ສືບຕໍ່ປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນາການ, ພັດທະນາຈັນຍາບັນທາງການແພດ,
ປະຕິຮູບກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ ແລະ ກົດໝາຍດ້ານສາທາລະນະສຸກ,
ມຸ່ງໝັ້ນສ້າງລະບົບສາທາລະນະສຸກທີ່ທັນສະໄໝ, ຍຸຕິທຳ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ,
ປະກອບສ່ວນຍົກສູງຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ, ນຳປະເທດຊາດກ້າວເຂົ້າສູ່
ຍຸກແຫ່ງຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ການພັດທະນາ*
ປະຕິຮູບກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ ແລະ ກົດໝາຍດ້ານສາທາລະນະສຸກ,
ມຸ່ງໝັ້ນສ້າງລະບົບສາທາລະນະສຸກທີ່ທັນສະໄໝ, ຍຸຕິທຳ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ,
ປະກອບສ່ວນຍົກສູງຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ, ນຳປະເທດຊາດກ້າວເຂົ້າສູ່
ຍຸກແຫ່ງຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ການພັດທະນາ*
ຄຳນຳຂອງກອງບັນນາທິການວາລະສານກອມມູນິດ: ວັນທີ 24 ກຸມພາ 2025, ຢູ່ນະຄອນຫຼວງຮ່າໂນ້ຍ, ສະຫາຍ ໂຕເລິມ, ເລຂາທິການໃຫຍ່ຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ໄດ້ຢ້ຽມຢາມ ແລະ ເປັນປະທານກອງປະຊຸມເຮັດວຽກ ກັບກະຊວງສາທາລະນະສຸກ ແລະ ອວຍພອນຂະແໜງສາທາລະນະສຸກ ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງ 70 ປີແຫ່ງວັນແພດໝໍຫວຽດນາມ (27 ກຸມພາ 1955 - 27 ກຸມພາ 2025). ວາລະສານກອມມູນິດຖືເປັນກຽດແນະນຳເນື້ອໃນບົດປາໄສທີ່ສຳຄັນໃນກອງປະຊຸມເຮັດວຽກຂອງເລຂາທິການໃຫຍ່.
ທ່ານເລຂາທິການໃຫຍ່ ໂຕເລິມ ຢ້ຽມຊົມຫ້ອງວາງສະແດງພາບມູນເຊື້ອຂອງກະຊວງສາທາລະນະສຸກ _ພາບ: TTXVN
ກ່ອນໜ້າທີ້ 70 ປີ, ໃນວັນທີ 27 ກຸມພາ 1955, ປະທານໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ສົ່ງຈົດໝາຍເຖິງຂະແໜງສາທາລະນະສຸກ ພ້ອມຄຳແນະນຳອັນລ້ຳເລິກທີ່ສຸດ. ລຸງໂຮ່ໄດ້ແນະນຳໃຫ້ພະນັກງານແພດໝໍຕ້ອງຊາບຊຶມຄຳເວົ້າທີ່ວ່າ “ໝໍທີ່ດີຕ້ອງຄືແມ່” ແລະ ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ລັດຖະບານ “ສ້າງລະບົບການຮັກສາສຸຂະພາບໃຫ້ເໝາະສົມກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງປະຊາຊົນເຮົາ”, “ຕ້ອງອີງໃສ່ຫຼັກການວິທະຍາສາດ, ຊົນຊາດ ແລະ ມວນຊົນ”... ນັບແຕ່ນັ້ນມາ, ວັນທີ 27 ກຸມພາໄດ້ກາຍເປັນວັນແພດໝໍຫວຽດນາມ. ຄຳແນະນຳຂອງລຸງໂຮ່ ໄດ້ກາຍເປັນເຂັມທິດຊີ້ນຳສຳລັບຜູ້ນຳແລະແພດໝໍຫຼາຍລຸ້ນ ແລະ ເປັນທິດນຳທີ່ສອດຄ່ອງກັນຂອງຂະແໜງສາທາລະນະສຸກທັງໝົດໃນ 7 ທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາ.
ຜ່ານໄລຍະເວລາ 70 ປີແຫ່ງການກໍ່ສ້າງ, ການອອກແຮງງານ, ການອຸທິດຕົນ ແລະ ການເຕີບໂຕ, ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຫວຽດນາມ ໄດ້ມີບາດກ້າວພັດທະນາຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງທັງດ້ານປະລິມານ ແລະ ຄຸນນະພາບ, ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການທີ່ນັບມື້ນັບສູງໃນການຮັກສາສຸຂະພາບ, ການກວດພະຍາດ ແລະປິ່ນປົວພະຍາດໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນ. ຫວຽດນາມໄດ້ຮັບການຕີລາຄາສູງຈາກປະຊາຄົມສາກົນ ໃນການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດບັນດາເປົ້າໝາຍສະຫັດສະວັດຂອງສະຫະປະຊາຊາດ ໃນຂົງເຂດສາທາລະນະສຸກ ໂດຍມີຕົວຊີ້ວັດຫຼາຍປະການຂອງລະບົບສາທາລະນະສຸກ ແລະ ສຸກຂະພາບ ທີ່ລື່ນກາຍຫຼາຍປະເທດໃນລະດັບການພັດທະນາດຽວກັນ. ລະບົບສາທາລະນະສຸກຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບການປັບປຸງ ແລະ ຜັນຂະຫຍາຍຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ຈາກສູນກາງລົງຮອດທ້ອງຖິ່ນ; ຈາກເຂດຕົວເມືອງເຖິງເຂດພູດອຍ, ເກາະດອນ, ເຂດທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະຫ່າງໄກສອກຫຼີກ. ຄວາມສາມາດດ້ານວິຊາສະເພາະ, ຄວາມສາມາດຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ຄວາມສາມາດປະຕິບັດຕົວຈິງ ຂອງພະນັກງານແພດໝໍນັບມື້ນັບໄດ້ຮັບການປັບປຸງຍົກສູງພ້ອມກັບເຄື່ອງຈັກ, ອຸປະກອນການແພດ ແລະ ຢາປົວພະຍາດທີ່ກ້າວໜ້າແລະທັນສະໄໝຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ຄວາມສາມາດທາງການແພດໃນປະຈຸບັນບໍ່ພຽງແຕ່ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດ້ານການດູແລສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງປະກອບສ່ວນສໍາຄັນເຂົ້າໃນການພັດທະນາການແພດຂອງໂລກອີກນຳ. ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຂອງຫວຽດນາມ ນັບມື້ນັບຢືນຢັນບົດບາດໃນການຮ່ວມມືກັນ ເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາທາງການແພດລະດັບໂລກຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ.
ສ່ວນປະກອບສ່ວນອັນໃຫຍ່ຫຼວງຂອງຂະແໜງສາທາລະນະສຸກເຂົ້າໃນພາລະກິດການຮັກສາສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ພັດທະນາປະເທດ ໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ຈາກພັກ ແລະ ລັດ ດ້ວຍບັນດາລາງວັນອັນສູງສົ່ງ. ທ່ານໝໍນັບພັນຄົນໄດ້ຮັບນາມມະຍົດວິລະຊົນແຮງງານ, ວິລະຊົນກອງກຳລັງປະກອບອາວຸດປະຊາຊົນ, ນັກຮົບແຂ່ງຂັນລະດັບຊາດ, ທ່ານໝໍປະຊາຊົນ, ຄູອາຈານປະຊາຊົນ, ທ່ານໝໍທີ່ດີເລີດ, ຄູອາຈານທີ່ດີເລີດ... ພ້ອມກັບບັນດານາມມະຍົດອັນສູງສົ່ງນີ້, ສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈ ຄວາມນັບຖື ແລະ ຄວາມຮູ້ບຸນຄຸນຂອງປະຊາຊົນຕໍ່ຖັນແຖວແພດໝໍ, ຜູ້ທີ່ບໍ່ຢ້ານກົວຕໍ່ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ຄວາມລຳບາກ, ອຸທິດຕົນເພື່ອພາລະກິດການຮັກສາສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ. ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງບັງເອີນທີ່ສັງຄົມສະຫງວນຄໍາວ່າ "ຄູ" ແລະ "ແມ່" ໄວ້ໃຫ້ກັບຜູ້ທີ່ອຸທິດຕົນໃຫ້ກັບອາຊີບທາງການແພດ.
ເມື່ອເບິ່ງຄືນປະຫວັດສາດການແພດຂອງຫວຽດນາມ, ສາມາດຢັ້ງຢືນໄດ້ວ່າ ການແພດແຜນບູຮານມີການກ່ຽວຂ້ອງຢ່າງໃກ້ຊິດກັບຂະບວນການກໍ່ສ້າງ ແລະ ປ້ອງກັນປະເທດ. ຕັ້ງແຕ່ສະໄໝກະສັດ ຮຸ່ງເວືອງ, ຊາວຫວຽດນາມໄດ້ນຳໃຊ້ສະໝຸນໄພ, ການຝັງເຂັມ ແລະ ວິທີການພື້ນເມືອງເພື່ອປິ່ນປົວພະຍາດ. ໃນສະໄໝລາຊະວົງຫຼີ່ - ເຈິ່ນ ສະຖາບັນການແພດຫຼວງໄດ້ຮັບການສັ້ວຕັ້ງຂຶ້ນ ເພື່ອປິ່ນປົວພະຍາດ ແລະ ດໍາເນີນການຄົ້ນຄ້ວາດ້ານການແພດ. ທ່ານໝໍຊື່ດັງ ເຕວ້ ຕິ໊ງ (ສັດຕະວັດທີ XIV) ໄດ້ວາງຮາກຖານການແພດແຜນບູຮານ ດ້ວຍປັດຊະຍາ “ການແພດພາກໃຕ້ ປິ່ນປົວຄົນພາກໃຕ້”, ຫາຍເທື້ອງຫຼານອົງ ເລ ຫຶວ ຈ໊າກ (ສັດຕະວັດທີ XVIII) ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງດ້ວຍໜັງສືຕຳລາແພດແຜນບູຮານ “ຫຼິງນາມສະບັບຮ່າງ” ແລະ “ອີຕົງເຕິມຫຼິງ”. ໃນຍຸກໃກ້ປະຈຸບັນ, ຫວຽດນາມມີສະຖາບັນ ປາສະເຕີ ຢູ່ໄຊງ່ອນ (ປີ 1891), ສະຖາບັນ ປາສະເຕີ ຢູ່ຍາຈາງ (ປີ 1895), ໂຮງໝໍ ເຈີ້ ເຣ໊ຍ (ປີ 1900), ໂຮງໝໍປ້ອງກັນ – ໂຮງໝໍວຽດດຶ໊ກ (ປີ 1904), ໂຮງໝໍແບ໊ກມາຍ (ປີ 1911)...
ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກສະໄໝໃໝ່ຂອງຫວຽດນາມໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງ ແລະ ພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງໃນຊຸມປີທີ່ຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກຂອງປະເທດ. ເມື່ອສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ ແລະ ຕໍ່ຈາກນັ້ນແມ່ນສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານຈັກກະພັດນິຍົມອາເມລິກາເຂົ້າສູ່ໄລຍະທີ່ດຸເດືອດ, ຖັນແຖວແພດໝໍກໍ່ກາຍມາເປັນທະຫານແນວໜ້າໃນການປິ່ນປົວທະຫານທີ່ບາດເຈັບ, ທະຫານທີ່ເຈັບປ່ວຍ ແລະ ຜູ້ຖືກເຄາະຮ້າຍຈາກສົງຄາມ. ໃນສະພາບການຂາດເຂີນຫຼາຍຢ່າງນັ້ນ, ທ່ານໝໍ, ພະຍາບານ ແລະ ເຈົ້າໜ້າທີ່ພະຍາບານສຸກເສີນ ໄດ້ຈັດຕັ້ງໂຮງໝໍສະໜາມຂຶ້ນກາງປ່າ, ໃນຖ້ຳ, ຢູ່ບ່ອນລີ້ໄພ ແລະ ໃນສະຖານທີ່ທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ. ທ່ານໝໍແລະພະຍາບານໃນສະໄໝສົງຄາມຫຼາຍຄົນ ໄດ້ກາຍເປັນສັນຍາລັກຂອງຄວາມກ້າຫານ, ຈິດໃຈທີ່ບໍ່ຫຍໍ້ທໍ້ ແລະສະຕິປັນຍາຂອງຫວຽດນາມ. ທ່ານໝໍ ດັ້ງ ວັນ ຫງື້ ເສຍສະຫຼະຊີວິດລະຫວ່າງເດີນທາງໄປສະໜາມຮົບ ເພື່ອຄົ້ນຄວ້າຢາຕ້ານໄຂ້ຍຸງໃຫ້ກັບທະຫານ. ສາດສະດາຈານ, ທ່ານໝໍ ໂຕນ ເຖິ້ດ ຕຸ່ງ ໄດ້ຊ່ວຍຊີວິດຂອງທະຫານບາດເຈັບນັບພັນຄົນ ດ້ວຍວິທີຜ່າຕັດຕັບທີ່ມີຊື່ສຽງຂອງເພິ່ນ. ນັກຮົບເສຍສະຫຼະຊີວິດເພື່ອຊາດ ນາງໝໍ ດັ້ງ ທູ່ຍ ເຈິມ ໄດ້ກາຍເປັນສັນຍາລັກ ແລະ ຄວາມພາກພູມໃຈຂອງຄົນລຸ້ນທີ່ຖືອາວຸດຂຶ້ນມາໃນໄລຍະປະຫວັດສາດອັນໜ້າຈົດຈຳຂອງຊາດ. ຮູບພາບບັນດາທ່ານໝໍ ແລະ ພະຍາບານທີ່ແບບທະຫານທີ່ໄດ້ຮັບບາດເຈັບທ່າມກາງລະເບີດແລະລູກປືນ, ການຜ່າຕັດໃນສະພາວະທີ່ຂາດເຂີນອຸປະກອນທາງການແພດ, ຫຼືແພດໝໍທະຫານທີ່ເຕັມໃຈເສຍສະຫຼະຕົນເອງເພື່ອປົກປ້ອງຄົນເຈັບ ໄດ້ຖືກຈາລຶກໄວ້ໃນຈິດໃຈຊາວຫວຽດນາມຫຼາຍລຸ້ນຄົນ.
ເຖິງວ່າໃນສະຖານະການສົງຄາມທີ່ດຸເດືອດ, ສະຖານທີ່ປິ່ນປົວ ແລະໂຮງໝໍຫຼາຍແຫ່ງໄດ້ກາຍເປັນເປົ້າໝາຍໃນການທຳລາຍກໍ່ຕາມ ແຕ່ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຍັງຄົງດຳເນີນວຽກງານຮັກສາສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ, ປ້ອງກັນ ຕ້ານພະຍາດລະບາດ ແລະ ຮັບປະກັນສຸຂະພາບຂອງທະຫານ, ປະກອບສ່ວນສຳຄັນເຂົ້າໃນໄຊຊະນະຂອງການຕໍ່ຕ້ານເພື່ອເອກະລາດແຫ່ງຊາດ.
ພາຍຫຼັງປະເທດເປັນເອກະພາບຢ່າງສົມບູນໃນປີ 1975, ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຫວຽດນາມໄດ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ໄລຍະໃໝ່ ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມທ້າທາຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ດ້ວຍຄວາມຕັດສິນໃຈຂອງພັກ, ລັດ ແລະ ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງຂອງຂະແໜງສາທາລະນະສຸກ, ຫວຽດນາມຈຶ່ງຄ່ອຍໆ ສ້າງລະບົບສາທາລະນະສຸກທີ່ຄົບຊຸດ ໂດຍຖືປະຊາຊົນເປັນສູນກາງ, ຮັບປະກັນສິດທິໄດ້ຮັບການດູແລສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນທຸກຄົນ.
ກ້າວເຂົ້າສູ່ໄລຍະການປ່ຽນແປງໃໝ່, ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຍັງໄດ້ມີການປ່ຽນແປງທີ່ສຳຄັນ ເພື່ອຍົກສູງຄຸນນະພາບການບໍລິການ ແລະ ຮັບປະກັນຄວາມເທົ່າທຽມກັນ ໃນການຮັກສາສຸຂະພາບ. ການປະຕິຮູບຄັ້ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຄັ້ງໜຶ່ງແມ່ນການສ້າງລະບົບປະກັນສຸຂະພາບໃນປີ 1992 ເຊິ່ງຖືເປັນບາດກ້າວສຳຄັນໃນການຫຼຸດພາລະຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການກວດສຸຂະພາບ ແລະປິ່ນປົວພະຍາດ ໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນ. ຈາກຮູບແບບປະກັນສຸຂະພາບແບບສະໝັກໃຈ, ມາຮອດປະຈຸບັນ, ອັດຕາຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມໂຄງການປະກັນສຸຂະພາບໄດ້ບັນລຸຫຼາຍກວ່າ 94% ຂອງປະຊາກອນ, ປະກອບສ່ວນຮັບປະກັນໃຫ້ທຸກຄົນມີສິດເຂົ້າເຖິງການບໍລິການສຸຂະພາບໃນລາຄາທີ່ເໝາະສົມ.
ນອກຈາກນັ້ນ, ແຜນນະໂຍບາຍການດູແລສຸຂະພາບທາງສັງຄົມກໍໄດ້ຮັບການສົ່ງເສີມ, ອະນຸຍາດໃຫ້ໂຮງໝໍເອກະຊົນພັດທະນາໄປຄຽງຄູ່ກັບລະບົບໂຮງໝໍຂອງລັດ, ສ້າງສະພາບແວດລ້ອມການແຂ່ງຂັນທີ່ດີຕໍ່ສຸຂະພາບ, ປັບປຸງຍົກສູງຄຸນນະພາບບໍລິການກວດ ແລະປິ່ນປົວພະຍາດ. ບັນດາໂຮງໝໍເອກກະຊົນ ແລະ ໂຮງໝໍສາກົນ ປະກົດຕົວນັບມື້ນັບຫຼາຍຂຶ້ນ, ປະກອບສ່ວນຫຼຸດຜ່ອນພາລະຂອງສະຖານພະຍາບານຂອງລັດ, ໂດຍສະເພາະໃນຕົວເມືອງໃຫຍ່.
ໃນຊຸມປີມໍ່ໆມານີ້, ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຫວຽດນາມ ໄດ້ມີບາດກ້າວບຸກທະລຸໃນການຍົກສູງຄຸນນະພາບການປິ່ນປົວ, ນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີຂັ້ນສູງ ແລະ ພັດທະນາການແພດທັນສະໄໝ. ບັນດາໂຮງໝໍສູນກາງຄື: ໂຮງໝໍວຽດດຶກ, ໂຮງໝໍແບ໊ກມາຍ, ໂຮງໝໍເຈີ້ເຣີຍ, ໂຮງໝໍກາງເມືອງເວ້, ໂຮງໝໍທະຫານ 108 ແລະອື່ນໆ ໄດ້ມີຄວາມຊຳນານເຕັກນິກການແພດຂັ້ນສູງຫຼາຍຢ່າງ. ທ່ານໝໍໄດ້ປະສົບຜົນສຳເລັດໃນການຜ່າຕັດປູກຖ່າຍອະໄວຍະວະທີ່ສັບສົນເຊັ່ນ ການປູກຖ່າຍໝາກໄຂ່ຫຼັງ, ການປູກຖ່າຍຕັບ, ການປູກຖ່າຍຫົວໃຈ, ການປູກຖ່າຍປອດ ແລະອື່ນໆ ໂດຍຊ່ວຍຊີວິດຂອງຄົນເຈັບພະຍາດຮ້າຍແຮງໄດ້ຫຼາຍຄົນ. ການຜ່າຕັດດ້ວຍຫຸ່ນຍົນຖືກນໍາໃຊ້ໃນຂົງເຂດສັນຍະກຳ, ລະບົບທາງເດີນປັດສາວະ, ລະບົບປະສາດ ແລະ ມະເຮັງວິທະຍາ, ຊ່ວຍປັບປຸງຍົກສູງຄວາມຊັດເຈນໃນການປິ່ນປົວ. ເຕັກໂນໂລຊີ ເຊລລ໌ຕົ້ນກຳເນີດ ຖືກນໍາໃຊ້ໃນການປິ່ນປົວພະຍາດທາງເລືອດ, ພະຍາດໄຂສັນຫຼັງ, ພະຍາດຕັບແຂງ ແລະ ພະຍາດມະເຮັງ ໄດ້ຢ່າງມີປະສິດທິພາບ.
ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຍັງປະສົບຄວາມສຳເລັດທີ່ສຳຄັນຫຼາຍຢ່າງ ໃນການເພີ່ມອາຍຸໄຂ ແລະ ປັບປຸງຍົກສູງຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ. ອາຍຸໄຂສະເລ່ຍຂອງຊາວຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບການປັບປຸງຂຶ້ນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ໂດຍເພີ່ມຂຶ້ນຈາກປະມານ 38 ປີໃນປີ 1945 ມາເປັນ 60 ປີ (ໃນປີ 1975–1980) ແລະເພີ່ມຂຶ້ນປເປັນສະເຫຼ່ຍ 74,5 ປີໃນປະຈຸບັນ.
ຄຽງຄູ່ກັບການພັດທະນາລະບົບສາທາລະນະສຸກ, ການຝຶກອົບຮົມ ແລະ ການພັດທະນາຄຸນນະພາບຊັບພະຍາກອນບຸກຄົນທາງການແພດໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່, ຊ່ວຍໃຫ້ຫວຽດນາມມີຖັນແຖວແພດໝໍ ແລະ ຜູ້ຊ່ຽວຊານທາງການແພດທີ່ໄດ້ມາດຕະຖານສາກົນ. ບັນດາມະຫາວິທະຍາໄລການແພດຊັ້ນນຳຄື: ມະຫາວິທະຍາໄລການແພດຮ່າໂນ້ຍ, ມະຫາວິທະຍາໄລແພດສາດ ແລະ ການຢານະຄອນໂຮ່ຈີມິນ, ມະຫາວິທະຍາໄລແພດສາດ ແລະ ການຢາເວ້ ແລະອື່ນໆ ໄດ້ປ່ຽນແປງໃໝ່ໂຄງການຝຶກອົບຮົມ, ເພີ່ມທະວີການປະຕິບັດທາງຄຼິນິກ ແລະ ເຂົ້າເຖິງຄວາມກ້າວໜ້າທາງການແພດຂັ້ນສູງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ບັນດາທ່ານໝໍຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນມີຄຸນວຸດທິວິຊາຊີບທຽບເທົ່າລະດັບໂລກ ແລະ ສາມາດປະຕິບັດເຕັກນິກການແພດຂັ້ນສູງໄດ້ບໍ່ຕ່ຳກວ່າປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ. ທ່ານໝໍຫວຽດນາມຫຼາຍຄົນໄດ້ຕີພິມຜົນງານການຄົ້ນຄ້ວາອັນລ້ຳຄ່າ ເຊິ່ງໄດ້ຮັບການຍົດຍ່ອງຢ່າງສູງຈາກວົງການແພດທົ່ວໂລກ.
ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄຽງຄູ່ກັບບັນດາຜົນງານທີ່ບັນລຸໄດ້, ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຫວຽດນາມກຳລັງປະສົບກັບຄວາມທ້າທາຍຫຼາຍຢ່າງ ເຊິ່ງຕ້ອງມີການປ່ຽນແປງໃໝ່ຢ່າງແຮງ ເພື່ອຮັບປະກັນເປົ້າໝາຍການຮັກສາສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນທຸກຖ້ວນໜ້າໃນສະພາບການໃໝ່. ຄວາມທ້າທາຍເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ເກີດຈາກປັດໄຈພາຍໃນຂອງຂະແໜງການເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງມາຈາກປັດໄຈທາງເສດຖະກິດ, ສັງຄົມ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີອີກນຳ.
ຄວາມທ້າທາຍທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງຂະແໜງສາທາລະນະສຸກແມ່ນ ການດຳເນີນງານດູແລສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ສຸຂະພາບຊຸມຊົນ, ສ້າງຊັບພະຍາກອນບຸກຄົນທີ່ມີຄຸນນະພາບດີໃຫ້ສັງຄົມ, ສ້າງຊີວິດທີ່ມີຄຸນນະພາບດີແລະມີຄວາມສຸກ ໃຫ້ກັບປະຊາຊົນທຸກຄົນ; ທຸກຄົນໄດ້ຮັບການດູແລສຸຂະພາບເພື່ອໃຫ້ບັນລຸຄວາມປາດຖະໜາໃນການມີອາຍຸຍືນຍາວ ແລະ ມີຊີວິດທີ່ມີສຸຂະພາບດີ, ສັງຄົມທີ່ສະອາດ, ບໍ່ມີໂລກຄາພະຍາດ, ບໍ່ມີອັນຕະລາຍ. ນີ້ແມ່ນຈຸດໝາຍຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ, ຂອງລະບອບ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງປະຊາຊົນ. ສູ້ຊົນທີ່ຈະມີອາຍຸຍືນສະເລ່ຍ 80, 90 ແລະ 100 ປີ.
ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນການກວດແລະປິ່ນປົວພະຍາດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງມີໜ້າທີ່ປ້ອງກັນພະຍາດອີກນຳ. ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກມີວຽກງານປ້ອງກັນພະຍາດ, ແຕ່ຍັງບໍ່ເປັນໄປຕາມທີ່ຄາດຫວັງ. ຜ່ານການປ້ອງກັນ ແລະ ຄວບຄຸມການແຜ່ລະບາດຂອງພະຍາດໂຄວິດ-19 ແລະ ການແຜ່ລະບາດຂອງພະຍາດອື່ນໆໃນໄລຍະມໍ່ໆມານີ້, ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກໄດ້ເຜີຍໃຫ້ເຫັນຂໍ້ຈຳກັດ ແລະ ຈຸດອ່ອນໃນການປ້ອງກັນ ແລະ ຄວບຄຸມພະຍາດ, ໂດຍສະເພາະໃນວຽກງານປ້ອງກັນພະຍາດ. ຕ້ອງສຸມໃສ່ການຕີລາຄາເພື່ອຖອດຖອນບົດຮຽນກ່ຽວກັບວຽກງານຊີ້ນຳ ແລະວຽກງານວິຊາຊີບ. ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ວຽກງານປ້ອງກັນ ແລະ ຄວບຄຸມພະຍາດທົ່ວໄປ (ມະເຮັງ, ຫົວໃຈແລະຫຼອດເລືອດ, ລະບົບຕ່ອມໄຮ້ທໍ່, ຕັບ, ປອດ...) ຍັງປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍຢ່າງທີ່ຕ້ອງໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂໂດຍໄວ.
ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ການປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມແຫ່ງການດຳລົງຊີວິດ, ການຝຶກອົບຮົມສຸຂະພາບເປັນປະຈຳ, ການເບິ່ງແຍງດູແລສຸຂະພາບໃຫ້ຜູ້ດ້ອຍໂອກາດ (ຜູ້ເຖົ້າ, ເດັກນ້ອຍ, ແມ່ຍິງ, ຄົນພິການ, ຄົນທຸກຍາກ, ເດັກກຳພ້າ, ຄົນບໍ່ມີທີ່ຢູ່ອາໄສ ແລະອື່ນໆ) ບໍ່ຮອບຄອບ. ການຄວບຄຸມອາຫານ, ສຸຂະອະນາໄມອາຫານ, ການຄວບຄຸມໂພຊະນາການເພື່ອປ້ອງກັນພະຍາດຕໍ່ຄວາມສ່ຽງ ແລະອື່ນໆ; ການກວດສຸຂະພາບປະຈຳປີຂອງປະຊາຊົນຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບການເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງຈິງຈັງ. ໂລຄາພະຍາດຕ້ອງໄດ້ຮັບການປິ່ນປົວກ່ອນທີ່ມັນຈະກາຍເປັນພະຍາດຊໍາເຮື້ອ. ວຽກງານໂຄສະນາການປ້ອງກັນພະຍາດໃຫ້ກັບປະຊາຊົນ ແລະ ການສຶກສາໃຫ້ຄວາມຮູ້ດ້ານສຸຂະພາບຊຸມຊົນ ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນປ້ອງກັນພະຍາດດ້ວຍຕົນເອງ ແລະປັບປຸງຍົກສູງຄວາມສາມາດໃນການເສີມສ້າງພູມຄຸ້ມກັນຂອງຕົນເອງຍັງຄົງມີຈຳກັດ.
ທີສອງ: ບັນຫາຈັນຍາບັນທາງການແພດໃນຂະແໜງການແມ່ນຄວາມຕ້ອງການທີ່ຕ້ອງໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂ. ບາງບ່ອນຍັງມີແພດແລະພະນັກງານໃນຂະແໜງການແພດທີ່ບໍ່ຊື່ສັດໃນການເຮັດວຽກ, ມີຈັນຍາບັນວິຊາຊີບຕ່ຳ, ຂາດຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຄົນເຈັບ, ເລືອກປະຕິບັດໃນການກວດແລະປິ່ນປົວພະຍາດ, ຂາດຄວາມຮັບຜິດຊອບ, ບໍ່ສົນໃຈຄວາມເຈັບປວດຂອງຄົນເຈັບ, ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ເອົາຜົນປະໂຫຍດທາງວັດຖຸກ່ອນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງແພດໝໍ. ຍັງມີທ່ານໝໍທີ່ບໍ່ມີວຸດທິການສຶກສາທີ່ແທ້ຈິງ, ຄອຍແຕ່ສະແຫວງຫາຄວາມສຳເລັດ, ລັກລອບເອົາຫົວຂໍ້ ແລະ ໂຄງການຄົ້ນຄວ້າຂອງເພື່ອນຮ່ວມງານ, ສົນໃຈແຕ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ... ແລະທີ່ອັນຕະລາຍທີ່ສຸດແມ່ນ ລືມປະຕິບັດຕາມຄຳແນະນຳຂອງລຸງໂຮ່ທີ່ໃຫ້ກັບພະນັກງານແພດ.
ທີສາມ: ລະບົບສາທາລະນະສຸກຮາກຖານຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດ ແລະ ຂໍ້ບົກຜ່ອງຫຼາຍຢ່າງ, ສົ່ງຜົນກະທົບເຖິງຄຸນນະພາບຂອງການກວດ ແລະປິ່ນປົວພະຍາດ. ການລົງທຶນດ້ານການດູແລສຸຂະພາບຂັ້ນຮາກຖານຍັງບໍ່ທັນຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຕົວຈິງ; ສະຖານີອະນາໄມຕາແສງ ແລະ ສູນອະນາໄມເມືອງຫຼາຍແຫ່ງຍັງບໍ່ມີອຸປະກອນ ແລະ ສິ່ງອຳນວຍຄວາມສະດວກທີ່ທັນສະໄໝຢ່າງຄົບຖ້ວນ; ຍັງຄົງປະສົບບັນຫາຂາດແຄນຢາ ແລະ ເຄື່ອງໃຊ້ການແພດ, ໂດຍສະເພາະຢູ່ເຂດຊົນນະບົດ ແລະ ເຂດພູດອຍ. ປະຈຸບັນ ລະບົບສາທາລະນະສຸກຮາກຖານກຳລັງຂາດແຄນແພດໝໍ ແລະຊັບພະຍາກອນບຸກຄົນ. ພື້ນທີ່ດ້ອຍໂອກາດບາງແຫ່ງຍັງປະເຊີນອຸປະສັກໃນການຂະຫຍາຍການສັກຢາວັກຊີນ ເນື່ອງຈາກສະພາບພູມປະເທດທີ່ຊັບຊ້ອນ ແລະ ບຸກຄະລາກອນທາງດານແພດມີຈໍາກັດ. ລະບົບສາທາລະນະສຸກຂັ້ນຮາກຖານທີ່ອ່ອນແອສົ່ງຜົນໃຫ້ໂຮງໝໍຂອງລັດ ແລະໂຮງໝໍລະດັບສູງ ມີພາລະໜັກເກີນ.
ທີສີ່: ເຖິງວ່າມີລະບົບການຝຶກອົບຮົມທາງການແພດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ, ແຕ່ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຍັງປະສົບບັນຫາຂາດແຄນບຸກຄະລາກອນ ແລະວິຊາສະເພາະດ້ານ, ໂດຍສະເພາະຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ. ລາຍຮັບຂອງພະນັກງານການແພດ ໂດຍສະເພາະຢູ່ໂຮງໝໍລັດ ຍັງຢູ່ໃນລະດັບຕໍ່າ ເມື່ອທຽບກັບປະລິມານງານ ແລະລະດັບຄວາມສ່ຽງ. ອັນນີ້ເຮັດໃຫ້ທ່ານໝໍແລະພະຍາບານທີ່ດີຫຼາຍຄົນ ຕ້ອງຍ້າຍໄປເຮັດວຽກພາກເອກະຊົນ ຫຼືໄປເຮັດວຽກຢູ່ຕ່າງປະເທດ. ບັນດາທ້ອງຖິ່ນໃນເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກແລະເກາະດອນ ປະສົບບັນຫາການດຶງດູດ ແລະ ຮັກສາພະນັກງານການແພດໄວ້. ຄວາມສາມາດດ້ານວິຊາຊີບມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍລະຫວ່າງສາຍການແພດຕ່າງໆ. ຫຼາຍທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາ, ເຖິງຈະມີການກໍານົດໄວ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ: "ອາຊີບທາງການແພດແມ່ນອາຊີບພິເສດ, ຕ້ອງມີການຄັດເລືອກ, ການຝຶກອົບຮົມ, ການນຳໃຊ້ ແລະ ການໃຫ້ຄ່າຕອບແທນພິເສດ", ແຕ່ເມື່ອເບິ່ງຄືນໄປຮອດປະຈຸບັນ, ມີພຽງແຕ່ການຄັດເລືອກ ແລະ ການຝຶກອົບຮົມແບບພິເສດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ບໍ່ມີການນຳໃຊ້ ແລະ ການໃຫ້ຄ່າຕອບແທນພິເສດ.
ທີຫ້າ: ຫວ່າງມໍ່ໆມານີ້, ໂຮງໝໍຂອງລັດຫຼາຍແຫ່ງປະສົບບັນຫາໃນການປະມູນຈັດຊື້ຢາ, ອຸປະກອນ ແລະ ເຄື່ອງໃຊ້ການແພດ. ສາເຫດຕົ້ນຕໍແມ່ນກົນໄກການປະມູນຍັງມີຂໍ້ບົກຜ່ອງຫຼາຍຢ່າງ, ເຮັດໃຫ້ຢາຈຳເປັນບາງຊະນິດບໍ່ໄດ້ຮັບການປະມູນ ເນື່ອງຈາກລາຄາຕໍ່າ ຫຼື ຜູ້ສະໜອງບໍ່ເຂົ້າຮ່ວມ. ການຂາດແຄນຢາ, ໂດຍສະເພາະຢາທີ່ຫາຍາກແລະຢາໃໝ່, ເຮັດໃຫ້ຄົນເຈັບບໍ່ສາມາດຮັບການປິ່ນປົວໄດ້ ຫຼືຕ້ອງລໍຖ້າ ຫຼືຊື້ຢາເອງໃນລາຄາທີ່ສູງກວ່າ ໂດຍຊື້ຜ່ານ "ສິນຄ້າທີ່ຖືດ້ວຍມື" ຫຼືການສັ່ງຊື້ສ່ວນຕົວ. ໃນໂຮງໝໍບາງແຫ່ງ, ສິ່ງອໍານວຍຄວາມສະດວກທີ່ຊຸດໂຊມບໍ່ໄດ້ຮັບການລົງທຶນຢ່າງທັນການ, ສົ່ງຜົນຮ້າຍແຮງຕໍ່ສະພາບແວດລ້ອມໃນການເຮັດວຽກຂອງແພດໝໍ ແລະ ພະນັກງານການແພດ ແລະ ເງື່ອນໄຂໃນການກວດແລະປິ່ນປົວຄົນເຈັບ. ອຸປະກອນການແພດທີ່ກ້າວໜ້າແລະທັນສະໄໝຫຼາຍຊະນິດບໍ່ປາກົດຢູ່ໃນໂຮງໝໍຂອງລັດ ເພາະວ່າຕ້ອງຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງກົດຂໍ້ບັງຄັບການປະມູນ ຫຼືກົດລະບຽບການບໍລິຫານອື່ນໆ.
ການນໍາໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີແລະດິຈິຕອນໃນການດູແລສຸຂະພາບຍັງຊັກຊ້າ. ເຖິງວ່າການດູແລສຸຂະພາບຂອງໂລກພວມຫັນປ່ຽນໄປສູ່ການດູແລສຸຂະພາບອັດສະລິຍະ ແລະ ການຫັນບັນທຶກທາງການແພດເປັນດິຈິຕອນຢ່າງວ່ອງໄວ, ແຕ່ຢູ່ຫວຽດນາມ ການຫັນປ່ຽນນດິຈິຕອນໃນການດູແລສຸຂະພາບຍັງປະເຊີນກັບອຸປະສັກຫຼາຍຢ່າງ. ບັນທຶກທາງການແພດແບບອີເລັກໂທຣນິກ ແລະ ການແພດທາງໄກ ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ນຳໃຊ້ຢ່າງແຜ່ຫຼາຍ, ໂຮງໝໍຫຼາຍແຫ່ງຍັງໃຊ້ເອກະສານແບບໃຊ້ມື. ໂຄງສ້າງພື້ນຖານດ້ານເຕັກໂນໂລຊີໃນການປະສານຂໍ້ມູນສຸຂະພາບລະດັບປະເທດຍັງຂາດເຂີນ; ບໍ່ມີນະໂຍບາຍສົ່ງເສີມຢ່າງແຂງແຮງຕໍ່ບໍລິສັດເລີ່ມຕົ້ນເຕັກໂນໂລຊີທາງການແພດ, ການນໍາໃຊ້ຄວາມສໍາເລັດທາງເຕັກໂນໂລຊີໃນການກວດແລະການປິ່ນປົວຍັງມີຈໍາກັດ.
ເພື່ອຮັບມືກັບຄວາມທ້າທາຍທີ່ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຕ້ອງປະເຊີນໃນປະຈຸບັນແລະໃນປີຕໍ່ໆໄປ, ຄຽງຄູ່ກັບການສືບຕໍ່ຜັນຂະຫຍາຍປະຕິບັດມະຕິຂອງພັກກ່ຽວກັບຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍເນັ້ນໜັກເນື້ອໃນ 12 ປະການຕໍ່ໄປນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ຈຳເປັນຕ້ອງປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນາການກ່ຽວກັບຂະແໜງການສາທາລະນະສຸກ. ການຮັກສາສຸຂະພາບບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນການກວດ ແລະ ປິ່ນປົວຄົນເຈັບເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ມັນແມ່ນການດູແລສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ ເພື່ອຈຳກັດໂລຄາພະຍາດ; ຕ້ອງສຸມໃສ່ຄົ້ນຄ້ວາມາດຕະການປ້ອງກັນພະຍາດ, ປັບປຸງສຸຂະພາບ, ໃຫ້ມີອາຍຸຍືນຍາວ; ເພີ່ມທະວີຄວາມສາມາດດ້ານສຸຂະພາບການຈະເລີນພັນ, ກຸມານເວຊະສາດ ແລະ ເວຊະສາດຜູ້ສູງອາຍຸ; ເພີ່ມທະວີການດູແລສຸຂະພາບຊຸມຊົນ; ເພີ່ມຈໍານວນຜູ້ເຂົ້າຮັບການກວດສຸຂະພາບປະຈຳປີ ຫຼືລາຍເຄິ່ງປີ ໃນສະຖານພະຍາບານ.
ສຸມໃສ່ແກ້ໄຂຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ສິ່ງກີດຂວາງ ແລະອຸປະສັກຕ່າງໆ ເພື່ອໃຫ້ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກບືນຕົວຂຶ້ນ, ໃຫ້ຫວຽດນາມມີ “ລະບົບສາທາລະນະສຸກເໝາະສົມກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງປະຊາຊົນ” ຕາມຄວາມຄາດຫວັງຂອງລຸງໂຮ່ກ່ອນໜ້ານີ້ 70 ປີ.
ທີສອງ, ການປັບປຸງຈັນຍາບັນທາງການແພດໃນພະນັກງານການແພດ, ນອກຈາກການປະຕິບັດຄໍາແນະນໍາຂອງລຸງໂຮ່ຕໍ່ພະນັກງານການແພດວ່າ “ໝໍທີ່ດີຕ້ອງຄືແມ່”, ທ່ານແພດ, ໝໍ, ພະນັກງານແພດແຕ່ລະຄົນນອກຈາກຈະເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນໄດ້ດີແລ້ວ ຍັງຕ້ອງຍົກສູງສະຕິເຄົາລົບ ແລະ ປົກປ້ອງຊີວິດ ແລະ ສຸຂະພາບຂອງຄົນເຈັບ; ປະຕິບັດຕໍ່ຄົນເຈັບຢ່າງຍຸດຕິທໍາ ໂດຍບໍ່ເລືອກປະຕິບັດອີງຕາມ “ສະຖານະສ່ວນບຸກຄົນ”; ເຄົາລົບສິດ ແລະກຽດສັກສີຂອງຄົນເຈັບ; ຊື່ສັດແລະພາວະວິໄສໃນການປະຕິບັດວຽກງານ; ສຶກສາຫາຄວາມຮູ້ ແລະ ຄຸນວຸດທິວິຊາຊີບຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ; ສະແດງຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຊຸມຊົນແລະສັງຄົມ ເພື່ອເປັນ “ແມ່ທີ່ດີ” ຢ່າງແທ້ຈິງໃນສາຍຕາຂອງຄົນເຈັບແລະຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາ.
ທີສາມ, ປັບປຸງແລະຍົກສູງຄຸນນະພາບຂອງລະບົບສາທາລະນະສຸກຂັ້ນຮາກຖານ. ຍົກລະດັບອຸປະກອນ ແລະ ພື້ນຖານໂຄງລ່າງໃຫ້ແກ່ສຸນອະນາໄມເມືອງ ແລະ ສະຖານີອະນາໄມຕາແສງ; ຮັບປະກັນໃຫ້ສາທາລະນະສຸກຂັ້ນຮາກຖານມີແພດໝໍ ແລະ ພະນັກງານການແພດທີ່ມີຄຸນສົມບັດພຽງພໍ, ໂດຍສະເພາະຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ; ປັບປຸງຍົກສູງຄຸນນະພາບການບໍລິການດ້ານສາທາລະນະສຸກຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ເພື່ອດຶງດູດປະຊາຊົນເຂົ້າຮັບການກວດສຸຂະພາບ ແລະປິ່ນປົວພະຍາດ ຢູ່ທ້ອງຖິ່ນ ແທນທີ່ຈະຮີບຮ້ອນໄປໂຮງໝໍລະດັບສູງ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຈຳເປັນຕ້ອງປັບປຸງຍົກສູງປະສິດທິຜົນຂອງໂຄງການສັກຢາວັກຊີນ ແລະ ການແພດປ້ອງກັນ, ຂະຫຍາຍການປົກຫຸ້ມຂອງໂຄງການສັກຢາວັກຊີນເປີດກວ້າງ, ຮັບປະກັນໃຫ້ເດັກທຸກຄົນໄດ້ຮັບວັກຊີນຄົບຖ້ວນ. ຄຽງຄູ່ກັບວຽກງານກວດສຸຂະພາບແລະປິ່ນປົວພະຍາດໃຫ້ປະຊາຊົນແລ້ວ, ຍັງຕ້ອງປັບປຸງມາດຕະການປ້ອງກັນພະຍາດ ແລະ ມາດຕະການຮັກສາສຸຂະພາບຂັ້ນຕົ້ນ ເພື່ອຈຳກັດໂລຄາພະຍາດ.
ຫຼຸດຜ່ອນພາລະງານຂອງໂຮງໝໍຂັ້ນເທິງ ແລະ ພັດທະນາລະບົບໂຮງໝໍດາວທຽມ. ຕ້ອງເພີ່ມທະວີການຝຶກອົບຮົມ ແລະ ຖ່າຍທອດເຕັກໂນໂລຊີຈາກໂຮງໝໍສູນກາງ ໄປຍັງໂຮງໝໍແຂວງ ແລະ ໂຮງໝໍເມືອງ; ລົງທຶນພັດທະນາສູນການແພດສະເພາະທາງຢູ່ທ້ອງຖິ່ນເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນຄວາມກົດດັນຕໍ່ໂຮງໝໍຂະໜາດໃຫຍ່. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ເພີ່ມທະວີການນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີໃນການກວດສຸຂະພາບ ແລະ ປິ່ນປົວພະຍາດ, ຊ່ວຍໃຫ້ຄົນເຈັບຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກເຂົ້າເຖິງຜູ້ຊ່ຽວຊານໄດ້ໂດຍບໍ່ຕ້ອງເດີນທາງໄກ; ສ້າງລະບົບປຶກສາສຸຂະພາບອອນໄລນ໌ ເພື່ອສະໜັບສະໜູນການພິນິດໄສເບື້ອງຕົ້ນ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຍັງຕ້ອງຜັນຂະຫຍາຍຮູບແບບການຮ່ວມມືລະຫວ່າງພາກລັດ - ເອກະຊົນ ແລະ ເປີດກວ້າງພື້ນທີ່ໃຫ້ເອກະຊົນເຂົ້າຮ່ວມການລົງທຶນກໍ່ສ້າງສະຖານທີ່ປິ່ນປົວ, ໂຮງໝໍ, ສູນພະຍາບານ ແລະອື່ນໆ, ສົ່ງເສີມການພັດທະນາໂຮງໝໍ ແລະ ບໍລິການການແພດນອກພາກລັດ.
ທີສີ່, ປັບປຸງນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບຄ່າຕອບແທນ ແລະ ການຝຶກອົບຮົມບຸກຄະລາກອນທາງການແພດໃຫ້ມີຄຸນນະພາບສູງ. ກະຊວງສາທາລະນະສຸກຕ້ອງມີຂໍ້ສະເໜີທີ່ຊັດເຈນໃນໄວໆນີ້ ເພື່ອປັບປຸງເງິນເດືອນ ແລະ ເງິນອຸດໜູນສຳລັບແພດໝໍແລະພະຍາບານ, ໂດຍສະເພາະຢູ່ເຂດທີ່ດ້ອຍໂອກາດ; ໃຫ້ການສະໜັບສະໜູນທາງການເງິນແກ່ນັກສຶກສາແພດທີ່ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາທີ່ຈະເຮັດວຽກໃນສະຖານສາທາລະນະສຸກຂັ້ນຮາກຖານຫຼັງຈາກສຳເລັດການສຶກສາ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ຊຸກຍູ້ການຄົ້ນຄວ້າວິທະຍາສາດ ແລະ ການຮ່ວມມືສາກົນ; ຮ່ວມມືກັບອົງການການແພດສາກົນ ໃນການຝຶກອົບຮົມແພດ, ຮັບເອົາການຖ່າຍທອດເຕັກໂນໂລຊີທີ່ກ້າວໜ້າ; ສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ແພດໝໍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມກອງປະຊຸມວິຊາການ ແລະ ແລກປ່ຽນປະສົບການກັບຜູ້ຊ່ຽວຊານຕ່າງປະເທດ ເພື່ອພັດທະນາຄຸນນະສົມບັດ ແລະ ປະສົບການຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ.
ທີຫ້າ, ປະຕິຮູບການເງິນດ້ານສຸຂະພາບ ແລະ ຮັບປະກັນຄວາມຍືນຍົງຂອງກອງທຶນປະກັນສຸຂະພາບ. ຕ້ອງປັບປຸງນະໂຍບາຍປະກັນສຸຂະພາບເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ດ້ອຍໂອກາດ ໂດຍໃຫ້ກຸ່ມເປາະບາງເຊັ່ນ ຄົນທຸກຍາກ, ຜູ້ພິການ ແລະ ເດັກນ້ອຍ ມີປະກັນສຸຂະພາບຢ່າງຮອບດ້ານ; ພ້ອມກັນນັ້ນ, ປັບປຸງຄວາມຄຸ້ມຄອງປະກັນສຸຂະພາບ ເພື່ອບັນເທົາພາລະທາງການເງິນຂອງຄົນເຈັບພະຍາດຮ້າຍແຮງ.
ທີຫົກ, ປັບປຸງກົດໝາຍສາທາລະນະສຸກໃຫ້ສົມບູນ. ສ້າງຍຸດທະສາດໂດຍລວມກ່ຽວກັບການດູແລສຸຂະພາບຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ສາທາລະນະສຸກ (ສ້າງແລະປັບປຸງບູລະນະກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການປ້ອງກັນພະຍາດ, ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການກວດແລະປິ່ນປົວພະຍາດ, ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການປ້ອງກັນແລະຄວບຄຸມພະຍາດຕິດແປດ, ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍຢາປົວພະຍາດ, ກົດໝາຍການແພດແຜນຕາເວັນອອກ, ກົດໝາຍປະຊາກອນ, ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍຄວາມປອດໄພທາງອາຫານ, ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍກິລາ). ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຕ້ອງຮີບສ້າງກົດລະບຽບການຄຸ້ມຄອງບໍລິການທາງການແພດ ແລະ ການດູແລສຸຂະພາບ ໃຫ້ສຳເລັດໂດຍໄວ; ການປ້ອງກັນແລະຄວບຄຸມໂລຄາພະຍາດ ແລະສາທາລະນະສຸກ; ການຄຸ້ມຄອງຢາ, ຜະລິດຕະພັນທາງຊີວະພາບ ແລະ ອຸປະກອນທາງການແພດ; ປະກັນສຸຂະພາບ ແລະ ຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ; ສິດແລະພັນທະຂອງຄົນເຈັບ ແລະ ພະນັກງານການແພດ ແລະອື່ນໆ.
ທີເຈັດ, ຮີບແກ້ໄຂຂໍ້ບົກຜ່ອງໃນການປະມູນຈັດຊື້ຢາ ແລະ ອຸປະກອນທາງການແພດ. ນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນບັນຫາຂອງຂະແໜງສາທາລະນະສຸກເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງແມ່ນບັນຫາຂອງລະບົບການເມືອງອີກດ້ວຍ. ແຜນນະໂຍບາຍທົ່ວໄປແມ່ນ ຫາກມີບັນຫາໃດໆເກີດຂຶ້ນ ຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂໂດຍທັນທີ່; ຫາກຈຳເປັນຕ້ອງແກ້ໄຂກົດໝາຍກໍຕ້ອງແກ້ໄຂ; ຫາກຈຳເປັນຕ້ອງມີກົນໄກພິເສດ ແມ່ນຈຳເປັນຕ້ອງມີກົນໄກພິເສດ ເພື່ອຮັບປະກັນວ່າ ຢາແລະເວຊິພັນຕ່າງໆ ໄດ້ຮັບການຈັດຫາຢ່າງພຽງພໍ, ມີຄຸນນະພາບ ແລະ ລາຄາທີ່ເໝາະສົມ.
ທີແປດ, ພັດທະນາການແພດແຜນບູຮານຄວບຄູ່ໄປກັບການແພດແຜນປັດຈຸບັນ. ການແພດແຜນບູຮານມີບົດບາດສໍາຄັນໃນການດູແລສຸຂະພາບ, ໂດຍສະເພາະໃນການປິ່ນປົວພະຍາດຊໍາເຮື້ອ ແລະ ການຟື້ນຟູສະມັດຖະພາບ. ດັ່ງນັ້ນ, ຕ້ອງເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງການແພດແຜນບູຮານໃນລະບົບສາທາລະນະສຸກ; ສົມທົບການແພດແຜນບູຮານກັບການແພດແຜນປັດຈຸບັນ ໃນການວິນິດໄສແລະການປິ່ນປົວ; ຍູ້ແຮງການຄົ້ນຄ້ວາກ່ຽວກັບຢາພື້ນເມືອງ, ປັບປຸງລັກສະນະວິທະຍາສາດຂອງການແພດແຜນບູຮານ; ລົງທຶນໃນສູນຄົ້ນຄ້ວາການແພດແຜນຕາເວັນອອກ, ພັດທະນາວິທີການປິ່ນປົວດ້ວຍສະໝູນໄພທີ່ມີປະສິດທິພາບ; ສະໜັບສະໜູນການຝຶກອົບຮົມແພດແຜນບູຮານ, ຂະຫຍາຍຮູບແບບການສົມທົບການແພດແຜນຕາເວັນອອກ ແລະ ການແພດແຜນຕາເວັນຕົກ. ຄຽງຂ້າງພວກເຮົາແມ່ນປະເທດທີ່ມີກຳລັງແຮງ ທີ່ອາດຈະເອີ້ນວ່າ ເປັນຜູ້ນຳຂອງໂລກ ແລະ ມີຄວາມໃກ້ຊິດຫຼາຍກັບການແພດແຜນບູຮານຂອງຫວຽດນາມເຊັ່ນ “ການແພດແຜນຈີນ”, “ການແພດພາກເໜືອ”, ແຕ່ການຮ່ວມມືລະຫວ່າງທັງສອງຝ່າຍຍັງຄົງມີຈຳກັດ.
ທີເກົ້າ, ເພີ່ມທະວີການນໍາໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີດິຈິຕອນໃນການຄຸ້ມຄອງ, ການກວດສຸຂະພາບ ແລະປິ່ນປົວພະຍາດ. ຈຳເປັນຕ້ອງສົ່ງເສີມການຫັນເປັນດິຈິຕອນໃນການຄຸ້ມຄອງດ້ານການດູແລສຸຂະພາບ; ນຳໃຊ້ບັນທຶກທາງການແພດແບບເອເລັກໂຕຣນິກ, ເຊື່ອມໂຍງຂໍ້ມູນສຸຂະພາບລະຫວ່າງໂຮງໝໍແລະສະຖານທີ່ການແພດ. ຈໍາເປັນຕ້ອງເພີ່ມທະວີການນໍາໃຊ້ປັນຍາປະດິດ (AI) ແລະຂໍ້ມູນຂະໜາດໃຫຍ່ (Big Data) ໃນການວິນິດໄສພະຍາດ, ການປິ່ນປົວ ແລະ ການວິເຄາະແນວໂນ້ມຂອງພະຍາດ ແລະ ໃນເວລາດຽວກັນ ລົງທຶນໃນການພັດທະນານາຊອບແວ ເພື່ອຊ່ວຍທ່ານໝໍໃນການຕັດສິນໃຈການປິ່ນປົວ, ເພີ່ມຄວາມຊັດເຈນໃນການວິນິດໄສພະຍາດ. ຈໍາເປັນຕ້ອງເພີ່ມການນຳໃຊ້ປັນຍາປະດິດໃນການວິນິດໄສອັດສະລິຍະ; ການປູກຖ່າຍອະໄວຍະວະ; ການພັດທະນາເຕັກໂນໂລຊີເຊນຕົ້ນກຳເນີດ; ເຕັກນິກການປິ່ນປົວດ້ວຍພັນທຸກຳ; ການຜ່າຕັດດ້ວຍຫຸ່ນຍົນ; ເຕັກໂນໂລຊີການພິມ 3 ມິຕິ (3D) ເພື່ອປັບແຕ່ງອຸປະກອນທາງການແພດໃຫ້ເໝາະກັບການແພດສະເພາະບຸກຄົນ...
ທີສິບ, ປັບປຸງວຽກງານສາທາລະນະສຸກຊຸມຊົນ, ໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ການປ້ອງກັນພະຍາດໃນໝູ່ປະຊາຊົນ ແລະ ພັດທະນາການເຄື່ອນໄຫວຝຶກກາຍຍະພາບ. ມີຄວາມຈຳເປັນຕ້ອງສົ່ງເສີມໃຫ້ປະຊາຊົນພັດທະນາສະມັດຖະພາບທາງກາຍ ແລະ ຝຶກກິລາ; ປັບປຸງຄຸນນະພາບການສຶກສາທາງດ້ານຮ່າງກາຍຢູ່ໃນໂຮງຮຽນ; ສ້າງພື້ນຖານໂຄງລ່າງກິລາຊຸມຊົນ ແລະ ສົ່ງເສີມໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າຮ່ວມກິດຈະກໍາທາງດ້ານຮ່າງກາຍ. ມີຄວາມຈຳເປັນຕ້ອງສົ່ງເສີມວຽກງານໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ ແລະ ສົ່ງເສີມການກວດສຸຂະພາບປະຈຳປີ, ການກວດພົບພະຍາດໃນໄລຍະເລີ່ມຕົ້ນ; ສົ່ງເສີມການດຳລົງຊີວິດທີ່ມີສຸຂະພາບດີ, ການປ້ອງກັນແລະຄວບຄຸມໂລຄາພະຍາດ. ທຸກຄົນຍັງຕ້ອງຮັບຜິດຊອບໃນການປູກຈິດສໍານຶກກ່ຽວກັບການດູແລສຸຂະພາບ, ອອກກໍາລັງກາຍຢ່າງຈິງຈັງ ແລະ ປະຕິບັດຕາມວິຖີຊີວິດທີ່ມີສຸຂະພາບດີ.
ສິບເອັດ, ວຽກງານການຮ່ວມມືສາກົນໃນການປ້ອງກັນ ແລະ ຄວບຄຸມໂລຄາພະຍາດ: ໃນໂລກ “ທີ່ຮາບພຽງ” ໃນປະຈຸບັນ, ການຮ່ວມມືສາກົນເພື່ອເພີ່ມທະວີຄວາມສາມາດໃນການຄວບຄຸມ ແລະ ຮັບມືກັບການລະບາດຂອງພະຍາດ ລວມເຖິງການປິ່ນປົວພະຍາດ ຖືເປັນສ່ວນສຳຄັນຂອງຍຸດທະສາດດ້ານສາທາລະນະສຸກລະດັບໂລກ. ໃນນັ້ນ, ສຸມໃສ່ການແບ່ງປັນຂໍ້ມູນທາງລະບາດວິທະຍາ (ສະພາບການໂລຄາພະຍາດ, ແຫຼ່ງກຳເນີດ, ການພັດທະນາ, ມາດຕະການຕອບໂຕ້, ການຕິດຕາມປະສານງານ, ການເຕືອນໄພລ່ວງໜ້າ ແລະອື່ນໆ); ການຮ່ວມມືໃນການຄົ້ນຄວ້າວິທະຍາສາດ ແລະ ການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳທາງການແພດ; ການສະໜັບສະໜູນທາງການເງິນ ແລະ ເຕັກນິກ, ການຮ່ວມມືໃນການຜະລິດ ແລະ ຈັດຈຳໜ່າຍຢາ ແລະ ວັກຊີນ; ການສ້າງນະໂຍບາຍແລະຂອບກົດໝາຍຮ່ວມກັນ, ເພີ່ມທະວີຄວາມສາມາດໃນການຮັບມືກັບເຫດການສຸກເສີນໃນລະດັບພາກພື້ນ ແລະ ລະດັບສາກົນ ເຊິ່ງໃນໄລຍະຈະມາເຖິງ, ສຸມໃສ່ການຮ່ວມມືກັບບັນດາປະເທດໃນພາກພື້ນ ແລະມະຫາອຳນາດທາງການແພດ...
ສິບສອງ, ສຸຂາພິບານສິ່ງແວດລ້ອມ, ຈິດໃຈແຈ່ມໃສ, ບໍ່ມີຄວາມຄິດແງ່ລົບ, ບໍ່ມີຄວາມຄິດຫຍໍ້ທໍ້, ບໍ່ໃຊ້ສານກະຕຸ້ນ, ບໍ່ມີສານເສບຕິດ... ນອກຈາກການສູ້ຊົນເຮັດໃຫ້ທຸກຄອບຄົວ, ເຂດທີ່ຢູ່ອາໄສ ແລະ ຊຸມຊົນ “ສົດໃສ-ຂຽວສົດ-ສະອາດ-ສວຍງາມ” ແລ້ວ, ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຍັງຕ້ອງມີໂຄງການຮ່ວມກັບໜ່ວຍງານອື່ນໆ ເພື່ອສຶກສາອົບຮົມຊຸມຊົນ ກ່ຽວກັບການຮັກສາສຸຂະອະນາໄມໃນບ້ານເຮືອນ ແລະ ສະຖານທີ່ເຮັດວຽກ; ການບຳບັດສິ່ງເສດເຫຼືອ, ຮັບປະກັນໃຫ້ແຫຼ່ງນ້ຳ ແລະ ອາກາດບໍ່ຖືກມົນລະພິດ; ສຸຂະອະນາໄມອາຫານ ແລະ ການກິນອາຫານທີ່ຖືກສຸຂະລັກສະນະ; ການຄວບຄຸມແມງໄມ້ ແລະ ສັດທີ່ເປັນພະຍາດ; ການປັບປຸງສະພາບສຸຂະອະນາໄມສ່ວນບຸກຄົນແລະຊຸມຊົນ.
ການປົກປັກຮັກສາ, ເບິ່ງແຍງດູແລ ແລະ ປັບປຸງສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນໜ້າທີ່ຂອງຂະແໜງສາທາລະນະສຸກເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງແມ່ນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງພົນລະເມືອງແຕ່ລະຄົນ, ຂອງທັງລະບົບການເມືອງ ແລະ ທົ່ວສັງຄົມ. ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍກໍ່ສ້າງລະບົບສາທາລະນະສຸກທີ່ທັນສະໄໝ, ສະເໝີພາບ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ, ຕ້ອງມີການເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງຕັ້ງໜ້າຂອງບັນດາຄະນະພັກ, ອຳນາດການປົກຄອງ, ແນວໂຮມປະເທດຊາດຫວຽດນາມ, ບັນດາອົງຄະນະມະຫາຊົນ ແລະ ຂະແໜງການຕ່າງໆ ເຊິ່ງຂະແໜງສາທາລະນະສຸກມີບົດບາດເປັນຫຼັກ. ມີຄວາມຈຳເປັນຕ້ອງລະດົມຊັບພະຍາກອນທັງໝົດ, ຕັ້ງແຕ່ການປັບປຸງນະໂຍບາຍ, ການປັບປຸງລະບົບສາທາລະນະສຸກຂັ້ນຮາກຖານ, ການດຶງດູດ ແລະ ໃຫ້ລາງວັນແກ່ພະນັກງານສາທາລະນະສຸກ, ຈົນເຖິງການນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີດິຈິຕອນ ແລະການສົ່ງເສີມການແພດປ້ອງກັນ.
ດ້ວຍຄວາມຕັດສິນໃຈຂອງທົ່ວພັກ ແລະ ປະຊາຊົນ, ພ້ອມກັບຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງຂອງຂະແໜງສາທາລະນະສຸກ, ສາມາດເຊື່ອໝັ້ນໄດ້ວ່າ ຂະແໜງສາທາລະນະສຸກຫວຽດນາມ ຈະສືບຕໍ່ພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງ, ປະກອບສ່ວນຍົກສູງຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ນຳປະເທດຊາດເຂົ້າສູ່ຍຸກສະໄໝແຫ່ງຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະການພັດທະນາ. ປະເທດຫວຽດນາມສາມາດພັດທະນາໄດ້ຢ່າງຍືນຍົງ, ປະຊາຊົນຫວຽດນາມມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ, ມີຄວາມສຸກ, ອາຍຸຍືນ ແລະ ດຳລົງຊີວິດໄດ້ດີ ເນື່ອງມາຈາກການດູແລສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ການເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງໃກ້ຊິດຈາກຂະແໜງສາທາລະນະສຸກ. ສຸຂະພາບຂອງມະນຸດເປັນສິ່ງທີ່ລ້ຳຄ່າທີ່ສຸດ; ເມື່ອມີສຸຂະພາບດີແລ້ວ ເຂົາເຈົ້າຈະມີທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ, ສຸຂະພາບເປັນສິ່ງທີ່ປາດຖະໜາທີ່ສຸດ. ສິ່ງທຳອິດທີ່ເຂົາເຈົ້າອວຍພອນໃຫ້ກັນແລະກັນຄືອວຍພອນສຸຂະພາບທີ່ແຂງແຮງ... ແລະຂະແໜງສາທາລະນະສຸກໄດ້ຮັບກຽດໃຫ້ເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບໃນການເປັນກຳລັງຫຼັກແຫຼ່ງໃນການດູແລສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນ. ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ຂ້າພະເຈົ້າຂໍສົ່ງຄຳອວຍພອນອັນດີງາມມາຍັງບັນດາອາຈານ, ທ່ານໝໍ, ພະຍາບານ ແລະ ພະນັກງານການແພດໃນທົ່ວປະເທດ. ຂໍອວຍພອນໃຫ້ບັນດາສະຫາຍຈົ່ງມີສຸຂະພາບເຂັ້ມແຂງ, ໝັ້ນທ່ຽງ, ສືບຕໍ່ເສີມຂະຫຍາຍຈິດໃຈ “ໝໍທີ່ດີຕ້ອງດີຄືແມ່”, ປະກອບສ່ວນຫຼາຍກວ່າອີກເຂົ້າໃນພາລະກິດການປົກປ້ອງ ແລະ ເບິ່ງແຍງດູແລສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນໃຫ້ນັບມື້ນັບດີຂຶ້ນ.
--------------------------------
* ຫົວຂໍ້ໂດຍວາລະສານຄອມມູນິດ
