ການເຊື່ອມໂຍງ ຈັດສັນ ແລະ ນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນຂອງລັດ,
ຊັບພະຍາກອນຂອງວິສາຫະກິດ ແລະ ຊັບພະຍາກອນສັງຄົມ
ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອການພັດທະນາວັດທະນະທຳ
ຊັບພະຍາກອນຂອງວິສາຫະກິດ ແລະ ຊັບພະຍາກອນສັງຄົມ
ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອການພັດທະນາວັດທະນະທຳ
ທ່ານ ເວືອງ ດິ່ງ ເຫວ້, ກຳມະການກົມການເມືອງ, ປະທານສະພາແຫ່ງຊາດ ແລະ ທ່ານ ຫວໍ ວັນ ເຖືອງ, ກຳມະນານກົມການເມືອງ, ຜູ້ປະຈຳການຄະນະເລຂາທິການ ພ້ອມກັບບັນດາສະຫາຍການນຳຂອງພັກ ລັດ ແລະ ບັນດາຜູ້ແທນ ຮັບຟັງການແນະນຳຮູບແຕ້ມ ດົງໂຮ່ ທີ່ກອງປະຊຸມວັດທະນະທຳປີ 2022 ໃນຫົວຂໍ້ “ສະຖາບັນ, ນະໂຍບາຍ ແລະ ຊັບພະຍາກອນ ເພື່ອການພັດທະນາວັດທະນະທຳ” _ແຫຼ່ງ: toquoc.vn
ຊັບພະຍາກອນແມ່ນ “ປັດໄຈນຳເຂົ້າ” ທັງໝົດທີ່ພ້ອມຈະໃຊ້ ຫຼື ຈັດເກັບເພື່ອການຜະລິດຂອງປະເທດ, ທ້ອງຖິ່ນ, ວິສາຫະກິດ, ຄອບຄົວ ຫຼື ບຸກຄົນ. ອີງຕາມຮູບແບບຂອງການເປັນຢູ່, ມີຊັບພະຍາກອນທີ່ມີຕົວຕົນແລະຊັບພະຍາກອນທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ; ອີງຕາມລັກສະນະ, ມີຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ (ທີ່ຕັ້ງທາງພູມສາດ, ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ), ລະບົບຊັບສິນຂອງຊາດ, ຊັບພະຍາກອນສັງຄົມ-ມະນຸດ (ຄວາມຮູ້, ແຮງງານ, ມໍລະດົກທາງວັດທະນະທຳ, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ, ວິທະຍາສາດ-ເຕັກໂນໂລຊີ...), ຊັບພະຍາກອນທາງການເງິນ; ອີງຕາມເຈົ້າຂອງກຳມະສິດ, ມີຊັບພະຍາກອນຂອງລັດ, ຊັບພະຍາກອນຂອງວິສາຫະກິດ ແລະ ຊັບພະຍາກອນທາງສັງຄົມ.
ຢູ່ຫວຽດນາມ, ການພັດທະນາວັດທະນະທຳຕ້ອງໃຊ້ຊັບພະຍາກອນທັງພາຍໃນ ແລະ ພາຍນອກ. ຊັບພະຍາກອນພາຍນອກອາດຈະເປັນຂອງລັດ, ສະຖາບັນສາກົນ, ວິສາຫະກິດ, ອົງການທີ່ບໍ່ຂຶ້ນກັບລັດຖະບານ, ບຸກຄົນ ລວມທັງຊາວຫວຽດນາມທີ່ອາໄສຢູ່ຕ່າງປະເທດ. ຊັບພະຍາກອນທີ່ຂຶ້ນກັບກຳມະສິດຂອງລັດ ແລະ ສະຖາບັນສາກົນ ມັກເປັນການຊ່ວຍເຫຼືອທີ່ຈະຕ້ອງສົ່ງຄືນ ຫຼືການຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ລ້າ ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບເຕັກໂນໂລຊີ ແລະ ຊັບພະຍາກອນມະນຸດ ເຊິ່ງໃຊ້ໃນການຟື້ນຟູ ແລະ ອະນຸລັກຮັກສາມໍລະດົກທາງວັດທະນະທໍາ. ຊັບພະຍາກອນຂອງບັນດາວິສາຫະກິດທີ່ມີການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດ ມັກຈະມຸ່ງໄປທີ່ການພັດທະນາຕ່ອງໂສ້ຜະລິດຕະພັນການທ່ອງທ່ຽວ, ບັນດາຂະແໜງອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳ, ອຸດສາຫະກຳບັນເທິງ, ບັນດາພື້ນຖານເຕັກນິກດິຈິຕອນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບແຫຼ່ງບຸກຄະລາກອນ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີຂອງຂະແໜງການເຫຼົ່ານີ້. ການຮ່ວມມືກັບນັກລົງທຶນຕ່າງປະເທດ ເພື່ອໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກຊັບພະຍາກອນ, ລະດັບເຕັກໂນໂລຊີ, ການເຂົ້າຮ່ວມຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງຜະລິດຕະພັນ ແລະ ບໍລິການທາງວັດທະນະທຳ ແມ່ນທ່າອຽງໃຫຍ່ໃນປະຈຸບັນ. ຊັບພະຍາກອນຂອງອົງການທີ່ບໍ່ຂຶ້ນກັບລັດຖະບານ ແລະ ຂອງບຸກຄົນທີ່ມີຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ເຊິ່ງມັກຈະໃຫ້ທຶນຊ່ວຍເຫຼືອໂດຍຜ່ານກອງທຶນຕ່າງໆ, ປະກອບສ່ວນທີ່ສຳຄັນເຂົ້າໃນການອະນຸລັກ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍບັນດາຄຸນຄ່າທາງວັດທະນະທຳ, ໂດຍສະເພາະ ໃນການຊຸກຍູ້ຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງວັດທະນະທຳ, ປົກປ້ອງເອກະລັກທາງວັດທະນະທຳຂອງຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ ແລະ ວັດທະນະທຳຂອງທ້ອງຖິ່ນ.
ກຳລັງແຮງຂອງຊັບພະຍາກອນໃນການພັດທະນາວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ ໃນໄລຍະໃໝ່ນັ້ນ ຂຶ້ນຢູ່ກັບການສົ່ງເສີມຢ່າງເຕັມສ່ວນ ທັງຊັບພະຍາກອນໃນປະເທດ ແລະ ຕ່າງປະເທດ, ຊັບພະຍາກອນຂອງລັດ ວິສາຫະກິດ ແລະ ສັງຄົມເຊື່ອມໂຍງກັນ ແລະ ສ້າງເປັນກຳລັງແຮງສັງລວມ.
ບາງມາດຕະການຕົ້ນຕໍ່ເພື່ອຊຸກຍູ້ການເຊື່ອມໂຍງ, ເພີ່ມປະສິດທິພາບການຈັດສັນ
ແລະ ການໃຊ້ຊັບພະຍາກອນຂອງລັດ, ຊັບພະຍາກອນຂອງວິສາຫະກິດ ແລະ
ຊັບພະຍາກອນທາງສັງຄົມ ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອການພັດທະນາວັດທະນະທຳ
ທີ່ໜຶ່ງ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ກົນໄກການຈັດສັນ ແລະ ນຳໃຊ້ການເງິນສາທາລະນະຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອການພັດທະນາວັດທະນະທໍາ ຕາມທິດໝູນໃຊ້ຫຼັກການແຂ່ງຂັນ, ເພີ່ມທະວີລັກສະນະລວມສູນ, ຮັບປະກັນ “ການລົງທຶນພາກລັດນຳພາການລົງທຶນ”, “ການລົງທຶນພາກລັດແກ່ດຶງການລົງທຶນສັງຄົມ”.
ການພັດທະນາວັດທະນະທຳນຳສະຫວັດດີການລວມມາໃຫ້ປະຊາຊົນ, ຮັບປະກັນພື້ນຖານທາງຈິດໃຈສຳລັບການພັດທະນາປະເທດຢ່າງຍືນຍົງ ແລະສົ່ງເສີມຄຸນຄ່າສາທາລະນະ, ດັ່ງນັ້ນ ກ່ອນອື່ນໝົດ ຕ້ອງກຳນົດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງລັດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການລົງທຶນງົບປະມານຢ່າງຄົບຖ້ວນ. ຈຳເປັນຕ້ອງແກ້ໄຂຄວາມຄິດທີ່ວ່າ ວັດທະນະທຳພຽງແຕ່ຊົມໃຊ້ດ້ານດຽວຜົນປະໂຫຍດຂອງການເຕີບໂຕທາງເສດຖະກິດ, ການໃຊ້ຈ່າຍດ້ານວັດທະນະທຳເປັນໄປເພື່ອຄວາມສຸກຂອງປະຊາຊົນເທົ່ານັ້ນ. ປ່ຽນແປງໃໝ່ການຮັບຮູ້ເລີ່ມຕົ້ນຈາກຄວາມຄິດທີ່ວ່າ ການລົງທຶນໃນວັດທະນະທຳແມ່ນການລົງທຶນໃນການພັດທະນາ ເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ສ້າງຮາກຖານທາງຈິດໃຈ, ສິນທຳ ແລະ ອຸດົມການ ໃນການພັດທະນາສັງຄົມເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງປະກອບສ່ວນສ້າງແຮງຜັກດັນການເຕີບໂຕເສດຖະກິດອີກນຳ. ເພີ່ມການໃຊ້ຈ່າຍດ້ານວັດທະນະທຳເປັນ 2% ຂອງຄ່າໃຊ້ຈ່າຍງົບປະມານທັງໝົດ ເຊິ່ງສອດຄ່ອງກັບການເຕີບໂຕ ແລະ ຂະໜາດຂອງເສດຖະກິດ. ການລົງທຶນພາກລັດໃນດ້ານວັດທະນະທຳຕ້ອງບັນລຸໄດ້ ແລະ ມີການລວມສູນ ເພື່ອໃຫ້ສາມາດນໍາພາການລົງທຶນພາກເອກະຊົນ ແລະ ດຶງດູດການລົງທຶນທາງສັງຄົມໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ, ການລົງທຶນພາກລັດໃນດ້ານວັດທະນະທຳ ຕ້ອງແກ້ໄຂໄດ້ ສະພາບການກະແຈກກະຈາຍ ແລະ ປະສິດທິຜົນຕ່ຳ, ໂດຍສະເພາະ ການລົງທຶນໃນການພັດທະນາໂຄງສ້າງພື້ນຖານ, ສະຖາບັນວັດທະນະທຳ, ການຝຶກອົບຮົມຊັບພະຍາກອນມະນຸດດ້ານວັດທະນະທຳ, ສ້າງຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳສະເພາະ ທີ່ມີເຄື່ອງໝາຍສິນຄ້າແຫ່ງຊາດ.
ປັບໂຄງສ້າງການລົງທຶນພາກລັດ ຕາມທິດທາງເນັ້ນການປັບປຸງໂຄງສ້າງພື້ນຖານທີ່ສໍາຄັນ ແລະ ສະຖາບັນທາງວັດທະນະທໍາ ໃຫ້ທັນສະໄໝ ເຊັ່ນ: ໂຄງສ້າງພື້ນຖານດ້ານດິຈິຕອນ, ໂຮງລະຄອນ, ພິພິທະພັນ, ຫ້ອງສະໝຸດ, ສວນສາທາລະນະ, ບູຮານວັດຖຸທາງປະຫວັດສາດແລະວັດທະນະທຳຊັ້ນພິເສດ, ລະດັບຊາດ. ປະສົມປະສານການລົງທຶນຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນ ລະຫວ່າງການລົງທຶນໃຫ້ແກ່ໜ່ວຍພາລະກິດສາທາລະນະ ກັບການລົງທຶນໃນຮູບແບບຂອງການຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດໂດຍກົງ, ໂດຍສະເພາະ ການຝຶກອົບຮົມບຸກຄະລາກອນຄຸນນະພາບສູງ ທີ່ມີຄວາມສາມາດເຊື່ອມໂຍງສາກົນ (ເຊັ່ນ ການລົງທຶນໃນການຝຶກອົບຮົມຜູ້ກຳກັບພາບພະຍົນ, ຜູ້ອຳນວຍການສະແດງ, ສິລະປິນ ແລະອື່ນໆ). ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບການລົງທຶນໃນປັດໄຈມະນຸດ, ປ່ຽນລາຍຈ່າຍພາລະກິດການລົງທຶນ ໄປເປັນການພັດທະນາຄວາມສາມາດທາງວິຊາຊີບ ແລະ ພັດທະນາຄົນ (ຈັດຊື້ອຸປະກອນເພື່ອຍົກສູງລະດັບຄວາມຮູ້ດ້ານວິຊາຊີບ, ໄປຮຽນຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ສໍາມະນາ, ການຝຶກທັກສະ ແລະອື່ນໆ).
ປ່ຽນແປງໃໝ່ກົນໄກການລົງທຶນຕາມທິດທາງທີ່ປ່ຽນໄປສູ່ກົນໄກສັ່ງຊື້ຜະລິດຕະພັນ ແລະ ບໍລິການທາງວັດທະນະທຳ ຢ່າງແຂງແຮງ, ບໍ່ວ່າພາກລັດຫຼືພາກເອກະຊົນ, ສ້າງຕະຫຼາດສຳລັບຜະລິດຕະພັນແລະບໍລິການທາງວັດທະນະທຳສາທາລະນະ. ໝູນໃຊ້ບັນດາຮູບແບບ “ການລົງທຶນພາກລັດ, ການບໍລິຫານເອກະຊົນ, ການດຳເນີນງານຂອງເອກະຊົນ”(1) ສຳລັບສະຖາບັນທາງວັດທະນະທຳທີ່ຕ້ອງການບໍລິຫານຄຸ້ມຄອງແບບມືອາຊີບ ແລະ ທັນສະໄໝ. ໝູນໃຊ້ຮູບແບບການປະມູນຊຸດບໍລິການທີ່ໃຊ້ງົບປະມານຂອງລັດ ເພື່ອຍົກສູງຄວາມສາມາດໃນການແຂ່ງຂັນ ແລະ ປະສິດທິຜົນການໃຊ້ງົບປະມານ, ສ້າງໂອກາດການເຂົ້າເຖິງທີ່ເທົ່າທຽມກັນ ຂອງໜ່ວຍງານພາລະກິດຂອງລັດ ແລະ ເອກະຊົນ, ວິສາຫະກິດ ແລະ ອົງການຈັດຕັ້ງຊຸມຊົນ(2).
ທີສອງ, ຍົກສູງປະສິດທິຜົນການໃຊ້ຊັບພະຍາກອນທີ່ດິນ ຮ່ວມກັບຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ ແລະ ມໍລະດົກທາງວັດທະນະທຳທັງໝົດ ບົນພື້ນຖານ, ໃນພື້ນທີ່ ຜ່ານການເຊື່ອມໂຍງຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງລັດ, ວິສາຫະກິດ ແລະ ສັງຄົມ.
ທີ່ດິນເປັນຂອງປະຊາຊົນທັງໝົດ, ໂດຍລັດເປັນຕົວແທນຂອງເຈົ້າຂອງ ແລະ ເປັນເອກະພາບໃນການຄຸ້ມຄອງ ແລະ ມອບສິດນຳໃຊ້ໃຫ້ກັບບັນດາອັດຕະພາບໃນສັງຄົມ. ການພັດທະນາວັດທະນທຳ ຍາມໃດກໍ່ຕ້ອງການຊັບພະຍາກອນທີ່ດິນ ລວມທັງທີ່ດິນເພື່ອການກໍ່ສ້າງ ການພັດທະນາສະຖາບັນແລະ ກິດຈະກຳທາງວັດທະນະທຳ ແລະ ການຄຸ້ມຄອງ, ການຂຸດຄົ້ນ ແລະ ການນໍາໃຊ້ ມໍລະດົກທາງວັດທະນະທໍາ ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບພື້ນຜິວດິນ.
ລັດວາງແຜນກ່ຽວກັບທີ່ດິນ ເພື່ອຮັບປະກັນການພັດທະນາພື້ນທີ່ສາທາລະນະ ແລະ ສະຖາບັນວັດທະນະທໍາ. ສະຖາບັນວັດທະນະທຳມັກຕັ້ງຢູ່ໃຈກາງຕົວເມືອງ, ທີ່ດິນມີມູນຄ່າສູງ ແລະ ຕ້ອງມີການວາງແຜນກອງທຶນທີ່ດິນຢ່າງເໝາະສົມ. ຈໍາກັດການຍົກຍ້າຍສະຖາບັນວັດທະນະທໍາຈາກໃຈກາງຕົວເມືອງທີ່ມີສະຖານທີ່ສວຍງາມ ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ທີ່ດິນເພື່ອພັດທະນາເປັນເຂດການຄ້າແລະບໍລິການ. ການພັດທະນາສວນອຸດສາຫະກຳ ແລະ ສູນກາງເມືອງໃໝ່ ຈະຕ້ອງຄິດໄລ່ການວາງແຜນທີ່ດິນຢ່າງຄົບຖ້ວນ ສຳລັບການກໍ່ສ້າງສະຖາບັນວັດທະນະ ທຳ.
ປັບປຸງກົນໄກແລະນະໂຍບາຍໃຫ້ສົມບູນແບບ ເພື່ອຮັບປະກັນສິດທິໃນການເຂົ້າເຖິງແລະການໃຊ້ໂດຍຊອບທຳຂອງທຸກໜ່ວຍງານ (ລັດ, ວິສາຫະກິດ ແລະ ສັງຄົມ) ໃນທີ່ດິນສຳລັບການກໍ່ສ້າງກິດຈະກຳດ້ານວັດທະນະທຳ. ມີລະບຽບການທີ່ຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບການຍົກເວັ້ນພາສີການນຳໃຊ້ທີ່ດິນ, ໃຫ້ບຸລິມະສິດແກ່ນັກລົງທຶນກໍ່ສ້າງ ແລະ ພັດທະນາສະຖາບັນວັດທະນະທຳ ແລະ ຂະຫຍາຍການບໍລິການດ້ານວັດທະນະທຳເຊັ່ນ: ໂຮງຮຽນ, ພິພິທະພັນ, ຫ້ອງສະໝຸດ, ພື້ນທີ່ວັດທະນະທຳແລະອື່ນໆ ທີ່ດໍາເນີນການໂດຍບໍ່ວັງຜົນກໍາໄລ.
ທີ່ດິນສາທາລະນະທີ່ລັດມອບໝາຍໃຫ້ກັບໜ່ວຍງານສາທາລະນະທີ່ບໍ່ແມ່ນພາກທຸລະກິດ ເພື່ອການຄຸ້ມຄອງ, ຫາປະໂຫຍດ ແລະ ໃຊ້ປະໂຫຍດນັ້ນ ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການທົບທວນກວດກາ, ປະເມີນ ແລະ ປັບໃຫ້ເຂົ້າລະບຽບວິໄນ. ການຫັນເປັນຫຸ້ນສ່ວນໃນລັດວິສາຫະກິດ ຫຼື ໜ່ວຍງານພາລະກິດຂອງລັດທີ່ເຄື່ອນໄຫວໃນຂົງເຂດວັດທະນະທຳ ຈະຕ້ອງຄິດໄລ່ມູນຄ່າທີ່ດິນໃຫ້ຄົບຖ້ວນຕາມຕະຫຼາດ. ທີ່ດິນສາທາລະນະທີ່ຄຸ້ມຄອງໂດຍໜ່ວຍງານພາລະກິດສາທາລະນະໃນດ້ານວັດທະນະທຳ ຕ້ອງໃຊ້ໃຫ້ຖືກຈຸດປະສົງ, ຂະຈັດການບຸກລຸກ, ຢຸດຕິການໃຊ້ພື້ນທີ່ສາທາລະນະແລະສະຖາບັນວັດທະນະທໍາ ເພື່ອການຄ້າ ຢ່າງເດັດຂາດ.
ປັບປຸງບູລະນະກົດລະບຽບກ່ຽວກັບການມອບສິດໃຫ້ຊຸມຊົນໃນການຄຸ້ມຄອງ ແລະ ນຳໃຊ້ທີ່ດິນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບບູຮານສະຖານ ແລະ ມໍລະດົກບົນທີ່ດິນ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ດິນປ່າສັກສິດ, ແຫຼ່ງທ່ອງທ່ຽວ ຈຸດຊົມວິວ, ທັງເສີມຂະຫຍາຍຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຊຸມຊົນໃນການຄຸ້ມຄອງ ທັງໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກຄຸນຄ່າຂອງມໍລະດົກວັດທະນະທໍາຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວແບບອະນຸລັກ, ການທ່ອງທ່ຽວຊຸມຊົນ ແລະ ການທ່ອງທ່ຽວທາງດ້ານຈິດວິນຍາ.
ປັບປຸງລະບຽບການຍ້ອງຍໍໃຫ້ກຽດແກ່ບຸກຄົນ, ຄອບຄົວ, ຍາດວົງ, ຄອບຄົວທີ່ບໍລິຈາກທີ່ດິນເພື່ອກໍ່ສ້າງກິດຈະກຳສະຫວັດດີການຊຸມຊົນ, ສະຖາບັນວັດທະນະທຳເຊັ່ນ: ສວນສາທາລະນະ, ຖະໜົນຫົນທາງ, ໂຮງຮຽນ, ພິພິທະພັນ, ຫ້ອງສະໝຸດ, ເຮືອນວັດທະນະທຳ. ອາດຈະຍອມຮັບໃນການຕັ້ງຊື່ຜູ້ທີ່ບໍລິຈາກຊັບສິນເພື່ອສ້າງເສັ້ນທາງ, ສະຖານທີ່ວັດທະນະທໍາ, ກອງທຶນທາງວັດທະນະທໍາ(ແນ່ນອນວ່າ ຜູ້ນັ້ນບໍ່ມີບັນຫາທາງປະຫວັດສາດການເມືອງ).
ທີສາມ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ກົນໄກການເຄື່ອນໄຫວຂອງໜ່ວຍງານພາລະກິດສາທາລະນະໃນດ້ານວັດທະນະທຳ.
ຈຳເປັນຕ້ອງດຳເນີນການມອບສິດເປັນເຈົ້າຕົນເອງທີ່ກວ້າງຂວາງ ໃຫ້ແກ່ບັນດາໜ່ວຍງານພາລະກິດສະທາລະນະ ທີ່ມີຄວາມສາມາດສະໜອງຜະລິດຕະພັນ ແລະ ບໍລິການດ້ານວັດທະນະທຳ ຕາມກົນໄກຕະຫຼາດ, ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນ ຜະລິດຕະພັນອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳ. ບັນດາໜ່ວຍງານທີ່ສະໜອງຜະລິດຕະພັນ ແລະ ບໍລິການທາງວັດທະນະທຳສາທາລະນະພຽງຢ່າງດຽວ ຕ້ອງສ້າງບັນຊີລາຍຊື່ຢ່າງຈະແຈ້ງ ເພື່ອກຳນົດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງລັດໃນການລົງທຶນ, ໂດຍສະເພາະບໍລິການທາງວັດທະນະທຳ ເພື່ອປົກປັກຮັກສາຮາກຖານແນວຄິດ, ຄວາມໝັ້ນຄົງທາງວັດທະນະທຳ, ຄຸນຄ່າທາງສິນທຳ ແລະ ສິລະປະດັ້ງເດີມ.
ປະຕິບັດການຫັນເປັນຫຸ້ນສ່ວນ, ຫັນປ່ຽນຮູບແບບການດຳເນີນງານຂອງໜ່ວຍພາລະກິດພາກລັດທີ່ສະໜອງຜະລິດຕະພັນ ແລະ ບໍລິການອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳ ມາດຳເນີນການຕາມກົນໄກວິສາຫະກິດ, ຮັບປະກັນຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງທາງການເງິນ, ຄວາມເປັນເຈົ້າຕົນເອງໃນການຜະລິດແລະທຸລະກິດ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ກຳນົດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງລັດໃນການກໍ່ສ້າງແຫຼ່ງບຸກຄະລາກອນ, ການສັ່ງສິນຄ້າເພື່ອສ້າງຕະຫຼາດ ແລະ ເຂົ້າຮ່ວມໃນການໂຄສະນາ ສົ່ງເສີມຜະລິດຕະພັນ ແລະ ບໍລິການທາງວັດທະນະທຳຫວຽດນາມໄປທົ່ວໂລກ.
ບັນດາໜ່ວຍງານພາລະກິດວັດທະນະທຳທີ່ໃຫ້ບໍລິການສາທາລະນະລ້ວນໆກໍ່ໄດ້ປ່ຽນມາດຳເນີນການພາຍໃຕ້ກົນໄກການສັ່ງຊື້ແບບແຂ່ງຂັນ ທີ່ຕິດພັນກັບຜະລິດຕະພັນສະເພາະ, ແທນການອຸດໜູນເກື້ອກູນແບບດັ້ງເດີມຈາກລັດ ທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມຊັກຊ້າ ເອື່ອຍອີງໄດ້ງ່າຍ, ຂາດແຮງຈູງໃຈໃນການປະດິດສ້າງ. ລັດມີໜ້າທີ່ຊ່ວຍເຫຼືອດ້ານການເງິນໃຫ້ແກ່ການກໍ່ສ້າງພື້ນຖານ, ການຈັດຊື້ວັດຖຸອຸປະກອນທີ່ທັນສະໄໝ, ຍົກສູງລະດັບວິຊາສະເພາະແລະທັກສະ, ການສ້າງແຫຼ່ງບຸກຄະລາກອນ ແລະ ການຈ່າຍເງິນເດືອນຂັ້ນພື້ນຖານ. ຜົນຜະລິດທີ່ເປັນ “ສິນຄ້າ” ຕ້ອງໄດ້ສັ່ງຊື້ໂດຍມີຫຼັກເກນສະເພາະ ແລະ ມີການແຂ່ງຂັນລະຫວ່າງບັນດາໜ່ວຍງານໃນພາກລັດ ແລະ ລະຫວ່າງພາກລັດກັບພາກເອກະຊົນ, ໂດຍສະເພາະບັນດາຜົນງານສິລະປະ.
ຊຸກຍູ້ການຮ່ວມມືລະຫວ່າງພາກລັດແລະເອກະຊົນ (PPP) ໃນການພັດທະນາພາລະກິດວັດທະນະທຳ. ທົບທວນລາຍການແລະໜ້າວຽກທີ່ສາມາດສົ່ງເສີມການລົງທຶນໃນຮູບແບບຂອງການຮ່ວມມືລະຫວ່າງພາກລັດແລະເອກະຊົນ ເພື່ອວາງນະໂຍບາຍທີ່ດຶງດູດໃຈ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳ ແລະ ພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວ.
ມີນະໂຍບາຍຝຶກອົບຮົມແລະພັດທະນາຊັບພະຍາກອນມະນຸດດ້ານວັດທະນະທຳພາກລັດ ເຊື່ອມໂຍງກັບພາກເອກະຊົນ ແລະ ສັງຄົມ. ນອກຈາກຖັນແຖວປັນຍາຊົນ, ນັກປະພັນ ແລະ ສິລະປິນແລ້ວ, ຈຳເປັນຕ້ອງມີນະໂຍບາຍກັບຊ່າງຝີມືດີ ແລະ ສະໜັບສະໜູນພວກເຂົາດ້ວຍກົນໄກສະເພາະ ເພື່ອຫຼໍ່ລ້ຽງຄວາມສາມາດ, ບຳລຸງສ້າງ ແລະ ຖ່າຍທອດຄວາມຮູ້ສູ່ຄົນລຸ້ນຕໍ່ໄປ.
ທີ່ສີ່, ດຶງດູດການລົງທຶນຂອງເອກະຊົນໃນປະເທດແລະຕ່າງປະເທດ ເພື່ອພັດທະນາອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳ, ສ້າງຕ່ອງໂສ້ການທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ຜະລິດຕະພັນການຄ້າທີ່ມີເອກະລັກວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ.
ກຳນົດລາຍຊື່ຜະລິດຕະພັນແລະບໍລິການທາງວັດທະນະທຳ ທີ່ດຶງດູດໃຈສຳລັບວິສາຫະກິດພາຍໃນປະເທດ ແລະ ວິສາຫະກິດທີ່ມີການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດ ເພື່ອໃຫ້ກົນໄກຈູງໃຈດຶງດູດການລົງທຶນສຳເລັດສົມບູນ.
ບັນດາຂົງເຂດການໂຄສະນາ, ຊອບແວແລະເກມບັນເທິງ, ການອອກແບບແຟຊັ່ນ, ໂຮງສາຍຮູບເງົາ ແລະອື່ນໆ ມີໂອກາດທີ່ດີແລະພື້ນທີ່ກວ້າງຂວາງ ສຳລັບການດຶງດູດການລົງທຶນຈາກພາກເອກະຊົນ ທັງໃນແລະຕ່າງປະເທດ, ໂດຍສະເພາະ ຜະລິດຕະພັນທີ່ເນັ້ນການສົ່ງອອກ. ອຸດສາຫະກຳເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມຂອງຫວຽດນາມຈຳເປັນຕ້ອງດຶງດູດຜູ້ອຳນວຍການທີ່ມີຫົວຄິດປະດິດສ້າງລະດັບສາກົນ ທີ່ສາມາດອອກແບບໃໝ່ ທີ່ເໝາະກັບລົດນິຍົມຂອງຜູ້ບໍລິໂພກ ແລະ ສ້າງມູນຄ່າເພີ່ມໃຫ້ກັບຜະລິດຕະພັນສິ່ງທໍແລະເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມ. ຂະແໜງການຮູບເງົາຕ້ອງການການຮ່ວມມືທີ່ມີລວງເລິກ ລວມທັງທຶນ, ເຕັກໂນໂລຊີ ແລະ ບຸກຄະລາກອນທີ່ມີຄູນນະພາບສູງ ເພື່ອໃຫ້ສາມາດສ້າງຜົນງານຮູບເງົາທີ່ມີຄວາມສາມາດພຽງພໍໃນການເຊື່ອມໂຍງສາກົນ, ເຂົ້າເຖິງຕະຫຼາດໂລກ ແລະ ສົ່ງເສີມ “ພະລັງອ່ອນ” ຂອງຫວຽດນາມ. ການອອກແບບຊອບແວເກມ ແລະ ການບັນເທິງເອເລັກໂຕຮນິກ ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການຄ້າອອນໄລນ໌ ຍາມໃດກໍ່ຕ້ອງການເຖິງການລົງທຶນຈຳນວນຫຼາຍ ແລະ ການຝຶກອົບຮົມຊັບພະຍາກອນມະນຸດ ເພື່ອເຂົ້າເຖິງການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳຄັ້ງທີສີ່ ເຊິ່ງພາກເອກະຊົນ ແລະ ການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດ ມັກຈະມີຈຸດແຂງແລະທ່າແຮງ.
ຂົງເຂດໃໝ່ທີ່ຍັງຕ້ອງໄດ້ທົດລອງ, ແຕ່ຍັງສັນຍາວ່າ ຈະດຶງດູດການລົງທຶນຈາກຕ່າງປະເທດໄດ້ ຄືການແຂ່ງລົດ, ການແຂ່ງມ້າ,... ພ້ອມກັບການສ້າງຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງເພື່ອຊື້ສິນຄ້າການທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ການແຂ່ງລົດ ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບນັກລົງທຶນຍຸດທະສາດ.
ພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວຕາມລະບົບຕ່ອງໂສ້ການສະໜອງລະດັບໂລກຂອງຍີ່ຫໍ້ໃຫຍ່ແລະເປັນມືອາຊີບ ຈຳເປັນຕ້ອງມີນະໂຍບາຍເພື່ອຊັກຊວນ ດຶງດູດບໍລິສັດຂ້າມຊາດ ເພື່ອສ້າງໂຮງແຮມ, ຮ້ານອາຫານ, ສະໜາມແຂ່ງລົດສູດ 1 ແລະອື່ນໆ ທີ່ຕິດພັນກັບການພັດທະນາແລະສົ່ງເສີມຜະລິດຕະພັນການທ່ອງທ່ຽວສະເພາະ ທີ່ມີເອກະລັກຂອງຫວຽດນາມ. ຜະລິດຕະພັນຫັດຖະກຳ, ປະເພນີປຸງແຕ່ງອາຫານ, ຜະລິດຕະພັນກະເສດແບບ OCOP ແລະອື່ນໆ ຍາມໃດກໍ່ຕ້ອງການເຖິງບົດບາດຂອງວິສາຫະກິດ ຕັ້ງແຕ່ການລົງທຶນ, ການປຸງແຕ່ງແບບເລິກ, ການສ້າງເຄື່ອງໝາຍການຄ້າ, ແຫຼ່ງກຳເນີດສິນຄ້າ, ສິ່ງບົ່ງຊີ້ທາງພູມສາດ, ການໂຄສະນາພາບລັກສະນະ. ດັ່ງນັ້ນ, ຈຶ່ງຕ້ອງມີຍຸດທະສາດເພື່ອດຶງດູດນັກລົງທຶນຍຸດທະສາດ ເພື່ອພັດທະນາກິລາ ການທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ພັດທະນາກຸ່ມການທ່ອງທ່ຽວ ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຊຸດບໍລິການທາງວັດທະນະທຳ ແລະ ການບັນເທິງ.
ປັບປຸງນະໂຍບາຍທີ່ດິນແລະພາສີໃຫ້ສົມບູນ ເພື່ອດຶງດູດການລົງທຶນໃນປະເທດ ແລະ ຕ່າງປະເທດ ເພື່ອພັດທະນາອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳ. ປ່ຽນແປງໃໝ່ວິທີການກວດຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳ, ເພີ່ມທະວີການຄຸ້ມຄອງແພຼດຟອຣ໌ມດິຈິຕອນຂ້າມຊາຍແດນ. ຂະແໜງວັດທະນະທຳປະສານສົມທົບຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ ກັບຂະແໜງການທູດ ເພື່ອຂະຫຍາຍການສົ່ງເສີມການຄ້າກັບນັກລົງທຶນຍຸດທະສາດ ແລະ ບໍລິສັດຂະໜາດໃຫຍ່ ໃນອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳຂອງໂລກ ເຊັ່ນ: ບໍລິສັດຮູບເງົາ, ໂຮງແຮມ, ນັກອອກແບບແຟຊັ່ນ, ນັກອອກແບບຊອບແວເພື່ອການບັນເທິງ, ການແຂ່ງລົດ, ການແຂ່ງມ້າ ແລະອື່ນໆ, ສ້າງເງື່ອນໄຂທີ່ເອື້ອອຳນວຍຕໍ່ການດຶງດູດການລົງທຶນຈາກຕ່າງປະເທດ.
ທີຫ້າ, ສົ່ງເສີມວິສາຫະກິດຍົກຍ້າຍຊັບພະຍາກອນການລົງທຶນ ເພື່ອພັດທະນາຜະລິດຕະພັນ ແລະ ບໍລິການທາງວັດທະນະທຳ ທີ່ດຳເນີນການຕາມຫຼັກການບໍ່ຫວັງຜົນກຳໄລ.
ໃນທ່າອຽງຂອງພາກສ່ວນທີ່ບໍ່ຫວັງຜົນກຳໄລມີບົດບາດສຳຄັນຫຼາຍຂຶ້ນ ໃນການພັດທະນາວັດທະນະທຳ ຈຳເປັນຕ້ອງກຳນົດລັກສະນະ ແລະ ປະເພດຂອງການໃຫ້ບໍລິການທີ່ບໍ່ຫວັງຜົນກຳໄລໂດຍທົ່ວໄປ ແລະ ບໍລິການທາງວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ຫວັງຜົນກຳໄລໂດຍສະເພາະຢ່າງຊັດເຈນ ເຊັ່ນ ບັນດາອົງການບໍ່ຫວັງຜົນກຳໄລ (ກອງທຶນ, ໂຮງຮຽນ, ສູນວັດທະນະທຳ) ທີ່ເປັນຂອງວິສາຫະກິດ; ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມ; ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງຊຸມຊົນ; ສະຖາບັນວັດທະນະທຳທີ່ເຄື່ອນໄຫວຕາມຫຼັກການບໍ່ຫວັງຜົນກຳໄລ (ພິພິທະພັນ, ຫ້ອງສະໝຸດ, ຫ້ອງຮູບແຕ້ມ, ຫ້ອງວາງສະແດງ, ສະຖານທີ່ວັດທະນະທໍາ, ເວທີປາໄສ ແລະອື່ນໆ).
ການພັດທະນາບໍລິການທາງວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ຫວັງຜົນກຳໄລສາມາດເຮັດໄດ້ດ້ວຍຫຼາຍວິທີ. ສຳລັບກອງທຶນແລະອົງການວັດທະນະທຳທີ່ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນຈາກວິສາຫະກິດເພື່ອປະຕິບັດຄວາມຮັບຜິດຊອບທາງສັງຄົມ, ຈຳເປັນຕ້ອງແຍກອອກຈາກກິດຈະກຳທາງທຸລະກິດຂອງວິສາຫະກິດຢ່າງຈະແຈ້ງ ເພື່ອປະຕິບັດຕາມຫຼັກການ ແລະ ຈຸດປະສົງຂອງອົງການທີ່ບໍ່ຫວັງຜົນກຳໄລ. ສຳລັບກອງທຶນ, ພື້ນທີ່, ເວທີປາໄສ, ໂຮງຮຽນວັດທະນະທຳອາສາສະໝັກ, ສູນອະນຸລັກມໍລະດົກ, ຫ້ອງສະໝຸດ, ພິພິທະພັນ ທີ່ຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍບຸກຄົນ ຄວນມີຂໍ້ກຳນົດກົດລະບຽບທີ່ເຂັ້ມງວດໃນການຄຸ້ມຄອງ ແລະ ຫຼີກລ້ຽງການສວຍໃຊ້ເພື່ອຈຸດປະສົງທາງການຄ້າ.
ຮູບແບບການຄຸ້ມຄອງບັນດາອົງການທີ່ບໍ່ຫວັງຜົນກຳໄລທີ່ສະໜອງຜະລິດຕະພັນແລະບໍລິການທາງວັດທະນະທຳ ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ຮັບການປັບປຸງໃຫ້ທັນສະໄໝ. ອົງການທີ່ບໍ່ສະແຫວງຫາຜົນກຳໄລຈຳເປັນຕ້ອງມີແຜນການລະດົມທຶນເພື່ອພັດທະນາຄວາມສາມາດທາງການເງິນຢ່າງມືອາຊີບ, ແຕ່ກຳໄລນັ້ນຈະຕ້ອງຖືກນຳກັບໄປພັດທະນາພາລະກິດວັດທະນະທຳ ໂດຍບໍ່ແບ່ງໃຫ້ສະມາຊິກຜູ້ກໍ່ຕັ້ງ. ການສ້າງຕັ້ງຄະນະບໍລິຫານງານ ຂອງສະຖາບັນວັດທະນະທຳ ແລະ ກອງທຶນວັດທະນະທຳນັ້ນ, ກ່ອນອື່ນໝົດ ຕ້ອງເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບວິຊາຊີບ, ມີຄວາມຮັກແພງໃນວັດທະນະທຳ, ສິລະປະ ແລະ ມີຄຸນສົມບັດສິນທຳອັນບໍລິສຸດ. ລັດຕ້ອງມອບສິດທີ່ກວ້າງຂວາງໃຫ້ກັບອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມ ໃນການຕີລາຄາ ປະເມີນຜົນຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳແລະສິລະປະ ກ່ອນທີ່ຈະເປີດຕົວ ຫຼືເຜີຍແຜ່ສູ່ສາທາລະນະ.
ທີຫົກ, ເປີດຊ່ອງທາງແລະປົດປ່ອຍແຫຼ່ງພະລັງສັງຄົມໃຫ້ເກີດປະໂຫຍດສູງສຸດ ເພື່ອການພັດທະນາວັດທະນະທຳ.
ບໍ່ມີຊັບພະຍາກອນອື່ນໃດທີ່ມີກຳລັງແຮງສັງຄົມທີ່ອຸດົມສົມບູນແລະຫຼາກຫຼາຍເທົ່າກັບແຫຼ່ງພະລັງດ້ານວັດທະນະທຳ, ຍ້ອນວ່າມັນກ່ຽວພັນກັບແຕ່ລະບຸກຄົນ, ຄອບຄົວ, ວົງຕະກູນ, ຊຸມຊົນທ້ອງຖິ່ນ, ອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມແລະອື່ນໆ ລວມທັງຊັບພະຍາກອນທີ່ມີຕົວຕົນ ແລະ ຊັບພະຍາກອນທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ.
ຊັບພະຍາກອນທາງວັດທະນະທຳທີ່ມີຕົວຕົນເຊັ່ນ: ບູຮານວັດຖຸທາງປະຫວັດສາດ-ວັດທະນະທໍາ (ວັດ, ວິຫານ, ສານເຈົ້າ, ສາລາກາງບ້ານ, ເຮືອນຫໍຊຸມຊົນ, ຫໍບູຊາວົງຕະກູນ ແລະອື່ນໆ), ສະຖານທີ່ປະຫວັດສາດ - ຈຸດຊົມວິວ, ວັດຖຸບູຮານ, ສົມບັດຂອງຊາດ, ປ່າສັກສິດ. ຊັບພະຍາກອນເຫຼົ່ານີ້ອາດຈະເປັນຂອງລັດ, ຖືກເກັບຮັກສາ, ຄຸ້ມຄອງ ແລະ ໃຊ້ປະໂຫຍດໃນພິພິທະພັນ; ອາດຈະເປັນຂອງຊຸມຊົນ ທີ່ໄດ້ຮັບການຄຸ້ມຄອງແລະໃຊ້ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດ້ານຄວາມເຊື່ອ, ງານບຸນພື້ນເມືອງ, ວົງຕະກຸນ ທີ່ຕິດພັນກັບພື້ນທີ່ສະແດງສະເພາະ; ອາດຈະໄດ້ຮັບການຈັດຂຶ້ນເປັນການສ່ວນຕົວໃນຄອບຄົວ. ຊັບພະຍາກອນທາງວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນເຊັ່ນ: ຄວາມເຊື່ອ, ງານບຸນ, ຮີດຄອງ, ປະເພນີ, ວັດທະນະທຳພື້ນເມືອງ, ສິລະປະພື້ນເມືອງ, ຄວາມຮູ້ທ້ອງຖິ່ນ, ຄຸນຄ່າທາງສະຖາປັດຕະຍະກຳ, ດົນຕີ, ຈິດຕະກຳພື້ນເມືອງ ແລະອື່ນໆ ລ້ວນແຕ່ຕິດພັນກັບບົດບາດຂອງການຄຸ້ມຄອງ, ການຂຸດຄົ້ນ ແລະ ການນຳໃຊ້ ຂອງອົງການຈັດຕັ້ງຊຸມຊົນ, ອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມ, ບົດບາດຂອງຊ່າງຝີມືພື້ນເມືອງ, ຜູ້ທີ່ມີອິດທິພົນໃນຊຸມຊົນ.
ການໃຊ້ປະໂຫຍດແລະການເສີມຂະຫຍາຍຊັບພະຍາກອນເຫຼົ່ານີ້ ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການຈັດການທີ່ດີຕໍ່ການພົວພັນ ລະຫວ່າງການອະນຸລັກແລະການພັດທະນາ, ອະນຸລັກແບບ “ຄົງທີ່” ແລະ ອະນຸລັກແບບ “ເຄື່ອນທີ່” ໃນຊີວິດຂອງຊຸມຊົນ. ໃນນັ້ນ, ການອະນຸລັກທີ່ຕິດພັນກັບການຂຸດຄົ້ນເພື່ອຮັບໃຊ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມ, ການສຶກສາປະຫວັດສາດ ແລະ ການທ່ອງທ່ຽວ ຄວນໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃນໃສ່ເປັນພິເສດ. ຄວນໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບການໝູນໃຊ້ຫຼັກການຄຸ້ມຄອງວິສາຫະກິດ ເພື່ອໃຊ້ປະໂຫຍດຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍຊັບພະຍາກອນທາງວັດທະນະທຳ ເພື່ອການທ່ອງທ່ຽວ ເຊິ່ງພິພິທະພັນແຂວງ ກວ໋າງນິງ ເປັນຕົວຢ່າງໂດຍລວມ(3).
ຈຳເປັນຕ້ອງກຳນົດບົດບາດຂອງລັດ, ບົດບາດຂອງວິສາຫະກິດ ແລະ ບົດບາດຂອງຊຸມຊົນ ໃນການສົ່ງເສີມຊັບພະຍາກອນທາງສັງຄົມ ເພື່ອພັດທະນາວັດທະນະທຳ. ການຖືບົດບາດຂອງລັດເປັນສິ່ງດຽວເດັດຂາດ ຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມແຂງກະດ້າງ, ບໍ່ສາມາດປຸກລະດົມບົດບາດແລະກຳລັງແຮງຂອງວິສາຫະກິດ ແລະ ຊຸມຊົນ ໃນການລະດົມແລະນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນທາງວັດທະນະທຳ. ການຖືບົດບາດຂອງວິສາຫະກິດເປັນເດັດຂາດ ຈະຊຸກຍູ້ການຫັນຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳເປັນການຄ້າ ເຊິ່ງໃນຫຼາຍກໍລະນີ ຈະເຮັດໃຫ້ສູນເສຍການວາງທິດທາງຄຸນຄ່າ, ບໍ່ສະທ້ອນເຖິງພາລະໜ້າທີ່ຂອງວັດທະນະທຳຢ່າງຖືກຕ້ອງແລະຄົບຖ້ວນ. ການຖືບົດບາດຂອງສັງຄົມເປັນເດັດຂາດ ຈະເຮັດໃຫ້ຊັບພະຍາກອນທາງວັດທະນະທຳຖືກອັດໄວ້ໃນຂອບເຂດຊຸມຊົນເທົ່ານັ້ນ, ບໍ່ໄດ້ຮັບການເຊື່ອມໂຍງ ແລະ ສົ່ງເສີມດ້ວຍກຳລັງແຮງຂອງກົນໄກຕະຫຼາດໃນການເພີ່ມມູນຄ່າ ແລະ ໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກຊັບພະຍາກອນທາງວັດທະນະທຳ ເພື່ອພັດທະນາເສດຖະກິດ.
ບົດບາດຂອງລັດສະແດງອອກໃນການສ້າງລະບຽບກົດໝາຍ, ການວາງແຜນ ແລະ ການລົງທຶນພາກລັດ ເພື່ອຊີ້ນຳການລົງທຶນພາກເອກະຊົນ ແລະ ດຶງດູດການລົງທຶນທາງສັງຄົມ ເພື່ອພັດທະນາວັດທະນະທຳ. ຕ້ອງປັບປຸງບູລະນະຂອບລະບອບລະບຽບ ແລະ ກົດໝາຍ ເພື່ອປົກປ້ອງລິຂະສິດ, ປົກປ້ອງສິດທິຄວາມເປັນເຈົ້າຂອງສາທາລະນະຂອງຄວາມຮູ້ທ້ອງຖິ່ນ ແລະ ການປ້ອງກັນການລັກລອບ(4). ວິສາຫະກິດເຂົ້າຮ່ວມໃນການພັດທະນາວັດທະນະທຳ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ລຸກລ້ຳພື້ນທີ່ ບໍ່ໄດ້ບຽດຂົ່ມອົງການຈັດຕັ້ງຊຸມຊົນ, ແຕ່ຕ້ອງເຊື່ອມໂຍງ ຮ່ວມມື ແລະ ຊີ້ນຳຊຸມຊົນ ໃນການຄຸ້ມຄອງອະນຸສາວະລີແລະພູມີທັດດ້ວຍຕົນເອງ ແລະ ຈັດແບ່ງຜົນປະໂຫຍດຢ່າງກົມກຽວ ລະຫວ່າງວິສາຫະກິດກັບຊຸມຊົນ(5). ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງຊຸມຊົນຕ້ອງນຳໃຊ້ຫຼັກການຕະຫຼາດເພື່ອໂຄສະນາເຜີຍແຜ່, ເສີມຂະຫຍາຍ ແລະ ໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກຊັບພະຍາກອນທາງວັດທະນະທຳ ເຊັ່ນມູນຄ່າພູມປັນຍາທ້ອງຖິ່ນໃນຜະລິດຕະພັນກະເສດ, ປະເພນີການປຸງແຕ່ອາຫານ, ສິນຄ້າຫັດຕະກຳພື້ນເມືອງທີ່ມີຄຸນຄ່າໂດດເດັ່ນ (ເຊັ່ນສິນຄ້າ OCOP), ການຂຸດຄົ້ນຄຸນຄ່າປ່າໄມ້ສັກສິດ, ເຂດນິເວດວິທະຍາ, ວັດຖຸທາງປະຫວັດສາດ ແລະ ພູມມີທັດ ເພື່ອພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວ. ອຳນາດການປົກຄອງບໍ່ໄດ້ແຊກແຊງການຄຸ້ມຄອງຂອງວິສາຫະກິດແລະຊຸມຊົນເລິກເກີນໄປ, ແຕ່ພຽງອອກລະບຽບການເພື່ອວາງທິດທາງ, ກວດກາ ແລະ ຊີ້ນຳການປະຕິບັດຕາມກົດຂໍ້ບັງຄັບທີ່ຖືກຕ້ອງເທົ່ານັ້ນ.
ບາງຄຳແນະນຳແລະຂໍ້ສະເໜີ
ທີໜຶ່ງ, ກວດຄືນ ແລະ ປ່ຽນແປງໃໝ່ວິທີການຈັດສັນ ແລະ ນຳໃຊ້ການເງິນພາກລັດ ເພື່ອການລົງທຶນພັດທະນາວັດທະນະທຳ ຕາມທິດ: ສ້າງໂຄງການເປົ້າໝາຍແຫ່ງຊາດ ເພື່ອພັດທະນາວັດທະນະທຳ ຕາມຍຸດທະສາດພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ 10 ປີ (ຮອດປີ 2030 ແລະ ໄລຍະ 2021-2040), ຕິດພັນກັບການກຳນົດຜະລິດຕະພັນແລະບໍລິການທາງວັດທະນະທຳທີ່ສະເພາະ ຢ່າງຈະແຈ້ງ; ສຸມໃສ່ລົງທຶນກໍ່ສ້າງບັນດາສະຖາບັນວັດທະນະທຳທີ່ທັນສະໄໝ (ໂຮງລະຄອນ, ພິພິທະພັນ, ຫ້ອງສະໝຸດ, ສະໜາມກິລາ, ສວນສາທາລະນະ), ສ້າງຈຸດເດັ່ນໃນເມືອງໃຫຍ່, ສົມກັບສະຖານະປະເທດລະດັບກາງ; ການລົງທຶນພັດທະນາຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳທີ່ມີເອກະລັກສະເພາະຕົວ ຕ້ອງມີບາດກ້າວບຸກທະລຸ, ພິເສດແມ່ນ ບັນດາຜົນງານດ້ານວັດທະນະທຳແລະສິລະປະ; ປັບໂຄງສ້າງການລົງທຶນທີ່ມີລັກສະນະພາລະກິດທີ່ສຸມໃສ່ປັດໄຈຂອງມະນຸດ, ແທນການປ່ຽນໄປລົງທຶນດ້ານການກໍ່ສ້າງໂຄງສ້າງພື້ນຖານ. ເມື່ອການລົງທຶນລວມສູນຂອງພາກລັດບັນລຸໄດ້ລະດັບແລ້ວ ຈຶ່ງສາມາດປະຕິບັດບົດບາດ “ການລົງທຶນພາກລັດເປັນຜູ້ນຳພາການລົງທຶນ”, “ການລົງທຶນພາກລັດດຶງດູດການລົງທຶນທາງສັງຄົມ”.
ທີສອງ, ກຳນົດຍຸດທະສາດການພັດທະນາຊັບພະຍາກອນມະນຸດດ້ານວັດທະນະທຳດ້ວຍເປົ້າໝາຍລະອຽດຄື: (i) ສິລະປິນ, ຊ່າງຝີມືດີເດັ່ນ - ຜູ້ທີ່ສ້າງສັນຜົນງານທາງວັດທະນະທຳແລະສິລະປະທີ່ເປັນເອກະລັກ; (ii) ຜູ້ອຳນວຍການຝ່າຍສ້າງສັນ (ນັກອອກແບບແຟຊັ່ນ), ນັກພັດທະນາຊອບແວອຸດສາຫະກຳບັນເທິງ - ຜູ້ທີ່ສ້າງຄຸນຄ່າໃຫ້ກັບຜະລິດຕະພັນອຸດສາຫະກຳດ້ານວັດທະນະທຳ; (iii) ຜູ້ນຳ ແລະ ນັກບໍລິຫານພາກລັດ ທີ່ມີຄວາມໝັ້ນຄົງທາງວັດທະນະທຳ - ຜູ້ຕັດສິນໃຈອອກແບບແນວທາງແລະຍຸດທະສາດການພັດທະນາປະເທດ ບົນພື້ນຖານວັດທະນະທຳແລະວິໄສທັດ. ຊັບພະຍາກອນມະນຸດແຕ່ລະປະເພດທີ່ກ່າວມາເທິງນີ້ ຕ້ອງໄດ້ຮັບການລົງທຶນຢ່າງເໝາະສົມ, ໂດຍມີນະໂຍບາຍການຝຶກອົບຮົມ ແລະ ບຳລຸງສ້າງທີ່ເໝາະສົມ ເຊິ່ງຕິດພັນກັບການກຳນົດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງລັດ, ຕະຫຼາດ ແລະ ສັງຄົມຢ່າງຈະແຈ້ງ. ໃຫ້ຄວາມເອົາໃຈໃສ່ກັບຄວາມສາມາດໃນການເຊື່ອມໂຍງສາກົນສຳລັບຊັບພະຍາກອນມະນຸດໃນຂົງເຂດວັດທະນະທຳແລະສິລະປະ.
ທີສາມ, ປັບປຸງສະຖາບັນ ກົດລະບຽບ ແລະ ບົດລົງໂທດໃຫ້ສົມບູນແບບເພື່ອປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດສາທາລະນະ ລວມເຖິງພື້ນທີ່ສາທະລະນະ ແລະ ສະຖາບັນວັດທະນະທຳຊຸມຊົນ ເພື່ອຮັບຮອງສະຫວັດດີພາບທາງວັດທະນະທຳຂອງປະຊາຊົນ ໂດຍສະເພາະໃນເຂດຕົວເມືອງ. ສ້າງກົນໄກທີ່ມີຜູ້ຮ້ອງຮຽນຢ່າງຈະແຈ້ງ ເພື່ອປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດສາທາລນະ ໃນເງື່ອນໄຂເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ແນໃສ່ຟື້ນຟູພື້ນທີ່ທາງວັດທະນະທຳທີ່ຖືກລຸກລ້ຳ ແລະ ປົກປັກຮັກສາພື້ນທີ່ສາທາລະນະ ທີ່ຖືກບັນດາກຳລັງຕະຫຼາດຍຶດຄອງ ຮັດແຄບ, ມີລະບຽບວິໄນທີ່ເຂັ້ມງວດ ແລະ ປັບປຸງການຄຸ້ມຄອງແຜນການພັດທະນາພື້ນທີ່ສາທາລະນະ.
ທີສີ່, ມີກົນໄກປົກປັກຮັກສາສິດທິໃນຊັບສິນຂອງຊຸມຊົນ ສຳລັບຄວາມຮູ້ທ້ອງຖິ່ນ ເຊັ່ນ: ຄວາມຮູ້ທ້ອງຖິ່ນກ່ຽວກັບການດູແລສຸຂະພາບ, ຢາແຜນບູຮານ; ແນວພັນພືດ ແລະ ສັດລ້ຽງທີ່ມີຊັບພະຍາກອນພັນທຸກໍາພື້ນເມືອງ; ຂະບວນການ ແລະ ເຕັກໂນໂລຊີດັ້ງເດີມໃນການລ້ຽງ ແລະ ປູກຕົ້ນໄມ້ແລະລ້ຽງສັດພື້ນເມືອງ; ວິທີການອະນຸລັກແລະປຸງແຕ່ງຫັດຖະກຳ ແລະອື່ນໆ ທີ່ຕິດພັນກັບແຫຼ່ງກຳເນີດ ແລະ ສິ່ງບົ່ງຊີ້ທາງພູມສາດ, ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ສິດທິໃນຊັບສິນທາງປັນຍາຂອງຊຸມຊົນຖືກລັກລອບໄປໃນການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ. ໃນການພັດທະນາບັນດາຜະລິດຕະພັນ OCOP ພ້ອມກັບການຈົດທະບຽນເຄື່ອງໝາຍການຄ້າ, ແຫຼ່ງກຳເນີດສິນຄ້າ ແລະ ສິ່ງບົ່ງຊີ້ທາງພູມສາດ ແມ່ນຕ້ອງຈົດທະບຽນເພື່ອສິດທິໃນຊັບສິນທາງປັນຍາຂອງຂອງຊຸມຊົນ.
ທີຫ້າ, ສ້າງກົນໄກຈັດແບ່ງຜົນປະໂຫຍດຢ່າງກົມກຽວ ລະຫວ່າງໜ່ວຍງານທີ່ຖືຂັ້ນຕອນຕ່າງໆ ໃນລະບົບຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າທາງວັດທະນະທຳ ທີ່ຕິດພັນກັບການພັດທະນາກຸ່ມຂະແໜງການທ່ອງທ່ຽວ. ບັນດາປັດໄຈນຳເຂົ້າໃນການພັດທະນາການທ່ອງທ່ຽວລວມມີ: ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ, ໂຄງສ້າງພື້ນຖານ, ຊັບພະຍາກອນມະນຸດ, ຊັບພະຍາກອນຄວາມຮູ້, ແຫຼ່ງທຶນ ແລະອື່ນໆ ຕ້ອງເປັນໄປຕາມຫຼັກການແຈກຢາຍຜົນປະໂຫຍດ ຕາມເຈົ້າຂອງກຳມະສິດທີ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນ. ລັດລົງທຶນໃນໂຄງສ້າງພື້ນຖານ, ເປັນເຈົ້າຂອງຊັບພະຍາກອນທີ່ດິນ ແລະ ຊັບພຍາກອນບຸກຄົນໃນພາກລັດ ແລະອື່ນໆ, ດັ່ງນັ້ນ ລັດມີສິດເກັບພາສີຫຼືຄ່າທຳນຽມ ເພື່ອຊົດເຊີຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ; ວິສາຫະກິດລົງທຶນພັດທະນາບຸກຄະລາກອນ, ລົງທຶນໃນຮ້ານອາຫານ, ໂຮງແຮມ, ກິດຈະກຳທ່ອງທ່ຽວ ແລະອື່ນໆ, ຈະໄດ້ຮັບຜົນກຳໄລຈາກຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຂອງພວກເຂົາ; ຊຸມຊົນມີຊັບພະຍາກອນທາງວັດທະນະທຳ, ພູມປັນຍາທ້ອງຖິ່ນ, ຊັບພະຍາກອນມະນຸດທາງສັງຄົມ ແລະອື່ນໆ, ຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຈາກການປະກອບສ່ວນຂອງພວກເຂົາ. ການແຈກຢາຍຜົນປະໂຫຍດທີ່ຕິດພັນກັບແຕ່ລະໜ່ວຍງານຂອງລັດ, ວິສາຫະກິດ ແລະ ຊຸມຊົນ ທີ່ຈັດຕັ້ງແລະດຳເນີນກິດຈະກຳການທ່ອງທ່ຽວ(6); ບໍ່ພຽງແຕ່ພິຈາລະນາສະເພາະໃນບູຮານວັດຖຸສະຖານ - ທັດສະນີຍະພາບໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຄວນພິຈາລະນາໃນກຸ່ມຂະແໜງການໂດຍລວມ ທີ່ສ້າງມູນຄ່າເພີ່ມໃຫ້ກັບບູຮານວັດຖຸສະຖານແລະທັດສະນີຍະພາບນັ້ນ./.
-------------------------
(1) ລັດສາມາດລົງທຶນກໍ່ສ້າງໂຮງລະຄອນທັນສະໄໝ, ແຕ່ອະນຸຍາດໃຫ້ພາກເອກະຊົນຄຸ້ມຄອງ, ຫາປະໂຫຍດ ແລະ ດຳເນີນການ.
(2) ເຊັ່ນການແຂ່ງຂັນປະມູນອອກແບບສະຖານທີ່ທາງປະຫວັດສາດ - ວັດທະນະທຳ ເພື່ອການທ່ອງທ່ຽວ.
(3) ພິພິທະພັນແຂວງກວ໋າງນິງ ເປັນໜ່ວຍງານພາລະກິດທີ່ເປັນເຈົ້າຕົນເອງຢ່າງຄົບຖ້ວນ, ເຊິ່ງດຳເນີນງານຕາມກົນໄກຂອງວິສາຫະກິດ, ມີຍຸດທະສາດລູກຄ້າ, ຍຸດທະສາດຜະລິດຕະພັນ, ການພັດທະນາຕະຫຼາດ,... ຕິດພັນກັບການສ້າງພະແນກການຕະຫຼາດ...
(4) ຊັບພະຍາກອນພັນທຸກໍາພື້ນເມືອງ, ພືດສະຫມຸນໄພທີ່ຫາຍາກ ແລະ ຢາແຜນບູຮານ ຖືກລັກລອບໄປຂາຍທີ່ຕ່າງປະເທດ ໂດຍບໍ່ມີກົນໄກປ້ອງກັນໃດໆ.
(5) ໃນຫຼາຍປະເທດ, ວິສາຫະກິດທ່ອງທ່ຽວເຮັດທຸລະກິດສະເພາະດ້ານການເດີນທາງ, ທີ່ພັກ ແລະ ຈັດອາຫານເທົ່ານັ້ນ; ໃນຂະນະທີ່ຊຸມຊົນທ້ອງຖິ່ນມີສິດຈັດຕັ້ງການທ່ຽວຊົມ ແລະ ຈຳໜ່າຍຂອງທີ່ລະນຶກແກ່ນັກທ່ອງທ່ຽວໃນພື້ນທີ່ບູຮານສະຖານ.
(6) ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ວິສາຫະກິດຖືຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປນີ້: ບໍລິການທີ່ພັກແລະຈັດລ້ຽງ, ບໍລິການທ່ອງທ່ຽວ, ໂຮງສາຍຮູບເງົາ, ການສື່ສານຜະລິດຕະພັນ ແລະອື່ນໆ; ລັດຖືຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປນີ້: ສື່ຂ່າວ, ບໍລິການຮັກສາຄວາມປອດໄພແລະການປ້ອງກັນ, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ, ການສື່ສານ, ອິນເຕີເນັດ, ບໍລິການທງການເງິນ-ທະນາຄານ; ໃນຂະນະທີ່ຊຸມຊົນຖືຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປນີ້: ພານັກທ່ອງທ່ຽວໄປຢ້ຽມຊົມສະຖານທີ່ບູຮານວັດຖຸ, ຈັດງານເທດສະການ ແລະອື່ນໆ.
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 1005 (ເດືອນມັງກອນ 2023)
