ເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າຂອງໂຄງຮ່າງກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ
ຫວຽດນາມ ໃນການຕໍ່ສູ້ເພື່ອປົກປ້ອງຮາກຖານແນວຄິດ
ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ແລະ ປະຕິເສດທັດສະນະ
ທີ່ຜິດແລະບໍ່ເປັນມິດ ກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳແລະສິລະປະ
ຫວຽດນາມ ໃນການຕໍ່ສູ້ເພື່ອປົກປ້ອງຮາກຖານແນວຄິດ
ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ແລະ ປະຕິເສດທັດສະນະ
ທີ່ຜິດແລະບໍ່ເປັນມິດ ກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳແລະສິລະປະ
ປະທານໂຮ່ຈີມິນ ກັບບັນດາຜູ້ແທນທີ່ມາຮ່ວມກອງປະຊຸມໃຫຍ່ສິລະຫະທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 3, ປີ 1962 _ແຫຼ່ງ: hochiminh.vn
1. ໂຄງຮ່າງ ກຳເນີດເກີດຂຶ້ນໃນປີ 1943 ເມື່ອການຕໍ່ສູ້ປົດປ່ອຍຊາດຂອງປະຊາຊົນຫວຽດນາມກໍາລັງກ້າວສູ່ຂັ້ນຕອນການກະກຽມໂດຍກົງ ສຳລັບການຕໍ່ສູ້ຢຶດອຳນາດການປົກຄອງ. ພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ ແລະ ຟາດຊິດຍີ່ປຸ່ນ ໄດ້ພະຍາຍາມເກ້ຍກ່ອມ ແກ່ດຶງປັນຍາຊົນ, ນັກຂຽນ ແລະ ສິລະປິນ, ດຳເນີນນະໂຍບາຍເບື່ອເມົາທາງອຸດົມການ, ທໍາລາຍວັດທະນະທໍາຂອງຊາດ ດ້ວຍການຕໍ່ຕ້ານທີ່ເຂັ້ມຂົ້ນ ແລະ ກົນອຸບາຍອັນເລິກແລບແນບນຽນ ທີ່ຫວັງຈະເຮັດໃຫ້ການຕໍ່ສູ້ປົດປ່ອຍຊາດຂອງປະຊາຊົນຫວຽດນາມອ່ອນແອລົງ. ຕໍ່ໜ້ານະໂຍບາຍດັ່ງກ່າວຂອງຝຣັ່ງແລະຍີ່ປຸ່ນນັ້ນ, ປັນຍາຊົນແລະຊາວໜຸ່ມຫວຽດນາມເວົ້າລວມ ແລະ ໂດຍສະເພາະສິລະປິນ ໄດ້ຖືກແບ່ງແຍກອອກເປັນຫຼາຍພາກສ່ວນ: ພາກສ່ວນໜຶ່ງ ມີຄວາມຄິດເຄິ່ງໆກາງໆ ເມີນເສີຍກັບການເວລາ, ຝັງຫົວຢູ່ໃນ “ຫໍຄອຍງາຊ້າງສິລະປະ”, ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຮັບຜິດຊອບທາງສັງຄົມຂອງນັກຂຽນ; ຄົນຈຳນວນໜຶ່ງຖືກດຶງດູດເຂົ້າໃນການຈັດຕັ້ງ ແລະ ກິດຈະກໍາຕ່າງໆ ທີ່ຝຣັ່ງແລະຍີ່ປຸ່ນຕັ້ງຂຶ້ນ, ໂດຍລືມພາລະກິດກອບກູ້ປະເທດ, ບາງຄົນເຖິງກັບມຸ່ງໝັ້ນທີ່ຈະເຮັດວຽກເປັນນັກຂຽນ ເປັນລູກແຫຼ້ງຕີນມືຂອງພວກເຂົາ; ພາກສ່ວນໜຶ່ງທີ່ບໍ່ໜ້ອຍ ມີນ້ຳໃຈຮັກຊາດ, ຕ້ານຝຣັ່ງແລະຍີ່ປຸ່ນ, ເຫັນອົກເຫັນໃຈອົງການຫວຽດມິນ. ມະຕິຂອງຄະນະປະຈຳສູນກາງພັກໃນເດືອນກຸມພາປີ 1943 ຊີ້ອອກຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ: “ວັດທະນະທຳຖືກກົດໜີບທີ່ສຸດ, ສິ່ງໃດກໍ່ຕາມທີ່ມີຈຸດປະສົງເຜີຍແຜ່ ແລະ ສ້າງຄວາມບັນເທິງໃຫ້ແກ່ສາທາລະນະຊົນ ລ້ວນແຕ່ຖືກກວດຫ້າມ. ບັນດານັກຂຽນຫົວກ້າວໜ້າຖືກຄຸມຂັງ ຫຼືຖືກຂົ່ມຂູ່. ແຕ່ກຸ່ມນັກຂຽນທີ່ເລຍສົ້ນເກີບຂອງລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ, ໄດ້ຮັບເງິນອຸດໜູນໃນການພິມໜັງສືພິມ, ກ່າວຄຳປະຈົບປະແຈງຍີ່ປຸ່ນແລະຝຣັ່ງ, ຍ້ອງຍໍສັນລະເສີນປະເພນີສັກດິນາທີ່ຖອຍຫຼັງ”(2). ມະຕິຂອງຄະນະປະຈຳສູນກາງພັກກຳນົດວ່າ: “ເພື່ອດຳເນີນກິດຈະກຳວັດທະນະທຳພັກຕ້ອງສົ່ງພະນັກງານວິຊາຊີບໄປເຮັດວຽກງານວັດທະນະທຳ, ເຮັດໃຫ້ຂະບວນການວັດທະນະທຳກ້າວໜ້າ, ວັດທະນະທຳກູ້ຊາດຕ້ານລັດທິຟາດຊິດທີ່ຖອຍຫຼັງ. ຢູ່ໃນບັນດາຕົວເມືອງວັດທະນະທຳເຊັ່ນ ຮ່າໂນ້ຍ, ໄຊງ່ອນ, ເຫວ ແລະອື່ນໆ ຕ້ອງຈັດຕັ້ງອົງການວັດທະນະທຳກູ້ຊາດ ແລະ ຕ້ອງໃຊ້ບັນດາຮູບການເປີດເຜີຍ ຫຼືເຄິ່ງເປີດເຜີຍ ເພື່ອເຕົ້າໂຮມບັນດານັກວັດທະນະທຳ ແລະ ປັນຍາຊົນ (ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ສາມາດຈັດກຸ່ມ “ວັດທະນະທຳນຳໜ້າ”, “ກຸ່ມຄົ້ນຄວ້າລັດທິມາກ”, “ກຸ່ມຄົ້ນຄ້ວາປະຫວັດສາດຫວຽດນາມ””(3).
ໂດຍໄດ້ຮັບແສງສະຫວ່າງຈາກຈິດໃຈດັ່ງກ່າວ, ການຕໍ່ສູ້ໃນຂົງເຂດແນວຄິດ ແລະ ວັດທະນະທຳກາຍເປັນແນວຮົບທີ່ຮ້ອນແຮງ, ກ່ຽວຂ້ອງໂດຍກົງເຖິງພາລະກິດການຕໍ່ສູ້ປົດປ່ອຍຊາດທັງໝົດ. ການສ້າງລະບົບວັດທະນະທຳໃໝ່ ແລະ ການຕໍ່ສູ້ກັບນະໂຍບາຍວັດທະນະທຳອານານິຄົມແລະປະຕິການ ກາຍເປັນສອງດ້ານຂອງການປະຕິວັດວັດທະນະທໍາ ທີ່ມີການພົວພັນຊຸກຍູ້ເຊິ່ງກັນແລະກັນ. ຈະບໍ່ສາມາດສ້າງລະບົບວັດທະນະທຳໃໝ່ໄດ້ ຖ້າບໍ່ເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການຕໍ່ສູ້, ເຜີຍແບນະໂຍບາຍວັດທະນະທຳປະຕິການ ຂອງອານານິຄົມແລະຟາດຊິດ ທີ່ແຜ່ເຊື້ອແລະສົ່ງເສີມແນວຄິດທີ່ຫຼ້າຫຼັງ, ເຊື່ອໂຊກລາງ, ເບື່ອເມົາຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາ. ການຕໍ່ສູ້ກັບບັນດາແນວຄິດແລະນະໂຍບາຍວັດທະນະທຳອານານິຄົມ, ການເຜີຍແບທາດແທ້ປະຕິການ, ລັກສະນະອັນຕະລາຍ ແລະ ເປັນພິດຂອງມັນ ໄດ້ກາຍເປັນໜ້າທີ່ອັນຮີບດ່ວນໃນການປະຕິວັດວັດທະນະທຳ. ດັ່ງນັ້ນ, ກ່ຽວກັບສາເຫດຂອງການກຳເນີດ, ເນື້ອໃນຂອງໂຄງຮ່າງ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຈິດໃຈຕໍ່ສູ້ຢ່າງແຂງແຮງກັບແນວຄິດປະຕິກິລິຍາ ແລະ ນະໂຍບາຍວັດທະນະທຳ ຂອງພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ, ຟາດຊິດຍີ່ປຸ່ນ ແລະ ພວກລູກມືສັກດິນາຂອງມັນ.
2. ໂຄງຮ່າງ ໄດ້ເຜີຍແບທາດແທ້ປະຕິການໃນນະໂຍບາຍວັດທະນະທຳຂອງພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງແລະຟາດຊິດຍີ່ປຸ່ນ, ທີ່ຜິປອງທຳລາຍລະບົບວັດທະນະທຳແຫ່ງຊາດ, ເບື່ອເມົາປະຊາຊົນຫວຽດນາມ, “ກ່ອມນອນ” ປັນຍາຊົນ ນັກວັດນາຄະດີ ແລະ ສິລະປິນ, ຫວັງເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຫຼົງລືມຄວາມຮັບຜິດຊອບສັງຄົມຂອງຜູ້ກຳປາກກາ ໃນພາລະກິດການກອບກູ້ປະເທດ, ປົດປ່ອຍຊາດ. ໂຄງຮ່າງ ກຳນົດຫຼັກການ “ຫັນເປັນປະຊາຊາດ”, “ຫັນເປັນມະຫາຊົນ”, “ຫັນເປັນວິທະຍາສາດ” ໃນຂະບວນການຕໍ່ສູ້ທາງແນວຄິດແລະທິດສະດີວັດທະນະທຳ.
ໃນສະພາບການຂອງຂະບວນການປົດປ່ອຍຊາດນັບມື້ນັບເພີ່ມຂຶ້ນນັ້ນ, ຝຣັ່ງແລະຍີ່ປຸ່ນມີຄວາມວິຕົກກັງວົນຫຼາຍຂຶ້ນເທົ່າໃດ ພວກເຂົາກໍ່ຍິ່ງຫາວິທີຮັບມືຫຼາຍຂຶ້ນ ເພີ່ມທະວີການນຳໃຊ້ເຄື່ອງມືທາງດ້ານແນວຄິດແລະວັດທະນະທຳ, ພະຍາຍາມຫັນປ່ຽນ ບິດເບືອນຄວາມຄິດເຫັນສາທາລະນະ, “ກ່ອມນອນ” ປະຊາຊົນ, ດຳເນີນການຜັນແຍກ ດຶງດູດປັນຍາຊົນ ນັກຂຽນ ແລະ ສິລະປິນທີ່ຍັງລັ່ງເລໃຈ, ສັບສົນ ແລະ ປຶກຕັນຕໍ່ໜ້າການເວລາ. ຄວາມເຂັ້ມຂົ້ນຂອງການໃຊ້ເຄື່ອງມືທາງດ້ານແນວຄິດແລະວັດທະນະທຳນັ້ນ ໄດ້ລະບຸໄວ້ຢ່າງຊັດເຈນໃນໂຄງຮ່າງ ທັງໃນການປາບປາມແລະການຫ້າມນັກວັດທະນະທຳທີ່ກ້າວໜ້າ ແລະ ການຈັດຕັ້ງສະຖານທີ່ເຜີຍແຜ່ຜະລິດຕະພັນທາງວັດທະນະທຳແລະກິລາ, ຈັດຕັ້ງການວາງສະແດງ, ການບັນຍາຍ, ສະແດງລະຄອນ, ການສາຍຮູບເງົາ, ການແລກປ່ຽນນັກສຶກສາຕ່າງຊາດ.
ຖ້າຢູ່ໃນລະບອບອານານິຄົມ, ການເຜີຍແຜ່ແນວຄິດປະຕິການແມ່ນແຜນນະໂຍບາຍທີ່ສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍແລະສອດຫ້ອຍຕະຫຼອດ, ມາໃນສະພາບຂອງອຳນາດການປົກຄອງອານານິຄົມຟາດຊິດ, ລັກສະນະປະຕິການສຸດຂົ້ວກໍ່ໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍຫຼາຍຂຶ້ນ. ການປູກຝັງຄວາມຄິດ “ມະຫາອາຊີຕາເວັນອອກ” ຂອງຟາດຊິດຍີ່ປຸ່ນ ຫຼື ການສົ່ງເສີມຄວາມຄິດລຶກລັບ ຄວາມສົງໄສ ແລະ ຫວ່ານຄວາມບໍ່ຫວັງດີໃນໝູ່ປະຊາຊົນ ຂອງພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ ກໍ່ບໍ່ແຕກຕ່າງຈາກການວາງ “ຢາພິດທາງຈິດວິນຍານ” ເຂົ້າໄປໃນຈິດໃຈຂອງຜູ້ຄົນ. ອັນຕະລາຍຂອງພວກຟາດຊິດຍີ່ປຸ່ນ ແມ່ນການສວຍໃຊ້ຄວາມກຽດຊັງຂອງປະຊາຊົນຫວຽດນາມ ແລະ ຈິດໃຈຕໍ່ຕ້ານຝະລັ່ງ ເພື່ອແນະນຳທິດສະດີ “ອ້າຍໃຫຍ່ຜິວເຫຼືອງ” ແລະ ການໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ “ລັດທິອາຊີຕາເວັນອອກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່”, ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນຫຼາຍຄົນເຂົ້າໃຈຜິດວ່າ ຍີ່ປຸ່ນແມ່ນ “ຜູ້ກອບກູ້” ສຳລັບຄົນຜິວເຫຼືອງ ແລະ ວັດທະນະທຳຍີ່ປຸ່ນກຳລັງ “ສ່ອງແສງແຫ່ງອາລະຍະທຳທີ່ກ້າວໜ້າຂອງເຜົ່າພັນມະຫາອາຊີຕາເວັນອອກ”(4).
ໂຄງຮ່າງ ລະບຸຢ່າງຊັດເຈນວ່າ, ພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝະລັ່ງ ແລະ ຟາດຊິດຍີ່ປຸ່ນບໍ່ໄດ້ລະເວັ້ນເລ່ຫຼ່ຽມແລະກົນອຸບາຍໃດໆເຊັ່ນ: ການປາບປາມ, ການກໍ່ການຮ້າຍ, ການຈັບກຸມ, ການຄຸມຂັງ, ການຂົ່ມຂູ່, ການຊື້ຈ້າງຈອລອອຍນັກຄິດ ນັກຂຽນ ແລະ ສິລະປິນທີ່ກ້າວໜ້າ, ການແບ່ງແຍກກອງກຳລັງຊາດ; ການກວດກາຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທໍາຢ່າງເຂັ້ມງວດ; ການຊ່ວຍຊູ, ການສົມຮູ້ຮ່ວມຄົບກັບອົງການທາງສາສະໜາຫຼາຍແຫ່ງ ເພື່ອເຜີຍແຜ່ແນວຄິດຈິດຕະນິຍົມອັນລຶກລັບ ພ້ອມກັບການຮັກສາຮີດຄອງປະເພນີທີ່ບໍ່ດີ, ສືບຕໍ່ “ກັກຂັງ” ຊາວຫວຽດນາມໃນຄວາມມືດມົວ ແລະ ຫຼ້າຫຼັງ; ພວກເຂົາທໍາທ່າເອົາໃຈໃສ່ ເບິ່ງແຍງດູແລແບບປະຊານິຍົມ ໂດຍການຈັດຕັ້ງວິທະຍາໄລພະລະສຶກສາ, ຈັດຕັ້ງ “ຂະບວນການກິລາ”, ກິດຈະກໍາລູກເສືອ,.... ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນລືມຄວາມເປັນທາດຂອງຕົນ ແລະ ການສູນເສຍປະເທດ. ການນຳເຂົ້າຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳທີ່ສົ່ງເສີມແນວຄິດໂຣແມນຕິກ, ແນວຄວາມຄິດເບື່ອໜ່າຍໂລກ ແລະອື່ນໆ ເພື່ອໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ໃນໝູ່ຊາວໜຸ່ມ, ສົ່ງເສີມຄວາມສົງໃສ, ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຕົກຢູ່ໃນພາວະຊະງັກ, ເບິ່ງໂລກໃນແງ່ຮ້າຍ, ສະຕິແຕກ, ບໍ່ເຫັນທາງອອກ ແລະ ທຳລາຍຂວັນກຳລັງໃຈຂອງຊາດ.
ຫຼັງຈາກລະບຸຫຼັກການ “ຫັນເປັນປະຊາຊາດ”, “ຫັນເປັນມະຫາຊົນ”, “ຫັນເປັນວິທະຍາສາດ” ແລ້ວ, ໂຄງຮ່າງ ໄດ້ເປີດວົງເລັບເພື່ອອະທິບາຍເນື້ອໃນຂອງການຕໍ່ສູ້ກັບທຸກການສະແດງອອກຂອງການຕ້ານຊາດ, ຕ້ານມະຫາຊົນ ແລະ ຝືນວິທະຍາສາດ. ຄຳສັບ “ຫັນເປັນ” ມີຄວາມໝາຍກວ້າງກວ່າ ລວມທັງ “ການສ້າງ” ແລະ “ການຕ້ານ”, ແຕ່ການເປີດວົງເລັບເພື່ອອະທິບາຍວຽກງານ “ຕ້ານ” ມີຄວາມໝາຍໃນການຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງ ວຽກງານອັນຮີບດ່ວນ ຂອງວັດທະນະທໍາ ແລະ ສິລະປະໃນເວລານັ້ນ. ມີພຽງການຕໍ່ຕ້ານນະໂຍບາຍວັດທະນະທຳປະຕິການຂອງຝຣັ່ງ ແລະ ຍີ່ປຸ່ນ - ຜູ້ທີ່ທັງປົກຄອງທາງການເມືອງ, ກົດຂີ່ທາງສັງຄົມ ແລະ ທັງຜູກທາດທາງວັດທະນະທຳ - ເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງສາມາດລົບລ້າງສິ່ງກີດຂວາງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ ພື້ນຖານທີ່ສຸດໄດ້ ເພື່ອປູທາງໄປສູ່ການປະຕິວັດວັດທະນະທຳ, ເຮັດໃຫ້ລະບົບວັດທະນະທຳໃໝ່ ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງແລະພັດທະນາ.
“ການຫັນເປັນປະຊາຊາດ” ໃນກໍລະນີນີ້ ກົງກັນຂ້າມກັບ “ການລ່າອານານິຄົມ” ເຊິ່ງມີຈຸດມຸ່ງໝາຍໂດຍກົງທີ່ “ຕໍ່ຕ້ານອິດທິພົນຂອງການຜູກທາດ ແລະ ການລ່າເມືອງຂຶ້ນທັງໝົດ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ ພັດທະນາໄດ້ຢ່າງອິດສະລະ”(5). ໂຄງຮ່າງ ໄດ້ເວົ້າແຈ້ງເຖິງເລື່ອງນີ້ ໃນເມື່ອກຳນົດຈຸດປະສົງຂອງຊາດຫວຽດນາມແມ່ນ “ຕ້ານວັດທະນະທຳຟາດຊິດ ສັກດິນາ ທີ່ຖອຍຫຼັງ ແລະ ເປັນທາດ, ວັດທະນະທຳທີ່ຫຼອກລວງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນໂງ່ຈ້າ. ເສີມຂະຫຍາຍວັດທະນະທຳໃໝ່ຂອງອິນດູຈີນ”(6). ນີ້ແມ່ນບັນຫາທີ່ສົດໆຮ້ອນໆແລະຮີບດ່ວນ, ພາຍໃນວຽກງານລວມຂອງການກູ້ຊາດ ແລະ ການປົດປ່ອຍປະເທດ, ໃນນັ້ນມີການລົບລ້າງວັດທະນະທຳຂ້າທາດ, ທໍາລາຍໂສ້ຄາທາງແນວຄິດ ແລະ ວັດທະນະທໍາ ຂອງອານານິຄົມແລະຟາດຊິດທັງໝົດ. ຖ້າຄຳວ່າ “ຫັນເປັນ” ປົກກະຕິໝາຍເຖິງຂະບວນການຫັນປ່ຽນ ໂດຍປ່ຽນສິ່ງວັດຖຸໜຶ່ງ ຈາກຄຸນລັກສະນະນີ້ ໄປເປັນອີກຄຸນລັກສະນະອື່ນແລ້ວ, “ການຫັນເປັນປະຊາຊາດ” ແມ່ນພາລະກິດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ສັບສົນກວ່າ, ດຳເນີນການປະຕິວັດທາງວັດທະນະທຳ, ແທນທີ່ສິ່ງເກົ່າດ້ວຍສິ່ງໃໝ່, ກ່ອນອື່ນໝົດ ຜ່ານການປະຕິວັດທາງສັງຄົມ ເພື່ອໂຄ່ນລົ້ມລະບອບອານານິຄົມ ແລະ ການຟື້ນຟູເອກະລາດຂອງຊາດ. ດັ່ງນັ້ນ, “ການຫັນເປັນປະຊາຊາດ” ໃນ ໂຄງຮ່າງ ລວມທັງການຕໍ່ສູ້ຢ່າງເດັດດ່ຽວໃນຂົງເຂດແນວຄິດ ແລະ ວັດທະນະທຳ ເພື່ອປົດປ່ອຍອານານິຄົມ, ລົບລ້າງບັນດາອົງປະກອບທີ່ຖົດຖອຍ, ຢືນຢັນ ແລະ ພັດທະນາວັດທະນະທຳທີ່ມີເອກະລັກປະຈຳຊາດ. ເປົ້າໝາຍຂອງການຕໍ່ສູ້ບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນແນວຄິດກ່ຽວກັບອານານິຄົມແລະຟາດຊິດເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງລວມທັງແນວຄິດທາງປັດຊະຍາ, ວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ ທີ່ມີທ່າອ່ຽງສົງໄສ, ເບິ່ງໂລກໃນແງ່ຮ້າຍ ແລະ ເບື່ອໜ່າຍໂລກ ທີ່ກຳລັງຖືກລະບອບອານານິຄົມສວຍໃຊ້ເພື່ອ “ກ່ອມນອນ” ປະຊາຊົນ, ມັນເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ການກອບກູ້ປະເທດ ເຊິ່ງຕ້ອງຕໍ່ສູ້ຢ່າງເດັດດ່ຽວ. ເວົ້າຢ່າງອື່ນ, ຈຸດສຸມຂອງ “ການຫັນເປັນປະຊາຊາດ” ທາງດ້ານວັດທະນະທຳໃນເວລານີ້ແມ່ນ ເອົາຊະນະແນວຄິດ ແລະ ນະໂຍບາຍວັດທະນະທຳທັງໝົດ ຂອງພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນແລະຟາດຊິດ ທີ່ເປັນພິດຕໍ່ປະຊາຊົນຫວຽດນາມ, ສ້າງຜົນເສຍຫາຍໃຫ້ແກ່ພາລະກິດການປົດປ່ອຍຊາດໃນສະເພາະໜ້າ ແລະ ຖິ້ມຜົນຮ້າຍທີ່ຕາມມາໄລຍະຍາວ.
“ການຫັນເປັນມະຫາຊົນ” ເປັນສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບການລວມສູນຜະເດັດການ, ການທະຫານ ແລະ ລັດທິຟາດຊິດ, ແມ່ນການຕ້ານກັບນະໂຍບາຍ ແລະ ການກະທໍາທັງໝົດ ທີ່ເຮັດໃຫ້ວັດທະນະທໍາຂັດຕໍ່ມວນຊົນ ຫຼືປອມແປງ, ຫຼອກລວງ, ຈອບອອຍປະຊາຊົນ, ບໍ່ເລີ່ມຈາກຄວາມຕ້ອງການທາງດ້ານວັດທະນະທໍາຂອງປະຊາຊົນ, ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ປະເທດ. ນີ້ແມ່ນຫຼັກການທີ່ກວມເອົາທັງ “ການສ້າງ” ແລະ “ການຕ້ານ” ໃນຂົງເຂດແນວຄິດແລະວັດທະນະທໍາ. ພິຈາລະນາດ້ານ “ການຕ້ານ”, ນັ້ນແມ່ນການເປີດໜ້າກາກ ແລະ ການຕໍ່ສູ້ຢ່າງບໍ່ປະນີປະນອມ ກັບທຸກແນວຄິດ, ທຸກກົນອຸບາຍເບື່ອເມົາຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນເຮົາ, ບັນດາກິດຈະກໍາໄຮ້ສາລະ ທີ່ເຊື່ອງຢູ່ໃຕ້ຮົ່ມເງົາຂອງວັດທະນະທໍາ, ການກິລາແລະກາຍະບໍລິຫານ ເພື່ອຫຼອກລວງ ແລະ “ກ່ອມນອນ” ປະຊາຊົນ. “ການຫັນເປັນມະຫາຊົນ” ສະແດງອອກໃນການສົ່ງເສີມກິດຈະກຳທາງວັດທະນະທໍາທີ່ແທ້ຈິງ ຂອງມະຫາຊົນ, ມີຄວາມດຶງດູດ ແລະ ແກ່ດຶງມະຫາຊົນ ໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນຖານະຜູ້ສ້າງວັດທະນະທໍາ ແລະ ຜູ້ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດທາງດ້ານວັດທະນະທໍາ. ໃນໄລຍະການປົກຄອງອານານິຄົມອັນໂຫດຮ້າຍນັ້ນ, ການນໍາໃຊ້ອົງການຈັດຕັ້ງມະຫາຊົນເພື່ອຊຸກຍູ້ການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳທີ່ຖືກກົດໝາຍ ແລະ ເຄິ່ງຖືກກົດໝາຍ ມີຜົນກະທົບອັນໃຫຍ່ຫຼວງ ຕໍ່ການສຶກສາ ແລະ ການເຕົ້າໂຮມປະຊາຊົນ, ລວມທັງປັນຍາຊົນ, ນັກຂຽນ ແລະ ສິລະປິນ. ມີພຽງອົງການຈັດຕັ້ງທີ່ມີລັກສະນະມະຫາຊົນເລິກເຊິ່ງເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງສາມາດນໍາເອົາຄຸນຄ່າໃນທາງບວກ ມາສູ່ມະຫາຊົນໄດ້. ສະມາຄົມເຜີຍແຜ່ພາສາປະຈຳຊາດ ແມ່ນອົງການວັດທະນະທຳທີ່ມີລັກສະນະມວນຊົນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ຊ່ວຍໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າໃຈກຳໄດ້ອັກສອນປະຈຳຊາດເທື່ອລະຂັ້ນຕອນ, ທັງຍົກສູງລະດັບສະຕິປັນຍາ ແລະ ຄຸນສົມບັດສິນທຳຂອງປະຊາຊົນ, ພ້ອມທັງຢືນຢັນລັກສະນະປະຈຳຊາດ.
“ຫັນເປັນວິທະຍາສາດ” ແມ່ນການຕໍ່ຕ້ານສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ວັດທະນະທໍາຂັດແຍ້ງກັບວິທະຍາສາດ, ຕ້ານຄວາມກ້າວໜ້າ ເພື່ອມຸ່ງສູ່ອາລະຍະທໍາ. ໃນສະພາບການທີ່ພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ, ຟາດຊິດຍີ່ປຸ່ນ ແລະ ອຳນາດການປົກຄອງລູກມືຂອງພວກເຂົາ ໄດ້ສວຍໃຊ້ຄວາມຄິດລຶກລັບ, ຈິດຕະນິຍົມ ແລະ ຄວາມເຊື່ອລາງຖືຜີ ເພື່ອກ່ອມຜູ້ຄົນນັ້ນ, ວັດທະນະທຳທີ່ມີພາລະບົດບາດໃຫ້ຄວາມກະຈ່າງແຈ້ງ ຕ້ອງກຳນົດໜ້າທີ່ຂອງຕົນ ໃນການຕໍ່ສູ້ຕ້ານຄວາມຄິດທີ່ຫຼ້າຫຼັງ, ເຮັດໃຫ້ວັດທະນະທໍາມຸ່ງເນັ້ນຢ່າງແທ້ຈິງສູ່ຄຸນຄ່າແຫ່ງຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມ. ໂຄງຮ່າງ ຕໍ່ສູ້ຢ່າງເດັດດ່ຽວກັບກະແສວັດທະນະທຳທີ່ຮັກສາເດີມ, ຜະສົມຜະສານ, ແປກປະຫຼາດ, ເບິ່ງໂລກໃນແງ່ຮ້າຍ, ລຶກລັບ, ຈິດຕະນິຍົມ ແລະອື່ນໆ. ວຽກງານທີ່ຕ້ອງເຮັດໃນປະຈຸບັນແມ່ນ ການຕໍ່ສູ້ທາງດ້ານຫຼັກຄຳສອນ ແລະ ແນວຄິດ, ລົບລ້າງຄວາມນຶກຄິດທີ່ຜິດຂອງປັດຊະຍາເອີຣົບ ແລະ ອາຊີ ທີ່ມີຜົນກະທົບຫຼາຍຫຼືໜ້ອຍຢູ່ຫວຽດນາມ, ເຮັດໃຫ້ທິດສະດິວັດຖຸນິຍົມສັດຈະວິພາກ ແລະ ວັດຖຸນິຍົມປະຫວັດວິພາບຊະນະ; ການຕໍ່ສູ້ກັບນິກາຍສິລະປະເຊັ່ນ: ຕ້ານລັດທິຄຼາສສິກ, ລັດທິໂຣແມນຕິກ, ລັດທິທຳມະຊາດນິຍົມ, ລັດທິສັນຍະລັກ ແລະອື່ນໆ ເຮັດໃຫ້ກະແສສັດຈະນິຍົມສັງຄົມນິຍົມມີໄຊ. ການຕໍ່ສູ້ທາງດ້ານພາສາແລະການຂຽນເຊັ່ນ: ການລວມເປັນເອກະພາບແລະເສີມຂະຫຍາຍພາສາ, ການກໍານົດແບບແຜນວັນນະກຳ (ຫຼັກການ, ໂຄງປະກອບໄວຍາກອນ, ແບບພາສາ) ຂອງວັດທະນະທໍາ, ການປະຕິຮູບພາສາປະຈຳຊາດ.
3. ໂຄງຮ່າງ ຢືນຢັນວ່າ ພັກຕ້ອງນຳພາ ແລະ ຮັກສາບົດບາດນຳພາ; ນຳໃຊ້ແບບວິທີການຕໍ່ສູ້ໃນຂົງເຂດວັດທະນະທຳແລະວັນນະຄະດີ ຢ່າງຫຼາກຫຼາຍແລະໄຫວພິບ.
ໃນ “ການກຳນົດບັນຫາ” ຂອງໂຄງຮ່າງ ລະບຸຢ່າງຊັດເຈນເຖິງທັດສະນະຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມຕໍ່ແນວຮົບວັດທະນະທຳ - ໜຶ່ງໃນສາມແນວຮົບ (ເສດຖະກິດ, ການເມືອງ, ວັດທະນະທຳ) ທີ່ຊາວກອມມູນິດຕ້ອງດຳເນີນການ. ພັກບໍ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງເຮັດການປະຕິວັດທາງການເມືອງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຕ້ອງເຮັດການປະຕິວັດວັດທະນະທຳ; ດ້ວຍການນຳພາຂະບວນການວັດທະນະທຳ, ພັກຈຶ່ງສາມາດມີອິດທິພົນຕໍ່ຄວາມຄິດເຫັນຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ການໂຄສະນາຊວນເຊື່ອຂອງພັກຈຶ່ງມີປະສິດທິຜົນ. ວິທີການນໍາສະເໜີຂອງໂຄງຮ່າງ ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ພັກໄດ້ນຳໃຊ້ຫຼາຍວິທີການນຳພາດ້ານວັດທະນະທຳເຊັ່ນ:ການນຳພາໂດຍຜ່ານວຽກງານແນວຄິດ, ການນຳພາຜ່ານການຈັດຕັ້ງ, ການນຳພາໂດຍສະມາຊິກພັກແຕ່ລະຄົນ, ການນຳພາດ້ວຍການໂຄສະນາ ອົບຮົມສຶກສາ, ການຊັກຊວນ, ການປົກປັກຮັກສາຜົນປະໂຫຍດຂອງປັນຍາຊົນ, ນັກຂຽນ ແລະ ສິລະປິນ; ບັນດາຮູບແບບການຕໍ່ສູ້ໂດຍກົງ ແລະ ການຕໍ່ສູ້ທາງອ້ອມ ຜ່ານຂະບວນການເຄື່ອນໄຫວຂອງມະຫາຊົນທີ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ແລະ ເຄິ່ງຖືກກົດໝາຍ.
ການຕໍ່ສູ້ໃນຂົງເຂດແນວຄິດແລະວັດທະນະທຳ ແມ່ນຂົງເຂດທີ່ສັບສົນທີ່ສຸດ, ພວກສັດຕູໃຊ້ກົນອຸບາຍ ເລ່ຫຼ່ຽມນັບພັນປະການ ທີ່ເລິກແລບແນບນຽນທີ່ສຸດ, ຖ້າພວກເຮົາຂາດພື້ນຖານວິທີວິທະຍາທີ່ຖືກຕ້ອງ, “ອາວຸດ” ດ້ານແນວຄິດແລະວັດທະນະທໍາ ຈະບໍ່ສາມາດມີປະສິດທິພາບໄດ້. ໂຄງຮ່າງ ຢືນຢັນ, ການຕໍ່ສູ້ກັບທິດສະດີ, ແນວຄິດ ແລະ ນິກາຍສິລະປະ ຕ້ອງອີງໃສ່ລັດທິວັດຖຸນິຍົມສັດຈະວິພາກ ແລະ ລັດທິວັດຖຸນິຍົມປະຫວັດວິພາກ. ພຽງແຕ່ອີງໃສ່ພື້ນຖານແນວຄິດ - ທິດສະດີວັດທະນະທຳ ສິລະປະກຳຂອງລັດທິມາກເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງຈະສາມາດເຜີຍແບທາດແທ້ ກົນອຸບາຍຂອງລັດທິລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ ແລະ ຟາດຊິດຍີ່ປຸ່ນໄດ້; ຈັດການສາຍພົວພັນລະຫວ່າງວັດທະນະທຳ ແລະ ການເມືອງ ຢ່າງເໝາະສົມກັບພຶດຕິກຳການກອບກູ້ປະເທດ ແລະ ປົດປ່ອຍຊາດ; ແກ້ໄຂຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນ ບັນດາວຽກງານຮີບດ່ວນສະເພາະໜ້າ ແລະ ໜ້າທີ່ຂອງການປະຕິວັດວັດທະນະທຳພາຍຫຼັງໄດ້ຮັບເອກະລາດແຫ່ງຊາດ; ປະເມີນຢ່າງຖືກຕ້ອງບັນດາດ້ານຄຸນຄ່າ ແລະ ຝືນຄຸນຄ່າ, ພາລະບົດບາດ ແລະ ຝືນພາລະບົດບາດ ຂອງຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທໍາ ທີ່ໄດ້ເຜີຍແຜ່ ແລະ ສົ່ງຜົນກະທົບໃນເວລານັ້ນ. ໃນສະພາບທີ່ນັກປະພັນ ແລະ ສິລະປິນດ້ານວັດທະນະທຳຫຼາຍຄົນ ເສຍທິດທາງ ເຊັ່ນ: ສາຍວັນນະກຳສັດຈະນິຍົມວິພາກວິຈານໄດ້ສູນເສຍຄວາມສາມາດໃນການຕໍ່ສູ້, ຫຼຸດຄວາມສາມາດວິພາກວິຈານລົງ ແລະ ເຖິງຂັ້ນເຂົ້າສູ່ບັນຫາສະຖານະການສ່ວນຕົວຂອງປະຊາຊົນ, ໃນຂະນະທີ່ ບັນຫາໃຫຍ່ນັ້ນ ພັດແມ່ນການກອບກູ້ປະເທດ ແລະ ປົດປ່ອຍປະເທດຊາດ; ສາຍວັນນະກຳໂຣແມນຕິກ, ຫຼັງຈາກການພັດທະນາທີ່ເຂັ້ມແຂງມາໄລຍະໜຶ່ງກໍ່ຕົກຢູ່ໃນວິກິດການ ຢຸດຊະງັກ ແລະ ມີການປະກົດຕົວຂອງເຊື້ອພະຍາດ ທີ່ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ການປະຕິວັດ, ຕໍ່ປະຊາຊົນ... ຈາກນັ້ນ ທັດສະນະຂອງລັດທິມາກກໍ່ຊ່ວຍໃຫ້ນັກປະພັນ ແລະ ສິລະປິນດ້ານວັດທະນະທຳຫຼາຍຄົນ ຟື້ນຄືນຈິດໃຈຂອງຕົນເອງ, ໄຕ່ຕອງເຖິງການເວລາ ແລະ ລະບຸຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ສັງຄົມຂອງນັກຂຽນຢ່າງເໝາະສົມ. ອີງໃສ່ພື້ນຖານແນວຄິດ - ທິດສະດີຂອງໂຄງຮ່າງ, ບົດປະພັນ “ວັນນະກຳແນວຄວາມຄິດ” ໂດຍດັ້ງທາຍມາຍ ພິມຈຳໜ່າຍຫຼັງຈາກນັ້ນໜຶ່ງປີ, ໄດ້ວິເຄາະ ແລະ ອະທິບາຍຫຼາຍບັນຫາວັນນະຄະດີຈາກທັດສະນະຂອງລັດທິມາກ ຢ່າງເປັນລະບົບ(7), ປະກອບສ່ວນຊ່ວຍໃຫ້ນັກຂຽນຫຼາຍຄົນຫັນປ່ຽນຈິດໃຈຂອງຕົນເອງ, ຮັບຮູ້ໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຕໍ່ປະເທດຊາດແລະສັງຄົມ ແລະ ແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າປະກົດການຂອງການເບິ່ງໂລກໃນແງ່ຮ້າຍ, ຄວາມສົງໄສ ແລະ ຄວາມເສຍທິດທາງໃນເມື່ອກ່ອນ.
ໂຄງຮ່າງ ກຳນົດການໃຊ້ວິທີຕ່າງໆໃນການຈັດຕັ້ງ, ຂົນຂວາຍ ແລະ ເຕົ້າໂຮມກຳລັງ ເພື່ອຕໍ່ສູ້ໃນຂົງເຂດວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ. ແບບວິທີການຕໍ່ສູ້ໃນ “ສະໜານຮົບ” ແນວຄິດ ວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ ທີ່ລະບຸໄວ້ຢ່າງຊັດເຈນໃນ ໂຄງຮ່າງ: ສວຍໃຊ້ຄວາມສາມາດເປີດເຜີຍ ແລະ ເຄິ່ງເປີດເຜີຍທັງໝົດ ເພື່ອໂຄສະນາ, ພິມຈຳໜ່າຍ, ຈັດຕັ້ງນັກຂຽນ, ຕໍ່ສູ້ຍາດເອົາສິດທິທີ່ແທ້ຈິງມາໃຫ້ນັກຂຽນ, ນັກຂ່າວ, ສິລະປິນ...; ປະສົມປະສານວິທີການລັບ ແລະ ເປີດເຜີຍ ເພື່ອລວມກິດຈະກໍາທາງວັດທະນະທໍາທີ່ກ້າວໜ້າທັງໝົດ ເຂົ້າຢູ່ພາຍໃຕ້ການນໍາພາຂອງພັກກຳມາຊີບມາກຊິດ(8). ຜົນສຳເລັດທີ່ໂດດເດັ່ນພາຍຫຼັງການນຳສະເໜີ ໂຄງຮ່າງ ແມ່ນການຈັດຕັ້ງສະມາຄົມວັດທະນະທຳກູ້ຊາດ ໂດຍການເຕົ້າໂຮມນັກວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປິນທີ່ມີຊື່ສຽງຈຳນວນຫຼາຍ ມາເປັນແກນນຳຂອງຂະບວນການວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ. ຜ່ານສະມາຄົນ, ພັກຂອງພວກເຮົາໄດ້ເຕົ້າໂຮມ, ອົບຮົມສຶກສາ ແລະ ຂົນຂວາຍນັກຂຽນ ແລະ ສິລະປິນ ໃຫ້ຈັດກິດຈະກຳວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ ເພື່ອຮັບໃຊ້ໂດຍກົງໃນໜ້າທີ່ກອບກູ້ປະເທດ, ປົດປ່ອຍຊາດ. ເມື່ອພື້ນທີ່ການຕໍ່ສູ້ແບບເປີດເຜີຍບໍ່ຄືໄລຍະປີ 1936-1939 ອີກຕໍ່ໄປ, ພັກມີແຜນນະໂຍບາຍນຳໃຊ້ບັນດາຮູບແບບການຕໍ່ສູ້ທີ່ເໝາະສົມ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ຊຸກຍູ້ການເຄື່ອນໄຫວຂອງສະມາຄົມເຜີຍແຜ່ພາສາແຫ່ງຊາດ ແລະ ສວຍໃຊ້ອົງການມວນຊົນທີ່ກໍ່ຕັ້ງໂດຍລ່າເມືອງຂຶ້ນຝຣັ່ງ ແລະ ຟາດຊິດຍີ່ປຸ່ນ ເພື່ອມີອິດທິພົນ ແລະ ເຜີຍແຜ່ນ້ຳໃຈຮັກຊາດ, ປຸກລຸກຄວາມຕື່ນຕົວ ແລະ ຊ່ວຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈອົງການຈັດຕັ້ງຫວຽດມິນ, ຊຸກຍູ້ການເຄື່ອນໄຫວທີ່ມີຜົນປະໂຫຍດຕໍ່ການປະຕິວັດ ແລະ ຈຳກັດຜົນກະທົບທີ່ເປັນອັນຕະລາຍຈາກມາດຕະການຕອບໂຕ້ໃນຂົງເຂດແນວຄິດ ແລະ ວັດທະນະທຳ ຂອງຝຣັ່ງແລະຍີ່ປຸ່ນ.
4. ຄຸນຄ່າທິດສະດີແລະພຶດຕິກຳຂອງໂຄງຮ່າງ ສືບຕໍ່ສ່ອງແສງສະຫວ່າງໃນການຕໍ່ສູ້ເພື່ອປົກປ້ອງພື້ນຖານແນວຄິດຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ, ປະຕິເສດທັດສະນະທີ່ຜິດພາດ ແລະ ເປັນສັດຕູໃນປະຈຸບັນ.
ໂຄງຮ່າງ ສະບັບນີ້ຖືກຖືວ່າເປັນໂຄງການວັດທະນະທຳທີ່ສ່ອງແສງທາງ, ຊີ້ນຳ, ເສີມຂະຫຍາຍແນວຮົບດ້ານວັດທະນະທຳ ໃນພາລະກິດແຫ່ງການກອບກູ້ປະເທດ ປົດປ່ອຍຊາດ ແລະ ສ້າງວັດທະນະທຳໃໝ່ ພາຍຫຼັງປະເທດເປັນເອກະລາດແລະເອກະພາບ. ເບິ່ງຈາກການຕໍ່ສູ້ປົກປັກຮັກສາຮາກຖານແນວຄິດຂອງພັກໃນປະຈຸບັນ, ໂຄງຮ່າງ ຍັງຮ້ອນແຮງແລະເປັນປະເດັນສະເພາະ:
- ໂຄງຮ່າງ ເກີດຂຶ້ນມາຈາກຄວາມຕ້ອງການຂອງການຕໍ່ສູ້ປົດປ່ອຍຊາດ ໃນໄລຍະເວລາທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ແລະ ຄວາມທ້າທາຍ ທີ່ເຄັ່ງຄັດຫຼາຍຢ່າງ, ມັນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຜ່າເຜີຍອົງອາດ, ຄວາມກ້າຫານ ແລະ ຈິດໃຈຕໍ່ສູ້. ຈິດໃຈຂອງໂຄງຮ່າງ ໃຫ້ເຫັນວ່າ, ເມື່ອຄວາມຂັດແຍ້ງທາງຊົນຊັ້ນ ແລະ ຄວາມຂັດແຍ້ງທາງຜົນປະໂຫຍດຂອງຊາດ ຍັງມີຢູ່ ດັ່ງນັ້ນ ການຕໍ່ສູ້ໃນແນວຮົບອຸດົມການແລະວັດທະນະທຳ ຈຶ່ງເປັນອາວຸດວິພາກວິຈານທີ່ສຳຄັນ ທີ່ພັກຕ້ອງກຳເອົາແລະນໍາໃຊ້ ເພື່ອປົກປ້ອງສັດຈະທຳ ແລະ ຄວາມຖືກຕ້ອງ, ປົກປັກຮັກສາຜົນປະໂຫຍດຂອງຊົນຊັ້ນແລະຂອງຊາດ, ຕໍ່ສູ້ກັບຄວາມຊົ່ວຊ້າ, ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ການຖົດຖອຍ, ສົ່ງເສີມແລະເຊີດຊູຄຸນຄ່າຂອງຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມ, ເປີດເສັ້ນທາງໃຫ້ແກ່ການປະຕິວັດສັງຄົມ. ແນວຄິດຊີ້ນຳທີ່ວ່າ ທຸກສິ່ງຢ່າງທີ່ຕ້ານຊາດ, ຕ້ານປະຊາຊົນ, ຝືນວິທະຍາສາດ ຈະຕ້ອງຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ຕໍ່ສູ້ຢ່າງເດັດດ່ຽວນັ້ນ ຍັງຄົງມີຄຸນຄ່າຢູ່ສຳລັບວັນນີ້ແລະພາຍໜ້າ. ວິທີສ້າງລະບົບວັດທະນະທຳໃໝ່ທີ່ເລີ່ມຕົ້ນຈາກການຕໍ່ຕ້ານປະຕິການ ການຖົດຖອຍ, ເຊື່ອມໂຍງການປະຕິວັດວັດທະນະທຳ ກັບການປະຕິວັດສັງຄົມນັ້ນ ຍັງສືບຕໍ່ສ່ອງແສງໃຫ້ແກ່ວຽກງານແນວຄິດ ແລະ ວັດທະນະທຳ. ເລື່ອງນີ້ກໍ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ວຽກງານກໍ່ສ້າງວັດທະນະທຳກ້າວໜ້າ ທີ່ເຂັ້ມຂົ້ນໄປດ້ວຍເອກະລັກປະຈຳຊາດ ຈະຕ້ອງວາງໜ້າທີ່ຕໍ່ສູ້ທາງແນວຄິດ ວັດທະນະທຳໃຫ້ຢູ່ໃນລະດັບທີ່ເໝາະສົມ, ໂດຍສະເພາະ ໃນສັງຄົມດິຈິຕອນ ທີ່ມີຜົນຜະລິດທາງວັດທະນະທຳຕ່າງປະເທດຈຳນວນຫຼາຍທີ່ບໍ່ເໝາະສົມກັບການສ້າງ ແລະ ອະນຸລັກເອກະລັກທາງວັດທະນະທຳຂອງຊາດ ແລະ ຍັງມີຄວາມສ່ຽງຈາກການບຸກລຸກທາງວັດທະນະທຳ ທີ່ຂົ່ມຂູ່ຜົນປະໂຫຍດຂອງຊາດ-ປະເທດຊາດ. ບໍ່ພຽງແຕ່ການຕໍ່ສູ້ກັບກອງກຳລັງສັດຕູແລະປະຕິການເທົ່ານັ້ນ ທີ່ຕ້ອງໃຊ້ອາວຸດທາງແນວຄິດແລະວັດທະນະທຳ, ຖ້າຢາກມີການຮ່ວມມືແລະການເຊື່ອມໂຍງທາງດ້ານວັດທະນະທຳຢ່າງມີປະສິດທິພາບ ກໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີການກຳນົດທິດທາງແນວຄິດ-ທິດສະດີທາງວັດທະນະທຳທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ສະຫຼາດສ່ອງໃສ. ການຂາດໜັງສືວັນນະກຳແລະສິລະປະ ທີ່ຄູ່ຄວນກັບພາລະກິດການປ່ຽນແປງໃໝ່ນັ້ນ, ໃນຫຼາຍກໍລະນີບໍ່ໄດ້ເກີດຈາກການຂາດຊັບພະຍາກອນການລົງທຶນ, ແຕ່ທີ່ສໍາຄັນກວ່ານັ້ນແມ່ນ ຍ້ອນແນວຄິດ-ທິດສະດີວັດທະນະທຳແລະສິລະປະ ບໍ່ມີຄວາມສາມາດພຽງພໍທີ່ຈະຊີ້ນໍາແລະນໍາພາ. ຈາກຈິດໃຈຂອງໂຄງຮ່າງ ໃຫ້ເຫັນວ່າ, ຢາກພັດທະນະລະບົບບວັດທະນະທຳຂອງຊາດ ແມ່ນຕ້ອງເລີ່ມຈາກການຍົກລະດັບຂອງວຽກງານແນວຄິດ-ທິດສະດີວັດທະນະທຳແລະສິລະປະ, ເຮັດໃຫ້ມັນມີຄວາມສາມາດພຽງພໍ ໃນການກຳນົດທິດທາງ, ນຳພາ, ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການ ຂອງການພັດທະນາປະເທດໃນໄລຍະໃໝ່.
- ຄຸນຄ່າທິດສະດີແລະພຶດຕິກຳຂອງໂຄງຮ່າງ ໃຫ້ເຫັນວ່າ, ໜ້າທີ່ຕໍ່ສູ້ທາງດ້ານແນວຄິດ-ທິດສະດີວັດທະນະທຳແລະສິລະປະ ໄດ້ວາງອອກມາໃນທຸກໄລຍະເວລາ, ແຕ່ອີງໃສ່ແຕ່ລະສະພາບການ, ຈຸດໝາຍ ແລະ ໜ້າທີ່ການປະຕິວັດທີ່ສະເພາະ ເພື່ອຈະເລືອກເອົາເນື້ອໃນການຕໍ່ສູ້ທີ່ເໝາະສົມ. ໃນປະຈຸບັນ, ລັດທິຈັກກະພັດນິຍົມທາງວັດທະນະທຳຍັງມີຢູ່ໃນຮູບແບບທີ່ຫຼາກຫຼາຍແລະຊັບຊ້ອນ, ແຜ່ກະຈາຍຜ່ານຫຼັກຄຳສອນທາງການເມືອງ-ຄວາມໝັ້ນຄົງ, ຜ່ານພະລັງອ່ອນ, ຜ່ານການສຶກສາໃນຕ່າງປະເທດ, ຜ່ານການສົ່ງອອກແລະນຳເຂົ້າຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳ, ຜ່ານເວທີດິຈິຕອນຂ້າມຊາຍແດນ ແລະອື່ນໆ. ບັນດາອິດທິກຳລັງສັດຕູ, ປະຕິການ, ສວຍໂອກາດທາງການເມືອງ ໃຊ້ທຸກວິທີການ ກົນອຸບາຍ ເພື່ອປະຕິເສດບັນດາຜົນສຳເລັດຂອງວັນນະກຳ ແລະ ສິລະປະການປະຕິວັດ, ບິດເບືອນແນວທາງວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ, ສົ່ງເສີມອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ “ສິລະປະທີ່ເປັນອິດສະລະຈາກການເມືອງ”, ພະຍາຍາມກະຕູ້ນແລະແກ່ດຶງປັນຍາຊົນ ແລະ ສິລະປິນ ຜ່ານທາງໄຊເບຣ໌ສະເປດ. ການບຸກໂຈມຕີຂອງສັດຕູໃນຂົງເຂດແນວຄິດ, ວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ ແມ່ນສັບສົນຫຼາຍ; ມີການເຄື່ອນໄຫວທຳລາຍຢ່າງເປີດເຜີຍ ເປີດແປນ; ມີການເຄື່ອນໄຫວບິດເບືອນ ແລະ ທຳລາຍທີ່ເລິດແລບແນບນຽນ ໂດຍເຊື່ອງຊ້ອນຢູ່ໃນເງົາຂອງຮູບພາບວັນນະຄະດີ ແລະ ສິລະປະ; ມີການເຄື່ອນໄຫວທຳລາຍຈາກພາຍໃນ ຫຼືຈາກພາຍນອກ; ມີການເຄື່ອນໄຫວສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດແລະ ປະສານງານທັງພາຍໃນແລະພາຍນອກ ແລະອື່ນໆ. ຜູ້ຖືປາກກາຫຼາຍຄົນບໍ່ຕັດສິນໃຈ ເອນອຽງ ສັ່ນຄອນ; ບາງຄົນທີ່ເຄີຍເຂົ້າຮ່ວມການປະຕິວັດມາດຽວນີ້ໄດ້ຫັນໄປ “ຫັນທຸງ”, “ກັບໃຈ” ແລະ ເຖິງກັບປະຕິເສດທັງ “ລູກທາງຈິດວິນຍານ” ຂອງພວກເຂົາກ່ອນໜ້ານີ້. ຈາກຈິດໃຈຂອງໂຄງຮ່າງ ໃຫ້ເຫັນວ່າ, ຖ້າຢາກຕໍ່ສູ້ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ຕ້ອງລະບຸໃຫ້ຖືກຕ້ອງເຖິງການປະກົດຕົວຂອງການທຳລາຍ, ການສວຍໂອກາດ ແລະ ການເສື່ອມໂຊມທາງແນວຄິດການເມືອງ ຫຼື ພຶດຕິກຳທີ່ເປັນອັນຕະລາຍຕໍ່ແນວຄິດແລະວັດທະນະທຳ, ບົນພື້ນຖານນັ້ນ ສາມາດກຳນົດວິທີການຕໍ່ສູ້ທີ່ຖືກຕ້ອງ ຕໍ່ແຕ່ລະເປົ້າໝາຍໄດ້. ໂລກໄຊເບຣ໌ ກາຍເປັນ “ແນວຮົບ” ຕົ້ນຕໍຂອງການຕໍ່ສູ້ທາງແນວຄິດ, ວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ ທີ່ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ແລະ ລັດຫວຽດນາມ ຕ້ອງກຳເອົາ ແລະ ຮັກສາຄວາມເປັນເຈົ້າການ ແລະ ຈັດຕັ້ງກອງກຳລັງຕໍ່ສູ້ທີ່ເດັດດ່ຽວແລະຄົບຊຸດ ໂດຍຜ່ານການຕໍ່ສູ້ທາງການເມືອງ, ແນວຄິດ, ວັດທະນະທຳ, ເສດຖະກິດ, ກົດໝາຍ, ການບໍລິຫານ...
- ແບບວິທີການນຳພາຂອງພັກມີບົດບາດສຳຄັນພິເສດ ໃນການຮັບປະກັນຜົນສຳເລັດຂອງການຕໍ່ສູ້ ໃນຂົງເຂດແນວຄິດແລະວັດທະນະທຳ. ໂຄງຮ່າງ ກຳເນີດຂຶ້ນມາເພື່ອກຳນົດວິທີ, ຮູບແບບ ແລະ ວິທີການນຳພາທີ່ຫຼາກຫຼາຍແລະຍືດຫຍຸ່ນຂອງພັກ ເຊິ່ງເໝາະສົມກັບ ຂົງເຂດວັດທະນະທຳແລະສິລະປະ, ກາຍເປັນປັດໄຈຕັດສິນຊີ້ຂາດທີ່ສຸດເພື່ອຮັບປະກັນຜົນສຳເລັດຂອງການຕໍ່ສູ້. ການຕໍ່ສູ້ທາງດ້ານແນວຄິດກ່ອນອື່ນໝົດຕ້ອງໃຊ້ອາວຸດທາງແນວຄິດ-ທິດສະດີທີ່ແຫຼມຄົມ ເຊິ່ງສາມາດເປີດໂປງພື້ນຖານທາງເສດຖະກິດ, ການເມືອງ, ຈິດຕະວິທະຍາ ແລະ ສັງຄົມ ຂອງທິດສະດີທັງໝົດ ທີ່ມີອິດທິພົນຕໍ່ຄວາມຄິດຂອງນັກຂຽນ ດັ່ງທີ່ໂຄງຮ່າງ ລະບຸໄວ້ຢ່າງຊັດເຈນ; ຕ້ອງການຜົນງານທາງທິດສະດີວັດທະນະທຳແລະສິລະປະທີ່ຄູ່ຄວນ, ສາມາດຊີ້ນຳ ແລະ ນຳພາ ການສ້າງວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ ຂອງປະເທດໃນຍຸກໃໝ່. ສືບຕໍ່ກໍ່ສ້າງ ແລະ ປ່ຽນແປງໃໝ່ ບັນດາຮູບແບບການຈັດຕັ້ງ ໃຫ້ເປັນສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງການເຄື່ອນໄຫວ ຂອງບັນດາຜູ້ສ້າງວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ - ທັງສຳລັບຊົນຊັ້ນສູງແລະມວນຊົນ - ຜ່ານນັ້ນ ເຕົ້າໂຮມບັນດາກຳລັງຕໍ່ສູ້ ໃນຂົງເຂດແນວຄິດ ແລະ ວັດທະນະທຳ. ໃນໄລຍະປະຈຸບັນ, ນັ້ນແມ່ນບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມ-ອາຊີບ ຂອງນັກຂຽນແລະສິລະປິນ, ມະຫາວິທະຍາໄລປົກຄອງຕົນເອງ ຫຼືສະຖາບັນຄົ້ນຄວ້າຂອງປັນຍາຊົນ, “think tank” ຂອງຜູ້ຊ່ຽວຊານ, ສະຖາບັນສື່ມວນຊົນ, ອົງການພິມຈຳໜ່າຍ, ເວທີປາໄສ, ລວມທັງກຸ່ມປະຕິບັດງານ ແລະ ຕໍ່ສູ້ໂດຍກົງໃນໂລກໄຊເບຮ໌. ຕິດກັບການກໍ່ສ້າງບັນດາສະຖາບັນ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງນັ້ນ ແມ່ນການເອົາໃຈໃສ່ພັດທະນາຖັນແຖວພະນັກງານຫຼັກແຫຼ່ງ ໃນຂົງເຂດວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ, ພິເສດແມ່ນປັນຍາຊົນ, ສິລະປິນ, ຜູ້ຊ່ຽວຊານ ແລະ ນັກວິທະຍາສາດ ທີ່ມີຫຼັກໝັ້ນທາງການເມືອງທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ມີຄວາມສ້ຽມແຫຼມທາງທິດສະດີ, ມີປະສົບການໃນທາງປະຕິບັດ ແລະ ມີຊື່ສຽງໃນດ້ານການເຕົ້າໂຮມກຳລັງສະຕິປັນຍາ. ໂຄງຮ່າງ ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງຈິດໃຈບໍ່ “ລວມທຸກຢ່າງເຂົ້າກັນທັງໝົດ”, ໂດຍແຍກແນວຄິດວັດທະນະທຳປະຕິການອອກຈາກແນວຄິດທີ່ມີຜົນກະທົບຕໍ່ການເຄື່ອນໄຫວສ້າງສັນຂອງນັກປະພັນ ແລະ ສິລະປິນ ແຕ່ບໍ່ມີປະໂຫຍດຕໍ່ວຽກງານປະຕິວັດ ໃນໄລຍະເວລາສະເພາະ; ພວກນັກຂຽນທີ່ເປັນລູກມື, ພວກທີ່ຕິດສົ້ນເທົ້າຂອງຊາວຕ່າງປະເທດ ແລະ ຜູ້ທີ່ລັງເລ, ລະແວງສົງໄສ, ສັ່ນຄອນ, ເອນອ່ຽງ; ຜູ້ທີ່ສະແດງຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ສັງຄົມຂອງປັນຍາຊົນໂດຍການວິພາກວິຈານ ກັບຜູ້ທີ່ໃຊ້ຊື່ “ການວິພາກວິຈານ” ເພື່ອທຳລາຍ... ໜ້າທີ່ຂອງການຕໍ່ສູ້ໃນຂົງເຂດແນວຄິດ-ທິດສະດີທາງວັດທະນະທຳ ແລະ ສິລະປະ ແມ່ນທັບມ້າງນະໂຍບາຍ ແລະ ກົນອຸບາຍລ່າເມືອງຂຶ້ນທາງວັດທະນະທຳທັງໝົດ, ເຮັດໃຫ້ພວກປະຕິການ ພວກສວຍໂອກາດຖືກໂດດດ່ຽວ, ແຕ່ສຶກສາອົບຮົມ, ຊວນເຊື່ອ ແລະ ດຶງດູດຄົນທີ່ລັງເລໃຫ້ມາຢືນຢູ່ຂ້າງຊາດ ຮ່ວມກັບປະຊາຊົນ, ເພື່ອຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມຖືກຕ້ອງ. ຍ້ອນໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳຂອງໂຄງຮ່າງ, ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ໄດ້ອົບຮົມສຶກສາ ແລະ ດຶງດູດນັກວັດທະນະທຳ, ນັກປະພັນ ແລະ ສິລະປິນຫຼາຍຄົນ ທີ່ເມື່ອກ່ອນເຄີຍຢູ່ໂດດດ່ຽວແລະລົບລີ້ຢູ່ໃນ “ຫໍຄອຍງາຊ້າງສິລະປະ” ໃຫ້ຄ່ອຍໆປ່ຽນແປງຫຼັກໝັ້ນ, ເຂົ້າຮ່ວມພາລະກິດການກອບກູ້ປະເທດ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ສັງຄົມຂອງນັກຂຽນ ແລະ ປະກອບສ່ວນທີ່ສຳຄັນຫຼາຍຢ່າງ ເພື່ອປະຊາຊົນ ແລະ ປະເທດຊາດ./.
--------------------
(1) ໄດ້ຮັບການອະນຸມັດໃນກອງປະຊຸມຄະນະປະຈຳສູນກາງພັກ ເດືອນກຸມພາ 1943, ປະຊຸມທີ່ ວ້ອງລາ, ດົງແອງ, ຝຸກອຽນ.
(2), (3) ເອກະສານຄົບຊຸດຂອງພັກ, ສພຈ. ການເມືອງແຫ່ງຊາດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2000, ເຫຼັ້ມ 7, ໜ້າ 283, 301.
(4), (5), (6) ເອກະສານຄົບຊຸດຂອງພັກ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 7, ໜ້າ 318, 319, 320.
(7) ເບິ່ງ: ຟ້ານ ກວາງ ລອງ: “ທີ່ຕັ້ງ ແລະ ບົດບາດຂອງວັດທະນະທຳໃນໄຊຊະນະຂອງການປະຕິວັດເດືອນສິງຫາປີ 1945”, ເວັບໄຊຂອງສະພາທິດສະດີສູນກາງ, ວັນທີ 30 ສິງຫາ 2018, https://hdll.vn/vi/nghien-cuu---trao-doi/vi-tri-va-vai-tro-cua-van-hoa-trong-thang-loi-cua-cach-mang-thang-tam-nam-1945.html
(8) ເບິ່ງ: ເອກະສານຄົບຊຸດຂອງພັກ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 7, ໜ້າ 320-321
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 1009 (ເດືອນມີນາ 2023)
