ຄຸນຄ່າແນວຄິດຂອງໂຮ່ຈີມິນ ກ່ຽວກັບຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາ ແລະ
ການນຳໃຊ້ເພື່ອປົກປ້ອງພື້ນຖານແນວຄິດຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ
ໃນວຽກງານສາສະໜາ ຢູ່ຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນ
ການນຳໃຊ້ເພື່ອປົກປ້ອງພື້ນຖານແນວຄິດຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ
ໃນວຽກງານສາສະໜາ ຢູ່ຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນ
ກຳມະການກົມການເມືອງສູນກາງພັກ, ປະທານປະເທດ ຫວໍວັນເຖືອງ ພົບປະກັບຄະນະຜູ້ມີກຽດ ແລະ ເຈົ້າໜ້າທີ່ຂອງສາສະໜາ, ຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍ, ຜູ້ຊົງຄຸນວຸດທິ, ປັນຍາຊົນ, ບຸກຄົນທີ່ໂດດເດັ່ນຂອງນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ _ພາບ: TTXVN
ເຄົາລົບເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາຂອງປະຊາຊົນ
ໃນເວລາທີ່ຍັງມີຊີວິດຢູ່ ປະທານໂຮ່ຈີມິນຍາມໃດກໍ່ຖືເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາແມ່ນສິດທິພື້ນຖານຂອງປະຊາຊົນ, ແຕ່ສິດນັ້ນຈະຕ້ອງຕິດພັນຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ ແລະ ຄຽງຄູ່ກັບຜົນປະໂຫຍດຂອງປະເທດຊາດ ແລະ ປະຊາຊົນຫວຽດນາມ. ດັ່ງນັ້ນ, ສິດດັ່ງກ່າວຈະມີຄຸນຄ່າທີ່ແທ້ຈິງກໍ່ຕໍ່ເມື່ອມີຄວາມກ່ຽວຂ້ອງກັບເອກະລາດແຫ່ງຊາດເທົ່ານັ້ນ, ຖ້າປະເທດໃດບໍ່ມີເອກະລາດ, ສາສະໜາກໍ່ຈະບໍ່ເສລີພາບ. ປະທານໂຮ່ຈີມິນຊີ້ໃຫ້ເຫັນວ່າ, ການຕໍ່ສູ້ເພື່ອເອກະລາດແຫ່ງຊາດ ແມ່ນການຕໍ່ສູ້ເພື່ອຄວາມເປັນອິດສະລະ ແລະເສລີພາບໃນການນັບຖືສາສະໜາ, ດັ່ງນັ້ນ, ການຕໍ່ສູ້ຍາດເອົາເອກະລາດໃຫ້ປະເທດກໍ່ແມ່ນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງບຸກຄົນ ແລະ ອົງການສາສະໜາ. ຕາມທີ່ປະທານໂຮ່ຈີມິນກ່າວໄວ້, ສິດເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາຂອງປະຊາຊົນຕ້ອງໄດ້ຮັບການເຄົາລົບ ແລະ ຮັບປະກັນ ບົນພື້ນຖານການເຄົາລົບນັບຖືສາສະໜາຂອງແຕ່ລະຄົນ ແລະຈະບໍ່ມີໃຜລະເມີດ ບັງຄັບ ຫຼືກີດຂວາງສິດດັ່ງກ່າວໄດ້. ເຖິງວ່າພວກເຮົາມີໂລກກະທັດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຈະແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ນັ້ນບໍ່ແມ່ນເຫດທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດການປະເຊີນໜ້າ ຫຼືຄວາມສົງໃສກັນ, ກົງກັນຂ້າມພວກເຮົາຕ້ອງເຄົາລົບຄວາມເຊື່ອຂອງແຕ່ລະຄົນ(1). ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ໃນກອງປະຊຸມຄັ້ງທຳອິດຂອງລັດຖະບານແຫ່ງ ສາທາລະນະລັດປະຊາທິປະໄຕ ຫວຽດນາມ (ປະຈຸບັນແມ່ນ ສາທາລະນະລັດ ສັງຄົມນິຍົມ ຫວຽດນາມ) (ວັນທີ 3 ກັນຍາ 1945) ປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ສະເໜີໃຫ້ລັດຖະບານປະກາດ “ເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມສາມັກຄີລະຫວ່າງສາສະໜາ”.
ສືບທອດແນວຄິດຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ, ໃນມະຕິຂອງຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໝາຍເລກ 25-NQ/2003/TW ລົງວັນທີ 12 ມີນາ 2003 “ວ່າດ້ວຍວຽກງານສາສະໜາ” (ມະຕິໝາຍເລກ 25) ພັກຖືວ່າ: “ຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາແມ່ນຄວາມຕ້ອງການທາງດ້ານຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນສ່ວນໜຶ່ງ, ກຳລັງແລະຈະດຳລົງຢູ່ຮ່ວມກັບປະເທດຊາດ ໃນຂະບວນການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມຢູ່ປະເທດເຮົາ. ປະຊາຊົນຈາກທຸກໆສາສະຫນາເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມສາມັກຄີແຫ່ງຊາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ປະຕິບັດນະໂຍບາຍການເຄົາລົບ ແລະ ຮັບປະກັນສິດເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອ, ຈະເຊື່ອຕາມສາສະໜາຫຼືບໍ່ຕາມສາສະໜາໃດໆ, ແລະ ສິດໃນການເຄື່ອນໄຫວທາງສາສະໜາທີ່ເປັນປົກກະຕິຕາມກົດໝາຍຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ບັນດາສາສະໜາດຳເນີນງານພາຍໃຕ້ຂອບກົດໝາຍ ແລະ ເທົ່າທຽມກັນພາຍໃຕ້ກົດໝາຍ”. ທັດສະນະນີ້ສະແດງອອກໂດຍສະເພາະໃນບັນຫາການປະຕິບັດຕາມສາສະໜາ ແລະເທດສະໜາວ່າ "ພົນລະເມືອງທຸກຄົນມີສິດທີ່ຈະປະຕິບັດສາສະໜາຢ່າງເສລີຢູ່ເຮືອນ ແລະໃນສະຖານທີ່ນະມັດສະການທີ່ຖືກກົດໝາຍ ຕາມຂໍ້ກໍານົດຂອງກົດຫມາຍ”. ບັນດາອົງການສາສະໜາທີ່ລັດຍອມຮັບໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ດຳເນີນການຕາມກົດໝາຍ ແລະ ໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງດ້ວຍກົດໝາຍ, ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ດຳເນີນກິດຈະກຳທາງສາສະໜາ, ເປີດໂຮງຮຽນເພື່ອຝຶກອົບຮົມຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາ ແລະພະສົງ, ຈັດພິມພະຄຳພີ, ອະນຸລັກ ສ້ອມແປງ ແລະ ກໍ່ສ້າງສະຖານທີ່ທີ່ສັກກາລະທາງສາສະໜາຂອງຕົນເອງ ຕາມຂໍ້ກຳນົດຂອງກົດໝາຍ”. ລັດຖະທຳມະນູນປີ 2013 ມີບາດກ້າວໃໝ່ ໃນການຂະຫຍາຍເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາ. ມາດຕາ 24 ຂອງລັດຖະທຳມະນູນປີ 2013 ຢືນຢັນວ່າ: ທຸກຄົນມີສິດເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາ; ລັດເຄົາລົບແລະປົກປ້ອງເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາ... ມາດຕາ 14 ຂອງລັດຖະທຳມະນູນປີ 2013 ຢືນຢັນວ່າ: ໃນປະເທດສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ, ສິດທິມະນຸດ ແລະ ສິດພົນລະເມືອງໃນດ້ານການເມືອງ, ພົນລະເຮືອນ, ເສດຖະກິດ, ວັດທະນະທຳ ແລະ ສັງຄົມ ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ, ເຄົາລົບ, ປົກປ້ອງ ແລະ ຮັບປະກັນຕາມລັດຖະທຳມະນູນ ແລະ ກົດໝາຍ.
ຈາກພື້ນຖານແນວຄິດຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ, ທັດສະນະຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ຈົນເຖິງພຶດຕິກຳຕົວຈິງໃນປະຈຸບັນ ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ຫວຽດນາມຍາມໃດກໍ່ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງຊີວິດຄວາມເຊື່ອ ແລະຊີວິດທາງສາສະໜາ ຂອງປະຊາຊົນ. ຊາວຫວຽດນາມ 95% ມີຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາ. ສໍາລັບສາສະໜາພຽງຢ່າງດຽວ ມີອົງການຈັດຕັ້ງ 41 ອົງການທີ່ຂຶ້ນກັບ 16 ສາສະໜາ ທີ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ ແລະໄດ້ຮັບການລົງທະບຽນປະຕິບັດການ, ມີສາສະນິກະຊົນຫຼາຍກ່ວາ 26 ລ້ານຄົນ, ກວມເອົາ 27% ຂອງປະຊາກອນ; ຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາປະມານ 58.000 ຄົນ ແລະຜູ້ດຳເນີນງານ 148.000 ຄົນຢູ່ 63 ແຂວງ, ນະຄອນໃນທົ່ວປະເທດ(2). ການເຄື່ອນໄຫວທາງສາສະໜາ ແລະ ງານບຸນທາງສາສະໜາ ດຳເນີນໄປຕະຫຼອດປີ ແລະ ກາຍເປັນຄວາມງາມທາງດ້ານວັດທະນະທຳໃນຊີວິດສັງຄົມ ເຊັ່ນ: ບຸນວັນເກີດຂອງພະພຸດທະເຈົ້າ ແລະ ສະມາຄົມພຸດທະສາສະໜາແຫ່ງດິນແດນບໍລິສຸດ; ຄຣິສມັສ ແລະ ອີສເຕີຂອງສາສະໜາກາໂຕລິກ ແລະ ໂປຮເຕດສະແຕນ; ບຸນຊົນຊະນາມຖະເມິຍ ຂອງຊາວຂະເໝນ; ເດືອນຮອມດອນຂອງຊຸມຊົນມຸດສະລິມ (ອິດສະລາມ) ແລະ ເດືອນຮອມດອນຂອງຊຸມຊົນມຸດສະລິມບານີ...
ແນວຄິດເຄົາລົບເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ ຍາມໃດກໍ່ຕິດແໜ້ນກັບການເບິ່ງແຍງດູແລຊີວິດທາງວັດຖຸແລະຈິດໃຈ ຂອງສາສະນິກະຊົນ. ປະທານໂຮ່ຈີມິນເຄີຍຕັກເຕືອນພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ ແລະ ອຳນາດການປົກຄອງໃຫ້ເບິ່ງແຍງດູແລຊີວິດທາງວັດຖຸແລະຈິດໃຈ ຂອງເພື່ອນຮ່ວມຄວາມເຊື່ອສາສະໜາ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາ “ສຸກກາຍສະບາຍໃຈ”(3). ຈິດໃຈຂອງເພິ່ນໄດ້ຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບມະຫາສາມັກຄີປວງຊົນທັງຊາດໃນໝູ່ຜູ້ນັບຖືສາສະໜາ ເມື່ອແນະນໍາຄວາມສໍາພັນແບບສັດຈະວິພາກລະຫວ່າງ “ການເຄົາລົບພະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຮັກປະເທດ” ແລະຖ່າຍທອດຈິດວິນຍານນັ້ນໃຫ້ເໝາະສົມກັບຍຸກສະໄໝ ແລະຄວາມເຊື່ອທາງສາສະໜາຂອງສາສະນິກະຊົນ ແລະຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາ. ແນວຄິດຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນຖືກຜັນເປັນຮູບປະທຳໂດຍບັນດາຂະແໜງການ, ບັນດາໜ່ວຍງານທີ່ກ່ຽວຂ້ອງໃນວຽກງານຊີ້ນຳບັນດາອົງການ ແລະ ບຸກຄົນ ໃຫ້ດຳເນີນກິດຈະກຳທາງສາສະໜາ ຕາມນະໂຍບາຍ ແລະ ກົດໝາຍ, ສະໜັບສະໜູນຄະຕິທຳ, ເປົ້າໝາຍ, ທິດທາງການປະຕິບັດສາສະໜາທີ່ໃກ້ຊິດຕິດພັນກັບຊາດ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຄຸນສົມບັດມະນຸດສະທຳຂອງສາສະໜາ. ໂດຍສະເພາະ ພຸດທະສາສະໜາກຳນົດທິດທາງການປະຕິບັດສາສະໜາ “ທຳມະ - ຊາດ - ສັງຄົມນິຍົມ”, ກາໂຕລິກ “ດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະກິດຕິຄຸນໃນໃຈຂອງຊາດ ເພື່ອຮັບໃຊ້ຄວາມຜາສຸກຂອງພີ່ນ້ອງຮ່ວມຊາດ”; ໂປຮເຕດສະແຕນມີທິດທາງ “ດໍາລົງຊີວິດຕາມພະກິດຕິຄຸນ, ຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າ, ຮັບໃຊ້ຊາດ ແລະປະເທດຊາດ”; ກາວດ່າຍມີທິດທາງ “ປະເທດສະຫງ່າລາສີ, ສາສະໜາສົດໃສ”...
ສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ແນວຄິດຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ ເປັນທັງຄຳໝັ້ນສັນຍາທາງການເມືອງຂອງປະມຸກແຫ່ງລັດຕໍ່ປະຊາຊົນ ກ່ຽວກັບເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາ, ທັງແມ່ນທັດສະນະໂດຍລວມທີ່ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໄດ້ປົກປ້ອງແລະສືບທອດໃນວຽກງານສາສະໜາ. ແນວຄິດນີ້ເປັນທິດທາງປະຕິບັດໃຫ້ເຈົ້າໜ້າທີ່ສາສະໜາຮັບຮູ້ຄຸນຄ່າຂອງສາສະໜາຢ່າງຖືກຕ້ອງ ແລະພາວະວິໄສ, ແກ້ໄຂຄວາມຮັບຮູ້ທີ່ຜິດ ແລະອ່ຽງຊ້າຍຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ສາສະໜາບາງຄົນໃນເວລານັ້ນ ແລະ ໃນວຽກງານສາສະໜາໃນປັດຈຸບັນ.
ຄວາມສາມັກຄີບັນດາສາສະໜາ, ຄວາມສາມັກຄີລະຫວ່າງສາສະໜາແລະຊາດ
ຕັ້ງແຕ່ມື້ທຳອິດຂອງການສະຖາປະນາປະເທດ, ແນວຄິດຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ລະບຸທັດສະນະຢ່າງຈະແຈ້ງ ແລະ ຕັ້ງໝັ້ນໃນການປະຕິບັດຄວາມສາມັກຄີລະຫວ່າງສາສະໜາ, ຄວາມສາມັກຄີປວງຊົນທັງຊາດ ບົນຈິດໃຈ “ຄວາມສາມັກຄີລະຫວ່າງຜູ້ບໍ່ຖືສາສະໜາ ກັບຊາວກາໂຕລິກ”. ປະທານໂຮ່ຈີມິນຍາມໃດກໍ່ຖືວ່າ ຄົນທຸກສາສະໜາເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງປະຊາຄົມແຫ່ງຊາດທີ່ແຍກຈາກກັນບໍ່ໄດ້ ແລະ ເປັນກຳລັງສຳຄັນຂອງການປະຕິວັດ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວບໍ່ພຽງແຕ່ມີຜົນດີຕໍ່ການຊຸກຍູ້ໃຫ້ຄົນທຸກສາສະໜາເຂົ້າຮ່ວມການປະຕິວັດຢ່າງຕັ້ງໜ້າເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງເປັນການທັບມ້າງຖ້ອຍທຳນອງຂອງອິດທິກຳລັງປະຕິການ ທີ່ເສກສັນປັ້ນແຕ່ງ ບິດເບືອນ ສ້າງການແບ່ງແຍກພັກກອມມູນິດ ແລະ ຜູ້ນັບຖືສາສະໜາ. ຈາກຄຸນຄ່າແນວຄິດດັ່ງກ່າວຂອງໂຮ່ຈີມິນ, ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມຢືນຢັນ ແລະ ພັດທະນາໃນມະຕິໝາຍເລກ 25: “ພັກແລະລັດດຳເນີນນະໂຍບາຍມະຫາສາມັກຄີປວງຊົນທັງຊາດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ສາມັກຄີປະຊາຊົນຈາກສາສະໜາຕ່າງໆ; ສາມັກຄີປະຊາຊົນຕາມສາສະໜາ ແລະຜູ້ຄົນນອກສາສະໜາ” ແລະ ໄດ້ຮັບການປະຕິບັດແລະແຜ່ກະຈາຍໃນຊີວິດທາງສາສະໜາ ໃນທຸກພູມພາກຂອງປະເທດ. ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກສືບຕໍ່ຢືນຢັນບັນດາທັດສະນະດັ່ງກ່າວໃນວຽກງານສາສະໜາ: “ປະຕິບັດເປັນຢ່າງດີເປົ້າໝາຍສາມັກຄີບັນດາສາສະໜາ ແລະ ມະຫາສາມັກຄີປວງຊົນທັງຊາດ. ຮັບປະກັນສິດເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາຂອງປະຊາຊົນທຸກຄົນຕາມຂໍ້ກຳນົດຂອງກົດໝາຍ”(4).
ເພື່ອປະຕິບັດການສາມັກຄີລະຫວ່າງຜູ້ບໍ່ມີສາສະໜາກັບຊາວກາໂຕລິກ, ປະທານໂຮ່ຈີມິນພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າໃຈວ່າ ສັດທາທາງສາສະໜາ ແລະ ອຸດົມຄະຕິກອມມູນິດນິຍົມ ມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນຫຼາຍປະການ. “ແນວທາງ ແລະ ເປົ້າໝາຍຂອງລັດຖະບານ ມຸ່ງສູ່ສາມເປົ້າໝາຍດັ່ງນີ້: (1) ປົດປ່ອຍປະຊາຊົນໃຫ້ພົ້ນຈາກຄວາມອຶດຫີວ, ຄວາມໝາວເຢັນ (ຄວາມທຸກ) ແລະ ຄວາມໂງ່ຈ້າ; (2) ນຳມາໃຫ້ປະຊາຊົນມີເສລີພາບ ເສລີພາບໃນການດຳລົງຊີວິດ, ເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອ; (3) ປົກປັກຮັກສາເອກະລາດຂອງປະເທດຊາດ”(5). ເພິ່ນຍາມໃດກໍ່ຄົ້ນຫາ ແລະຊີ້ໃຫ້ເຫັນບັນດາຄຸນຄ່າທາງສິນທຳ, ວັດທະນະທຳຂອງຊາດ ແລະປັດຊະຍາສາສະໜາ ເພື່ອຂົນຂວາຍແລະສາມັກຄີຜູ້ນັບຖືສາສະໜາໃຫ້ໄປຕາມການປະຕິວັດ, ປົດປ່ອຍຊາດ ແລະສ້າງປະເທດ. ຈາກການຮ່ຳຮຽນແລະປະຕິບັດຕາມແນວຄິດຂອງໂຮ່ຈີມິນ, ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມຖືເອົາ “ເປົ້າໝາຍປະຊາຊົນຮັ່ງມີ, ປະເທດຊາດເຂັ້ມແຂງ, ສັງຄົມມີຍຸຕິທຳ ປະຊາທິປະໄຕ ແລະ ອາລະຍະທຳ ເປັນຈຸດທີ່ຄ້າຍຄືກັນ ເພື່ອຜູກມັດຄົນທຸກສາສະໜາກັບພາລະກິດຮ່ວມກັນ. ພົນລະເມືອງທຸກຄົນ, ໂດຍບໍ່ຈຳແນກຄວາມເຊື່ອສາສະໜາ, ລ້ວນແຕ່ມີສິດແລະພັນທະ ໃນການກໍ່ສ້າງ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ”(6). ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນທຸກສາສະໜາເຊື່ອໝັ້ນໃນການນຳພາຂອງພັກ, ສະໜັບສະໜູນ ແລະປະກອບສ່ວນອັນຕັ້ງໜ້າ ເຂົ້າໃນການປ່ຽນແປງໃໝ່ປະເທດໃຫ້ບັນລຸຜົນສຳເລັດທີ່ສຳຄັນຄືທຸກວັນນີ້.
ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງຜູ້ຊົງຄຸນວຸດທິ, ປັນຍາຊົນ ແລະ ຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາ
ປະທານໂຮ່ຈີມິນຍາມໃດກໍ່ຮັບຮູ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບບົດບາດທາງສັງຄົມ ແລະສິນທຳຂອງສາສະໜາສຳລັບສ່ວນໜຶ່ງຂອງປະຊາຊົນ, ໂດຍສະເພາະ ເພິ່ນຍາມໃດກໍ່ເຄົາລົບນັບຖື ແລະ ຍ້ອງຍໍຊົມເຊີຍບັນດາຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາ (ສັງຄະລາດ) ຂອງສາສະໜາຕ່າງໆ: “ພະເຢຊູຊົງສອນວ່າ: ຄຸນທຳແມ່ນຈິດກຸສົນ. ພະພຸດທະເຈົ້າສາກະຍະມຸນີຊົງສອນວ່າ: ສິນທຳແມ່ນຄວາມເມດຕາ. ຂົງຈື໊ສອນວ່າ: “ຈະລິຍະທຳແມ່ນມະນຸດສະທຳ””(7). “ຂົງຈື໊, ພະເຢຊູ, ກາກມາກ ແລະ ຊຸນຢັດເຊນ ມີສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຄືກັນບໍ່ແມ່ນບໍ? ພວກເຂົາຕ່າງກໍ່ຢາກສະແຫວງຫາຄວາມສຸກມາໃຫ້ທຸກຄົນ, ສະແຫວງຫາສະຫວັດດີການມາໃຫ້ສັງຄົມ... ຂ້ອຍພະຍາຍາມທີ່ຈະເປັນນັກຮຽນຕົວນ້ອຍຂອງພວກເຂົາ”(8). ດ້ວຍແນວຄິດດັ່ງກ່າວ, ໃນການພົບປະກັບຜູ້ແທນສາສະໜາເມື່ອປີ 1946, ປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ເນັ້ນໜັກເຖິງບົດບາດຂອງສາສະໜາໃນພາລະກິດປົດປ່ອຍຊາດ ໂດຍກ່າວວ່າ: “ຖ້າປະເທດບໍ່ມີເອກະລາດ ສາສະໜາກໍ່ບໍເສລີພາບ, ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາຕ້ອງເຮັດໃຫ້ປະເທດເປັນເອກະລາດກ່ອນ”(9), ເມື່ອປະເທດຊາດໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ, ສາສະໜາຈຶ່ງໄດ້ຮັບການປົດປ່ອຍ, ເວລານີ້ມີພຽງຊາດດຽວທີ່ບໍ່ມີການແບ່ງແຍກສາສະໜາ, ທຸກຄົນເປັນພົນລະເມືອງຫວຽດນາມ ມີໜ້າທີ່ຕໍ່ສູ້ເພື່ອເອກະລາດຂອງປະເທດຊາດໂດຍສົມບູນ. ວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນທຸກສາສະໜາ ຈະຕ້ອງຊຸກຍູ້ໃຫ້ປະຊາຊົນເຊີດຊູຈິດໃຈຮັກຊາດ ແລະ ຈິດສຳນຶກໃນການປົກປ້ອງຄວາມເປັນເອກະລາດ ແລະເອກະພາບຂອງປະເທດຊາດ; ຜ່ານການປະຕິບັດນະໂຍບາຍເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ, ການປ້ອງກັນຊາດ ແລະ ປ້ອງກັນຄວາມໝັ້ນຄົງເປັນຢ່າງດີ, ຮັບປະກັນຜົນປະໂຫຍດດ້ານວັດຖຸ ແລະ ຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນໂດຍທົ່ວໄປ, ລວມທັງຜູ້ນັບຖືສາສະໜາ.
ໂດຍໝູນໃຊ້ແນວຄິດດັ່ງກ່າວຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ, ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໄດ້ຫັນເປັນທັດສະນະໃນມະຕິເລກທີ 25 ວ່າດ້ວຍວຽກງານສາສະໜາ ເຊິ່ງລະບຸຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ: ເນື້ອໃນຫຼັກຂອງວຽກງານສາສະໜາແມ່ນວຽກງານຂົນຂວາຍມະຫາຊົນ. ຖືວຽກງານການຂົນຂວາຍຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາ ແລະສາສະນິກະຊົນ ແມ່ນວຽກງານສຳຄັນໃນວຽກງານຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ. ໃນການເຮັດວຽກກັບບັນດາຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາ,ປະທານໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ຊີ້ອອກເຖິງຄວາມຈຳເປັນຕ້ອງຍາດແຍ່ງການສະໜັບສະໜູນຂອງບັນດານັກບວດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ບັນດານັກບວດອາວຸໂສ ດ້ວຍການເຊື້ອເຊີນພວກເຂົາໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນການປະຕິວັດ ດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ຄວາມໄວ້ເນື້ອເຊື່ອໃຈເຊິ່ງກັນແລະກັນ; ສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ນັກບວດປະຕິບັດພາລະກິດດ້ານສາສະໜາ ແລະປະຕິບັດພາລະກິດຂອງຕົນໃນຖານະພົນລະເມືອງ, ປຸກລະດົມຈິດໃຈແຫ່ງຊາດ ຂອງຜູ້ນັບຖືສາສະໜາ. ເຮົາຕ້ອງຖືວຽກງານການຂົນຂວາຍຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາດສະໜາ ແມ່ນວຽກງານທາງປັນຍາ, ເພາະທີມງານຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາດສະໜາ ມີທັງ “ອໍານາດສັດສິດ” ແລະ “ກຽດສັກສີແລະວິທີການ” ຂອງຜູ້ມີປັນຍາ.
ດ້ວຍຈິດໃຈແຫ່ງການຖ່ອມຕົວແລະທ່າທີຈິງໃຈ, ປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ເຕົ້າໂຮມຜູ້ຊົງຄຸນວຸດທິ ແລະປັນຍາຊົນຕາມສາສະໜາຈຳນວນຫຼາຍ ລວມທັງນັກບວດກາໂຕລິກ ໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນການຕໍ່ຕ້ານ ແລະສະໜັບສະໜູນການປະຕິວັດ. ການປະກົດຕົວຂອງຜູ້ຊົງຄຸນວຸດທິ, ປັນຍາຊົນ ແລະ ຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາກາໂຕລິກ ເຊັ່ນ ຫງວຽນແມັ້ງຮ່າ, ໂງຕື໋ຫ້າ, ຫວຸດິ່ງຕຸ້ງ, ໂຮ່ດັກກີ, ຫງວຽນແທັ່ງວິ້ງ, ບັນດານັກບວດ ຟ້າມບ໋າຈຶກ, ຫງວຽນບ໋າລັວດ..., ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ມຸກຂະນາຍົກ ເລຫືວຕື່, ໂຮ່ງ້ອກເກີ໋ນ ທີ່ມີຜົນດີຫຼາຍຕໍ່ການປຸກລະດົມ ແລະ ສົ່ງເສີມຊາວກາໂຕລິກເຂົ້າຮ່ວມການຕໍ່ຕ້ານ, ສ້າງປະເທດ ແລະ ຈຳກັດການໃຊ້ສາສະໜາໂດຍກຳລັງສັດຕູທີ່ຫວັງທຳລາຍການປະຕິວັດ.
ໂດຍສືບທອດແລະປະຍຸກໃຊ້ແນວຄິດຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ, ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໄດ້ຈັດໃຫ້ການຍາດແຍ່ງ ແລະຂົນຂວາຍຜູ້ມີຕຳແໜ່ງ ແລະຜູ້ດຳເນີນງານທາງສາສະໜາ, ນັກບວດ ພະສົງ ແລະ ສາສະນິກະຊົນຂອງສາສະໜາຕ່າງໆ ກາຍເປັນທັດສະນະແລະໜ້າທີ່ທີ່ສອດຄ່ອງກັນ ໃນວຽກງານສາສະໜາ ຕະຫຼອດໄລຍະການປະຕິວັດ ແລະ ການກໍ່ສ້າງປະເທດ. ພິເສດແມ່ນຂົນຂວາຍ ແລະ ສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ບັນດາຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາ ແລະ ສາສະນິກະຊົນ ເຂົ້າຮ່ວມໃນຜູ້ແທນສະພາແຫ່ງຊາດ, ສະພາປະຊາຊົນທຸກຂັ້ນ ແລະ ສະມາຊິກຂອງອົງການທາງການເມືອງ-ສັງຄົມ ເພື່ອເປັນຕົວແທນສຽງຂອງພາກສາສະໜາ ໃນການສ້າງ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ. ນັບຕັ້ງແຕ່ກໍ່ຕັ້ງສາທາລະນະລັດ ປະຊາທິປະໄຕ ຫວຽດນາມ ເຊິ່ງປະຈຸບັນແມ່ນສາທາລະນະລັດ ສັງຄົມນິຍັມ ຫວຽດນາມ, ສະພາແຫ່ງຊາດຫວຽດນາມໄດ້ຜ່ານການກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາມາແລ້ວ 15 ສະໄໝ, ຕັ້ງແຕ່ສະໄໝທີ 1 ເຖິງສະໄໝທີ 15 ມີຜູ້ມີຕຳແໜ່ງແລະຜູ້ດຳເນີນງານທາງສາສະໜາ ແລະ ນັກບວດ ຈາກທຸກສາສະໜາເຂົ້າຮ່ວມ. ໂດຍສະເພາະ ສະໄໝທີ 15 ມີຜູ້ຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາ 5 ຄົນ ທີ່ໄດ້ຮັບເລືອກເຂົ້າສູ່ສະພາແຫ່ງຊາດ. ຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບການແນະນຳໂດຍສະມາຄົມສາສະໜາ ແລະ ໄດ້ຮັບການເລືອກຕັ້ງໂດຍປະຊາຊົນ ໃຫ້ເປັນສະມາຊິກສະພາແຫ່ງຊາດ ແລະ ສະພາປະຊາຊົນທຸກຂັ້ນນັ້ນ ແມ່ນຜູ້ດີເດັ່ນທີ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນຫຼາຍຢ່າງ ໃຫ້ແກ່ວຽກງານນິຕິບັນຍັດ ແລະການກໍ່ສ້າງປະເທດ, ເຊິ່ງຍາມໃດກໍ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຜູ້ແທນທີ່ເປັນຕົວແທນເຈດຈຳນົງ, ຄວາມປາຖະໜາ ແລະ ສິດເປັນເຈົ້າຂອງຂອງປະຊາຊົນໂດຍທົ່ວໄປ ແລະໂດຍສະເພາະແມ່ນ ຂອງຜູ້ທີ່ນັບຖືສາສະໜາ. ດ້ວຍຈິດໃຈດັ່ງກ່າວ, ຕັ້ງແຕ່ປີ 2016 ເຖິງປີ 2022, ນາຍົກລັດຖະມົນຕີຫວຽດນາມໄດ້ມີການພົບປະ 3 ຄັ້ງ ແລະ ຍ້ອງຍໍບັນດາຜູ້ມີຕຳແໜ່ງ ແລະຜູ້ດຳເນີນງານທາງສາສະໜາ, ນັກບວດ ພະສົງແລະ ບັນດາອົງການສາສະໜາໂດດເດັ່ນ ທີ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນສ້າງສາ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ. ບັນດາກະຊວງ ຂະແໜງການ ແລະ ອຳນາດການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນ ເຄີຍປະຊຸມ ພົບປະຫາລື ແລະ ຮັບຟັງຄວາມຄິດ ແລະຄວາມປາຖະໜາ ຂອງຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາ ແລະ ນັກບວດ ພະສົງ ເຊິ່ງປະກອບສ່ວນສົ່ງເສີມໃຫ້ສາສະໜາຕ່າງໆ ເຂົ້າມາມີສ່ວນຮ່ວມ ແລະຕິດພັນກັບປະເທດຫຼາຍຂຶ້ນ.
ເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າທາງສິນທຳ ແລະ ວັດທະນະທຳ ຂອງສາສະໜາ
ໃນການພົວພັນກັບສາສະໜາ, ປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ຍາມໃດກໍ່ຮັບຮູ້ແລະເສີມຂະຫຍາຍບັນດາຄຸນຄ່າອັນດີງາມຂອງສາສະໜາ, ໂດຍຖືເປັນຈຸດຮ່ວມເພື່ອສາມັກຄີສາສະໜາ ແລະ ປະຊາຊາດ. ເພິ່ນມັກຈະຊອກຫາຄຸນຄ່າມະນຸດນິຍົມຂອງສາສະໜາ ເພື່ອປຸກລະດົມ ສົ່ງເສີມໃຫ້ຜູ້ມີຕຳແໜ່ງທາງສາສະໜາ ແລະ ຜູ້ນັບຖືສາສະໜາ ເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າດັ່ງກ່າວ ໃນການສ້າງຈະລິຍະທຳທາງສັງຄົມ. ເພິ່ນຕີລາຄາສູງຈິດກຸສົນ ແລະການເສຍສະຫຼະຂອງບັນດາຜູ້ກໍ່ຕັ້ງສາສະໜາ, ສ້າງຄຸນຄ່າຂອງຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມ ໃນປັດຊະຍາທາງສາສະໜາ ດ້ວຍຈຸດປະສົງລວມເພື່ອສະແຫວງຫາຄວາມສຸກໃຫ້ກັບຜູ້ຄົນ. ປະທານໂຮ່ຈີມິນຖືວ່າ ການຮັບໃຊ້ພະເຈົ້າ ແລະການຮັບໃຊ້ປະເທດຊາດ ແມ່ນໜ້າທີ່ອັນສັກສິດຂອງຊາວກາໂຕລິກ. ພຣະບັນຍັດສິບປະການຂອງພະເຈົ້າຖືກຫຼອມລວມເປັນ 2 ສິ່ງຄື: “ເຄົາລົບພະເຈົ້າ - ຮັກຜູ້ຄົນ” ເຊິ່ງປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ຫັນຈິດໃຈຮັກຜູ້ຄົນໃຫ້ກາຍເປັນຈິດໃຈຮັກຊາດຢ່າງຊໍານິຊໍານານ, ເພື່ອໃຫ້ຊາວກາໂຕລິກຜຸກພັນກັບບ້ານເກີດ ແລະ ປະເທດຊາດຂອງຕົນ. ເພິ່ນຖືວ່າ ສັນຍາລັກທາງສາສະໜາແມ່ນວັດທະນະທຳ, ແມ່ນຄວາມເຊື່ອຂອງສາສະນິກະຊົນທີ່ຕ້ອງອະນຸລັກໄວ້. ໃນເວລາຕໍ່ຕ້ານພວກລ່າເມືອງຂຶ້ນເພື່ອກູ້ຊາດ, ເພິ່ນຕັກເຕືອນເຮົາບໍ່ໄດ້ທຳລາຍຍອດລະຄັງຂອງໂບດຍ້ອນສົງຄາມຕໍ່ຕ້ານ, ເວັ້ນເສຍແຕ່ສາສະນິກະຊົນຈະຮັບຮູ້ຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າເປັນເພື່ອປົກປ້ອງທ້ອງຖິ່ນ ແລະໄດ້ຮັບອະນຸມັດ. ກ່ອນຈະເຮັດສິ່ງນັ້ນ ຕ້ອງມີຂະບວນແຫ່ໄມ້ກາງເຂນໄປບ່ອນອື່ນກ່ອນ(10). ແນວຄິດຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ຮັບການຮັກສາແລະພັດທະນາ ໂດຍພັກແລະລັດຫວຽດນາມ ໃຫ້ກາຍເປັນທັດສະນະ ໃນໃນມະຕິໝາຍເລກ 25, “ຮັກສາແລະເສີມຂະຫຍາຍບັນດາຄຸນຄ່າອັນດີງາມ ຂອງປະເພນີບູຊາບັນພະບຸລຸດ ແລະ ການຍົກຍ້ອງໃຫ້ກຽດຜູ້ມີຄຸນງາມຄວາມດີຕໍ່ປະເທດຊາດ ແລະ ປະຊາຊົນ”. ໃນລາຍງານຍຸດທະສາດການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ 10 ປີ 2021-2030 ໃນກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກຍັງຄົງສືບທອດ ແລະພັດທະນາ ບັນດາທັດສະນາທີ່ສຳຄັນຂອງພັກກ່ຽວກັບສາສະໜາ, ໂດຍສະເພາະ ການພັດທະນາທັດສະນະໃໝ່ ແມ່ນການເສີມຂະຫຍາຍແຫຼ່ງກຳລັງສາສະໜາ ໃນກິດຈະກຳທາງສັງຄົມສະເພາະ “ການເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າທາງວັດທະນະທຳ ແລະ ສິນທຳທີ່ດີ ຂອງສາສະໜາ ໃນການຮັກສາແລະສົ່ງເສີມມູນເຊື່ອສັງຄົມ ແລະ ສ້າງຊີວິດທາງວັດທະນະທຳໃນພື້ນທີ່ຢູ່ອາໄສ, ປະກອບສ່ວນກີດກັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍທາງສັງຄົມ”(11). ຈາກແນວຄິດດັ່ງກ່າວນັ້ນ ໃນວຽກງານສາສະໜາ, ບັນດາຂັ້ນ ບັນດາຂະແໜງການໄດ້ໝູນໃຊ້ ແລະເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າທາງສິນທຳແລະວັດທະນະທຳ ຂອງສາສະໜາ ໃນການດຳເນີນຊີວິດທີ່ມີຄວາມກະຕັນຍູ, ຄວາມຊື່ສັດ, ຄວາມກະລຸນາ, ຄວາມເມດຕາ ທີ່ມຸ່ງຫວັງສິ່ງດີ, ຫຼີກລ່ຽງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ປະກອບສ່ວນເສີມສ້າງເອກະລັກທາງວັດທະນະທຳຂອງຊາດ. ປຸກລະດົມການປະກອບສ່ວນຢ່າງຕັ້ງໜ້າຂອງສາສະໜາ ເຂົ້າໃນການຮັບປະກັນຊີວິດສັງຄົມ, ການກຸສົນ ແລະ ກິດຈະກຳມະນຸດສະທຳ. ໃນປະຈຸບັນ, ທົ່ວປະເທດມີໂຮງຮຽນ ຊັ້ນຮຽນອະນຸບານ 300 ແຫ່ງ, ຊັ້ນຮຽນຄວາມຮັກ 2.000 ແຫ່ງ, ສະຖານທີ່ຝຶກອົບຮົມວິຊາຊີບ 12 ແຫ່ງ; ສະຖານທີ່ກວດແລະປິ່ນປົວ ທາງການແພດ 500 ແຫ່ງ ທີ່ຈັດຕັ້ງແລະດຳເນີນການໂດຍບຸກຄົນ ແລະ ອົງການທາງສາດສະໜາ; ສະຖານຄຸ້ມຄອງທາງສັງຄົມເກືອບ 800 ແຫ່ງທີ່ເບິ່ງແຍງດູແລຜູ້ຄົນ 12.000 ຄົນທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ(12) ເຊິ່ງມີສ່ວນຊ່ວຍໃຫ້ລັດເບິ່ງແຍງດູແລຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນທີ່ປະສົບກັບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ.
ເດັດດ່ຽວຕ້ານການໃຊ້ສາສະໜາເພື່ອທຳລາຍພາລະກິດການປະຕິວັດຂອງປະຊາຊົນ
ໃນປະຫວັດສາດແລະປະຈຸບັນ, ບັນດາອິດທິກຳລັງຫົວຮຸນແຮງແລະສັດຕູ ຍາມໃດກໍ່ພະຍາຍາມແບ່ງແຍກຄວາມສາມັກຄີໃນຊາດ, ສວຍໃຊ້ສາສະໜາເພື່ອຕ້ານຢັນທຳລາຍການປະຕິວັດໃນຮູບແບບຕ່າງໆຫຼາຍຢ່າງ; ໂຄສະນາບິດເບືອນແຜນນະໂຍບາຍ, ນະໂຍບາຍຂອງພັກແລະລັດ ເພື່ອດຶງດູດແລະຍຸຍົງສາສະນິກະຊົນຂອງສາສະໜາຕ່າງໆ ໂດຍມີເປົ້າໝາຍໃນການຕ້ານຢັນທຳລາຍຫວຽດນາມຈາກພາຍໃນ, ທຳລາຍຜົນສຳເລັດການປະຕິວັດຂອງປະເທດ. ຕໍ່ໜ້າສະຖານະການດັ່ງກ່າວ, ປະທານໂຮ່ຈີມິນຕີລາຄາສູງການປະກອບສ່ວນຂອງສາສະໜາຕໍ່ການປະຕິວັດ, ແຕ່ເດັດດ່ຽວຄັດຄ້ານຕ້ານການສວຍໃຊ້ສາສະໜາ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຂອງສາສະນິກະຊົນ ເພື່ອທຳລາຍພາລະກິດການປະຕິວັດຂອງຊາດ. ເພິ່ນໄດ້ສອນພະນັກງານສະເໝີວ່າ: ທາດແທ້ຂອງສາສະນິກະຊົນແມ່ນດີ, ຖ້າຜູ້ໃດບໍ່ໝັ້ນຄົງ ບໍ່ເດີນຄຽງຂ້າງຊາດ ເປັນພຽງຍ້ອນຄົນບໍ່ດີບົງການ ເຮົາຈຶ່ງຕ້ອງມີຄວາມອະນຸໂລມແລະເມດຕາອະໄພຕໍ່ຜູ້ທີ່ຫຼົງທາງນັ້ນ. ພວກເຮົາຕ້ອງເຮັດໃຫ້ມະຫາຊົນເຂົ້າໃຈຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ ທັດສະນະຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ແລະລັດຫວຽດນາມ ບໍ່ໄດ້ຄັດຄ້ານຕ້ານສາສະໜາ, ແຕ່ຄັດຄ້ານຕ້ານການສວຍໃຊ້ສາສະໜາໃນທາງທີ່ບໍ່ດີ, ຕ້ານລະບອບຄົນຂູດຮີດຄົນ. ແນວຄິດຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ກາຍເປັນທັດສະນະຂອງພັກແລະລັດຫວຽດນາມ ໃນວຽກງານສາສະໜາ ດັ່ງທີ່ໄດ້ສະແດງອອກໃນມະຕິເລກທີ 25: “ຫ້າມການຈຳແນກປະພຶດຕໍ່ພົນລະເມືອງຕາມຄວາມເຊື່ອຫຼືສາສະໜາຢ່າງເຂັ້ມງວດ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ເດັດດ່ຽວຫ້າມການສວຍໃຊ້ຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາ ໃນກິດຈະກຳເຊື່ອຖືງົມງວາຍ, ການເຄື່ອນໄຫວທີ່ຂັດຕໍ່ກົດໝາຍແລະນະໂຍບາຍຂອງລັດ, ຍຸຍົງໃຫ້ເກີດການແບ່ງແຍກໃນໝູ່ປະຊາຊົນ, ແບ່ງແຍກຊົນເຜົ່າ, ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມວຸ້ນວາຍ ແລະການລະເມີດຄວາມໝັ້ນຄົງຂອງຊາດ”. ທັດສະນະດັ່ງກ່າວສ້າງສະພາບແວດລ້ອມທີ່ໝັ້ນຄົງແລະສົດໃສ ສຳລັບການເຄື່ອນໄຫວທາງສາສະໜາອັນບໍລິສຸດຂອງປະຊາຊົນ. ຄວາມເປັນຈິງໄດ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນວ່າ ຫວຽດນາມບໍ່ເຄີຍມີຄວາມຂັດແຍ້ງ, ການປະທະ ຫຼືສົງຄາມທາງສາສະໜາ ຄືກັບຫຼາຍປະເທດໃນພາກພື້ນແລະໃນໂລກ, ແລະ ໝາກຜົນຂອງວຽກງານສາສະໜາ ແມ່ນການທີ່ຫວຽດນາມເປັນຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ປອດໄພ, ໜ້າດຶງດູດ ແລະເປັນມິດ ສຳລັບການປະຊຸມແລະສຳມະນາທາງສາສະໜາທີ່ສຳຄັນລະດັບສາກົນ ແລະພາກພື້ນໃນຫຼາຍປີຜ່ານມາ.
ໃນການຕໍ່ສູ້ຕ້ານການກະທຳທີ່ຜິດພາດຂອງສາສະນິກະຊົນ, ປະທານ ໂຮ່ຈີມິນ ຍາມໃດກໍ່ຕັກເຕືອນພະນັກງານໃຫ້ຍຶດໝັ້ນ, ໃກ້ຊິດກັບປະຊາຊົນ ແລະ ເຂົ້າໃຈປະຊາຊົນ ເພື່ອປຸກລະດົມປະຊາຊົນ. ພວກເຮົາຕ້ອງອະທິບາຍໃຫ້ປະຊາຊົນຂອງພວກເຮົາເຂົ້າໃຈກົນອຸບາຍອັນໂຫດຮ້າຍຂອງສັດຕູ ໃນການສວຍໃຊ້ສາສະໜາແລະຄວາມເຊື່ອຂອງປະຊາຊົນ ເພື່ອທໍລະຍົດຕໍ່ປະເທດ, ທໍາຮ້າຍປະຊາຊົນ ແລະທໍາລາຍສາສະໜາ. ມີພຽງແຕ່ການປະຕິວັດເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນເສັ້ນທາງປົດປ່ອຍປະຊາຊົນຈາກການກົດຂີ່ຂູດຮີດ, ລົງໂທດຜູ້ທີ່ໃຊ້ສາສະໜາເພື່ອທໍາລາຍຄວາມສາມັກຄີແຫ່ງຊາດອັນຍິ່ງໃຫຍ່. ເພື່ອປົກປ້ອງແລະພັດທະນາແນວຄິດຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ, ໃນວຽກງານສາສະໜາປະຈຸບັນ ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມຮຽກຮ້ອງໃຫ້ “ວຽກງານສາສະໜາກ່ຽວຂ້ອງກັບຫຼາຍດ້ານຂອງຊີວິດທາງສັງຄົມ, ບັນດາຂັ້ນ, ບັນດາຂະແໜງການ ແລະ ທ້ອງຖິ່ນ”. ການເຮັດວຽກງານສາສະໜາໃຫ້ດີນັ້ນ ແມ່ນໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງລະບົບການເມືອງທັງໝົດ ທີ່ນຳໂດຍພັກກອມມູນິດ. ອົງການຈັດຕັ້ງກົງຈັກ ແລະຖັນແຖວພະນັກງານວິຊາການ ທີ່ຮັບຜິດຊອບວຽກງານສາສະໜາ ຕ້ອງໄດ້ຮັບການເສີມສ້າງແລະປັບປຸງໃຫ້ສົມບູນ. ການຄຸ້ມຄອງລັດກ່ຽວກັບສາສະໜາ ແລະ ການຕໍ່ສູ້ຕ້ານການສວຍໃຊ້ສາສະໜາເພື່ອຕ້ານລະບອບການເມືອງຈະປະສົບຜົນສຳເລັດໄດ້ກໍ່ຕໍ່ເມື່ອການຂົນຂວາຍມະຫາຊົນໄດ້ຮັບຜົນດີ” (ມະຕິເລກທີ 25). ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກກໍ່ໄດ້ຊີ້ແຈງວ່າ “ຈັດການກັບບັນດາບັນຫາຊົນເຜົ່າ, ສາສະໜາ ແລະຄວາມຮ້ອນເຄືອງທາງສັງຄົມ ຢ່າງກົດກຽວ, ຫຼືກລ່ຽງບໍ່ປະໃຫ້ “ຈຸດຮ້ອນ” ເກີດຂຶ້ນ. ຄົ້ນພົບໃນທັນທີ ແລະເປັນເຈົ້າການໃນການຈັດການກັບເຫດການທີ່ສັບສົນດ້ານຄວາມໝັ້ນຄົງ ແລະ ຄວາມສະຫງົບຮຽບຮ້ອຍ ທີ່ເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມບໍ່ພໍໃຈໃນຄວາມຄິດເຫັນຂອງປະຊາຊົນ ແລະ ເພີ່ມຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງປະຊາຊົນຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ”(13).
ປະທານໂຮ່ຈີມິນເປັນສັນຍາລັກແຫ່ງແກ່ນສານຂອງຊາດຫວຽດນາມ. ແນວຄິດຂອງເພີ່ນກ່ຽວກັບສາສະໜາແມ່ນຄຸນຄ່າທາງການເມືອງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ທີ່ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາ ແລະລັດຫວຽດນາມ ໄດ້ໝູນໃຊ້ຢ່າງເຖິງຖອງແລະປະດິດສ້າງ ໃນວຽກງານສາສະໜາໃນຂະບວນການກໍ່ສ້າງສັງຄົມນິຍົມຢູ່ຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນ./.
----------------------
(1) ເບິ່ງ: ເຈິ່ນຕາມຕິ໋ງ: ໄມ້ກາງເຂນແລະດາບ, ສພຈ. ຊາວໜຸ່ມນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ, 1988, ເຫຼັ້ມ 73
(2) ຄະນະກຳມະການສາສະໜາຂອງລັດຖະບານ: ລາຍງານສະຫຼຸບສະຖານະການ ແລະວຽກງານໃນປີ 2019 ແລະທິດທາງໜ້າທີ່ການງານໃນປີ 2020 ຂອງຂະແໜງການຄຸ້ມຄອງພາກລັດດ້ານສາສະໜາ
(3) ເບິ່ງ: ໂງຫຶວຖາວ: ວຽກງານສາສະໜາຈາກທັດສະນະຂອງລັດທິມາກ-ເລນິນເຖິງພຶດຕິກຳຕົວຈິງຂອງຫວຽດນາມ, ສພຈ. ການເມືອງ-ການປົກຄອງ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2012, ໜ້າ 74
(4) ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XIII, ສພຈ. ການເມືອງແຫ່ງຊາດ ສື້ເຖິ້ດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2021, ເຫຼັ້ມ 1, ໜ້າ 272.
(5) ເຈິ່ນຕາມຕິ໋ງ: ໄມ້ກາງເຂນແລະດາບ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ໜ້າ 74
(6) ມະຕິເລັກທີ 25-NQ/2003/TW ລົງວັນທີ 12 ມີນາ 2003, ຂອງຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກ “ວ່າດ້ວຍວຽກງານສາສະໜາ”
(7) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ສພຈ. ການເມືອງແຫ່ງຊາດ ສື້ເຖິ້ດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2011, ເຫຼັ້ມ 7, ໜ້າ 95
(8) ເລຫຶວເງ້ຍ - ຫງວຽນດຶກຫຼື້: ແນວຄິດໂຮ່ຈີມິນກ່ຽວກັບສາສະໜາ ແລະວຽກງານສາສະໜາ, ສພຈ. ສາສະໜາ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2003, ໜ້າ 285
(9) ໜັງສືພິມກຶ້ວກວັກ (ກູ້ຊາດ), ອອກວັນທີວັນທີ 14 ມັງກອນ 1946
(10) ເບິ່ງ: ເລຫຶວເງ້ຍ - ຫງວຽນດຶກຫຼື້: ແນວຄິດໂຮ່ຈີມິນກ່ຽວກັບສາສະໜາ ແລະວຽກງານສາສະໜາ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ໜ້າ 271
(11) ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XIII, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 1, ໜ້າ 272
(12) ຄະນະກຳມະການສາສະໜາຂອງລັດຖະບານ: ສາສະໜາ ແລະ ນະໂຍບາຍສາສະໜາຢູ່ຫວຽດນາມ (ປຶ້ມປົກຂາວ), ສພຈ. ສາສະໜາ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2003, ໜ້າ 93-94
(13) ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XIII, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 1, ໜ້າ 281
* ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 1025 (ເດືອນພະຈິດ 2023)
