ຄໍາແນະນໍາຂອງປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ກ່ຽວກັບວິທີການລະບຸ ແລະ ຈຳແນກລະຫວ່າງ
ແບບແຜນການຮັບຟັງແລະຮຽນຮູ້ຈາກປະຊາຊົນ ກັບການສະແດງອອກຂອງການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ,
“ຕາມກົ້ນມະຫາຊົນ” - ຄວາມໝາຍສໍາລັບວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ ໃນປະຈຸບັນ
ແບບແຜນການຮັບຟັງແລະຮຽນຮູ້ຈາກປະຊາຊົນ ກັບການສະແດງອອກຂອງການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ,
“ຕາມກົ້ນມະຫາຊົນ” - ຄວາມໝາຍສໍາລັບວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ ໃນປະຈຸບັນ
ຄວາມແຕກຕ່າງກັນລະຫວ່າງແບບແຜນການຮັບຟັງແລະຮຽນຮູ້ຈາກປະຊາຊົນ
ກັບການສະແດງອອກຂອງ “ການໄປຕາມກົ້ນມະຫາຊົນ”
ປະຫວັດສາດຢູ່ບໍ່ວ່າບ່ອນໃດແລະໃນສະໄໝໃດໆກໍຢືນຢັນສັດຈະທຳທີ່ວ່າ: ຖ້າອຳນາດການປົກຄອງຮູ້ຈັກຟັງປະຊາຊົນເພື່ອ “ຄວາມສະຫງົບຂອງປະຊາຊົນ”, ປະເທດຈະສະຫງົບສຸກ ແລະ ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ; ແລະໃນທາງກັບກັນ, ຖ້າອຳນາດການປົກຄອງເຫີນຫ່າງຈາກປະຊາຊົນ ກຽດຊັງປະຊາຊົນ ກົດຂີ່ປະຊາຊົນ, ຊາດນັ້ນຈະພິນາດ. ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ກໍ່ສ້າງລະບອບປະຊາທິປະໄຕໃໝ່, ປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ຖືເອົາການຮັບຟັງປະຊາຊົນ ແລະຮຽນຮູ້ຈາກປະຊາຊົນ ເປັນຫຼັກການແຫ່ງການຮັບຮູ້ແລະການກະທຳ ທີ່ຈຳເປັນຂອງພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ.
ເພື່ອໃຫ້ພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກຕັດສີນໃຈໃນການປະຕິບັດຫຼັກການນີ້, ປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ອະທິບາຍຄວາມຈຳເປັນຕ້ອງຮັບຟັງປະຊາຊົນ ໂດຍໄດ້ໄຈ້ແຍກຈຸດພິເສດຂອງບັນດາສະຖາບັນທາງການເມືອງໃນຫວຽດນາມ.
ກ່ຽວກັບພັກ, ປະທານໂຮ່ຈີມິນເນັ້ນວ່າ, ພັກມາຈາກປະຊາຊົນ ແລະ ສູ້ຊົນເພື່ອປະຊາຊົນ. ນັບແຕ່ເມື່ອກຳເນີດເກີດຂຶ້ນມາ, ພັກໄດ້ມີອົງປະກອບຂອງຊາດຢູ່ໃນຕົວຕົນ ແລະ “ຝັງຮາກ” ເລິກຢູ່ໃນໃຈຂອງຊາດ. ເມື່ອພັກກຳອຳນາດກໍບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າມີອຳນາດ “ບອກສັ່ງມະຫາຊົນ ແຕ່ຕ້ອງເປັນຄົນໃຊ້ຂອງມະຫາຊົນ”, ຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນ. ຢາກຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນໄດ້ດີ ຈຳເປັນຕ້ອງຮັບຟັງ ເພື່ອຮູ້ແຈ້ງ ແລະ ເຂົ້າໃຈຄວາມປາດຖະໜາຂອງປະຊາຊົນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ.
ກ່ຽວກັບລັດ, “ປະເທດເຮົາແມ່ນປະເທດປະຊາທິປະໄຕ”; ໃນລັດນັ້ນ, ປະຊາຊົນເປັນເຈົ້າຂອງ ແລະ ມີສິດເປັນເຈົ້າຂອງ, ສ່ວນພະນັກງານ ສະມາຊິກນັ້ນ ເປັນ “ຄົນໃຊ້” ຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ຕ້ອງມີຄວາມຮັບຜິດຊອບທີ່ຈະຮັບຟັງຄວາມຄິດເຫັນຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ຄວາມມຸ່ງຫວັງອັນຊອບທຳ ຖືກກົດໝາຍ ຂອງປະຊາຊົນ ເພື່ອຈະຮັບໃຊ້ໃຫ້ດີ. ປະທານໂຮ່ຈີມິນ ຖອດຖອນຂໍ້ສະຫຼຸບ: “ຮັກສາຄວາມສຳພັນໃກ້ຊິດສະໜິດແໜ້ນກັບປະຊາຊົນ ແລະ ຮັບຟັງຄຳເຫັນຂອງປະຊາຊົນສະເໝີ, ນັ້ນແມ່ນພື້ນຖານຂອງກຳລັງແຮງຂອງພັກ ແລະ ຍ້ອນແນວນັ້ນ ພັກຈຶ່ງໄຊຊະ”(1).
ລຸງໂຮ່ ຢ້ຽມຢາມບັນດາຄອບຄົວນັກຮົບເສຍອົງຄະ ທີ່ເຮັດການຜະລິດເກັ່ງ ຢູ່ ຕ່ຽນຫາຍ, ແຂວງ ຖາຍບິ່ງ (ຮູບແຕ້ມຂອງຈິດຕະກອນ ຫງວຽນ ກາວເທືອງ) _ພາບ: vnexpress.net
ປະທານໂຮ່ຈີມິນຍັງຊີ້ໃຫ້ເຫັນຜົນປະໂຫຍດ ຂອງການຮັບຟັງປະຊາຊົນ: ເມື່ອຮັບຟັງປະຊາຊົນພັກຈຶ່ງມີຄວາມສາມາດໃນການວາງແຜນນະໂຍບາຍ, ແນວທາງ, ນະໂຍບາຍທີ່ຖືກໃຈປະຊາຊົນ. ພັກນຳພາກ່ອນອື່ນໝົດດ້ວຍການວາງແຜນນະໂຍບາຍແລະແນວທາງອອກມາ, ແຕ່ແຜນນະໂຍບາຍແລະແນວທາງນັ້ນ ບໍ່ອາດຈະວາງອອກຢ່າງອັດຕະວິໄສ ຕາມລຳພັງໃຈ, ມັນຕ້ອງຮັບໃຊ້ຜົນປະໂຫຍດອັນຊອບທໍາ ທີ່ຖືກກົດໝາຍຂອງປະຊາຊົນໄດ້ດີທີ່ສຸດ. ເວົ້າຢ່າງອື່ນ, ແຜນນະໂຍບາຍແລະແນວທາງຕ້ອງ “ກັ່ນ” ຈາກເຈດຈຳນົງຂອງປະຊາຊົນ.
ປະທານໂຮ່ຈີມິນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພະນັກງານຕ້ອງຮັບຟັງຄວາມຄິດເຫັນຂອງປະຊາຊົນ ກໍຍ້ອນວ່າ “ຕາຫູ” ຂອງປະຊາຊົນມີຫຼາຍທີ່ສຸດ; ປະຊາຊົນ “ຮູ້ຫຼາຍສິ່ງທີ່ຜູ້ນໍາບໍ່ຮູ້”. ໃນວຽກງານພະນັກງານ - ໜ້າທີ່ກຸນແຈ, ໜ້າທີ່ “ຫຼັກ” ຂອງພັກ, ຢາກຮູ້ວ່າພະນັກງານຜູ້ໃດດີ, ພະນັກງານໃດບໍ່ດີ, ວິທີທີ່ດີສຸດແມ່ນຖາມປະຊາຊົນ. ດັ່ງນັ້ນ, ຕ້ອງຮັບຟັງປະຊາຊົນ, “ອີງໃສ່ຄວາມເຫັນຂອງເຂົາ ເພື່ອແຕ່ງຕັ້ງພະນັກງານ, ບໍ່ອະຄະຕິ ບໍ່ລຳອຽງ, ຕ້ອງສົມເຫດສົມຜົນ ແລະ ຍຸຕິທຳ”(2). ເພິ່ນເນັ້ນໜັກວ່າ, ພະນັກງານຢາກເສີມຂະຫຍາຍຈຸດດີ, ແກ້ໄຂຈຸດອ່ອນ “ສິ່ງທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດແມ່ນໃຫ້ປະຊາຊົນເວົ້າ”; ພະນັກງານຢາກປະສົບຄວາມສຳເລັດໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ແມ່ນ “ຕ້ອງປຶກສາຫາລືກັບປະຊາຊົນ, ປະຊາຊົນຈະມີຄວາມເຫັນທີ່ດີ”.
ຈາກຄວາມສຳຄັນຂອງການຮັບຟັງປະຊາຊົນ, ປະທານໂຮ່ຈີມິນສະຫຼຸບວ່າ: “ຄຸນສົມບັດປະຕິວັດ ແມ່ນຜະສົມຜະສານກັບມະຫາຊົນເປັນກຸ່ມກ້ອນໜຶ່ງ, ເຊື່ອມະຫາຊົນ, ເຂົ້າໃຈມະຫາຊົນ, ຮັບຟັງຄວາມຄິດເຫັນຂອງມະຫາຊົນ”(3). ຄືແນວນັ້ນ, ຕາມປະທານໂຮ່ຈີມິນ, “ການຮັບຟັງປະຊາຊົນ” ເປັນຄຸນສົມບັດພື້ນຖານຂອງສິນທຳປະຕິວັດ ແລະ ແມ່ນຈຸດພິເສດສຳຄັນ ໃນແບບແຜນເຮັດວຽກຂອງພະນັກງານ.
ດ້ວຍຈິດໃຈ “ການສ້າງໄປຄຽງຄູ່ກັບການຕ້ານ”, ປະທານໂຮ່ຈີມິນກ່າວເຕືອນກ່ຽວກັບພະຍາດຕ່າງໆ ທີ່ເຮັດໃຫ້ພະນັກງານບໍ່ຟັງປະຊາຊົນ, ເຊັ່ນ ຄວາມຈອງຫອງ, ອາດຍາສິດ, ຄວາມທະເຍີທະຍານ. ເພິ່ນເນັ້ນໜັກວ່າ ຢາກຝຶກຝົນແບບແຜນໃກ້ຊິດມະຫາຊົນ ແລະຮັບຟັງປະຊາຊົນ ກໍຕ້ອງລະວັງຕົວຕໍ່ພະຍາດອັນຕະລາຍເຫຼົ່ານີ້; ຖ້າຢາກຟັງຄວາມຄິດເຫັນຂອງປະຊາຊົນ, ພະນັກງານກໍ່ຕ້ອງຮ້ອງຂໍຢ່າງແທ້ຈິງ, “ຕ້ອງຊ່າງເຈາະຈີ້ມໃຫ້ພວກເຂົາເວົ້າ” ແລະ “ຖ້າປະຊາຊົນເວົ້າສິບຢ່າງ ແຕ່ມີພຽງສອງສາມຢ່າງທີ່ສ້າງສັນ, ສິ່ງນັ້ນກໍມີຄ່າແລະມີປະໂຫຍດ”. ສິ່ງທີ່ປະຊາຊົນເວົ້າແມ່ນຄວາມຈິງ, ພະນັກງານຈຳເປັນຕ້ອງປະຕິບັດຕາມ; ສ່ວນເລື່ອງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ຜ່ານນັ້ນ, ພະນັກງານກໍຮູ້ໄດ້ວ່າ ປະຊາຊົນຄິດແນວໃດ ເພື່ອຈະໄດ້ມີວິທີການອະທິບາຍໃຫ້ເຂົາເຈົ້າຮູ້, ເພື່ອໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ ປຸກລະດົມ ນຳພາຢ່າງເໝາະສົມ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ.
ປະທານໂຮ່ຈີມິນເຊື່ອໝັ້ນຕໍ່ມະຫາຊົນ, ສະນັ້ນ, ເພິ່ນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພະນັກງານບໍ່ພຽງແຕ່ຮັບຟັງປະຊາຊົນເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຕ້ອງຮຽນຮູ້ຈາກມະຫາຊົນ. ຕາມເພິ່ນ, ພາລະກິດການປະຕິວັດມີລັກສະນະປະດິດສ້າງຢູ່ສະເໝີ, ດັ່ງນັ້ນ, ຄວາມຮູ້ແລະບົດຮຽນບໍ່ເຄີຍພຽງພໍ; ພະນັກງານທີ່ຢາກກ້າວໜ້າຕະຫຼອດໄປ, ຢາກເຮັດວຽກງານໃຫ້ສຳເລັດ, ຕ້ອງຮຽນຮູ້ຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ພວກເຂົາເຈົ້າຕ້ອງຮຽນທັງໃນໜັງສື ແລະ ໃນການເຮັດວຽກ; ແຕ່ສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນ “ຮຽນຮູ້ຈາກມະຫາຊົນ”. ເຫດຜົນແມ່ນ ຍ້ອນວ່າມະຫາຊົນມີຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ, “ສະຫຼາດຫຼາຍ”, “ຮູ້ວິທີແກ້ໄຂຫຼາຍບັນຫາຢ່າງງ່າຍດາຍ ໄວວາ ຄົບຖ້ວນ,ເຊິ່ງຄົນເກ່ງ ອົງການໃຫຍ່ຄິດບໍ່ເຖິງ”. ເພິ່ນຢືນຢັນ: “ຖ້າທ່ານບໍ່ຮຽນຮູ້ຈາກປະຊາຊົນ ທ່ານກໍບໍ່ສາມາດນຳພາປະຊາຊົນໄດ້. ຖ້າທ່ານຮູ້ວິທີເປັນລູກສິດຂອງປະຊາຊົນ, ທ່ານຈຶ່ງຈະສາມາດເປັນຄູອາຈານຂອງປະຊາຊົນ”(4).
ປະທານໂຮ່ຈີມິນເນັ້ນໜັກວ່າ: ຖ້າຢາກ “ຮຽນຮູ້ຈາກມະຫາຊົນ, ຕ້ອງມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນ, ຕັ້ງອົກຕັ້ງໃຈ, ຖ່ອມຕົວ, ອົດທົນພະຍາຍາມ”(5), ເພາະຖ້າເພີກເສີຍ, ເຮັດແບບຜີວເຜີນ ພໍແລ້ວມື, ປະຊາຊົນຈະບໍ່ໄວ້ວາງໃຈໃນພະນັກງານ; ຖ້າພວກເຂົາຮູ້ ພວກເຂົາກໍບໍ່ເວົ້າ ຫຼືແມ້ກະທັ້ງເວົ້າ ພວກເຂົາຈະບໍ່ເວົ້າທັງໝົດ; ດັ່ງນັ້ນ, ການຮຽນຮູ້ຈາກມະຫາຊົນຈະສູນເສຍຄວາມໝາຍແລະຜົນກະທົບອັນເຕັມທີ່ຂອງມັນ. ຄຽງຂ້ານນັ້ນ, ເພິ່ນໄດ້ຕຳໜິຕິຕຽນບັນດາພະນັກງານທີ່ເວົ້າວ່າ “ປະຊາຊົນໂງ່ຈ້າ ບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍ, ຕົວເອງມີປັນຍາ ເກ່ງກ້າສາມາດ”, ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງດູຖູກຄວາມຄິດເຫັນຂອງປະຊາຊົນ, “ບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະຮຽນຮູ້ຈາກປະຊາຊົນ, ບໍ່ຄິດທີ່ຈະປຶກສາຫາລືກັບປະຊາຊົນ”. ເພິ່ນຕັກເຕືອນວ່າ “ຜູ້ນໍາບໍ່ຄວນອວດອົ່ງຈອງຫອງ, ແຕ່ຄວນເຂົ້າໃຈຊາບຊື້ງ. ຄວາມຮູ້ແລະບົດຮຽນຂອງຕົນເອງກໍບໍ່ພຽງພໍ ສໍາລັບການນໍາພາທີ່ຖືກຕ້ອງ. ດັ່ງນັ້ນ, ນອກຈາກບົດຮຽນຂອງຕົນແລ້ວ, ຜູ້ນໍາຍັງຕ້ອງໃຊ້ບົດຮຽນຂອງສະມາຊິກພັກ ແລະຂອງປະຊາຊົນອີກ”(6). ການຮຽນຮູ້ຈາກມະຫາຊົນຢ່າງຖ່ອມຈຽມ ຄ່ຽມຄົມ ບໍ່ພຽງແຕ່ຊ່ວຍໃຫ້ພະນັກງານປະສົບຜົນສໍາເລັດໃນວຽກງານຂອງຕົນເທົ່ານັ້ນ; ແຕ່ຜ່ານສິ່ງດັ່ງກ່າວ ຍັງໄດ້ຮັບຄວາມໄວ້ວາງໃຈຂອງປະຊາຊົນ, ເພາະຄວາມເປັນຈິງໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ, ມະຫາຊົນບໍ່ເຄີຍເຊື່ອຖືແລະຮັກຜູ້ທີ່ອວດອົງທະນົງຕົວ.
ປະທານໂຮ່ຈີມິນຈຳແນກຄວາມແຕກຕ່າງກັນ ລະຫວ່າງການຮັບຟັງ, ການຮຽນຮູ້ຈາກມະຫາຊົນ ກັບ “ການຕາມກົ້ນ”, “ການຮ້າວລອຍ” ຕາມມະຫາຊົນ. ເພິ່ນອະທິບາຍວ່າ “ປະຊາຊົນບໍ່ຄືກັນທັງໝົດ. ໃນໝູ່ປະຊາຊົນ ມີຊົນຊັ້ນຕ່າງກັນ ລະດັບຕ່າງກັນ ຄວາມຄິດເຫັນຕ່າງກັນ. ມີຄົນຊັ້ນສູງ ຊັ້ນກາງ ຊັ້ນຕ່ຳຫຼ້າຫຼັງ”(7). ດັ່ງນັ້ນ, ເຖິງວ່າປະຊາຊົນສ່ວນຫຼາຍເປັນຄົນດີຫຼາຍ, ຮູ້ “ສິ່ງດີ, ສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ” ແລະ ເຊື່ອໝັ້ນຮັກແພງພັກຢ່າງສຸດໃຈ, ແຕ່ກໍມີປະຊາຊົນສ່ວນໜຶ່ງ ເຊິ່ງເນື່ອງຈາກລະດັບຄວາມຮູ້ທີ່ຈໍາກັດ, ຄວາມຮູ້ກົດໝາຍພຽງໜ້ອຍໜຶ່ງ, ຂ້ອນຂ້າງ “ໃຈງ່າຍ” ຈຶ່ງອາດຈະຖືກພວກປະຕິການແກ່ດຶງ ຊັກຈູງ ກະຕຸ້ນ, ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ຄວາມຕ້ອງການ ແລະການກະທຳທີ່ຮຸນແຮງ ສຸດຂົ້ວ. ດັ່ງນັ້ນ, ເພິ່ນເນັ້ນໜັກວ່າ ພະນັກງານຕ້ອງຮູ້ຮັບຟັງປະຊາຊົນ, ແຕ່ “ແນ່ນອນວ່າ, ບໍ່ແມ່ນປະຊາຊົນເວົ້າແນວໃດ, ເຮົາກໍ່ຫຼັບຕາເຮັດຕາມ”, ແຕ່ຕ້ອງມີການປຽບທຽບແລະວິເຄາະຢ່າງຮອບຄອບ ຄວາມຄິດເຫັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງມະຫາຊົນ ເພື່ອ “ເລືອກເອົາຄວາມເຫັນທີ່ຖືກຕ້ອງ” ແລະ ຫັນເປັນແຜນນະໂຍບາຍແລະແນວທາງທີ່ເໝາະສົມ. ຖ້າພະນັກງານບໍ່ມີຄວາມກ້າຫານແລະຄວາມສາມາດໃນການວິເຄາະ ເພື່ອຮູ້ວ່າ ສິ່ງທີ່ປະຊາຊົນເຮັດຖືກຕ້ອງ, ສິ່ງທີ່ປະຊາຊົນເວົ້າດີ, ພະນັກງານນັ້ນຈະຕົກຢູ່ໃນສະພາບ “ເຮັດຄັນໄຖກາງທາງ”.
ປະທານໂຮ່ຈີມິນຕັກເຕືອນວ່າ: “ພວກເຮົາບໍ່ຄວນຕາມກົ້ນມະຫາຊົນໂດຍເດັດຂາດ”(8) ຢ່າງງ່າຍດາຍ ຜີວເຜີນ, ແຕ່ຕ້ອງມີຄວາມກ້າຫານ, ຄວາມຕັດສີນໃຈ ເພື່ອໄຈ້ແຍກຄວາມຖຶກ - ຄວາມຜິດຢ່າງຈະແຈ້ງ; ຈາກນັ້ນ, ຂົນຂວາຍ ຊວນເຊື່ອ ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນຕື່ນຕົວເຫັນດີນຳ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນປະຊາຊົນສ່ວນໜຶ່ງທີ່ຍັງມີຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດ, ເພື່ອໃຫ້ເຂົາດຳລົງຊີວິດ ແລະ ເຮັດວຽກຕາມລັດຖະທຳມະນູນ ແລະ ກົດໝາຍ. ຕໍ່ໜ້າຄວາມປາຖະໜາ ແລະ ຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການທີ່ບໍ່ສົມເຫດສົມຜົນຂອງມະຫາຊົນ, ບັນດາພະນັກງານຕ້ອງອົດທົນ ເພື່ອຊັກຊວນໃຫ້ເຂົາເຈົ້າເຂົ້າໃຈວ່າ: ຜົນປະໂຫຍດຊົ່ວຄາມ ແລະຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ ຕ້ອງປະຕິບັດຕາມຜົນປະໂຫຍດຍາວນາມ ແລະຜົນປະໂຫຍດສ່ວນລວມ; ຜົນປະໂຫຍດຂອງທ້ອງຖິ່ນຕ້ອງປະຕິບັດຕາມຜົນປະໂຫຍດຂອງຊາດ-ປະເທດຊາດ... “ບໍ່ຕາມກົ້ນມະຫາຊົນ” ໝາຍຄວາມວ່າ ພະນັກງານຕ້ອງປະຕິບັດພາລະກິດ ບົດບາດນຳພາ, ນຳພາມະຫາຊົນໃຫ້ມີການກະທຳຢ່າງ “ຕື່ນຕົວ”, ມີການຈັດຕັ້ງ, ມີລະບຽບວິໄນ, ບໍ່ປະໃຫ້ເຂົາເຈົ້າກະທຳແບບຕາມມີຕາມເກີດ. “ບໍ່ຕາມກົ້ນມະຫາຊົນ” ໝາຍຄວາມວ່າ ພະນັກງານຕ້ອງເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດນຳໜ້າ, ເປັນແບບຢ່າງໃນທຸກຂົງເຂດ. ດັ່ງນັ້ນ, ຕາມປະທານໂຮ່ຈີມິນ, ພະນັກງານຕ້ອງຢຶດໝັ້ນ ແຕ່ບໍ່ແຂງກະດ້າງ, ກ້າຫານແຕ່ບໍ່ໂສສຸດ, ເດັດຂາດແຕ່ບໍ່ຜູກຂາດ, ຍືດຫຍຸ່ນແຕ່ບໍ່ອ່ອນແອ, ຮັບຟັງແຕ່ບໍ່ “ໃຜວ່າອັນໃດກໍເຫັນດີ”...
ໃນທຸກສະພາບການ, ການພົບປະປະຊາຊົນ, “ຟັງປະຊາຊົນ”, “ເວົ້າກັບປະຊາຊົນ” ຍາມໃດກໍແມ່ນແບບແຜນອັນເປັນເອກະລັກຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ. ວັນທີ 3 ສິງຫາ 1945, ເຖິງວ່າຈະຕ້ອງແກ້ໄຂວຽກງານຫຼາຍຢ່າງຂອງອຳນາດການປົກຄອງທີ່ຍັງໜຸ່ມນ້ອຍ, ເພິ່ນກໍໄດ້ປະກາດວ່າ: “ນັບແຕ່ປີນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ, ຂ້າພະເຈົ້າດີໃຈທີ່ຈະໄດ້ໂອ້ລົມກັບຜູ້ຕາງໜ້າຂອງອົງຄະນະມະຫາຊົນຕ່າງໆ”(9).
ປະທານໂຮ່ຈີມິນ ມາຫາປະຊາຊົນຄືກັບມາຫາພີ່ນ້ອງຂອງຕົນ; ຢູ່ທີ່ນັ້ນ, ພິທີກຳ ແລະໄລຍະຫ່າງທັງໝົດເບິ່ງຄືວ່າຖືກລຶບລ້າງ, ເຫຼືອແຕ່ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ໃນຕອນທ້າຍຂອງຊີວິດ, ເພິ່ນໄດ້ສະຫຼຸບວ່າ: “ແຕ່ລະຄົນ, ແຕ່ລະຄອບຄົວກໍ່ມີຄວາມທຸກຂອງຕົນ, ເມື່ອບວກຄວາມທຸກຂອງແຕ່ລະຄົນ, ແຕ່ລະຄອບຄົວ ກໍ່ກາຍເປັນຄວາມທຸກຂອງຂ້ອຍ”(10). ເພິ່ນອຸທິດຊີວິດຂອງຕົນເພື່ອປະເທດຊາດແລະປະຊາຊົນ, ໂດຍສະເພາະໃນເວລາທີ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງເຮັດຜິດ, ເພິ່ນມີວິທີການສຶກສາແລະຕຳນິຕິຊົມທີ່ລະອຽດອ່ອນເພື່ອໃຫ້ຊາບຊຶມ. ດ້ວຍວິທີເຮັດວຽກ “ມາຈາກມະຫາຊົນ, ກັບຄືນສູ່ມະຫາຊົນ”, ເພີດເພີນໃຈໄປກັບຄວາມສຸກຂອງປະຊາຊົນ, ຮູ້ສຶກເຈັບປວດເມື່ອປະຊາຊົນຕົກທຸກໄດ້ຍາກ, ເຄົາລົບປະຊາຊົນຢ່າງແທ້ຈິງ, ປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ເປັນແບບຢ່າງທີ່ໃສແຈ້ງ, ສ້າງຄວາມສະໜິດຕິດພັນລະຫວ່າງ “ເຈດຈຳນົງຂອງພັກ” ແລະ “ນ້ຳໃຈປະຊາຊົນ” - ແຫຼ່ງກຳເນີດແຫ່ງໄຊຊະນະຂອງການປະຕິວັດຫວຽດນາມ.
ໝູນໃຊ້ແບບແຜນການຮັບຟັງປະຊາຊົນ, ການຮຽນຮູ້ຈາກປະຊາຊົນ
ຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ ເຂົ້າໃນວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ ແລະ ຕໍ່ສູ້ກັບ
ການສະແດງອອກຂອງການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ, “ຕາມກົ້ນມະຫາຊົນ” ໃນປະຈຸບັນ
ການຮັບຟັງປະຊາຊົນ - ຂໍ້ກໍານົດບັງຄັບສໍາລັບພະນັກງານແລະສະມາຊິກພັກ, ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ບໍ່ແມ່ນພະນັກງານທຸກຄົນຈະສາມາດເຮັດວຽກທີ່ເບິ່ງຄືວ່າງ່າຍດາຍນີ້ໄດ້. ປະກົດການບໍ່ຮັບຟັງປະຊາຊົນແມ່ນພະຍາດ “ເຈດຈຳນົງນິຍົມ, ບັງຄັບ, ອະນຸລັກນິຍົມ, ພຽງແຕ່ເຮັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງຕົນ; ບໍ່ຍອມຮັບຟັງ ຮັບເອົາຄວາມຄິດເຫັນຂອງຄົນອື່ນ”, ແມ່ນ “ອາດຍາສິດ, ຫ່າງເຫີນຈາກປະຫາຊົນ, ບໍ່ໃກ້ຊິດກັບຮາກຖານ, ຂາດການກວດກາຊຸກຍູ້, ກຳສະພາບການທ້ອງຖິ່ນ ອົງການ ໜ່ວຍງານຂອງຕົນບໍ່ແໜ້ນແຟ້ນ; ເມີນເສຍ, ບໍ່ສົນໃຈ, ຂາດຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ຄວາມຮ້ອນເຄືອງ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການອັນຊອບທຳຂອງປະຊາຊົນ”(11). ເມື່ອພະນັກງານບໍ່ຮູ້ຈັກຮັບຟັງປະຊາຊົນ, ແນ່ນອນ ເຂົາຈະບໍ່ສາມາດຮຽນຮູ້ຈາກປະຊາຊົນໄດ້; ດັ່ງນັ້ນ, ວິໄສທັດຂອງພວກເຂົາຈະຖືກຈໍາກັດໂດຍຄວາມລໍາອຽງສ່ວນບຸກຄົນ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວເປັນອັນຕະລາຍທີ່ສຸດ ຕໍ່ການນຳຂອງພັກ, ດັ່ງນັ້ນ ບົດຮຽນທີ່ພັກໄດ້ຖອດຖອນແລະເນັ້ນໜັກເປັນພິເສດ ໃນຂະບວນວິວັດການປ່ຽນແປງໃໝ່ແມ່ນ ຊາບຊຶມທັດສະນະ “ຖືເອົາປະຊາຊົນເປັນກົດຮາກ” ແລະ “ການປ່ຽນແປງໃໝ່ຕ້ອງອີງໃສ່ປະຊາຊົນ”.
ຄວາມເຊື່ອໝັ້ນ, ການສະໜັບສະໜູນຂອງປະຊາຊົນແມ່ນແຫຼ່ງກຳລັງຂອງພັກ, ເພາະ “ພອນສະຫວັນຂອງປະຊາຊົນ, ກຳລັງຂອງປະຊາຊົນ, ຊັບສີນປະຊາຊົນ” ເມື່ອຢູ່ໃນຮູບແບບທ່າແຮງ, ຖ້າຢາກຫັນປ່ຽນເປັນກຳລັງແຮງວັດຖຸທີ່ບໍ່ມີສິ່ງໃດທຽບໄດ້ ໃນພາລະກິດສ້າງສາ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ, ພັກຕ້ອງເຮັດວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນໃຫ້ດີ. ດັ່ງນັ້ນ, ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 12 ຂອງພັກໄດ້ກຳນົດ “ວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດຫຼາຍຢ່າງ”, ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 13 ຂອງພັກສືບຕໍ່ຊີ້ແຈງວ່າ “ວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຢູ່ບາງແຫ່ງ ບາງເວລາຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດ”. ສິ່ງດັ່ງກ່າວໃຫ້ເຫັນວ່າ, ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດ ຂໍ້ບົກພ່ອງຫຼາຍຢ່າງ, ຕ້ອງສືບຕໍ່ແກ້ໄຂ ປົວແປງໃຫ້ດີຂຶ້ນ.
ຕໍ່ໜ້າຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງພາລະກິດການປະຕິວັດໃນປະຈຸບັນ, ຄຳແນະນຳຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນກ່ຽວກັບແບບແຜນການຮັບຟັງແລະຮຽນຮູ້ຈາກມະຫາຊົນແຕ່ບໍ່ “ຕາມກົ້ນມະຫາຊົນ” ນັ້ນ ໄດ້ສະເໜີບາງມາດຕະການແກ້ໄຂທີ່ສຳຄັນ ໃນວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ ແລະ ການຕໍ່ສູ້ຕ້ານການສະແດງອອກຂອງການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ, “ຕາມກົ້ນມະຫາຊົນ” ໃນໄລຍະປະຈຸບັນ; ດັ່ງນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ສືບຕໍ່ຍົກສູງຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມສຳຄັນຂອງວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການດຳເນີນວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ ຂອງລະບົບການເມືອງທັງໝົດ.
ປະທານໂຮ່ຈີມິນເຄີຍກ່າວເຕືອນວ່າ: “ຂໍ້ບົກພ່ອງທີ່ໃຫຍ່ໃນຫຼາຍບ່ອນແມ່ນ ດູຖູກ ວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ. ແຕ່ງຕັ້ງຄະນະໜຶ່ງ ຫຼືບາງຄົນ, ແຕ່ມັກແຕ່ງຕັ້ງຜູ້ບໍ່ມີຄວາມສາມາດ ແລ້ວປ່ອຍໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ລ້າ. ຂົນຂວາຍໄດ້ກໍດີ, ຂົນຂວາຍບໍ່ໄດ້ກໍບໍ່ເປັນຫຍັງ. ພະນັກງານອື່ນໆບໍ່ເບິ່ງແຍງ, ຊ່ວຍເຫຼືອ, ແລະ ຖືວ່າຕົນເອງບໍ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ ໃນການຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມຜິດພາດໃຫຍ່ທີ່ເປັນອັນຕະລາຍທີ່ສຸດ”(12). ມາເຖິງປະຈຸບັນ, ຄຳແນະນຳຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນກ່ຽວກັບວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຍັງມີຄຸນຄ່າຄືເກົ່າ. ດັ່ງນັ້ນ, ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໄດ້ອອກແຮງໂຄສະນາ ໃຫ້ພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກທຸກຄົນ ປະຕິບັດຄຳຕັກເຕືອນສັ່ງສອນຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນໃຫ້ດີ, ໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ຕິດຕໍ່ກັບປະຊາຊົນຕ້ອງເຮັດວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ. ພະນັກງານທຸກຄົນຕ້ອງຮູ້ແຈ້ງວ່າ, ກ່ອນທີ່ຈະກາຍເປັນພະນັກງານ ພວກເຂົາທັງໝົດເປັນປະຊາຊົນ ແລະຈະ “ຄືນສູ່ປະຊາຊົນ” ທັງໝົດ, ດັ່ງນັ້ນ ໃນເມື່ອຕິດຕໍ່ ປຶກສາຫາລືກັບປະຊາຊົນ ພວກເຂົາຕ້ອງ “ວາງຕົວ” ໃນຕຳແໜ່ງແລະສະຖານະການຂອງປະຊາຊົນ ເພື່ອຫາສຽງຮ່ວມກັນ.
ທີສອງ, ພັກແລະລັດຕ້ອງຍົກສູງຄວາມສາມາດ ໃນການວາງກຳນົດແນວທາງ ນະໂຍບາຍ ແລະ ຫັນຂໍ້ກຳນົດກ່ຽວກັບການຮັບຟັງຄຳເຫັນຂອງປະຊາຊົນເປັນກົດໝາຍ.
ປະທານໂຮ່ຈີມິນເຄີຍເວົ້າວ່າ, “ນະໂຍບາຍທີ່ຖືກຕ້ອງແມ່ນແຫຼ່ງຂອງໄຊຊະນະ”ລວມທັງໄຊຊະນະຂອງວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ຖ້າແນວທາງ, ນະໂຍບາຍບໍ່ “ສຸກງອມ” ພຽງພໍ, ແລະ ຍັງບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນຈະຫວັ່ນໄຫວ, ວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຈະປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍດ້ານ. ຢາກມີນະໂຍບາຍທີ່ຖືກຕ້ອງ, ພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ ຕ້ອງຮັບຟັງປະຊາຊົນ ແລະ ເພື່ອເຮັດວຽກງານນີ້ໄດ້ຮັບຜົນດີ ຈຳເປັນຕ້ອງອອກກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການຮັບຟັງ, ດູດດື່ມ ແລະ ຕອບສະໜອງ ຕໍ່ຄວາມເຫັນຂອງປະຊາຊົນ. ໃນຄວາມເປັນຈິງ, ບັນດາທ້ອງຖິ່ນກໍ່ໄດ້ອອກ ແລະ ຜັນຂະຫຍາຍກົດລະບຽບກ່ຽວກັບການຕ້ອນຮັບປະຊາຊົນຂອງຫົວໜ້າຄະນະພັກ, ອຳນາດການປົກຄອງ. ໃນລັດແຫ່ງອຳນາດກົດໝາຍ, ທຸກຄົນຕ້ອງເຄົາລົບແລະປະຕິບັດຕາມກົດໝາຍ ດັ່ງນັ້ນ ອອກກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການຕ້ອນຮັບ ຮັບຟັງ ແລະ ຕອບສະໜອງຕໍ່ຄວາມເຫັນຂອງປະຊາຊົນ ເປັນວຽກທີ່ຈໍາເປັນ.
ທີສາມ, ວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຕ້ອງຫັນລົງສູ່ຮາກຖານຢ່າງແຂງແຮງ, ຕ້ອງຍືດຫຍຸ່ນ ໄຫວພິບ, ກຳແໜ້ນເປົ້າໝາຍ ແລະ ຕັ້ງໝັ້ນໃນການປະຕິບັດ.
ໂດຍຖືວ່າຄວາມໃກ້ຊິດກັບປະຊາຊົນແມ່ນຄຸນນະພາບສູງສຸດຂອງພະນັກງານ, ດັ່ງນັ້ນ ປະທານໂຮ່ຈີມິນເຄີຍ “ສະເໜີໃຫ້ບັນດາລັດຖະມົນຕີຄວນຝຶກຝົນຕົນເອງໃຫ້ມີຕີນດີ, ມີສາຍຕາດີ, ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງ, ບໍ່ມີແຕ່ນັ່ງຢູ່ໂຕະຕາມແບບ “ມະນຸດປ້ອງກັນ”(13).
ໃນຍຸກແຫ່ງເຕັກໂນໂລຊີຂໍ້ມູນຂ່າວສານ, ມັນເປັນເລື່ອງງ່າຍທີ່ພະນັກງານຈະກາຍເປັນອາດຍາສິດ ເພາະວ່າພວກເຂົາພຽງແຕ່ນັ່ງຢູ່ໃນຫ້ອງເພື່ອຮັບຟັງລາຍງານ, ເຜີຍແຜ່ມະຕິ ແລະ ດໍາເນີນວຽກງານອອນໄລນ໌. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ບໍ່ມີ “ເຕັກໂນໂລຢີ” ໃດທີ່ສາມາດສະທ້ອນເຖິງຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງປະຊາຊົນ, ເຂົ້າໃຈຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນໄດ້ຢ່າງເຕັມສ່ວນ, ຖ້າຫາກວ່າ ພະນັກງານບໍ່ໃກ້ຊິດກັບຮາກຖານ. ປະທານໂຮ່ຈີມິນເຄີຍຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພະນັກງານເມື່ອລົງຮາກຖານ “ຕ້ອງລົງມືເຮັດວຽກຢ່າງແທ້ຈິງ” ກ່ວາຈະເຂົ້າຮ່ວມພິທີກຳທີ່ຫຍຸ້ງເຫຍືອງ; ຕ້ອງພົວພັນຕິດຕໍ່ໂດຍກົງກັບປະຊາຊົນ, ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ເຮັດວຽກກັບຜູ້ນໍາຮາກຖານ. ສຳລັບປະຊາຊົນແຕ່ລະກຸ່ມ, ພະນັກງານເຮັດວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຕ້ອງມີວິທີການເຂົ້າໃດ້ ອະທິບາຍ ແລະ ໂຄສະນາຂົນຂວາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ເພື່ອໃຫ້ເໝາະສົມ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ. ຄວາມເປັນຈິງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ພະນັກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນມັກເອົາໃຈໃສ່ຂົນຂວາຍຜູ້ກະຕືລືລົ້ນ ເພື່ອເປັນກອງກຳລັງປະຈັນບານໃນທຸກວຽກງານ, ຂະບວນການ. ອັນນີ້ບໍ່ຜິດ, ແຕ່ວ່າບໍ່ພຽງພໍ, ປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ເນັ້ນໜັກເຖິງຄວາມຈຳເປັນຕ້ອງສຸມໃສ່ຂົນຂວາຍບັນດາບຸກຄົນທີ່ “ກ້າວໜ້າຊ້າ”, ສຸມໃສ່ບັນດາສະຖານທີ່ທີ່ຂະບວນການດເຄື່ອນໄຫວຍັງອ່ອນນ້ອຍ. ເພິ່ນອະທິບາຍຢ່າງງ່າຍດາຍວ່າ: ຖ້າມວນຊົນດີທຸກຄົນ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວທຸກແຫ່ງເຂັ້ມແຂງແລ້ວ, ເປັນຫຍັງຈະຕ້ອງຂົນຂວາຍອີກ? ເພື່ອຂົນຂວາຍ ຊັກຊວນບຸກຄົນທີ່ກ້າວໜ້າຊ້າ, ພະນັກງານຂົນຂວາຍ “ຕ້ອງມີຄວາມອົດທົນ. ໂອ້ລົມກັບຜູ້ຟັງເທື່ອໜຶ່ງເຂົາບໍ່ເຂົ້າໃຈ, ແລ້ວເວົ້າສອງເທື່ອ, ສາມເທື່ອ... ກ່ຽວກັບຄຸນສົມບັດນີ້, ພວກເຮົາຕ້ອງຮຽນຮູ້ຈາກຜູ້ສອນສາດສະໜາ”(14).
ທີສີ່, ຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ເປັນສຳຄັນເຖິງການຂົນຂວາຍປະຊາຊົນດ້ວຍວິທີເປັນແບບຢ່າງ.
ພະນັກງານ ສະມາຊິກຂອງພັກຕ້ອງເປັນແບບຢ່າງແຕ່ວຽກໃຫຍ່ເຖິງວຽກນ້ອຍ; ຕ້ອງຮັບຮູ້ວ່າ ທຸກການກະທຳຜິດໃນວຽກງານລັດແລະເອກະຊົນ ແມ່ນການກະທຳຕ້ານການໂຄສະນາ ທຳລາຍວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຂອງພັກ. ຢາກເຮັດວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນໄດ້ຮັບຜົນດີ ກ່ອນອື່ນໝົດ, ຕ້ອງເຮັດວຽກງານກໍ່ສ້າງແລະປັບປຸງພັກໃຫ້ດີ; ຄຽງຂ້າງນັ້ນ, ຍັງຕ້ອງມີກົນໄກແລະບົດລົງໂທດ ເພື່ອໃຫ້ພະນັກງານບໍ່ຕົກຢູ່ໃນພະຍາດ “ໃຫ້ຄໍາໝັ້ນລ້າໆ”. ຍິ່ງກວ່ານັ້ນ, ບໍ່ພຽງແຕ່ “ທ່າທີ່ອາດຍາສິດ” ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ທັງວິຖີຊີວິດທີ່ແປກຕ່າງ ແລະການຊົມໃຊ້ທີ່ແຕກໂຕນ ຂອງພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ ເມື່ອທຽບໃສ່ກັບມະຫາຊົນ ໄດ້ສ້າງ “ກຳແພງບໍ່ມີຮູບ” ແບ່ງແຍກພັກ ແລະ ປະຊາຊົນ. ດັ່ງນັ້ນ, ການປະຕິບັດ “ຄວາມດຸໝັ່ນ, ປະຢັດ, ຊື່ສັດ, ທ່ຽງທຳ” ແລະ ຄວາມສະນິດສະໜົມ, ຄວາມຈິງໃຈຂອງພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ ກໍປະກອບສ່ວນສຳຄັນ ເຂົ້າໃນຜົນສຳເລັດຂອງວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ. ສິດອຳນາດສາມາດເຮັດໃຫ້ຄົນຢ້ານ ແຕ່ບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຄົນເຊື່ອແລະຮັກແພງໄດ້, ແລະ ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຊື່ອຖືແລະຮັກແພງ, ພະນັກງານ “ຕ້ອງເປັນແບບຢ່າງ ມາດຕະຖານໃຫ້ຄົນຮຽນແບບ”.
ທີ່ຫ້າ, ພະນັກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຕ້ອງຝຶກທັກສະ “ຮັບຟັງປະຊາຊົນ, ເວົ້າໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າໃຈ, ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນເຊື່ອ”
ປະທານໂຮ່ຈີມິນເຄີຍຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພະນັກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນເວົ້າສະເພາະ, ຖັນແຖວພະນັກງານປະຕິວັດເວົ້າລວມ, ຕ້ອງ “ຈິດຄິດ, ຕາເບິ່ງ, ຫູຟັງ, ຕີນຍ່າງ, ປາກເວົ້າ, ມືເຮັດ”. ການທີ່ເພິ່ນຖືເອົາ “ຈິດຄິດ” ເປັນອັນດັບໜຶ່ງນັ້ນ ແມ່ນຍ້ອນເພິ່ນຢາກຢືນຢັນວ່າ ວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນແມ່ນວິທະຍາສາດ - ວິທະຍາສາດແຫ່ງຈິດວິທະຍາມະນຸດ, ແມ່ນສິລະປະ - ສິລະປະແຫ່ງການເຂົ້າໃກ້ ແລະການຂົນຂວາຍມະນຸດ. ສະນັ້ນ, ພະນັກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຕ້ອງມີສະຕິປັນຍາ, ມີທັກສະໃນການຮັບຟັງ, ເກັບກຳ ແລະ ສະຫຼຸບຄວາມປາດຖະໜາອັນຊອບທຳຂອງມະຫາຊົນ ເພື່ອສະຫຼຸບສັງລວມເຈດຈຳນົງອັນຊອບທຳຂອງມະຫາຊົນ ເພື່ອໃຫ້ຄຳແນະນຳແກ່ພັກແລະລັດ ໃນການສ້າງແນວທາງແລະແຜນນະໂຍບາຍທີ່ເໝາະສົມກັບໃຈປະຊາຊົນ. ເຂົາເຈົ້າຍັງຕ້ອງໄດ້ຮຽນຮູ້ວິທີການເວົ້າຂອງມະຫາຊົນຄື ຫຍໍ້ສັ້ນ, ມີຊີວິດຊີວາ, ເຂົ້າໃຈງ່າຍ ເພື່ອປຸກລະດົມຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ. ເຖິງຈະໄດ້ “ອ່ານປຶ້ມຫຼາຍພັນເຫຼັ້ມ” ມີຄວາມຮອບຮູ້ ແລະ ເວົ້າໄດ້ດີປານໃດ ແຕ່ປະຊາຊົນບໍ່ເຂົ້າໃຈ, ວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນກໍຈະຫຼົ້ມເຫຼວ. ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຊື່ອແລະປະຕິບັດຕາມ, ຜູ້ເຮັດວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຕ້ອງມີອິດທິພົນຊື່ສຽງ, ຕ້ອງປະຕິບັດທິດນຳ “ເວົ້າພ້ອມກັບເຮັດ”, “ເວົ້າໜ້ອຍ, ເຮັດຫຼາຍ”.
ທີຫົກ, ຕ້ອງເດັດດ່ຽວຄັດຄ້ານຕ້ານຮູບແບບການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ, “ການຕາມກົ້ນມະຫາຊົນ. ທາດແທ້ຂອງ “ການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ” ແມ່ນການຫຼອກລວງ, ຕົວະຍົວະ, ເຍີນຍໍ, ເພື່ອຈະໄດ້ຮັບຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈ ແລະການສະໜັບສະໜູນຊົ່ວຄາວ ຈາກປະຊາຊົນ ເພື່ອຮັບໃຊ້ອຸບາຍຊົ່ວ. ຢູ່ຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນ, ບັນດາຮູບແບບຂອງ “ການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ” ໄດ້ປະກົດຢູ່ໃນບັນດາກຳລັງຕໍ່ຕ້ານລະບອບ ແລະ ຍັງມີຢູ່ໃນພາກສ່ວນພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກທີ່ເສື່ອມໂຊມ ປ່ຽນທາດ. ບັນດາກຳລັງສັດຕູມັກໃຊ້ອັນທີ່ເອີ້ນວ່າ “ສິດທິມະນຸດ” ເພື່ອ “ກ່ອມນອມ”, ແກ່ດຶງ, ຍຸຍົງໃຫ້ມະຫາຊົນຮຽກຮ້ອງ “ເສລີພາບ ແລະ ປະຊາທິປະໄຕ” ແບບບໍ່ຈຳກັດ ແລະ ບໍ່ເປັນໄປໄດ້; ສວຍໃຊ້ “ນ້ຳໃຈຮັກຊາດ” ຂອງປະຊາຊົນ ເພື່ອປຸກກະຕຸ້ນລັດທິຊາດນິຍົມສຸດຂົ້ວ, ທຳລາຍແນວທາງສັນຕິພາບ ແລະການຮ່ວມມືຂອງພັກແລະລັດຂອງພວກເຮົາ. ພວກເຂົາຫາວິທີຂະຫຍາຍຂໍ້ຈຳກັດ, ຂໍ້ບົກຜ່ອງ ແລະ ຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນຊີວິດຂອງປະເທດເຮົາ, ໂດຍສະເພາະຄວາມຜິດພາດຂອງພະນັກງານຈຳນວນໜຶ່ງໃນອົງການບໍລິຫານລັດ ເພື່ອປຸກລະດົມມວນຊົນໃຫ້ຕອບໂຕ້ ສ້າງຄວາມວຸ້ນວາຍ, ເຮັດໃຫ້ສູນເສຍຄວາມໝັ້ນຄົງ ຄວາມສະຫງົບຮຽບຮ້ອຍ ແລະ ຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ. ຈຸດປະສົງຂອງພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນ “ເພື່ອປະຊາຊົນ” ແຕ່ເພື່ອຕໍ່ຕ້ານພັກ ລັດ ແລະ ຊີວິດທີ່ສະຫງົບສຸກຂອງປະຊາຊົນ.
ຖ້ອຍທຳນອງ “ເຍີນຍໍປະຊາຊົນ” ຍັງປະກົດຢູ່ໃນພາກສ່ວນພະນັກງານທີ່ເສື່ອມໂຊມ ປ່ຽນທາດ ສວຍໂອກາດທາງການເມືອງ. ການສະແດງອອກຂອງ “ການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ” ຂອງຄົນກຸ່ມນີ້ກໍມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍຄືກັນ; ກ່ອນອື່ນໝົດແລະຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນ ການແຍກລະຫວ່າງຄໍາເວົ້າແລະການກະທໍາ. ບັນດາພະນັກງານເຫຼົ່ານີ້ ມັກສະແດງການໃກ້ຊິດກັບປະຊາຊົນ ຟັງປະຊາຊົນ ເຫັນອົກເຫັນໃຈປະຊາຊົນ, ແຕ່ກະທຳຂັດຕໍ່ຜົນປະໂຫຍດພື້ນຖານຂອງປະຊາຊົນ. ຈຸດພິເສດລວມ ຂອງພະນັກງານເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນ “ກ່ອນແລະຫຼັງບໍ່ສອດຄ່ອງກັນ”, ເມື່ອ “ເວົ້າໃນກອງປະຊຸມແບບໜຶ່ງ, ເວົ້າຢູ່ນອກກອງປະຊຸມແບບອື່ນ, ເວົ້າແລະເຮັດບໍ່ສອດຄ່ອງ ລະຫວ່າງເວລາດຳລົງຕຳແໜ່ງ ກັບໃນເມື່ອບຳນາມ”(15). ພວກເຂົາເວົ້າ “ຕະພຶດຕະພື”, ໃຊ້ຄໍາສັບແບບ “ໂວຫານ” ເພື່ອດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງປະຊາຊົນ, ບັນເທົາຄວາມຮ້ອນເຄືອງຊົ່ວຄາວຂອງປະຊາຊົນ ແຕ່ບໍ່ຍອມຮັບຜິດຊອບໃນສິ່ງທີ່ໄດ້ເວົ້າມາ.
ການສະແດງອອກທີສອງ ຂອງພະນັກງານທີ່ “ເຍີນຍໍປະຊາຊົນ” ແມ່ນ “ເວົ້າຄຳດີແຕ່ບໍ່ເຮັດຄວາມດີ”. ພວກເຂົາໃຊ້ຄຳເວົ້າແລະແນວຄິດທີ່ດີ, ໃຫ້ “ຄຳສາບານບົນເມກ” ເພື່ອ “ຂັດຖູ” ຊື່ສຽງສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາ, ພິສູດເອງວ່າເປັນ “ຄຸນທຳແລະຄວາມເຄົາລົບຢ່າງສູງ”, ເປັນ “ຄົນຂອງປະຊາຊົນ”, ແຕ່ການກະທຳຂອງພວກເຂົາກົງຂ້າມຢ່າງສິ້ນເຊີງກັບສິ່ງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ປະກາດ. ຕົວຢ່າງທົ່ວໄປຂອງເລື່ອງນີ້ແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ພະນັກງານທີ່ມີຕໍາແໜ່ງແລະສິດທິຜູ້ໜຶ່ງ ໄດ້ຂຽນໜັງສືກ່ຽວກັບການຕ້ານການເສື່ອມໂຊມທາງດ້ານແນວຄິດການເມືອງ, ຄຸນສົມບັດສິນທໍາ ແລະວິຖີຊີວິດ, ແຕ່ກັບກາຍເປັນຜູ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນຄະດີສໍ້ລາດບັງຫຼວງແລະກິນສິນບົນຫຼາຍພັນຕື້ດົ່ງ.
ການສະແດງອອກທີສາມ ຂອງ “ການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ” ໃນຖັນແຖວພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ ແມ່ນ “ເຂົ້າຂາ” ກັບຄວາມຫວັງສະເພາະໜ້າແລະຜົນປະໂຫຍດພາກສ່ວນຂອງປະຊາຊົນຈຳນວນໜຶ່ງ ເຊິ່ງມີກາກະທຳແລະຄຳເວົ້າທີ່ໄຮ້ຫຼັກການ, ຂັດກັບໂຄງການການເມືອງ, ແນວທາງ, ກົດລະບຽບຂອງພັກ ແລະ ກົດໝາຍຂອງລັດ.
ການສະແດງອອກທີສີ່ ຂອງ “ການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ” ແມ່ນການປະກາດຢ່າງ “ໜ້າຕື່ນເຕັ້ນ” ວ່າ ຈະສາມາດແກ້ໄຂບັນດາຂໍ້ຈຳກັດ ແລະບັນຫາຮີບດ່ວນໃນສັງຄົມໄດ້ຢ່າງໄວວາ ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ “ລູບໄລ້” ສໍເລາະ ຍົກຍ້ອງປະຊາຊົນ, ເຂົາຖືວ່າ ສິ່ງໃດທີ່ປະຊາຊົນເຮັດກໍ່ດີ, ສິ່ງໃດທີ່ປະຊາຊົນເວົ້າກໍ່ຖືກຕ້ອງ ເພື່ອຈະຍາດແຍ່ງ ແລະ ສວຍໃຊ້ການສະໜັບສະໜູນຂອງປະຊາຊົນ ໃຫ້ຕົນເອງກ້າວໄປບົນເສັ້ນທາງແຫ່ງຊື່ສຽງສ່ວນຕົວ. ຢູ່ນີ້, ທັງແມ່ນການສະແດງອອກຂອງການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ, ທັງແມ່ນການ “ຕາມກົ້ນປະຊາຊົນ”. ປະກົດການນີ້ມັກຈະປະກົດຂຶ້ນກ່ອນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຂອງພັກ ຫຼືການເລືອຕັ້ງບັນດາອົງການໂດຍປະຊາຊົນເລືອກຕັ້ງ. “ການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ” ຍັງແມ່ນ, ເມື່ອເຂົາເຮັດຜິດ ເຂົາສະແດງການສາລະພາບຄວາມຜິດຂອງຕົນຢ່າງຈິງໃຈ, ແມ່ນແຕ່ “ປ້ອຍດ່າ” ຕົນເອງ ເພື່ອ “ລະບາຍຄວາມໂກດເຄືອງ” ຂອງປະຊາຊົນ, ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ບໍ່ໄດ້ແກ້ໄຂຂໍ້ບົກພ່ອງຢ່າງຈິງໃຈ. ພວກເຍີນຍໍປະຊາຊົນຍັງມັກຈະສະແດງ “ໃຈງ່າຍ, ອະນຸໂລມຜ່ອນຜັນ” ຕໍ່ຄວາມຜິດພາດຂອງຄົນອື່ນ, ແຕ່ເນື້ອແທ້ແລ້ວແມ່ນ ເພື່ອຫຼີກລ່ຽງ, ບໍ່ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນເສຍໃຈ, ຂັດຕໍ່ແຜນນະໂຍບາຍ ແລະ ຄວາມຕັດສິນໃຈຂອງພັກແລະລັດ ໃນການຕໍ່ສູ້ຕ້ານກັບຄວາມເລວຊາມ ຫຍໍ້ທໍ້ໃນສັງຄົມ...
ເພາະສະນັ້ນ, ໃນວັນທີ 16 ສິງຫາ 2021, ເມື່ອກ່າວປາໄສໃນກອງປະຊຸມທົ່ວປະເທດເພື່ອຜັນຂະຫຍາຍໂຄງການປະຕິບັດງານຂອງແນວໂຮມປະເທດຊາດຫວຽດນາມ ແລະ ບັນດາອົງການສະມາຊິກແນວໂຮມ ໃນການປະຕິບັດມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 13 ຂອງພັກ, ສະຫາຍເລຂາທິການໃຫຍ່ ຫງວຽນ ຝູຈ້ອງ ໄດ້ເຕືອນບັນດາພະນັກງານວ່າເດັດຂາດບໍ່ “ເຍີນຍໍປະຊາຊົນ”, ຕິດຕໍ່ກັບປະຊາຊົນແບບຮູບນອກ, ຍິ່ງບໍ່ “ຕາມກົ້ນ” ມະຫາຊົນ.”(16).
ຕໍ່ໜ້າການເລີ່ມສະແດງອອກຂອງລັດທິປະຊານິຍົມ ແລະ ຜົນກະທົບທາງລົບຂອງການເຍີນຍໍປະຊາຊົນ, ວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນຕ້ອງປະກອບສ່ວນ “ເປີດໂປງ” ການສະແດງອອກ ແລະ ຜົນຮ້າຍຂອງຖ້ອຍທຳນອງເຍີນຍໍປະຊາຊົນ, “ຕາມກົ້ນປະຊາຊົນ”, ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຫັນແຈ້ງ “ໃບໜ້າແທ້” ແລະ “ຂວ້ຳບາດ” ບັນດາພະນັກງານທີຕັ້ງໃຈ “ເຍີນຍໍປະຊາຊົນ” ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ, ບັ່ນທອນຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈຂອງປະຊາຊົນທີ່ມີຕໍ່ພັກແລະລະບອບ, ສົ່ງຜົນສະທ້ອນບໍ່ດີ ເຖິງພາລະກິດການກໍ່ສ້າງ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດສັງຄົມນິຍົມ./.
---------------------
(1), (2) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ສພຈ ການເມືອງແຫ່ງຊາດ ສື້ເຖິ້ດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2011, ເຫຼັ້ມ 5, ໜ້າ 326, 336.
(3) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 11, ໜ້າ 609.
(4) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 6, ໜ້າ 432.
(5), (6), (7), (8) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 5, ໜ້າ 333, 325, 336, 338.
(9) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 4, ໜ້າ 9.
(10) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 15, ໜ້າ 674.
(11) ເອກະສານກອງປະຊຸມຄົບຄະນະຄັ້ງທີ 4 ຂອງຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກ ຊຸດທີ 12, ຫ້ອງການສູນກາງພັກ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2016, ໜ້າ 29-31.
(12) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 6, ໜ້າ 234.
(13) ໂຮ່ຈີມິນ - ຊີວະປະຫວັດ, ສພຈ ການເມືອງແຫ່ງຊາດ ສື້ເຖິ້ດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2016, ເຫຼັ້ມ 10, ໜ້າ 131.
(14) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 4, ໜ້າ 72.
(15) ເອກະສານກອງປະຊຸມຄົຍຄະນະຄັ້ງທີ 4 ຂອງຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກ ຊຸດທີ 12, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ໜ້າ 29.
(16) ຫງວຽນ ຝູຈ້ອງ: “ເສີມຂະຫຍາຍມູນເຊື້ອມະຫາສາມັກຄີ, ລະດົມກຳລັງແຮງຂອງປວງຊົນທັງຊາດ, ພະຍາຍາມສູ້ຊົນເພື່ອປະຕິບັດມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ 13 ຂອງພັກຢ່າງສຳເລັດຜົນຮອບດ້ານ”, ວາລະສານກອມມູນິດ, ສະບັບທີ 973, ເດືອນກັນຍາ 2021, ໜ້າ 12.
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 990 (ເດືອນພຶດສະພາ 2022)
