ ເຮັດໃຫ້ໄລຍະຫ່າງທາງພື້ນທີ່ແລະເວລາສັ້ນລົງ, ການເຄື່ອນໄຫວຂອງມະນຸດມີຄວາມສະຫຼາດແລະມີປະສິດທິຜົນຫຼາຍຂຶ້ນ ເຊິ່ງເປັນໂອກາດສ້າງການບຸກທະລຸ ເພື່ອຫຼຸດຊ່ອງຫວ່າງການພັດທະນາ, ສ້າງເງື່ອນໄຂຊຸກຍູ້ການພັດທະນາການຄ້າເອເລັກໂຕຣນິກ. ໃນຂະນະນັ້ນ, ການແຂ່ງຂັນກຳລັງທະວີຄວາມຮຸນແຮງຂຶ້ນ, ທັງຢູ່ຕະຫຼາດພາຍໃນປະເທດ, ໂດຍສະເພາະເມື່ອອຸປະສັກດ້ານພາສີຄ່ອຍໆຖືກລົບລ້າງຕາມຄຳໝັ້ນສັນຍາການຄ້າສາກົນທີ່ ຫວຽດນາມເຂົ້າຮ່ວມ.
ຕໍ່ໜ້າສະຖານະການດັ່ງກ່າວ, ເພື່ອສືບຕໍ່ພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະເສດຖະກິດສະຫະກອນ ຈຳເປັນຕ້ອງປະຕິບັດວິທີແກ້ໄຂຕ່າງໆຢ່າງຄົບຊຸດ ເຊິ່ງຈຸດໜັກແມ່ນຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ ແລະ ລະດົມແຫຼ່ງພະລັງສະໜັບສະໜູນ ແລະ ສົ່ງເສີມການພັດທະນາຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະເສດຖະກິດສະຫະກອນ, ດັ່ງນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ຢືນຢັນວ່າເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະເສດຖະກິດສະຫະກອນນັບມື້ນັບພັດທະນາແມ່ນທ່າອ່ຽງທີ່ຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້; ແມ່ນພາກສ່ວນເສດຖະກິດທິ່ສຳຄັນ ພ້ອມກັບເສດຖະກິດຂອງລັດກາຍເປັນຮາກຖານທີ່ໝັ້ນຄົງຂອງລະບົບເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດ. ການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ສອດຄ່ອງກັບກົນໄກຕະຫຼາດຕາມທິດສັງຄົມນິຍົມ ແລະເລີ່ມຈາກຄວາມຕ້ອງການຂອງສະມາຊິກ, ເຄົາລົບຄຸນຄ່າ ແລະຫຼັກການເຄື່ອນໄຫວຂອງການຈັດຕັ້ງສະຫະກອນ ແລະ ສອດຄ່ອງກັບເງື່ອນໄຂ, ຈຸດພິເສດທາງເສດຖະກິດແລະສັງຄົມຂອງແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນ, ແຕ່ລະເຂດ, ພ້ອມກັນນັ້ນ ຕ້ອງປະຕິບັດຕາມກົດເກນເສດຖະກິດ, ປະຕິບັດຕາມຫຼັກການຈັດຕັ້ງຂອງສະຫະກອນ, ເປັນເຈົ້າຂອງຮ່ວມກັນ, ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ຮັບຜິດຊອບດ້ວຍຕົນເອງ, ໂດຍສະມາຊິກທີ່ສະໝັກໃຈຈັດຕັ້ງຂຶ້ນ ເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນ ໃນການຜະລິດແລະການເຄື່ອນໄຫວທຸລະກິດ, ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ, ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການລວມຂອງບັນດາສະມາຊິກ, ບົນພື້ນຖານຄວາມສະເໝີພາບ, ປະຊາທິປະໄຕ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຮ່ວມກັນ.
ການປະເມີນປະສິດທິຜົນຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່ຕ້ອງຮອບດ້ານ ທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ການເມືອງ, ສັງຄົມ, ຄວາມໝັ້ນຄົງ ແລະການປ້ອງກັນປະເທດ, ທັງດ້ານປະສິດທິຜົນຂອງການຈັດຕັ້ງເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຂອງບັນດາສະມາຊິກ. ກຳລັງແຮງຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນ ແມ່ນຢູ່ທີ່ການຮ່ວມມື, ການເຊື່ອມໂຍງຂອງບັນດາສະມາຊິກ ຕາມແນວນອນ (ການຮ່ວມມືລະຫວ່າງບັນດາສະມາຊິກ) ແລະແນວຕັ້ງ, ຕາມຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າ (ການຮ່ວມມືລະຫວ່າງສະມາຊິກກັບສະຫະກອນ, ວິສາຫະກິດ). ດັ່ງນັ້ນ, ຄວນມີເປົ້າໝາຍກ່ຽວກັບຈຳນວນສະມາຊິກທີ່ເຂົ້າຮ່ວມເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນ (ອັດຕາສ່ວນສະມາຊິກ/ປະຊາກອນ, ຈຳນວນສະມາຊິກສະເລ່ຍ/ສະຫະກອນ); ການຮ່ວມມື, ການເຊື່ອມໂຍງຂອງສະມາຊິກ ຜ່ານການໃຫ້ບໍລິການຂອງສະຫະກອນ ແລະການໃຊ້ບໍລິການຂອງສະມາຊິກ.
ທີສອງ, ຍູ້ແຮງການໂຄສະນາ, ອົບຮົມສຶກສາ ເພື່ອຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້, ສ້າງຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມກ່ຽວກັບແຜນນະໂຍບາຍ, ທິດທາງການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່:
- ການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະ ສະຫະກອນຕ້ອງອີງໃສ່ບັນດາຫຼັກການພື້ນຖານຄື: ປະຊາທິປະໄຕ, ສະໝັກໃຈ, ຮັບຜິດຊອບດ້ວນຕົນເອງ, ຄຸ້ມຄອງແບບປະຊາທິປະໄຕ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຂອງຊຸມຊົນ. ກຳນົດແຈ້ງທາດແທ້ ແລະ ຫຼັກການເຄືອນໄຫວຂອງສະຫະກອນ. ສະຫະກອນ, ສະຫະພັນສະຫະກອນແມ່ນອົງການເສດຖະກິດທີ່ເຄື່ອນໄຫວຢ່າງສະເໝີພາບໃນຕະຫຼາດ ເພື່ອນຳເອົາຜົນປະໂຫຍດມາໃຫ້ສະມາຊິກ, ປະກອບສ່ວນສຳຄັນເຂົ້າໃນການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ລົບລ້າງຄວາມອຶດຫິວ, ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ, ຍົກສູງປະສິດທິຜົນ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ປັບປຸງຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງສະມາຊິກໃຫ້ດີຂຶ້ນ, ຈາກນັ້ນ ປະກອບສ່ວນຍົກສູງປະສິດທິຜົນ ແລະ ຄວາມສາມາດແຂ່ງຂັນລວມ ຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ; ເພີ່ມທະວີຄວາມສາມັກຄີລະຫວ່າງບັນດາສະມາຊິກ ແລະ ນັບມື້ນັບກະຈາຍອອກໄປໃນສັງຄົມ; ຍົກສູງຖານະບົດບາດທາງການເມືອງແລະສັງຄົມຂອງສະມາຊິກ ແລະຜູ້ອອກແຮງງານ ໃນຖານະຂອງຜູ້ເປັນເຈົ້າຂອງ.
- ສະມາຊິກສະໝັກໃຈເຂົ້າຮ່ວມ ແລະ ລາອອກຈາກສະຫະກອນ; ການຄຸ້ມຄອງແບບປະຊາທິປະໄຕແລະສະເໝີພາບ; ຮັບຜິດຊອບດ້ວຍຕົນເອງແລະມີຜົນປະໂຫຍດຮ່ວມກັນ; ການແບ່ງຜົນກຳໄລຮັບປະກັນຄວາມກົມກຽວລະຫວ່າງຜົນປະໂຫຍດຂອງສະມາຊິກສະຫະກອນ ແລະ ການພັດທະນາຂອງສະຫະກອນ, ການຮ່ວມມືແລະການພັດທະນາຊຸມຊົນ. ສະຫະກອນໄດ້ຮັບການຈັດຕັ້ງບົນພື້ນຖານຄວາມຕ້ອງການ ແລະ ການເຂົ້າຮ່ວມໂດຍສະໝັກໃຈ ຂອງຜູ້ອອກແຮງງານ, ປະຕິບັດຢ່າງເຂັ້ມງວດຕາມບັນດາຫຼັກການຂອງສະຫະກອນ ແລະ ໄດ້ຮັບການຢືນຢັນໂດຍກົດໝາຍ, ເມື່ອເຂົ້າຮ່ວມສະຫະກອນຜູ້ອອກແຮງງານຕ້ອງປະກອບທຶນແລະເຫື່ອແຮງ. ການແຈກຢາຍຜົນຜະລິດໃນສະຫະກອນແມ່ນການແຈກຢາຍຕາມແຮງງານ ແລະ ທຶນສົມທົບ, ການແຈກຢາຍຕາມລະດັບການໃຊ້ບໍລິການຂອງສະມາຊິກສຳລັບສະຫະກອນ; ສະຫະກອນມີສະຖານະທາງກົດໝາຍ, ຕັດສິນໃຈກ່ຽວກັບຂະບວນການຜະລິດ ແລະ ຂະບວນການທຸລະກິດຂອງຕົນເອງ ຕາມກົດໝາຍ, ແລະມີຄວາມສະເໝີພາບກັບບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງເສດຖະກິດອື່ນໆ.
ສະມາຊິກທີ່ເຂົ້າຮ່ວມໃນສະຫະກອນຕ້ອງມີເງື່ອນໄຂເບື້ອງຕົ້ນຄື ຕ້ອງປະກອບທຶນ (ຕາມຂໍ້ກຳນົດຂອງກົດລະບຽບຂອງສະຫະກອນ), ປະກອບເຫື່ອແຮງໃນເມື່ອສະຫະກອນມີຄວາມຕ້ອງການ; ທຶນສົມທົບຂອງສະມາຊິກສະຫະກອນໄດ້ແບ່ງປັນກໍາໄລປະຈໍາປີ ແລະ ຈະຖອນອອກເມື່ອສະມາຊິກອອກຈາກສະຫະກອນ. ຄົວເຮືອນຍັງຄົງເປັນຫົວໜ່ວຍເສດຖະກິດເອກະລາດທີ່ພຽງແຕ່ເຂົ້າຮ່ວມສະຫະກອນເພື່ອແກ້ໄຂວຽກງານທີ່ຄົວເຮືອນບໍ່ສາມາດເຮັດເອງໄດ້ ຫຼື ເຮັດບໍ່ມີປະສິດທິຜົນ. ຜູ້ທີ່ຄຸ້ມຄອງແລະບໍລິຫານອົງການສະຫະກອນບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ມີທຶນສົມທົບຫຼາຍ, ແຕ່ເປັນຜູ້ທີ່ມີສັກສີແລະປະສົບການທີ່ໄດ້ຮັບການເລືອກຈາກສະມາຊິກສ່ວນຫຼາຍ. ການຈັດຕັ້ງເສດຖະກິດຮ່ວມມື ແລະ ສະຫະກອນ ມີລັກສະນະສັງຄົມ-ມະນຸດສະທຳ, ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງຊຸມຊົນ ແມ່ນໜຶ່ງໃນແຮງຂັບເຄື່ອນພື້ນຖານໃນການຄົງຕົວ ແລະ ການພັດທະນາເສດຖະກິດສະຫະກອນ.
- ເສດຖະກິດສະຫະກອນອີງໃສ່ກຳມະສິດຂອງສະມາຊິກ ແລະ ກຳມະສິດຂອງລວມໝູ່; ການແຈກຢາຍຜົນຜະລິດຕາມແຮງງານ, ຕາມທຶນທີ່ສົມທົບ ແລະ ລະດັບການໃຊ້ບໍລິການ; ເຄື່ອນໄຫວຕາມຫຼັກການເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ຮັບຜິດຊອບດ້ວຍຕົນເອງ, ສະໝັກໃຈ, ສະເໝີພາບ, ມີຜົນປະໂຫຍດຮ່ວມກັນ ແລະ ຄຸ້ມຄອງແບບປະຊາທິປະໄຕ... ຖືເອົາຜົນປະໂຫຍດເສດຖະກິດເປັນຕົ້ນຕໍ ລວມມີຜົນປະໂຫຍດຂອງບັນດາສະມາຊິກ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດລວມໝູ່, ພ້ອມກັນນັ້ນ ກໍໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບຜົນປະໂຫຍດສັງຄົມຂອງສະມາຊິກ. ຕ້ອງຊີ້ແຈງໃຫ້ຈະແຈ້ງກວ່າອີກ, ເດັ່ນຊັດກວ່າອີກ ກ່ຽວກັບທາດແທ້ຂອງອົງການສະຫະກອນ, ຮັບປະກັນໃຫ້ສະຫະກອນສະໜອງບໍລິການໃຫ້ສະມາຊິກ ເພື່ອນຳຜົນປະໂຫຍດມາໃຫ້ສະມາຊິດ, ໂດຍບໍ່ແມ່ນເພື່ອສະແຫວງຫາຜົນກຳໄລ. ຮັບເອົາບົດຮຽນປະສົບການສາກົນກ່ຽວກັບການພັດທະນາສະຫະກອນ ໂດຍສະເພາະ ບັນດາຫຼັກການສະຫະກອນທີ່ໄດ້ຮັບຄຳແນະນຳຈາກອົງການສະຫະປະຊາຊາດ, ອົງການແຮງງານສາກົນ (ILO) ແລະ ສະຫະພາບສະຫະກອນສາກົນ (ICA).
ສະຫະກອນ ເມື່ອສ້າງຕັ້ງແລະລົງທະບຽນດຳເນີນທຸລະກິດ, ຕ້ອງມີກົດລະບຽບສະເພາະ, ມີແຜນການຜະລິດ ທຸລະກິດທີ່ຈະແຈ້ງ, ແລະ ລົງທະບຽນກັບອົງການຂອງລັດທີ່ມີ ອຳນາດຮັບຮອງເປັນນິຕິບຸກຄົນ; ໄດ້ສ້າງຕັ້ງແລະຍຸບເລີກ (ສະໝັກໃຈ ຫຼື ຖືກບັງຄັບເມື່ອລະເມີດກົດໝາຍ) ອີງໃສ່ຄວາມຕ້ອງການຂອງສະມາຊິກ, ບໍ່ຄວນຄິດວ່າ ເມື່ອສ້າງຂຶ້ນມາແລ້ວຈະຄົງຕົວຕະຫຼອດການ.
- ການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ປະກອບມີຮູບແບບຕ່າງໆ, ໃນນັ້ນ ສະຫະກອນກະເສດເປັນຫຼັກ. ການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ດ້ວຍຫຼາຍຮູບການຮ່ວມມື, ເຊື່ອມໂຍງບັນດາຊາວກະສິກອນ, ຄົນງານ, ຄອບຄົວຜະລິດ ແລະ ທຸລະກິດ, ວິສາຫກິດຂະໜາດນ້ອຍແລະກາງ, ໂດຍບໍ່ຈຳກັດຂະໜາດ, ຂົງເຂດ ແລະ ພື້ນທີ່; ຮັບປະກັນຜົນປະໂຫຍດຂອງສະມາຊິກ. ສົ່ງເສີມການພັດທະນາສະຫະກອນຢ່າງໜັກແໜ້ນ, ມີປະສິດທິຜົນ, ຮັບປະກັນບົດບາດເປັນເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງຂອງສະມາຊິກ ແລະ ນຳຜົນປະໂຫຍດມາໃຫ້ສະມາຊິກ. ສະຫະກອນອາດຈະໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ ໂດຍບໍ່ຖືກຈໍາກັດໃນຂອບເຂດການປົກຄອງ ແລະ ຜູ້ອອກແຮງງານຄົນໜຶ່ງ ໃນເວລາດຽວກັນ ອາດຈະເປັນສະມາຊິກຂອງຫຼາຍສະຫະກອນ (ຖ້າຫາກກົດລະບຽບຂອງສະຫະກອນບໍ່ມີຂໍ້ກຳນົດອື່ນ). ຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມສະຫະກອນແມ່ນບຸກຄົນ (ຜູ້ອອກແຮງງານ) ຫຼືທັງບຸກຄົນແລະນິຕິບຸກຄົນ. ພັດທະນາສະຫະກອນທີ່ທຸລະກິດປະສົມຫຼາຍຂະແໜງການ ຫຼືສະເພາະຂະແໜງການ.
ຮູບແບບການຈັດຕັ້ງແລະຂະໜາດຂອງເສດຖະກິດການຮ່ວມມື ແລະ ສະຫະກອນແມ່ນຫຼາກຫຼາຍ ໂດຍແລ້ວແຕ່ເງື່ອນໄຂຕົວຈິງຂອງແຕ່ລະຂະແໜງການ, ແຕ່ລະເຂດທີ່ຕ່າງກັນ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການກໍຄືຄວາມສະໝັກໃຈ ຂອງຜູ້ອອກແຮງງານທີ່ມີຄວາມຕ້ອງການໃນການພ້ອມກັນເຮັດວຽກງານໜຶ່ງ ຫຼື ຫຼາຍວຽກງານ, ໃນໄລຍະເວລາແລະພື້ນທີ່ທີ່ແນ່ນອນ. ມີສະຫະກອນບາງຮູບແບບດັ່ງນີ້:
+ ແບບປະສົມ (ທຸລະກິດສັງລວມ), ນັ້ນແມ່ນບັນດາສະຫະກອນທີ່ທັງຈັດຕັ້ງການຜະລິດ ທຸລະກິດລວມສູນໂດຍກົງ ທັງເຄື່ອນໄຫວບໍລິການໃຫ້ຄອບຄົວສະມາຊິກ ກ່ຽວກັບຂັ້ນຕອນ, ວຽກງານທີ່ແຕ່ລະຄອບຄົວສະມາຊິກບໍ່ມີເງື່ອນໄຂທີ່ຈະເຮັດ ຫຼື ເຮັດໄດ້ແຕ່ມີປະສິດທິຜົນຕ່ຳ. ສະຫະກອນປະສົມແມ່ນຮູບແບບການຈັດຕັ້ງສະຫະກອນທີ່ມີປະສິດທິຜົນທີ່ສຸດ ເຊິ່ງຫຼາຍປະເທດແລະອານາເຂດໃນໂລກ ກຳລັງນໍາໃຊ້ເຊັ່ນ ສະຫະກອນປຸງແຕ່ງເຫຼົ້າແວງ ໃນເຢຍລະມັນ, ສະຫະກອນຜະລິດຜັກແລະໝາກໄມ້ ຂອງໄຕ້ຫວັນ (ຈີນ), ສະຫະກອນລ້ຽງງົວນົມ ຂອງອິສຣາແອນ,.. ຢູ່ປະເທດຫວຽດນາມ, ບັນດາເຂດການຜະລິດສິນຄ້າ, ເສດຖະກິດຂະຫຍາຍຕົວ, ສະຫະກອນຕາມຮູບແບບນີ້ ຈະມີຂໍ້ໄດ້ປຽບ ໃນການພັດທະນາການຜະລິດກະສິກຳ, ຕິດກັບການປຸງແຕ່ງ ແລະ ການຈຳໜ່າຍ, ສົມທົບກັບການຂະຫຍາຍຂະແໜງ ອາຊີບອຸດສາຫະກຳ, ຫັດຖະກຳ ແລະ ການກໍ່ສ້າງຊົນນະບົດ. ສະຫະກອນມີທັງເງື່ອນໄຂສະສົມຢ່າງໄວຈາກຫຼາຍແຫຼ່ງທີ່ຕ່າງກັນ ເພື່ອຫັນເປັນທັນສະໄໝໃນການຜະລິດ ແລະສ້າງຜະລິດຕະພັນສິນຄ້າທີ່ມີແຮງແຂ່ງຂັນ, ທັງເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດເປັນເຈົ້າການ ຂອງເສດຖະກິດຄອບຄົວສະມາຊິກ ໃນຂະບວນການຫັນປ່ຽນສູ່ການຜະລິດສິນຄ້າ.
+ ຮູບແບບສະຫະກອນບໍລິການ: ສະຫະກອນຮູບແບບນີ້ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍທີ່ສຸດທາງດ້ານຂະໜາດ, ຮູບການຈັດຕັ້ງ ແລະ ຂົງເຂດການເຄື່ອນໄຫວ, ພັດທະນາ ໃນທຸກຂົງເຂດເຊັ່ນ: ກະສິກໍາ, ອຸດສາຫະກໍາ, ການບໍລິການ, ສຸຂະພາບ, ການສຶກສາ, ການຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ, ການທ່ອງທ່ຽວ... ຮູບແບບນີ້ໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍສະມາຊິກທີ່ມີຄວາມສະໝັກໃຈ, ແລ້ວແຕ່ກົດໝາຍຂອງແຕ່ລະປະເທດ ທີ່ກໍານົດຈໍານວນສະມາຊິກສະຫະກອນຕ່ຳສຸດ, ແຕ່ສາມາດຂະຫຍາຍສະມາຊິກສະຫະກອນເປັນພັນຄົນ, ໝື່ນຄົນເຊັ່ນ ສະຫະກອນສິນເຊື່ອຢູ່ເຢຍບະມັນ; ມີຮູບການຈັດຕັ້ງທີ່ອຸດົມສົມບູນ, ຫຼາກຫຼາຍ; ມີສະຫະກອນໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນມາ ເພື່ອດໍາເນີນການບໍລິການໜຶ່ງ, ສອງ ຫຼື ຫຼາຍປະເພດ, ໃຫ້ບໍລະການສະເພາະ “ສົ້ນເຂົ້າ” ຫຼືໃຫ້ບໍລິການສະເພາະ “ສົ້ນອອກ” ຂອງການຜະລິດ, ຫຼືໃຫ້ບໍລິການທັງ “ສົ້ນເຂົ້າ” ແລະ “ສົ້ນອອກ” ຂອງການຜະລິດ. ສະຫະກອນບໍລິການແມ່ນອົງການຈັດຕັ້ງປະເພດໜຶ່ງ ທີ່ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກປະເທດຕ່າງໆໃຫ້ພັດທະນາ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ບັນດາປະເທດທີ່ມີລະດັບວິຊາສະເພາະສູງ ແລະເສດຖະກິດພັດທະນາ. ຢູ່ຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນ, ຮູບແບບນີ້ໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງແລະພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງ ໃນບາງເຂດທີ່ມີເງື່ອນໄຂເສດຖະກິດພັດທະນາ. ເຖິງວ່າສ່ວຍຫຼາຍຍັງງ່າຍດາຍ, ຂາດປະສົບການ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມທີ່ບໍ່ເອື້ອອໍານວຍ ແຕ່ເບື້ອງຕົ້ນໄດ້ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການສະເພາະໜ້າບາງຢ່າງ ຂອງສະມາຊິກ, ໂດຍສະເພາະບໍລິການດ້ານກະສິກໍາ-ປ່າໄມ້-ການປະມົງ.
+ ຮູບແບບສະຫະກອນຜະລິດລວມສູນ ແມ່ນປະເພດທີ່ມີຂໍ້ໄດ້ປຽບໃນການຫັນພາຫະນະການຜະລິດເປັນສັງຄົມ, ມີເງື່ອນໄຂທີ່ສະດວກຫຼາຍຢ່າງເພື່ອເຕົ້າໂຮມເງິນລົງທຶນ ເພື່ອຫັນການຜະລິດເປັນທັນສະໄໝໂດຍໄວ, ນຳໃຊ້ວິທະຍາສາດ ແລະເຕັກໂນໂລຊີໃໝ່... ແຕ່, ຮູບແບບນີ້ກໍ່ມີຂໍ້ຈຳກັດໃນການຂຸດຄົ້ນ, ນຳໃຊ້ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນຕ່າງໆ ກໍ່ຄືເສີມຂະຫຍາຍຈິດໃຈຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ ແລະ ຄວາມຄິດປະດິດສ້າງຂອງສະມາຊິກສະຫະກອນທຸກຄົນ ເນື່ອງຈາກຄວາມບໍ່ສອດຄ່ອງກັບພຶດຕິກຳການຜະລິດ ເຮັດໃຫ້ປະສິດທິຜົນການຜະລິດຕ່ຳ, ດັ່ງນັ້ນ ໃນບັນດາປະເທດທີ່ມີເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ຮູບແບບສະຫະກອນແບບນີ້ຈຶງບໍ່ຫຼາຍປານໃດ.
- ການພັດທະນາເສດຖະກິດການຮ່ວມມືແລະສະຫະກອນເທື່ອລະກ້າວ, ຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຮູບການ, ຂະໜາດ ແລະ ຂອບເຂດການເຄື່ອນໄຫວ, ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຕ້ອງການ, ເງື່ອນໄຂຂອງແຕ່ລະຂະແໜງການ, ແຕ່ລະເຂດທີ່ຕ່າງກັນ:
ໃນຂົງເຂດກະສິກຳ: ສຸມໃສ່ແບ່ງປະເພດ, ຈັດການແກ້ໄຂຂໍ້ຄົງຄ້າງຂອງສະຫະກອນກະສິກຳ, ຊ່ວຍເຫຼືອ, ສ້າງເງື່ອນໄຂອຳນວຍຄວາມສະດວກໃຫ້ບັນດາສະຫະກອນເຄື່ອນໄຫວຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ຄ່ອຍໆຫັນສູ່ຮູບແບບສະຫະກອນແບບໃໝ່, ຍຸບເລີກບັນດາສະຫະກອນທີ່ອ່ອນແອຕາມກົດໝາຍ. ກໍ່ຕັ້ງບັນດາໜ່ວຍຮ່ວມມື ແລະ ສະຫະກອນທີ່ຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບຈາກຕ່ຳຂຶ້ນສູງ ຕາມຄວາມຕ້ອງການແລະຄວາມສະໝັກໃຈຂອງສະມາຊິກ ທີ່ສ້າງຂຶ້ນມາເພື່ອສະໜັບສະໜູນແລະຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນ ໃນການພັດທະນາການຜະລິດແລະທຸລະກິດ. ສ້າງແລະພັດທະນາບັນດາສະຫະກອນແບບໃໝ່ທີ່ທຸລະກິດສັງລວມ (ການບໍລິການແລະການຜະລິດລວມສູນ - ຮູບແບບສະຫະກອນປະສົມ), ສະຫະກອນ ຫຼື ໜ່ວຍຮ່ວມມືດ້ານບໍລິການ (ໃຫ້ບໍລິການສະເພາະຂັ້ນຕອນ ຫຼືໃຫ້ບໍລະການສັງລວມ), ເຊັ່ນ: ການໄຖຄາດ, ການຊົນລະຫະທານ, ການປຸງແຕ່ງ, ການສະໜອງວັດຖຸອຸປະກອນ,... ໃນບໍລິເວນທີ່ມີເງື່ອນໄຂ ແລະ ມີຄວາມຕ້ອງການບໍລິການຂອງສະມາຊິກສະຫະກອນ ແລະ ຄອບຄົວທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງ, ຫຼືສະຫະກອນຜະລິດລວມສູນ ຖ້າຫາກສະມາຊິກສະຫະກອນຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການ ແລະ ມີເງື່ອນໄຂທີ່ພຽງພໍຕາມຂໍ້ກຳນົດຂອງກົດໝາຍກ່ຽວກັບສະຫະກອນ. ກໍ່ຕັ້ງບັນດາໜ່ວຍຮ່ວມມື ຫຼື ສະຫະກອນບໍລິການດ້ານເຕັກນິກ ເພື່ອສະໜອງບັນດາປັດໄຈເຕັກນິກທີ່ສຳຄັນ ໃຫ້ບັນດາຄອບຄົວຜະລິດ, ເຊັ່ນ: ສະໜອງນ້ຳ (ຊົນລະຫະທານ), ແນວພັນພືດ, ພັນສັດ, ການໄຖຄາດ, ການປົກປ້ອງພືດ... ຕາມການຮ້ອງຂໍຂອງຄົວເຮືອນຊາວກະສີກອນ ໃນແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນ. ສົ່ງເສີມການພັດທະນາບັນດາຮູບການເສດຖະກິດການຮ່ວມມືທີ່ຫຼາກຫຼາຍ ໃນຊຸມຊົນຊາວປະມົງຢູ່ເຂດທະເລ ກ່ຽວກັບບັນດາຮູບການຂຸດຄົ້ນ, ປູກລ້ຽງ, ປຸງແຕ່ງ, ບໍລິການ, ຊອກຫາພື້ນທີ່ຫາປາ, ປົກປ້ອງການຜະລິດເທິງທະເລ.... ການຮ່ວມມືລະຫວ່າງຜູ້ມີທຶນ, ມີເຄື່ອງມືເຮືອແຫ, ມີເຕັກນິກ ເພື່ອພ້ອມກັນຮ່ວມທຶນແລະລົງທຶນພັດທະນາສະຫະກອນ ແລະ ໜ່ວຍຮ່ວມມື.
ໃນຂົງເຂດອຸດສາຫະກຳ, ອຸດສາຫະກຳນ້ອຍ, ຫັດຖະກຳ ແລະ ການກໍ່ສ້າງ: ສ້າງເງື່ອນໄຂເພື່ອພັດທະນາບັນດາສະຫະກອນຕາມຂະແໜງການ, ອາຊີບທີ່ມີທ່າແຮງ, ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງເຂດຊົນນະບົດ, ບ່ອນທີ່ມີແຫຼ່ງກຳລັງຄົນ ແລະວັດຖຸດິດກັບບ່ອນ. ພັດທະນາບັນດາສະຫະກອນປຸງແຕ່ງ ແລະ ຈຳໜ່າຍຂາຍຜະລິດຕະພັນກະສິກຳ - ປ່າໄມ້ - ປະມົງ ທີ່ມີຄວາມສາມາດຂາຍຢູ່ໃນປະເທດແລະສົ່ງອອກ. ພັດທະນາຢ່າງກວ້າງຂວາງ ບັນດາສະຫະກອນກໍ່ສ້າງແລະບໍລິໂພກໄຟຟ້າພົນລະເຮືອນ, ພັດທະນາແລະປົກປ້ອງສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະ ບັນດາປະເພດສະຫະກອນທີ່ຕອບສະໜອງການບໍລິການສັງຄົມທີ່ຈໍາເປັນອື່ນ ເຊິ່ງສອດຄ່ອງກັບສະພາບການຕົວຈິງໃນແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ເອົາໃຈໃສ່ປ່ຽນແປງໃໝ່ເຄື່ອງຈັກເຄື່ອງປະກອບ, ສົມທົບຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນລະຫວ່າງເຕັກໂນໂລຊີທັນສະໄໝ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີດັ້ງເດີມ, ຄ່ອຍໆປັບປຸງຄວາມທັນສະໄໝໃຫ້ກັບຂະບວນການຜະລິດຂອງສະຫະກອນ, ຂອງໜ່ວຍຮ່ວມມື.
ໃນຂົງເຂດການຂົນສົ່ງ: ພັດທະນາບັນດາສະຫະກອນຂົນສົ່ງຕາມຮູບແບບຂອງສະຫະກອນບໍລິການສະໜັບສະໜູນ ແລະ ສະຫະກອນຂົນສົ່ງ, ຈັດຕັ້ງເຄືອຂ່າຍການຂົນສົ່ງ, ການສ້ອມແປງພາຫະນະ ໃນແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນ ເພື່ອເຊື່ອມຕໍ່ “ການສະໜອງ” ກັບ “ຄວາມຕ້ອງການ” ກ່ຽວກັບການຂົນສົ່ງ, ດ້ວຍບັນດາພາຫະນະຂົນສົ່ງທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ປອດໄພ, ສິວິໄລ ທີ່ເໝາະສົມກັບເງື່ອນໄຂເສດຖະກິດ, ສັງຄົມ ແລະ ປະເພນີ, ຈັດຕັ້ງສະຫະພາບອາຊີບແລະສະມາຄົມຂົນສົ່ງຈຳນວນໜຶ່ງ ເພື່ອສ້າງການເຊື່ອມໂຍງລະຫວ່າງສະຫະກອນຂົນສົ່ງ ເພື່ອຍົກສູງສະມັດຕະພາບ ແລະ ປະສິດທິຜົນ ການເຄື່ອນໄຫວໃນຂົງເຂດການຂົນສົ່ງ.
ໃນຂົງເຂດການຄ້າ - ການບໍລິການ: ສະຫະກອນການຄ້າ-ການບໍລິການພັດທະນາຕາມຄວາມຕ້ອງການຕົວຈິງທາງດ້ານເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ແລະ ລະດັບການພັດທະນາແລະຄວາມຕ້ອງການຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ, ຂອງບັນດາຄົວເຮືອນທຸລະກິດນ້ອຍ, ໂດຍບໍ່ຄໍານຶງເຖິງຂອບເຂດການປົກຄອງ, ອາດຈະຢູ່ໃນຂອບເຂດບ້ານ, ໝູ່ບ້ານ, ຕາແສງ. ຢູ່ໃນເຂດຊົນນະບົດ, ຕົ້ນຕໍແມ່ນພັດທະນາບັນດາສະຫະກອນບໍລິການການກະເສດ ແລະ ທຸລະກິດການຄ້າ, ລວມທັງການບໍລິການ “ສົ້ນເຂົ້າ ແລະ ສົ້ນອອກ” ສໍາລັບຄົວເຮືອນຊາວກະສິກອນ ແລະ ສະໜອງສິນຄ້າໃຊ້ສອຍໃຫ້ປະຊາກອນຊົນນະບົດ. ຢູ່ໃນຕົວເມືອງແລະເທດສະບານມີຕະຫຼາດ ທີ່ມີຄົວເຮືອນທຸລະກິດຂະໜາດນ້ອຍຈຳນວນຫຼາຍ ສາມາດແນະນໍາການສ້າງຕັ້ງສະຫະກອນການຄ້າ ເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຊຶ່ງກັນແລະກັນ ກ່ຽວກັບຂໍ້ມູນລາຄາ, ສ້າງແຫຼ່ງສິນຄ້າ ແລະ ຈັດການແກ້ໄຂຄວາມສ່ຽງໃນຂະບວນການທຸລະກິດ.
ໃນຂົງເຂດສິນເຊື່ອ: ກໍ່ສ້າງລະບົບກອງທຶນສິນເຊື່ອປະຊາຊົນ, ຮັບປະກັນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ປອດໄພ, ມີປະສິດທິຜົນ, ເຂັ້ມແຂງທາງດ້ານການຈັດຕັ້ງ, ເຊື່ອມໂຍງຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນໃນລະບົບແຕ່ສູນກາງຈົນເຖິງຮາກຖານ, ຖືຄຸນນະພາບເປັນສຳຄັນ; ພຽງແຕ່ພັດທະນາກອງທຶນໃໝ່ ເມື່ອມີເງື່ອນໄຂ ມີຄຸນນະສົມບັດທີ່ພຽງພໍ, ມີຄວາມສາມາດໃນການຄວບຄຸມແລະການຄຸ້ມຄອງ; ໃນຕໍ່ໜ້າ, ຕົ້ນຕໍແມ່ນສຸມໃສ່ການເຄື່ອນໄຫວຢູ່ເຂດຊົນນະບົດ, ໃນຕົວເມືອງ ເທດສະບານທີ່ມີໂຄງສ້າງເສດຖະກິດກະສິກຳ - ການປ່າໄມ້ - ການປະມົງ ແລະ ອຸດສາຫະກຳນ້ອຍ ຫັດຖະກຳ, ການບໍລິການທີ່ມີຄວາມຕ້ອງການດ້ານເງິນທຶນສິນເຊື່ອຈຳນວນຫຼາຍ ແລະ ມີຄວາມສາມາດລະດົມທຶນຢູ່ກັບບ່ອນ.
ສຳລັບເຂດຕົວເມືອງ ແລະ ຊານເມືອງ, ມີປະຊາກອນໜາແໜ້ນ, ການຜະລິດສິນຄ້າ, ສະຕິປັນຍາຂອງປະຊາຊົນມີການພັດທະນາ, ໃຫ້ເອົາໃຈໃສ່ພັດທະນາສະຫະກອນໃນບັນດາຂົງເຂດການຜະລິດ ທຸລະກິດ, ໃຫ້ບໍລິການການຜະລິດ, ບໍລິການຮັບໃຊ້ຊີວິດ, ການກໍ່ສ້າງ.
ສຳລັບເຂດຊົນນະບົດ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາບັນດາຮູບແບບສະຫະກອນແລະໜ່ວຍຮ່ວມມື ທີ່ໃຫ້ບໍລິການ “ສົ້ນເຂົ້າ ແລະ ສົ້ນອອກ” ໃນຂະບວນການຜະລິດຂອງຜູ້ອອກແຮງງານ ເພື່ອຮັບໃຊ້ຄວາມຕ້ອງການຂອງການຜະລິດກະສິກໍາ, ພ້ອມກັນນັ້ນ ເຊື່ອມຕໍ່ຜູ້ອອກແຮງງານກັບບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງຜະລິດຂອງລັດ ແລະ ບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດອື່ນ (ໃນສາຍພົວພັນລະຫວ່າງການຜະລິດກະສິກຳ ກັບອຸດສາຫະກຳປຸງແຕ່ງ ແລະ ການຈຳໜ່າຍສິນຄ້າ).
ສຳລັບເຂດເນີນສູງແລະເຂດພູຜາ, ເອົາໃຈໃສ່ພັດທະນາບັນດາຮູບການຮ່ວມມືແບບງ່າຍດາຍ ລະຫວ່າງບັນດາຄອຍຄົວ ເພື່ອແກ້ໄຂຄວາມຕ້ອງການຂອງການຜະລິດແບບກຸ້ມຕົນເອງ ສະໜອງດ້ວຍຕົນເອງ ເຊິ່ງຕ້ອງໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກລັດເພື່ອພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່, ໂດຍສຸມໃສ່ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງດ້ານເຕັກນິກ ແລະ ການແກ້ບັນຫາເພື່ອສ້າງການດຳລົງຊີວິດ, ວຽກເຮັດງານທຳ, ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ລົບລ້າງຄວາມອຶດຫິວ ແລະ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ.
ທີສາມ, ລະດົມ ແລະ ນຳໃຊ້ແຫຼ່ງກຳລັງເພື່ອພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ:
- ເລັ່ງລັດແກ້ໄຂແລະເພີ່ມເຕີມກົດໝາຍວ່າດ້ວຍສະຫະກອນປີ 2012, ສ້າງກອບກົດໝາຍທີ່ເປີດກວ້າງ ແລະ ໂປ່ງໃສ, ສົ່ງເສີມ, ສະໜັບສະໜູນການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນ, ສ້າງສະພາບແວດລ້ອມການລົງທຶນ, ທຸລະກິດທີ່ສະດວກດີ, ສົດໃສ, ຍຸຕິທຳ, ຊຸກຍູ້ການປ່ຽນແປງໃໝ່ປະດິດສ້າງ, “ດຳເນີນການປະຕິຮູບຂັ້ນຕອນການບໍລິຫານຢ່າງຂຸ້ນຂ້ຽວ, ຄົບຊຸດ, ມີປະສິດທິຜົນ, ລົບລ້າງສິ່ງກີດຂວາງຕໍ່ເສລີພາບໃນການດຳເນີນທຸລະກິດ, ປັບປຸງແລະຍົກສູງຄຸນນະພາບຂອງສະພາບແວດລ້ອມການທຸລະກິດ, ຮັບປະກັນການແຂ່ງຂັນທີ່ຍຸຕິທຳ, ສະເໝີພາບ ແລະ ໂປ່ງໃສ”(3).
ໃຫ້ບຸລິມະສິດການພັດທະນາສະຫະກອນໃນຂົງເຂດກະສິກຳ ຊົນນະບົດ, ຍູ້ແຮງການຮ່ວມມື ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງໃນການຜະລິດແລະການບໍລິໂພກສິນຄ້າກະສິກໍາ, ເຊື່ອມຕໍ່ກັບລະບົບການບໍລິໂພກທົ່ວໂລກ, ຊ່ວຍໜູນຢ່າງໄດ້ການໄດ້ງານໃຫ້ແກ່ເສດຖະກິດຄົວເຮືອນ ແລະການພັດທະນາຟາມກະເສດ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ວັດທະນະທຳ, ສັງຄົມ, ສິ່ງແວດລ້ອມ, ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍທາງສັງຄົມຢູ່ຊົນນະບົດ. ສ້າງເງື່ອນໄຂທີ່ສະດວກດີ ເພື່ອໃຫ້ບັນດາການຈັດຕັ້ງເສດຖະກິດລວມໝູ່ ເປັນເຈົ້າການໃນການບືນຕົວຂຶ້ນ, ຜ່ານຜ່າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ເອົາຊະນະຂໍ້ຈໍາກັດແລະຈຸດອ່ອນໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ, ປັບປຸງການຈັດຕັ້ງ, ຍົກສູງຄວາມສາມາດໃນການຄຸ້ມຄອງ ບໍລິຫານ ແລະ ປະສິດທິຜົນການເຄື່ອນໄຫວ, ເສີມຂະຫຍາຍຂໍ້ໄດ້ປຽບທີ່ມີຢູ່ຂອງການຈັດຕັ້ງເສດຖະກິດລວມໝູ່ ເພື່ອເພີ່ມທະວີແຮງແຂ່ງຂັນ.
- ກວດຄືນ, ປັບປຸງບູລະນະ ແລະ ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດເປັນຢ່າງດີ ບັນດານະໂຍບາຍສະໜັບສະໜູນການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ນະໂຍບາຍທີ່ດິນ, ການລົງທຶນ; ນະໂຍບາຍພະນັກງານ ແລະ ການຝຶກອົບຮົມຊັບພະຍາກອນບຸກຄົນ, ຍົກສູງລະດັບຂອງພະນັກງານຄຸ້ມຄອງການຜະລິດ ທຸລະກິດ, ເປີດກວ້າງຕະຫຼາດ; ມີນະໂຍບາຍບຸລິມະສິດ, ສະໜັບສະໜູນທາງດ້ານການເງິນ-ສິນເຊື່ອ, ວິທະຍາສາດ-ເຕັກໂນໂລຊີ ແລະ ການຕະຫຼາດ. ມີນະໂຍບາຍສະໜັບສະໜູນແລະບຸລິມະສິດ ໃຫ້ການຈັດຕັ້ງເສດຖະກິດລວມໝູ່ ໃນຂົງເຂດກະສິກຳ ຊົນນະບົດ ແລະ ສະມາຊິກສະຫະກອນທີ່ເປັນຊາວກະສິກອນທີ່ທຸກຍາກ, ຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍ, ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ເຂດຊາຍແດນ ແລະ ໝູ່ເກາະ. ຈັດການຊໍາລະໜີ້ສິນຂອງສະຫະກອນໃຫ້ສຳເລັດ, ປັບປຸງຂໍ້ກຳນົດກ່ຽວກັບວິທີການບັງຄັບຍຸບເລີກສະຫະກອນ ແລະ ຫັນປ່ຽນເປັນອົງການປະເພດອື່ນ, ມີບົດລົງໂທດເພື່ອຈັດການກັບການລະເມີດຕາມສະຖານະການຈິງ.
ຍົກສູງຄວາມສາມາດໃນການຈັດຕັ້ງແລະການເຄື່ອນໄຫວຂອງສະຫະກອນ, ເຊື່ອມໂຍງການຜະລິດແລະການຈຳໜ່າຍຜະລິດຕະພັນ ຕາມຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າ ເພື່ອເປົ້າໝາຍຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ, ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ ແລະ ຍົກສູງລາຍໄດ້ ໃຫ້ສະມາຊິກ. ຄົ້ນພົບ ຍ້ອງຍໍຊົມເຊີຍ ແລະ ໃຫ້ລາງວັນຢ່າງທັນການ ແກ່ຮູບແບບສະຫະກອນທີ່ເຄື່ອນໄຫວດີ ມີປະສິດທິຜົນ, ສະຫຼຸບແລະເຜີຍແຜ່ຮູບແບບສະຫະກອນທີ່ດີນັ້ນ ໃນວົງກວ້າງ, ຄ່ອຍໆຢືນຢັນວ່າ ເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນແມ່ນປັດໄຈທີ່ສຳຄັນ, ປະກອບສ່ວນພັດທະນາເສດຖະກິດແລະສັງຄົມ.
ທີສີ່, ກຳນົດແຈ້ງບົດບາດ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຄະນະພັກ, ອຳນາດການປົກຄອງ, ພະນັກງານ, ສະມາຊິກພັກ ໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່.
- ບັນດາຄະນະພັກ, ອຳນາດການປົກຄອງ, ພະນັກງານ, ສະມາຊິກພັກ, ໂດຍສະເພາະຫົວໜ້າຂອງແຕ່ລະກະຊວງ, ຄະນະ, ຂະແໜງການສູນກາງ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນ, ຕ້ອງກຳນົດແຈ້ງ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ ໃນວຽກງານການນຳພາ, ຊີ້ນຳ, ຈັດຕັ້ງການປະຕິບັດບັນດາມະຕິ ແລະ ຂໍ້ກຳນົດຂອງກົດໝາຍ, ນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່, ຖືວ່ານີ້ເປັນໜ້າທີ່ຈຸດສຸມ ເປັນປະຈຳ ແລະ ເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາໜ້າທີ່ທີ່ສຳຄັນ ຂອງຍຸດທະສາດການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ, ຮັບປະກັນການປ້ອງກັນປະເທດ ແລະ ປ້ອງກັນຄວາມໝັ້ນຄົງ.
- ບັນດາຄະນະພັກ, ອຳນາດການປົກຄອງ, ແນວໂຮມປະເທດຊາດ, ບັນດາອົງຄະນະມະຫາຊົນ ສືບຕໍ່ການປ່ຽນແປງໃໝ່ວິທີການຮຽນຮູ້, ຊາບຊຶມ ແລະ ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດເປັນຢ່າງດີ ບັນດາທັດສະນະ, ໜ້າທີ່ກ່ຽວກັບການສືບຕໍ່ປ່ຽນແປງໃໝ່, ພັດທະນາ ແລະ ຍົກສູງປະສິດທິຜົນຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່, ເຮັດໃຫ້ເສດຖະກິດລວມໝູ່ ເປັນພາກສ່ວນເສດຖະກິດທີ່ສຳຄັນ, ປະກອບສ່ວນພ້ອມກັບເສດຖະກິດຂອງລັດ ກາຍເປັນພື້ນຖານທີ່ນັບມື້ນັບໝັ້ນຄົງ ຂອງລະບົບເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດ. ເພີ່ມທະວີວຽກງານຄົ້ນຄວ້າ, ຊີ້ແຈງພື້ນຖານດ້ານທິດສະດີແລະພຶດຕິກຳ ຂອງເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສະຫະກອນ, ນຳໃຊ້ຢ່າງມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງໃນພາກຕົວຈິງ ແລະ ໃຊ້ມາດຕະການ ເພື່ອຜັນຂະຫຍາຍບັນດາຮູບແບບການຈັດຕັ້ງເສດຖະກິດລວມໝູ່ທີ່ກ້າວໜ້າໃນວົງກວ້າງ.
- ປັບປຸງ, ຍົກສູງຄວາມສາມາດ ແລະປະສິດທິຜົນການເຄື່ອນໄຫວ ຂອງລະບົບອົງການຄຸ້ມຄອງລັດ ກ່ຽວກັບເສດຖະກິດລວມໝູ່, ຮັບປະກັນປະສິດທິພາບ, ປະສິດທິຜົນ, ການລວມສູນ ແລະເປັນເອກະພາບແຕ່ສູນກາງຈົນເຖິງທ້ອງຖິ່ນ. ກຳນົດແຈ້ງ ພາລະບົດບາດ, ໜ້າທີ່, ຄວາມຮັບຜິດຊອບ, ສິດຂອບເຂດ ແລະ ກົນໄກການປະສານງານ ຂອງບັນດາກະຊວງ, ຄະນະ, ຂະແໜງການ, ອົງຄະນະມະຫາຊົນ ຢູ່ສູນກາງແລະທ້ອງຖິ່ນ ໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່. ເອົາໃຈໃສ່ວຽກງານຝຶກອົບຮົມພະນັກງານ ແລະ ມີນະໂຍບາຍພະນັກງານທີ່ເໝາະສົມ, ຮັບປະກັນຍົກສູງຄຸນນະພາບ ແລະ ນຳໃຊ້ແຫຼ່ງບຸກຄະລາກອນ ໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່ ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ. ເພີ່ມທະວີວຽກງານກວດກາ, ກວດສອບ, ຕິດຕາມ ແລະ ຈັດການຢ່າງທັນການ ຕໍ່ການລະເມີດກົດໝາຍວ່າດ້ວຍເສດຖະກິດລວມໝູ່.
- ແນວໂຮງປະເທດຊາດຫວຽດນາມ ແລະ ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ຕ້ອງສົມທົບກັນຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ ໃນການຈັດຕັ້ງຜັນຂະຫຍາຍປະຕິບັດ ບັນດານະໂຍບາຍສະໜັບສະໜູນການພັດທະນາເສດຖະກິດລວມໝູ່, ເສດຖະກິດສະຫະກອນ. ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງພັນທະພາບສະຫະກອນຫວຽດນາມ ໃນການໂຄສະນາ, ຂົນຂວາຍ, ຊັກຊວນ, ລະດົມ ແລະ ນຳໃຊ້ ຊັບພະຍາກອນ ເພື່ອພັດທະນາສະຫະກອນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ./.
-----------------
(1), (2) ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 13, ສພຈ ການເມືອງແຫ່ງຊາດ ສື້ເຖິ້ດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2021, ເຫຼັ້ມ 1, ໜ້າ 129, 129-130.
(3) ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 13, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 1, ໜ້າ 224.
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 993 (ເດືອນກໍລະກົດ 2022)
