ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງສັງຄົມ ປະກອບສ່ວນເພີ່ມເຕີມໃຫ້ລັດ ແລະຈຳກັດຂໍ້ບົກພ່ອງຂອງຕະຫຼາດ
04:43, 16-04-2020
ວກ. ອອນໄລ - ການແກ້ໄຂສາຍພົວພັນລະຫວ່າງລັດ, ຕະຫຼາດແລະສັງຄົມແມ່ນໜຶ່ງໃນແປດສາຍພົວພັນອັນພື້ນຖານ ທີ່ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໄດ້ສະຫຼຸບສັງລວມແລະພັດທະນາຂຶ້ນສູ່ລະດັບທິດສະດີ ເພື່ອຊີ້ນຳຂະບວນການປ່ຽນແປງໃໝ່ປະເທດຢ່າງຮອບດ້ານ. ແຕ່, ບົດບາດຂອງປັດໄຈ “ສັງຄົມ” ໃນການພົວພັນກັບ “ລັດ” ແລະ “ຕະຫຼາດ” ບໍ່ໄດ້ຮັບການຊີ້ແຈງເປັນເວລາດົນນານ. ບົດຄວາມນີ້ເລີ່ມອະທິບາຍບົດບາດຂອງສັງຄົມໃນການປະກອບສ່ວນເພີ່ມເຕີມໃຫ້ລັດ ແລະ ຈຳກັດຂໍ້ບົກພ່ອງຂອງຕະຫຼາດໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ.
ພັດທະນາໂຮງໝໍທີ່ດຳເນີນງານຕາມຫຼັກການບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ ທີ່ສະໜອງໂດຍໜ່ວຍງານນອກພາກລັດ ເພື່ອຍົກສູງຄຸນນະພາບການບໍລິການກວດແລະປົວພະຍາດ ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການທີ່ນັບມື້ນັບສູງຂອງປະຊາຊົນ (ພາບປະກອບ)
ຕະຫຼາດມີຂໍ້ບົກພ່ອງແມ່ນການຫາຜົນກຳໄລສູງສຸດ, ດຳເນີນງານຕາມກົດເກນ “ເຂັ້ມແຂງຈະມີໄຊ, ອ່ອນແອຈະເສຍໄຊ”, ຍົກເລີກໂອກາດໃນການພັດທະນາຂອງກຸ່ມດ້ອຍໂອກາດໃນສັງຄົມເນື່ອງຈາກສິ່ງກີດຂວາງຂອງສະພາບທຳມະຊາດ, ປັດໄຈທາງຊີວະພາບແຕ່ກຳເນີດ ຫຼືຄວາມສ່ຽງທາງສັງຄົມ. ລັດມີຂໍ້ຈຳກັດຢູ່ທີ່ ມັນຍາກທີ່ຈະນຳໃຊ້ນະໂຍບາຍສັງຄົມໃຫ້ເປົ້າໝາຍປະຊາກອນທຸກພາກສ່ວນ ເມື່ອຊັບພະຍາກອນຂາດແຄນ ຫຼືຖືກຄອບງຳໂດຍ“ກຸ່ມຜົນປະໂຫຍດ” ກໍ່ຄືສະພາບການອາດຍາສິດຂອງກົງຈັກບໍລິຫາຄຸ້ມຄອງ. ຖ້າຫາກຂາດກົນໄກຄວບຄຸມອຳນາດທີ່ມີປະສິດທິຜົນ, ວິສາຫະກິດບາງແຫ່ງມັກຈະສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດກັບເຈົ້າໜ້າທີ່ຂອງລັດທີ່ເສື່ອມໂຊມປ່ຽນທາດ ເພື່ອສ້າງ“ກຸ່ມສະແຫວງຫາປະໂຫຍດ”, ທັງເຮັດໃຫ້ບັນດາກົດເກນຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດຖືກບິດບ້ຽວໄປ, ທັງບິດເບືອນນະໂຍບາຍສາທາລະນະ. ດັ່ນນັ້ນ, ຈຳເປັນຕ້ອງເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດສັງຄົມ ເພື່ອເພີ່ມເຕີນໃຫ້ລັດແລະຈຳກັດຂໍ້ບົດພ່ອງຂອງຕະຫຼາດ, ເຊັ່ນເຂົ້າຮ່ວມໃນການສະໜອງການບໍລິການສາທາລະນະບາງຢ່າງທີ່ລັດມອບໝາຍໃຫ້; ສ້າງກົນໄກເຂົ້າຮ່ວມໃນການຕິດຕາມກວດກາ, ວິຈານສັງຄົມໃນເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ, ຮັບປະກັນວ່າສຽງຂອງບັນດາຊົນຊັ້ນ, ຊັ້ນຄົນແລະກຸ່ມສັງຄົມ ຖືກສົ່ງຕໍ່ຢ່າງສົມດຸນເຖິງອົງການສ້າງນະໂຍບາຍ, ຫຼີກລ້ຽງການມີ“ກຸ່ມຜົນປະໂຫຍດ” ຄອບລຳຂໍ້ມູນຂ່າວສານ“ສົ້ນເຂົ້າ”, ເຮັດໃຫ້ຂໍ້ມູນບໍ່ສົມສ່ວນ; ເຂົ້າຮ່ວມໃນການຄວບຄຸມຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງການສະໜອງແລະຄວາມຕ້ອງການໃນຕະຫຼາດໂດຍຜ່ານສະມາຄົມ, ສະມາພັນ.
ເວົ້າເຖິງ“ສັງຄົມ”, ໃນເງື່ອນໄຂຕົວຈິງຂອງຫວຽດນາມປະກອບດ້ວຍບັນດາເຈົ້າພາບດັ່ງນີ້: ແນວໂຮມປະເທດຊາດ, ບັນດາອົງການການເມືອງ-ສັງຄົມ, ບັນດາອົງການການເມືອງ-ສັງຄົມ-ອາຊີບ, ບັນດາສະມາຄົມຂະແໜງອາຊີບ, ບັນດາອົງການທາງສັງຄົມທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ບັນດາອົງການຊຸມຊົນ, ວິສາຫະກິດສັງຄົມ, ບັນດາສະຖາບັນຄົ້ນຄວ້າ, ກອງທຶນ... ທີ່ເຄື່ອນໄຫວເພື່ອຈຸດປະສົງບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ. ເພື່ອເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດສັງຄົມໃນຄວາມສຳພັນກັບລັດແລະຕະຫຼາດ, ຕ້ອງສຸມໃສ່ບາງບັນຫາຕໍ່ໄປນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ຍົກສູງບົດບາດຂອງສະມາຄົມຜູ້ຜະລິດແລະຜູ້ບໍລິໂພກໃນລະບົບເສດຖະກິດສະໄໝໃໝ່.
ຮັບປະກັນຄວາມສົມບູນຂອງຂໍ້ມູນເມື່ອສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຂະບວນການທາງກົດໝາຍແລະນະໂຍບາຍ ໂດຍຜ່ານການປັບປຸງກົນໄກເພື່ອໃຫ້ບັນດາສະມາຄົມຂະແໜງອາຊີບ ມີໂອກາດເທົ່າທຽມກັນເມື່ອເຂົ້າຮ່ວມການຕິດຕາມກວດກາແລະວິຈານສັງຄົມ, ປະກອບຄວາມຄິດເຫັນປັບປຸງບູລະນະຮ່າງນະໂຍບາຍ, ບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ສະມາຄົມນີ້ບັງບຽດສຽງຂອງສະມາຄົມອື່ນ. ປັບປຸງບູລະນະລະບົບກົດໝາຍທີ່ຊຸກຍູ້ຄວາມເປີດເຜີຍ, ໂປ່ງໃສຂອງການເຄື່ອນໄຫວສົ່ງຂໍ້ມູນຂ່າວສານເຖິງຜູ້ສ້າງນະໂຍບາຍ, ປ້ອງກັນແລະກຳຈັດການກະທຳວິ້ງເຕັ້ນ “ໃຕ້ດິນ", ຜິດກົດໝາຍ, ຍາດເອົາຂໍ້ໄດ້ປຽບໃຫ້“ກຸ່ມຜົນປະໂຫຍດ”ນີ້ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ, ຂົ່ມຂູ່ຜົນປະໂຫຍດອັນຊອບທຳຂອງສະມາຊິກໃນສັງຄົມ, ເຊິ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມບໍ່ຍຸດຕິທຳທາງສັງຄົມທີ່ເກີດຂຶ້ນຈາກນະໂຍບາຍທີ່ລຳອຽງແລະບິດບ້ຽວ. ການສ້າງຄວາມສົມດຸນລະຫວ່າງສຽງຂອງສະມາຄົມຂະແໜງອາຊີບຕ່າງໆ ຍັງປະກອບສ່ວນຊ່ວຍໃຫ້ການແຂ່ງຂັນສົດໃສໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ທີ່ໄດ້ຮັບປະກັນຕັ້ງແຕ່ຂອດກະກຽມ “ກົດລະບຽບຂອງເກມ”, ປ້ອງກັນຄວາມລຳອຽງຂອງນະໂຍບາຍເມື່ອຖືກຄອບງຳໂດຍ "ກຸ່ມຜົນປະໂຫຍດ” ທີ່ມີອຳນາດ.
ຊຸກຍູ້ຄວາມສົມດຸນທາງດ້ານສິດທິໃນການສື່ຂ່າວ, ສິດທິໃນການຕິດຕາມກວດກາແລະວິຈານສັງຄົມ ລະຫວ່າງສະມາຄົມຜູ້ບໍລິໂພກ ກັບສະມາຄົມຜູ້ຜະລິດແລະແຈກຢາຍ ໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດສະໄໝໃໝ່. ນີ້ແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການທີ່ສຳຄັນເພື່ອກໍ່ສ້າງຕະຫຼາດສິນຄ້າ, ການບໍລິການທັນສະໄໝ, ຍ້ອນວ່າຜູ້ຜະລິດແລະແຈກຢາຍເວລາໃດກໍ່ຢາກປະຕິບັດການຜູກຂາດ, ຂຶ້ນລາຄາ, ໂຄສະນາຫຼາຍເກີນໄປໃຫ້ຜະລິດຕະພັນຂອງຕົນ, ແຕ່ຜູ້ບໍລິໂພກມີຄວາມຕ້ອງການຊອກຫາລາຄາທີ່ເໝາະສົມ, ຄຸນນະພາບດີ, ໂດຍສະເພາະສິນຄ້າແລະບໍລິການທີ່ຍາກທີ່ຈະວັດແທກມູນຄ່າທີ່ບໍລິສຸດຜ່ານລາຄາຕະຫຼາດ ຫຼືຍາກທີ່ຈະຮັບຮູ້ໂດຍວິທີການທຳມະດາ. ໃນເງື່ອນໄຂສິດທິຂອງຜູ້ບໍລິໂພກຖືກເສຍປຽບທຽບກັບສິດທິຂອງຜູ້ຜະລິດແລະແຈກຢາຍຄືໃນປະຈຸບັນ, ຕ້ອງມີກົນໄກຊຸກຍູ້ແລະປົກປ້ອງສິດທິຂອງຜູ້ບໍລິໂພກໃນສະມາຄົນຂອງຕົນ, ຮັບປະກັນຄວບຄຸມກົນອຸບາຍທີ່ບໍ່ຊອບທຳຂອງຜູ້ຜະລິດແລະແຈກຢາຍທີ່ຜິດກັບຄຸນຄ່າຂອງຄວາມຊື່ສັດທາງທຸລະກິດ.
ເວົ້າເຖິງສະມາຄົມຂະແໜງອາຊີບແມ່ນເວົ້າເຖິງການເຊື່ອນຕໍ່, ແບ່ງປັນຂໍ້ມູນຂ່າວສານກ່ຽວກັບບັນດາປັດໄຈສົ້ນເຂົ້າ, ຂະບວນການຜະລິດ ກໍ່ຄືການແຈກຢາຍຜະລິດຕະພັນເຖິງມືຜູ້ບໍລິໂພກ. ການເຊື່ອມຕໍ່, ຮ່ວມມື, ແບ່ງປັນຢ່າງຕື່ນຕົວສະໝັກໃຈລະຫວ່າງບັນດາສະມາຊິກສະມາຄົມ ເຮັດໃຫ້ບັນດາຂອດການຜະລິດ, ການແຈກຢາຍ, ການຈໍລະຈອນສິນຄ້າ, ການຊອກຫາຕະຫຼາດມີລັກສະນະ “ແຜນການ” ຕາມຂະແໜງສິນຄ້າ, ຫຼຸດຜ່ອນລັກສະນະເກີດເອງຂອງຕະຫຼາດ. ໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດສະໄໝໃໝ່, ການເຄື່ອນໄຫວເຊື່ອມຕໍ່, ຮ່ວມມື, ແບ່ງປັນຂໍ້ມູນຂ່າວສານລະຫວ່າງບັນດາສະມາຊິກຂອງສະມາຄົມຂະແໜງອາຊີບ ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການດັດສົມການພົວພັນການສະໜອງຄວາມຕ້ອງການໃນຕະຫຼາດ, ຊົດເຊີຍຂໍ້ຈຳກັດຂອງແຕ່ລະວິສາຫະກິດ. ສະພາບການສະໜອງລື່ນກາຍຄວາມຕ້ອງການໄດ້ກໍ່ໃຫ້ເກີດວິກິດການຫຼາຍຄັ້ງໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດດັ້ງເດີມ ເຊິ່ງໄດ້ຖືກຈຳກັດສ່ວນໜຶ່ງໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດສະໄໝໃໝ່ ຍ້ອນອາໄສການເຊື່ອມຕໍ່ແບ່ງປັນຂໍ້ມູນຂ່າວສານ, ການແບ່ງງານລະຫວ່າງບັນດາສະມາຊິກຂອງສະມາຄົມຂະແໜງອາຊີບ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນການຄາດຄະເນຄວາມຕ້ອງການຂອງຕະຫຼາດສຳລັບແຕ່ລະຂະແໜງສີນຄ້າ ແລະ ກຳນົດປະລິມານການຜະລິດສຳລັບແຕ່ລະວິສາຫະກິດສະມາຊິກ. ເມື່ອບັນດາສະມາຄົມອາຊີບ, ສະມາພັນອາຊີບພັດທະນາເຖິງລະດັບສູງຍັງໄດ້ສ້າງສະພາບແວດລ້ອມແລະເງື່ອນໄຂໃຫ້ວິສາຫະກິດສະມາຊິກເຂົ້າຮ່ວມໃນເຄືອຂ່າຍການຜະລິດ, ພວງພະນັງຄຸນຄ່າ, ຫັນເປັນຂະບວນການແລະຫັນເປັນມາດຕະຖານຕໍ່ທຸກຂອດ ນັບແຕ່ການຜະລິດ, ການປຸງແຕ່ງ, ການຫຸ້ມຫໍ່, ການເກັບຮັກສາ, ການລົງທະບຽນແຫຼ່ງກຳເນີດສິນຄ້າ, ການແຈກຢາຍ ຈົນເຖິງການປົກປ້ອງສິດຜົນປະໂຫຍດອັນຊອບທຳໃນການທຸລະກິດ (ປົກປ້ອງສິດທິໃນຊັບສິນ, ຕ້ານການແຂ່ງຂັນທີ່ບໍ່ສົດໃສ...), ໂດຍສະເພາະແມ່ນສຳລັບວິສາຫະກິດຂະໜາດກາງແລະຂະໜາດນ້ອຍ. ບັນດາສະມາຄົມ, ສະມາພັນໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດສະໄໝໃໝ່ ຍັງໄດ້ສ້າງຕັ້ງໂຮງຮຽນເພື່ອຝຶກອົບຮົມຊັບພະຍາກອນມະນຸດສຳລັບຂະແໜງອາຊີບຂອງຕົນ ຕາມການສະເໜີຂອງແຕ່ລະວິສາຫະກິດ. ເມື່ອທຽບກັບຊັບພະຍາກອນມະນຸດທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມຈາກສະຖາບັນຂອງລັດ, ຊັບພະຍາກອນມະນຸດທີ່ໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມແລະສະໜອງຈາກສະມາຄົມຂະແໜງອາຊີບ ມັກຈະຕິດກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງວິສາຫະກິດ, ມີຄວາມຄ່ອງຕົວໄວກັບການຜັນປ່ຽນຂອງຕະຫຼາດແຮງງານ. ເພາະສະນັ້ນ, ລັດຄວນຄົ້ນຄວ້າແລະມອບໝາຍກິດຈະການຝຶກອົບຮົມບາງສ່ວນໃຫ້ສະມາຄົມຂະແໜງອາຊີບ, ສະໜັບສະໜູນສະມາຄົມຕ່າງໆໃນການເປີດໂຮງຮຽນຝຶກອາຊີບ.
ທີສອງ, ປັບປຸງບູລະນະກົນໄກ, ນະໂຍບາຍເພື່ອສົ່ງເສີມເອກະຊົນລົງທຶນພັດທະນາການບໍລິການສັງຄົມ ທີ່ດຳເນີນງານຕາມຫຼັກການບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ (non-profit) ເພື່ອແບ່ງປັນສ່ວນໜຶ່ງຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການໃຫ້ບໍລິການພາລະກິດສາທາລະນະກັບລັດ
ຄວນຮັບຮູ້ວ່າ ໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ, ລັດເຮັດໃນສິ່ງທີ່ເອກະຊົນບໍ່ເຮັດຫຼືຍັງບໍ່ທັນເຮັດ. ລັດມີໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຕອບສະໜອງບໍລິການສະທາລະນະອັນພື້ນຖານ ຈຳເປັນ, ແຕ່ລັດອາດຈະມອບສິດໃຫ້ເອກະຊົນເຂົ້າຮ່ວມໃນບັນດາຂັ້ນຕອນ, ຮູບການບໍລິການທີ່ຕ່າງກັນ, ໂດຍສະເພາະບັນດາຂົງເຂດຫຼືຂັ້ນຕອນບໍລິການທີ່ອາດຈະຫັນເປັນສັງຄົມໄດ້ດີ. ສຳລັບບັນດາການບໍລິການສາທາລະນະທີ່ໄດ້ມອບສິດໃຫ້ເອກະຊົນນັ້ນ ລັດປະຕິບັດຄວາມຮັບຜິດຊອບຄຸ້ມຄອງຂອງຕົນດ້ວຍການປັບປຸງລະບົບກົດໝາຍກ່ຽວກັບອົງການທີ່ບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ, ຮັບປະກັນໃຫ້ບັນດາອົງການເຫຼົ່ານີ້ເຄື່ອນໄຫວຖືກຕ້ອງກັບລັກສະນະເພື່ອຈຸດໝາຍບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ, ກວດກາຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິການໂດຍຜ່ານອົງການສະເພາະການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ. ບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລບໍ່ໝາຍຄວາມວ່າຈະບໍ່ມີກຳໄລ, ແຕ່ບັນຫາແມ່ນທ່າທີ່ແລະວິທີໃຊ້ຜົນກຳໄລເພື່ອຮັບໃຊ້ພາລະໜ້າທີ່ຂອງອົງການຈັດຕັ້ງ, ຖືກຄວບຄຸມໂດຍກົດໝາຍ, ກົນໄກ, ນະໂຍບາຍແລະຮູບແບບການຈັດຕັ້ງຄຸ້ມຄອງທີ່ເໝາະສົມ. ວິສາຫະກິດເວລາໃດກໍ່ຕັ້ງເປົ້າໝາຍໃຫ້ຕົນເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຖືຫຸ້ນມີກຳໄລຫຼາຍສຸດ ແລະ ນຳເອົາຄຸນຄ່ານຳໃຊ້ມາໃຫ້ລູກຄ້າ. ອົງການສະໜອງບໍລິການທີ່ບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລແມ່ນມີພາລະໜ້າທີ່ສັງຄົມ, ຖືກດັດສົມໂດຍຄຸນຄ່າທາງສິນທຳ, ມະນຸດສະທຳ. ການສະໜອງບໍລິການສັງຄົມທີ່ບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລຂອງໂຮງຮຽນ, ໂຮງໝໍ, ສູນ,... ມີຄວາມໝາຍແບ່ງປັນພາລະທາງດ້ານແຮງງານແລະການເງິນງົບປະມານ, ເຊິ່ງທາດແທ້ແມ່ນປະຕິບັດການມອບສິດຂອງລັດໃນການສະໜອງບໍລິການພາລະກິດສາທາລະນະ. ໃນເງື່ອນໄຂການບັນຈຸພະນັກງານຂອງບັນດາໜ່ວຍພາລະກິດພາກລັດກຳລັງກາຍເປັນພາລະໜັກໜ່ວງຂອງງົບປະມານນັ້ນ ການພັດທະນາບັນດາໂຮງຮຽນ, ໂຮງໝໍ, ສູນ... ທີ່ເຄື່ອນໄຫວຕາມຫຼັກການບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລໂດຍຂົງເຂດນອກພາກລັດໃຫ້ບໍລິການ ຖືກຖືວ່າວິທີແກ້ໄຂທີ່ສຳຄັນໃນຂະບວນການປ່ຽນແປງໃໝ່, ປັບໂຄງສ້າງຂອງໜ່ວຍພາລະກິດພາກລັດ ແລະ ຍົກສູງຄຸນນະພາບການບໍລິການຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການທີ່ນັບມື້ນັບສູງຂອງປະຊາຊົນ.
ປ່ຽນແປງໃໝ່ພາສີມໍລະດົກຕາມທິດສົ່ງເສີມເອກະຊົນຍ້າຍຊັບສິນມໍລະດົກໄປລົງທຶນໃນການພັດທະນາບໍລິການສັງຄົມເຊັ່ນ ເປີດໂຮງຮຽນ, ໂຮງໝໍ, ສູນ, ກອງທຶນວິທະຍາສາດ,...ເຄື່ອນໄຫວຕາມຫຼັກການບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ. ເກັບພາສີສູງຕໍ່ຊັບສິນມໍລະດົກ, ໄປຄຽງຄູ່ກັບການຍົກເວັ້ນພາສີສຳລັບຜູ້ຍ້າຍຊັບສິນມໍລະດົກໄປລົງທຶນໃນການພັດທະນາບໍລິການສັງຄົມ ທີ່ເຄື່ອນໄຫວຕາມຫຼັກການບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ. ດ້ວຍມາດຕະການນີ້, ລັດຈະດຶງດູດແຫຼ່ງພະລັງຂອງເອກະຊົນເພື່ອລົງທຶນພັດທະນາບໍລິການສັງຄົມທີ່ບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ, ເພີ່ມເຕີມໃຫ້ແຫຼ່ງພະລັງຂອງລັດ.
ນະໂຍບາຍພາສີຍັງສົ່ງເສີມວິສາຫະກິດເອກະຊົນຍົກຍ້າຍຜົນກຳໄລກ່ອນເສຍພາສີສ່ວນໜຶ່ງ ໄປລົງທຶນພັດທະນາບໍລິການສັງຄົມທີ່ເຄື່ອນໄຫວຕາມຫຼັກການບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ (ການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ, ການຄົ້ນຄວ້າວິທະຍາສາດ, ເຮັດການສົງເຄາະ, ກິດຈະກຳມະນຸດສະທຳ...). ບັນດາວິສາຫະກິດທີ່ລົງທຶນພັດທະນາບໍລິການສັງຄົມບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລຈະໄດ້ຍົກເວັ້ນພາສີ, ໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອທາງດ້ານທີ່ດິນແລະການຊ່ວຍເຫຼືອອື່ນໆຈາກລັດ. ໃນເງື່ອນໄຂຂະໜາດຊັບສິນຂອງວິສາຫະກິດໃນຂົງເຂດເສດຖະກິດເອກະຊົນຂອງຫວຽດນາມຍັງນ້ອຍ, ໃນສະເພາະໜ້າ ຈະສົ່ງເສີມໃຫ້ມັນພັດທະນາ, ແຕ່ພ້ອມກັນກັບການເຕີບໃຫຍ່ຂະຫຍາຍຕົວຢ່າງໄວວາຂອງເສດຖະກິດເອກະຊົນ, ໃນອະນາຄົດ ນະໂຍບາຍພາສີຈະຕ້ອງດັດສົມແຮງກວ່າອີກ ເພື່ອຊຸກຍູ້ເອກະຊົນເຂົ້າຮ່ວມການພັດທະນາບໍລິການສັງຄົມ ການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ, ວັດທະນະທຳ, ສິລະປະກຳ, ສັງຄົມສົງເຄາະ, ປົກປ້ອງສະພາບແວດລ້ອມ, ກຸສົນລະກຳ, ກໍ່ຄືປະຕິບັດໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບສັງຄົມອື່ນໆ...ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຕ້ອງປັບປຸງບູລະນະກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ ເພື່ອຈຳກັດສະພາບການວິສາຫະກິດ “ຊ່ອນຕົວ” ໃນກິດຈະກຳບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລເພື່ອໂອນລາຄາແລະຫຼີກລ່ຽງພາສີ. ການຄຸ້ມຄອງການເງິນຂອງບັນດາໂຮງຮຽນ, ໂຮງໝໍ, ສູນ...ຂຶ້ນກັບກຸ່ມເສດຖະກິດເອກະຊົນ, ທີ່ໄດ້ປະກາດການເຄື່ອນໄຫວຕາມຫຼັກການບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລນັ້ນ ຕ້ອງໄດ້ແຍກອອກຈາກການເຄື່ອນໄຫວການເງິນບໍລິສັດ. ວິສາຫະກິດພຽງແຕ່ເຮັດໜ້າທີ່ຜູ້ອຸປະຖຳເທົ່ານັ້ນ, ບໍ່ແຊກແຊງເຂົ້າໃນການເຄື່ອນໄຫວວິຊາສະເພາະແລະການຄຸ້ມຄອງການເງິນຕາມຫຼັກການບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລຂອງອົງການເຫຼົ່ານີ້, ເພື່ອກີດກັ້ນການເຄື່ອນໄຫວໂອນລາຄາຫຼືຫຼີກລ່ຽງພາສີ.
ພັດທະນາ“ວິສາຫະກິດສັງຄົມ" ແມ່ນທາງເດີນໜຶ່ງຂອງການກໍ່ສ້າງລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິນົມ ເພື່ອແກ້ໄຂວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ແຮງງານພາກສ່ວນໜຶ່ງທີ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການເຂົ້າຮ່ວມສັງຄົມ, ຊຸກຍູ້ຄວາມຕັ້ງໜ້າແລະເຈດຈຳນົງບືນຕົວຂຶ້ນດ້ວຍຕົນເອງ, ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມເອື່ອຍອີງ ລໍຖ້າຂອງຄົນທຸກຍາກ, ຜູ້ດ້ອຍໂອກາດ. ປັບປຸງບູລະນະສະພາບແວດລ້ອມທາງກົດໝາຍເພື່ອໃຫ້ເອກະຊົນແລະບັນດາອົງການສັງຄົມມີຄວາມຕັ້ງໜ້າໃນການລົງທຶນພັດທະນາວິສາຫະກິດສັງຄົມ ເພື່ອແກ້ໄຂວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ແຮງງານຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ, ຄົນພິການ, ຜູ້ດ້ອຍໂອກາດ. ລັດສ້າງພື້ນທີ່ທີ່ດິນ, ຍົກເວັ້ນພາສີ, ຄວບຄຸມແໜ້ນອັດຕາກຳໄລທີ່ວິສາຫະກິດໃຊ້ເພື່ອເປີດກວ້າງການພັດທະນາວິສາຫະກິດສັງຄົມ.
ທີສາມ, ຍູ້ແຮງການຫັນເປັນສັງຄົມຕໍ່ການບໍລິການພາລະກິດສາທາລະນະຈຳນວນໜຶ່ງ, ຍົກສູງຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ລັດແລະປະຊາຊົນ ຂອງບັນດາອົງການສັງຄົມ, ອົງການຊຸມຊົນ ເມື່ອຮັບອະນຸຍາດສະໜອງບໍລິການສັງຄົມທີ່ເຄື່ອນໄຫວຕາມຫຼັກການບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ.
ການຄຸ້ມຄອງການບໍລິການພາລະກິດສາທາລະນະປະກອບດ້ວຍ 3 ອົງປະກອບ: ການເກັບຄ່າທຳນຽມ (ຫຼືລາຄາພາຍໃຕ້ຮູບການຄ່າທຳນຽມ) ເພື່ອຮັບປະກັນຊັບພະຍາກອນການເງິນ“ສົ້ນເຂົ້າ” ສຳລັບການດຳເນີນງານບໍລິການ; ຈັດຕັ້ງການສະໜອງບໍລິການຕິດກັບການສ້າງຕັ້ງກົງຈັກ, ບຸກຄະລາກອນ ແລະແບບວິທີການຈັດຕັ້ງຄຸ້ມຄອງທີ່ສົມຄູ່; ຮັບປະກັນຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິການຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ. ການຫັນເປັນສັງຄົມແມ່ນການໂອນວຽກງານການສະໜອງບໍລິການຈາກລັດໄປໃຫ້ສັງຄົມ, ອາດຈະໂອນທັງ 3 ອົງປະກອບດັ່ງກ່າວເທິງນີ້ ຫຼືໂອນ 1 ຫຼື 2 ອົງປະກອບ, ເພື່ອດຶງດູດຊັບພະຍາກອນສັງຄົມ ແລະຍົກສູງຄຸນນະພາບການບໍລິການຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງຜູ້ຊົມໃຊ້ ໃນເງື່ອນໄຂຊັບພະຍາກອນຂອງລັດຖືກຈຳກັດ.
ກວດຄືນ, ແບ່ງປະເພດບໍລິການພາລະກິດສາທາລະນະຕາມລະດັບຕ່າງໆດັ່ງນີ້: 1-ບັນດາບໍລິການພາລະກິດສາທາລະນະທີ່ບໍ່ມີຄຸນຄ່າເພີ່ມ, ໄດ້ປະຕິບັດພາຍໃຕ້ຮູບການຍົກເວັ້ນຄ່າທຳນຽມ ຫຼືເກັບຄ່າທຳນຽມຕ່ຳ, ລັດຮັບຜິດຊອບເສຍຄ່າບໍລິການໃຫ້ຜູ້ບໍລິໂພກ, ທັງສ້າງຕັ້ງລະບົບການຈົດຕັ້ງກົງຈັກ, ບຸກຄະລາກອນຂອງອົງການບໍລິການ, ທັງກວດກາຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິການ; 2- ບັນດາບໍລິການສາທາລະນະທີ່ບໍ່ມີຄຸນຄ່າເພີ່ມ ຫຼືມີຄຸນຄ່າເພີ່ມໜ້ອຍ, ລັດເສຍຄ່າບໍລິການ (ເສຍຄ່າງບໍລິການທັງໝົດຫຼືສ່ວນໜຶ່ງ) ໃຫ້ຜູ້ຊົມໃຊ້ການບໍລິການ ແລະກວດກາຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິການ, ແຕ່ມອບສິດໃຫ້ອົງການສັງຄົມ, ອົງການຊຸມຊົນເປັນຜູ້ສະໜອງແລະຄຸ້ມຄອງບໍລິການໂດຍກົງ ໂດຍຜ່ານການປະມູນທີ່ມີການແຂ່ງຂັນ; 3- ບັນດາບໍລິການສາທາລະນະທີ່ມີຄຸນຄ່າເພີ່ມສູງ, ອາດຈະມອບສິດຕາມສັນຍາໃຫ້ອົງການນອກພາກລັດເປັນຜູ້ຈັດຕັ້ງການບໍລິການໂດຍກົງ ແລະ ເກັບຄ່າທຳນຽມເພື່ອຊຳລະຄ່າໃຊ້ຈ່າຍການເງິນດ້ວຍຕົນເອງ, ລັດມີໜ້າທີ່ກວດກາຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິຫານ; 4- ບັນດາບໍລິການສາທາລະນະທີ່ມີຄຸນຄ່າເພີ່ມໜ້ອຍ, ລັດຈະເສຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍສ່ວນໜຶ່ງໃຫ້ຜູ້ຊົມໃຊ້ບໍລິການ, ກວດກາຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິການ, ແຕ່ລັດອະນຸຍາດໃຫ້ອົງການສັງຄົມເກັນຄ່າບໍລິການສ່ວນໜຶ່ງ ແລະຈັດຕັ້ງການສະໜອງບໍລິການໂດຍກົງ; 5- ບັນດາບໍລິການສາທາລະນະ ໂດຍຊຸມຊົນເປັນຜູ້ລະດົມແຫຼ່ງການເງິນແລະຈັດຕັ້ງການສະໜອງໂດຍກົງແລະຄຸ້ມຄອງຮອບດ້ານດ້ວຍຕົນເອງ ຕາມຂໍ້ກຳນົດຂອງກົດໝາຍ. ເຖິງຈະເປັນຮູບການບໍລິການສັງຄົມໃດໆເທິງນີ້ກໍ່ຕາມ ແຕ່ກົນໄກການເງິນກໍ່ຕ້ອງປະຕິບັດຕາມຫຼັກການບໍ່ສະແຫວງຫາກຳໄລ, ລັດສ້າງເງື່ອນໄຂຮັກສາແຫຼ່ງລາຍໄດ້ໃຫ້ອົງການນັ້ນ ເພື່ອບໍ່ພຽງແຕ່ພຽງພໍທີ່ຈະຊົດເຊີຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ, ຮັບປະກັນລະດັບຊີວິດແລະຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງຜູ້ອອກແຮງງານເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງມີການລົງທຶ້ນຄືນໃໝ່ເພື່ອເປີດກວ້າງຂະໜາດແລະຍົກສູງຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິການ. ການຫັນເປັນສັງຄົມບໍ່ພຽງແຕ່ໃນຂອດຊັບພະຍາກອນການເງິນເທົ່າ ແຕ່ຍັງລະດົມບັນດາກຳລັງສັງຄົມທີ່ກວ້າງຂວາງໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນການຕິດຕາມກວດກາ, ປະເມີນຜົນ, ຄຸ້ມຄອງຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິການ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນຜູ້ຊົມໃຊ້ບໍລິການໂດຍກົງ.
ບົນພື້ນຖານການແບ່ງປະເພດນັ້ນ, ຕ້ອງການມອບສິດເຕັມສ່ວນຫຼືສ່ວນໜຶ່ງ ໃຫ້ອົງການນອກພາດລັດຈັດຕັ້ງການສະໜອງການບໍລິການສາທາລະນະຈຳນວນໜຶ່ງ. ສ້າງຊຸດເຄື່ອງມືວັດແທກ “ລະດັບການຫັນເປັນສັງຄົມ” ແລະ “ຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິການ” ເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງແຫຼ່ງກຳລັງການເງິນເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເຫັນເຖິງບັນດາປັດໄຈທີ່ບໍ່ແມ່ນການເງິນ (ເຊັ່ນເນື້ອໃນ, ວິທີ, ກຳລັງເຂົ້າຮ່ວມ, ການເຄື່ອນໄຫວຄຸ້ມຄອງ, ການປະເມີນຄຸນນະພາບຂອງການບໍລິການ...). ຕ້ອງເຫັນວ່າ, ຄຸນນະພາບການບໍລິການສັງຄົມບໍ່ໄດ້ຖືກວັດແທກທັງໝົດໂດຍລາຄາຕະຫຼາດຄືກັນກັບສີນຄ້າທຳມະດາ, ເຊິ່ງຄຸນນະພາບນັ້ນ ບາງຄັ້ງຖືກປະເມີນໂດຍຄວາມພຶງພໍໃຈຫຼືບໍ່ພໍໃຈຂອງຜູ້ຊົມໃຊ້ບໍລິການ. ດັ່ງນັ້ນ, ການຕິດຕາມກວດກາແລະປະເມີນຄຸນນະພາບການບໍລິການຂອງບັນດາກຳລັງສັງຄົມມີບົດບາດສຳຄັນທີ່ສຸດ, ເຊິ່ງສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນ ຕ້ອງສ້າງຊຸດເຄື່ອງມືປະເມີນລະດັບຄວາມພຶງພໍໃຈຂອງຜູ້ຊົມໃຊ້ບໍລິການ.
ເປີດກວ້າງໂອກາດໃຫ້ບັນດາອົງຄະນະການເມືອງ-ສັງຄົມ, ອົງການການເມືອງ-ສັງຄົມອາຊີບ, ອົງການສັງຄົມ, ອົງການຊຸມຊົນ ເຂົ້າຮ່ວມການບໍລິການສັງຄົມແລະຄຸ້ມຄອງພັດທະນາບໍລິການສັງຄົມ. ຊັບພະຍາກອນທີ່ປະຊາຊົນປະກອບສ່ວນອາດຈະຢູ່ໃນຮູບແບບການເງິນ, ພື້ນທີ່ທີ່ດິນ, ພື້ນຖານວັດຖຸຮັບໃຊ້ໃຫ້ແກ່ການສ້າງຕັ້ງ, ຮັກສາ ແລະພັດທະນາບໍລິການສັງຄົມ; ອາດຈະແມ່ນແຮງງານອາສາສະໝັກເມື່ອກໍ່ສ້າງກິດຈະກຳຮັບໃຊ້ຜົນປະໂຫຍດສາທາລະນະ; ອາດຈະເປັນການແຕ່ງຕັ້ງຜູ້ຕາງໜ້າເຂົ້າຮ່ວມໃນຄະນະບໍລິຫານຂອງໜ່ວຍງານບໍລິການສັງຄົມ ເພື່ອຕິດຕາມກວດກາຄຸນນະພາບ, ປະກອບຄວາມຄິດເຫັນຍົກສູງຄວາມສາມາດຄຸ້ມຄອງ... ສຳລັບບັນດາອົງການສັງຄົມທີ່ມີຄວາມພ້ອມສູງໃນການປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນາການ, ຊັບພະຍາກອນການເງິນ, ພື້ນຖານວັດຖຸ ແລະບຸກຄະລາກອນ, ແມ່ນຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ໃຫ້ບຸລິມະສິດໃນຂະບວນການມອບສິດສະໜອງບໍລິການສາທາລະນະຈຳນວນໜຶ່ງ. ໃນເມື່ອມອບສິດໃຫ້ອົງການສັງຄົມສະໜອງບໍລິການສາທາລະນະນັ້ນ, ລັດກໍ່ຕ້ອງໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອໃນການຝຶກອົບຮົມບຸກຄະລາກອນແລະກຳນົດແບບວິທີການຄຸ້ມຄອງທີ່ເໝາະສົມ, ຫຼີກລ່ຽງປະກົດການຂອງການປະຕິເສດຄວາມຮັບຜິດຊອບດ້ານການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດໃນເມື່ອຫັນເປັນສັງຄົມ ຫຼືຄຸ້ມຄອງບໍລິຫານແບບແຂງກະດ້າງ ທີ່ເປັນການລົບລ້າງສິດເປັນເຈົ້າຕົນເອງຂອງບັນດາອົງການສັງຄົມໃນການປະຕິບັດພາລະກິດຂອງອົງການ. ບັນດາອົງການສັງຄົມຕ້ອງຖືເອົາການປົກປ້ອງແລະຊຸກຍູ້ສິດແລະຜົນປະໂຫຍດອັນຊອບທຳ, ຖືກກົດໝາຍຂອງສະມາຊິກຂອງຜູ້ຮ່ວມງານ ເປັນແຮງຊຸກດັນຕົ້ນຕໍ່ສຳລັບການປ່ຽນແປງໃໝ່ການເຄື່ອນໄຫວ. ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນແກ່ການປັບປຸງ, ເພີ່ມທະວີບົດບາດຂອງຂັ້ນຮາກຖານເພື່ອຕິດແໜ້ນກັບຊຸມຊົນ, ຕິດກັບປະຊາກອນ, ກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງສະມາຊິດ ຂອງຜູ້ຮ່ວມງານ. ຫັນປ່ຽນຈາກການຊ່ວຍເຫຼືອທາງດ້ານການເງິນງົບປະມານໂດຍກົງໃຫ້ອັງການສັງຄົມ, ໃຫ້ເງິນເດືອນແກ່ພະນັກງານ, ມາເປັນການປະມູນຊຸດບໍລິການໂດຍໃຊ້ງົບປະມານເພື່ອການພັດທະນາສັງຄົມ.
ທີສີ່, ຍົກລະດັບຄວາມເປັນມືອາຊີບໃນການຕິດຕາມກວດກາແລະວິຈານສັງຄົມ ຂອງແນວໂຮມປະເທດຊາດ, ບັນດາອົງຄະນະການເມືອງ-ສັງຄົມ, ສະມາຄົມ, ສະມາພັນ.
ພາລະບົດບາດຕິດຕາມກວດກາແລະວິຈານສັງຄົມຂອງແນວໂຮມປະເທດຊາດ, ບັນດາອົງຄະນະການເມືອງ-ສັງຄົມ, ບັນດາອົງການສັງຄົມ ຕ້ອງໄດ້ຮັບການປັບປຸງບູລະນະແລະປະຕິບັດຢ່າງເປັນມືອາຊີບ. ການວິຈານສັງຄົມໄດ້ດຳເນີນໃນໄລຍະຮ່າງນະໂຍບາຍ, ການຕິດຕາມກວດກາມແມ່ນໄດ້ປະຕິບັດໃນໄລຍະຈັດຕັ້ງປະຕິບັດນະໂຍບາຍ. ຕ້ອງມີກົນໄກເພື່ອຮັບປະກັນຄວາມສົນດຸນທາງຂໍ້ມູນລະຫວ່າງບັນດາກຸ່ມສັງຄົມໃນຂະບວນການວິຈານແລະສົ່ງຜົນກະທົບເຖິງການສ້າງນະໂຍບາຍ, ຮັບປະກັນສິດແລະຜົນປະໂຫຍດອັນຊອບທຳ, ຖືກກົດໝາຍຂອງປະຊາຊົນທຸກຊັ້ນວັນນະ, ກີດກັ້ນແລະເດັດດ່ຽວຕໍ່ສູ້ຕ້ານ “ກຸ່ມຫາຜົນປະໂຫຍດ” ອະທຳ.
ເພີ່ມທະວີຄວາມເປັນເຈົ້າການໃນການວິຈານສັງຄົມຕໍ່ບັນດາບັນຫາທີ່ພັກແລະລັດມີຄວາມຕ້ອງການປັບປຸງບູລະນະກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ, ບັນດບັນຫາທີ່ປະຊາຊົນມີຄວາມຕ້ອງການຮີບຮ້ອນ, ບົນພື້ນຖານການແກ້ໄຂຄວາມອົດຮັບ, ນັ່ງລໍຖ້າອົງການລັດມາ“ຂໍການປະກອບຄວາມເຫັນ”. ເມື່ອມີບັນຫາໃໝ່, ຍາກແລະສັບສົນ, ແຕະຕ້ອງເຖິງສິດແລະຜົນປະໂຫຍດອັນຊອບທຳ, ຖືກກົດໝາຍຂອງປະຊາຊົນບັນດາຊັ້ນຄົນນັ້ນ ບັນດາອົງການພັກແລະລັດຕ້ອງເປັນເຈົ້າການ“ສັ່ງສິນຄ້າ” ໃຫ້ແນວໂຮມປະເທດຊາດ, ບັນດາອົງການການເມືອງ-ສັງຄົມ, ບັນດາອົງການສັງຄົມ, ອົງການວິທະຍາສາດ... ເພື່ອກວດພິສູດ, ປະເມີນແລະວິຈານຢ່າງມີຄຸນນະພາບ. ການຕິດຕາມກວດກາສັງຄົມຕ້ອງໄດ້ຮັບການປະຕິບັດຢ່າງເປັນມືອາຊີບ, ມີເນື້ອໃນສະເພາະຈະແຈ້ງ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນບັນດາບັນຫາທີ່ມີຄວາມບ້ຽວລະຫວ່າງນະໂຍບາຍທີ່ໄດ້ປະກາດໃຊ້ແລ້ວ ກັບຄວາມເປັນຈິງ, ບັນດາບັນຫາໃໝ່ທີ່ເກີດຂຶ້ນນອກເໜືອຈາກການຄາດຄະເນ...ເພື່ອຈະມີຂໍ້ສະເໜີໃຫ້ດັດປັບການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດນະໂຍບາຍ, ຊ້ຳພັດດັດແປງ, ປັບປຸງ, ເພີ່ມເຕີມ ຫຼືປ່ຽນແປງນະໂຍບາຍ. ສົມທົບຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນລະຫວ່າງການຕິດຕາມກວດກາສັງຄົມກັບການຕິດຕາມກວດກາຂອງບັນດາອົງການໂດຍປະຊາຊົນເລືອກຕັ້ງ, ການຕິດຕາມກວດກາຂອງຫາງສຽງຜ່ານໜັງສືພິມ, ການເຄື່ອນໄຫວກວດກາ, ກວດສອບ, ກວດບັນຊີຂອງບັນດາອົງການລັດ. ຂໍ້ສະເໜີ “ການຕິດຕາມກວດກາພາຍຫຼັງ” ຂອງແນວໂຮມປະເທດຊາດ, ຂອງບັນດາອົງການການເມືອງ-ສັງຄົມ, ອົງການສັງຄົມຕ້ອງໄດ້ຮັບການຍອມຮັບແລະຈັດການແກ້ໄຂຢ່າງເຖິງຖອງຈາກອົງການຮັບຜິດຊອບ ໂດຍມີການສ່ອງແສງຄືນກ່ຽວກັບຜົນການແກ້ໄຂແລະມີການອະທິບາຍລາຍງານຂອງອົງການຮັບຜິດຊອບ.
ຍົກສູງຄວາມເປັນມືອາຊີບໃນການຕິດຕາມກວດກາແລະວິຈານສັງຄົມຂອງແນວໂຮງປະເທດຊາດ, ບັນດາອົງການການເມືອງ-ສັງຄົມ, ບັນດາສະມາຄົມ, ສະມາພັນລະດັບສູນກາງ. ຍ້ອນວ່າລະດັບນີ້ພົວພັນໂດຍກົງກັບການເຂົ້າຮ່ວມການສ້າງນະໂຍບາຍ, ກົດໝາຍ, ຮັບປະກັນຫຼັກການຍຸດຕິທຳ, ບໍ່ລຳອຽງຂອງນະໂຍບາຍສາທາລະນະລັດ, ປົກປັກຮັກສາແຕ່ຕົ້ນແລະປົກປັກຮັກສາແຕ່ໄກສິດແລະຜົນປະໂຫຍດອັນຊອບທຳ, ຖືກກົດໝາຍຂອງປະຊາຊົນ. ເອົາໃຈໃສ່ປັບປຸງບົດບາດຂອງບັນດາອົງການວິທະຍາສາດ-ເຕັກໂນໂລຊີ ໃນການວິຈານບັນດາບັນຫາສະເພາະຂະແໜງທີ່ຕ້ອງການວິຊາສະເພາະທີ່ເລິກເຊິ່ງ. ປັບປຸງບູລະນະກົນໄກເພື່ອຮັບປະກັນສິດທິໃນການເຂົ້າຮ່ວມປະກອບຄວາມເຫັນໂດຍກົງ ຂອງປະຊາຊົນໃນການກຳນົດແນວທາງ, ນະໂຍບາຍ, ກົດໝາຍ; ສິດທິໃນການຕິດຕາມກວດກາໂດຍກົງຂອງຊຸມຊົນຢູ່ຮາກຖານ ຕໍ່ບັນດານັບຫາໃນຂອບເຂດ “ປະຊາຊົນຮູ້, ປະຊາຊົນປຶກສາຫື, ປະຊາຊົນເຮັດ, ປະຊາຊົນກວດກາ”. ປະສານສົມທົບເປັນຢ່າງດີກັບໜັງສືພິມ, ສື່ຂ່າວສ້າງຫາງສຽງເພື່ອບັງຄັບໃຫ້ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງແລະບຸກຄົນທີ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕ້ອງຮັບຮູ້ແລະອະທິບາຍລາຍງານຢ່າງຄົບຖ້ວນ ກ່ຽວກັບບັນດາບັນຫາທີ່ແນວໂຮມປະເທດຊາດ, ບັນດາອົງການການເມືອງ-ສັງຄົມ, ອົງການສັງຄົມ ໄດ້ວິຈານແລະໄດ້ມີຂໍ້ສະຫຼຸບການຕິດຕາມກວດກາ./.
------------
* ບົດນີ້ແມ່ນຜະລິດຕະພັນຂອງຫົວຂໍ້ວິທະຍາສາດລະດັບຊາດ KX.01.50/16-20 ໃນໂຄງການວິທະຍາສາດແລະເຕັກໂນໂລຊີຈຸດໜັກແຫ່ງຊາດ KX.01/16-20.
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 929 (ເດືອນພະຈິກ 2019)
