ພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ -
ການພັດທະນາ ແລະ ຫັນປະເທດເປັນທັນສະໄໝ
ການພັດທະນາ ແລະ ຫັນປະເທດເປັນທັນສະໄໝ
ວກ. - ວັດທະນະທຳໃນຖານະພະລັງພາຍໃນທີ່ສຳຄັນຂອງການພັດທະນາ, ແຊກຊຶມລະຫວ່າງວັດທະນະທຳກັບການເມືອງ, ເສດຖະກິດ, ສັງຄົມ... ເພື່ອສ້າງກຳລັງແຮງສັງລວມ ຂອງການພັດທະນາປະເທດ ໃນເງື່ອນໄຂເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ ແລະເຊື່ອມໂຍງສາກົນ. ພວກເຮົາຕ້ອງປັບປຸງສ້າງຄຸນສົມບັດສິນທຳແລະປະເທດຊາດໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ຈາກພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ, ໝູນໃຊ້ວັດທະນະທຳໂຮ່ຈີມິນ ແລະຄວາມເປັ່ງປະກາຍຂອງວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ ນຳພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ ເຂົ້າໃນພາລະກິດການປ່ຽນແປງໃໝ່, ພັດທະນາປະເທດແລະການເຊື່ອມໂຍງສາກົນໃນປະຈຸບັນ.
ວັດທະນະທຳປະຈຳຊາດປຽບເໝືອນເອກະລັກ ຮູບລັກສະນະທາງຈິດວິນຍານຂອງຊາດ, ເພື່ອໃຫ້ຊາດນັ້ນມາສູ່ໂລກໂດຍການເຊື່ອມໂຍງ, ດ້ວຍການກ້າວໄປຂ້າໜ້າແລະພັດທະນາ _ພາບ: ເອກະສານ
ວັດທະນະທຳແລະພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳຫວຽດນາມ
ຜ່ານການຄົ້ນຄວ້າກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ, ພວກເຮົາຮູ້ຈັກການລະເບີດຂອງ ຄຳນິຍາມທີ່ແຕກຕ່າງກັນກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ ເພື່ອຕອບຄຳຖາມ “ວັດທະນະທຳແມ່ນຫຍັງ?”. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຄຳນິຍາມກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳນັບຮ້ອຍນັບພັນ ກໍ່ຍັງບໍ່ພຽງພໍທີ່ຈະຕອບສະໜອງ ແລະຊັກຊວນໃຫ້ຈິນຕະນາການກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ ໃນວົງການນັກຄົ້ນຄວ້າ. ມາດຕະເກນວັດທະນະທຳຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ກຳນົດທາງວິທະຍາສາດ ແລະ ຍັງຕ້ອງມີທັດສະນະກ່ຽວກັບປັດຊະຍາຂອງຊີວິດ ເພື່ອກຳນົດເຫດຜົນຂອງຊີວິດ (ອຸດົມຄະຕິ), ວິຖີຊີວິດ ແລະແບບດຳເນີນຊີວິດ (ຄຸນຄ່າແລະພຶດຕິກຳ)? ມີຄວາມຮູ້ສຶກກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳຈາກປະສົບການຕົວຈິງທາງດ້ານວັດທະນະທຳ, ໂດຍສະເພາະວັດທະນະທຳທາງຈິດໃຈ ເບິ່ງຄືວ່າມັນເປັນສິ່ງທີ່ເລິກເຊິ່ງແລະທົນທານ, “ໄດ້ສ້າງຮັງ” ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງມະນຸດ, ກາຍເປັນຄວາມຕ້ອງການ, ຄວາມປາດຖະຫນາທີ່ກະຕຸ້ນ, ວ່າ, ວັດທະນະທຳແມ່ນສິ່ງທີ່ຍັງເຫຼືອ, ຄ້າງໄວ້, ເຖິງຈະລືມກໍ່ລືມບໍ່ໄດ້. ຄວາມຄິດເຫັນນີ້ມີແກນທີ່ສົມເຫດສົມຜົນ ເຊິ່ງສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນຄວາມເລິກຂອງຊີວິດພາຍໃນທີ່ເປັນຂອງໂລກມະນຸດທາງວິນຍານ, ນຳໄປສູ່ຄວາມລະອຽດອ່ອນໃນການປະພຶດ, ແຕ່ມັນບໍ່ຕອບສະໜອງຕາມຕັກກະຖານຂອງຈິນຕະນາການວິທະຍາສາດ. ມັນແມ່ນຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບປັດຊະຍາຂອງຊີວິດຫຼາຍກວ່າ “ການຜ່າຕັດ” ໂຄງສ້າງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ ເພື່ອສ້າງເປັນນິຍາມວິທະຍາສາດ.
ວັດທະນະທຳຕ້ອງແມ່ນຜົນຂອງການເຄື່ອນໄຫວຜະລິດ ເຊິ່ງການຜະລິດ (ການແຕ່ງ, ການສ້າງ, ການປະດິດ) ແມ່ນການສ້າງຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳ, ວັດຖຸຫຼືຈິດໃຈ. ວັດທະນະທຳຖືກຖືວ່າເປັນກິດຈະກຳໜຶ່ງແຫ່ງທາດແທ້ຂອງມະນຸດ, ຢູ່ເໜືອ ສັນຊາດຍານ ແລະ ມີຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມຂອງສາຍພົວພັນທາງສັງຄົມເທົ່ານັ້ນ, ບໍ່ແມ່ນຢູ່ໃນຝູງ. ຜ່ານການເຄື່ອນໄຫວຈຶ່ງພາໃຫ້ເກີດວັດທະນະທຳ, ແຕ່ວ່າບໍ່ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວໃດໆກໍ່ແທດເໝາະກັບວັດທະນະທຳ. ມີແຕ່ການເຄື່ອນໄຫວຂອງເຈົ້າພາບມະນຸດທີ່ໄປສູ່ຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງສາມາດຖືວ່າເປັນວັດທະນະທຳ, ດັ່ງນັ້ນ ການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳ ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວທີ່ສ້າງຄຸນຄ່າ ເຊິ່ງສະແດງອອກໃນລະດັບທົ່ວໄປຄື ຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມ.
ວັດທະນະທຳສະແດງໃຫ້ເຫັນຄວາມເປັນມະນຸດ, ນັ້ນແມ່ນກຳລັງແຮງຂອງຄົນແລະມະນຸດຊາດ. ຄົນແລະມະນຸດຊາດປະດິດສ້າງວັດທະນະທຳ, ໃນທາງກັບກັນ, ວັດທະນະທຳປະກອບສ່ວນ “ສ້າງຄົນ” ທີ່ໝາຍຄວາມວ່າການເສີມສ້າງບຸກຄະລິກກະພາບຂອງມະນຸດ, ພັດທະນາແລະເຮັດໃຫ້ບຸກຄະລິກກະພາບສົມບູນແບບ. ວັດທະນະທຳກຳນົດທິດການພັດທະນາ ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ເປັນກຳລັງໜູນ ແລະເປົ້າໝາຍຂອງການພັດທະນາ, ເຊິ່ງການພັດທະນາທຸກຢ່າງຂອງສັງຄົມລ້ວນແຕ່ນຳໄປສູ່ການພັດທະນາມະນຸດ, ຄຸນຄ່າສູງສຸດຂອງວັດທະນະທຳ, ຄຸນຄ່າຂອງທຸກໆຄຸນຄ່າ. ດັ່ງນັ້ນ, ວັດທະນະທຳແມ່ນຕົວຊີ້ວັດລະດັບຂອງຄົນໃນການພັດທະນາ. ນັ້ນແມ່ນດ້ານເອກະເທດແຕ່ມີລັກສະນະແຜ່ຫຼາຍທົ່ວໄປ. ແຕ່ລະຊາດ, ປະເທດຊາດໄດ້ສ້າງພື້ນຖານວັດທະນະທຳຂອງຕົນເອງ ດ້ວຍຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງວັດທະນະທຳ, ໂດຍສະເພາະຢ່າງຍິ່ງຢູ່ປະເທດທີ່ມີຫຼາຍຊົນເຜົ່າ, ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ເປັນເອກະລັກສະເພາະທາງວັດທະນະທຳຂອງຊົນເຜົ່າ. ວັດທະນະທຳ, ໃນລັກສະນະສຳຄັນຂອງມັນແມ່ນເປັນເອກະພາບໃນຄວາມຫຼາກຫຼາຍ, ເປັນເອກະພາບຈາກຄວາມແຕກຕ່າງຫຼາຍໆຢ່າງ. ການລະບຸວັດທະນະທຳໃຫ້ເປັນສິ່ງດຽວ, ການເຮັດໃຫ້ລັກສະນະແນວຄິດແລະການສະແດງອອກຂອງວັດທະນະທຳເສື່ອມໂຊມ ຈະນຳໄປສູ່ຄວາມໜ້າເບື່ອໜ່າຍ, ມັນເປັນສິ່ງທີ່ແປກແຍກຕໍ່ການພັດທະນາ ເຊິ່ງນຳໄປສູ່ “ຄວາມຕາຍ” ຂອງວັດທະນະທຳ. ວັດທະນະທຳປະຈຳຊາດປຽບໄດ້ກັບບັດປະຈຳຕົວ, ລັກສະນະທາງຈິດວິນຍານຂອງຊາດ ເພື່ອໃຫ້ຊາດນັ້ນເຂົ້າສູ່ໂລກ ຜ່ານການເຊື່ອມໂຍງ, ເພື່ອ ກ້າວໄປຂ້າງໜ້າ ແລະ ພັດທະນາ. ແຕ່ລະຊາດລ້ວນແຕ່ມີຄວາມສາມາດແລະຈຳເປັນຕ້ອງນຳເອົາສິ່ງຍອດຍິ່ງ, ແນວຄິດ ແລະ ຄຸນຄ່າດ້ານວັດທະນະທຳທີ່ດີທີ່ສຸດຂອງຊາດຕົນ ເຂົ້າສູ່ມໍລະດົກວັດທະນະທຳລວມ ຂອງມະນຸດຊາດທັງໝົດ, ແບ່ງປັນແລະຮ່ວມມືກັນ ເພື່ອການພັດທະນາ ບົນຈິດໃຈຄວາມອະນຸໂລມຜ່ອນຜັນວັດທະນະທຳ.
ວັດທະນະທຳແຫ່ງຄວາມອະນຸໂລມມຸ່ງເນັ້ນທີ່ປະຊາທິປະໄຕ - ຄວາມສາມັກຄີ - ຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມ, ສ້າງພະລັງແຫ່ງສັນຕິພາບແລະມິດຕະພາບ. ທາດແທ້, ຄຸນລັກສະນະນັ້ນຂອງວັດທະນະທຳແຫ່ງຊາດ ແລະວັດທະນະທຳມະນຸດຊາດ ເຮັດໃຫ້ວັດທະນະທຳພາຍໃນ ສົມທົບໄດ້ກັບພາຍນອກ ຜ່ານການເຊື່ອມໂຍງ ເພື່ອຮ່ວມມື, ຮຽນຮູ້ເຊິ່ງກັນແລະກັນ, ສົ່ງເສີມກັນ ເພື່ອຊຸກຍູ້ການພັດທະນາໃນຄວາມສາມັກຄີ, ບັນລຸຄວາມກົມກຽວ.
ເພື່ອມີພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ການຮັບຮູ້ ແລະໝູນໃຊ້ພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ ເຂົ້າໃນການສ້າງສາພັດທະນາປະເທດ, ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການໃນການພັດທະນາປະເທດຢ່າງຍືນຍົງແລະທັນສະໄໝ ແມ່ນຕ້ອງຊາບຊຶມທັດສະນະຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ. ປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ຂຽນຢູ່ໃນນິພົນບັນທຶກໃນຄຸກ ວ່າ, “ເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດແລະຈຸດປະສົງຂອງຊີວິດ, ມະນຸດຈຶ່ງໄດ້ຄິດຄົ້ນແລະປະດິດພາສາ, ການຂຽນ, ຈະລິຍະທຳ, ກົດໝາຍ, ວິທະຍາສາດ, ສາດສະໜາ, ວັນນະຄະດີ, ສິລະປະ, ບັນດາເຄື່ອງມືສຳລັບການດຳລົງຊີວິດປະຈຳວັນກ່ຽວກັບການນຸ່ງຖື, ອາຫານ, ທີ່ຢູ່ອາໄສແລະວິທີການນຳໃຊ້. ຜົນຂອງການຄິດຄົ້ນແລະປະດິດສ້າງທັງໝົດນັ້ນ ແມ່ນວັດທະນະທຳ. ວັດທະນະທຳແມ່ນການສັງລວມຂອງທຸກແບບວິທີການດຳລົງຊີວິດ ລວມທັງການສະແດງອອກທັງໝົດຂອງມັນ ເຊິ່ງມະນຸດໄດ້ປະດິດສ້າງຂຶ້ນມາເພື່ອປັບໃຫ້ເຂົ້າກັບຄວາມຕ້ອງການຂອງຊີວິດ ແລະຄວາມຕ້ອງການຢູ່ລອດ”(1).
ຈາກທັດສຳນຶກກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳໃນຄວາມໝາຍກວ້າງແລະແຄບນັ້ນ, ປະທານໂຮ່ຈີມິນມີແຜນຈະສ້າງວັດທະນະທຳແຫ່ງຊາດດ້ວຍ 5 ຈຸດໃຫຍ່ດັ່ງນີ້:
1. ສ້າງຈິດຕະສາດ: ເປັນເອກະລາດແລະສ້າງຄວາມເຂັ້ມແຂງດ້ວຍຕົນເອງ.
2. ສ້າງສິນທຳ: ເສຍສະລະຕົນເອງ, ສ້າງປະໂຫຍດໃຫ້ແກ່ມວນຊົນ.
3. ສ້າງສັງຄົມ: ພາລະກິດທຸກຢ່າງກ່ຽວຂ້ອງກັບສະຫວັດດີການຂອງປະຊາຊົນໃນສັງຄົມ.
4. ສ້າງການເມືອງ: ສິດທິຂອງປະຊາຊົນ.
5. ສ້າງເສດຖະກິດ(2).
ແຜນນີ້ແມ່ນມີຄວາມສົມບູນຮອບດ້ານ, ກວມເອົາທຸກໆຂົງເຂດຂອງຊີວິດສັງຄົມ, ໃນນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າການກໍ່ສ້າງວັດທະນະທຳ ຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ເປັນພິເສດເຖິງສິນທຳ, ຖືປະຊາຊົນເປັນເຈົ້າພາບ ຮັບໃຊ້ຜົນປະໂຫຍດແລະສິດອຳນາດຂອງປະຊາຊົນ, ດັ່ງນັ້ນ ຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ເຖິງປະຊາທິປະໄຕ, ສິດທິຂອງປະຊາຊົນໃນລັດແຫ່ງອຳນາດທີ່ປະຊາຊົນເປັນເຈົ້າຂອງ. ການກໍ່ສ້າງວັດທະນະທຳຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ຄວາມສຳຄັນໃນການສຶກສາອົບຮົມປະຊາຊົນກ່ຽວກັບຄວາມຮັກຊາດ, ເອກະລາດ ແລະເພິ່ງຕົນເອງ. ການສ້າງເສດຖະກິດກໍ່ເພື່ອແນໃສ່ພັດທະນາ ແລະຮັບໃຊ້ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນ.
ສະນັ້ນ ພວກເຮົາຕ້ອງຮັບຮູ້ຄືແນວໃດກ່ຽວກັບພະລັງພາຍໃນ ຂອງວັດທະນະ ທຳ ເພື່ອຈະເປັນເຈົ້າການໃນການກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາ, ການໝູນໃຊ້ແລະເສີມຂະຫຍາຍມັນໃນຊີວິດປະຈຳວັນ, ເຮັດໃຫ້ວັດທະນະທຳກາຍເປັນກຳລັງໜູນທີ່ແທ້ຈິງໃນການສົ່ງເສີມການພັດທະນາປະເທດ, ສ້າງປະເທດຊາດໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ໂດຍສະເພາະຢ່າງຍິ່ງການປັບປຸງຄຸນສົມບັດສິນທຳ, ບູລະນະບຸກຄະລິກກະພາບ ຂອງຄົນຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນໃຫ້ສົມບຸນ.
ເວົ້າເຖິງວັດທະນະທຳແມ່ນເວົ້າເຖິງຄວາມເຂົ້າໃຈ (ຄວາມຮັບຮູ້ແລະການຮັບຮູ້ຕົນເອງ) ແລະການກະທຳ ຂອງມະນຸດໄປສູ່ສິ່ງຕັ້ງໜ້າ, ກ້າວໜ້າ ແລະສິ່ງທີ່ດີ ເພື່ອພັດທະນາມະນຸດຊາດ. ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງມີຄຳວ່າ “ປັນຍາເພື່ອປະຕິບັດ”, “ດຳເນີນການຫຼັງຈາກທິດສະດີ”. ຢູ່ນີ້, ໃນການເຄື່ອນໄຫວຂອງມະນຸດນັ້ນ, ກ.ມາກ ໄດ້ໝາຍເຖິງ ແນວຄວາມຄິດຊຸດໜຶ່ງ: “ການສະແດງອອກຕົນເອງ”, “ການເຜີຍອອກຕົນເອງ”, “ການພັດທະນາຕົນເອງ”, “ການຢືນຢັນຕົນເອງ” ໃນ “ຄວາມເປັນຢູ່ຂອງມະນຸດ”. ມັນແຕກຕ່າງໂດຍພື້ນຖານຈາກການຄົງຕົວຂອງສັບພະສິ່ງ, ເພາະວ່າມີພຽງແຕ່ເຈົ້າພາບມະນຸດເທົ່ານັ້ນ ທີ່ມີກິດຈະກຳການດຳລົງຊີວິດ ທີ່ມີລັກສະນະພື້ນຖານ ຂອງຄວາມຄິດສ້າງສັນ ແລະ ການປ່ຽນແປງໃໝ່, ປ່ຽນແປງໃໝ່ຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ.
ໃນຊຸມປີແຫ່ງການເລີ່ມຕົ້ນການປ່ຽນແປງໃໝ່ປະເທດ, ທ່ານນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ຟ້າມວັນດົ່ງ - ນັກວັດທະນະທຳທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ໄດ້ຂຽນບົດຄວາມໜຶ່ງກ່ຽວກັບສາຍພົວພັນລະຫວ່າງວັດທະນະທຳ ແລະການປ່ຽນແປງໃໝ່, ເນັ້ນໜັກວ່າ, ວັດທະນະທຳ ແມ່ນການປ່ຽນແປງໃໝ່ ແລະ ການປ່ຽນແປງໃໝ່ແມ່ນພາລະກິດແຫ່ງການສ້າງສັນ, ພັດທະນາວັດທະນະທຳ.
ວັດທະນະທຳຍາມໃດກໍ່ສະແດງທັດສະນະໜຶ່ງ ທີ່ມີຄວາມໝາຍມະນຸດຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ນັ້ນແມ່ນການຝຶກຝົນຫຼໍ່ຫຼອມຄຸນສົມບັດ, ຄຸນທຳ, ສັກສີຄວາມເປັນມະນຸດ ເພື່ອໃຫ້ດຳລົງຢູ່ຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ດີງາມ ແລະຢູ່ຢ່າງສວຍງາມ. ນັ້ນແມ່ນການຝຶກຝົນແລະການຝຶກຝົນດ້ວຍຕົນເອງໃຫ້ເປັນຄົນ, ກາຍເປັນຄົນ ເພື່ອໃຫ້ດຳລົງຢູ່ຢ່າງເປັນປະໂຫຍດແກ່ຕົວເອງແລະຊີວິດສັງຄົມ. “ເປັນມະນຸດ” ແລະ “ໃນຊີວິດ” ເພື່ອໃຫ້ມີ “ຄວາມສະໜິດສະໜົມກັບປະຊາຊົນ” ແລະ “ຈິດໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງ” ຄືກັບບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຮົາໃນອະດີດເຄີຍຄິດ ແລະ ເຖິງສະໄໝຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ, ເພິ່ນໄດ້ຍົກແນວຄິດ “ຄວາມສະໜິດສະໜົມກັບປະຊາຊົນ” ຂຶ້ນເປັນປະຊາທິປະໄຕ ແລະ “ຈິດໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງ” ແມ່ນຄວາມດຸໝັ່ນ, ປະຢັດ, ຊື່ສັດ, ທ່ຽງທຳ - ຄຸນທຳສີ່ປະການຂອງນັກປະຕິວັດ ເພື່ອປະຕິບັດຄຸນສົມບັດປະຕິວັດຕະຫຼອດຊີວິດ ແລະ ເພື່ອກຳຈັດ ລັດທິເອກະຊົນນິຍົມ.
ວັດທະນະທຳອີງບົນພື້ນຖານຂອງຄວາມຮຽນຮູ້, ຄວາມຮູ້ ຄວນເລີ່ມຕົ້ນຈາກ “ສັດຈະ”, ຮັບເອົາປັນຍາຄວາມຮູ້ (ບົດຮຽນແລະທິດສະດີ) ເພື່ອຮັບຮູ້ສັດຈະທຳ, ເຂົ້າເຖິງວິທະຍາສາດ. ແຕ່ສິ່ງສຳຄັນຫຼັກຂອງວັດທະນະທຳແມ່ນຢູ່ທີ່ຄຸນສົມບັດ ສິນທຳ, ຄຸນທຳ, ມະນຸດສະທຳ ດັ່ງນັ້ນ ສິນທຳແມ່ນຮາກເຫງົ້າຂອງບຸກຄະລິກກະພາບຂອງມະນຸດ ແລະ ສິນທຳມຸ່ງເນັ້ນໄປທີ່ “ຄວາມດີມີກຸສົນ”, ສິນທຳແມ່ນແກ່ນກາງ, ເປັນເຈົ້ານຳພາຂອງວັດທະນະທຳ. ເວົ້າເຖິງວັດທະນະທຳ, ກ່ອນອື່ນໝົດແລະພົ້ນເດັ່ນແມ່ນສິນທຳ, ແມ່ນວັດທະນະທຳສິນທຳ. ສັດຈະ ແລະ ກຸສົນ ພາໄປເຖິງຄວາມງາມ, ນັ້ນແມ່ນຄວາມງາມ, ແມ່ນສຸນທະລີຍະພາບ, ແມ່ນຄວາມງາມຂອງຊີວິດ ແລະ ຍົກມະນຸດທັງປັນຍາຄວາມຮູ້ແລະຈິດວິນຍານຂຶ້ນສູ່ລະດັບຂອງຄວາມງາມ. ບີເອລິນສະກີ, ນັກສຸນທະລີຍະສາດທີ່ມີຊື່ສຽງໃນລັດເຊຍ ເມື່ອຫຼາຍສະຕະວັດກ່ອນ ເຄີຍເວົ້າວ່າ “ຄວາມງາມແມ່ນຊີວິດ”. ໃນໂຄງສ້າງຂອງວັດທະນະທຳ, ໂດຍສະເພາະຢ່າງຍິ່ງວັດທະນະທຳຈິດໃຈ, ມີການປະສານສົມທົບຢ່າງກົມກຽວລະຫວ່າງຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມ, ນັ້ນແມ່ນຄຸນຄ່າພິເສດ, ມາດຕະຖານຂອງວິທະຍາສາດ - ສິນທຳ ແລະ ສິລະປະທີ່ປະກອບເປັນວັດທະນະທຳ. ກ.ມາກໄດ້ເວົ້າວ່າ ມະນຸດປະດິດສ້າງວັດທະນະທຳ, ປະດິດສ້າງປະຫວັດສາດ, ສ້າງ “ເປັນທຳມະຊາດທີ່ສອງ” ຂອງຕົນເອງ ຕາມກົດເກນແຫ່ງຄວາມງາມເໝືອນດັ່ງຜົນງານສິລະປະກຳຂອງຕົນ. ໃບໜ້າດ້ານຈິດວິນຍານຂອງແຕ່ລະປະເທດ ສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນເຖິງວັດທະນະທຳຂອງຊາດນັ້ນ. ພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳຢູ່ໃນລວງເລິກວັດທະນະທຳຂອງຊາດ, ຕາມປະເພນີອັນຍາວນານໃນປະຫວັດສາດ, ຫຼໍ່ລ້ຽງຈິດວິນຍານ ແລະ ບຳລຸງສ້າງບຸກຄະລິກກະພາບ ແລະ ກຽດສັກສີຂອງມະນຸດ.
ແນວຄວາມຄິດ “ພະລັງພາຍໃນ” ຂອງວັດທະນະທຳສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງກຳລັງແຮງພາຍໃນ, ເກີດມາຈາກພາຍໃນ, ຈາກປະຊາຊົນ, ປະເທດ, ຊາດແລະສັງຄົມ ເຊິ່ງໃນແຜ່ນດິນພື້ນທີ່ນັ້ນ, ວັດທະນະທໍາເກີດຂຶ້ນມາແລະພັດທະນາ. ພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳຖືກຮັບຮູ້ເຂົ້າໃຈຈາກບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳ, ບັນດາຜະລິດຕະພັນວັດທະນະທຳ, ຄວາມສາມາດໃນການຊັກຈູງ, ການກະທົບ ແລະການຊີ້ນຳຂອງວັດທະນະທຳຕໍ່ຜູ້ຄົນແລະສັງຄົມ, ຕໍ່ບຸກຄົນແລະຊຸມຊົນ, ຕາມລະບົບຄຸນຄ່າທົ່ວໄປຄື ຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມ. ແຕ່ລະປະເທດຊາດ, ໂດຍແລ້ວແຕ່ຄຸນລັກສະນະ, ຊີວິດການເປັນຢູ່, ຮີດຄອງປະເພນີຂອງຕົນ, ຜ່ານປະຫວັດສາດການປະດິດສ້າງວັດທະນະທຳເພື່ອປະກອບເປັນມູນເຊື່ອ ທີ່ຍືນຍົງຂອງປະເທດຊາດຕົນເອງ. ມູນເຊື້ອກໍ່ສ້າງແລະປ້ອງກັນປະເທດ, ມູນເຊື້ອອອກແຮງງານ, ມູນເຊື້ອຕໍ່ສູ້ປະຕິວັດ, ມູນເຊື້ອສິນທຳ…ໃນມູນເຊື້ອຂອງຊາດ, ບັນດາຜະລິດຕະພັນ ແລະ ຜົນສຳເລັດຂອງວັດທະນະທຳດ້ານວັດຖຸແລະຈິດໃຈຕົກຜະລຶກເປັນຄຸນຄ່າແລະລະບົບຄຸນຄ່າ. ໃນບັນດາຄຸນຄ່າດັ່ງກ່າວ, ຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມ ມີລັກສະນະສັງລວມເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດ, ຍັງມີການສະແດງອອກທີ່ອຸດົມສົມບູນ ແລະຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບທີ່ສຸດ ດ້ວຍຫຼາຍເອກະລັກ, ຈຸດພິເສດສະເພາະ ຂອງແຕ່ລະຊາດທີ່ເອີ້ນວ່າ ເອກະລັກວັດທະນະທຳປະຈຳຊາດ ຫຼືຊົນເຜົ່າ - ຊາດພັນ (ສຳລັບປະເທດທີ່ມີຫຼາຍຊົນເຜົ່າ, ຫຼາຍວັດທະນະທຳ, ຫຼາຍສາສະໜາ).
ສັງເຄາະບັນດາເອກະລັກຈຸດພິເສດສະເພາະທັງໝົດນັ້ນ ແລະກໍ່ແມ່ນບັນດາຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ຫຼວງຫຼາຍນັ້ນ ພວກເຮົາຍັງເຫັນລັກສະນະລວມແຜ່ຫຼາຍ, ຄວາມເປັນເອກະພາບທົ່ວໄປ ແລະຄວາມສົມບູນແບບ ຢູ່ໃນລະບົບມາດຕະເກນ ຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມ ທີ່ກ່າວມາຂ້າງເທິງ ແລະມັນປະກອບເປັນໂຄງສ້າງເນື້ອໃນ ກໍ່ຄືປະເພດຮູບແບບ ຂອງວັດທະນະທຳຂອງແຕ່ລະຄົນ, ແຕ່ລະຊາດ - ປະເທດ, ນັ້ນແມ່ນວິທະຍາສາດ - ສິນທຳ ແລະສິລະປະ. ດັ່ງນັ້ນ, ວັດທະນະທຳ, ຄືທີ່ໄດ້ກ່າວມາ, ທັງແມ່ນລະດັບຂອງຄົນໃນການພັດທະນາ, ທັງແມ່ນບັດປະຈຳຕົວ (ໜັງສືເດີນທາງ) ຂອງແຕ່ລະປະເທດໃນການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບໂລກ.
ເປັນເອກະພາບໃນຄວາມຫຼາກຫຼາຍ, ຄວາມຫຼາກຫຼາຍຂອງບັນດາສິ່ງທີ່ແຕກຕ່າງ, ຄຸນລັກສະນະສະແດງອອກທົ່ວໄປ ແລະຄວາມແຜ່ຫຼາຍທີ່ມີຊີວິດຊີວາ ຜ່ານລັກສະນະຕ່າງໆ - ສ້າງຄວາມອຸດົມສົມບູນແລະລັກສະນະສະເພາະຂອງແຕ່ລະພື້ນຖານວັດທະນະທຳປະຈຳຊາດ, ຢ່າງຈຳເປັນແນ່ນອນຕາມທຳມະຊາດເໝືອນດັ່ງຄວາມຕ້ອງການໜຶ່ງ, ຊາດມາສູ່ໂລກມະນຸດ ແລະ ໂລກມະນຸດມີຢູ່ໃນແຕ່ລະຊາດ. ມະນຸດແຕ່ລະຄົນບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງຕົວຂ້ອຍໃນອັດຕາ - ຕົນເອງເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງລວມເຖິງມະນຸດຊາດອີກດ້ວຍ ເຊິ່ງເປັນຕົວແທນລະດັບຈຸລະພາກ ຂອງໂລກມະຫາພາກ ທີ່ເຮົາດຳລົງຢູ່ ອາໄສ ແລະດຳເນີນຊີວິດ. ຜູ້ຄົນມີພາບສະທ້ອນຂອງໂລກ. ນີ້ແມ່ນບ່ອນທີ່ໃຫ້ເຫັນວ່າ, ວັດທະນະທຳບໍ່ພຽງແຕ່ມີລັກສະນະຊົນຊັ້ນ, ລັກສະນະຊາດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງມີລັກສະນະມະນຸດຊາດນຳອີກ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ວັດທະນະທຳຈິດໃຈ, ໂລກແຫ່ງຈິດວິນຍານຂອງມະນຸດແລະມະນຸດຊາດ. ພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳເປັນຮູບເປັນຮ່າງຢ່າງໝັ້ນໜຽວແລະພັດທະນາຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ໃນຕະຫຼອດຂະບວນການທີ່ມະນຸດແລະມະນຸດຊາດ ດຳເນີນການຜະລິດ - ການຮູ້ສຶກຮັບຮູ້ ແລະການຊົມໃຊ້ວັດທະນະທຳ, ການແລກປ່ຽນ - ຕິດຕໍ່ - ສົນທະນາ ລະຫວ່າງບັນດາພື້ນຖານວັດທະນະທຳ ເພື່ອວິວັດທະນາການແລະການພັດທະນາ.
ຈາກນີ້, ຈຳເປັນທີ່ຈະຖອດຖອນຂໍ້ສະຫຼຸບຕົ້ນຕໍບາງຂໍ້ດັ່ງນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ເວົ້າເຖິງວັດທະນະທຳແມ່ນເວົ້າເຖິງສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ, ດີ ແລະ ງາມ, ສິ່ງທີ່ສະແດງອອກເຖິງຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມນັ້ນ ເອີ້ນວ່າວັດທະນະທຳ. ສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ແມ່ນວັດທະນະທຳ, ຄວນຖືກກັ່ນຕອງ, ປັດເຂ່ຍອອກຈາກວັດທະນະທຳ. ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ແປກຕ່າງກັບວັດທະນະທຳ, ກົງກັນຂ້າມກັບວັດທະນະທຳ. ໃນການຮັບຮູ້ແລະໃນການກະທຳຕ້ອງຖືວ່ານັ້ນແມ່ນຝືນວັດທະນະທຳ. ຖ້າບໍ່ອະທິບາຍເລື່ອງນີ້ຢ່າງຈະແຈ້ງ, ຈະບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ຄຸນຄ່າທີ່ແທ້ຈິງຂອງວັດທະນະທຳໄດ້ ເຊິ່ງແມ່ນພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ ທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງຮັກສາ, ສົ່ງເສີມແລະນຳໃຊ້ຢ່າງສ້າງສັນ ໃນເງື່ອນໄຂແລະສະຖານະການປະຫວັດສາດສະເພາະ.
ທີສອງ, ຈາກທັດສະນະວັດທະນະທຳ, ນຳໃຊ້ລະບົບອ້າງອີງທາງຄຸນຄ່າຂອງມະນຸດ, ມະນຸດສະທຳ ແລະມະນຸດ, ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມ (ຄຸນຄ່າ), ດ້ວຍວິທະຍາສາດ - ສິນທຳ ແລະສິນລະປະ (ຮູບແບບໂຄງສ້າງ) ທີ່ຈຳແນກປະເພນີຈາກຄຸນຄ່າພື້ນເມືອງ. ຈາກກ້ອງສ່ອງທາງວັດທະນະທຳ ໂດຍໃຊ້ລະບົບອ້າງອີງຂອງມະນຸດ, ມະນຸດສະທຳແລະຄຸນຄ່າຂອງມະນຸດ, ທີ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງ - ຄວາມດີ - ຄວາມງາມ (ຄຸນຄ່າ) ດ້ວຍວິທະຍາສາດ - ສິນທຳ ແລະສິລະປະ (ຮູບແບບໂຄງສ້າງ) ເພື່ອຈຳແນກມູນເຊື້ອກັບບັນດາຄຸນຄ່າມູນເຊື້ອ. ທຸກໆປະເທດຊາດລ້ວນແຕ່ຈາກປະຫວັດສາດເພື່ອສ້າງມູນເຊື້ອ. ໃນມູນເຊື້ອກໍ່ມີສອງດ້ານ, ຕັ້ງໜ້າ ແລະ ຫຍໍ້ທໍ້. ບັນດາຄຸນຄ່າມູນເຊື້ອ ຈະເປັນຮູບເປັນຮ່າງ, ໄດ້ບັນທຶກໄວ້, ຢືນຢັນ ແລະສົ່ງເສີມໃນຄວາມເປັນຈິງ. ຄຸນຄ່າມູນເຊື້ອມີພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ ຕ້ອງໄດ້ຮັບການຫຼໍ່ລ້ຽງ ແລະ ເສີມຂະຫຍາຍໃນສະໄໝປະຈຸບັນ. ສົມທົບມູນເຊື້ອກັບຄວາມທັນສະໄໝ, ກຳລັງແຮງຂອງຊາດກັບກຳລັງແຮງຂອງຍຸກສະໄໝ ແມ່ນແບບວິທີ, ເສັ້ນທາງເພື່ອເຮັດໃຫ້ບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳມີພະລັງພາຍໃນ ແລະນຳເຂົ້າໃນການພັດທະນາ ປັບປຸງປະເທດໃຫ້ທັນສະໄໝ. ນີ້ກໍ່ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາສາຍພົວພັນໃຫຍ່ຂອງການປ່ຽນແປງໃໝ່ເພື່ອພັດທະນາຢູ່ຫວຽດນາມ (3).
ທີສາມ, ການເຊື່ອມໂຍງສາກົນທາງດ້ານວັດທະນະທຳຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີຄວາມກ້າຫານດ້ານວັດທະນະທຳທີ່ເຂັ້ມແຂງ. ຖ້າບໍ່ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງ ກໍ່ຈະຕົກຢູ່ໃນສະຖານະການສູນເສຍມູນເຊື້ອ, ຄຸນຄ່າມູນເຊື້ອຂອງຕົນເອງ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນເອກະລັກທາງວັດທະນະທຳຂອງປະເທດຊາດຂອງຕົນເອງ. ການສູນເສຍວັດທະນະ ທຳແມ່ນການສູນເສຍທຸກຢ່າງ. ມັນເປັນການເຕືອນກ່ຽວກັບສິ່ງທ້າທາຍ ແລະຄວາມສ່ຽງທີ່ຕ້ອງໄດ້ແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າສະເໝີ ໃນການປ່ຽນແປງໃໝ່, ການເຊື່ອມໂຍງ ແລະການພັດທະນາ.
ພະລັງພາຍໃນ ມີຄວາມເຂັ້ມແຂງແລະຍືນຍົງ, ໃນການເຊື່ອມໂຍງຈຶ່ງສາມາດຮັບເອົາພະລັງພາຍນອກ ໄດ້ຢ່າງມີການຄັດເລືອກ, ເພື່ອໃຫ້ພະລັງພາຍນອກຊຶມເຂົ້າໃນປະເທດ ໃນທິດທາງທີ່ຕັ້ງໜ້າແລະພັດທະນາ, ບໍ່ແມ່ນມາຄອບງຳ ເຮັດໃຫ້ພະລັງພາຍໃນອ່ອນແອລົງ. ຢູ່ນີ້, ຈາກທັດສະນະແລະວິທີການ, ຈຳເປັນຕ້ອງຈັດການແກ້ໄຂຢ່າງຖືກຕ້ອງ ກັບຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງມູນເຊື້ອແລະຄວາມທັນສະ ໄໝ, ລະຫວ່າງຄວາມໝັ້ນຄົງແລະການປ່ຽນແປງໃໝ່, ລະຫວ່າງປະເທດຊາດກັບສາກົນແລະທົ່ວໂລກ. ການຈັດການແກ້ໄຂສາຍພົວພັນນີ້, ໂດຍສະເພາະໃນສະໄໝທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຜັນຜວນແລະປ່ຽນແປງປະຈຸບັນ ເພື່ອຊອກຫາວິທີແກ້ໄຂທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບການພັດທະນາແລະການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ. ບົນຈິດໃຈຄວາມອະນຸໂລມຜ່ອນຜັນທາງວັດທະນະທຳ ເປັນເຈົ້າການໃນການເຊື່ອມໂຍງ, ຂຸດຄົ້ນພະລັງພາຍນອກຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພະລັງພາຍໃນຂອງຊາດຕົນເຂັ້ມແຂງ, ເລິກເຊິ່ງ, ອຸດົມສົມບູນ ແລະ ດີກວ່າເກົ່າ.
ດ້ານອື່ນ, ນຳເອົາພະລັງພາຍໃນຂອງຊາດຕົນປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການພັດທະນາພະລັງພານໃນຂອງຊາດອື່ນ. ການສົ່ງເສີມແລະຖ່າຍທອດວັດທະນະທຳ ຂອງຊາດ ເຂົ້າໃນຊີວິດວັດທະນະທຳໂລກ ແມ່ນຄວາມພະຍາຍາມສ້າງສັນ ແລະກ້າຫານຂອງຊາດ ໃນການເຊື່ອມໂຍງສາກົນ ເພື່ອສັນຕິພາບ, ການຮ່ວມມື, ມິດຕະພາບ ແລະການພັດທະນາ. ດັ່ງນັ້ນ, ເຊີດຊູນ້ຳໃຈເອກະລາດ ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ແຕ່ບໍ່ຮັກສາເດີມ, ສະຫງັກຊັກຊ້າ ບໍ່ຄຳພີນິຍົມ; ຕ້ອງໄວຕໍ່ສິ່ງໃໝ່, ພ້ອມທີ່ຈະປ່ຽນແປງໃໝ່, ປ່ຽນໃໝ່ຕົນເອງເພື່ອການພັດທະນາ ແຕ່ບໍ່ສູນເສຍຕົວເອງໂດຍຈຸດອ່ອນ, ຂໍ້ບົກຜ່ອງທີ່ສ້າງຂຶ້ນໂດຍຕົນເອງ, ຂາດໂອກາດ, ໂອກາດແລະຕົວຕັ້ງຕົວຕີ, ຕົກໃນທ່າຮັບ ໃນສິ່ງທ້າທາຍ ແລະຄວາມອັນຕະລາຍໃນການພັດທະນາ. ມີວິໄສທັດ “ອ້ອມຂອບຟ້າ” ເພື່ອປະຕິບັດຢ່າງສ້າງສັນ, ສອດຄ່ອງກັບສະພາບການ, ການເວລາ, ເພື່ອພັດທະນາຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນແລະສົດໃສໃນປະຈຸບັນ, ພັດທະນາຢ່າງຍືນຍົງແລະທັນສະໄໝໃນອະນາຄົດ. ຄວາມຮຽກຮ້ອງດັ່ງກ່າວຖືກວາງອອກມາ ຕໍ່ທົ່ວປະເທດ ແລະ ຕໍ່ຜູ້ນຳ, ຜູ້ຄຸ້ມຄອງ, ບໍລິຫານແຕ່ລະຄົນ ຂອງປະເທດ. ການພັດທະນາສັງຄົມຍິ່ງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຄົນຊັ້ນສູງທີ່ນຳພາການພັດທະນາ ຕ້ອງຕອບສະໜອງຢ່າງທັນການ ຕັ້ງແຕ່ສະຕິປັນຍາ, ຄວາມສາມາດ, ສິນທຳ, ບຸກຄະລິກກະພາບ ໄປຈົນເຖິງວິທີການແລະແບບແຜນ, ທັງໃນດ້ານການເມືອງພາຍໃນແລະການທູດ.
ສັງເກດຈາກຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການນີ້, ປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ໃຫ້ຄຳຊີ້ນຳທີ່ ລ້ຳຄ່າຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບອຸດົມການ, ສິນທຳແລະແບບແຜນໃຫ້ພວກເຮົາ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນເອກະລັກແລະຄວາມກ້າຫານຂອງໂຮ່ຈີມິນກ່ຽວກັບການ “ເອົາຫຼັກການເປັນພື້ນເພື່ອໝູນໃຊ້ຢ່າງໄຫວພີບ” ເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາຮ່ຳຮຽນແລະປະຕິບັດຕາມ, ເພື່ອໝູນໃຊ້ແລະພັດທະນາປະເທດ - ຜູ້ຄົນ - ຊາດຫວຽດນາມ, ປະຕິບັດຄວາມມຸ່ງຫວັງ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ.
ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນແນວທາງທີ່ແທ້ຈິງໃນລະດັບຍຸດທະສາດ, ໃນດ້ານປັດຊະຍາຂອງຊີວິດ, ໃນທິດສະດີການພັດທະນາຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ. ທັງໝົດລວມສູນໃນພູມປັນຍາຂອງໂຮ່ຈີມິນກ່ຽວກັບຜູ້ຄົນແລະວັດທະນະທຳ. ການຊາບຊຶມແລະຜັນຂະຫຍາຍແນວຄິດ ມໍລະດົກໂຮ່ຈີມິນ ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນທີ່ສຸດໃນການປະຕິບັດ, ນັ້ນແມ່ນວິທີທີ່ແທດຈິງທີ່ສຸດໃນເວລານີ້ ເພື່ອ “ວັດທະນະທຳສ່ອງທາງໃຫ້ປະຊາຊົນທັງຊາດ”, ໄປສູ່ “ສັງຄົມສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມທີ່ມີວັດທະນະທຳສູງ”, “ຊາດຫວຽດນາມກາຍເປັນຊາດທີ່ສະຫຼາດ”, “ມີກຳລັງພຽງພໍທີ່ຈະຄຽງບ່າຄຽງໄຫຼ່ກັບບັນດາປະເທດມະຫາອຳນາດໃນຫ້າທະວີບ”. ຢາກໄດ້ຄືແນວນັ້ນ, ຍາມໃດກໍ່ຕ້ອງຈື່ຈຳແລະປະຕິບັດຢ່າງສະຫຼາດ, ຄ່ອງແຄ່ວປະດິດສ້າງ, ສຸດອົກສຸດໃຈຕາມຄຳຊີ້ນຳຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນໃນການຮ່ຳຮຽນແລະການປະຕິບັດ, ສຸມໃສ່ຫ້າຂໍ້ໃຫຍ່ ຕໍ່ໄປນີ້:
- “ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດສິບປີໃຫ້ປູກຕົ້ນໄມ້, ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຮ້ອຍປີໃຫ້ປູກສ້າງຄົນ”. ປະຕິບັດລະບົບການສຶກສາ ທີ່ມີປະຊາທິປະໄຕ, ວິທະຍາສາດ ແລະມະນຸດອາລະຍະທຳ, ເຮັດໃຫ້ຄວາມສາມາດທັງໝົດທີ່ມີຢູ່ໃນນັກຮຽນແຕ່ລະຄົນ ລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບການພັດທະນາດີທີ່ສຸດ.
- ການກໍ່ສ້າງສັງຄົມທີ່ອອກແຮງງານ ແລະຮຽນຮູ້, ປະຊາທິປະໄຕ - ສາມັກຄີ ແລະເຫັນດີເຫັນພ້ອມກັນ, ມຸ່ງໄປສູ່ເປົ້າໝາຍຄຸນຄ່າ ເອກະລາດ - ເສລີພາບ - ຄວາມຜາສຸກ, ປະເທດຫວຽດນາມສັນຕິພາບ, ເອກະພາບ, ເອກະລາດ, ປະຊາທິປະໄຕ ແລະຮັ່ງມີເຂັ້ມແຂງ, ປະກອບສ່ວນທີ່ສົມກຽດເຂົ້າໃນພາລະກິດການປະຕິວັດໂລກ.
- ພັດທະນາເສດຖະກິດ, ສ້າງວັດທະນະທຳແລະຜູ້ຄົນ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ເສດຖະກິດແລະການເມືອງຢ່າງຄົບຊຸດ, ກຸນແຈສຳຄັນແມ່ນການກໍ່ສ້າງແລະປັບປຸງພັກ, ເຮັດໃຫ້ພັກສະອາດປອດໃສ ໝັ້ນຄົງເຂັ້ມແຂງຢ່າງແທ້ຈິງ, ມີຄຸນສົມບັດສິນທຳ ເປັນອາລະຍະທຳ, ສົມຄວນທີ່ຈະເປັນຜູ້ນຳ, ຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ສັດຊື່ຂອງປະຊາຊົນ.
- ສຶກສາອົບຮົມນໍ້າໃຈຮັກຊາດ ແລະຈິດໃຈຊາດ ໃຫ້ທົ່ວປວງຊົນ, ສ້າງສາປະເທດຕິດແໜ້ນກັບການປ້ອງກັນປະເທດຊາດ.
- ຫວຽດນາມເປັນເພື່ອນມິດຂອງທຸກປະເທດ, ມິດຕະພາບ, ການຮ່ວມມື, ເພີ່ມເພື່ອນຫຼາຍຂຶ້ນ, ຫຼຸດຜ່ອນສັດຕູໃຫ້ໜ້ອຍລົງ, ສ້າງສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງສັນຕິພາບ, ສະຖຽນລະພາບ ແລະການພັດທະນາແບບຍືນຍົງ ໃນປະເທດຫວຽດນາມ.
ນີ້ກໍ່ແມ່ນເນື້ອໃນແລະວິທີການໃນການເພີ່ມກຳລັງແຮງພາຍໃນ ຂອງຊາດໂດຍພະລັງພາຍໃນ ຂອງວັດທະນະທຳ, ສົມທົບກັບພະລັງພາຍນອກເສີມເຂົ້າມາ ໂດຍຜ່ານການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ.
ການປັບປຸງສ້າງຄຸນສົມບັດສິນທຳແລະປະເທດຊາດໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ
ຈາກພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ
- ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນຕ້ອງເຂົ້າໃຈແຈ້ງ ກ່ຽວກັບຄວາມເສື່ອມໂຊມຂອງສິນທຳ ທາງສັງຄົມ, ລວມທັງຄວາມເສື່ອມໂຊມທາງດ້ານການເມືອງ, ແນວຄິດ, ຄຸນສົມບັດ, ແບບແຜນດຳລົງຊີວິດຂອງພະນັກງານ, ສະມາຊິດພັກແລະປະຊາຊົນຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ບໍ່ໜ້ອຍ ເຮັດໃຫ້ຄວາມເຂັ້ມແຂງຂອງຊາດຫຼຸດລົງ. ສະຖານະການນີ້ໃນຂະບວນການພັດທະນາເສດຖະກິດຕະຫຼາດໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບທາງລົບ, ບວກກັບຈຸດອ່ອນ ຂໍ້ບົກພ່ອງຂອງການຄຸ້ມຄອງສັງຄົມ, ຜົນທີ່ຕາມມາໃນການເຊື່ອມໂຍງ... ກໍ່ໃຫ້ເກີດການຕໍ່ຕ້ານການພັດທະນາ ແລະກໍ່ແມ່ນການຕໍ່ຕ້ານວັດທະນະທຳ ເຊິ່ງພວກເຮົາຕ້ອງພະຍາຍາມແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າ.
ການປັບປຸງສ້າງຄຸນສົມບັດສິນທຳແລະປະເທດຊາດໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ຕ້ອງໃຊ້ກຳລັງແຮງສັງລວມເພື່ອສ້າງພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ ແລະ ໃຊ້ພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳເພື່ອແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າຄວາມເສື່ອມໂຊມ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາທີ່ສົດໃສຂອງຜູ້ຄົນແລະສັງຄົມ, ຈາກນັ້ນຈຶ່ງສາມາດປັບປຸງສ້າງຄຸນສົມບັດສິນທຳແລະປະເທດຊາດໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໄດ້.
- ການປັບປຸງຟື້ນຟູບໍ່ພຽງແຕ່ແມ່ນຄວາມພະຍາຍາມໃນການແກ້ໄຂຈຸດອ່ອນ, ຄວາມເສື່ອມໂຊມເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງແມ່ນການຊຸກຍູ້ຄວາມດີ, ຄວາມຕັ້ງໜ້າ ໃນການພັດທະນາທຶນແມ່ນພື້ນຖານ, ຕົ້ນຕໍ່ ໃນຊີວິດສັງຄົມ, ໃນຜູ້ຄົນແລະຊຸມຊົນບັນດາເຜົ່າຫວຽດນາມ ເປັນເໝືອນແຫຼ່ງພະລັງງານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ເຊິ່ງຕ້ອງໄດ້ຮັບການບຳລຸງລ້ຽງແລະເສີມຂະຫຍາຍ.
ຕາມທັດສະນະພຶດຕິກຳຕົວຈິງ, ນັ້ນແມ່ນການປະສານສົມທົບລະຫວ່າງການກໍ່ສ້າງແລະການຕໍ່ຕ້ານ ທີ່ກ່າວມາໃນບົດນິພົນຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ ທີ່ມີຫົວຂໍ້ວ່າ: ຍົກສູງຄຸນສົມບັດປະຕິວັດ, ລຶບລ້າງລັດທິເອກະຊົນ, ທີ່ໄດ້ຂຽນເນື່ອງໃນໂອກາດພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມມີອາຍຸ 39 ປີ, ວັນທີ 3 ກຸມພາ 1969, ປີສຸດທ້າຍທີ່ປະທານໂຮ່ຈີມິນຍັງມີຊີວິດຢູ່ກັບຊາວຫວຽດນາມ. ຄຳພິໄນກຳ ເກືອບ 1.000 ຄຳ ທີ່ປະທານໂຮ່ຈີມິນສ້າງໄວ້ໃຫ້ກັບທົ່ວປວງຊົນ ທົ່ວພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ພ້ອມດ້ວຍແນວຄິດ ແລະມໍລະດົກທັງໝົດຂອງເພິ່ນ; ຄວາມຄິດ, ຄຸນສົມບັດສິນທຳແລະແບບແຜນທັງໝົດນັ້ນຂອງເພິ່ນແມ່ນສົມບັດອັນລ້ຳຄ່າ ເຊິ່ງເພິ່ນໄດ້ສ້າງໄວ້ໃຫ້ກັບຊາວຫວຽດນາມທຸກໆລຸ້ນຄົນ, ດຽວນີ້ພວກເຮົາຕ້ອງປະຕິບັດແລະເສີມຂະຫຍາຍ.
ພວກເຮົາພົບເຫັນໃນຄຳແນະນຳຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນກ່ຽວກັບບັນດາທິດທາງໃຫຍ່, ໃນລະດັບຍຸດທະສາດແລະບັນດາວິທີການປະຕິບັດຕົວຈິງ ທີ່ເປັນເໝືອນບັນດາວິທີແກ້ໄຂ, ບັນດາແຜນການແລະໂຄງການປະຕິບັດງານ ເພື່ອນຳໃຊ້ພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ ໃນການປັບປຸງສ້າງຄຸນສົມບັດສິນທຳແລະປະເທດຊາດຫວຽດນາມໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ໃນສະໄໝປະຈຸບັນ.
- ເພື່ອປະຕິບັດຄຳສັ່ງສອນຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ, ບໍ່ມີຫຍັງດີໄປກວ່າການປະຕິບັດຕາມແນວທາງປະຕິບັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ 5 ປະການທີ່ເພິ່ນໄດ້ເປັນແບບຢ່າງມາຕະຫຼອດຊີວິດ. ນັ້ນແມ່ນ: 1- ປະຕິບັດທິດສະດີໃນພຶດຕິກຳ, ລວມທິດສະດີກັບພຶດຕິກຳເປັນເອກະພາບ 2- ປະຕິບັດປະຊາທິປະໄຕ, 3- ປະຕິບັດການຂົນຂວາຍປະຊາຊົນ, 4- ປະຕິບັດຄວາມສາມັກຄີແລະມະຫາສາມັກຄີ, 5- ປະຕິບັດຄຸນສົມບັດ ດຸໝັ່ນ ປະຢັດ, ຊື່ສັດ ທ່ຽງທຳ, ເຫັນແກ່ສ່ວນລວມບໍ່ເຫັນແກ່ສ່ວນຕົວ.
ແນວປະຕິບັດ 5 ປະການທີ່ໂດດເດັ່ນນັ້ນ ສະແດງໃນສົມບັດລະດັບຊາດ 5 ຢ່າງ ພ້ອມນັ້ນກໍ່ເປັນ ວິທີແກ້ລະດັບຊາດ ຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ ແມ່ນບ່ອນອີງພື້ນຖານແລະໜັກແໜ້ນທີ່ສຸດ ທີ່ຊ່ວຍໃຫ້ຫວຽດນາມກໍ່ສ້າງວັດທະນະທຳແລະຜູ້ຄົນ ເພື່ອສ້າງແລະເສີມຂະຫຍາຍພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ, ນັ້ນກໍ່ແມ່ນບັນດາແຫຼ່ງພະລັງ ເພື່ອປັບປຸງສ້າງຄຸນສົມບັດສິນທຳແລະປະເທດຊາດຂອງພວກເຮົາ ໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງໃນປະຈຸບັນ ກໍ່ຄືໃນອະນາຄົດອັນຍາວນານ ໃນເສັ້ມທາງການພັດທະນາ: ເອກະລາດແຫ່ງຊາດຕິດແໜ້ນກັບລັດທິສັງຄົມນິຍົມ.
- ພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳເກີດຂຶ້ນໃນວັດທະນະທຳແຕ່ລະປະເພດ ແລະລວມກັນໃນລະບົບຄຸນຄ່າພິເສດຂອງວັດທະນະທຳແຫ່ງຊາດ, ຂອງຜູ້ຄົນຫວຽດນາມ ແລະປະເທດຫວຽດນາມໃນຍຸກໂຮ່ຈີມິນ. ເພິ່ນໄດ້ວາງແຜນ, ໂຄງການປະຕິບັດງານນີ້ຕັ້ງແຕ່ຂຽນປຶ້ມບັນທຶກໃນຄຸກ - ກະວີນິພົນໃນຄຸກ ແຕ່ຈິດວິນຍານ,ເຈດຈຳນົງແລະມານະຈິດທີ່ຢູ່ນອກເໜືອຈາກຄຸກ, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງວິໄສທັດ, ຄວາມກ້າຫານ, ຄວາມພິເສດທາງປັນຍາແລະສິນທຳ, ລວມເຂົ້າເປັນວັດທະນະທຳ ໂຮຈິມິນ. ເພື່ອປັບປຸງສ້າງຄຸນສົມບັດສິນທຳແລະປະເທດຊາດໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ, ພວກເຮົາຈະໝູນໃຊ້ວັດທະນະທຳໂຮຈິມິນ, ແສງປະກາຍຂອງວັດທະນະທຳ ຫວຽດນາມ ນຳເອົາພະລັງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳ ເຂົ້າໃນພາລະກິດການປ່ຽນແປງໃໝ່, ພັດທະນາແລະເຊື່ອມໂຍງໃນປະຈຸບັນ. ຄວນເອົາໃຈໃສ່ບາງປະການດັ່ງນີ້:
+ ກ່ອນອື່ນໝົດສຸມໃສ່ການກໍ່ສ້າງ, ປັບປຸງພັກ ເພາະວ່າພັກນຳພາປະເທດ, ນຳພາພາລະກິດການກໍ່ສ້າງວັດທະນະທຳແລະຜູ້ຄົນຫວຽດນາມ. ປະຈຸບັນນີ້, ເມື່ອພັກກຳອຳນາດ, ນຳພາລັດແລະສັງຄົມ, ນຳພາພາລະກິດການປ່ຽນແປງໃໝ່, ພັດທະນາເສດຖະກິດ - ວັດທະນະທຳ, ພະລັງພາຍຂອງວັດທະນະທຳແຫ່ງຊາດຈະເປັນແນວໃດນັ້ນ ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບຄວາມເຂັ້ມແຂງພາຍໃນຂອງວັດທະນະທຳພັກ, “ພັກແມ່ນສິນທຳ, ແມ່ນອາລະຍະທຳ”.
+ ເອົາໃຈໃສ່ເບິ່ງແຍງດູແລຊີວິດທາງດ້ານວັດຖຸແລະຈິດໃຈຂອງປະຊາຊົນ, ຊຸມຊົນແລະປະເທດຊາດຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ເພາະວ່າ ຕ້ອງເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນແຕ່ລະຄົນມີຊີວິການເປັນຢູ່ທີ່ພຽງພໍກວ່າ, ຄຸນນະພາບຊີວິດທີ່ດີກວ່າ, ມີສິ່ງຊຸກຍູ້ ແລະຄວາມເຊື່ອໝັ້ນ ໃນການກໍ່ສ້າງປະເທດແລະພັດທະນາວັດທະນະທຳ. ນັ້ນແມ່ນການເບິ່ງແຍງດູແລຜູ້ປະດິດສ້າງວັດທະນະທຳ ນັ້ນເອງ. ໃນພິໄນກຳ, ປະທານໂຮ່ຈີມິນເວົ້າແຈ້ງວ່າ, ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນເວົ້າກ່ຽວກັບພັກ ແລະ ວຽກງານທຳອິດແມ່ນກ່ຽວກັບມະນຸດ.
+ ການສຶກສາອົບຮົມແລະສົ່ງເສີມຄົນຮຸ່ນໜຸ່ມ ເຊິ່ງເປັນກະດູກສັນຫຼັງຂອງອະນາຄົດ ເພື່ອໃຫ້ເຂົາເລີ່ມຕົ້ນທຸລະກິດສ້າງສັນ, ດຳລົງຊີວິດດ້ວຍອຸດົມຄະຕິ, ມີສິນທຳ, ມີມານະຈິດ, ມີຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະນຳປະເທດໄປສູ່ການພັດທະນາ, ສີວິໄລ ແລະ ທັນສະໄໝ.
+ ສ້າງຊີວິດສັງຄົມແລະສະພາບແວດລ້ອມທາງສັງຄົມທີ່ສົດໃສ, ສາມາດກີດກັ້ນແລະຍູ້ຖອຍຄວາມທຸຈະລິດ ຄວາມເສື່ອມໂຊມທາງວັດທະນະທຳ ບົນບັນດາເສົາຫຼັກ: ປະຊາທິປະໄຕ, ສະເໝີພາບ, ຍຸດຕິທຳ, ເສລີພາບ, ປະດິດສ້າງ. ສຶກສາອົບຮົມກ່ຽວກັບ ຄວາມຮັກ - ລະບຽບວິໄນ - ຄວາມຮັບຜິດຊອບ - ຄວາມພາກພູມໃຈໃນຕົນເອງ, ຄວາມໝັ້ນໃຈໃນຕົນເອງ, ຄວາມບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ, ຄວາມເຫັນອົກເຫັນໃຈ, ຄວາມອະນຸໂລມ ໃຫ້ແກ່ຊາວຫວຽດນາມຕັ້ງແຕ່ຄອບຄົວ, ໂຮງຮຽນ ຈົນເຖິງສັງຄົມ.
+ ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນພິເສດຕໍ່ ຄຸນນະທຳ ແລະ ຄວາມສາມາດ, ຜູ້ນຳ, ຜູ້ກຳອຳນາດການປົກຄອງຕ້ອງມີຄຸນນະທຳແທ້ຈິງ, ມີຄວາມສາມາດແທ້ຈິງ. ເປັນແບບຢ່າງ, ຮຽນຕາມແບບຢ່າງ ແລະ ການເປັນແບບຢ່າງທີ່ໃສແຈ້ງໃຫ້ຊຸມຊົນສັງຄົມ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຈຳເປັນທີ່ຕ້ອງເຮັດໃນປັດຈຸບັນ ເພື່ອປັບປຸງສ້າງຄຸນສົມບັດສິນທຳແລະປະເທດຊາດຂອງພວກເຮົາໃຫ້ຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ຕາມວິໄສທັດວັດທະນະທຳ ແລະ ວັດທະນະທຳ ໂຮ່ຈີມິນ./.
----------------------------------
(1), (2) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ສພຈ. ການເມືອງແຫ່ງຊາດ ສື້ເຖິດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2011, ເຫຼັ້ມ 3, ໜ້າ 458.
(3) ເບິ່ງ: ລາຍງານສະຫຼຸບບາງບັນຫາກ່ຽວກັບທິດສະດີ ແລະ ພຶດຕິກຳຜ່ານ 30 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່ (1986 - 2016) ຢູ່ປະເທດເຮົາ, ສພຈ. ການເມືອງແຫ່ງຊາດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2011, 2015; ໂຄງການການເມືອງກໍ່ສ້າງປະເທດຊາດໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ລັດທິສັງຄົມນິຍົມປີ 1991 (ສະບັບເພີ່ມເຕີມແລະພັດທະນາປີ 2011); ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XII, ຫ້ອງການສູນກາງພັກ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2016.
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດສະບັບທີ 950 (ເດືອນກັນຍາ 2020)
