ພັດທະນາກະສິກຳນິເວດ
ແລະ ຈັດຕັ້ງການຜະລິດຕາມລະບົບຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າ
ແລະ ຈັດຕັ້ງການຜະລິດຕາມລະບົບຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າ
ທ່ານ ຟ້າມ ມິງຈີ້ງ ກຳມະການກົມການເມືອງ, ນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ຢ້ຽມຢາມເຂດຜະລິດກະສິກຳທີ່ຕາແສງ ຮ້າດລ້ອດ, ເມືອງ ມາຍເຊີນ, ແຂວງ ເຊີນລາ _ພາບ: TTXVN
ກະສິກຳນິເວດ ແລະ ບົດບາດຂອງກະສິກຳນິເວດ ໃນພື້ນຖານກະສິກຳ
ມະຕິກອງປະຊຸມຄັ້ງທີຫ້າຂອງຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກສະໄໝທີ 13 ສະບັບເລກທີ 19-NQ/TW, ລົງວັນທີ 16 ມິຖຸນາ 2022 “ວ່າດ້ວຍກະສິກຳ, ຊາວກະສິກອນ ແລະ ຊົນນະບົດ ເຖິງປີ 2030, ວິໄສທັດເຖິງປີ 2045”, ໄດ້ສືບຕໍ່ຢືນຢັນບົດບາດຂອງກະສິກຳ, ຊາວກະສິກອນ ແລະ ຊົນນະບົດ ໃນກິດຈະການປ່ຽນແປງໃໝ່, ກໍ່ສ້າງ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ. ການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ຫັນເປັນທັນສະໄໝ ໃນກະສິກຳແລະຊົນນະບົດ ຖືກກຳນົດວ່າເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາໜ້າທີ່ສຳຄັນອັນດັບໜຶ່ງ ຂອງຂະບວນການຫັນປະເທດເປັນອຸດສາຫະກຳ ແລະ ທັນສະໄໝ. ຊັບພະຍາກອນຂອງປະເທດ ຕ້ອງໄດ້ບຸລິມະສິດລົງທຶນຕໍ່ໄປ ໃຫ້ກະສິກຳ, ຊາວກະສິກອນ ແລະ ຊົນນະບົດ. ຮັບປະກັນການພັດທະນາຢ່າງກົມກຽວ ລະຫວ່າງຊົນນະບົດ ແລະ ຕົວເມືອງ, ລະຫວ່າງບັນດາເຂດ ພາກ ທ້ອງຖິ່ນ; ເຊື່ອມຕໍ່ຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ ລະຫວ່າງການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳ, ການບໍລິການ ກັບກະສິກຳ, ລະຫວ່າງການພັດທະນາຊົນນະບົບບແບບຍືນຍົງ ກັບຂະບວນການຫັນເປັນຕົວເມືອງ ຕາມທິດທາງກະສິກຳນິເວດ, ຊົນນະບົດທີ່ທັນສະໄໝ, ຊາວກະສິກອນອາລະຍະ.
ອາໃສທິດທາງທີ່ຖືກຕ້ອງຂອງພັກແລະລັດ, ຫວຽດນາມໄດ້ຂຸດຄົ້ນເປັນຢ່າງດີ ຂໍ້ໄດ້ປຽບຂອງກະສິກຳເຂດຮ້ອນ, ສືບຕໍ່ພັດທະນາແລະຮັກສາການເຕີບໂຕ ແລະ ກຳລັງຫັນປ່ຽນຕາມທິດທາງການຜະລິດສິດຄ້າຂະໜາດໃຫຍ່, ມີສະມັດຖະພາບ ແລະ ຄຸນນະພາບນັບມື້ນັບສູງ, ຂະຫຍາຍບັນດາຂະແໜງການ ແລະ ຜະລິດຕະພັນທີ່ມີຂໍ້ໄດ້ປຽບໃນການແຂ່ງຂັນ. ການສົ່ງອອກສິນຄ້າຂອງກະສິກຳ, ການປ່າໄມ້, ການປະມົງ ໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ເຮັດໃຫ້ຫວຽດນາມກາຍເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາມະຫາອຳນາດດ້ານກະສິກຳຂອງໂລກ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຂະແໜງການກະສິກຳມີບົດບາດສຳຄັນ ໃນການສະໜອງແຫຼ່ງພະລັງ, ປັດໄຈປ້ອນເຂົ້າ ແລະ ຊັບພະຍາກອນ ໃຫ້ແກ່ຂະບວນການຫັນປະເທດເປັນອຸດສາຫະກຳ ແລະທັນສະໄໝ. ໃນໄລຍະປີ 2011-2020 ອັດຕາການເຕີບໂຕຂອງຜະລິດຕະພັນມວນລວມໃນປະເທດ (ຈີດີພີ) ຂອງກະສິກຳ ການປ່າໄມ້ ແລະ ການປະມົງ ເພີ່ມຂຶ້ນສະເລ່ຍ 2,83% ຕໍ່ປີ; ຈີດີພີ ຂອງກະສິກຳ ການປ່າໄມ້ ແລະ ການປະມົງ (ຕາມລາຄາປຽບທຽບປີ 2010) ປີ 2020 ສູງກວ່າປີ 2010 1,32 ເທົ່າ.
ເຖິງວ່າກະສິກຳນຈະໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດຫຼາຍຢ່າງໃນຂະບວນການພັດທະນາກໍ່ຕາມ, ແຕ່ຄຸນນະພາບ ແລະ ຄວາມຍືນຍົງຂອງການເຕີບໂຕ ແລະ ແບບວິທີການພັດທະນາກະສິກຳ ກໍຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດ; ການພັດທະນາກະສິກຳບົນພື້ນຖານຂອງການເພີ່ມເນື້ອທີ່, ການນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດຢ່າງເຂັ້ມຂົ້ນ, ການໃຊ້ຝຸ່ນເຄມີ ແລະ ຢາຂ້າແມງທີ່ເປັນພິດໃນທາງທີ່ຜິດ ເປັນການເພີ່ມຕົ້ນທຶນການຜະລິດ ແລະ ຫຼຸດຄວາມສາມາດໃນການແຂ່ງຂັນຂອງສິນຄ້າກະເສດ ລວມເຖິງຜົນກະທົບທາງລົບຕໍ່ສະພາບແວດລ້ອມນິເວດ; ການຈັດຕັ້ງການຜະລິດ ແລະ ທຸລະກິດຍັງອີງໃສ່ຄອບຄົວຊາວກະສິກອນຂະໜາດນ້ອຍເປັນຕົ້ນຕໍ, ຂາດການເຊື່ອມໂຍງ ແລະ ການຮ່ວມມື. ຍິ່ງກວ່ານັ້ນ, ການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາກາດນັບມື້ນັບສັບສົນ, ເຫດການດິນຟ້າອາກາດຮ້າຍແຮງໄດ້ເກີດຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ຄຽງຄູ່ກັບການລະບາດຂອງພະຍາດທີ່ຄາດເດົາບໍ່ໄດ້ ເຊິ່ງສົ່ງຜົນເສຍຕໍ່ການຜະລິດກະສິກຳ.
ໃນໂລກ, ກະແສການປ່ຽນຜ່ານສູ່ເສດຖະກິດສີຂຽວ, ເສດຖະກິດໝູນວຽນ ແລະ ເສດຖະກິດແບ່ງປັນ ກຳລັງເກີດຂຶ້ນຢ່າງແຂງແຮງຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ເພື່ອໃຫ້ບັນລຸເປົ້າໝາຍການພັດທະນາ ແລະ ການປັບຕົວທີ່ຍືນຍົງ, ຫຼຸດຄວາມສ່ຽງຈາກການປ່ຽນແປງສະພາບພູມອາກາດ ແລະ ຄວາມສ່ຽງອື່ນໆ ກ່ຽວກັບຕະຫຼາດ. ຮູບແບບການຜະລິດກະສິກຳນິເວດ(1) ແມ່ນການແກ້ໄຂຕົ້ນຕໍສໍາລັບການກະເສດສຸມໄລຍະຍາວ, ຈຳກັດການປ່ຽນເນື້ອທີ່ປ່າໄມ້ເປັນເນື້ອທີ່ປູກພືດ, ຈຳກັດການໃຊ້ວັດສະດຸ, ຫຼຸດການປ່ອຍກ໊າດເຮືອນແກ້ວຈາກກະສິກຳ, ປະກອບສ່ວນເພີ່ມການກັກເກັບກາກບອນ ໂດຍການເພີ່ມພູນທາດດິນ, ເພີ່ມສິ່ງປົກຫຸ້ມພືດໃນພື້ນທີ່ດິນປະຫວ່າງຊົ່ວຄາວ ຫຼື ໃຊ້ດິນທາມ. ການຫັນເປັນກະສິກຳນິເວດອີງໃສ່ຫຼັກການຫັນເປັນການປູກພືດທີ່ຫຼາກຫຼາຍ ໄດ້ຊ່ວຍຍົກສູງຄວາມຮູ້ຂອງຊາວກະສິກອນ, ຮັບປະກັນຄວາມໝັ້ນຄົງທາງສະບຽງອາຫານ, ສະໜອງຜະລິດຕະພັນສະບຽງອາຫານທີ່ປອດໄພ ແລະ ເພີ່ມຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງຊີວະພາບດ້ານກະສິກຳ, ປັບປຸງຄວາມສາມາດຟື້ນຟູຂອງລະບົບການຜະລິດ ຕໍ່ການປ່ຽນແປງສະພາບພູມອາກາດ, ປະກອບສ່ວນຊ່ວຍໃຫ້ຫວຽດນາມປະຕິບັດສຳເລັດ ຄໍາໝັ້ນສັນຍາສາກົນກ່ຽວກັບການປັບຕົວ ແລະ ການຫຼຸດຜ່ອນຜົນກະທົບຈາກການປ່ຽນແປງສະພາບພູມອາກາດ(2).
ສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ, ກະສິກຳນິເວດແມ່ນທິດທາງທີ່ຫຼີກລ່ຽງບໍ່ໄດ້ ສຳລັບການພັດທະນາກະສິກຳແບບຍືນຍົງ ເມື່ອພ້ອມກັນນຳເອົາ ທັງແນວຄິດແລະຫຼັກການ ດ້ານນິເວດວິທະຍາແລະສັງຄົມ ມາໃຊ້ໃນການຄຸ້ມຄອງລະບົບກະສິກຳ, ສະບຽງອາຫານ; ເພີ່ມປະສິດທິພາບການພົວພັນ ແລະ ປະຕິສຳພັນທີ່ມີປະສິດທິຜົນ ລະຫວ່າງພືດ, ສັດ, ມະນຸດ ແລະ ສິ່ງແວດລ້ອມ; ພ້ອມກັນນັ້ນ, ເອົາໃຈໃສ່ໃນດ້ານສັງຄົມທີ່ຕ້ອງໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂ ເພື່ອໃຫ້ບັນລຸເຖິງລະບົບອາຫານ ແລະ ສະບຽງອາຫານທີ່ໂປ່ງໃສ, ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ ແລະ ຍືນຍົງ.
ສະພາບການພັດທະນາກະສິກຳນິເວດຂອງຫວຽດນາມ ໃນຊຸມປີທີ່ຜ່ານມາມໍ່ນີ້
ຢູ່ຫວຽດນາມ, ລະບົບກະສິກຳຕາມທິດທາງນິເວດຈຳນວນໜຶ່ງ ໄດ້ຮັບການຜັນຂະຫຍາຍຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ແລະ ສ້າງປະຖົມປັດໄຈໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາກະສິກຳຕາມທິດທາງກະສິກຳນິເວດ. ຮູບແບບການຜະລິດກະສິກຳເຫຼົ່ານີ້ ລ້ວນແຕ່ມຸ່ງສູ່ການຂຸດຄົ້ນ ແລະ ການນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ຫຼຸດຜ່ອນການສູນເສຍ ການຟຸມເຟືອຍສິ້ນເປືອງ ແລະ ສ້າງຜະລິດຕະພັນທີ່ປອດໄພ, ມີຄຸນນະພາບສູງ ແລະ ຫຼຸດຜ່ອນຜົນກະທົບຕໍ່ສິ່ງແວດລ້ອມນິເວດ, ປົກປັກຮັກສາລະບົບນິເວດ ແລະ ສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ. ຕໍ່ໄປນີ້ແມ່ນບາງຕົວແບບທົ່ວໄປທີ່ໄດ້ຖືກນຳມາໃຊ້ໃນຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາ:
ລະບົບສວນ - ໜອງ - ຄອກ (ສນຄ): ຮູບແບບນີ້ໄດ້ຮັບການນຳໃຊ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງຢູ່ຫວຽດນາມແຕ່ຊຸມປີ 1980. ລະບົບ ສນຄ ແມ່ນລະບົບທີ່ອັດແຈບ ເຊິ່ງບັນດາພາກສ່ວນໃນລະບົບນີ້ມີການພົວພັນສະໜິດແໜ້ນນຳກັນ, ການນໍາໃຊ້ສິ່ງເສດເຫຼືອຂອງພາກສ່ວນໜຶ່ງເປັນວັດສະດຸປ້ອນສໍາລັບພາກສ່ວນອື່ນ. ລະບົບ ສນຄ ເປັນລະບົບນິເວດທີ່ສົມບູນແບບ, ເປັນເອກະພາບຂອງບັນດາຂັ້ນຕອນ ແລະ ບັນດາສ່ວນປະກອບ, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍການລົງທຶນຕ່ຳ ແລະ ເໝາະສົມກັບເຂດຊານເມືອງ ແລະ ຊົນນະບົດຂອງຫວຽດນາມ. ອາດຈະຖືວ່າ ນີ້ແມ່ນຮູບແບບກະສິກຳນິເວດ ໃນຮູບແບບທີ່ງ່າຍທີ່ສຸດ ແລະ ນໍາໃຊ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງໃນເຂດຊົນນະບົດ. ໃນປະຈຸບັນ, ຫຼາຍຮູບແບບ ສນຄ ສ້າງການເຊື່ອມຕໍ່ທີ່ມີປະສິດທິຜົນ ລະຫວ່າງຊາວກະສິກອນ, ວິສາຫະກິດ ແລະ ນັກວິທະຍາສາດ. ຜະລິດຕະພັນຂອງຮູບແບບເຫຼົ່ານີ້ ໄດ້ຮັບການຕີລາຄາສູງ ຈາກຜູ້ບໍລິໂພກທັງໃນແລະຕ່າງແະເທດ ແລະ ມີຕະຫຼາດທີ່ເປີດກວ້າງ. ຈາກຮູບແບບຂະໜາດນ້ອຍກະແຈກກະຈາຍໃນລະດັບຄອບຄົວຊາວນາ ໂດຍມີເປົ້າໝາຍເບື້ອງຕົ້ນ ແມ່ນປະກອບສ່ວນຮັບປະກັນຄວາມໝັ້ນຄົງດ້ານອາຫານ, ລົບລ້າງຄວາມອຶດຫີວ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ, ປະຈຸບັນ ຮູບແບບ ສນຄ ໄດ້ພັດທະນາຢ່າງສໍາເລັດຜົນໃນຟາມກະສິກໍາ, ໃນວິສາຫະກິດ ແລະ ກຸ່ມເສດຖະກິດຂະໜາດໃຫຍ່ຫຼາຍແຫ່ງ.
ລະບົບເຂົ້າ - ກຸ້ງ, ເຂົ້າ - ປາ: ຮູບແບບການຜະລິດປະສົມປະສານເຂົ້າ - ກຸ້ງ, ເຂົ້າ - ປາ ແມ່ນທິດທາງໃໝ່ໃນການພັດທະນາກະສິກຳອິນຊີ ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້. ຮູບແບບນີ້ປະກົດຂຶ້ນໃນຕົ້ນຊຸມປີ 2000 ຢູ່ບັນດາແຂວງທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງ. ໃນຮູບແບບນີ້, ສິ່ງເສດເຫຼືອຈາກການລ້ຽງກຸ້ງແລະປາ ຈະເປັນອາຫານເສີມໃຫ້ແກ່ຕົ້ນເຂົ້າ; ກົງກັນຂ້າມ, ເມື່ອເກັບກ່ຽວເຂົ້າແລ້ວ, ຜົນເສດເຫຼືອຈາກການຜະລິດເຂົ້າ ແມ່ນແຫຼ່ງອາຫານຂອງກຸ້ງແລະປາ. ດ້ວຍຮູບແບບການເພາະປູກໝູນວຽນນີ້, ພືດແລະສັດບໍ່ຕ້ອງໃຊ້ຢາປາບສັດຕູພືດ, ຢາຕ້ານເຊື້ອ, ສ້າງຜະລິດຕະພັນທີ່ສະອາດ, ປອດໄພ ແລະ ປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ, ຊ່ວຍໃຫ້ຊາວກະສິກອນມີລາຍໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນ. ມາເຖິງປະຈຸບັນ, ຮູບແບບນີ້ພວມໄດ້ຮັບການດັດແປງເປັນຮູບແບບ “ເຂົ້າຫອມ - ກຸ້ງສະອາດ” ແລະ “ເຂົ້າຫອມ - ປາສະອາດ”. ນີ້ແມ່ນຜະລິດຕະພັນຂອງຂະບວນການພ້ອມກັນປ່ຽນແປງໃໝ່ ປະດິດສ້າງ ໂດຍອີງໃສ່ປັນຍາຄວາມຮູ້ ແລະ ເງື່ອນໄຂທຳມະຊາດຂອງເຂດ ພາກພື້. ຮູບແບບນີ້ມີຜົນປະໂຫຍດຫຼາຍຢ່າງເຊັ່ນ ການພັດທະນາກະສິກຳແບບຍືນຍົງ, ຫຼຸດຜ່ອນມົນລະພິດສິ່ງແວດລ້ອມ, ຮັກສາສະພາບແວດລ້ອມນິເວດ, ສ້າງແລະສະໜອງຜະລິດຕະພັນສະອາດໃຫ້ແກ່ຕະຫຼາດ. ພິເສດ, ຮູບແບບນີ້ແມ່ນເປັນວິທີທາງເພື່ອໃຫ້ຄົວເຮືອນຢູ່ໃນພື້ນທີ່ຕໍ່າ ເຄີຍຖືກນໍ້າຖ້ວມ ສາມາດຫັນປ່ຽນການຜະລິດ, ເພີ່ມລາຍຮັບ ແລະ ຫຼຸດຜ່ອນຜົນກະທົບທາງລົບຈາກການປ່ຽນແປງຂອງດິນຟ້າອາກາດ.
ລະບົບປະສົມປະສານກະສິກຳ ແລະ ປ່າໄມ້: ຮູບແບບການປະສົມປະສານກະສິກຳແລະປ່າໄມ້ ແມ່ນລະບົບການຄຸ້ມຄອງນຳໃຊ້ທີ່ດິນ, ໃນນັ້ນ, ພືດປະຈໍາປີ, ພືດພຸ່ມ, ໄມ້ລົ້ມລຸກທີ່ປູກຮອບໆ ຫຼືລະຫວ່າງໄມ້ຢືນຕົ້ນ, ຍັງສາມາດປະສົມກັບທົ່ງຫຍ້າຫຼືລ້ຽງສັດໄດ້. ການປະສົມປະສານນີ້ສ້າງຄວາມຫຼາກຫຼາຍ, ນຳມາເຊິ່ງສະມັດຖະພາບ, ຜົນກໍາໄລ, ນິເວດວິທະຍາ ແລະ ຄວາມຍືນຍົງໃນການນໍາໃຊ້ທີ່ດິນ. ຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານຊີວະວິທະຍາໃນບັນດາລະບົບປະສົມປະສານກະສິກຳແລະປ່າໄມ້ນີ້ ມັກຈະສູງກວ່າໃນລະບົບກະສິກຳທຳມະດາ. ດັ່ງນັ້ນ, ຟາມກະສິກຳ ແລະ ຄອບຄົວຊາວນາຫຼາຍແຫ່ງ ໄດ້ເລືອກທີ່ຈະຫັນເປັນຮູບແບບປະສົມປະສານກະສິກຳແລະປ່າໄມ້ ເພື່ອກະຈາຍຜະລິດຕະພັນ, ປັບປຸງຊີວິດການເປັນຢູ່ ພ້ອມທັງປັບຕົວເຂົ້າກັບຜົນກະທົບຂອງການປ່ຽນແປງສະພາບພູມອາກາດ. ຢູ່ຫວຽດນາມ, ມີຫຼາຍຮູບແບບການປູກຝັງປະສົມກະສິກຳແລະປ່າໄມ້ ທີ່ໄດ້ນໍາໃຊ້ໃນການປະຕິບັດ, ໃນນັ້ນ, ອາດຈະເວົ້າເຖິງ: ຮູບແບບການປູກພືດຕະກຸນຖົ່ວ ຕາມແນວເສັ້ນຊັ້ນຄວາມສູງ ໃນເນື້ອທີ່ປູກພືດປະຈໍາປີ ເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນການເຊາະເຈື່ອນ ແລະ ເປັນຝຸ່ນພືດສົດກັບບ່ອນ; ຮູບແບບການປູກພືດກະສິກຳສົມທົບກັບການປູກຕົ້ນໄມ້ປ່າ; ຮູບແບບການປູກພືດສະຫງວນເນື້ອທີ່ສ່ວນໜຶ່ງໄວ້ສຳລັບການລ້ຽງສັດ; ຮູບແບບການປູກປ່າຂະໜາດນ້ອຍສົມທົບກັບການຜະລິດສະບຽງອາຫານ, ຕົ້ນໄມ້ໃຫ້ໝາກ ແລະ ພືດສະບຽງອາຫານ; ຮູບແບບຕົ້ນໄມ້ໃຫ້ໝາກສົມທົບກັບການປູກຕົ້ນໄມ້ອຸດສາຫະກໍາໄລຍະຍາວ.
ລະບົບກະສິກຳພູມິທັດທີ່ຍືນຍົງ: ນີ້ແມ່ນວິທີການເຂົ້າເຖິງແບບປະສົມປະສານ ເພື່ອແກ້ໄຂຄວາມເສື່ອມໂຊມຂອງສິ່ງແວດລ້ອມ, ປັບຕົວໃຫ້ເຂົ້າກັບການປ່ຽນແປງສະພາບພູມອາກາດ ແລະ ເພີ່ມຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງຊີວະພາບ, ພ້ອມທັງປັບປຸງຄວາມໝັ້ນຄົງດ້ານອາຫານ ແລະ ໂພຊະນາການ. ມາເຖິງປະຈຸບັນ, ມີຫຼາຍຮູບແບບກະສິກຳພູມິທັດທີ່ຍືນຍົງເຊັ່ນ ຮູບແບບກາເຟພູມິທັດຢູ່ແຂວງລຳດົ່ງ ແລະ ດັກລັກ; ຮູບແບບການຄຸ້ມຄອງ ແລະ ອະນຸລັກລະບົບນິເວດພື້ນທີ່ຊຸ່ມນ້ຳ ແລະ ການພັດທະນາລະບົບນິເວດແບບຍືນຍົງ ຢູ່ອຸທະຍານແຫ່ງຊາດ ຈ່າມຈິມ ແຂວງດົ່ງທ້າບ.
ລະບົບການລ້ຽງສັດທີ່ປອດໄພທາງຊີວະພາບ 4F (Farm - Food - Feed - Fertilizer: ຟາມກະສິກຳ - ຜະລິດຕະພັນສໍາເລັດຮູບ - ອາຫານສັດ - ຝຸ່ນອິນຊີ): ຮູບແບບ 4F ຖືກຄົ້ນຄວ້າແລະພັດທະນາໂດຍກຸ່ມກຸ້ຍລິນ ແນໃສ່ສ້າງລະບົບນິເວດກະສິກໍາ ໂດຍຜ່ານການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດ ບັນດາໂຮງງານປຸງແຕ່ງຜະລິດຕະພັນກະເສດອິນຊີ ແລະ ຄວບຄຸມການຜະລິດຊີ້ນໝູທີ່ປອດໄພ ດ້ວຍລະບົບການລ້ຽງໝູແບບປິດ. ສິ່ງເສດເຫຼືອໃນຟາມຖືກລວບລວມແລະບຳບັດ ເພື່ອຜະລິດຝຸ່ນອິນຊີຈຸລິນຊີສຳລັບການປູກຝັງ, ສ້າງເປັນຂະບວນການຜະລິດກະສິກຳແບບປິດ ຕັ້ງແຕ່ການລ້ຽງສັດຈົນເຖິງການປູກຝັງ, ຈາກຕົ້ນໄມ້ເຖິງດິນ. ຮູບແບບນີ້ປະກອບສ່ວນປັບປຸງປະສິດທິຜົນດ້ານເສດຖະກິດ, ການປ້ອງກັນພະຍາດລະບາດ, ປະກອບສ່ວນປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ ແລະ ຫຼຸດຜ່ອນການປ່ອຍອາຍກ໊າດເຮືອນແກ້ວ.
ລະບົບກະສິກຳປະສົມປະສານກັບການທ່ອງທ່ຽວນິເວດ: ນີ້ແມ່ນລະບົບທີ່ໃຊ້ຫຼັກການສະທ້ອນຂອງກະສິກໍານິເວດ. ການທ່ອງທ່ຽວກະສິກຳນິເວດ ແມ່ນຮູບແບບໄດ້ຮັບການລົງທຶນນັບມື້ຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຢູ່ຫວຽດນາມໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ສ້າງແຮງດຶງດູດຫຼາຍຢ່າງໃຫ້ແກ່ນັກທ່ອງທ່ຽວ ທັງໃນແລະຕ່າງປະເທດ ແລະ ເພີ່ມລາຍຮັບໃຫ້ຜູ້ຜະລິດກະສິກຳ. ໃນເວລາທີ່ຜ່ານມາ, ມີຫຼາຍຮູບແບບການທ່ອງທ່ຽວກະສິກຳນິເວດປະສົບຄວາມສຳເລັດຢູ່ຫວຽດນາມເຊັ່ນ ການທ່ອງທ່ຽວກະສິກໍາເມືອງ ໂຮ້ຍອານ (ແຂວງກວ໋າງນາມ); ການທ່ອງທ່ຽວກະສິກຳຢູ່ ບາຫວີ່ (ນະຄອນຮ່າໂນ້ຍ), ຕາມເດື່ອງ (ແຂວງລາຍເຈົາ), ຊາປາ (ແຂວງລາວກາຍ),...
ຮູບແບບການຜະລິດກະສິກຳອິນຊີ: ໃນເວລາທີ່ຜ່ານມາມໍ່ນີ້, ບັນດາຮູບແບບການຜະລິດກະສິກຳອິນຊີກໍໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່. ຫຼາຍຮູບແບບການຜະລິດກະສິກຳອິນຊີໃນການປູກຝັງ, ການລ້ຽງສັດ, ການລ້ຽງປາ ໄດ້ຮັບການພັດທະນາ. ມາເຖິງປະຈຸບັນ ເນື້ອທີ່ການຜະລິດຕາມຮູບແບບກະສິກຳອິນຊີໃນຫວຽດນາມ ມີເນື້ອທີ່ຫຼາຍກວ່າ 170 ພັນເຮັກຕາ.
ບາງແຂວງຄືແຂວງລຳດົ່ງ ແລະ ດັກລັກ ພວມພັດທະນາບັນດາຮູບແບບກະສິກຳພູມິທັດດ້າງດ້ານກາເຟ. ຮູບແບບນີ້ຍັງລວມເອົາຫຼາຍຫຼັກການກ່ຽວກັບປະສິດທິຜົນ, ຄວາມຫຼາກຫຼາຍ, ທ້ອງຖິ່ນ, ການບໍລິຫານສັງຄົມ ແລະ ຍັງມີລັກສະນະມະນຸດອາລະຍະທຳສູງ. ນີ້ແມ່ນທິດທາງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ ໃນການພັດທະນາກະສິກຳນິເວດ ຢູ່ຫວຽດນາມ. ໂດຍສະເພາະ ແມ່ນ ສຳລັບບັນດາຮູບແບບພູມິທັດທີ່ຍືນຍົງ, ບົດບາດຂອງວິສາຫະກິດມີຄວາມສຳຄັນທີ່ສຸດ ແລະ ເຂົາຈະເຂົ້າຮ່ວມຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນ ແລະ ພ້ອມທີ່ຈະຊື້ຜະລິດຕະພັນຂອງຄອບຄົວຊາວກະສິກອນ.
ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເພື່ອຫັນປ່ຽນລະບົບສະບຽງອາຫານ ແລະ ກະສິກຳ ໄປຕາມແນວທາງກະສິກຳນິເວດນັ້ນ ຍັງມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງ:
ທີໜຶ່ງ, ໃນປະຈຸບັນ, ຈິນຕະນາການຜະລິດຕາມກະສິກຳນິເວດ ຍັງບໍ່ເປັນທີ່ນິຍົມ. ການເຄື່ອນໄຫວຜະລິດແລະທຸລະກິດສ່ວນຫຼາຍແມ່ນສຸມໃສ່ການເພີ່ມປະລິມານຜະລິດຕະພັນ ໂດຍບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຫຼາຍເຖິງ ປັດໄຈຄວາມປອດໄພດ້ານສະບຽງອາຫານ, ຄວາມຍືນຍົງຂອງລະບົບການຜະລິດ, ຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງຊີວະພາບ, ສຸຂະພາບດິນ, ສຸຂະພາບພືດ ແລະ ບໍ່ເນັ້ນການພັດທະນາຄຸນນະພາບຂອງຜົນຜະລິດ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ການຜະລິດບໍ່ທັນກັບການປ່ຽແປງຢ່າງໄວວາໃນລົດຊາດຂອງຜູ້ບໍລິໂພກໃນຕະຫຼາດພາຍໃນ ແລະ ຕ່າງປະເທດ. ປະຈຸບັນນີ້, ເນື້ອທີ່ຜະລິດກະສິກຳອິນຊີຂອງຫວຽດນາມມີພຽງປະມານ 170 ພັນເຮັກຕາ, ເນື້ອທີ່ປູກຝັງທີ່ໄດ້ຮັບການຢັ້ງຢືນມາດຕະຖານທີ່ຍືນຍົງເຊັ່ນ: VietGAP, GlobalGAP ແລະ ການຮັບຮອງທຽບເທົ່າມີພຽງ 10% ເທົ່ານັ້ນ.
ທີສອງ, ມີວິສາຫະກິດບໍ່ຫຼາຍທີ່ລົງທຶນໃນຂົງເຂດກກະສິກຳ, ໂດຍສະເພາະໃນການພັດທະນາການຜະລິດກະສິກຳນິເວດ. ກະສິກຳແມ່ນຂະແໜງການຜະລິດທີ່ມີຜົນກຳໄລບໍ່ສູງ ແລະ ມັກຈະປະເຊີນກັບຄວາມສ່ຽງຕ່າງໆຫຼາຍຢ່າງເຊັ່ນ ໄພທໍາມະຊາດ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຕະຫຼາດສິນຄ້າກະເສດກໍ່ມີການຜັນຜວນແລະມີຄວາມສ່ຽງສູງ. ນີ້ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາປັດໄຈທີ່ກີດຂວາງວິສາຫະກິດເຂົ້າຮ່ວມຂະແໜງກະສິກຳ ແລະ ເຂົ້າຮ່ວມການເຊື່ອມໂຍງລະບົບຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າຜະລິດຕະພັນກະສິກຳ. ຄຽງຂ້າງນັ້ນ, ວິສາຫະກິດໃນກະສິກຳສ່ວນຫຼາຍມີຂະໜາດກາງແລະຂະໜາດນ້ອຍ, ຄວາມສາມາດດ້ານການເງິນມີຈໍາກັດ, ຫຼາຍກວ່າ 90% ແມ່ນວິສາຫະກິດຂະໜາດນ້ອຍ ແລະ ນ້ອຍທີ່ສຸດ, ປະສິດທິພາບການດໍາເນີນງານບໍ່ສູງ, ດັງນັ້ນ ຈຶງເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ຈະມີທ່າແຮງໃນການຂະຫຍາຍຮູບແບບກະສິກຳນິເວດ.
ທີສາມ, ເຖິງວ່າຄວາມຮັບຮູ້ຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ ກ່ຽວກັບຜະລິດຕະພັນທີ່ປອດໄພ ແລະ ຜະລິດຕະພັນກະສິກຳນິເວດ ໄດ້ຮັບການຍົງສູງກໍຕາມ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍ່ບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຈ່າຍໃນລາຄາທີ່ສົມກັບຜະລິດຕະພັນ. ເຖິງວ່າຄວາມຕ້ອງການອາຫານການກິນທີ່ມີຜົນດີຕໍ່ສຸຂະພາບ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການອາຫານທີ່ຫຼາກຫຼາຍນັບມື້ນັບເພີ່ມຂຶ້ນກໍ່ຕາມ, ແຕ່ຜູ້ບໍລິໂພກກໍ່ບໍ່ຍອມຈ່າຍໃນລາຄາທີ່ເໝາະສົມ, ຄວາມຮັບຮູ້ທີ່ບໍ່ພຽງພໍກ່ຽວກັບການເຊື່ອມໂຍງລະຫວ່າງການຜະລິດກະສິກໍາ ກັບບັນດາບັນຫາສິ່ງແວດລ້ອມແລະສັງຄົມ, ລວມທັງການປ່ຽນແປງສະພາບດິນຟ້າອາກາດ, ໂພຊະນາການ ແລະ ສຸຂະພາບ.
ທີສີ່, ໃນປະຈຸບັນ, ການຈັດຕັ້ງການຜະລິດຕາມລະບົບຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າຢູ່ຫວຽດນາມຂ້ອນຂ້າງຫຼະຫຼວມ, ບັນດາຮູບແບບຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າຜະລິດຕະພັນກະສິກຳນິເວດ ສ່ວນຫຼາຍຢຸດທີ່ແບບຈໍາລອງ ບໍ່ໄດ້ຜັນຂະຫຍາຍປະຕິບັດໃນວົງກວ້າງ. ສາເຫດຕົ້ນຕໍແມ່ນຍ້ອນການເຊື່ອມໂຍງຄວາມຮ່ວມມືບໍ່ເຂັ້ມແຂງ, ຂາດຄວາມສາມັກຄີລະຫວ່າງຜູ້ມີບົດບາດໃນລະບົບຕ່ອງໂສ້.
ທີຫ້າ, ແຮງຜັກດັນຈາກນະໂຍບາຍທີ່ສົ່ງເສີມລະບົບການຜະລິດກະສິກຳນັ້ນ ບໍ່ໃຫຍ່ພໍທີ່ຈະສ້າງສະໜາມແຂ່ງຂັນທີ່ເທົ່າທຽມກັນສຳລັບກະສິກຳນິເວດ ແລະ ວິທີການກະສິກໍາແບບຍືນຍົງອື່ນໆ ທີ່ຄໍານຶງເຖິງພາຍນອກຂອງລະບົບອາຫານ.
ວິທີແກ້ໄຂເພື່ອພັດທະນາກະສິກຳນິເວດ ແລະ
ຈັດຕັ້ງການຜະລິດຕາມລະບົບຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າ
ທີໜຶ່ງ, ການສື່ສານປ່ຽນແປງຄວາມຮັບຮູ້ຂອງຜູ້ຜະລິດແລະສັງຄົມ ກ່ຽວກັບການພັດທະນາກະສິກຳແບບຍືນຍົງ ແລະ ກະສິກຳນິເວດ.
ເຖິງວ່າຫວຽດນາມມີບາງຮູບແບບການຜະລິດຕາມທິດກະສິກຳນິເວດກໍຕາມ ແຕ່ການປະຕິບັດຫຼັກການເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ ເພາະວ່ານີ້ແມ່ນແນວຄວາມຄິດໃໝ່ ແລະ ວິທີການເຂົ້າເຖິງໃໝ່. ເພື່ອພັດທະນາກະສິກຳນິເວດຢ່າງແຂງແຮງ, ກ່ອນອື່ນໝົດຕ້ອງມີຍຸດທະສາດການສື່ສານ ເພື່ອປ່ຽນແປງຄວາມຮັບຮູ້ຂອງຜູ້ຄຸ້ມຄອງ, ຊາວກະສິກອນ, ສະຫະກອນ ແລະ ວິສາຫະກິດ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຈຳເປັນຕ້ອງປ່ຽນແປງຄວາມຮັບຮູ້ຂອງສັງຄົມ ເພື່ອສົ່ງເສີມການຜະລິດຕາມທິດນິເວດ. ການສື່ສານສົ່ງເສີມໃຫ້ຜູ້ບໍລິໂພກເຕັມໃຈຍອມຮັບຜະລິດຕະພັນທີ່ຜະລິດຕາມຫຼັກການກະສິກຳນິເວດ, ສົ່ງເສີມ ແລະ ມີກົນໄກ ນະໂຍບາຍໃຫ້ບັນດາວິສາຫະກິດ ນຳເອົາຜະລິດຕະພັນກະສິກຳນິເວດ ອອກສູ່ຕະຫຼາດ.
ທີສອງ, ຍູ້ແຮງການປ່ຽນແປງໃໝ່ປະດິດສ້າງໃນກະສິກຳ, ເພີ່ມທະວີການແບ່ງປັນຄວາມຮູ້ ເພື່ອມຸ່ງສູ່ພື້ນຖານກະສິກຳທີ່ຍືນຍົງ, ໂປ່ງໃສ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບ.
ສົ່ງເສີມການຄົ້ນຄວ້າ, ພັດທະນາ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ປະດິດສ້າງ ແລະ ນຳໃຊ້ແນວພັນປັບປຸງທີ່ປັບໃຫ້ເຂົ້າກັບການກະທົບຂອງການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ ແລະ ໄພທຳມະຊາດໄດ້ດີຂຶ້ນ, ພ້ອມກັນນັ້ນ ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງວຽກງານການລວບລວມ ອະນຸລັກ ແລະ ພັດທະນາ ແຫຼ່ງພັນທຸກຳພືດແລະສັດທີ່ມີຄ່າ ໃນທ້ອງຖິ່ນ ເພື່ອເປັນວັດສະດຸໃນການຂະຫຍາຍພັນທຸ ທັງໃນຮູບແບບຄອບຄົວຊາວກະສິກອນ ແລະ ທະນາຄານພັນທຸກຳ; ສະໜັບສະໜູນຊາວກະສິກອນຮັກສາແນວພັນພືດແລະສັດທີ່ມີຄ່າ ໂດຍສະໜັບສະໜູນການພັດທະນາແນວພັນທ້ອງຖິ່ນໃຫ້ເປັນຜະລິດຕະພັນພິເສດ, ເພີ່ມມູນຄ່າທາງເສດຖະກິດການຜະລິດ ແລະ ຊ່ວຍໃຫ້ປະຊາຊົນຍຶດຕິດກັບການຜະລິດກະສິກຳ. ມີນະໂຍບາຍ ແລະ ໂຄງການສະໜັບສະໜູນເຕັກນິກ ເພື່ອສົ່ງເສີມການການໝູນໃຊ້ບັນດາລະບົບການຜະລິດແບບນິເວດວິທະຍາ ແລະ ຍືນຍົງກວ່າອີກ (ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດກະສິກຳນິເວດ, ກະສິກຳຊັດເຈນ, ກະສິກຳປະສົມປະສານກັບປ່າໄມ້, ກະສິກຳພູມິທັດ ແລະ ອື່ນໆ) ແລະ ການປູກປ່າ, ໂດຍສະເພາະໃນພື້ນທີ່ດິນເຮື້ອ ແລະ ແຄມຝັ່ງທະເລ. ລະບົບການຜະລິດໃນເຂດທີ່ມີເງື່ອນໄຂຫຍຸ້ງຍາກ ຄວນລົງທຶນສົມທົບກັບບັນດາຂະແໜງການ ແລະ ອາຊີບທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ (ຕົວຢ່າງ: ຂະແໜງການເກັບຮັກສາ, ການປຸງແຕ່ງ, ການຈັດຊື້ ແລະ ການຈຳໜ່າຍຜະລິດຕະພັນ,...). ພັດທະນາ ແລະ ທົດລອງມາດຕະການສົ່ງເສີມ ເພື່ອຂະຫຍາຍຂະໜາດຂອງຮູບແບບອັດຊະລິຍະກັບສະພາບອາກາດ ເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນການປ່ອຍກ໊າດເຮືອນແກ້ວຈາກກະສິກຳ ແລະ ປະກອບສ່ວນເພີ່ມການກັກເກັບກາກບອນ. ໂຄສະນາເຜີບແຜ່, ສົ່ງເສີມເຕັກນິກໃໝ່ ສົມທົບກັບຄວາມຮູ້ທ້ອງຖິ່ນ ເພື່ອປັບປຸງປະສິດທິພາບການຜະລິດ ໂດຍບໍ່ສູນເສຍປະສົບການແລະເຕັກນິກໃນທ້ອງຖິ່ນ.
ລົງທຶນຄົ້ນຄວ້າບັນດາຮູບແບບກະສິກຳນິເວດ, ບັນດາເຕັກນິກການພັດທະນາກະສິກຳນິເວດ ຕາມເຂດແລະຂະແໜງການທີ່ຕ່າງກັນ ແລະ ແບ່ງປັນຜົນການຄົ້ນຄວ້າແລະເຕັກໂນໂລຊີນຳໃຊ້ໃຫ້ຜູ້ຜະລິດ ເພື່ອຂະຫຍາຍກວ້າງຮູບແບບຕ່າງໆ.
ທີສາມ, ພັດທະນາແລະປັບປຸງມາດຖານການປະເມີນກະສິກຳນິເວດ ແລະ ວິທີການຮັບຮອງຜະລິດຕະພັນກະສິກຳນິເວດ.
ການພັດທະນາຕົວຊີ້ວັດນີ້, ກ່ອນອື່ນໝົດ, ສຸມໃສ່ລະດັບຄົວເຮືອນ; ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ອາດຈະພັດທະນາໃນລະດັບເຂດ, ຕາແສງ ຫຼື ເມືອງ. ໃນປະຈຸບັນ, ບັນດາມາດຕະຖານປະເມີນກະສິກຳນິເວດກຳລັງໄດ້ຮັບການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ນໍາໃຊ້ໃນການປະຕິບັດໂດຍອົງການຕ່າງໆ. ຫວຽດນາມຈຳເປັນຕ້ອງມີມາດຕະຖານກ່ຽວກັບກະສິກຳນິເວດ ເພື່ອປະເມີນລະບົບການຜະລິດທັນສະໄໝ, ຈາກນັ້ນ, ກຳນົດທິດທາງການພັດທະນາກະສິກຳນິເວດທີ່ສອດຄ່ອງກັບເງື່ອນໄຂຂອງຫວຽດນາມ, ຫຼືສອດຄ່ອງກັບແຕ່ລະເຂດແລະຜະລິດຕະພັນ.
ທີສີ່, ພັດທະນານະໂຍບາຍໜູນຊ່ວຍຜູ້ຜະລິດ ໃຫ້ປ່ຽນຈາກກະສິກຳດັ້ງເດີມ ເປັນກະສິກຳນິເວດ.
ການພັດທະນາກະສິກຳຕາມຫຼັກການກະສິກຳນິເວດ ອາດຈະເຮັດໃຫ້ສະມັດຖະພາບ ແລະ ປະສິດທິຜົນຫຼຸດລົງໃນໄລຍະສັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ຕ້ອງມີນະໂຍບາຍໜູນຊ່ວຍປະຊາຊົນຫັນປ່ຽນລະບົບການຜະລິດ. ການສ້າງລະບົບນິເວດບໍລິການສຳລັບກະສິກໍາດ້ວຍການມີສ່ວນຮ່ວມຂອງການສົ່ງເສີມກະສິກຳຊຸມຊົນ ແມ່ນມີຄວາມຈໍາເປັນສໍາລັບການຫັນໄປສູ່ການກະສິກຳນິເວດ. ຄຽງຄູ່ກັບບັນດານະໂຍບາຍຝຶກອັບຮົມໃຫ້ຄວາມຮູ້ແກ່ຊາວກະສິກອນ, ຕ້ອງມີນະໂຍບາຍສະໜັບສະໜູນດ້ານແນວພັນ, ເຊື່ອມຕໍ່ຕ່ອງໂສ້, ໜູນຊ່ວຍການຊົມໃຊ້ຜະລິດຕະພັນກະສິກຳນິເວດ ຫຼື ມີນະໂຍບາຍສິນເຊື່ອບຸລິມະສິດ ເພື່ອໜູນຊ່ວຍການກະສິກຳນິເວດ.
ທີຫ້າ, ພັດທະນາການເຊື່ອມໂຍງຕາມລະບົບຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າຜະລິດຕະພັນກະສິກຳນິເວດ.
ຄວນມີນະໂຍບາຍໜູນຊ່ວຍໃຫ້ບັນດາຄອບຄົວເຊື່ອມໂຍງການຜະລິດຕາມຮູບແບບກະສິກຳນິເວດ. ໜູນຊ່ວຍບັນດາວິສາຫະກິດໃນການຮັບເໝົາຊື້ຜະລິດຕະພັນກະສິກຳ ຜ່ານບັນດານະໂຍບາຍບຸລິມະສິດດ້ານສິນເຊື່ອ, ພາສີ, ຊ່ວຍເຫຼືອດ້ານການຝຶກອົບຮົມ, ການສ້າງຍີ່ຫໍ້ ແລະ ການໂຄສະນາຜະລິດຕະພັນ. ຄົ້ນຄວ້າການສ້າງສາພັດທະນາໂຄງການຊຸກຍູ້ການບໍລິໂພກຜະລິດຕະພັນກະສິກຳທີ່ປອດໄພ, ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ, ໂປ່ງໃສ, ບັນດາໂຄງການສະໜັບສະໜູນການໂຄສະນາສົ່ງເສີມ ຜະລິດຕະພັນກະສິກຳນິເວດ, ຄ່ອຍໆກ້າວໄປສູ່ການຕິດສະຫຼາກແບບນິເວດ ແລະ ການສ້າງຍີ່ຫໍ້ສິນຄ້າຜະລິດຕະພັນກະສິກຳນິເວດ.
ທີຫົກ, ການພັດທະນາກະສິກຳແບບຍືນຍົງຕາມນິເວດວິທະຍາ ຕ້ອງໄດ້ຖືວ່າເປັນທິດທາງໜຶ່ງ, ພ້ອມທັງເປັນໜ້າທີ່ຂອງບັນດາທ້ອງຖິ່ນ.
ບັນດາເປົ້າໝາຍການຫັນໄປສູ່ລະບົບກະສິກຳນິເວດ ຄວນຖືກລວມເຂົ້າໃນຍຸດທະສາດການພັດທະນາກະສິກຳ, ບົນພື້ນຖານນັ້ນ, ສ້າງແຜນທີ່ເສັ້ນທາງ ແລະ ແຜນປະຕິບັດການທີ່ເໝາະສົມກັບເງື່ອນໄຂຂອງແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນ. ເຊື່ອມໂຍງແຜນປະຕິບັດການຂອງບັນດາທ້ອງຖິ່ນ ກັບແຜນການປ່ຽນແປງລະບົບສະບຽງ ອາຫານຂອງປະເທດ, ກ້າວສູ່ການສ້າງໂຄງການກະສິກຳນິເວດແຫ່ງຊາດ. ກວດກາຄືນລະບົບນະໂຍບາຍກະສິກຳ ຂອງທັງສູນກາງແລະທ້ອງຖິ່ນໃນປັດຈຸບັນ ເພື່ອດັດປັບໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບເປົ້າໝາຍກະສິກຳນິເວດ./.
---------------------------
(1) ກະສິກຳອະນຸລັກ, ກະສິກຳສົມທົບການປ່າໄມ້, ກະສິກຳພູມິທັດ, ກະສິກໍາທໍາມະຊາດ, ການປູກເຂົ້າແບບຍືນຍົງ, ລະບົບການລ້ຽງສັດແລະການປູກພືດແບບປະສົມປະສານ, ກະສິກຳອິນຊີ, ການຄວບຄຸມສັດຕູພືດແບບປະສົມປະສານ (IPM),...
(2) ດ່າວເຖແອັງ, ເລແທັ່ງອີ໋, ຈູຕ໋ຽນກວາງ: “ການພັດທະນາກະສິກຳນິເວດ ຕິດກັບການພັດທະນາຊົນນະບົດທີ່ຍືນຍົງ”, ໜັງສືພິມປະຊາຊົນເອເລັກໂຕຮນິກ, ວັນທີ 29 ຕຸລາ 2020, https://nhandan.vn/tin-tuc-su-kien/phat-trien-nen-nong-nghiep-sinh-thai-gan-voi-phat-trien-nong-thon-ben-vung-622338/
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 998 (ເດືອນກັນຍາ 2022)
