ວັນນະຄະດີຫວຽດນາມຮ່ວມສະໄໝ: ຜົນສຳເລັດແລະບັນຫາທີ່ຕັ້ງຂຶ້ນ
(ຕອນທີ 2)
ສະຫາຍເຈິ່ນກວັກເວື້ອງ, ກຳມະການກົມການເມືອງ, ຜູ້ປະຈຳການຄະນະເລຂາທິການສູນກາງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ຢ້ຽມຊົມງານວາງສະແດງ “ປະທານໂຮ່ຈີມິນກັບສິລະປິນ, ປັນຍາຊົນແລະນັກວິທະຍາສາດ” ເນື່ອງໃນໂອກາດສະເຫຼີມສະຫຼອງຄົບຮອບ 90 ປີ ວັນປະເພນີຂອງຂະແໜງການໂຄສະນາອົບຮົມຂອງພັກ (1 ສິງຫາ 1930 - 1 ສິງຫາ 2020) _ແຫຼ່ງ: zing.vn
2.3. ລະຄອນ
ລະຄອນຮ່ວມສະໄໝມີບາດກ້າວບຸກທະລຸໃນຊຸມປີຕົ້ນໆຂອງໄລຍະປ່ຽນແປງໃໝ່, ນີ້ຖືວ່າເປັນ “ບາດລ້ຽວ” ທີ່ສຳຄັນທີ່ໜຶ່ງ ເຊິ່ງມີນັກຂຽນທີ່ດີເດັ່ນ, ເຊັ່ນ: ລຶວກວາງຫວູ, ຊວັນຈິ່ງ, ເຕິດດາດ, ຮວ່າຍຢາວ, ແທັງເລືອງ, ຫງວຽນຂັກຝູກ, ຢວ້ານຮວ່າງຢາງ, ຕ່າວມາກ, ຊວັນດຶກ, ຈູເທິມ, ຫງວຽນຮຸຍທ້ຽບ... ໃນເກືອບສິບປີແຕ່ປີ 1978 ເຖິງປີ 1988, ລຶວກວາງຫວູ ໄດ້ແຕ່ງລະຄອນຫຼາຍກວ່າ 50 ບົດທີ່ມີອິດທິພົນຢ່າງຫຼາຍຕໍ່ຄວາມຄິດເຫັນຂອງສາທາລະນະຊົນ ເນື່ອງຈາກບັນຫາທາງສັງຄົມທີ່ໂດດເດັ່ນຮ້ອນເຄືອງ, ກ່າວເຖິງຄວາມລ້າສະໄໝຂອງກົນໄກການຄຸ້ມຄອງແບບເກົ່າ, ການກຳເນີດຂອງຮູບແບບການຈັດຕັ້ງການຜະລິດໃໝ່; ບັນຫາການຕໍ່ສູ້ຕ້ານຄວາມຫຍໍ້ທໍ້ເລວຊາມໃນທຸກຂົງເຂດ; ການຕໍ່ສູ້ເພື່ອຍູ້ຖອຍການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ, ພະຍາດອາດຍະສິດ, ການລ່ວງອຳນາດ; ໂດຍສະເພາະສະພາບຂອງມະນຸດໃນຊີວິດສັງຄົມ... ບົດລະຄອນຂອງລາວໄດ້ປະກອບສ່ວນສຳຄັນເຂົ້າໃນການປ່ຽນແປງໃໝ່ຂອງວັນນະຄະດີ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນາການສິລະປະຂອງນັກຂຽນ, ນັກກະວີແລະປະຊາຊົນທົ່ວໄປ. ລະຄອນຂອງລຶວກວາງຫວູບໍ່ໄດ້ຫລີກລ້ຽງຈາກບັນຫາ "ອ່ອນໄຫວ", ຈັບວິຖີຊີວິດທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະຄວາມກັງວົນ ເປັນຫ່ວງກັບສະຖານະຂອງມະນຸດຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງໄດ້ດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງທົ່ວສັງຄົມ. ລະຄອນຫຼາຍບົດຂອງລາວມາຮອດປະຈຸບັນນີ້ຍັງໄດ້ຮັບການສະແດງຊ້ຳຫຼາຍຄັ້ງ ແລະຍັງດຶງດູດຜູ້ຊົມເປັນຈຳນວນຫລວງຫລາຍຢູ່.
ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ, ລະຄອນຮ່ວມສະໄໝໄດ້ປ່ຽນແປງຊີວິດການສະແດງລະຄອນ, ເຮັດໃຫ້ຮູບແບບສິລະປະນີ້ຕິດພັນກັບຄວາມເປັນຈິງຂອງຊີວິດ, ໃນນັ້ນ “ຄວາມປາດຖະ ໜາມະນຸດສະທຳຂອງສິລະປິນໄດ້ປະສົມກົມກຽວກັບຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພົນລະເມືອງ”. ປີ 2000, ບົດລະຄອນ 2 ບົດຂອງລຶວກວາງຫວູຄື: ຂ້ອຍແລະພວກເຮົາ, ຄຳສາບານທີ 9 ໄດ້ລວມຢູ່ໃນລາຍຊື່ບົດປະພັນທີ່ໄດ້ຮັບລາງວັນໂຮ່ຈີມິນກ່ຽວກັບວັນນະຄະດີແລະສິລະປະ. ພ້ອມກັນກັບລຶວກວາງຫວູ ແລະ ຊວັນຈິ່ງ (ບົດລະຄອນ: ຄວາມຝັນສີທັບທິມ, ເຄິ່ງວັນໃນຕອນບ່າຍ, ຄິດເຖິງຕົວເອງ, ແມ່ສອງຄົນ...), ຊວັນດຶກ (ບົດລະຄອນ: ພາລະກິດສຳເລັດແລ້ວ, ເກມ, ບຸກຄົນສູນຫາຍ, ລົດໄຟດ່ວນຕອນກາງຄືນ, ຄວາມຕາຍບໍ່ແມ່ນເລື່ອງງ່າຍ...), ຈູລາຍ (ບົດລະຄອນ: ຮ່າໂນ້ຍຍາມກາງຄືນທີ່ມີລົມ, ຄວາມຊົງຈຳໄຟ, ຄື້ນຟອງກະວົນກະວາຍຕະຫຼອດໄປ (ຂຽນບົດຮວ່ມກັບນັກແຕ່ງ ຈູເທິມ), ຫວໍຂັກງຽມ (ບົດລະຄອນ:ຄວາມໂສກເສົ້າໃນທິດທາງກົງກັນຂ້າມ, ກົດນິລັນດອນ, ບີ໋ຫວໍ...), ຫງວຽນຮູຍທ້ຽບ (ບົດລະຄອນ:ສາຍນ້ຳນ້ອຍ, ລະດູບານໃໝ່ສີຊົມພູ, ຄວາມຮັກທີ່ເຫຼືອຢູ່, ຄອບຄົວ, ນັກພະຍາກອນ, ດອກບົວບານໃນວັນທີ 29 ເມສາ...), ນັກຂຽນເຫລົ່ານີ້ໄດ້ຂີດໝາຍບາດລ້ຽວໃນຊຸມປີກ່ອນໄລຍະການປ່ຽນແປງໃໝ່.
“ບາດລ້ຽວ” ທີ່ສອງ ນັບຕັ້ງແຕ່ປີ 1997 ເມື່ອມີການສົ່ງເສີມນະໂຍບາຍການຫັນເປັນສັງຄົມ ແລະ ໃນປີ 2002 ໂຮງລະຄອນໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ໃຊ້ກົນໄກເປັນເຈົ້າຕົນເອງ. ໃນໄລຍະນີ້, ລະຄອນໄດ້ຫັນວົງການນັກແຕ່ງເຂົ້າໃນສອງທ່າອຽງຄື: ທ່າອຽງຈັດສະແດງບົດລະຄອນເກົ່າຂຶ້ນມາໃໝ່, ເຂົ້າສູ່ຫົວຂໍ້ເທບນິຍາຍ, ຫົວຂໍ້ພື້ນເມືອງ, ຫົວຂໍ້ປະຫວັດສາດ; ທ່າອຽງທີ່ຈະຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດ້ານຄວາມບັນເທິງຂອງຜູ້ຊົມ ແລະຫາເງິນເພື່ອລ້ຽງດູກອງສິລະປະ. ທ່າອຽງການປະພັນທີ່ໜຶ່ງຖືກຖືວ່າເປັນ “ກະແສສາຍຫຼັກ” ຂອງລະຄອນຮ່ວມສະໄໝ ເຂົ້າສູ່ຫົວຂໍ້ເທບນິຍາຍ, ພື້ນເມືອງ (ກະປູຊາຍຟອງ, ແຕ່ກີ້ແຕ່ກ່ອນ, ໄມ້ໄຜ່ຮ້ອຍຕ່ອນ...), ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ບັນດານັກສິລະປິນຮ່ວມສະໄໝສືບຕໍ່ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງວົງຈອນຄວາມຮູ້ສຶກກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ປະຫວັດສາດ ແລະຫົວຂໍ້ການຕໍ່ສູ້ປະຕິວັດ, ຜ່ານສິ່ງດັ່ງກ່າວສົ່ງຂໍ້ຄວາມກ່ຽວກັບຊີວິດຍຸກປະຈຸບັນ. ນັ້ນແມ່ນນັກສິລະປິນຫຶວແຢັງ - ດ້ວຍແນວຄວາມຄິດໃນການນຳເອົາລົມຫາຍໃຈຂອງແຜ່ນດິນທີ່ລາວອາໄສຢູ່ເຂົ້າໃນບົດປະພັນ, ລາວໄດ້ຕິດເຄື່ອງໝາຍຂອງພາກໃຕ້ຢ່າງແທ້ຈິງໄວ້ໃນບົດລະຄອນຂອງຕົນ, ເຊັ່ນບັນທຶກຊື່ສຽງ, ນໍ້າຕາແຫ່ງທຳມະ, ເລກົງ...; ນັ້ນແມ່ນ ຟ້າມວັນກຸ໋ຍ - ຂີດໝາຍອາຊີບຂອງລາວໃນປີ 1986 ດ້ວຍບົດລະຄອນ: ຊີວິດທີ່ບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດ, ຜູ້ປະຕິບັດໂທດປະຫານຊີວິດ... ທີ່ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການສ້າງ “ຄວາມມະຫັດສະຈັນ” ທີ່ສົດໃສໃນໂຮງລະຄອນບາງແຫ່ງໃນພາກໃຕ້...; ນັ້ນແມ່ນ ຫງວຽກວາງວິງ ດ້ວຍບົດລະຄອນໂຮ່ຈີມິນ, ຄວາມຊົງຈຳສີແດງ, ເລື່ອງຄວາມຮັກແຄມແມ່ນ້ຳ, ເຕົ້ານົມດິນຊາຍ, ຕາຖະຫນົນ...; ນັ້ນແມ່ນ ຫງວຽນເຖກີ໋ - “ຄວາມຮູ້ສຶກຈົດຈໍ່” ກ່ຽວກັບຫົວຂໍ້ປະຫວັດສາດ, ວັດທະນະທຳ, ກ່ຽວກັບນະວັດຕະກຳດ້ານສິລະປະ. ຕັ້ງແຕ່ບົດປະພັນທຳອິດຄື ເລື່ອງຄວາມຮັກຢູ່ເຂົາວາຍ ຈົນເຖິງບັນດາບົດປະພັນຕໍ່ໄປມັນເປັນການຢືນຢັນທິດທາງທີ່ໜ້າໃຫ້ກຳລັງໃຈໃນວົງການລະຄອນ (ບົດລະຄອນ: ມາຍຫັກເດ໋, ຮຸ່ງອາລຸນ, ນາຍຄູບາເດີ້ຍ, ດອກໄມ້ໄຟຢູ່ຈວງໂບ່ນ, ຕຳນານໂນນມັງກອນ, ເມກຂາວພັນປີ). ເຖິງວ່າທ່າອຽງທີ່ສອງບໍ່ໄດ້ປະກອບສ່ວນຫຼາຍເຂົ້າໃນການພັດທະນາຂອງລະຄອນຮ່ວມສະໄໝກໍຕາມ, ແຕ່ມັນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງການສະແດງລະຄອນຕັ້ງແຕ່ປີ 1997 ຈົນເຖິງປະຈຸບັນ. ທ່າອຽງປະດິດສ້າງຂອງລະຄອນໃນໄລຍະ “ບາດລ້ຽວ” ນີ້ແມ່ນການປະດິດສ້າງຕາມ “ນາຍຈ້າງ” - “ນາຍຈ້າງ” ເປັນເຈົ້າເຕັມສ່ວນໃນຮູບແບບທີ່ບໍ່ແມ່ນລັດແລະການຄ້າ, ການບັນເທີງໃນໂຄງສ້າງນ້ອຍໆ, ການຫາລ້ຽງຊີບ. ບັນດາຜົນງານ: ຊຸດເຄື່ອງແບບນັກບວດ, ດວງຈັນໃໝ່, ບ້ານພັກ 3ດ, ຜູ້ຊາຍ - ເຈົ້າແມ່ນໃຜ, ຄວາມຝັນ, ວິນຍານກະເບື້ອຝັນເທວະດາ... ທີ່ໄດ້ປະພັນຕາມທ່າອຽງນີ້ ລ້ວນແຕ່ມຸ່ງໃສ່ການຫົວເລາະທາງສະລິລະສາດ, ບໍ່ສົນໃຈຫຼືເກືອບບໍ່ສົນໃຈຕໍ່ມາດຕະຖານດ້ານມະນຸດ, ຄວາມຮູ້, ການສຶກສາຂອງວັນນະຄະດີແລະສິລະປະທັງໝົດ.
2.4. ທິດສະດີການວິຈານວັນນະຄະດີ
ກ້າວເຂົ້າສູ່ໄລຍະແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່ແລະເຊື່ອມໂຍງສາກົນ, ການຮັບເອົາບັນດາທິດສະດີ ແລະວິທີຄົ້ນຄວ້າ, ວິຈານທິດສະດີທີ່ທັນສະໄໝໃນໂລກ ແລະໝູນໃຊ້ເຂົ້າໃນການຄົ້ນຄວ້າ, ວິຈານວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບຜົນງານທີ່ໜ້າຊົມເຊີຍ, ເຮັດໃຫ້ວຽກງານດ້ານທິດສະດີວິຈານວັນນະຄະດີຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະມີຜົນສຳເລັດໃໝ່ຫຼາຍຢ່າງ. ບັນດາທິດສະດີທີ່ທັນສະໄໝເຊັ່ນ ຫຼັກກະວີວິທະຍາ, ວັນນະຄະດີປຽບທຽບ, ປະເພດຮູບແບບວິທະຍາ, ອັດຕະຊີວະປະຫວັດວິທະຍາ, ທິດສະດີວາທະກຳ, ຈິດວິເຄາະວິທະຍາ... ໄດ້ກາຍເປັນເຄື່ອງມືທີ່ຄຸ້ນເຄີຍຂອງນັກວິຈານສ່ວນໃຫຍ່. ບັນດານັກຄົ້ນຄ້ວາແລະນັກວິຈານ, ເຊັ່ນວ່າ ເຈິ່ນດິ່ງສື, ເລງ້ອກຈ່າ, ເວືອງຈີ໋ຍ່ານ, ໂດ້ລາຍຖວີ, ຮວິ່ງຍືເຟືອງ, ຟານຈ້ອງເທື່ອງ... ແລະນັກຂຽນຫຼາຍຄົນໄດ້ສ້າງທ່າອຽງການປ່ຽນແປງໃໝ່ໃນການວິຈານແລະຄົ້ນຄວ້າວັນນະຄະດີ. ໃນຈຳນວນນັ້ນ, ເຈິ່ນດິ່ງສື ດ້ວຍຫຼັກກະວີວິທະຍາ, ອັດຕະຊີວະປະຫວັດວິທະຍາ ແລະ ໂດ້ລາຍຖວີ ດ້ວຍຈິດວິເຄາະວິທະຍາ, ມະນຸດວິທະຍາວັດທະນະທຳ ໄດ້ສ້າງອິດທິພົນທີ່ແຂງແຮງໃຫ້ແກ່ນັກວິຈານແລະນັກຄົ້ນຄວ້າລຸ້ນຕໍ່ໆໄປ.
ບັນດາຄຸນຄ່າວັນນະຄະດີແລະວັດທະນະທຳແບບດັ້ງເດີມໃນເມື່ອກ່ອນບໍ່ໄດ້ຮັບການ ຮັບຮູ້ດ້ວຍທັດສະນະທີ່ສົມເຫດສົມຜົນ, ປະຈຸບັນໄດ້ຄົ້ນຄ້ວາແລະຄົ້ນຄືນໃໝ່ກ່ຽວກັບຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳ, ຄຸນຄ່າສິລະປະ, ນຳມາເຊິ່ງຜົນກະທົບຈາກສັງຄົມຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ນັກຂຽນ ແລະນັກກະວີຫຼາຍຄົນທີ່ມີສ່ວນກ່ຽວຂ້ອງກັບຄະດີ ເຍິນວັນ - ຢາຍເຝິມ ກ່ອນໜ້ານີ້ ໄດ້ຖືກປະເມີນຄືນໃໝ່ ແລະໄດ້ຮັບລາງວັນລະດັບລັດກ່ຽວກັບວັນນະຄະດີແລະສິລະປະ, ຄືບັນດານັກກະວີ: ຮວ່າງເກິ່ມ, ເລດາດ, ເຈິ່ນເຢິ່ນ... ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງບັນຍາກາດທີ່ເປັນປະຊາທິປະໄຕ, ເປີດກວ້າງພໍສົມຄວນ ໃນຊີວິດດ້ານສິລະປະວັນນະຄະດີ. ນັບທັງພາກສ່ວນວັນນະຄະດີພາກໃຕ້ແຕ່ປີ 1954 ເຖິງປີ 1975 ກໍໄດ້ມີການສຶກສາຢ່າງເປັນລະບົບ, ຕີລາຄາຢ່າງມີວິທະຍາສາດແລະຍຸດຕິທຳຫຼາຍ. ພາກສ່ວນວັນນະຄະດີຂອງຊາວຫວຽດນາມຢູ່ຕ່າງປະເທດ, ດ້ວຍບັນດາຄຸນຄ່າມະນຸກສະທຳທີ່ຕັ້ງໜ້າ, ກໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຮັບຮູ້ຈາກນັກຄົ້ນຄວ້າ, ນັກວິຈານ.
ຈາກຜົນສຳເລັດຂອງວຽກງານທິດສະດີແລະການວິຈານວັນນະຄະດີ, ພວກເຮົາສາມາດຢືນຢັນວ່າ ທິດສະດີແລະການວິຈານວັນນະຄະດີຮ່ວມສະໄໝຫວຽດນາມ ໄດ້ມີບາດກ້າວພັດທະນາໃໝ່. ແຕ່ບັນດາທົດສະວັດທ້າຍສະຕະວັດທີ XX ເຖິງຕົ້ນສະຕະວັດທີ XXI, ການປະກົດຕົວຂອງຜົນງານວິໄຈແລະບົດຄວາມທີ່ມີຄຸນຄ່າຂອງບັນດາຜູ້ຂຽນ: ຮ່າມິງດຶກ, ຟອງເລ, ເຟືອງລຶ້ວ, ຫງວຽນວັນແຮ້ງ, ເຈິ່ນດິ່ງສືບ, ມາຍກວັກລຽນ, ມ້າຢາງເລິນ, ດິງຊວັນຢຸ້ງ, ເຈິ່ນດັງສວ່ຽນ, ຟານຈ້ອງເທື່ອງ... ໃນການໝູນໃຊ້ບັນດາວິທີການຄົ້ນຄວ້າວັນນະຄະດີໃນໂລກຢ່າງປະດິດສ້າງ ເຂົ້າໃນການຄົ້ນຄວ້າຜູ້ຂຽນ, ບົດປະພັນ, ທ່າອຽງ, ແນວໂນ້ມແລະໂຮງຮຽນຂອງວັນນະຄະດີຫວຽດນາມຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ.
ຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມຕົ້ນການປ່ຽນແປງໃໝ່ຈົນເຖິງປະຈຸບັນ, ຂົງເຂດທິດສະດີແລະການວິຈານວັນນະຄະດີ ໄດ້ເຫັນການປ່ຽນແປງລຸ້ນຄົນຢ່າງຖືກກົດເກນ. ນັກທິດສະດີແລະນັກວິຈານວັນນະຄະດີຮຸ່ນໃໝ່ທີ່ມີລະດັບວັດທະນະທຳ, ພາສາຕ່າງປະເທດ ແລະມີຄວາມສາມາດໃນການຮັບເອົາແລະປັບແນວຄິດໃໝ່ຈາກລະບົບທິດສະດີຕາເວັນຕົກ (ເຖິງວ່າບາງຄັ້ງຈະໂພດເຫຼືອ, ເກີນເກນ) ແລະນຳໃຊ້ເຂົ້າໃນແຕ່ລະພື້ນທີ່ວັນນະຄະດີທີ່ເໝາະສົມ ເພື່ອຖອດລະຫັດບົດປະພັນ. ນັ້ນແມ່ນ ເຈິ່ນແມັ້ງຕ້ຽນ, ເຈິ່ນຮວ່ຽນເຊິມ, ຟຸ່ງຢາເຖ້, ຟຸ່ງງ້ອກກຽນ,.. ທີ່ໄດ້ປຽບທາງດ້ານວັດທະນະທຳ, ພາສາຕ່າງປະເທດ ແລະຄວາມໄຫວພິບໃນຈິນຕະນາການວິທະຍາສາດ, ການຈັດການທາງວິທະຍາສາດ... ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຂົາມີບາດກ້າວບຸກທະລຸ, ສ້າງທ່ວງທ່າທີ່ຂ້ອນຂ້າງໝັ້ນຄົງ ເມື່ອເຂົ້າສູ່ແຕ່ລະພື້ນທີ່ວັນນະຄະດີ, ແຕ່ລະເປົ້າໝາຍວັດທະນະທຳສະເພາະ. ສິ່ງທີ່ໜ້າຊົມເຊີຍຄື ຜູ້ຂຽນແຕ່ລະຄົນລ້ວນແຕ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກ ຕໍ່ການປ່ຽນແປງໃໝ່ ບໍ່ເຮັດຊ້ຳຊືມຕົວເອງ, ບໍ່ທັບຊ້ອນ ແລະບໍ່ຢຽບກັນ. ໃນ “ເສັ້ນທາງ” ສະເພາະແລະກຳນົດການເດີນທາງຂອງຕົນເອງ, ຜູ້ຂຽນແຕ່ລະຄົນເອົາໃຈໃສ່ເປັນສຳຄັນເຖິງການຮຽນຮູ້ແລະສືບຕໍ່ມູນເຊື້ອທິດສະດີແລະການວິຈານຂອງຄົນລຸ້ນກ່ອນ; ຮູ້ຄົ້ນເຜີຍແລະສະເໜີທິດທາງການຄົ້ນຄວ້າໃໝ່ຕ່າງໆ.
ຖັນແຖວຜູ້ເຮັດວຽກງານທິດສະດີແລະການວິຈານວັນນະຄະດີຮ່ວມສະໄໝໄດ້ມີຄວາມມານະພະຍາຍາມຫຼາຍ, ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນມີຜົນກະທົບຢ່າງແຮງ, ມີລັກສະນະກຳນົດທິດ ຕໍ່ຊີວິດວັນນະຄະດີ. ບົດວິພາກວິຈານວັນນະຄະດີຫຼາຍສະບັບຍັງມີລັກສະນະວິຊາການຢ່າງໜັກ. ນັກຂຽນຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ເຄີຍຢືນຢັນສັກສີແລະຕຳແໜ່ງໃນໂລກນີ້ໄດ້ຫຼຸດໜ້ອຍແລະອ່ອນແອລົງ ເພາະສຸຂະພາບແລະອາຍຸຂອງພວກເຂົາ; ຢ້ານການປະທະ, ຢ້ານຖືກ “ຂວ່າງດ້ວຍກ້ອນຫິນ” ກ້າວໄປສູ່ “ເບື້ອງຫຼັງ” ເພື່ອຄົ້ນຄວ້າ, ວິໄຈ, ຂຽນປະຫວັດສາດວັດທະນະທຳ-ສິລະປະ, ຂຽນພັນລະນາພາບບຸກຄົນ.
ໃນໄລຍະ 10 ປີທີ່ຜ່ານມາ, ການເຄື່ອນໄຫວທິດສະດີແລະການວິຈານວັນນະຄະດີ ບໍ່ໄດ້ຖືກແຈກຢາຍຢ່າງເທົ່າທຽມກັນໃນພື້ນທີ່ຕ່າງໆ (ວັນນະຄະດີພື້ນເມືອງ, ວັນນະຄະດີທັນສະໄໝ, ວັນນະຄະດີຂອງຊົນເຜົ່າ…) ແລະສະແດງອອກໃນບັນດາລະດັບທີ່ບໍ່ຄືກັນ. ອາດຈະສັງເກດເຫັນທ່າອຽງການວິຈານວັນນະຄະດີທີ່ສຳຄັນໃນປະຈຸບັນ ລວມມີ: ການວິຈານແບບດັ້ງເດີມ, ການວິຈານອີງໃສ່ທິດສະດີຂອງຕ່າງປະເທດ ແລະ ການວິຈານແບບບັງຄັບ, ສຸດຂົ້ວໂພດເຫຼືອ. ໃນນັ້ນ, ການວິຈານແບບດັ້ງເດີມແມ່ນທ່າອຽງອີງໃສ່ບັນມູນຫຼັກຂອງສຸນທະລີຍະສາດມາກຊິດ, ແນວທາງສິລະປະວັນນະຄະດີຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ. ທ່າອຽງນີ້ຕິດຕາມໃກ້ຊິດກັບພຶດຕິກຳແຫ່ງການປະພັນ, ປະກອບສ່ວນປະຕິບັດໜ້າທີ່ສ້າງສາແລະປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ. ການວິຈານທີ່ອີງໃສ່ບັນດາທິດສະດີຂອງຕ່າງປະເທດເຊັ່ນ ຫຼັກກະວີວິທະຍາ, ທິດສະດີໂຄງສ້າງນິຍົມ, ສັນຍາລັກອັກສອນສາດ, ຈິດວິເຄາະວິທະຍາ, ລັດທິສະໄໝໃໝ່, ສຸນທະລີຍະສາດ, ລັດທິຫຼັງສະໄໝໃໝ່, ແບບແຜນວິທະຍາ, ພາສາສາດ, ອັດຕະຊີວະປະຫວັດວິທະຍາ, ນິເວດວິທະຍາ... ເພື່ອ ນຳໃຊ້ເຂົ້າໃນການວິເຄາະໄຈ້ແຍກບົດປະພັນ (ເກົ່າແລະໃໝ່), ເປີດເສັ້ນທາງໃໝ່ໃຫ້ຜູ້ອ່ານເຂົ້າເຖິງກັບບົດປະພັນແລະຜູ້ຂຽນ. ເບິ່ງລວມແລ້ວ, ກິດຈະການວິພາກວິຈານທີ່ປະຕິບັດຕາມທ່າອຽງນີ້ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຍັງທົດລອງ, ຄົ້ນຫາວິທີການແລະເຕັກນິກການວິຈານ. ການສະແດງອອກຢ່າງຈະແຈ້ງທີ່ສຸດຂອງການວິຈານແບບບັງຄັບ, ສຸດຂົ້ວໂພດເຫຼືອ ແມ່ນແບບເວົ້າກົງຂ້າມ, ທົບທວນ, ປະຕິເສດໝົດກ້ຽງ. ການວິຈານແບບນີ້ມັກຈະສວຍໃຊ້ປະຊາທິປະໄຕ, ໃນນາມ “ການວິພາກວິຈານ”, “ຊອກຫາສິ່ງໃໝ່ໆ” ເພື່ອສົ່ງເສີມແບບປະພັນທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ, ຜິດເຂວ.
ຖ້າພວກເຮົາຈັດກຸ່ມພາກສ່ວນວິຈານສິລະປະວັນນະຄະດີຂອງຫວຽດນາມ ໃນໄລຍະຜ່ານມາ, ສາມາດເຫັນໄດ້ 3 ທ່າອຽງຕົ້ນຕໍດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: ການວິຈານແບບມືອາຊີບ, ການວິຈານຂອງສື່ມວນຊົນ ແລະ ການວິຈານຂອງວົງການນັກຂຽນ. ຄວາມເປັນມືອາຊີບຂຶ້ນຢູ່ກັບຄຸນນະພາບຂອງບົດຄວາມ ແລະການປະກອບສ່ວນທີ່ຕັ້ງໜ້າຂອງທິມງານນັກທິດສະດີແລະນັກວິຈານຕໍ່ຄວາມຄິດສ້າງສັນວັນນະຄະດີ ກໍຄືຕໍ່ຄວາມຮັບຮູ້ແລະສຸນທະລີຍະພາບຂອງສາທາລະນະຊົນ. ໃນຂະນະທີ່ການວິຈານແບບມືອາຊີບເບິ່ງຄືວ່າງຽບສະຫງົບນັ້ນ ການວິຈານຂອງສື່ມວນຊົນໄດ້ຮັບແຮງຜັດດັນໃຫ້ຄືບໜ້າ. ການວິຈານຂອງສື່ມວນຊົນມີຈຸດດີຄື ຄວາມວ່ອງໄວໃນການຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງບົດປະພັນແລະຊື່ຂອງຜູ້ແຕ່ງ, ປື້ມຫຼາຍຫົວໂດຍຜ່ານທັດສະນະຂອງບັນນາທິການແລະ "ນັກວິຈານ" ໄດ້ເຂົ້າເຖິງສາທາລະນະຊົນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເນື່ອງຈາກການຂາດຄວາມເປັນມືອາຊີບ, ຄວາມໜ້າເຊື່ອຖື, ຄວາມສ້ຽມແຫຼມ ແລະຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຜູ້ວິຈານ ຈຶງກາຍເປັນຈຸດອ່ອນຂອງການວິຈານຂອງສື່. ຄຽງຂ້າງນັ້ນ, ຍັງເປັນການສົ່ງເສີມການຂາຍທີ່ມີສີສັນໂຄສະນາບໍ່ເປັນຄວາມຈິງ. ໜ້າເສຍດາຍທີ່ສະຖານະການນີ້ຍັງເກີດຂຶ້ນ ບໍ່ໄດ້ຮັບການຄວບຄຸມແລະປັບປ່ຽນ.
ບັນດາທ່າອຽງການເຄື່ອນໄຫວຂອງທິດສະດີແລະການວິຈານວັນນະຄະດີຮ່ວມສະໄໝກໍ່ມີຄວາມຫຼາກຫຼາຍ. ມີທ່າອຽງການຮັບຮູ້ຄືນໃໝ່, ການປະເມີນຄືນໃໝ່ ກ່ຽວກັບຜົນສຳເລັດຂອງການວິຈານ, ທິດສະດີ ແລະການປະພັນໃນອະດີດ; ມີທ່າອຽງເພີ່ມເຕີມ ຫຼືຂໍ້ສະເໜີໃໝ່ ຈາກເນື້ອໃນຕົ້ນສະບັບຂອງບົດປະພັນ ເພື່ອໃຫ້ມັນມີຄວາມໝາຍເຕັມ; ມີທ່າອຽງໝູນໃຊ້ບັນດາທິດສະດີທັນສະໄໝ ແລະຫຼັງທັນສະໄໝໃນໂລກ ເພື່ອຖອດລະຫັດພື້ນທີ່ວັນນະຄະດີແລະສິລະປະທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ. ບັນດາຜົນງານຂອງບັນດານັກຂຽນທີ່ມີຊື່ສຽງ, ເຊັ່ນ: ເຈິ່ນດິ່ງສື, ໂດ້ລາຍຖູຍ..., ບັນດາວິທະຍານິພົນປະລິນຍາເອກວັນນະຄະດີໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງໃນທິດທາງຂອງການເຂົ້າເຖິງທິດສະດີໃໝ່, ດ້ວຍບັນດາວິທີເຂົ້າເຖິງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແມ່ນຫຼັກຖານທີ່ຢັ້ງຢືນການພັດທະນາແລະການປ່ຽນແປງໃໝ່ຂອງຖັນແຖວຜູ້ເຮັດວຽກງານທິດສະດີ, ການວິຈານ ແລະການຄົ້ນຄວ້າວັນນະຄະດີ ຢູ່ປະເທດຂອງພວກ ເຮົາໃນຊຸມປີທີ່ຜ່ານມາ. ນັບແຕ່ເມື່ອເລີ່ມປະຕິບັດການປ່ຽນແປງໃໝ່ (ປີ 1986) ມາເຖິງປະຈຸບັນ, ບັນດາວິທີການຄົ້ນຄວ້າ, ກະແສການຄົ້ນຄວ້າ ແລະທ່າອຽງການຄົ້ນຄວ້າ ຂອງບັນດານັກທິດສະດີ, ນັກວິຈານວັນນະຄະດີ ແມ່ນຫຼາກຫຼາຍທີ່ສຸດແລະໄດ້ຮັບການເພີ່ມເຕີມ, ການປະດິດສ້າງທີ່ແນ່ນອນ. ຮູບແບບຕ່າງໆຂອງການປະດິດຄິດແຕ່ງ ແລະການວິໄຈໃນໂລກໄດ້ຮັບການຍອມຮັບ, ປະເມີນ ແລະ ນຳໃຊ້ຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນ, ຕັ້ງແຕ່ທິດສະດີທີ່ຄຸ້ນເຄີຍ, ເຊັ່ນ: ກະວີນິພົນວິທະຍາ, ແບບແຜນວິທະຍາ, ວັດທະນະທຳວິທະຍາ, ຈິດຕະວິທະຍາ ຈົນເຖິງບັນດາທິດສະດີໃໝ່ທີ່ເຂົ້າມາຈາກຕ່າງປະເທດເຊັ່ນ ສຸນທະລີຍະສາດ, ວິທີການເລົ່າບັນຍາຍ, ລັດທິໂຄງສ້າງນິຍົມ, ລັດທິອັດທິພາວະນິຍົມ, ທິດສະດີສະຕີນິຍົມ, ການວິຈານຫຼັງອານານິຄົມ, ການວິຈານນິເວດວິທະຍາ, ວັນນະຄະດີໄຮ້ສາລະ, ວັນນະຄະດີເພີ້ຝັນ, ປະກົດການວິທະຍາ, ອະທິບາຍວິທະຍາ / ອະທິບາຍສາດ... ບໍ່ພຽງແຕ່ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງບັນດາກະແສ, ທ່າອຽງທິດສະດີ ແລະການວິຈານວັນນະຄະດີໂລກ, ນັກຂຽນແຕ່ລະຄົນມີສະຕິເລືອກເອົາບາງຂົງເຂດສະເພາະທີ່ເໝາະສົມກັບອັດທະຍາໄສຂອງຕົນ ເພື່ອສ້າງຮູບແບບແລະກຳນົດຕຳແໜ່ງຂອງຕົນໃນວົງການຄົ້ນຄວ້າທິດສະດີແລະວິຈານວັນນະຄະດີ.
ວຽກງານການສື່ສານ, ການແປ, ການຮັບຮູ້ເອົາຜົນສຳເລັດ, ວັດທະນະທຳ ແລະວັນນະຄະດີຈາກຕ່າງປະເທດ ໄດ້ມີການປ່ຽນແປງຢ່າງໄວວາ, ຕອບສະໜອງຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຂອງຊີວິດດ້ານວັນນະຄະດີແລະສັງຄົມ. ວັນນະກຳຂອງນັກຂຽນແລະນັກກະວີທີ່ໄດ້ຮັບລາງວັນໂນແບລທີ່ມີຊື່ສຽງເກືອບຈະຖືກປັບປຸງ, ຄົ້ນຄ້ວາແລະແປໃນເວລາສັ້ນໆ ເພື່ອຮັບໃຊ້ຄວາມຕ້ອງການຂອງສັງຄົມ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ການແປວັນນະກຳຫວຽດນາມເປັນພາສາຕ່າງປະເທດ ແລະການແນະວັນນະກຳຫວຽດນາມສູ່ສາຍຕາຊາວໂລກຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃນໃສ່ຢ່າງພຽງພໍ. ຄວາມຈຳກັດນີ້ແມ່ຍ້ອນພວກເຮົາຍັງອ່ອນແລະຂາດຄວາມສາມາດໃນການພົວພັນແລກປ່ຽນແລະເຜີຍແຜ່ບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳແລະວັນນະຄະດີ.
ໃນຮູບພາບວັນນະຄະດີຮ່ວມສະໄໝ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນພາກສ່ວນທິດສະດີແລະການວິຈານວັນນະຄະດີ, ສະພາທິດສະດີແລະການວິຈານສິລະປະວັນນະຄະດີສູນກາງ ໄດ້ມີສ່ວນປະກອບທີ່ໜ້າຊົມເຊີຍ. ສະພາໄດ້ເປັນເຈົ້າການໃນການຜັນຂະຫຍາຍບັນດາກິດຈະກຳຄົ້ນຄວ້າທິດສະດີ, ເກັບກຳພຶດຕິກຳ ແລະ ໃຫ້ ຄຳແນະນຳບັນດາບັນຫາກ່ຽວກັບທິດສະດີແລະການວິຈານສິລະປະວັນນະຄະດີ ໃຫ້ແກ່ຄະນະເລຂາທິການສູນກາງ, ລັດຖະບານ, ຄະນະໂຄສານາອົບຮົມສູນກາງ. ສະພາໄດ້ຜັນຂະຫຍາຍຫຼາຍໂຄງການແລະຫົວຂໍ້ວິທະຍາສາດທີ່ສຳຄັນເຊັ່ນ: ທິດສະດີສິລະປະວັນນະຄະດີຫວຽດນາມ - ສະຖານະການແລະທິດທາງການພັດທະນາ; ແນວຄິດທິດສະດີສະໄໝກາງແລະໃກ້ປະຈຸບັນໃນຫວຽດນາມ; ແນວຄິດທິດສະດີວັນນະຄະດີໃນຫວຽດນາມແຕ່ຕົ້ນສະຕະວັດທີ XX ເຖິງປະຈຸບັນ; ຂະບວນວິວັດການຮັບເອົາບັນດາແນວຄິດທິດສະດີວັນນະຄະດີຕ່າງປະເທດເຂົ້າໃນຫວຽດນາມແຕ່ຕົ້ນສະຕະວັດທີ XX; ໄດ້ຈັດຕັ້ງການປະຊຸມສຳມະນາ, ການສົນທະນາວິທະຍາສາດ, ການຝຶກອົບຮົມວິຊາຊີບຫຼາຍຄັ້ງ; ໄດ້ຈັດຕັ້ງການພິຈາລະນາ ແລະມອບລັງວັນດ້ານທິດສະດີ, ວິຈານສິລະປະວັນນະຄະດີທີ່ຈຳໜ່າຍປະຈຳປີ; ປະກອບສ່ວນສະຫຼຸບສັງລວມ 10 ປີແຫ່ງການປະຕິບັດມະຕິສະບັບເລກທີ 23-NQ/TW ຂອງກົມການເມືອງສູນກາງພັກສະໄໝທີ X “ກ່ຽວກັບການສືບຕໍ່ກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາສິລະປະວັນນະຄະດີໃນສະໄໝໃໝ່”; ເຂົ້າຮ່ວມໃນການຕໍ່ສູ້ຕ້ານທັດສະນະທີ່ຜິດພາດໃນຂົງເຂດສິລະປະວັນນະຄະດີ...
3. ບັນຫາທີ່ຕັ້ງຂຶ້ນສຳລັບການພັດທະນາວັນນະຄະດີຮ່ວມສະໄໝ
ສະຖານະການປະຈຸບັນຂອງວັນນະຄະດີຮ່ວມສະໄໝ, ໂດຍສະເພາະພາກສ່ວນວັນນະຄະດີຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນສະຕະວັດທີ XXI ເຖິງປະຈຸບັນ, ກຳລັງກໍ່ໃຫ້ເກີດບັນຫາທີ່ຮີບດ່ວນສຳລັບການຄຸ້ມຄອງ, ການປະດິດແຕ່ງ, ທິດສະດີ, ການວິຈານ ແລະການເຜີຍແຜ່. ໃນຊ່ວງປ່ຽນສະຕະວັດ, ຕາມບົດຮຽນໃຫ້ເຫັນວ່າ, ໂດຍປົກກະຕິຈະເປັນຊ່ວງເວລາຂອງການປ່ຽນແປງທາງປະຫວັດສາດທີ່ສຳຄັນເຊິ່ງນຳໄປສູ່ການຖ່າຍໂອນລຸ້ນ, ການໂອນຍຸກສະໄໝ. ວັນນະຄະດີກໍບໍ່ມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນ. ເວລາຍິ່ງກັບໄປຫຼາຍເທົ່າໃດ ຍິ່ງສະແດງໃຫ້ເຫັນການປ່ຽນແປງປະຫວັດສາດທີ່ສຳຄັນຂອງວັນນະຄະດີຂອງຊາດ ເຊິ່ງໄດ້ແລະກຳລັງເກີດຂຶ້ນຕັ້ງແຕ່ຊ່ວງເວລາທີ່ສຳຄັນນີ້. ເພື່ອສົ່ງເສີມຊີວິດດ້ານວັນນະຄະດີໃຫ້ມີການພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງ ແລະມີຜົນງານດ້ານສິລະປະຫລາຍຂຶ້ນ, ພວກເຮົາຢາກຈະຊີ້ໃຫ້ເຫັນບາງບັນຫາທີ່ເກີດຂຶ້ນຈາກຊີວິດວັນນະຄະດີໃນສອງສາມທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາດັງນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ຈະຕ້ອງປັບປຸງຄຸນນະພາບຂອງບັນດາບົດປະພັນວັນນະຄະດີຕື່ມອີກ, ຫັນວັນນະຄະດີເຂົ້າສູ່ບັນດາບັນຫາຄວາມເປັນມະນຸດໃນຊີວິດ, ເຂົ້າສູ່ໜ້າທີ່ກໍ່ສ້າງແລະປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ; ຍົກສູງຈິດໃຈສາມັກຄີຊຸມຊົນ, ນ້ຳໃຈຮັກຊາດ ແລະຈິດໃຈປະຊາທິປະໄຕ. ບັນດາອົງການກະບອກສຽງແລະຄຸ້ມຄອງສິລະປະຄວນຈະມີການຊຸກຍູ້ສົ່ງເສີມ, ຈັດຕັ້ງການປະກວດລາງວັນເປັນຢ່າງດີ, ດຳເນີນການສະຫຼຸບສັງລວມພຶດຕິກຳ, ຄົ້ນຄວ້າທິດສະດີ, ປະເມີນສິ່ງທີ່ດີແລະສິ່ງທີ່ບໍ່ດີຢ່າງຍຸດຕິທຳ...ເພື່ອກຳນົດທິດ, ສ້າງທ່ວງທ່າ, ສະໜັບສະໜູນຜົນງານທີ່ມີຄຸນນະພາບດ້ານສິລະປະແລະອຸດົມການ.
ພວກເຮົາຊື່ນຊົມກັບຜົນງານດ້ານວັນນະຄະດີຮ່ວມສະໄໝ ທີ່ໄດ້ຮັບຈາກປີ 1986 ຈົນເຖິງປະຈຸບັນ ໃນຫຼາຍໆດ້ານ, ແຕ່ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ, ບັນດາຜົນງານເຫຼົ່ານັ້ນຍັງຄົງຢູ່ໃນປະກົດການ, ຈຳເປັນຕ້ອງສົ່ງເສີມເພື່ອໃຫ້ເກີດກະແສສິລະປະ ຕາມແນວຄິດມະນຸດສະທຳໃໝ່ ແລະນຳເອົາຕຳແໜ່ງໃໝ່ ມາສູ່ຊີວິດວັນນະຄະດີ. ວັນນະຄະດີຮ່ວມສະໄໝປະກົດມີຫຼາຍຜົນງານທີ່ດີ, ແຕ່ບໍ່ມີຄວາມສູງທີ່ແທ້ຈິງ, ບໍ່ຍັງຕອບສະໜອງຄວາມຫວັງຂອງວົງການນັກປະພັນ ແລະ ວົງການນັກທິດສະດີແລະນັກວິຈານ.
ທີສອງ, ຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ເປັນສຳຄັນ ເຖິງວຽກງານຝຶກອົບຮົມ ບຳລຸງສ້າງນັກຂຽນ, ນັກຄົ້ນຄວ້າທິດສະດີ, ນັກວິຈານໜຸ່ມ; ຈັດຕັ້ງການຝຶກອົບຮົມ ບຳລຸງສ້າງ ແລະ ເປີດຊຸດຮຽນ ເພື່ອຍົກລະດັບທັກສະສຳລັບນັກຂຽນ; ລົງທຶນຢ່າງພຽງພໍໃຫ້ແກ່ການປະດິດແຕ່ງທີ່ມີຄຸນນະພາບ. ສ້າງເງື່ອນໄຂອຳນວຍຄວາມສະດວກດ້ານວັດຖຸແລະຈິດໃຈໃຫ້ຜູ້ທີ່ດຳເນີນອາຊີບວັນນະຄະດີ, ຍົກສູງສະຕິພົນລະເມືອງ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບແລະຈັນຍາບັນຂອງສິລະປິນຂອງພວກເຂົາ.
ທີສາມ, ຊ່ວຍໃຫ້ນັກຂຽນຮູ້ທັນກັບລົມຫາຍໃຈຂອງຊີວິດ, ຈັງຫວະຂອງຊີວິດສະ ໄໝໃໝ່ ໃນຈິດໃຈມະນຸດແລະເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງຊາດ. ເຄົາລົບບັນດາທ່າອຽງຊອກຫາປະດິດແຕ່ງ, ກ້າສະແດງອອກ; ດັດແກ້ບັນດາທ່າອຽງທີ່ຫຼົງເຂວ, ຜິດພາດ. ສ້າງເງື່ອນໄຂທີ່ດີທີ່ສຸດເທົ່າທີ່ຈະດີໄດ້ ເພື່ອໃຫ້ນັກຂຽນມີເງື່ອນໄຂໃນການປະສົມປະສານວັນນະຄະດີພາກພື້ນແລະໂລກ. ຈັດຕັ້ງການແປແລະການແນະນຳ ຜົນງານວັນນະກຳທີ່ດີເດັ່ນຂອງວັນນະຄະດີຮ່ວມສະໄໝຂອງຫວຽດນາມ ໄປໃນທົ່ວໂລກ ເພື່ອສົ່ງເສີມການພັດທະນາວັນນະຄະດີຂອງຊາດ. ຍູ້ແຮງການພິມຈຳໜ່າຍປຶ້ມ, ໜັງສືພິມ, ວາລະສານເປັນພາສາອັງກິດແລະພາສາອື່ນໆ ເພື່ອສົ່ງເສີມວັນນະຄະດີຫວຽດນາມໃນຕ່າງປະເທດ ແລະແກ່ນສານຂອງວັນນະຄະດີຕ່າງປະເທດໃນຫວຽດນາມ.
ທີສີ່, ເຮັດໃຫ້ວັນນະຄະດີກາຍເປັນໜຶ່ງໃນວິທີການເພື່ອສ້າງຄວາມສາມັກຄີແລະຄວາມປອງດອງຊາດ, ປະກອບສ່ວນທີ່ສົມກຽດເຂົ້າໃນການກໍ່ສ້າງແລະປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດ; ບັນເທົາແລະຄ່ອຍໆລົບລ້າງຄວາມເຈັບປວດຈາກສົງຄາມ, ຄວາມເຈັບປວດຂອງການແຍ່ງແຍກປະເທດ; ກ່າວເຕືອນຜົນກະທົບທາງລົບຂອງກົນໄກຕະຫຼາດຕໍ່ສິລະປະວັນນະຄະດີ. ປິ່ນປົວບາດແຜຈາກການແຍ່ງແຍກ, ລວມໃຈຜູ້ຄົນ, ສ້າງຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ແບ່ງປັນ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ສົມບູນຕື່ມອີກສຳລັບນັກຂຽນລຸ້ນໃໝ່, ໃນນັ້ນມີນັກຂຽນທີ່ກ້າວໜ້າ ຢູ່ຕ່າງປະເທດທີ່ມີຄວາມປາດຖະໜາຢາກໄດ້ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າໃນກະແສວັດທະນະທຳແລະວັນນະຄະດີໃນປະເທດ.
ວັນນະຄະດີມັກຈະໄປພ້ອມກັບວັດທະນະທຳ, ການເມືອງແລະເສດຖະກິດສະເໝີ; ຈຳເປັນຕ້ອງກາຍເປັນປັດໄຈສຳຄັນໃນການແລກປ່ຽນວັດທະນະທຳ ແລະການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບພາກພື້ນແລະໂລກ, ຈຳເປັນຕ້ອງກາຍເປັນອົງປະກອບວັດທະນະທຳທີ່ສຳຄັນໃນການເຊື່ອມໂຍງແລະການພັດທະນາ.
ທີຫ້າ, ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດປະດິດສ້າງຂອງຖັນແຖວສິລະປິນແລະມວນຊົນ ເພື່ອໃຫ້ມີຜົນງານຫຼວງຫຼາຍທີ່ມີຄຸນຄ່າດ້ານອຸດົມການແລະສິລະປະສູງ, ເຊື່ອມຊຶມຈິດໃຈມະນຸດສະທຳ, ຊາດ, ປະຊາທິປະໄຕ, ກ້າວໜ້າ, ສ່ອງແສງຊີວິດສັງຄົມ, ປະຫວັດສາດຂອງຊາດ ແລະການປ່ຽນແປງໃໝ່ຂອງປະເທດ ຢ່າງແທ້ຈິງ, ມີຊີວິດຊີວາ, ເລິກເຊິ່ງ. ຕ້ອງສືບຕໍ່ອຳນວຍຄວາມສະດວກໃຫ້ສິລະປິນລົງເລິກເຂົ້າໃນຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ ແລະກິດຈະການປ່ຽນແປງໃໝ່ຂອງປະເທດ ເພື່ອຊອກຫາ, ເກັບກຳສະພາບການຕົວຈິງ, ເສີມຂະຫຍາຍຄວາມເກັ່ງກ້າສາມາດ, ຄວາມສາມາດປະດິດຄິດແຕ່ງ, ເຜີຍແຜ່ສິລະປະວັນນະຄະດີ. ມີກົນໄກສົ່ງເສີມ, ປຸກລະດົມກຳລັງໃຈ, ໃຫ້ກຽດແກ່ສິລະປິນນັກຂຽນ ແລະຜົນງານທີ່ມີຄຸນຄ່າສູງ, ຜ່ານການແຂ່ງຂັນ, ການປະກວດລາງວັນ ແລະການໃຫ້ລາງວັນ...
ທີຫົກ, ເພີ່ມທະວີລັກສະນະສູ້ຮົບຂອງທິດສະດີແລະການວິຈານສິລະປະວັນນະຄະດີ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນຢູ່ບັນດາອົງການຊີ້ນຳຄຸ້ມຄອງ ແລະບັນດາອົງການບັນເທິງທີ່ສຳຄັນ; ກຳນົດທິດທາງການປະດິດແຕ່ງແລະວາງແນວຄວາມຄິດເຫັນສາທາລະນະຢ່າງທັນການ, ອົບຮົມສຶກສາກ່ຽວກັບສຸນທະລີຍະສາດ, ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນ “ພະດຸງຄັນ” ສຳລັບຜົນການປະດິດແຕ່ງທີ່ດີ; ຕໍ່ສູ້ຢ່າງເດັດດ່ຽວກັບບັນດາທັດສະນະ ທ່າອຽງທີ່ຜິດພາດ, ສຸດຂົ້ວ.
ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ສູ້ຢ່າງມີຈຸດໜັກໃຈກາງ ກັບຂໍ້ມູນຂ່າວສານແລະທັດສະນະທີ່ຜິດພາດ ປະຕິການໃນວັດທະນະທຳ, ວັນນະຄະດີ, ໜັງສືພິມວາລະສານ, ການພິມຈຳໜ່າຍເຊິ່ງບັນດາອິດທິກຳລັງສັດຕູແລະພວກສວຍໂອກາດ ລົງໃນເຄືອຂ່າຍອິນເຕີເນັດຫຼືສື່ທີ່ທັນສະໄໝ./.
--------------------------------
ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 946 (ເດືອນກໍລະກົດ 2020)
