ປ່ຽນແປງໃໝ່, ຍົກສູງປະສິດທິພາບແລະປະສິດທິຜົນ ການຄຸ້ມຄອງລັດທາງດ້ານວັດທະນະທຳ ເພື່ອຕອບສະໜອງການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ
ວກ.ອອນໄລ - ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XII ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໄດ້ລະບຸວ່າ ວັດທະນະທຳແມ່ນພື້ນຖານຈິດໃຈຂອງສັງຄົມ, ແມ່ນເປົ້າໝາຍ ແລະແຮງຊຸກດັນການພັດທະນາປະເທດຢ່າງຍືນຍົງ; ການກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາວັດທະນະທແມ່ນພາລະກິດຂອງທົ່ວປວງຊົນໂດຍພັກນຳພາ, ລັດຄຸ້ມຄອງ, ປະຊາຊົນເປັນເຈົ້າປະດິດສ້າງ. ເພື່ອປະຕິບັດເປົ້າໝາຍດັ່ງກ່າວໃຫ້ປະກົດເປັນຈິງ, ພັກໄດ້ວາງວິທີແກ້ຕ່າງໆຫຼາຍວິທີອອກມາ, ໃນນັ້ນໄດ້ເນັ້ນໜັກການປ່ຽນແປງໃໝ່, ຍົກສູງປະສິດທິພາບແລະປະສິດທິຜົນການຄຸ້ມຄອງລັດທາງດ້ານວັດທະນະທຳ ໃນເງື່ອນໄຂການພັດທະນາເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ, ເຊື່ອມໂຍງສາກົນ ແລະ ການແຜ່ຂະຫຍາຍຂອງເຕັກໂນໂລຊີຂໍ້ມູນຂ່າວສານແລະການສື່ສານໃນປະຈຸບັນ.
ເສີມຂະຫຍາຍມໍບະດົກໂລກຂອງປະເທດທີ່ໄດ້ຮັບການຮັບຮອງຈາກ UNESCO ເພື່ອປະກອບສ່ວນເຜີຍແຜ່ຮູບພາບຫວຽດນາມໃນທົ່ວໂລກ (ພາບປະກອບ)
ສະພາບຕົວຈິງຂອງການຄຸ້ມຄອງລັດກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳໃນປະຈຸບັນ
ພັກແລະລັດແຫ່ງສາທາລະນະລັດສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມໄດ້້ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນເປັນປະຈຳຕໍ່ໜ້າທີ່ກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ພັດທະນາຜູ້ຄົນຫວຽດນາມ, ໃນນັ້ນໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງການຍົກສູງປະສິດທິຜົນການຄຸ້ມຄອງລັດທາງດ້ານວັດທະນະທຳ. ໃນເວລາທີ່ຜ່ານມາ, ວຽກງານຄຸ້ມຄອງລັດກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳໄດ້ບັນລຸຜົນສຳເລັດຫຼາຍຢ່າງ.
ກ່ອນອື່ນໝົດ, ການຫັນທັດສະນະແລະແນວທາງຂອງພັກກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳເປັນນິຕິກຳ, ເປັນອັນລະອຽດສະເພາະນັ້ນ ໄດ້ເຮັດໃຫ້ລະບົບເອກະສານກົດໝາຍ, ກົນໄກ, ນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳຢູ່ຫວຽດນາມໄດ້ແລະພວມໄດ້ຮັບການປັບປຸງບູລະນະໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບຄວາມເປັນຈິງ. ສະພາແຫ່ງຊາດໄດ້ປະກາດໃຊ້ເອກະສານກົດໝາຍທີ່ສຳຄັນຫຼາຍສະບັບເຊັ່ນ ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍຮູບເງົາ, ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການໂຄສະນາ, ກົດດຳລັດວ່າດ້ວຍຫໍສະໝຸດ...; ໄດ້ສະເໜີໃຫ້ປັບປຸງເພີ່ມເຕີມຢ່າງທັນການຕໍ່ເອກະສານກົດໝາຍບາງສະບັບທີ່ໄດ້ປະກາດໃຊ້ ເພື່ອໃຫ້ມັນສອດຄ່ອງກັບສະພາບການໃໝ່ເຊັ່ນ ກົດໝາຍປັບປຸງເພີ່ມເຕີມບາງມາດຕາຂອງກົດໝາຍວ່າດ້ວຍຮູບເງົາ, ກົດໝາຍປັບປຸງເພີ່ມເຕີມບາງມາດຕາຂອງກົດໝາຍວ່າດ້ວຍມໍລະດົດວັດທະນະທຳ... ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ ໄດ້ສ້າງແລະປະກາດໃຊ້ຂໍ້ບັງຄັບຕ່າງໆຫຼາຍສະບັບ. ອາໄສສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ລະບົບເອກະສານກົດໝາຍແລະນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳຈຶ່ງໄດ້ຮັບການປັບປຸງບູລະນະເທື່ອລະກ້າວ, ສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ການຍົກສູງປະສິທິຜົນການຄຸ້ມຄອງລັດກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ, ປົກປ້ອງສິດທິແລະພັນທະຂອງພົນລະເມືອງ, ສົ່ງຜົນກະທົບຢ່າງກວ້າງຂວາງເຖິງຊີວິວັດທະນະທຳຂອງປະເທດ.
ລັດຖະບານໄດ້ປະກາດໃຊ້ລະບອບ, ນະໂຍບາຍສະເພາະຫຼາຍຢ່າງເຊັ່ນ ນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບການເຄື່ອນໄຫວແລະຮັບຊົມວັດທະນະທຳ, ໂດຍສະເພາະສຳລັບເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ, ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ; ນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບການອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳບັນດາຊົນເຜົ່າ; ນະໂຍບາຍສົ່ງເສີມແລະໃຫ້ກຽດການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳ (ລາງວັນໂຮ່ຈີມິນ, ລາງວັນແຫ່ງລັດ, ນາມມະຍົດສິລະປິນປະຊາຊົນ, ສິລະປິນດີເລີດ, ຊ່າງຝີມືປະຊາຊົນ, ຊ່າງຝີມືດີເລີດ); ລະບອບບຸລິມະສິດພິເສດສຳລັບນັກສິລະປິນ, ນັກຮຽນໃນໂຮງຮຽນສິລະປະ-ວັດທະນະທຳ...; ລະບຽບການກ່ຽວກັບການສ້າງຕັ້ງຫໍພິພິດຕະພັນ, ສ້າງຕັ້ງອະນຸສາວາລີ...; ກໍ່ສ້າງແລະປັບປຸງບູລະນະບັນດາຂໍ້ກຳນົດ, ບົດແນະນຳການຈັດງານແຕ່ງດອງ, ການຈັດງານສົບ ແລະ ການຈັດງານບຸນ; ການນະມັດສະການທີ່ວິຫານແລະວັດວາອາຮາມຕ່າງໆ, ການຈູດທູບທຽນແລະເຄື່ອງບູຊາ, ການຮັກສາລະບຽບຄວາມສະຫງົບແລະສຸຂະອານາໄມໃນທີ່ສາທາລະນະ...; ການສົ່ງເສີມປະຊາຊົນໃນບັນດາຕາແສງ, ຄຸ້ມຖະໜົນ, ໝູ່ບ້ານ, ບ້ານ, ເຂດຊຸມຊົນ, ໂຮງຈັກໂຮງງານ, ສຳນັກງານອົງການ ໃຫ້ກໍ່ສ້າງບັນດາຂໍ້ກຳນົດກົດລະບຽບກ່ຽວກັບວິຖີຊີວິດວັດທະນະທຳ, ຮັກສາລະບຽບຄວາມສະຫງົບແລະສຸຂະອານາໄມໃນທີ່ສາທາລະນະ, ຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມທຳມະຊາດ, ຮັກສາພູມິທັດທີ່ສະອາດສວຍງາມ.
ບັນດາຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນົດການພັດທະນາຂົງເຂດຕ່າງໆກໍ່ໄດ້ຮັບການກໍ່ສ້າງແລະສະເໜີໃຫ້ນາຍົກລັດຖະມົນຕີປະກາດໃຊ້ ເຊິ່ງປະກອບດ້ວຍຍຸດທະສາດການພັດທະນາວັດທະນະທຳຫວຽດນາມຮອດປີ 2020; ຍຸດທະສາດການພັດທະນາຄອບຄົວຫວຽດນາມຮອດປີ 2020, ວິໄສທັດຮອດປີ 2030; ຍຸດທະສາດການພັດທະນາບັນດາຂະແໜງວັດທະນະທຳຫວຽດນາມຮອດປີ 2020, ວິໄສທັດຮອດປີ 2030; ຍຸດທະສາດການພັດທະນາວັດທະນະທຳການຕ່າງປະເທດຫວຽດນາມຮອດປີ 2020, ວີໄສທັດຮອດປີ 2030...; ແຜນກຳນົດການພັດທະນາຂະແໜງສິລະປະການສະແດງຮອດປີ 2020, ວິໄສທັດຮອດປີ 2030; ແຜນກຳນົດການພັດທະນາຂະແໜງຮູບເງົາຮອດປີ 2020, ວິໄສທັດຮອດປີ 2030...
ທີສອງ, ລະບົບການຈັດຕັ້ງກົງຈັກການຄຸ້ມຄອງວັດທະນະທຳນັບມື້ນັບໄດ້ຮັບການປັບປຸງບູລະນະ, ຍົກສູງຄວາມສາມາດຄຸ້ມຄອງແລະປ່ຽນແປງໃໝ່ແບບວິທີການຄຸ້ມຄອງເທື່ອລະກ້າວ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາແລະ ຈຳກັດຄວາມຫຍໍ້ທໍ້ຕ່າງໆໃນຊີວິດວັດທະນະທຳ, ສິລະປະກຳ. ບັນດາການເຄື່ອນໄຫວໂຄສະນາ, ສຶກສາອົບຮົມ, ວິຖີຊີວິດຄອບຄົວ ຕິດກັບຫົວຂໍ້ “ສ້າງບຸກຄະລິກຂອງຄົນຫວຽດນາມຈາກການສຶກສາຄຸນສົມບັດ, ແບບດຳເນີນຊີວິດໃນຄອບຄົວ” ໄດ້ຮັບການຍູ້ແຮງ, ພິເສດແມ່ນໃນໂອກາດຕ່າງໆເຊັ່ນ ວັນຄອບຄົວຫວຽດນາມ, ສຸກສັນວັນສາກົນ, ວັນໂລກເພື່ອປ້ອງກັນຄວບຄຸມຄວາມຮຸນແຮງຕໍ່ແມ່ຍິງແລະເດັກຍິງ, ເດືອນປະຕິບັດງານແຫ່ງຊາດກ່ຽວກັບການປ້ອງກັນແລະຄວບຄຸທຄວາມຮຸນແຮງໃນຄອບຄົວ.
ທີສາມ, ກະຊວງວັດທະນະທຳ, ກິລາແລະການທ່ອງທ່ຽວໄດ້ປະສານງານກັບບັນດາກະຊວງ, ຂະແໜງການທີ່ກ່ຽວຂ້ອງແລະບັນດາທ້ອງຖິ່ນ ໃນການຍູ້ແຮງວຽກງານການຄົ້ນຄວ້າ, ກວດຄືນແລະກະກຽມເອກະສານ ເພື່ອສະເໜີໃຫ້ຈັດອັນດັບ, ຈົດລາຍຊື່ມໍລະດົກວັດທະນະທຳຢູ່ໃນປະເທດແລະສາກົນ. ປະຈຸບັນ ໃນທົ່ວປະເທດມີມໍລະດົກທີ່ໄດ້ກວດກາຈົດບັນຊີຫຼາຍກວ່າ 4 ແສນແຫ່ງ, ໃນນັ້ນມໍລະດົກລະດັບແຂວງ, ນະຄອນເກືອບ 1 ໝື່ນແຫ່ງ, ມໍລະດົກລະດັບຊາດມີ 3.486 ແຫ່ງ, ມໍລະດົກລະດັບຊາດພິເສດ 105 ແຫ່ງ, ມໍລະດົກໂລກ 8 ແຫ່ງ (ມໍລະດົກທຳມະຊາດ 2 ແຫ່ງ, ມໍລະດົກວັດທະນະທຳ 5 ແຫ່ງ, ມໍລະດົກປະສົມ 1 ແຫ່ງ), ມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ 12 ຢ່າງ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຕາມໂຄງການຄວາມຈຳໂລກຂອງ UNESCO, ມາເຖິງປະຈຸບັນຫວຽດນາມມີມໍລະດົກເອກະສານ 7 ຢ່າງທີ່ໄດ້ຮັບການຮັບຮອງຈາກ UNESCO (ປະກອບດ້ວຍມໍລະດົກເອກະສານໂລກ 3 ຢ່າງ ແລະມໍລະດົກເອກະສານພາກພື້ນອາຊີ-ປາຊີຟິກ 4 ຢ່າງ).
ທີສີ່, ວຽກງານພິພິທະພັນກໍ່ມີບາດກ້າວຂະຫຍາຍຕົວດີ. ຫວຽດນາມມີພິພິທະພັນ 166 ແຫ່ງ (127 ພິພິທະພັນຂອງລັດ ແລະ 39 ພິພິທະພັນນອກພາກລັດ) ເຊິ່ງເປັນບ່ອນເກັບຮັກສາແລະເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າຂອງສິ່ງປະດິດຫຼາຍກວ່າ 3 ລ້ານອັນ ທີ່ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນຢ່າງຮອບດ້ານເຖິງປະເທດແລະຜູ້ຄົນຫວຽດນາມໃນປະຫວັດສາດອັນຍາວນານ, ໄດ້ແລະພວມເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າ, ປະກອບສ່ວນບໍ່ໜ້ອຍເຂົ້າໃນການສຶກສາອົບຮົມຊາວໜຸ່ມ ກ່ຽວກັບນູນເຊື້ອການຕໍ່ສູ້ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ, ກ່ຽວກັບເອກະລັກວັດທະນະທຳຂອງຊາດ; ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ສ້າງບັນດາສະຖານທີ່ທ່ອງທ່ຽວແລະສາຍທາງທ່ອງທ່ຽວທີ່ຈັບໃຈ, ມີຄຸນປະໂຫຍດຊຸກຍູ້ການພັດທະນາຂອງຂະແໜງການທ່ອງທ່ຽວ. ພິພິທະພັນຫຼາຍແຫ່ງໃນທົ່ວປະເທດເລີ່ມມີການປ່ຽນແປງໃໝ່ການວາງສະແດງຕາມທິດເພີ່ມທະວີສິ່ງປະດິດດັ້ງເດີມ, ໃຊ້ວິທີການທາງວິທະຍາສາດ-ເຕັກນິກ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ເນື້ອໃນວາງສະແດງມີຄວາມອຸດົມສົມບູນແລະດູດດຶງໃຈກວ່າອີກ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ຮູບການຮັບໃຊ້ປະຊາຊົນເພື່ອດຶງດູດນັກທ່ອງທ່ຽວໃຫ້ນັບມື້ນັບຫຼາຍ. ລະບົບພິພິທະພັນປະສານງານຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນກັບຂະແໜງການສຶກສາ ເພື່ອຈັດຕັ້ງໃຫ້ພວກນ້ອງນັກຮຽນມາຢ້ຽມຊົມຮຽນຮູ້, ຈັດຕັ້ງການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳແລະກິລາໃຫ້ນັກຮຽນໃນວັນຄົບຮອບປະຈຳປີເຊັ່ນ ວັນພິພິທະພັນສາກົນ (18 ພຶດສະພາ), ວັນເດັກນ້ອຍສາກົນ (1 ມິຖຸນາ), ວັນເປີດສົກຮຽນໃໝ່ (5 ກັນຍາ), ວັນມໍລະດົກວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ (23 ພະຈິກ) ເພື່ອສ້າງໃຫ້ຊາວໜຸ່ມມີຄວາມທະນົງໃຈ, ຄວາມຫ້າວຫັນໃນການຊອກຮຽນຮູ້ວັດທະນະທຳແລະປະຫວັດສາດຂອງຊາດ ເພື່ອຍົກສູງປັນຍາຄວາມຮູ້. ທຸກປີ, ພິພິທະພັນໂຮ່ຈີມິນໄດ້ດຶງດູດຜູ້ມາຊົມຫຼາຍກວ່າ 1 ລ້ານຄົນ; ພິພິທະພັນປະຫວັດສາດແຫ່ງຊາດ, ພິພິທະພັນບັນດາຊົນເຜົ່າຫວຽດນາມ, ພິພິທະພັນປະຫວັດສາດການທະຫານຫວຽດນາມ, ພິພິທະພັນປະຕິມາກຳຈາມດານັ້ງ, ພິພິທະພັນດັກລັກ... ພ້ອມກັບບັນດາພິພິທະພັນສະເພາະຂະແໜງ, ພິພິທະພັນຊັ້ນແຊວງອື່ນໆ ໄດ້ບືນຕົວຂຶ້ນດ້ວຍຕົນເອງ ເພື່ອກາຍເປັນຈຸດທີ່ມາເປັນປະຈຳຂອງນັກທ່ອງທ່ຽວຫຼາຍປະເພດ. ປີ 2017 ແລະປີ 2018, ຈຳນວນຜູ້ເຂົ້າຢ້ຽມຊົມພິພິທະພັນມີເຖິງປະມານ 16,5 ລ້ານຄົນ.
ທີຫ້າ, ວຽກງານການຄຸ້ມຄອງແລະຈັດຕັ້ງງານບຸນໃນທົ່ວປະເທດໄດ້ມີການປ່ຽນແປງໃນທາງບວກ, ຄ່ອຍໆເຂົ້າສູ່ລະບຽບແບບແຜນ. ບັນດາກິດຈະກຳງານບຸນໄດ້ດຳເນີນໄປຢ່າງຄຶກຄຶ້ນ, ປອດໄພ, ປະຢັດ, ພ້ອມກັນກັບບັນດາການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳ, ກິລາ ແລະ ເກມພື້ນເມືອງທີ່ຟົດຟື້ນ ໄດ້ດຶງດູດປະຊາຊົນແລະນັກທ່ອງທ່ຽວເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ບັນດາງານບຸນທີ່ມີປັດໄຈຄວາມຮຸນແຮງບໍ່ສອດຄ່ອງກັບທ່າອຽງຂອງຍຸກສະໄໝ ໄດ້ຫັນປ່ຽນຮູບແບບການປະຕິບັດພິທີກຳ. ຫຼາຍມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນໄດ້ກາຍເປັນຈຸດທີ່ມາທີ່ດຶງດູດນັກທ່ອງທ່ຽວໃນແລະຕ່າງປະເທດ, ສ້າງເຄື່ອງໝາຍການຄ້າແລະສິ່ງປະທັບຈັບໃຈສະເພາະຂອງທ້ອງຖິ່ນທີ່ມີມໍລະດົກເຊັ່ນ ງານບຸນວິຫານສອັກ, ວັດຈົ່ວເຮືອງ ຢູ່ນະຄອນຮ່າໂນ້ຍ, ງານບຸນວິຫານຮຸ່ງ ຢູ່ແຂວງຝູທໍ້, ງານບຸນໂກນເຊີນ-ກ້ຽບບາກ ຢູ່ແຂວງຫາຍເຢືອງ, ງານບຸນອຽນຕື໋ ຢູ່ແຂວງກວ໋າງນິງ, ຂັບເຫວ້, ງານບຸນພະນາງແຄວ້ນ ຢູ່ແຂວງອານຢາງ, ງານບຸນອ້ອກອອມບ໋ອກ ຢູ່ແຂວງຈ່າວິງ, ງານບຸນກາເຕ ຫຼືເຄື່ອງດິນເຜົາຈາມ ຢູ່ເບົ່າຈຸກ ແຂວງນິງຖ້ວນ..., ປະກອບສ່ວນພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມໃນທ້ອງຖິ່ນ, ຍົກສູງຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນ.
ທີຫົກ, ການເຄົາລົບແລະຮັບປະກັນສິດເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາຢູ່ຫວຽດນາມໄດ້ບັນລຸຜົນສຳເລັດທີ່ສຳຄັນ, ລື່ນລະດັບທຽບກັບໄລຍະກ່ອນ. ສະພາແຫ່ງຊາດໄດ້ປະກາດໃຊ້ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາ - ຜົນສຳເລັດທີ່ສຳຄັນໜຶ່ງ, ໃນຄວາມພະຍາຍາມເພື່ອຈຸດປະສົງຫັນເປັນນິຕິກຳຢ່າງຄົບຖ້ວນທີ່ສຸດ ຕໍ່ທັດສະນະ, ນະໂຍບາຍຂອງພັກກ່ຽວກັບການເຄົາລົບແລະຮັບປະກັນສິດເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາ ຂອງປະຊາຊົນ. ການກໍ່ສ້າງແລະປະກາດໃຊ້ກົດໝາຍນີ້ເພື່ອແນໃສ່ຮັບປະກັນສິດເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາຂອງປະຊາຊົນທຸກຄົນຢ່າງດີທີ່ສຸດ.
ຄຽງຄູ່ກັນກັບການຫັນທັດສະນະ, ນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບສາສະໜາເປັນນິຕິກຳ, ລະບົບການເມືອງທັງໝົດໄດ້ເອົາໃຈໃສ່, ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນເຖິງການເຄົາລົບແລະຮັບປະກັນສິດເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາຂອງທຸກຄົນ. ດ້ວຍນະໂຍບາຍເສລີພາບໃນຄວາມເຊື່ອແລະສາສະໜາທີ່ຖືກຕ້ອງຂອງພັກແລະລັດແຫ່ງສາທາລະນະລັດສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ, ບັນດາຜູ້ນຳທາງສາສະໜາແລະສາສະນິກະຊົນຂອງບັນດາສາສະໜາ ໄດ້ເສີມຂະຫຍາຍມູນເຊື້ອຮັກຊາດ, ສາມັກຄີກັນ ແລະ ຮ່ວມທາງກັນກັບປະເທດຊາດ; ພີ່ນ້ອງຮ່ວມຊາດທີ່ຖືສາສະໜາແລະບໍ່ຖືສາສະໜາ ໄດ້ສາມັກຄີກັນແລະຕັ້ງໜ້າເຂົ້າຮ່ວມການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ, ລົບລ້າງຄວາມອຶດຫີວຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ, ກໍ່ສ້າງແລະປັບປຸງການປ້ອງກັນຊາດ, ຮັກສາຄວາມໝັ້ນຄົງແລະຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍ... ປະກອບສ່ວນສ້າງຜົນສຳເລັດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນພາລະກິດການປ່ຽນແປງໃໝ່.
ທີເຈັດ, ກິດຈະກຳແລກປ່ຽນວັດທະນະທຳກັບຕ່າງປະເທດໄດ້ຮັບການເປີດກວ້າງແຕ່ລະກ້າວພ້ອມກັນກັບການພົວພັນສາກົນທີ່ມີຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບ, ຫຼາຍກ້ຳຫຼາຍຝ່າຍ, ການແລກປ່ຽນຄະນະຜູ້ແທນສິລະປະການສະແດງ ແລະ ການແລກປ່ຽນປຶ້ມໜັງສືພິມ, ຮູບເງົາ, ການວາງສະແດງ, ການຄົ້ນຄວ້າ, ການຝຶກອົບຮົມ...ລະຫວ່າງຫວຽດນາມກັບບັນດາປະເທດໃນພາກພື້ນແລະໃນໂລກ ກໍ່ໄດ້ຮັບການຍູ້ແຮງ. ຫຼາຍຂໍ້ຕົກລົງດ້ານວັດທະນະທຳກັບຫຼາຍປະເທດແລະຫຼາຍອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນ, ສົນທີສັນຍາສາກົນສອງຝ່າຍແລະຫຼາຍຝ່າຍກ່ຽວກັບມໍລະດົກວັດທະນະທຳ, ກ່ຽວກັບລິກຂະສິກແລະສິດທິທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ, ໄດ້ຮັບການລົງນາມ; ຫຼາຍໂຄງການກ່ຽວກັບການຮ່ວມມືດ້ານວັດທະນະທຳໄດ້ຮັບການປະຕິບັດຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ. ພວກເຮົາມີໂອກາດຫຼາຍທີ່ຈະພົວພັນກັບວັດທະນະທຳໂລກຢ່າງກວ້າງຂວາງ ເພື່ອຈະຄັດເລືອກ, ຮັບເອົາສິ່ງຍອດຍ້ຽມໃນວັດທະນະທຳຂອງມະນຸດຊາດ, ພ້ອມກັນນັ້ນ ແນະນຳໃຫ້ປະຊາຊົນບັນດາປະເທດຮູ້ເຖິງຄຸນຄ່າອັນດີງາມແລະເອກະລັກສະເພາະ ຂອງວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ. ການເຄື່ອນໄຫວຮ່ວມມືແລະແລກປ່ຽນວັດທະນະທຳສາກົນຂະໜາດໃຫຍ່ທີ່ຈັດຂຶ້ນຢູ່ໃນຫວຽດນາມແລະຢູ່ຕ່າງປະເທດ ໄດ້ມີຊື່ສຽງແລະສ້າງຄວາມປະທັບໃຈໃນຫົວໃຈຂອງເພື່ອນມິດ ກ່ຽວກັບມູນເຊື່ອສິລະປະ-ວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ. ການມີໜ້າ, ການເຂົ້າຮ່ວມແລະອິດທິພົນຂອງຫວຽດນາມແມ່ນໄດ້ຮັບການເພີ່ມທະວີໃນບັນດາເຫດການວັດທະນະທຳທີ່ສຳຄັນຂອງໂລກເຊັ່ນ ງານນິທັດສະການໂລກ World EXPO (ງານນິທັດສະການໂລກທີ່ຊຽງໄຮ້ 2010, ງານນິທັດສະການໂລກທີ່ສາທາລະນະລັດເກົາຫຼີ 2012, ງານນິທັດສະການໂລກທີ່ ມາລານ 2015, ງານນິທັດສະການໂລກທີ່ອາສະຕານາ 2017). ບັນດາງານວາງສະແດງສິລະປະ, ການຖ່າຍຮູບສາກົນທີ່ຈັດຂຶ້ນໃນຫວຽດນາມ ແລະ ບັນດາການວາງສະແດງຂອງຫວຽດນາມຢູ່ຕ່າງປະເທດ ໃນເວລາທີ່ຜ່ານມາກໍ່ໄດ້ເຮັດເປັນຢ່າງດີການແນະນຳວັດທະນະທຳ, ດິນແດນປະເທດ, ຜູ້ຄົນເພື່ອນມິດສາກົນແລະຜູ້ຄົນຫວຽດນາມ, ປະກອບສ່ວນເພີ່ມຄວາມເຂົ້າໃຈຊຶ່ງກັນແລະກັນ ແລະການພົວພັນຮ່ວມມືມິດຕະພາບ ລະຫວ່າງຫວຽດນາມແລະບັນດາປະເທດໃນໂລກ.
ທີແປດ, ການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳກໍ່ໄດ້ບັນລຸຜົນສຳເລັດທີ່ແນ່ນອນ. ລາຍໄດ້ຂອງຂົງເຂດວິສາຫະກິດຮູບເງົາໃນປີ 2018 ບັນລຸ 3.353 ຕື້ດົ່ງ (ທຽບເທົ່າປະມານ 145 ລ້ານໂດລາສະຫະລັດ), ຄາດຄະເນປີ 2020 ຂະແໜງການຮູບເງົາຈະມີລາຍໄດ້ 150 ລ້ານໂດລາສະຫະລັດ. ທາງດ້ານການທ່ອງທ່ຽວ, ປີ 2018, ຫວຽດນາມໄດ້ຕ້ອນຮັບນັກທ່ອງທ່ຽວຕ່າງປະເທດ 15,5 ລ້ານຄົນ ແລະຮັບໃຊ້ນັກທ່ອງທ່ຽວໃນປະເທດຫຼາຍກວ່າ 80 ລ້ານຄົນ, ມີລາຍໄດ້ລວມຍອດຫຼາຍກວ່າ 620.000 ຕື້ດົ່ງ. ທາງດ້ານສິລະປະກຳ, ການຖ່າຍຮູບ ແລະ ການວາງສະແດງ, ປີ 2017 ໄດ້ຈັດງານວາງສະແດງສິລະປະໃນທົ່ວປະເທດ 380 ຄັ້ງ ເຊິ່ງໄດ້ວາງສະແດງຜົນການປະດິດແຕ່ງ 70.160 ຢ່າງ ຂອງຜູ້ຂຽນນັກແຕ່ງ 10.958 ຄົນ ແລະ ມີຜູ້ເຂົ້າຢ້ຽມຊົມ 1.131.252 ຄົນ; ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທັງໝົດສຳລັບກິດຈະກຳສິລະປະ, ການຖ່າຍຮູບ ແລະການວາງສະແດງແມ່ນ 74.949.283 ດົ່ງ, ໃນນັ້ນການຈ່າຍເງິນຈາກງົບປະມານຂອງລັດແມ່ນ 43.301.638 ດົ່ງ, ສ່ວນທີ່ຍັງເຫຼືອແມ່ນຈາກແຫຼ່ງທຶນສັງຄົມ. ກ່ຽວກັບສິລະປະການສະແດງ, ໃນປີ 2018, ໄດ້ຈັດການສະແດງ 2.118 ຄັ້ງ, ລາຍໄດ້ຈາກການຂາຍປີ້ແມ່ນ 104.165.240.400 ດົ່ງ. ກ່ຽວກັບການໂຄສະນາ, ປີ 2017 ແລະ 6 ເດືອນຕົ້ນປີ 2018, ລາຍໄດ້ການໂຄສານາທາງໂທລະພາບແມ່ນ 64.104.908.921 ດົ່ງ; ໃນໜັງສືພິມ: 1.067.129.234 ດົ່ງ; ໃນວາລະສານ: 762.907.174 ດົ່ງ; ໃນສະຖານີວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ: 1.462.066.374 ດົ່ງ. ຈຳນວນວິສາຫະກິດໃນຂະແໜງການໂຄສະນາເຖິງປີ 2017 ແມ່ນ 2.963.
ແຕ່ວ່າ, ວຽກງານຄຸ້ມຄອງລັດກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳກໍ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ຂໍ້ຈຳກັດຈຳນວນໜຶ່ງ. ດ້ານລົບຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດແລະການເຊື່ອມໂຍງເສດຖະກິດສາກົນ ພາໃຫ້ເກີດຈິດຕະສາດນິຍົມຕ່າງປະເທດ, ອັດຖະປະໂຫຍດ ແລະ ເອກະຊົນນິຍົມສຸດຂົ້ວ, ເຫັນແກ່ຕົວ, ລືມເລືອນບັນດາຄຸນຄ່າມູນເຊື້ອອັນດີງາມຂອງຊາດ. ພະນັກງານ, ສະມາຊິກພັກພາກສ່ວນໜຶ່ງຖືກເຊື່ອມໂຊມທາງດ້ານແນວຄິດການເມືອງ, ຄຸນສົມບັດ, ແບບແຜນດຳລົງຊີວິດ; ເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອຖືຂອງປະຊາຊົນຕໍ່ກັບພັກຫຼຸດລົງ. ຄວາມຮັບຮູ້, ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງບາງຄະນະພັກ, ອຳນາດການປົກຄອງ, ພະນັກງານ, ສະມາຊິກພັກ ແລະ ປະຊາຊົນ ກ່ຽວກັບໜ້າທີ່ກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ຜູ້ຄົນຫວຽດນາມ ແມ່ນຍັງບໍ່ທັນຄົບຖ້ວນ; ວັດທະນະທຳຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຈັດໃຫ້ເທົ່າທຽມກັບເສດຖະກິດ, ການເມືອງ, ສັງຄົມ; ການປະຕິບັດໜ້າທີ່ກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ຜູ້ຄົນຫວຽດນາມຢູ່ບາງແຫ່ງ ບໍ່ມີການລົງມືຂອງລະບົບການເມືອງທັງໝົດ; ແຫຼ່ງເງິນລົງທຶນໃນຂົງເຂດວັດທະນະທຳຍັງຕ່ຳທຽບກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງໜ້າທີ່. ລະບົບສະຖາບັນວັດທະນະທຳທີ່ມີຢູ່ໃນບາງທ້ອງຖິ່ນ, ຢູ່ຂັ້ນແຂວງແລະຮາກຖານ, ຍັງຂາດເຂີນເງິນທຶນໃນການດຳເນີນງານ ແລະ ປະສິດທິຜົນການເຄື່ອນໄຫວບໍ່ສູງ. ລະບົບເອກະສານກົດໝາຍ, ກົນໄກ, ນະໂຍບາຍບໍ່ມີການບຸລິມະສິດ, ບຸກທະລຸ. ເພື່ອແກ້ໄຂຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ ຂໍ້ຈຳກັດໃນການກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ຜູ້ຄົນຫວຽດນາມນັ້ນ ແມ່ນຕ້ອງມີການບຸລິມະສິດ, ບຸກທະລຸກ່ຽວກັບຂະບວນການ, ຂັ້ນຕອນການກໍ່ສ້າງ, ປັບປຸງເພີ່ມເຕີມ, ປະກາດໃຊ້ເອກະສານກົດໝາຍ. ສິລະປະວັນນະຕະດີ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນສິລະປະດັ້ງເດີມ ພວມຕົກຢູ່ໃນພະວະວິກິດທາງດ້ານກຳລັງນັກແຕ່ງ. ການເຄື່ອນໄຫວທິດສະດີ ການວິຈານສິລະປະການສະແດງຍັງອ່ອນແອ, ຂາດນະໂຍບາຍໃນການດຶງດູດຄວາມສາມາດດ້ານວັດທະນະທຳ. ວຽກງານການຝຶກອົບຮົມ, ບຳລຸງພັດທະນາກຳລັງຄົນໃຫ້ແກ່ວັດທະນະທຳນັ້ນ ບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງພຽງພໍ. ບັນດາຂະແໜງອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳບໍ່ໄດ້ຮັບການລົງທຶນຢ່າງເໝາະສົມ; ຍັງບໍ່ມີກົນໄກເພື່ອດຶງດູດການລົງທຶນຂະໜາດໃຫຍ່; ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງບໍ່ມີການບຸກທະລຸ.
ວິທີແກ້ໄຂການປ່ຽນແປງໃໝ່, ຍົກສູງຄວາມສາມາດແລະປະສິດທິຜົນການຄຸ້ມຄອງວັດທະນະທຳ ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ
ເພື່ອຍົກສູງປະສິດທິຜົນການຄຸ້ມຄອງລັດກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳເລັ່ງໃສ່ເປົ້າໝາຍການພັດທະນາແບບຍືນຍົງນັ້ນ, ໃນເວລາຕໍ່ໜ້າຕ້ອງຜັນຂະຫຍາຍບັນດາວິທີແກ້ໄຂລຸ່ມນີ້ຢ່າງຄົບຊຸດແລະມີປະສິດທິຜົນ:
ທີໜຶ່ງ, ຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບບົດບາດທີ່ຕັ້ງຂອງວັດທະນະທຳໃນການປ່ຽນແປງໃໝ່ແລະພັດທະນະແບບຍືນຍົງ. ປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນະການການນຳພາຂອງພັກ, ການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດກ່ຽວກັບການພັດທະນາວັດທະນະທຳແລະກໍ່ສ້າງຜູ້ຄົນ. ຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ຂອງບັນດາຄະນະພັກ, ອຳນາດການປົກຄອງແລະທົ່ວສັງຄົມ ກ່ຽວກັບບົດບາດທີ່ຕັ້ງ, ພາລະໜ້າທີ່ຂອງວັດທະນະທຳ ໃນການປ່ຽນແປງໃໝ່ແລະພັດທະນາແບບຍືນຍົງ, ໃຫ້ວັດທະນະທຳມີບົດບາດເທົ່າທຽມກັບເສດຖະກິດ, ການເມືອງ, ສັງຄົມ. ການພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ກໍ່ສ້າງຜູ້ຄົນຕ້ອງໄດ້ຮັບການເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງເໝາະສົມ, ກົມກຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ. ວັດທະນະທຳຕ້ອງຖືບົດບາດດັດສົມ, ກຳນົດທິດທາງການພັດທະນາປະເທດໃນສະພາບການຍູ້ແຮງການກໍ່ສ້າງເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມແລະເຊື່ອມໂຍງສາກົນ ດ້ວຍເປົ້າໝາຍມະນຸດສະທຳ, ລະບົບຄຸນຄ່າ, ມາດຕະຖານວັດທະນະທຳ. ປ່ຽນແປງໃໝ່ການອົບຮົມສຶກສາທິດສະດີການເມືອງ, ແນວຄິດໃນສັງຄົມ; ເພີ່ມທະວີການໂຄສະນາອົບຮົມ, ຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ຕາມທິດແທດຈິງ, ມີປະສິດທິຜົນ, ເຄົາລົບການສົນທະນາແລະການວິຈານສັງຄົມ.
ຍົກລະດັບການນຳພາຂອງພັກທາງດ້ານທິດສະດີ ແລະ ພຶດຕິກຳ. ປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນາການນຳພາສິລະປະວັດທະນະທຳແລະການກໍ່ສ້າງຜູ້ຄົນຂອງພັກ ຕາມທິດປະຊາທິປະໄຕ, ເປີດອົກເປີດໃຈ, ເສີມຂະຫຍາຍຄວາມປະດິດສ້າງແລະຄວາມເປັນເຈົ້າການຂອງເຈົ້າພາບວັດທະນະທຳ. ກໍ່ສ້າງແຜນນະໂຍບາຍ, ແນວທາງ, ມະຕິທີ່ຕິດແທດກັບຄວາມເປັນຈິງຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ ແລະຄວາມຕ້ອງການໃນການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ; ມີການຈຳແນກຢ່າງຈະແຈ້ງ ລະຫວ່າງພັກແລະອຳນາດການປົກຄອງ ໃນການຜັນຂະຫຍາຍການປະຕິບັດ. ເພີ່ມທະວີການກວດກາ, ຕິດຕາມກວດກາ, ສະຫຼຸບສັງລວມ, ປະເມີນຜົນໃນຂະບວນການປະຕິບັດ.
ທີສອງ, ປັບປຸງບູລະນະສະຖາບັນ ລະບຽບກົດໝາຍ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນາການຄຸ້ມຄອງວັດທະນະທຳ, ປະຕິຮູບລະບົບຈັກຄຸ້ມຄອງລັດກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳຕາມທິດກະທັດລັດຮັດກຸມ, ມີປະສິດທິພາບແລະປະສິດທິຜົນ, ຮັບປະກັນບົດບາດສ້າງສັນການພັດທະນາວັດທະນະທຳແລະກໍ່ສ້າງຜູ້ຄົນ, ເພີ່ມທະວີປະສິດທິຜົນຂອງລະບົບສະຖາບັນວັດທະນະທຳ.
ຍົກສູງຄວາມສາມາດຄຸ້ມຄອງລັດກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ, ກໍ່ສ້າງຖັນແຖວພະນັກງານວັດທະນະທຳໃຫ້ອົງການຄຸ້ມຄອງລັດຂັ້ນຕ່າງໆ, ໂດຍສະເພາະ ຄວາມສາມາດກໍ່ສ້າງສະຖາບັນ, ນະໂຍບາຍ, ໂຄງການແລະແຜນການໄລຍະຍາວ. ຄ່ອຍໆຍົກສູງຄວາມເປັນມືອາຊີບຂອງຖັນແຖວພະນັກງານວັດທະນະທຳ ໂດຍຜ່ານຂະບວນການຫັນເປັນມາດຕະຖານ, ການຄັດເລືອກແລະຝຶກອົບຮົມພະນັກງານ.
ກໍ່ສ້າງກົດໝາຍ, ກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ, ລະດົມບັນດາກຳລັງສັງຄົມບົນຫຼັກການສົ່ງເສີມແລະແບ່ງປັນຜົນປະໂຫຍດລະຫວ່າງບັນດາຝ່າຍທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການປະດິດສ້າງແລະແຈກຢາຍຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳ. ປັບປຸງກົດໝາຍຕ່າງໆໃນຂົງເຂດສິລະປະວັດທະນະທຳ, ບັນດານະໂຍບາຍສະເພາະທີ່ກ່ຽວຂ້ອງເຖິງຂະບວນການຜະລິດ, ແຈກຢາຍ ແລະຊົມໃຊ້ ຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳ.
ປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນະການຄຸ້ມຄອງວັດທະນະທຳອີງໃສ່ແນວຄວາມຄິດກ່ຽວກັບສິດທິວັດທະນະທຳ ແລະ ຈິດໃຈກໍ່ສ້າງລະບົບການບໍລິຫານສາທາລະນະທີ່ທັນສະໄໝ; ກໍ່ສ້າງເທື່ອລະກ້າວກົນໄກແບ່ງຂັ້ນ, ແບ່ງອຳນາດໃໝ່ ຕາມຫຼັກການບັນດາອົງການລັດສຸມໃສ່ການພັດທະນາລະບົບສະຖາບັນ, ລົງທຶນພັດທະນາໂຄງສ້າງພື້ນຖານຫຼັກ, ພັດທະນາຊັບພະຍາກອນມະນຸດລະດັບສູງ, ຈັດຕັ້ງການເຄື່ອນໄຫວແລະເຫດການສິນລະປະວັດທະນະທຳລະດັບຊາດຈຳນວນໜຶ່ງ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຄ່ອຍໆກໍ່ສ້າງກົນໄກຄວາມຮັບຜິດຊອບດ້ວຍຕົນເອງຂອງອົງການຈັດຕັ້ງສິລະປະວັດທະນະທຳ ໃນການປະດິດສ້າງແລະຜະລິດຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳ. ຄົ້ນຄວ້າເພື່ອໃຫ້ມີແຜນງານຍົກເລີກກົນໄກປະເມີນຜົນງານສິລະປະ. ຫັນປ່ຽນສ່ວນໜຶ່ງຂອງອົງການຈັດຕັ້ງສິລະປະວັດທະນທຳເປັນຮູບແບບຫຸ້ນສ່ວນ.
ປັບປຸງບູລະນະລະບົບສະຖາບັນວັດທະນະທຳໃໝ່ຕາມທິດເພີ່ມທະວີລັກສະນະປະສິດທິຜົນ, ບໍ່ມີການພັດທະນາສະຖາບັນຕາມຮູບແບບໜຶ່ງທີ່ເປັນເອກະພາບ ແຕ່ຕ້ອງສອດຄ່ອງກັບຈຸດພິເສດຂອງເຂດ, ພາກ, ກັບຄວາມຕ້ອງການແລະຄວາມປາຖະໜາຂອງປະຊາຊົນ; ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດແລະຄວາມຕັ້ງໜ້າຂອງລະບົບສະຖາບັນວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມ, ຂອງບັນດາສາສະໜາແລະຄວາມເຊື່ອ; ສ້າງສະຖາບັນວັດທະນະທຳຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ເປັນຕົວແທນຂອງຍຸກສະໄໝ, ມີອຸປະກອນທີ່ທັນສະໄໝແລະເປັນມືອາຊີບ ຢູ່ບາງແຂວງ, ນະຄອນທີ່ເປັນຈຸດໜັກ.
ທີສາມ, ພັດທະນາບັນດາຂະແໜງອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳ ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຮັບເອົາແລະຊົມໃຊ້ຂອງຜູ້ບໍລິໂພກແລະຕະຫຼາດຕ່າງປະເທດ.
ພັດທະນາບັນດາຂະແໜງອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳຕາມທິດມືອາຊີບ, ມີລັກສະນະວິຊາສະເພາະສູງແລະຄົບຊຸດ, ຖືກຕ້ອງຕາມກົດເກນການພັດທະນາຂອງອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳໂລກ, ອີງໃສ່ສະພາບການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ວັດທະນະທຳ, ສັງຄົມໃນແຕ່ລະເຂດ, ພາກ, ທ້ອງຖິ່ນທີ່ຕ່າງກັນ.ບັນດາຂະແໜງອຸດສາຫະກຳວັດທະນະທຳພາຍໃນປະເທດໄດ້ຮັບການສົ່ງເສີມການສົ່ງອອກຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳ ໄປຍັງຕະຫຼາດຕ່າງປະເທດ ເພື່ອປະກອບສ່ວນໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ວັດທະນະທຳແຫ່ງຊາດ, ນຳຂໍ້ຄວາມທາງວັດທະນະທຳຂອງຫວຽດນາມ, ເຄື່ອງໝາຍວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ ໄປໃນທົ່ວໂລກ. ສ້າງອົງການຈັດຕັ້ງແລະວິສາຫະກິດວັດທະນະທຳມີຄຸນນະພາບລະດັບສາກົນ, ຮັບໃຊ້ສາທາລະນະຊົນແລະສອດຄ່ອງກັບສັງຄົມຍຸກປະຈຸບັນ. ກໍ່ສ້າງຕົວເມືອງປະດິດສ້າງແລະຂົງເຂດປະດິດສ້າງ ເພື່ອໃຫ້ຫວຽດນາມກຳນົດວັດທະນະທຳແລະການປະດິດສ້າງ ເປັນຈຸດສຳຄັນຂອງບັນດານະຄອນໃຫຍ່.
ທີສີ່, ກໍ່ສ້າງຄົນຫວຽດນາມໃຫ້ພັດທະນາຢ່າງຮອບດ້ານ, ແມ່ນເຈົ້າຂອງວັດທະນະທຳທີ່ມີຄຸນສົມບັດ, ປະດິດສ້າງ ແລະ ມີຄວາມສາມາດຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງພາລະກິດການປ່ຽນແປງໃໝ່ແລະເປັນເຈົ້າການເຊື່ອມໂຍງສາກົນ. ຫັນການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳ, ການສຶກສາ, ວິທະຍາສາດເຂົ້າໃສ່ການກໍ່ສ້າງຄົນຫວຽດນາມໃຫ້ພັດທະນາຢ່າງຮອບດ້ານ, ມີຄຸນສົມບັດ, ມີສະຕິປັນຍາ, ສຸຂະພາບແຂງແຮງ, ມີຈິດໃຈມະນຸດສະທຳແລະມີສະຕິຮູ້ສຶກໃນການອອກແຮງງານ. ເຊີດຊູຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງແຕ່ລະຄົນຕໍ່ຕົນເອງ, ຕໍ່ຄອບຄົວແລະສັງຄົມ. ຍົກສູງບົດບາດຂອງຄອບຄົວ, ໂຮງຮຽນ, ລວມໝູ່ ແລະບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມອື່ນ ໃນການຊຸກຍູ້ໃຫ້ຜູ້ຄົນມີບຸກຄະລິກກະພາບດີແລະບູລະນະບຸກຄະລິກກະພາບ. ລະດົມກຳລັງແຮງຂອງທົ່ວສັງຄົມເພື່ອຮັກສາແລະເສີມຂະຫຍາຍບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳອັນດີງາມຂອງຊາດ, ສົ່ງເສີມການປະດິດສ້າງບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳໃໝ່. ຍູ້ແຮງບັນດາໂຄງການອົບຮົມສຶກສາສິລະປະດັ້ງເດີມ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ວັດທະນະທຳຫວຽດນາມຊຶມເລິກເຂົ້າໄປໃນຈິດວິນຍານແລະຄວາມຮັກແພງຂອງພົນລະເມືອງທຸກຄົນ, ເສີມຂະຫຍາຍເອກະລັກວັດທະນະທຳຫວຽດນາມໃນສະພາບໂລກາພິວັດແລະເຊື່ອມໂຍງສາກົນ.
ທີຫ້າ, ປັບປຸງບັນດານະໂຍບາຍ, ໂຄງການກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ, ເຕົ້າໂຮມແຫຼ່ງພະລັງຂອງລັດແລະຂອງບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດອື່ນ ເພື່ອລົງທຶນໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ກໍ່ສ້າງເຂດພູດອຍ, ຊາຍແດນ, ເກາະທະເລ, ເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອນ, ໃຫ້ຜູ້ຊົມໃຊ້ນະໂຍບາຍສັງຄົມ, ຜູ້ດ້ອຍໂອກາດ, ຮູບແບບສິລະປະດັ້ງເດີມແລະສະໄໝໃໝ່ບາງປະເພດທີ່ຕ້ອງການອະນຸຮັກ, ພັດທະນາ...
ປ່ຽນແປງໃໝ່ຢ່າງພື້ນຖານແລະຮອບດ້ານ ລະບົບໂຮງຮຽນຝຶກອົບຮົມວັດທະນະທຳແລະສິລະປະ, ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງລັກສະນະພິເສດສະເພາະຂອງວັດທະນະທຳ. ສ້າງຕັ້ງສະຖາບັນສຶກສາມະຫາວິທະຍາໄລຈຸດໜັກຈຳນວນໜຶ່ງ ເພື່ອຮັບປະກັນການສະໜອງພະນັກງານວັດທະນະທຳຄຸນນະພາບສູງ. ສູ້ຊົນສ້າງມະຫາວິທະຍາໄລດ້ານວັດທະນະທຳແລະສິລະປະທີ່ມີລະດັບສະກົນ.
ສ້າງກົນໄກຄັດເລືອກ, ນຳໃຊ້ພະນັກງານວັດທະນະທຳ-ສິລະປະ. ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບການຝຶກອົບຮົມແລະບຳລຸງສ້າງພະນັກງານຂັ້ນຍຸດທະສາດ ແລະຍົກລະດັບຂອງພະນັກງານສ້າງກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ, ກົດໝາຍ; ພະນັກງານທີ່ເຮັດວຽກງານວິທະຍາສາດ, ຜູ້ຊ່ຽວຊານນຳໜ້າຂະແໜງການ, ພະນັກງານຮາກຖານ. ປະຕິບັດກົນໄກຄັດເລືອກພະນັກງານຢ່າງເປີດເຜີຍໂປ່ງໃສ, ຕາມຮູບການແຂ່ງຂັນ, ເຊື່ອຖືນຳໃຊ້ຄົນທີ່ມີຄຸນສົມບັດຄວາມສາມາດ.
ຈັດຕັ້ງບັນດາກອງທຶນເພື່ອການຝຶກອົບຮົມ, ສົ່ງເສີມການຮຽນຮູ້, ພັດທະນາພອນສະຫວັນ, ເຜີຍແຜ່ສິລະປະວັນນະຄະດີ, ພັດທະນາຮູບເງົາ, ສະໜັບສະໜູນການພິມຈຳໜ່າຍ... ສືບຕໍ່ປະຕິບັດລະບອບອຸປະຖຳ, ສັ່ງຊື້ ແລະ ລາງວັນສຳລັບຜົນງານສິລະປະວັນນະຄະດີ, ບົດລະຄອນຟີມຮູບເງົາ ແລະການຜະລິດຟີມຮູບເງົາ, ອຸດໜູນການພິມຈຳໜ່າຍ. ປະຕິບັດການບຸລິມະສິດກ່ຽວກັບທີ່ດິນ, ພາສີ, ຄ່າທຳນຽມ ໃຫ້ກັບບັນດາພື້ນຖານຝຶກອົບຮົມ ແລະ ສະຖາບັນວັດທະນະທຳ.
ທີຫົກ, ສ້າງ “ອຳນາດນຸ່ມນວນ" ແຫ່ງຊາດດ້ວຍວັດທະນະທຳ, ດ້ວຍບັນດານະໂຍບາຍພັດທະນາທີ່ສົມເຫດສົມຜົນ ບົນພື້ນຖານບັນດາຄຸນຄ່າເອກະລັກແລະຂໍ້ໄດ້ປຽບໃນການແຂ່ງຂັນຂອງວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ, ສ້າງຄວາມຕ້ານທານຕໍ່ການເພີ່ມ “ອຳນາດນຸ່ມນວນ” ຂອງບາງປະເທດ. ເສີມຂະຫຍາຍບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳ, ເອກະລັກວັດທະນະທຳປະຈຳຊາດ ເພື່ອໂຄສະນາເຜີຍແຜ່ແນະນຳໃຫ້ເພື່ອນມິດສາກົນຮູ້ເຖິງຊາດຫວຽດນາມທີ່ເປັນມິດ, ໄຫວພິບແລະຮັກຫອມສັນຕິພາບ. ຊຸກຍູ້ການເຄື່ອນໄຫວໂຄສະນາ, ອົບຮົມສຶກສາວັດທະນະທຳຢູ່ໃນປະເທດ ສົມທົບກັບການເປີດກວ້າງການແລກປ່ຽນແລະຮ່ວມມືສາກົນທາງດ້ານວັດທະນະທຳ, ຂະຫຍາຍຊ່ອງສາຍສື່ຂ່າວເຜີຍແຜ່ຮູບພາບຂອງປະເທດ, ເປີດກວ້າງການເຊື່ອມຕໍ່, ຖ່າຍທອດຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳຂອງຊາວຫວຽດນາມໃນທົ່ວໂລກ. ສຸມໃສ່ການສ້າງຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳໃໝ່, ໄປຄຽງຄູ່ກັບການເປີດກວ້າງແລະເປັນເຈົ້າການໃນການແລກປ່ຽນສາກົນ, ຮັບເອົາສິ່ງຍອດຍິ່ງຂອງວັດທະນະທຳໂລກ, ເຮັດໃຫ້ວັດທະນະທຳຂອງຊາດມີຄວາມອຸດົມສົມບູນຂຶ້ນຕື່ມ ແລະທ່ວງທັນກັບການພັດທະນາຂອງຍຸກສະໄໝ.
ເສີມຂະຫຍາຍຄວາມເກັ່ງກ້າສາມາດ, ຄວາມສຸດອົກສຸດໃຈຂອງປັນຍາຊົນແລະນັກສິລະປິນຫວຽດນາມຢູ່ຕ່າງປະເທດ ໃນການເຂົ້າຮ່ວມພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ສິລະປະວັນນະຄະດິຂອງປະເທດ. ສ້າງແລະເສີມຂະຫຍາຍປະສິດທິຜົນຂອງບັນດາສູນວັດທະນະທຳ ແລະພື້ນຖານວັດທະນະທຳຢູ່ບາງພາກພື້ນທີ່ສຳຄັນໃນໂລກ ເພື່ອເປີດກວ້າງການແລກປ່ຽນ, ການຮ່ວມມືໃນຂົງເຂດວັດທະນະທຳແລະສິລະປະກຳ, ປະກອບສ່ວນຍົກສູງກຳລັງແຮງຂອງວັດທະນະທຳ.
ທີເຈັດ, ພັດທະນາສິລະປະແລະວັນນຳຄະດີເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການພັດທະນາເສດຖະກິດແລະກໍ່ສ້າງຜູ້ຄົນຫວຽດນາມ ຕາມຈິດໃຈມະຕິຂອງກົມການເມືອງສະບັບທີ 23-NQ/TW, ວັນທີ 16 ເດືອນມິຖຸນາ 2008, ກ່ຽວກັບ “ການສືບຕໍ່ກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາສິລະປະ, ວັນນະຄະດີໃນໄລຍະໃໝ່” ຊຶ່ງຈຸດໜັກແມ່ນສືບຕໍ່ປ່ຽນແປງໃໝ່, ສ້າງເງື່ອນໄຂອຳນວຍຄວາມສະດວກໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາສິລະປະ ວັນນະຄະດີຢ່າງແຂງແຮງ, ຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບທາງດ້ານຫົວເລື່ອງ, ເນື້ອໃນ, ປະເພດ, ວິທີການຂຽນແຕ່ງ, ການຄົ້ນຄວ້າຊອກຫາ, ການສະແດງອອກ. ຍູ້ແຮງການຄົ້າຄວ້າແລະການເຄື່ອນໄຫວທິດສະດີ, ການວິຈານວັດທະນະທຳ, ສິລະປະ ວັນນະຄະດີ, ຍົກສູງລັກສະນະວິທະຍາສາດແລະຄວາມຊວນເຊື່ອ, ປະກອບສ່ວນແນະນຳໃຫ້ການຂຽນແຕ່ງແລະການກໍ່ສ້າງລະບົບທິດສະດີວັດທະນະທຳແລະສິລະປະກຳຫວຽດນາມ. ສົ່ງເສີມຈັນຍາບັນການວິຈານ, ວັດທະນະທຳການໂຕ້ວາທີ ແລະ ສະຕິຮັບຜິດຊອບຂອງຜູ້ວິຈານຕໍ່ໜ້າສາທາລະນະຊົນ. ປ່ຽນແປງໃໝ່ແບບວິທີການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາສະມາຄົມສິລະປະ ວັນນະຄະດີ.
ແກ້ໄຂສາຍພົວພັນລະຫວ່າງການອະນຸລັກເສີມຂະຫຍາຍມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ກັບຄວາມຕ້ອງການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ໃຫ້ໄດ້ຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນ, ກົມກຽວ ແລະໝັ້ນຄົນຍືນຍົງ. ລົງທຶນອະນຸລັກ, ປະຕິສັງຂອນ ແລະ ເສີມສ້າງບັນດາມໍລະດົກປະຫວັດສາດ-ວັດທະນະທຳທີ່ເປັນຕົວແທນ ໃຫ້ກາຍເປັນມໍລະດົກທີ່ມີຄຸນຄ່າສູງກ່ຽວກັບວິທະຍາສາດການອະນຸລັກ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມທາງວັດທະນະທຳ, ຮັບໃຊ້ໃຫ້ແກ່ການອົບຮົມສຶກສາມູນເຊື້ອ ແລະພັດທະນາເສດຖະກິດການທ່ອງທ່ຽວ. ສົ່ງເສີມມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ຈາກ UNESCO ດ້ວຍວິທີການແລະລະບຽບວິທີທາງວິທະຍາສາດ, ປະກອບສ່ວນໂຄສະນາເຜີນແຜ່ຮູບພາບຂອງຊາດ. ປະຕິບັດກົນໄກ, ນະໂຍບາຍໃຫ້ກຽດແລະປະພຶດດີຕໍ່ນັກສິລະປິນແລະຊ່າງຝີມືທີ່ດີເດັ່ນ.
ຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້, ຄວາມຮູ້ແລະສະຕິຮັບຜິດຊອບໃນການປະຕິບັດຂໍ້ກຳນົດກົດໝາຍກ່ຽວກັບລິຂະສິດ ແລະສິດທິກ່ຽວຂ້ອງໃນຊຸມຊົນ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງ, ບຸກຄົນທີ່ມີສິດທິແລະພັນທະທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ. ປັບປຸງ, ເພີ່ມທະວີຄວາມສາມາດແລະປະສິດທິຜົນການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາອົງການຄຸ້ມຄອງແລະອົງການປະຕິບັດລິຂະສິດຕັ້ງແຕ່ສູນກາງຈົນເຖິງທ້ອງຖິ່ນ.
ເປັນເຈົ້າການປັບຕົວໃຫ້ສອດຄ່ອງເໝາະສົມກັບການພັດທະນາຂອງເຕັກໂນໂລຊີຂໍ້ມູນຂ່າວສານໃນການພັດທະນາວັດທະນະທຳແລະການກໍ່ສ້າງຜູ້ຄົນ. ສ້າງການຫັນປ່ຽນຢ່າງແຂງແຮງໃນການເຄື່ອນໄຫວແລະການຄຸ້ມຄອງລະບົບສື່ມວນຊົນ ແລະ ບັນດາພາຫະນະການສື່ສານໃໝ່ ໃຫ້ມີຄວາມແໜ້ນແຟ້ນທາງຫຼັກການ, ທັງມີຄວາມເປີດເຜີຍປອດໂປ່ງທາງດ້ານກົນໄກແລະຮູບການ, ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການທາງດ້ານວັດທະນະທຳແລະສື່ຂ່າວທີ່ນັບມື້ນັບເພີ່ມຂຶ້ນຂອງປະຊາຊົນ./.
----------------------------------
ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 928 (ເດືອນຕຸລາ 2020)
