ການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນ
ເປັນໄມ້ງັດເພື່ອໃຫ້ຫວຽດນາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ
ເປັນໄມ້ງັດເພື່ອໃຫ້ຫວຽດນາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ
ທ່ານເລຂາທິການໃຫຍ່, ປະທານປະເທດ ໂຕເລິມ ກັບຄະນະຜູ້ແທນນັກທຸລະກິດດີເດັ່ນຈາກສະຫະພັນການຄ້າ ແລະ ອຸດສາຫະກຳຫວຽດນາມ ແລະ ສະມາຄົມນັກທຸລະກິດເອກະຊົນຫວຽດນາມ, ວັນທີ 11 ຕຸລາ 2024 _ພາບ: TTXVN
ໄລຍະທາງເກືອບ 40 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່ເປັນຂີດໝາຍສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງປະເທດຫວຽດນາມທີ່ອົງອາດກ້າແກ່ນ, ບຸກບືນ ແລະ ກະຕືລືລົ້ນທີ່ຈະພັດທະນາ. ຈາກປະເທດທີ່ໃຊ້ລະບົບເສດຖະກິດແຜນການລວມສູນ, ປະສິດທິຜົນຕ່ຳ ແລະ ມີລາຍໄດ້ສະເຫຼ່ຍຕໍ່ຫົວຄົນພຽງ 96 ໂດລາສະຫະລັດໃນປີ 1989, ຫວຽດນາມໄດ້ບືນຕົວຂຶ້ນຢ່າງແຂງແຮງ ແລະ ຄາດວ່າຈະເປັນໜຶ່ງໃນປະເທດທີ່ມີລາຍໄດ້ປານການສູງ ພາຍໃນປີ 2025 ເຊິ່ງທຽບເທົ່າລະດັບຫຼາຍກວ່າ 5.000 ໂດລາສະຫະລັດຕໍ່ຄົນຕໍ່ປີ. ສິ່ງມະຫັດສະຈັນນີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນໝາກຜົນຂອງແນວທາງພັດທະນາທີ່ຖືກຕ້ອງ ພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ດ້ວຍການປະຕິຮູບຢ່າງກ້າຫານ ແລະ ເດັດດ່ຽວໜຽວແໜ້ນໃນສະຖາບັນ, ນະໂຍບາຍ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງແມ່ນໝາກຜົນແຫ່ງຈິດໃຈເຮັດວຽກທີ່ຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ, ປະດິດສ້າງ, ເດັດດ່ຽວໜຽວແໜ້ນ ແລະ ພະຍາຍາມຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງຂອງທົ່ວປວງຊົນທັງຊາດ.
ສິ່ງທີ່ໜ້າພາກພູມໃຈຍິ່ງກວ່າແມ່ນອັດຕາການເຕີບໂຕດ້ານເສດຖະກິດຂອງຫວຽດນາມສູງກວ່າຄ່າສະເລ່ຍຂອງປະເທດກຳລັງພັດທະນາເຖິງ 2 ເທົ່າ, ເຖິງວ່າເສດຖະກິດໂລກຈະຜັນແປໄປຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງກໍ່ຕາມ. ຈາກພາວະເສດຖະກິດທີ່ທຸກຍາກ ແລະຕ້ອງອີງໃສ່ການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກຕ່າງປະເທດ, ຫວຽດນາມໄດ້ບຸກບືນພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ເພື່ອກາຍເປັນປະເທດເສດຖະກິດໃຫຍ່ອັນດັບ 24 ຂອງໂລກ ໃນແງ່ການຄຳນວນຄວາມເທົ່າທຽມກັນທາງກຳລັງຊື້ (PPP). ບັນດາຜົນງານທີ່ບັນລຸໄດ້ບໍ່ພຽງແຕ່ຈຳກັດໃນດ້ານເສດຖະກິດເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງລວມເຖິງຄວາມກ້າວໜ້າທາງສັງຄົມທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ເຊິ່ງປະກອບສ່ວນນໍາຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ຄວາມສຸກມາສູ່ປະຊາຊົນນັບມື້ນັບຫຼາຍຂຶ້ນ.
ຜົນສຳເລັດດັ່ງກ່າວ ມີການປະກອບສ່ວນສຳຄັນຫຼາຍຈາກພາກສ່ວນເສດຖະກິດເອກະຊົນ. ຖ້າຫາກວ່າ ໃນໄລຍະເລີ່ມຕົ້ນຂອງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ເສດຖະກິດເອກະຊົນພຽງແຕ່ມີບົດບາດຮອງ, ເສດຖະກິດຕົ້ນຕໍແມ່ນອີງໃສ່ພາກລັດ ແລະ ການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດ (FDI), ໃນ 2 ທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາ, ພິເສດແມ່ນ ເມື່ອກົມການເມືອງສູນກາງພັກໄດ້ອອກມະຕິເລກທີ 09-NQ/TW ປີ 2011 ແລະ ຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງໄດ້ອອກມະຕິເລກທີ 10-NQ/TW ປີ 2017 ວ່າດ້ວຍການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນ, ພາກເສດຖະກິດນີ້ເຕີບໂຕຢ່າງແຂງແຮງ, ກາຍເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາເສົາຄ້ຳສຳຄັນຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ ແລະ ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຊັດເຈນຍິ່ງຂຶ້ນວ່າເປັນພະລັງຂັບເຄື່ອນທີ່ສຳຄັນໃນການຊຸກຍູ້ການເຕີບໂຕຂອງເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດ. ດ້ວຍຈຳນວນວິສາຫະກິດເກືອບໜຶ່ງລ້ານແຫ່ງ ແລະ ຄົວເຮືອນທຸລະກິດລາຍບຸກຄົນປະມານ 5 ລ້ານຄົວເຮືອນ, ປະຈຸບັນ ພາກສ່ວນເສດຖະກິດເອກະຊົນໄດ້ປະກອບສ່ວນປະມານ 51% ຂອງ GDP, ຫຼາຍກວ່າ 30% ຂອງງົບປະມານແຫ່ງລັດ, ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳຫຼາຍກວ່າ 40 ລ້ານຕຳແໜ່ງ, ກວມເອົາກວ່າ 82% ຂອງຈຳນວນແຮງງານທັງໝົດໃນພື້ນຖານເສດຖະກິດ ແລະ ປະກອບສ່ວນທຶນການລົງທຶນທາງສັງຄົມເກືອບ 60% ຂອງທັງໝົດ.
ເສດຖະກິດເອກະຊົນບໍ່ພຽງແຕ່ຊ່ວຍຂະຫຍາຍການຜະລິດ, ການຄ້າ ແລະ ການບໍລິການເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງປະກອບສ່ວນຢ່າງຕັ້ງໜ້າເຂົ້າໃນການຍົກສູງສະມັດຕະພາບແຮງງານ, ຊຸກຍູ້ການປ່ຽນແປງໃໝ່ປະດິດສ້າງ ແລະ ເພີ່ມທະວີຄວາມສາມາດໃນການແຂ່ງຂັນຂອງຊາດ. ການບືນຕົວຂຶ້ນຢ່າງແຂງແຮງຂອງວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນຈຳນວນຫຼາຍຂອງຫວຽດນາມ ບໍ່ພຽງແຕ່ຄອບຄອງຕະຫຼາດພາຍໃນປະເທດເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງຢືນຢັນເຄື່ອງໝາຍຍີ່ຫໍ້ຂອງຕົນໃນຕະຫຼາດສາກົນນຳອີກ. ສິ່ງນີ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ ຫາກມີສະພາບແວດລ້ອມການພັດທະນາທີ່ເອື້ອອຳນວຍ ວິສາຫະກິດຫວຽດນາມຈະສາມາດກ້າວໄປໄດ້ໄກ ແລະ ແຂ່ງຂັນໄດ້ຢ່າງເທົ່າທຽມກັບວິສາຫະກິດໃນປະເທດອື່ນໆທົ່ວໂລກ.
ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຖິງວ່າຈະມີການປະກອບສ່ວນເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງຫຼວງຫຼາບ, ແຕ່ເສດຖະກິດເອກະຊົນຍັງປະສົບກັບອຸປະສັກຫຼາຍຢ່າງທີ່ກີດຂວາງການພັດທະນາຂອງຕົນ ແລະ ບໍ່ສາມາດບຸກທະລຸທາງດ້ານຂະໜາດ ແລະ ຄວາມສາມາດແຂ່ງຂັນໄດ້. ຄົວເຮືອນເສດຖະກິດສ່ວນບຸກຄົນຈຳນວນຫຼາຍ ຍັງຄົງດຳເນີນທຸລະກິດແບບເກົ່າ, ຂາດແຮງຈູງໃຈໃນການພັດທະນາເປັນວິສາຫະກິດ, ເຖິງຂັ້ນ “ບໍ່ຢາກເຕີບໂຕ”. ວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນສ່ວນໃຫຍ່ໃນຫວຽດນາມ ແມ່ນວິສາຫະກິດຂະໜາດນ້ອຍແລະນ້ອຍສຸດ ທີ່ມີຄວາມສາມາດດ້ານການເງິນແລະທັກສະການຄຸ້ມຄອງທີ່ຈຳກັດ, ຂາດການເຊື່ອມໂຍງລະຫວ່າງກັນ ແລະເຊື່ອມໂຍງກັບພາກການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດ; ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກໂອກາດຕ່າງໆທີ່ເກີດຂຶ້ນຈາກການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳຄັ້ງທີ 4 ຢ່າງເຕັມທີ່, ການຫັນເປັນດິຈິຕອນຍັງດຳເນີນໄປຢ່າງຊັກຊ້າ, ມີວິສາຫະກິດຈຳນວນນ້ອຍທີ່ລົງທຶນໃນການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ພັດທະນາ (R&D), ບໍ່ຄ່ອຍເອົາໃຈໃສ່ເຖິງການປ່ຽນແປງໃໝ່ຮູບແບບທຸລະກິດ, ການປ່ຽນແປງໃໝ່ເຕັກໂນໂລຢີ ຫຼື ການສ້າງຜະລິດຕະພັນໃໝ່ໆ. ດັງນັ້ນ, ການເພີ່ມມູນຄ່າເພີ່ມ, ການສົ່ງເສີມຄວາມສາມາດໃນການແຂ່ງຂັນ, ການຍົກສູງມູນຄ່າທາງທຸລະກິດ ແລະ ບັນລຸມາດຕະຖານສາກົນນັ້ນ ເປັນເລື່ອງຍາກຫຼາຍ.
ນອກເໜືອຈາກຂໍ້ຈຳກັບພາຍໃນຂອງຕົນແລ້ວ, ບັນດາວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນຍັງປະສົບກັບອຸປະສັກຫຼາຍຢ່າງໃນການເຂົ້າເຖິງຊັບພະຍາກອນ, ພິເສດແມ່ນທຶນສິນເຊື່ອ, ທີ່ດິນ, ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ ແລະ ບຸກຄະລາກອນຄຸນນະພາບສູງ, ໂດຍສະເພາະໃນຂະແໜງການເຕັກໂນໂລຊີ, ເຕັກນິກ ແລະ ການເງິນ. ໃນຂະນະນັ້ນ, ລັດວິສາຫະກິດບາງແຫ່ງມີຊັບພະຍາກອນທີ່ດິນ, ທຶນ ແລະ ຊັບພະຍາກອນບຸກຄົນທີ່ມີຄຸນນະພາບຫຼວງຫຼາຍ, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ຮັບການໃຊ້ປະໂຫຍດຢ່າງມີປະສິດທິພາບ ແລະ ຍັງສູນເສຍສິ້ນເປືອງອີກດ້ວຍ. ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ລະບົບກົດໝາຍຍັງມີຂໍ້ບົກພ່ອງແລະທັບຊ້ອນຢູ່ຫຼາຍ, ສະພາບແວດລ້ອມທາງທຸລະກິດມີອຸປະສັກຫຼາຍ, ຂັ້ນຕອນການບໍລິຫານມີຄວາມຊັບຊ້ອນ, ໃຊ້ເວລານານ, ເສຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍສູງ ແລະ ອາດຈະມີຄວາມສ່ຽງ.
ໃນດ້ານອື່ນ, ນະໂຍບາຍບຸລິມະສິດແລະສົ່ງເສີມຂອງລັດຖະບານນັ້ນ ບໍ່ມີປະສິດທິພາບຢ່າງແທ້ຈິງລະຫວ່າງຂົງເຂດເສດຖະກິດ ແລະ ບໍ່ສາມາດເຂົ້າເຖິງເສດຖະກິດເອກະຊົນໄດ້ງ່າຍ. ໃນຫຼາຍກໍລະນີ, ວິສາຫະກິດຂອງລັດ ແລະ ວິສາຫະກິດທີ່ລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດຈະມີໂອກາດດີກວ່າວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນ. ລັດວິສາຫະກິດເບິ່ງຄືວ່າມີໂອກາດເຂົ້າເຖິງທີ່ດິນ, ທຶນຮອນ ແລະ ສິນເຊື່ອໄດ້ດີກວ່າ; ໃນຂະນະທີ່ວິສາຫະກິດທີ່ລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດເບິ່ງຄືວ່າມີໂອກາດເຂົ້າເຖິງພາສີ, ສຸລະກາກອນ ແລະ ຂະບວນການທີ່ດິນໄດ້ດີກວ່າ. ນອກຈາກນັ້ນ, ປະກົດການສໍ້ລາດບັງຫຼວງແລະຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທີ່ບໍ່ເປັນທາງການຍັງມີຢູ່, ສ້າງພາລະໜັກໜ່ວງທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນໃຫ້ແກ່ວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນ, ຫຼຸດການຜະລິດ ແລະ ປະສິດທິພາບໃນການດຳເນີນທຸລະກິດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມລັງເລໃນການຂະຫຍາຍການລົງທຶນ.
ເປັນອັນຈະແຈ້ງວ່າ, ຂໍ້ຈຳກັດໃນການພັກທະນາວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນສ່ວນໜຶ່ງເກີດຈາກຂໍ້ບົກພ່ອງຂອງສະຖາບັນ, ນະໂຍບາຍເສດຖະກິດ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມທາງທຸລະກິດ. ບັນດາຈຸດອຸດຕັນເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ພຽງແຕ່ຈະກີດຂວາງອັດຕາການເຕີບໂຕຂອງພາກເສດຖະກິດເອກະຊົນ, ເຮັດໃຫ້ການປະກອບສ່ວນຕໍ່ GDP ເກືອບບໍ່ປ່ຽນແປງເປັນເວລາໜຶ່ງທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງຂັດຂວາງບໍ່ໃຫ້ເສດຖະກິດເພີ່ມມູນຄ່າເພີ່ມ, ຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກກັບດັກລາຍໄດ້ປານກາງ, ໜ່ວງໜ່ຽວຂະບວນການຫັນປ່ຽນຫວຽດນາມໃຫ້ເປັນປະເທດພັດທະນາແລ້ວທີ່ມີລາຍໄດ້ສູງພາຍໃນປີ 2045 ຕາມເປົ້າໝາຍຂອງມະຕິພັກ ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງຂອງປະຊາຊົນ.
ເພື່ອມຸ່ງສູ່ວິໄສທັດຮ່ວມກັນຂອງປະເທດ, ເສດຖະກິດເອກະຊົນຈຳເປັນຕ້ອງກຳນົດພັນທະກິດແລະວິໄສທັດໃຫ້ຊັດເຈນກວ່າອີກ. ເສດຖະຫິດເອກະຊົນຕ້ອງເປັນພະລັງນຳໜ້າໃນຍຸກໃໝ່, ປະຕິບັດພາລະກິດຫັນເສດຖະກິດເປັນອຸດສາຫະກຳແລະທັນສະໄໝໃຫ້ປະສົບຜົນສຳເລັດ, ປັບປຸງຍົກສູງຄວາມສາມາດໃນການແຂ່ງຂັນຂອງປະເທດ, ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ສັງຄົມ, ປະກອບສ່ວນຍົກສູງຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ, ເຂົ້າຮ່ວມໃນການສ້າງສັງຄົມທີ່ຈະເລີນກ້າວໜ້າ ແລະ ທັນສະໄໝ, ແລະ ປະກອບສ່ວນສ້າງສາປະເທດຫວຽດນາມທີ່ຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ ແລະ ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ. ເສດຖະກິດເອກະຊົນຕ້ອງສູ້ຊົນທີ່ຈະກາຍເປັນກຳລັງຕົ້ນຕໍ, ນຳໜ້າໃນການນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີ ແລະ ນະວັດຕະກຳ ເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍໃນການປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນ GDP ປະມານ 70% ພາຍໃນປີ 2030; ວິສາຫະກິດເອກະຊົນນັບມື້ນັບມີຄວາມສາມາດໃນການແຂ່ງຂັນໃນລະດັບໂລກ, ຊ່ຽວຊານດ້ານເຕັກໂນໂລຢີ ແລະ ເຊື່ອມໂຍງຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ໃນຕ່ອງໂສ້ມູນຄ່າ ແລະ ຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງລະດັບສາກົນ; ພ້ອມກັບທົ່ວປະເທດ ສ້າງຫວຽດນາມທີ່ຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ, ເປັນເອກະລາດ, ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງດ້ວຍຕົນເອງ ໃຫ້ພັດທະນາ ແລະຈະເລີນຮຸ່ງເຮື່ອງ.
ເພື່ອໃຫ້ພາກເສດຖະກິດເອກະຊົນສາມາດປະຕິບັດພາລະກຳຂອງຕົນ ແລະ ບັນລຸວິໄສທັດທີ່ມຸ່ງຫວັງໄດ້, ປັດໄຈສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນການປະຕິຮູບສະຖາບັນ, ນະໂຍບາຍ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມທາງທຸລະກິດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ເພື່ອໃຫ້ເສດຖະກິດເອກະຊົນສາມາດເສີມຂະຫຍາຍຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນສູງສຸດ ແລະ ເປັນແຮງຜັກດັນໃຫ້ເສດຖະກິດກ້າວສູ່ຕະຫຼາດໂລກ. ເສດຖະກິດທີ່ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງບໍ່ອາດອີງໃສ່ພາກລັດ ຫຼືການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດພຽງຢ່າງດຽວໄດ້, ແຕ່ຕ້ອງອີງໃສ່ກຳລັງແຮງພາຍໃນ, ພາກເອກະຊົນທີ່ເຂັ້ມແຂງ ເຊິ່ງມີບົດບາດນຳໜ້າໃນການປ່ຽນແປງໃໝ່ປະດິດສ້າງ ແລະ ພັດທະນາປະເທດຊາດ. ເສດຖະກິດແຫ່ງຊາດຈະຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຢ່າງແທ້ຈິງໄດ້ ກໍ່ຕໍ່ເມື່ອປະຊາຊົນທຸກຄົນມີສ່ວນຮ່ວມໃນການສ້າງຄວາມຮັ່ງມີທາງດ້ານວັດຖຸ, ສັງຄົມທີ່ທຸກຄົນ, ທຸກຄົວເຮືອນ ແລະ ທຸກຄົນມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນໃນການເຮັດວຽກ.
ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການນັ້ນ, ຈຳເປັນຕ້ອງປັບປ່ຽນທັດສະນະແລະຄວາມຮັບຮູ້ທົ່ວທັງລະບົບການເມືອງຢ່າງຮອບດ້ານ ກ່ຽວກັບບົດບາດຂອງເສດຖະກິດເອກະຊົນ ໃນຖານະພະລັງຂັບເຄື່ອນການເຕີບໂຕຂອງປະເທດ. ສິ່ງນີ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການປ່ຽນແປງພື້ນຖານດ້ານນະໂຍບາຍ, ແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າຂໍ້ຈຳກັດ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍຄວາມດີເດັ່ນຂອງກົນໄກຕະຫຼາດ ເພື່ອຊຸກຍູ້ໃຫ້ເສດຖະກິດເອກະຊົນພັດທະນາສະມັດຕະພາບແຮງງານ ແລະ ປ່ຽນແປງໃໝ່ປະດິດສ້າງ. ລັດຕ້ອງມີວິທີການຄຸ້ມຄອງທີ່ເໝາະສົມກັບກົນໄກຕະຫຼາດ, ຮັບປະກັນເສລີພາບໃນການປະກອບທຸລະກິດ, ກຳມະສິດໃນຊັບສິນ ແລະ ສິດທິໃນການແຂ່ງຂັນທີ່ເທົ່າທຽມກັນຂອງວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນ; ຂະຈັດອຸປະສັກທັງໝົດ, ເຮັດໃຫ້ແນວນະໂຍບາຍມີຄວາມໂປ່ງໃສ, ຂະຈັດຜົນປະໂຫຍດຂອງກຸ່ມໃນການກຳນົດນະໂຍບາຍ ແລະ ການຈັດສັນຊັບພະຍາກອນ ແລະ ບໍ່ຈຳແນກການປະພຶດລະຫວ່າງວິສາຫະກິດເອກະຊົນ ລັດວິສາຫະກິດ ແລະ ວິສາຫະກິດທີ່ລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດໃນແນວນະໂຍບາຍທັງໝົດ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຍຶດໝັ້ນຢ່າງສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍໃນທັດສະນະທີ່ວ່າ “ທຸກຄົນມີສິດທິດຳເນີນທຸລະກິດຢ່າງເສລີໃນຂະແໜງອາຊີບທີ່ກົດໝາຍບໍ່ໄດ້ຫ້າມ” ພ້ອມທັງສ້າງນະໂຍບາຍເພື່ອສ້າງຄວາມໝັ້ນໃຈໃຫ້ກັບນັກລົງທຶນ, ວິສາຫະກິດ ແລະ ນັກທຸລະກິດ, ສ້າງຄວາມໄວ້ວາງໃຈທີ່ເຂັ້ມແຂງຍິ່ງຂຶ້ນລະຫວ່າງລັດ ແລະ ພາກເສດຖະກິດເອກະຊົນ, ສົ່ງເສີມໃຫ້ວິສາຫະກິດລົງທຶນ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ປະດິດສ້າງ ແລະ ເຂົ້າຮ່ວມໃນຂົງເຂດເສດຖະກິດຍຸດທະສາດຢ່າງກ້າຫານ.
ມະຕິທີ່ກຳລັງຈະມີຂຶ້ນຂອງກົມການເມືອງສູນກາງພັກ ກ່ຽວກັບເສດຖະກິດເອກະຊົນ ຈຳເປັນຕ້ອງສົ່ງເສີມ ແລະ ກຳນົດທິດທາງການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນ, ສ້າງແຮງຜັກດັນທີ່ກ້າວກະໂດດ ແລະ ເປີດຍຸກແຫ່ງການເຕີບໂຕຂອງວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນຫວຽດນາມ. ຕ້ອງກຳນົດວ່າ ການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນແມ່ນຍຸດທະສາດ ແລະ ນະໂຍບາຍໄລຍະຍາວຂອງປະເທດ. ເສດຖະກິດຂອງລັດ, ເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະ ເສດຖະກິດເອກະຊົນ ເປັນກຸ່ມແກນຫຼັກໃນການສ້າງພື້ນຖານເສດຖະກິດທີ່ເປັນເອກະລາດ, ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ ແລະ ສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງດ້ວຍຕົນເອງ. ໃນນັ້ນ, ສຸມໃສ່ປະຕິບັດບັນດາມາດຕະການແກ້ໄຂຕົ້ນຕໍດັ່ງນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ສືຕໍ່ຍູ້ແຮງການປັບປຸງບູລະນະສະຖາບັນເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ເຕັມຮູບແບບ, ທັນສະໄໝ, ຂະຫຍັນຂັນແຂງ ແລະ ເຊື່ອມໂຍງສາກົນ, ຕາມທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ.
ນີ້ແມ່ນເງື່ອນໄຂຕັດສິນເບື້ອງຕົ້ນເພື່ອໃຫ້ພາກເສດຖະກິດເອກະຊົນມີຄວາມສາມາດພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວ ແລະ ໝັ້ນຄົງ. ເພື່ອບັນລຸໄດ້ສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ລັດຕ້ອງສຸມໃສ່ຮັກສາສະຖຽນລະພາບເສດຖະກິດມະຫາພາກ, ປັບປຸງສະຖາບັນທີ່ສົມບູນແບບ, ຮັບປະກັນໃຫ້ເສດຖະກິດດຳເນີນໄປຕາມຫຼັກການຕະຫຼາດ, ຫຼຸດການແຊກແຊງໃຫ້ນ້ອຍທີ່ສຸດ ແລະ ຂະຈັດອຸປະສັກດ້ານການບໍລິຫານ ແລະ ກົນໄກການຂໍ-ອະນຸຍາດ, ຄຸ້ມຄອງເສດຖະກິດຕາມຫຼັກການຕະຫຼາດຢ່າງແທດຈິງ ແລະ ນຳໃຊ້ເຄື່ອງມືທາງການຕະຫຼາດເພື່ອຄວບຄຸມເສດຖະກິດ. ພິເສດແມ່ນ ຕ້ອງຄວບຄຸມສະຖານະການຂອງບໍລິສັດຜູກຂາດ ແລະ ການສວຍໃຊ້ນະໂຍບາຍຢ່າງເຄັ່ງຄັດ, ປົກປ້ອງການແຂ່ງຂັນທີ່ເປັນທຳ ແລະ ຮັບປະກັນໃຫ້ວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນມີໂອກາດໃນການພັດທະນາທີ່ເທົ່າທຽມກັນ. ຈຸດໃຈກາງຂອງການປັບປຸງສະຖາບັນເສດຖະກິດຕະຫຼາດໃຫ້ສົມບູນແບບນັ້ນ ແມ່ນການກຳນົດບົດບາດຂອງລັດໃນພື້ນຖານເສດຖະກິດໃຫ້ຊັດເຈນ, ດັງນັ້ນ ລັດຈຶງຕ້ອງສຸມໃສ່ການກຳກັບດູແລໃນລະດັບມະຫາພາກ, ສ້າງສະພາບແວດລ້ອມທາງທຸລະກິດທີ່ເອື້ອອຳນວຍ, ຮັບປະກັນການດຳເນີນງານທີ່ມີປະສິດທິຜົນຂອງກົນໄກຕະຫຼາດ ແລະ ຮັບປະກັນຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ. ການຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນຕ້ອງໄດ້ຮັບຖືວ່າແມ່ນພາລະກິດຫຼັກໃນປະຈຸບັນ.
ທີສອງ, ປົກປ້ອງສິດທິໃນຊັບສິນ, ສິດທິຄວາມເປັນເຈົ້າຂອງ, ສິດເສລີໃນການດຳເນີນທຸລະກິດ ແລະ ຮັບປະກັນການປະຕິບັດສັນຍາກັບວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນໄດ້ຢ່າງມີປະສິດທິພາບ.
ພາລະໜ້າທີ່ໜຶ່ງຂອງລັດໃນພື້ນຖານເສດຖະກິດຕະຫຼາດທັນສະໄໝແມ່ນປົກປ້ອງສິດທິໃນຊັບສິນຂອງນັກລົງທຶນ. ດັ່ງນັ້ນ, ລັດຈຶງຈຳເປັນຕ້ອງສ້າງ ແລະ ປະຕິບັດກົນໄກນິຕິກຳທີ່ເຂັ້ມງວດ ເພື່ອຄຸ້ມຄອງສິດທິໃນຊັບສິນ ລວມເຖິງສິດທິໃນຊັບສິນທາງປັນຍາ ແລະ ຊັບສິນທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ; ຫຼຸດຄວາມສ່ຽງທາງກົດໝາຍໃຫ້ເຫຼືອນ້ອຍທີ່ສຸດ ແລະ ຈໍາກັດການປ່ຽນແປງນະໂຍບາຍກະທັນຫັນທີ່ອາດຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດການສູນເສຍແກ່ທຸລະກິດ. ສ້າງກົນໄກປົກປ້ອງນັກລົງທຶນເອກະຊົນ, ໂດຍສະເພາະທຸລະກິດເລີ່ມຕົ້ນແລະທຸລະກິດນະວັດຕະກໍາ, ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຂົາມີຄວາມໝັ້ນໃຈແລະສາມາດພັດທະນາໄດ້ຢ່າງສະດວກດີ. ນອກຈາກນັ້ນ, ເສດຖະກິດຕະຫຼາດທັນສະໄໝຕາມທິດສັງຄົມນິຍົມຈຳເປັນຕ້ອງມີລະບົບບັງຄັບໃຊ້ສັນຍາທີ່ມີຄວາມໂປ່ງໃສ, ມີປະສິດທິພາບ ແລະ ປະສິດທິຜົນ ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ວິສາຫະກິດມີຄວາມອຸ່ນໃຈໃນການທຸລະກໍາການຄ້າ ແລະ ການລົງທຶນ. ເພື່ອເຮັດໄດ້ຄືແນວນັ້ນ, ລັດຕ້ອງປະຕິຮູບລະບົບຍຸຕິທຳ, ຫຼຸດໄລຍະເວລາໃນການແກ້ໄຂຂໍ້ພິພາດດ້ານສັນຍາ, ຫຼຸດຕົ້ນທຶນ ແລະ ຄວາມສ່ຽງສຳລັບວິສາຫະກິດ, ຫຼຸດສະຖານະການການລະເມີດສັນຍາທີ່ບໍ່ມີມາດຕະການທີ່ມີປະສິດທິຜົນ; ເສີມສ້າງຄວາມໂປ່ງໃສແລະປະສິດທິຜົນ ຂອງສານ ແລະອະນຸຍາໂຕຕຸລະການພານິດ, ຮັບປະກັນການຕັດສິນໃຈທີ່ຍຸດຕິທໍາແລະພາວະວິໄສ, ຊ່ວຍເຫຼືອວິສາຫະກິດຕ່າງໆ ປົກປ້ອງສິດທິອັນຊອບທໍາຂອງຕົນ. ເພີ່ມທະວີການຕິດຕາມກວດກາການປະຕິບັດກົດໝາຍ ແລະ ແກ້ໄຂຄວາມບໍ່ສອດຄ່ອງກັນລະຫວ່າງສູນກາງ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນ; ຈັດການຢ່າງເຄັ່ງຄັດກັບການກະທຳທີ່ລະເມີດການກວດກາແລະສອບສວນເພື່ອຄຸກຄາມແລະກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃຫ້ແກ່ວິສາຫະກິດ, ເພີ່ມການລົງທຶນແລະສົ່ງເສີມການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຕ້ອງຈັດການແກ້ໄຂຢ່າງເດັດຂາດຕໍ່ການລະເມີດກົດໝາຍຂອງວິສາຫະກິດ; ກຳນົດໃຫ້ວິສາຫະກິດຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບການປະຕິບັດຕາມກົດໝາຍ, ສ້າງຄຸນຄ່າ ແລະ ຈັນຍາບັນທາງທຸລະກິດ ເພື່ອຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນຢ່າງໝັ້ນຄົງ.
ທີສາມ, ນອກຈາກການສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ກັບພາກສ່ວນລັດວິສາຫະກິດ ໂດຍສະເພາະກຸ່ມເສດຖະກິດຂອງລັດແລ້ວ ຍັງຕ້ອງໃຫ້ບຸລິມະສິດກັບການສ້າງກຸ່ມເສດຖະກິດເອກະຊົນລະດັບພາກພື້ນແລະລະດັບໂລກ, ຕັ້ງໜ້າພັດທະນາວິສາຫະກິດຂະໜາດນ້ອຍ ແລະ ຂະໜາດກາງ, ພ້ອມທັງຊຸກຍູ້ເສດຖະກິດຄົວເຮືອນແລະເສດຖະກິດລວມໝູ່; ສົ່ງເສີມໃຫ້ວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນເຂົ້າຮ່ວມໃນຂົງເຂດຍຸດທະສາດຂອງປະເທດ.
ປະຕິບັດທັດສະນະທີ່ວ່າເສດຖະກິດເອກະຊົນມີບົດບາດສຳຄັນໃນໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຕະຫຼາດຕາມທິດສັງຄົມນິຍົມ, ລົບລ້າງຄວາມຄິດ “ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບພາກພາກລັດຫຼາຍກວ່າພາກເອກະຊົນ”, ຮັບປະກັນການເຂົ້າຮ່ວມຂອງລັດວິສາຫະກິດຢ່າງສະເໝີພາບໃນຫຼາຍຂົງເຂດ. ກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາກຸ່ມເສດຖະກິດເອກະຊົນຂະໜາດໃຫຍ່, ເຂັ້ມແຂງທີ່ມີຄວາມສາມາດໃນການແຂ່ງຂັນກັບສາກົນ, ມີພາລະກິດນຳພາວິສາຫະກິດພາຍໃນປະເທດອື່ນເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງເລິກເຊິ່ງໃນຕ່ອງໂສ້ມູນຄ່າລະດັບໂລກ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຕ້ອງມີນະໂຍບາຍສະເພາະເພື່ອຊຸກຍູ້ການພັດທະນາຂອງວິສາຫະກິດຂະໜາດນ້ອຍແລະຂະໜາດກາງ ຕະຫຼອດຈົນເສດຖະກິດຄົວເຮືອນແລະເສດຖະກິດລວມໝູ່, ສົ່ງເສີມທຸລະກິດຄົວເຮືອນຫັນປ່ຽນເປັນວິສາຫະກິດ ແລະ ພັດທະນາຮູບແບບສະຫະກອນໃໝ່ທີ່ມີປະສິດທິຜົນ.
ເພື່ອໃຫ້ເສດຖະກິດເອກະຊົນບໍ່ພຽງແຕ່ເຕີບໂຕໃນລະດັບຂະໜາດເທົ່ານັ້ນ ຫາກຍັງປະກອບສ່ວນອັນຕັ້ງໜ້າເຂົ້າໃນການພັດທະນາປະເທດໃນໄລຍະຍາວນຳອີກ, ຈຳເປັນຕ້ອງສົ່ງເສີມວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນເຂົ້າຮ່ວມບັນດາຂົງເຂດຍຸດທະສາດ, ພັດທະນາພື້ນຖານໂຄງລ່າງທີ່ສຳຄັນ, ເຕັກໂນໂລຊີຂັ້ນສູງ, ອຸດສາຫະກຳແນວໜ້າ ແລະ ຄວາມໝັ້ນຄົງດ້ານພະລັງງານ. ຂະຫຍາຍໂອກາດໃຫ້ວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນໃນບັນດາໂຄງການສໍາຄັນຂອງຊາດ ເຂົ້າຮ່ວມກັບລັດໃນບາງຂົງເຂດອຸດສາຫະກໍາຍຸດທະສາດ ແລະບາງຂົງເຂດພິເສດ, ຍົກສູງຄວາມສາມາດຄົ້ນຄວ້າແລະປ່ຽນແປງໃໝ່ເຕັກໂນໂລຢີ. ລັດມີກົນໄກ ແລະ ນະໂຍບາຍມອບໝາຍໃຫ້ພາກສ່ວນເສດຖະກິດເອກະຊົນເຂົ້າຮ່ວມໃນຫຼາຍໂຄງການຈຸດສຸມສຳຄັນຂອງຊາດ ແລະ ວຽກງານຮີບດ່ວນເຊັ່ນ: ກໍ່ສ້າງທາງລົດໄຟຄວາມໄວສູງ, ທາງລົດໄຟຕົວເມືອງ, ພື້ນຖານໂຄງລ່າງພະລັງງານ, ພື້ນຖານໂຄງລ່າງດິຈິຕອນ, ອຸດສາຫະກຳປ້ອງກັນປະເທດ, ຄວາມໝັ້ນຄົງ...
ທີສີ່, ຊຸກຍູ້ຂະບວນການເລີ່ມຕົ້ນທຸລະກິດ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ປະດິດສ້າງ, ການຫັນປ່ຽນດິຈິຕອນ ແລະ ການນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີໃໝ່.
ນີ້ແມ່ນປັດໄຈຫຼັກທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ເສດຖະກິດພາກເອກະຊົນບຸກທະລຸແລະບືນຕົວຂຶ້ນສູ່ລະດັບສາກົນ. ຕ້ອງມີນະໂຍບາຍໜູນຊ່ວຍຢ່າງແຂງແຮງ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອຊຸກຍູ້ໃຫ້ວິສາຫະກິດເອກະຊົນນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຢີ, ປະດິດສ້າງຜະລິດຕະພັນ, ເພີ່ມມູນຄ່າເພີ່ມ. ລັດຕ້ອງສ້າງກອບກົດໝາຍທົດລອງ (sandbox) ສຳລັບຂົງເຂດເຕັກໂນໂລຊີໃໝ່, ສົ່ງເສີມໃຫ້ວິສາຫະກິດເອກະຊົນລົງທຶນໃນຂົງເຂດບຸກເບີກຕ່າງໆເຊັ່ນ: ປັນຍາປະດິດ, ບລ໊ອກເຊນ (blockchain), ຂໍ້ມູນຂະໜາດໃຫຍ່ (big data), ການຄ້າເອເລັກໂຕຣນິກ (e-commerce), ເຕັກໂນໂລຊີທາງການເງິນ (fintech) ແລະ ລະບົບດູແລສຸຂະພາບອັດສະລິຍະ… ຜັນຂະຫຍາຍປະຕິບັດນະໂຍບາຍສະໜັບສະໜູນທາງດ້ານການເງິນ ແລະ ການບຸລິມະສິດດ້ານພາສີ ສໍາລັບວິສາຫະກິດທີ່ລົງທຶນໃນການຄົ້ນຄວ້າແລະການພັດທະນາ (R&D). ສ້າງລະບົບນິເວດການເລີ່ມຕົ້ນທຸລະກິດທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ການເລີ່ມຕົ້ນທຸລະກິດ ແລະບັນດາ “ກີເຫຼນເຕັກໂນໂລຢີ” ຂອງຫວຽດນາມກ້າວສູ່ລະດັບສາກົນ.
ທີຫ້າ, ການປະຕິຮູບດ້ານສະຖາບັນ, ສ້າງລະບົບບໍລິຫານທີ່ “ຮັບໃຊ້ວິສາຫະກິດ-ຮັບໃຊ້ປະເທດຊາດ”.
ດຳເນີນການປະຕິຮູບດ້ານສະຖາບັນຢ່າງເດັດດ່ຽວ ໂດຍອີງໃສ່ການປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນາການໃນການປະຕິຮູບລະບົບບໍລິຫານຢ່າງແຂງແຮງ ມຸ່ງສູ່ການຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນ ແລະ ວິສາຫະກິດ; ເດັດຂາດໃນການຫຼຸດຂັ້ນຕອນການບໍລິຫານ ແລະ ເງື່ອນໄຂທາງທຸລະກິດ, ຍູ້ແຮງຂະບວນການຫັນເປັນດິຈິຕອນ ແລະ ນຳໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີເຂົ້າໃນການຄຸ້ມຄອງລັດ ເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນເວລາ, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການປະຕິບັດ ແລະ ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທີ່ບໍ່ເປັນທາງການ; ສ້າງກົນໄກປຶກສາຫາລືແລະວິພາກວິຈານດ້ານນະໂຍບາຍທີ່ມີປະສິດທິຜົນ, ສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ປະຊາຄົມວິສາຫະກິດເອກະຊົນ ເຂົ້າຮ່ວມປະກອບຄຳເຫັນກ່ຽວກັບຂະບວນການສ້າງນະໂຍບາຍເສດຖະກິດ, ຮັບປະກັນຄວາມເໝາະສົມກັບພາກຕົວຈິງ ແລະມີຄວາມເປັນໄປໄດ້ສູງ. ສູ້ຊົນສ້າງສະພາບແວດລ້ອມທາງທຸລະກິດຂອງຫວຽດນາມໃຫ້ໄດ້ອັນດັບ 3 ຂອງອາຊຽນພາຍໃນ 3 ປີຂ້າງໜ້າ.
ທີຫົກ, ປົດປ່ອຍຊັບພະຍາກອນຫຼາຍສຸດ ເພື່ອການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນ, ສ້າງໂອກາດໃຫ້ເສດຖະກິດເອກະຊົນເຂົ້າເຖິງຊັບພະຍາກອນສຳຄັນ ເຊັ່ນ ທຶນຮອນ, ທີ່ດິນ, ຊັບພະຍາກອນມະນຸດ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີ.
ຊຸກຍູ້ເສດຖະກິດເອກະຊົນເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບເສດຖະກິດໂລກຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ວາອີກ, ເສີມຂະຫຍາຍຖານະເສດຖະກິດຂອງຫວຽດນາມໃນເວທີສາກົນ, ປົກປ້ອງວິສາຫະກິດຈາກຄວາມສ່ຽງດ້ານເສດຖະກິດ. ຕ້ອງມີນະໂຍບາຍທີ່ມີປະສິດທິຜົນກວ່າ ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ເສດຖະກິດເອກະຊົນເຂົ້າເຖິງແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນຢ່າງສະດວກ, ຍຸຕິທຳ, ເທົ່າທຽມກັນ, ໂປ່ງໃສ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ, ສາມາດຂຸດຄົ້ນແລະໃຊ້ຊັບພະຍາກອນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຢ່າງເໝາະສົມທີ່ສຸດ. ພັດທະນາຊ່ອງທາງການລະດົມທຶນໃຫ້ແກ່ວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນ ລວມທັງຕະຫຼາດຫຼັກຊັບ, ພັນທະບັດວິສາຫະກິດ, ກອງທຶນຮ່ວມທຸລະກິດ, ກອງທຶນຄ້ຳປະກັນສິນເຊື່ອ ແລະ ຮູບແບບການເງິນສະໄໝໃໝ່ ເຊັ່ນ ຟິນເຕັກ, ການລະດົມທຶນຈາກມວນຊົນ; ການສ້າງນະໂຍບາຍທີ່ດິນທີ່ໝັ້ນຄົງແລະໂປ່ງໃສ, ສ້າງເງື່ອນໄຂທີ່ເອື້ອອຳນວຍໃຫ້ວິສາຫະກິດເອກະຊົນເຂົ້າເຖິງກອງທຶນທີ່ດິນໄດ້ໃນລາຄາທີ່ເໝາະສົມ.
ລັດຕ້ອງສົ່ງເສີມໃຫ້ວິສາຫະກິດເອກະຊົນຫວຽດນາມມີສ່ວນຮ່ວມໃນຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງລະດັບໂລກຢ່າງມີປະສິດທິພາບ, ດຶງດູດເງິນທຶນການລົງທຶນ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີຂັ້ນສູງຢ່າງແຂງແຮງ, ສ້າງທີມຜູ້ປະກອບການທີ່ມີຄວາມຄິດລະດັບໂລກ. ພິເສດແມ່ນຕ້ອງມີນະໂຍບາຍສົ່ງເສີມ ແລະ ຊີ້ນຳໃຫ້ວິສາຫະກິດເອກະຊົນລົງທຶນໃນຂະແໜງອຸດສາຫະກຳປຸງແຕ່ງ ແລະ ການຜະລິດ, ອຸດສາຫະກຳສະໜັບສະໜູນ, ອຸດສາຫະກຳກະສິກຳແລະເຕັກໂນໂລຊີຂັ້ນສູງ, ແທນທີ່ທີ່ຈະສຸມໃສ່ພາກອະສັງຫາລິມະຊັບແລະຂົງເຂດຫາກຳໄລໄລຍະສັ້ນຫຼາຍເກີນໄປ. ພັດທະນາກົນໄກແລະນະໂຍບາຍເພື່ອປົກປ້ອງວິສາຫະກິດເອກະຊົນຈາກພາວະຊ໊ອກທາງເສດຖະກິດ, ໂດຍສະເພາະໃນສະພາບການຜັນຜວນຂອງໂລກ, ພາວະເສດຖະກິດຖົດຖອຍ ແລະ ຄວາມຜັນຜວນຂອງຕະຫຼາດ.
ທີເຈັດ, ພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນບົນພື້ນຖານທີ່ຍືນຍົງ ດ້ວຍຖັນແຖວນັກທຸລະກິດທີ່ມີຈັນຍາບັນທຸລະກິດ ແລະ ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ສັງຄົມ.
ລັດຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດເອກະຊົນບົນພື້ນຖານຂອງເສດຖະກິດມະຫາພາກທີ່ມີສະຖຽນລະພາບ, ຕິດພັນກັບຍຸດທະສາດການພັດທະນາສີຂຽວ, ເສດຖະກິດໝູນວຽນ, ປະຢັດຊັບພະຍາກອນ, ຫຼຸດຜ່ອນການປ່ອຍອາຍພິດ ແລະ ປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ. ບັນດາວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນຕ້ອງເປັນເຈົ້າການໃນການປະຕິບັດຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ສັງຄົມ, ບໍ່ພຽງແຕ່ຢຸດຢູ່ທີ່ການປະກອບສ່ວນດ້ານການເງິນ ຫຼືການກຸສົນເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງສະແດງອອກຜ່ານນະໂຍບາຍດຳເນີນທຸລະກິດທີ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ, ເບິ່ງແຍງດູແລຊີວິດຜູ້ອອກແຮງງານ, ໜູນຊ່ວຍການພັດທະນາຊຸມຊົນ; ປະຕິບັດການຄຸ້ມຄອງບໍລິຫານທີ່ໂປ່ງໃສ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ, ສ້າງວັດທະນະທຳທຸລະກິດບົນພື້ນຖານຄຸນສົມບັດສິນທຳ, ຕ້ານການສໍ້ໂກງ, ຮັບປະກັນຄວາມເປັນທຳກັບລູກຄ້າ, ຄູ່ຮ່ວມງານ ແລະ ຜູ້ອອກແຮງງານ. ນອກຈາກນັ້ນ, ວິສາຫະກິດພາກເອກະຊົນຍັງຕ້ອງເປັນເຈົ້າການໃນການເຂົ້າຮ່ວມໂຄງການປະກັນສົງຄົມກັບລັດຖະບານ ເພື່ອປະກອບສ່ວນປັບປຸງຍົກສູງສະຫວັດດີການສັງຄົມ, ຫຼຸດຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງຜູ້ຮັ່ງມີແລະຜູ້ທຸກຍາກ, ປະກອບສ່ວນສ້າງສັງຄົມທີ່ມີອາລະຍະທຳ, ມີມະນຸດສະທຳ ແລະ ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ໂດຍທີ່ຜົນປະໂຫຍດທາງທຸລະກິດມີຄວາມເຊື່ອມໂຍງຢ່າງໃກ້ຊິດກັບຄວາມຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງຮ່ວມກັນຂອງປະເທດ.
ເສດຖະກິດເອກະຊົນມີບົດບາດສຳຄັນທີ່ສຸດໃນການສ້າງອະນາຄົດຂອງເສດຖະກິດຫວຽດນາມ. ຖ້າຫາກລັດມີສະຖາບັນທີ່ເໝາະສົມ, ນະໂຍບາຍທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມທາງທຸລະກິດທີ່ເອື້ອອຳນວຍ, ເສດຖະກິດເອກະຊົນກໍຈະໄດ້ຮັບການສ້າງສັນໃຫ້ເຕີບໂຕຢ່າງແຂງແຮງ, ບໍ່ພຽງແຕ່ຊ່ວຍໃຫ້ເສດຖະກິດບັນລຸລະດັບເຕີບໂຕສູງເທົ່ານັ້ນ, ຫາກຍັງຈະຫັນປະເທດເປັນເສດຖະກິດທີ່ມີລາຍໄດ້ສູງພາຍໃນສອງທົດສະວັດຕໍ່ໜ້າ. ນີ້ແມ່ນເວລາທີ່ຈະຕ້ອງດຳເນີນການເພື່ອສ້າງຫວຽດນາມທີ່ນັບມື້ນັບຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ ແລະ ຂະຫຍາຍໄປສູ່ເວທີສາກົນ.
ພວກເຮົາພວມດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນຈຸດເວລາປະຫວັດສາດທີ່ໄດ້ຮູ້ເຫັນການພັດທະນາທີ່ບໍ່ເຄີຍເກີດຂຶ້ນມາກ່ອນໃນດ້ານວິທະຍາສາດ - ເຕັກໂນໂລຊີ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມສາກົນທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຜັນຜວນ, ທັງການຮ່ວມມື ແລະ ການຕໍ່ສູ້ ເຊິ່ງໂອກາດແລະຄວາມທ້າທາຍມັກຈະມາຄູ່ກັນສະເໝີ. ແຕ່ດ້ວຍເຈດຈຳນົງມຸ່ງໝັ້ນ, ຄວາມຕັດສິນໃຈສູງ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາອັນແຮງກ້າ, ຫວຽດນາມສາມາດສ້າງສິ່ງມະຫັດສະຈັນໃໝ່ໆໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດແລະສັງຄົມຢ່າງແທ້ຈິງ! ເສດຖະກິດທີ່ເຂັ້ມແຂງພວມໄດ້ຮັບການກໍ່ສ້າງຂຶ້ນ, ນັກທຸລະກິດຫວຽດນາມຮຸ່ນໃໝ່ທີ່ມີຄວາມກ້າຫານແລະຄວາມຄິດປະດິດສ້າງ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນ ແລະ ຄວາມຮັກຊາດໃນການທຸລະກິດ, ພວມສືບຕໍ່ຂຽນເລື່ອງລາວແຫ່ງຄວາມສຳເລັດ ແລະ ອະນາຄົດທີ່ສົດໃສ, ຫວຽດນາມສັງຄົມນິຍົມທີ່ຢືນຄຽງບ່າຄຽງໄຫຼ່ກັບມະຫາອຳນາດໂລກ ຕາມທີ່ປະທານໂຮ່ຈີມິນປາດຖະໜາ, ພວມຄ່ອຍໆກາຍເປັນຄວາມຈິງໃນອະນາຄົດອັນໃກ້ນີ້.
