ຕົວແບບ “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI” ຢູ່ອາເມລິກາລາຕີນ ໃນປັດຈຸບັນ
ບັນດາທ່ານຜູ້ນຳອາເມລິກາລາຕີນ ທີ່ກອງປະຊຸມຂັ້ນສຸດຍອດ ສຳພັນທະພາບ ໂບລີເວຍ ໃຫ້ແກ່ທະວີບອາເມລິກາ (ALBA). ພາບ:AP
“ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI” ແລະ ບັນດາຈຸດພິເສດພື້ນຖານ ຂອງຕົວແບບນີ້
ຂະບວນວິວັດແຫ່ງການເປັນຮູບເປັນຮ່າງຂຶ້ນ
ທາງດ້ານພາວະວິໄສ, ສະພາບການເສດຖະກິດ ແລະ ສັງຄົມຢູ່ໃນພາກພື້ນ ໄດ້ສ້າງໂອກາດອັນສະດວກດີໃຫ້ຂະບວນການຂະຫຍາຍຕົວ. ອາເມລິກາລາຕີນແມ່ນແຜ່ນດິນຂອງຂະບວນການປົດປ່ອຍຊາດ, ຂອງບັນດາແວ່ນແຍງແຫ່ງການຕໍ່ສູ້ຢ່າງພິລະອາດຫານ ຕ້ານການກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ ການຂູດຮີດຂອງພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນທັງເກົ່າແລະໃໝ່, ເຊັ່ນວີລະບຸລຸດ ຊີມົນ ໂບລີວາ, ໂຮເຊ ມາກຕີ, ເຈ ເກວາຣາ, ຟີແດນ ກາສະໂຕຼ... ໂດຍສືບຕໍ່ມູນເຊື້ອດັ່ງກ່າວ, ທ່ານ ຮູໂກ ຈາແວັດ ອະດີດປະທານາທິບໍດີປະເທດເວເນຊູເອລາ, ໃນປີ 1993, ທ່ານເປັນນາຍທະຫານໜຸ່ມ ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມຂະບວນການປະຕິວັດ “EB-200”(1) ແນໃສ່ປ່ຽນແປງສະພາບການປັດຈຸບັນຂອງປະເທດ, ອົງການຈັດຕັ້ງນີ້ໄດ້ກຳນົດແນວທາງຂອງຕົນດັ່ງນີ້: “ພວກຂ້າພະເຈົ້າເອີ້ນຂະບວນການນີ້ແມ່ນການປະຕິວັດ ໂບລີວາ ຍ້ອນວ່າ ທາງດ້ານຈຸດໝາຍທີ່ພວກຂ້າພະເຈົ້າຕັ້ງໝັ້ນແມ່ນດຳເນີນການປະຕິວັດໜຶ່ງ ຊຶ່ງເປັນການດັດປ່ຽນການເມືອງ ສັງຄົມ ເສດຖະກິດ ແລະ ວັດທະນະທຳ ອີງບົນຮາກຖານແນວຄິດຂອງ ຊີມົນ ໂບລີວາ”. ພາຍຫຼັງທີ່ໄດ້ຖືກເລືອກຕັ້ງເປັນປະທານາທິບໍດີ (ເດືອນກຸມພາ 1999), ທ່ານ ຮ.ຈາແວັດ ໃຫ້ຄຳໝັ້ນສັນຍາປະຕິບັດບັນດາຈຸດໝາຍຂອງການປະຕິວັດ ໂບລີວາ ຄື: ຕໍ່ສູ້ຍາດເອົາສິດຕັດສິນດ້ວຍຕົນເອງ, ປົກປັກຮັກສາເອກະລາດ, ອະທິປະໄຕແຫ່ງຊາດ, ເສລີພາບ, ປະຊາທິປະໄຕ; ຮັບປະກັນການເຂົ້າຮ່ວມຂອງປວງຊົນ ເຂົ້າໃນຂະບວນການປະຕິວັດໂດຍຜ່ານບັນດາການເລືອກຕັ້ງ, ການເອົາຄວາມເຫັນຂອງປະຂາຂົນ ແລະ ບັນດາຮູບການປະຊາທິປະໄຕກວ້າງຂວາງອື່ນ; ກໍ່ສ້າງພື້ນຖານເສດຖະກິດເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ເຊີດຊູຄຸນສົມບັດຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນ, ແບ່ງປັນແຫຼ່ງລາຍໄດ້ຈາກນ້ຳມັນຢ່າງສະເໝີພາບ (ນ້ຳມັນແມ່ນແຫຼ່ງລາຍຮັບຕົ້ນຕໍຂອງປະເທດເວເນຊູເອລາ), ຕໍ່ສູ້ຕ້ານການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ ແລະ ຄວາມທຸກຍາກ; ສາມັກຄີ ແລະ ຮ່ວມເປັນເອກະພາບບັນດາປະເທດອາເມລິກາລາຕີນ. ໂດຍສືບຕໍ່ຂະຫຍາຍແນວຄິດຂອງ ໂບລີວາ ຂຶ້ນຕື່ມອີກລະດັບໜຶ່ງ, ທ່ານປະທານາທິບໍດີ ຮ.ຈາແວັດ ໄດ້ຫັນປ່ຽນ “ການປະຕິວັດ ໂບລີວາ” ເປັນ “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI”. ມາເຖິງປັດຈຸບັນນີ້, ຕົວແບບ ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI ທີ່ທ່ານປະທານາທິບໍດີ ຮ.ຈາແວັດ ລິເລິ່ມນັ້ນ ໄດ້ຮັບການປະຕິບັດຢູ່ ເວເນຊູເອລາ ແລະ ພວມໄດ້ຜັນຂະຫຍາຍໃນລະດັບທີ່ຕ່າງກັນຢູ່ ໂບລີເວຍ, ນີກາຣາກວາ ແລະ ເອກວາດໍ.
ບັນດາເນື້ອໃນອັນພື້ນຖານຂອງຕົວແບບ “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI”
ປີ 2005, ພາຍຫຼັງ 6 ປີແຫ່ງການກຳອຳນາດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫຍຸ້ງຍາກສັບສົນ ຍ້ອນຕ້ອງຕໍ່ສູ້ຕ້ານການບຸກໂຈມຕີຈາກທຸກທິດ ທຸກຮູບການແລະກົນອຸບາຍ ຂອງລັດທິຈັກກະພັດ, ທ່ານປະທານາທິບໍດີ ຮ.ຈາແວັດ ໄດ້ຖອດຖອນຂໍ້ສະຫລຸບອອກມາ: “ມີພຽງແຕ່ລັດທິສັງຄົມນິຍົມເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງສາມາດນຳເອົາຄວາມສະເໝີພາບທາງສັງຄົມມາໄດ້ ແລະ ຈຶ່ງລົບລ້າງຄວາມທຸກຍາກໄດ້”. ວັນທີ 3 ທັນວາ 2006, ໃນທັນທີພາຍຫຼັງທີ່ໄດ້ຖືກເລືອກຕັ້ງຄືນໃໝ່, ທ່ານປະທານາທິບໍດີ ຮ.ຈາແວັດ ຢືນຢັນຄືນໃໝ່ວ່າ “ເວເນຊູເອລາ ຈະສືບຕໍ່ເສັ້ນທາງກ້າວຂຶ້ນສູ່ ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI.
ບົນພື້ນຖານຄຳຖະແຫຼງຕ່າງໆ ຂອງປະທານາທິບໍດີ ຮ.ຈາແວັດ, ບັນດາເອກະສານເປັນທາງການຂອງລັດເວເນຊູເອລາ, ຂອງພັກຂະບວນການພື້ນຖານສາທາລະນະລັດທີຫ້າເວເນຊູເອລາ (MVR), ຂອງພັກສັງຄົມນິຍົມເອກະພາບເວເນຊູເອລາ (PSUV), ບັນດາໝາກຜົນການຄົ້ນຄວ້າຂອງນັກຮຽນຮູ້ຢູ່ໃນ ແລະ ນອກປະເທດເວເນຊູເອລາ, ອາດສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI” ຢູ່ເວເນຊູເອລາປະກອບດ້ວຍເນື້ອໃນຕ່າງໆລຸ່ມນີ້:
ທາງດ້ານການເມືອງ: ຄວາມເຫັນລວມໃຫ້ທັດສະນະວ່າ “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI” ຂອງທ່ານປະທານາທິບໍດີ ຮ.ຈາແວັດ ຫາກໍເປັນຄວາມນຶກຄິດເບື້ອງຕົ້ນ, ຍັງບໍ່ທັນຈະແຈ້ງ, ມີການສົມທົບລະຫວ່າງແນວຄິດກ້າວໜ້າຂອງໂບລີວາ ກັບລັດທິມາກ-ເລນິນ ແລະ ສ່ວນໜຶ່ງໃນແນວຄິດມະນຸດສະທຳຂອງສາສະໜາຄຣິດ, ບົນພື້ນຖານບັນດາຈຸດພິເສດສະເພາະຂອງເວເນຊູເອລາ ແລະ ອາເມລິກາລາຕີນ. “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI” ແມ່ນລັດທິສັງຄົມນິຍົມມະນຸດສະທຳ, ເພື່ອສິດທິມະນຸດ, ປະຕິບັດລະບອບການເມືອງຫຼາຍພັກ ປະຊາທິປະໄຕ ເສລີພາບ, ແຕ່ພ້ອມກັນນັ້ນກໍມີເຄື່ອງມືແຂງແຮງພຽງພໍ ເພື່ອປາບປາມບັນດາກຳລັງຝືນປະຕິວັດ. ທ່ານປະທານາທິບໍດີ ຮ.ຈາແວັດ ຍາມໃດກໍເນັ້ນໜັກເຖິງແນວຄິດ “ປະຊາທິປະໄຕໃນການເຂົ້າຮ່ວມ” ແລະ “ອຳນາດການປົກຄອງຂອງປະຊາຊົນ”, ຕາມນັ້ນ, ປະຊາຊົນມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ ພ້ອມກັນເຂົ້າຮ່ວມການແກ້ໄຂຊາຕາກຳຂອງປະເທດຊາດ, ເຂົ້າຮ່ວມການກໍ່ສ້າງລັດອຳນາດກົດໝາຍ, ຄວາມສະເໝີພາບທາງສັງຄົມ, ກໍ່ສ້າງຕົວແບບສັງຄົມໃໝ່ ຊຶ່ງໃນນັ້ນປະຊາຊົນທຸກຄົນລ້ວມແຕ່ມີທີ່ຕັ້ງ ລ້ວນແຕ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກວ່າຕົນເປັນມະນຸດ.
ທາງດ້ານເສດຖະກິດ: “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI” ອີງໃສ່ຕົວແບບເສດຖະກິດຫຼາຍພາກສ່ວນ, ໃນນັ້ນເສດຖະກິດຂອງລັດຖືບົດບາດເປັນເຈົ້າພາທາງ ແລະ ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ເປັນກຳລັງວັດຖຸສຳຄັນ ແລະ ເປັນເຄື່ອງມືເພື່ອໃຫ້ລັດກຳນົດທິດແລະດັດສົມເສດຖະກິດມະຫາພາກ; ເນັ້ນໜັກເຖິງການຍາດເອົາອຳນາດອະທິປະໄຕແຫ່ງຊາດ - ຂອງປະເທດ ຕໍ່ກັບຊັບພະຍາກອນມຳມະຊາດ, ພິເສດແມ່ນບໍ່ນ້ຳມັນ, ແຫຼ່ງນ້ຳ, ສິ່ງແວດລ້ອມແຫ່ງການດຳລົງຊີວິດ ແລະ ຫັນໄປສູ່ພື້ນຖານເສດຖະກິດມີແຜນການ. ປັດຈຸບັນ, ເວເນຊູເອລາ ແລະ ບາງປະເທດອາເມລິກາລາຕີນ ເຊີດຊູຄັນທຸງ “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI” ເພື່ອຂະຫຍາຍກຳລັງການຜະລິດ ແລະ ແກ້ໄຂບັນດາບັນຫາສັງຄົມ.
ທາງດ້ານສັງຄົມ: ປະຕິບັດແຜນນະໂຍບາຍແບ່ງປັນຊັບສິນສັງຄົມຢ່າງສະເໝີພາບ ເພື່ອແກ້ໄຂສະພາບການໄຮ້ຍຸດຕິທຳ ແລະ ການຜັນແຍກສັງຄົມ, ຄວາມທຸກຍາກ, ບໍ່ມີວຽກເຮັດງານທຳ, ຂາດເຮືອນຢູ່, ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນທຸກຄົນໄດ້ໄປໂຮງຮຽນ ໄດ້ຊົມໃຊ້ການບໍລິການສາທາລະນະສຸກ ສັງຄົມ, ໄດ້ອຸທິດເຫື່ອແຮງ ແລະ ໄດ້ຮັບການປົວແປງຊີວິດການເປັນຢູ່ດ້ານວັດຖຸແລະຈິດໃຈ.
ດ້ານການພົວພັນຕ່າງປະເທດ: ປະຕິບັດແນວທາງການຕ່າງປະເທດເປັນເອກະລາດ ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ຕ້ານຈັກກະພັດ, ຊຸກຍູ້ກຸ່ມກ້ອນສາມັກຄີອາເມລິກາລາຕີນ ແລະ ການພົວພັນມິດຕະພາບກັບທຸກໆປະເທດ; ເອົາການຮ່ວມມືປ່ຽນແທນໃຫ້ແກ່ການແກ່ງແຍ້ງ; ເອົາການເຊື່ອມຍົງເຂົ້າກັນ ປ່ຽນແທນໃຫ້ແກ່ການຂູດຮີດ; ຕໍ່ສູ້ເພື່ອໃຫ້ໂລກມີພະຫຸຂົ້ວ ມີປະຊາທິປະໄຕ.
ຕອບຄຳສຳພາດຂອງທ່ານ ມານູແອນ ກາບີແຊດ (Manuel Cabieses) ຜູ້ອຳນວຍການວາລະສານ Punto Final ວັນທີ 19 ສິງຫາ 2005, ທ່ານປະທານາທິບໍດີ ຮ.ຈາແວັດ ເວົ້າວ່າ: “ໃນແນວທາງການເມືອງ, ໜຶ່ງໃນບັນດາປັດໃຈຕັດສິນຂອງລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI ແມ່ນລະບອບປະຊາທິປະໄຕເຂົ້າຮ່ວມ; ແມ່ນອຳນາດການປົກຄອງຂອງປະຊາຊົນ. ຕ້ອງເຕົ້າໂຮມອຳນາດເຂົ້າໃນກຳມືປະຊາຊົນ; ພັກຕ້ອງປະຕິບັດຕາມປະຊາຊົນ ຫານບໍ່ແມ່ນກົງກັນຂ້າມ”.
ຈັ່ງຊັ້ນ ລະບອບປະຊາທິປະໄຕເຂົ້າຮ່ວມຢູ່ເວເນຊູເອລາ ແມ່ນຫຍັງ? ຕາມລັດຖະທຳມະນູນເວເນຊູເອລາ, ປະຊາທິປະໄຕເຂົ້າຮ່ວມ ແມ່ນລະບອບປະຊາທິປະໄຕ ຊຶ່ງໃນນັ້ນພົນລະເມືອງເປັນເຈົ້າພາບທີ່ຕັ້ງໜ້າ ແລະ ສຳຄັນກວ່າໝູ່ ໃນການຕັດສິນຊາຕາກຳຂອງປະເທດຊາດ ຮັບປະກັນການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາອົງການລັດຮັບໃຊ້ໃຫ້ແກ່ຜົນປະໂຫຍດຂອງປະຊາຊົນ; ແມ່ນຮູບການໃໝ່ໃນການພົວພັນລະຫວ່າງລັດ ແລະ ພົນລະເມືອງ; ແມ່ນຕົວແບບອັນໜຶ່ງຊຶ່ງຢູ່ນັ້ນ ປະຊາທິປະໄຕຂອງບັນດາພັກຝ່າຍການເມືອງ ຖືກປ່ຽນແທນດ້ວຍການເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງຄົບຖ້ວນທີ່ສຸດຂອງພົນລະເມືອງ ເຂົ້າໃນການຕັດສິນຕົກລົງບັນຫາສຳຄັນຂອງປະເທດຊາດ.
ໃນພາກຕົວຈິງ, ປັດຈຸບັນຢູ່ເວເນຊູເອລາ ຍັງມີສອງປະເພດປະຊາທິປະໄຕຄົງຕົວຢູ່ຄູ່ຄຽງກັນ ນັ້ນຄືປະຊາທິປະໄຕແບບຕົວແທນ ແລະ ປະຊາທິປະໄຕແບບເຂົ້າຮ່ວມ. ປະຊາທິປະໄຕແບບຕົວແທນຍັງສືບຕໍ່ຖືບົດບາດສຳຄັນຢູ່, ໃນເວລານັ້ນ ປະຊາທິປະໄຕແບບເຂົ້າຮ່ວມ ນັບມື້ນັບໄດ້ຮັບການຊຸກຍູ້ ແລະ ມີທີ່ຕັ້ງໃນຊີວິດສັງຄົມຂອງປະເທດ. ປະຊາທິປະໄຕແບບເຂົ້າຮ່ວມ ເພີ່ມເຕີມໃຫ້ແກ່ປະຊາທິປະໄຕແບບຕົວແທນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ການເຄື່ອນໄຫວຂອງປະຊາທິປະໄຕແບບຕົວແທນມີປະສິດທິຜົນກວ່າ ໂດຍຜ່ານຫຼາຍລະບຽບການໃໝ່ ທີ່ອະນຸຍາດໃຫ້ປະຊາຊົນມີຄວາມສາມາດເຂົ້າຮ່ວມການຕັດສິນຕົກລົງທີ່ສຳຄັນຂອງປະເທດ, ພ້ອມກັນນັ້ນກໍສາມາດກວດກາ ຕິດຕາມກວດການການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາອົງການອຳນາດລັດ. ມີຫຼາຍຮູບການປະຊາທິປະໄຕແບບເຂົ້າຮ່ວມ ໄດ້ຖືກນຳໃຊ້ ແລະ ໄດ້ຮັບໝາກຜົນອັນຕັ້ງໜ້າໃນເບື້ອງຕົ້ນ.
ໃນພາກຕົວຈິງ, “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI” ຂອງເວເນຊູເອລາ ເຖິງວ່າຫາກໍ່ຢູ່ໃນໄລຍະເປັນຮູບເປັນຮ່າງຂຶ້ນກໍຕາມ ແຕ່ມັນກໍ່ໄດ້ມີແຮງດຶງດູດໃຫຍ່ຫຼວງ ເໝືອນດັ່ງຄວາມມຸ່ງຫວັງ, ຄືດັ່ງວິທີແກ້ໜຶ່ງທີ່ສາມາດປ່ຽນແທນໃຫ້ແກ່ລັດທິເສລີໃໝ່ ຊຶ່ງເປັນລັດທິທີ່ພວມຖືກປະຊາຊົນສ່ວນຫຼາຍໃນບັນດາປະເທດອາເມລິກາລາຕີນຂວ້ຳບາດ. ບັນດາຜົນສຳເລັດເບື້ອງຕົ້ນຂອງເວເນຊູເອລາ ໃນບັນດາຂົງເຂດເສດຖະກິດ ສັງຄົມ ພວນເປັນແວ່ນແຍງ ແລະ ເປັນການປຸກລະດົມກຳລັງໃຈອັນໃຫຍ່ຫຼວງ ຕໍ່ບັນດາຂະບວນການຝ່າຍຊ້າຍອື່ນຢູ່ອາເມລິກາລາຕີນ. ມີຫຼາຍລັດຖະບານຝ່າຍຊ້າຍໄດ້ຮັບໄຊຊະນະໃນການເລືອກຕັ້ງ ຍ້ອນໄດ້ຍົກສູງຄັນທຸງ “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI”. ນັ້ນແມ່ນກໍລະນີ ລັດຖະບານຂອງປະທານາທິບໍດີ ເອໂວ ໂມຣາແລັດ ຢູ່ປະເທດໂບລີເວຍ, ລັດຖະບານຂອງປະທານາທິບໍດີ ຣາຟາແອນ ໂກເຣອາ ຢູ່ປະເທດເອກວາດໍ, ລັດຖະບານຂອງປະທານາທິບໍດີ ດານີແອນ ອອັກເຕກາ ຢູ່ປະເທດນີກາຣາກວາ (ພາຍຫຼັງ 16 ປີຢູ່ທີ່ຕັ້ງເປັນຝ່າຍຄ້ານ). ຢູ່ປະເທດເວເນຊູເອລາ, ທ່ານປະທານາທິບໍດີ ຮ.ຈາແວັດ ໄດ້ຖືກເລືອຕັ້ງເປັນປະທານາທິບໍດີຄັ້ງທີ 2 ປີ 2006 ກໍແມ່ນຍ້ອນໄດ້ຍົກສູງຄັນທຸງ “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI”.
ສິ່ງທ້າທາຍຕ່າງໆ ຕໍ່ກັບຕົວແບບ “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI”
ຂະບວນການຝ່າຍຊ້າຍຢູ່ອາເມລິກາລາຕີນປັດຈຸບັນນີ້ ແມ່ນປັດໃຈໃໝ່ອັນໜຶ່ງທີ່ກະທົບຢ່າງຕັ້ງໜ້າເຖິງສະຖານະການຢູ່ພາກພື້ນ ແລະ ໃນໂລກ; ມັນສ້າງສິ່ງອຳນວຍໃຫ້ແກ່ການຟື້ນຟູ ແລະ ຂະຫຍາຍຕົວຂອງບັນດາພັກກອມມູນິດຢູ່ພາກພື້ນ, ກໍຄືໃຫ້ແກ່ຂະບວນການກອມມູນິດ ແລະ ກຳມະກອນສາກົນ; ມັນປຸກລະດົມກຳລັງໃຈການຕໍ່ສູ້ຂອງປະຊາຊົນໂລກ ເພື່ອສັນຕິພາບ ເອກະລາດແຫ່ງຊາດ ປະຊາທີປະໄຕ ສະເໝີພາບ ແລະ ຄວາມກ້າວໜ້າທາງສັງຄົມ; ຊຸກຍູ້ທ່າອຽງສັນຕິພາບ ການຮ່ວມມື ແລະ ພັດທະນາຢູ່ພາກພື້ນ ແລະ ໃນໂລກ; ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ເຮັດໃຫ້ຖານະເປັນເອກຂອງສະຫະລັດອາເມລິກາ ຢູ່ເຂດ “ເດີນຫຼັງບ້ານ” ອັນເປັນມູນເຊື້ອຂອງມັນຕ້ອງອ່ອນເພຍລົງ.
ແຕ່ວ່າ, ຍ້ອນກຳລັງທີ່ເຂົ້າຮ່ວມມີຫຼາຍປະເພດກຳລັງ, ຫຼາຍທ່າອຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຕ່າງກັນ, ຍ້ອນການຕ້ານຢັນ ເຄື່ອນໄຫວມ້າງເພທຳລາຍຢ່າງຮ້າຍແຮງ ຂອງອາເມລິກາ ແລະ ບັນດາອິດທິກຳລັງທຶນນິຍົມຢູ່ໃນປະເທດ ແລະ ຕ່າງປະເທດ... ດັ່ງນັ້ນ ຂະບວນການຝ່າຍຊ້າຍຢູ່ອາເມລິກາລາຕີນ ຈຶ່ງຕ້ອງຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ສິ່ງທ້າທາຍຫຼາຍຢ່າງ. ແງ່ຫວັງໃນສະເພາະໜ້າຂອງຂະບວນການຝ່າຍຊ້າຍຢູ່ອາເມລິກາລາຕີນ ຂຶ້ນຕໍ່ຫຼາຍທີ່ສຸດກັບຄວາມສາມາດນຳພາຂັບເຄື່ອນຂອງບັນດາທ່ານຜູ້ນຳ, ຂຶ້ນກັບການສືບຕໍ່ຍູ້ແຮງການປະຕິຮູບດ້ານເສດຖະກິດ ສັງຄົມ ແລະ ການເມືອງ, ການກໍ່ສ້າງພັກການເມືອງນຳໜ້າປະຕິວັດທີ່ເຂັ້ມແຂງເປັນຫຼັກແຫຼ່ງແກ່ນສານ, ການປັບປຸງກຸ່ມກ້ອນສາມັກຄີທົ່ວປວງຊົນ, ກໍ່ສ້າງແລະປັບປຸງການສຳພັນທະພາບ ຮ່ວມມື ຊ່ວຍເຫຼືອຊຶ່ງກັນແລະກັນລະຫວ່າງບັນດາປະເທດອາເມລິກາລາຕີນ, ກໍ່ຄືການສະໜັບສະໜຸນຂອງບັນດາກຳລັງປະຕິວັດ ກຳລັງຝ່າຍຊ້າຍ ແລະ ກ້າວໜ້າໃນໂລກ.
ເພື່ອອາດສາມາດນຳເອົາບັນດາປະເທດຢູ່ພາກພື້ນອາເມລິກາລາຕີນ ຫັນໄປສູ່ “ລັດທິສັງຄົມນິຍົມສະຕະວັດທີ XXI” ໄດ້ນັ້ນ, ນັກການເມືອງຫຼາຍທ່ານ, ບັນດານັກຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ວົງການໜັງສືພິມໃນໂລກໃຫ້ທັດສະນະວ່າ, ກຳລັງຝ່າຍຊ້າຍຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າບັນດາໜ້າທີ່ໜັກໜ່ວງທີ່ສຸດ. ກ່ອນອື່ນໝົດ, ບັນດາກຳລັງນີ້ຕ້ອງຮ່ວມແຮງຮ່ວມໃຈກັນຕໍ່ສູ້ຕ້ານຍຸດທະສາດກວມໂລກ ຂອງອາເມລິກາເວົ້າລວມ, ຍຸດທະສາດຂອງ ວໍຊິງຕັນ ຕໍ່ກັບພາກພື້ນອາເມລິກາລາຕີນ, ບ່ອນທີ່ອາເມລິກາເຄີຍຖືວ່າເປັນ “ເດີນຫຼັງບ້ານ” ຂອງຕົນ, ເວົ້າໂດຍສະເພາະ. ເພາະແນ່ນອນວ່າ ອາເມລິກາຈະຫາທຸກວິທີທາງເພື່ອຕ້ານຢັນທຳລາຍ ກີດກັ້ນບໍ່ໃຫ້ບັນດາກຳລັງຝ່າຍຊ້າຍຂຶ້ນກຳອຳນາດ, ຫຼືວ່າ ກີດກັ້ນບໍ່ໃຫ້ບັນດາລັດຖະບານກ້ວາໜ້າປະຕິບັດບັນດາໂຄງການ ແຜນການ ຈຸດໝາຍເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງຕົນ. ຄຽງຄູ່ກັບການນຳໃຊ້ບັນດາວິທີການຕ້ານຢັນທຳລາຍແບບດັ້ງເດີມ, ມີກົນອຸບາຍເລິກແລບທີ່ສຸດທີ່ ວໍຊິງຕັນ ພວມປະຕິບັດຢ່າງຂຸ້ນຂ້ຽວຄື “ຜາບແພ້ບັນດາຜູ້ນຳຝ່າຍຊ້າຍດ້ວຍກະໂຕເກມຫຼິ້ນທີ່ຜູ້ນຳເຫຼົ່ານີ້ລິເລີ່ມ”, ໝາຍຄວາມວ່າ ອາເມລິກາ ພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະສ້າງກຳລັງກົດດັນບັງຄັບ ຕໍ່ບໍ່ວ່ານະໂຍບາຍໃດທີ່ຂັດຂວາງສິ່ງທີ່ອາເມລິກາເອີ້ນວ່າ “ສິດເສລີ” ຂອງຜູ້ເລືອກຕັ້ງອາເມລິກາລາຕີນ. ສືບຕໍ່ອີກຄື, ບັນດາກຳລັງຝ່າຍຊ້າຍຕ້ອງຊອກຫາໃຫ້ໄດ້ ບັນດາວິທີການທີ່ມີຄວາມສັກສິດ ເພື່ອດຶງດູດເອົາການສະໜັບສະໜູນຈາກບັນດາປັດໃຈກ້າວໜ້າຢູ່ພາຍໃນຝ່າຍຂວາ, ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ຍົກສູງສະຕິລະວັງຕົວ, ຕໍ່ສູ້ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ລ້ອມປ່ຽວ ທັບມ້າງທຸກກົນອຸບາຍຂອງບັນດາອິດທິກຳລັງຝ່າຍຂວາປະຕິການ ທີ່ພວມສົມຮູ້ຮ່ວມຄິດກັບບັນດາອິດທະກຳລັງພາຍນອກ ໃນການທຳລາຍພາລະກິດປະຕິວັດ ຂອງປະຊາຊົນອາເມລິກາລາຕີນ. ສຸດທ້າຍ, ສິ່ງທີ່ມີຄວາມໝາຍສຳຄັນທີ່ສຸດຄື ບັນດາກຳລັງຝ່າຍຊ້າຍຢູ່ອາເມລິກາລາຕີນ ຕ້ອງແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າສະພາບການແຕກແຍກ ພັກພວກ, ສະພາບການຍັງບໍ່ທັນມີຄັນທຸງທີ່ແຂງແຮງ ແລະ ມີອິດທິພົນພຽງພໍ ເພື່ອເຕົ້າໂຮມກຳລັງ. ພິເສດແມ່ນ ຕ້ອງແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າໂດຍໄວ ບັນດາທ່າອຽງແຕກຕ່າງກັນຢູ່ພາຍໃນຄະນະນຳພາ, ບັນດາແນວຄິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນລັດຖະບານສຳພັນທະພາບກຳອຳນາດ, ກ້າວໄປສູ່ການສ້າງຕັ້ງພັກການເມືອງເອກະພາບ ທີ່ເປັນຜູ້ແທນແທ້ຈິງຂອງຊົນຊັ້ນກຳມະກອນ ແລະ ບັນດາຊັ້ນຄົນປະຊາຊົນຜູ້ອອກແຮງງານທີ່ກ້າວໜ້າ.
ລັດທິສັງຄົມນິຍົມພວມເປັນອຸດົມຄະຕິທີ່ມີກຳລັງດຶງດູດມະຫາຊົນຜູ້ອອກແຮງງານທີ່ໜາແໜ້ນ ຢູ່ບັນດາປະເທດອາເມລິກາລາຕີນ ໃຫ້ເຂົາຕັ້ງໜ້າພະຍາຍາມເຂົ້າຮ່ວມໃນວິວັດການດັດປ່ຽນປະຕິຮູບ, ກ້າວໄປເຖິງການກໍ່ສ້າງສັງຄົມໃໝ່ຂຶ້ນ. ເຖິງວ່າ ພາລະກິດການປະຕິວັດ ກໍ່ສ້າງລັດທິສັງຄົມນິຍົມຢູ່ບັນດາປະເທດອາເມລິກາລາຕີນເຫຼົ່ານີ້ ຍັງອ່ອນນ້ອຍທີ່ສຸດ ແລະ ການຕໍ່ສູ້ກ່ຽວກັບເສັ້ນທາງພັດທະນາຂອງປະເທດ ຂອງຊາດຍັງດຸເດືອດຂຸ້ນຂ້ຽວທີ່ສຸດກໍ່ຕາມ, ແຕ່ວິວັດການປະຕິວັດຢູ່ບັນດາປະເທດອາເມລິກາລາຕີນ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນຢູ່ປະເທດເວເນຊູເອລາ, ກໍ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງບາດກ້າວໃໝ່ຂອງອຸດົມຄະຕິການກໍ່ສ້າງລັດທິສັງຄົມນິຍົມຢູ່ໃນໂລກ, ນັບແຕ່ພາຍຫຼັງເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນຢູ່ສະຫະພາບໂຊວຽດ, ເອີຣົບຕາເວນອອກ ໃນຊຸມປີທ້າຍທົດສະວັດທີ 8 ຕົ້ນທົດສະວັດທີ 9 ຂອງສະຕະວັດທີ XX./.
(1) ຕົວຫຍໍ້ຂອງ 2 ຄຳສັບພາສາ ແອສປາໂຍນ “Ejército Bolivar-200” (ກອງທັບໂບລີເວຍ-200) ໂດຍນາຍທະຫານຮັກຊາດຈຳນວນໜຶ່ງສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນປີ 1983 ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນຄ້າຍວັນເກີດຂອງວິລະຊົນແຫ່ງຊາດ ຊີມົນ ໂບລີວາ ຄົບຮອບ 200 ປີ.
