ປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບທິດທາງຍຸດທະສາດ ຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ໄລຍະ 2021 - 2030
ການຝຶກອົບຮົມອາຊີບແມ່ນໜຶ່ງໃນຫຼາຍນະໂຍບາຍ ຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການ ຍົກສູງຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງປະຊາຊົນ ເທື່ອລະກ້າວ (ພາບ: trungtamdaotaonghe.vn)
ວກ. ອອນໄລ - ໄລຍະ 2021 - 2030 ແມ່ນໄລຍະທີ່ມີລັກສະນະບຸກທະລຸກ່ຽວກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມຂອງປະເທດ ຕາມທິດການເຕີບໂຕປະດິດສ້າງ ແລະ ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ຍຸດທະສາດຄວາມປອດໄພສັງຄົມຕ້ອງການໄດ້ກໍ່ສ້າງຕາມວິທີເຂົ້າເຖິງໃໝ່.
ບາງວິທີເຂົ້າເຖິງການກໍ່ສ້າງຍຸດທະສາດຄວາມປອດໄພສັງຄົມ
ທີໜຶ່ງ, ປະຊາຊົນທຸກຄົນມີສິດໄດ້ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມຢ່າງແທ້ຈິງ.
ທາງດ້ານສິດທິມະນຸດ, ສິດໄດ້ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາສິດທິອັນພື້ນຖານຂອງມະນຸດ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການຍືນຍົງຄົງຕົວ ແລະ ພັດທະນາຄືແບບທຳມະຊາດ. ດັ່ງນັ້ນ, ລັດຖະທຳມະນຸນປີ 2013 ທີ່ໄດ້ກຳນົດໄວ້ວ່າ “ພົນລະເມືອງມີສິດໄດ້ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ” (ມາດຕາທີ 34) ແມ່ນຄວາມຈຳເປັນພາວະວິໄສ, ທັງເປັນເປົ້າໝາຍແຫ່ງການພັດທະນາຂອງປະເທດ, ທັງເໝາະສົມກັບທ່າອຽງກ້າວໜ້າຂອງໂລກ.
ວິທີເຂົ້າເຖິງທີ່ອີງໃສ່ສິດໄດ້ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມຂອງປະຊາຊົນແມ່ນວິທີເຂົ້າເຖິງໃໝ່ໃນໂລກປະຈຸບັນ ແລະ ໄດ້ຮັບການໝູນໃຊ້ໃນຫຼາຍປະເທດ. ວິທີນີ້ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັບວິທີການດັ້ງເດີມຢູ່ທີ່ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງເປົ້າໝາຍທາງດ້ານຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມຂອງປະຊາຊົນເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເອົາໃຈໃສ່ເຖິງລຳດັບການດຳເນີນ, ວິທີການຄັດເລືອກເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍເຫຼ່ານັ້ນ ແລະ ໄດ້ພິຈາລະນາຕາມໂຄງປະກອບລະບົບຂອງຄວາມປອດໄພສັງຄົມ.
ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ, ວິທີເຂົ້າເຖິງນີ້ໃຊ້ມາດຕະຖານສິດໄດ້ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມຂອງມະນຸດເປັນພື້ນຖານເພື່ອກຳນົດຜົນສຳເລັດຕາມຄວາມຄາດຫວັງ ແລະ ນຳເອົາບັນດາຫຼັກການເປັນເງື່ອນໄຂ ເປັນຂອບສຳລັບຂະບວນການກະທຳເພື່ອສົ່ງເສີມຜົນໄດ້ຮັບແມ່ນການປົກປ້ອງມະນຸດ.
ວິທີເຂົ້າເຖິງກ່ຽວກັບສິດໄດ້ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ມີຄວາມແຕກຕ່າງກັບວິທີເຂົ້າເຖິງທີ່ແນໃສ່ “ຜູ້ທຸກຍາກ”. ບັນດາໂຄງການຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ໄດ້ກໍ່ສ້າງບົນພື້ນຖານປະຊາຊົນແມ່ນ “ພົນລະເມືອງ” ແຕ່ບໍ່ແມ່ນບົນພື້ນຖານລະດັບຄວາມທຸກຍາກ. ບັນດາໂຄງການມອບສິດທີ່ມີລະດັບປົກຫຸ້ມສູງກວ່າ, ສ່ວນຫຼາຍແມ່ນທົ່ວປວງຊົນ. ກົງກັນຂ້າມ, ບັນດາໂຄງການກ່ຽວກັບການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກມັກຈະມີອັດຕາການລະເວັ້ນຜູ້ໄດ້ຮັບສູງ. ດັ່ງນັ້ນ, ບັນດາປະເທດທີ່ກຳລັງພັດທະນາ, ໃນນັ້ນມີຫວຽດນາມ ຕ້ອງຫັນການໝູນໃຊ້ວິທີເຂົ້າເຖິງຈາກການແກ້ໄຂຄວາມທຸກຍາກມາເປັນວິທີເຂົ້າເຖິງຕາມສິດໄດ້ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ.
ທີສອງ, ລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມເຂົ້າເຖິງຕາມມາດຕະຖານສາກົນ ແລະ ສອດຄ່ອງກັບທ່າອຽງທົ່ວໄປຂອງບັນດາປະເທດໃນໂລກ.
ຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ເຂົ້າເຖິງຕາມສິດທິໃນການສ້າງມາດຕະຖານແລະຂໍ້ກຳນົດໃນອະນຸສັນຍາສາກົນຫຼາຍສະບັບຂອງສະຫະປະຊາຊາດ, ອະນຸສັນຍາຂອງອົງການແຮງງານສາກົນ, ໄດຍສະເພາະແມ່ນອະນຸສັນຍາໝາຍເລກ 102 (ປີ 1952) ຂອງອົງການແຮງງານສາກົນ “ວ່າດ້ວຍເກນກຳນົດຂັ້ນຕ່ຳກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພສັງຄົມ”. ມາດຕາ 22 ໃນ “ຖະແຫຼງການໂລກກ່ຽວກັບສິດທິມະນຸດ” (ປີ 1948) ຂອງສະຫະປະຊາຊາດລະບຸ: ແຕ່ລະຄົນ, ດ້ວຍຖານະເປັນສະມາຊິກຂອງສັງຄົມ, ລ້ວນແຕ່ມີສິດໄດ້ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ແລະ ສິດນີ້ຕ້ອງໄດ້ຫັນເປັນຄວາມຈິງໂດຍຜ່ານຄວາມມານະພະຍາຍາມແຫ່ງຊາດ ແລະ ການຮ່ວມມືສາກົນ ແລະ ຕ້ອງເໝາະສົມກັບໂຄງປະກອບການຈັດຕັ້ງ, ແຫຼ່ງພະລັງ, ເງື່ອນໄຂເສດຖະກິດ, ສັງຄົມ ແລະ ວັດທະນະທຳຂອງແຕ່ລະປະເທດ. ມາດຕາ 25 ຂອງຖະແຫຼງການ ສະບັບນີ້ຍັງໄດ້ລະບຸໄວ້ວ່າ: “(i) ທຸກຄົນລ້ວນແຕ່ມີສິດໄດ້ຮັບລະດັບຊີວິດທີ່ເໝາະສົມກັບສຸຂະພາບ ແລະ ຄວາມອີ່ມໜຳສຳລານໃຫ້ແກ່ຕົນເອງແລະຄອບຄົວ ລວມມີ: ສະບຽງອາຫານ, ເຄືຶ່ອງນຸ່ງຫົ່ມ, ເຮືອນຢູ່, ສາທາລະນະສຸກ ແລະ ການບໍລິການສັງຄົມທີ່ຈຳເປັນ, ສິດສະຫວັດດິການສັງຄົມໃນເວລາຕົກວຽກ, ເຈັບປ່ວຍ, ພິການ, ເປັນໝ້າຍ, ເຖົ້າແກ່ ຫຼືກໍລະນີອື່ນໆທີ່ຂາດເຂີນຍ້ອນສະພາບການທີ່ຢູ່ນອກເໜືອການຄວບຄຸມຂອງເຮົາ; (ii) ແມ່ແລະເດັດຕ້ອງໄດ້ຮັບການເບີ່ງແຍງດູແລ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອແບບພິເສດ. ເດັດນ້ອຍທຸກຄົນ, ເກີດມາຈາກແມ່ທີ່ມີໃບສົມລົດຫຼືບໍ່ມີໃບສົມລົດ, ກໍ່ລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບການປ້ອງກັນຢ່າງສະເໝີພາບຂອງສັງຄົມ”.
ຕາມວິທີເຂົ້າເຖິງດັ່ງກ່າວ, ໃນລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມຢູ່ຫວຽດນາມ ຍັງມີ “ຊ່ອງຫວ່າງ” ທີ່ຈຳເປັນຕ້ອງໄດ້ “ຕຶ່ມເຕັມ”. ດັ່ງນີ້:
- ເຖິງວ່າຄວາມປອດໄພສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ແລະພວມເຂົ້າເຖິງໂດຍອີງໃສ່ສິດທິທົ່ວໄປ, ກວມເອົາທຸກຄົນ, ໂດຍສະເພາະດ້ານສາທາລະນະສຸກແລະການສຶກສາ, ແຕ່ຍ້ອນແຫຼ່ງພະລັງການລົງທຶນໃຫ້ແກ່ຄວາມປອດໄພສັງຄົມຍັງຖືກຈຳກັດ ດັ່ງນັ້ນຍັງຕ້ອງສຸມໃສ່ບູລິມະສິດກ່ອນອື່ນໝົດໃຫ້ກຸ່ມຄົນທຸກຍາກ, ຄົນອ່ອນແອ, ຄົນທີ່ມີຄວາມສ່ຽງ, ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍ,… ດັ່ງນັ້ນລະດັບປົກຫຸ້ມຂອງຄວາມປອດໄພສັງຄົມຕາມທິດທົ່ວປວງຊົນຍັງຕ່ຳ.
- ລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມຢູ່ຫວຽດນາມມີຮູບແບບໂຄງສ້າງທົ່ວໄປຫຼາຍຊັ້ນ, ລວມມີບັນດາເສົາຄ້ຳພື້ນຖານຕາມມະຕິເລກທີ 15-NQ/TW, ວັນທີ 1 ມິຖຸນາ 2012, ຂອງຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກຊຸດທີ XI ກ່ຽວກັບ “ບາງບັນຫາກ່ຽວກັບນະໂຍບາຍສັງຄົມໄລຍະ 2012 - 2020” ແມ່ນເໝາະສົມກັບທ່າອຽງທົ່ວໄປຂອງໂລກ, ແຕ່ກໍ່ຍັງຂາດຄວາມໄຫວພິບ; ສາຍພົວພັນແລະການເຊື່ອມຕໍ່ ກໍ່ຄືການແບ່ງປັນລະຫວ່າງບັນດາເສົາຄ້ຳຄວາມປອດໄພສັງຄົມກໍ່ຍັງບໍ່ທັນແໜ້ນແຟ້ນຢ່າງແທ້ຈິງ ເພື່ອອາດສາມາດຊ່ວຍເຫຼືອເຊິ່ງກັນແລະກັນໃນການສະກັດກັ້ນ, ຫຼຸດຜ່ອນ ແລະ ແກ້ໄຂຄວາມສ່ຽງໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນ.
- ລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມດ້ວຍບັນດານະໂຍບາຍສະເພາະທີ່ຖືກອອກແບບສຳລັບແຕ່ລະກຸ່ມເປົ້າໝາຍທີ່ເລີ່ມຕາມວົງຈອນຊີວິດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມສ່ຽງຕາມອາຍຸ, ແຕ່ກໍ່ຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຕິດແໜ້ນນຳກັນເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອແລະແບ່ງປັນຄວາມສ່ຽງລະຫວ່າງຮຸ່ນຕ່າງໆຕາມແຕ່ລະໄລຍະການພັດທະນາແລະວົງຈອນຊີວິດຂອງຄົນເຮົາ.
- ນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມຕ້ອງຮັບປະກັນໃຫ້ປະຊາຊົນທຸກຄົນມີຊີວິດການເປັນຢູ່ຂັ້ນຕ່ຳຕາມມາດຕະຖານແຫ່ງຊາດ. ແຕ່ໃນພາກຕົວຈິງຢູ່ຫວຽດນາມ ນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມຍັງບໍ່ທັນຮັບປະກັນໃຫ້ປະຊາຊົນມີລະດັບຊີວິດນີ້ ແລະ ນະໂຍບາຍແຕ່ລະປະເພດມີມາດຕະຖານທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ເຊັ່ນລະດັບຄວາມທຸກຍາກ, ມາດຕະຖານການຊ່ວຍເຫຼືອສັງຄົມ, ມາດຕະຖານໃນການຮັບປະກັນການບໍລິການສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານ…ດັ່ງນັ້ນ, ອັດຕາການລະເວັ້ນຜູ້ໃຊ້ຜະໂຫຍດກໍ່ຍັງຫຼາຍ, ພາກສ່ວມທີ່ສຳຄັນຂອງຄົນທີ່ຊີວິດຕ່ຳກວ່າມາດຕະຖານການຄອງຊີບຂັ້ນຕ່ຳຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດ.
ທີສາມ, ການເຂົ້າເຖິງແບບສືບຖອດແລະສືບຕໍ່ພັດທະນາ, ປັບປຸງບູລະນະລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມໃນປະຈຸບັນ.
ຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບສິດທິຄວາມປອດໄພສັງຄົມຂອງປະຊາຊົນຜ່ານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຂອງພັກສະໄໝຕ່າງໆ ນັບແຕ່ການປ່ຽນແປງໃໝ່ມາຮອດປະຈຸບັນ ແມ່ນການສືບຖອດແລະການພັດທະນາຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງສອຄ່ອງກັບລະດັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງປະເທດ ໃນເງື່ອນໄຂເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ ແລະ ຄ່ອຍໆເຂົ້າໃກ້ກັບມາດຕະຖານສາກົນໃນຂະບວນການເຊື່ອມໂຍງສາກົນ. ພິເສດ, ໃນມະຕິເລກທີ 15-NQ/TW ຂອງຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກ ກ່ຽວກັບ “ບາງບັນຫາກ່ຽວກັບນະໂຍບາຍສັງຄົມໄລຍະ 2012 - 2020”, ເທື່ອທຳອິດທີ່ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ໄດ້ມີຄວາມຮັບຮູ້, ທັດສະນະ, ມາດຕະການລະດັບຍຸດທະສາດ ກ່ຽວກັບຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ເຂົ້າເຖິງອີງຕາມສິດທິມະນຸດ. ນັ້ນແມ່ນພື້ນຖານແລະການກຳນົດທິດສຳລັບການຫັນເປັນນິຕິກຳໃນກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ, ກົດໝາຍຂອງລັດ ແລະ ກຳລັງເຂົ້າສູ່ຊີວິດສັງຄົມ, ໄດ້ຮັບຄວາມສະໜັບສະໜູນຈາກປະຊາຊົນ. ດັ່ງນັ້ນ, ຍຸດທະສາດການພັດທະນາລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມໄລຍະ 2021 - 2030 ຈຳເປັນຕ້ອງການສືບຖອດຄວາມຮັບຮູ້, ທັດສະນະ, ທິດທາງແລະນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມໃນປະຈຸບັນ ເພື່ອສືບຕໍ່ປັບປຸງໃຫ້ບູລະນະແລະຍົກລະດັບສູງໃໝ່ ໃນໄລຍະປີ 2021 - 2030.
ຄວາມທ້າທາຍຕ່າງໆທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນ
- ຄວາມທ້າທາຍກ່ຽວກັບ “ກັບດັກລາຍໄດ້ປານກາງ”. ຫວຽດນາມກາຍເປັນປະເທດກຳລັງພັດທະນາທີ່ມີລາຍໄດ້ປານກາງແມ່ນໂອກາດ, ເງື່ອນໄຂອັນສຳຄັນ ສຳລັບການພັດທະນາລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມໄລຍະ 2021 - 2030. ແຕ່, ຫວຽດນາມກໍ່ເປັນປະເທດກຳລັງພັດທະນາທີ່ມີລາຍໄດ້ປາງກາງຕ່ຳ ແລະປະເຊີນໜ້າກັບບັນສິ່ງທ້າທາຍໃຫຍ່ທີ່ຕ້ອງຜ່ານຜ່າກ່ຽວກັບການເຕີບໂຕ, ການພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຕົກໃສ່ “ກັບດັກລາຍໄດ້ປານກາງ”. ບັນຫາທີ່ວາງອອກແມ່ນຕ້ອງເຕົ້າໂຮມແຫຼ່ງພະລັງ ແລະມີມາດຕະການບຸກທະລຸ ເພື່ອສ້າງການເຕີບໂຕດ້ວຍຄວາມໄວສູງ, ຍືນຍົງ, ຍົກສູງຄຸນນະພາບການເຕີບໂຕ, ເພີ່ມຂະໜາດຂອງລວມຍອດຜະລິດຕະພັນພາຍໃນປະເທດ ແລະເພີ່ມລາຍຮັບສະເລ່ຍຕໍ່ຫົວຄົນ, ຈາກນັ້ນຈຶ່ງມີປະຖົມປັດໄຈແລະເງື່ອນໄຂພື້ນຖານ ເພື່ອປະຕິບັດນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ເຂົ້າເຖິງໂດຍອີງໃສ່ສິດທິຕາມທິດປົກຫຸ້ມທົ່ວປວງຊົນທີ່ໄດ້ກຳນົດໄວ້ໃນລັດຖະທຳມະນຸນ.
- ຄວາມທ້າທາຍດ້ານປະຊາກອນສູງອາຍຸ. ຫວຽດນາມກຳລັງຢູ່ໃນໄລຍະໂຄງປະກອບ “ປະຊາກອນຄຳ”. ນີ້ແມ່ນທ່າໄດ້ບຽບໃຫຍ່ອັນໜຶ່ງ. ແຕ່ ນັບແຕ່ປີ 2017 ເມື່ອຜູ້ສູງອາຍຸກວມເອົາ 10% ຂອງປະຊາກອນທົ່ວປະເທດ ຫວຽດນາມໄດ້ກາຍເປັນປະເທດທີ່ມີປະຊາກອນສູງອາຍຸຢ່າງໄວ. ຕາມການປະເມີນຂອງທະນາຄານໂລກ, ຫວຽດນາມກຳລັງເລິ່ມຕົ້ນທີ່ຈະກາຍເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາປະເທດທີ່ມີຜູ້ສູງອາຍຸເພີ່ມຂຶ້ນໄວທີ່ສຸດໃນໂລກ. ຢູ່ຫວຽດນາມ, ໃນປີ 2010, ຈາກປະຊາຊົນ 11 ຄົນມີຜູ້ສູງອາຍຸ 1 ຄົນ; ເຖິງປີ 2030 ຈາກປະຊາຊົນ 6 ຄົນຈະມີຜູ້ສູງອາຍຸ 1 ຄົນ. ຄືແນວນັ້ນ, ພາຍຫຼັງແຕ່ 15 ປີ, ປະຊາກອນຂອງຫວຽດນາມຈະປ່ຽນຈາກປະຊາກອນໄວໜຸ່ມສາວ ເປັນໄວຊະລາ, ໃນຂະນະທີປະເທດຫວຽດນາມຍັງບໍ່ທັນຮັ່ງມີເທື່ອ (ປະເທດຕ່າງໆໃນໂລກຕ້ອງໃຊ້ເວລາຫຼາຍສິບປີຫຼືເປັນສະຕະວັດຈຶ່ງມີການຫັນປ່ຽນນີ້). ປະຊາກອນສູງອາຍຸໄວ ຈະສ້າງຄວາມກົດດັນຢ່າງແຮງຕໍ່ນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ເມື່ອຈຳນວນຄົນທີ່ຕ້ອງການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງໄວວາ.
- ຄວາມທ້າທາຍກ່ຽວກັບຜົນກະທົບຂອງການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ. ການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນສະພາບອາກາດຮ້ອນຂອງໂລກ ແລະລະດັບນ້ຳທະເລສູງຂຶ້ນ, ຈະນຳໄປສູ່ການເພີ່ມຄວາມຖີ່ ແລະປະກົດການສຸດຂົ້ວຂອງທຳມະຊາດເຊັ່ນ ໄພແຫ້ງແລ້ງ, ນ້ຳຖ້ວມ, ພາຍຸ, ຄື້ນຟອງສຶນາມິ,… ເຊິ່ງເປັນໄພພິບັດສຳລັບມະນຸດ, ທຳລາຍການຜະລິດ… ຄາດວ່າຫວຽດນາມເປັນໜຶ່ງໃນ 5 ປະເທດທີ່ຖືກຜົນກະທົບຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດຈາກການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດ. ເມື່ອລະດັບນ້ຳທະເລເພີ່ນຂຶ້ນ 1 ແມດ ຈະສົ່ງຜົນສະທ້ອນເຖິງ 12% ຂອງເນື້ອທີ່, 10,5% ຂອງປະຊາກອນຫວຽດນາມ, ສາມາດເຮັດໃຫ້ເນື້ອທີ່ກະສິກຳ 7% ຖືກຖ້ວມດ້ວຍນ້ຳເຄັມ, ໃນນັ້ນ 60% - 70% ຂອງພື້ນທີ່ແມ່ນຢູ່ເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງ… ສົ່ງຜົນກະທົບທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດຕໍ່ການກະສິກຳ, ຊາວກະສິກອນ, ຊົນນະບົດ ແລະທົ່ວປະເທດ. ການກະກຽມແລະຮັບມືກັບການປ່ຽນແປງດິນຟ້າອາກາດແມ່ນຄວາມທ້າທາຍທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດສຳລັບຫວຽດນາມ ໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ, ພິເສດແມ່ນຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ.
- ຄວາມທ້າທາຍຈາກການເຊື່ອມໂຍງສາກົນ. ການເຊື່ອມໂຍງສາກົນໃນທ່າອຽງຂອງໂລກາພິວັດ ແມ່ນຄວາມຈຳເປັນພາວະວິໃສ ແລະກາລະໂອກາດໃຫຍ່ ສຳລັບການພັດທະນາຂອງຫວຽດນາມ. ແຕ່, ຂະບວນການເຊື່ອມໂຍງສາກົນຍັງສ້າງຄວາມກົດດັນດ້ານການແຂ່ງຂັນຢ່າງຮຸນແຮງໃນຂົງຊັບພະຍາກອນມະນຸດ, ວຽກເຮັດງານທຳ, ຕະຫຼາດແຮງງານຢູ່ໃນພາກພື້ນແລະໃນໂລກ… ໃນສະຖານະການດັ່ງກ່າວນັ້ນ, ຂະບວນການຍົກຍ້າຍປະຊາຊົນ, ຍົກຍ້າຍແຮງງານແລະຍົກຍ້າຍບຸກຄົນ ຈາກຊົນນະບົດມາສູ່ຕົວເມືອງ ແລະໄປສູ່ຕະຫຼາດສາກົນນັບມື້ນັບເກີດຂຶ້ນຢ່າງແຂງແຮງ ພາໃຫ້ເກີດບັນຫາຕ່າງໆຫຼຼາຍຢ່າງໃນນະໂຍບາຍຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ.
- ຄວາມທ້າທາຍກ່ຽວກັບການປະຕິຮູບລະບຽບກົດໝາຍ. ນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມຕ້ອງການໄດ້ຮັບການປັບປຸງບູລະນະ ແນ່ໃສ່ແກ້ໄຂຂໍ້ບົກພ່ອງຕ່າງໆປະຈຸບັນ. ເຮັດໃຫ້ມີຄວາມຄົບຊຸດກັບບັນດາກົດໝາຍທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ ແລະ ຫັນເປັນກົດໝາຍພາຍໃນປະເທດຕໍ່ບັນດາຄຳໝັ້ນສັນຍາສາກົນເມື່ອເຂົ້າຮ່ວມເຂດການຄ້າເສລີອາຊຽນ (AFTA), ສັນຍາວ່າດ້ວຍຄູ່ຮ່ວມມືຮອບດ້ານແລະກ້າວໜ້າຂ້າມປາຊີຟິກ (CPTPP),… ແມ່ນຄວາມກົດດັນສູງທີ່ສຸດທີ່ວາງອອກໃນການປະຕິຮູບລະບຽບກົດໝາຍ ແລະການອອກແບບນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ຕາມທິດປ່ຽນແປງໃໝ່ໃນໄລຍະປີ 2021 - 2030.
- ຄວາມທ້າທາຍກ່ຽວກັບຄວາມບໍ່ສົມດຸນລະຫວ່າງຄວາມຕ້ອງການ ແລະ ການຕອບສະໜອງຂອງລະບົບບໍລິການ. ພ້ອມກັນກັບຂະບວນການຫັນເປັນຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບຂອງຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ແລະການເພີ່ມລະດັບປົກຫຸ້ມຂອງຄວາມປອດໄພສັງຄົມຢູ່ຫວຽດນາມ ກໍ່ຈະແມ່ນຂະບວນການເພີ່ມຂຶ້ນຂອງຄວາມຕ້ອງການບໍລິການສາທາລະນະກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພສັງຄົມ. ໃນຂະນະທີ່ຄຸນນະພາບແມ່ນມີຄວາມຕ້ອງການເພີ່ມຂຶ້ນ, ແຕ່ຄວາມສາມາດຂອງລະບົບບໍລິການນີ້ແມ່ນມີຈຳກັດ, ນັບທັງໃນໄລຍະປີ 2021 - 2030.
ທິດທາງຍຸດທະສາດການພັດທະນາ
ກ່ຽວກັບການກຳນົດທິດທາງເປົ້າໝາຍ:
- ທີໜຶ່ງ, ພັດທະນາແລະປັບປຸງບູລະນະລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມດ້ວຍການເຂົ້າເຖິງທີ່ອີງໃສ່ສິດທິຕາມທິດທົ່ວໄປບົນພື້ນຖານເປີດກວ້າງເປົ້າໝາຍທີ່ໄດ້ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ; ມີແຜນດຳເນີນງານເພື່ອໄປສູ່ການປົກຫຸ້ມທົ່ວປວງຊົນ, ກ່ອນອື່ນໝົດແມ່ນເດັດນ້ອຍມີອາຍຸຕ່ຳກວ່າ 6 ປີ, ຜູ້ສູງອາຍຸ 70 ປີຂຶ້ນໄປ, ຄົນພິການ, ຄົນຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍທີ່ຂຶ້ນກັບກຸ່ມມີຄວາມສ່ຽງຖືກດັບສູນ ແລະ ຜູ້ມີລະດັບການດຳລົງຊີວິດຕ່ຳກວ່າມາດຕະຖານຂັ້ນຕ່ຳຂອງປະເທດ.
ທີສອງ, ຍົກສູງຄຸນນະພາບຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມໂດຍຜ່ານບັນດານະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມຫຼາຍຊັ້ນ, ຮອບດ້ານ, ມີການແບ່ງປັນແລະພັດທະນາລະບົບໃຫ້ບໍລິການຄວາມປອດໄພສັງຄົມເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຂົ້າເຖິງແລະໃຊ້ປະໂຫຍດຢ່າງໄດ້ງ່າຍ.
ທີສາມ, ພັດທະນາແບບຍືນຍົງແລະສົມດຸນບັນດາກອງທຶນຄວາມປອດໄພສັງຄົມໄລຍະຍາວ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນມີຄວາມສົມດຸນລາຍຮັບ-ລາຍຈ່າຍຂອງກອງທຶນປະກັນໄພບຳນານແລະການເສຍຊີວິດ, ປະກັນໄພຫວ່າງງານ, ປະກັນສຸຂະພາບ, ບັນດາກອງທຶນສັງຄົມອື່ນໆ…
ທີສີ່, ບັນລຸຄວາມເພິ່ງພໍໃຈຂອງປະຊາຊົນກ່ຽວກັບລະບົບນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ສະໜິດຕິດສະໜົມກັບປະຊາຊົນ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ, ມີຄວາມສາມາດປ້ອງກັນ, ຈຳກັດ ແລະ ແກ້ໄຂຄວາມສ່ຽງສັງຄົມຕ່າງໆ.
ກ່ຽວກັບການກຳນົດທິດທາງເນື້ອໃນ:
ທີໜຶ່ງ, ກໍ່ສ້າງມາດຕະຖານຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ເໝາະສົມກັບເງື່ອນໄຂເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງປະເທດໄລຍະປີ 2021 - 2030 ແລະເຂົ້າເຖິງບັນດາມາດຕະຖານສາກົນ. ຕາມນັ້ນ, ເປັນເອກະພາບລະດັບການດຳລົງຊີວິດຂັ້ນຕ່ຳຂອງຊາດໄລຍະປີ 2021 - 2030 ເຮັດເປັນພື້ນຖານເພື່ອສ້າງນະໂຍບາຍ, ລະບອບຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ແລະ ປະຊາຊົນທຸກຄົນທີ່ມີລະດັບການດຳລົງຊີວິດທີ່ຕ່ຳກວ່າລະດັບນີ້ລ້ວນແຕ່ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດ (ມາດຕະຖານການອຸດໜູນສັງຄົມຕ່ຳສຸດຈະກ້າວມາສູ່ມາດຕະຖານນີ້); ກຳນົດມາດຕະຖານບຳນານທາງສັງຄົມທີ່ເປັນເອກະພາບເທົ່າກັບ ຫຼືສູງກວ່າມາດຕະຖານການດຳລົງຊີວິດຂັ້ນຕ່ຳຂອງປະເທດ; ກຳນົດມາດຕະຖານລະບອບເອື້ອອຳນວຍສັງຄົມສູງກວ່າມາດຕະຖານການດຳລົງຊີວິດຂັ້ນຕ່ຳຂອງປະເທດ ເພື່ອຮັບປະກັນໃຫ້ຜູ້ມີຄຸນງາມຄວາມດີຕໍ່ການປະຕິວັດ ໄດ້ມີຊີວິດສູງກວ່າລະດັບປານກາງຂອງສັງຄົມ; ກໍ່ສ້າງຊັ້ນຄວາມປອດໄພສັງຄົມເພື່ອເປັນມາດຕະຖານຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນ ກ່ຽວກັບການເຂົ້າເຖິງການບໍລິການສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານຫຼາຍດ້ານ (ການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ, ນ້ຳສະອາດ, ເຮືອນຢູ່, ວັດທະນະທຳ, ການສື່ສານ…).
ທີສອງ, ສືບຕໍ່ພັດທະນາແລະປັບປຸງບູລະນະລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມແບບຫຼາຍຊັ້ນ, ມີຄວາມຍືດຫຍຸ່ນແລະຄວາມສາມາດສະໜັບສະໜູນ, ແບ່ງປັບເຊິ່ງກັນແລະກັນ. ຕາມນັ້ນ, ສ້າງສາຍພົວພັນເຊື່ອມຕໍ່ໃນນະໂຍບາຍ ແລະ ໂຄງການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໃຫ້ປະຊາຊົນຕາມວົງຈອນຊີວິດຂອງບຸກຄົນ. ແຕ່ລະອາຍຸມີນະໂຍບາຍຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມທີ່ເໝາະສົມ, ໃນນັ້ນກຳນົດແຈ້ງຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການລົງທຶນຂອງລັດ, ຂອງປະຊາຊົນແລະຊຸມຊົນ; ສືບຕໍ່ພັດທະນາແລະປັບປຸງບູລະນະລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມຫຼາຍຊັ້ນ, ຍືດຫຍຸ່ນ, ມີຄວາມແບ່ງປັນ ແລະຕາມທິດປົກຫຸ້ມທົ່ວປວງຊົນ.
ທີສາມ, ພັດທະນາແລະປັບປຸງບູລະນະລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມໃນສາຍພົວພັນແໜ້ນແຟ້ນ, ສົມດຸນກັບການພັດທະນາແລະປັບປຸງລະບົບການເບິ່ງແຍງດູແລສັງຄົມ, ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການບໍລິການທີ່ນັບມື້ນັບເພີ່ມຂຶ້ນຂອງປະຊາຊົນ. ຕາມນັ້ນ, ຈັດວາງສະຖານທີ່ເບິ່ງແຍງດູແລສັງຄົມຂອງລັດຕາມທິດທາງມີຈຸດສຸມ, ທັນສະໄໝ, ມີຄຸນນະພາບແລະມີປະສິດທິຜົນ; ພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງບັນດາພື້ນຖານເບິ່ງແຍງດູແລສັງຄົມນອກພາກລັດ ແລະອີງໃສ່ຊຸມຊົນ (ສະຖານທີ່, ສູນ, ພື້ນຖານເບິ່ງແຍງດູແລສັງຄົມ, ເຮືອນຢູ່ສັງຄົມ, ຄອບຄົວ…); ພັດທະນາອາຊີບວຽກງານສັງຄົມຢ່າງໄວ ຕາມທິດຫັນເປັນວິຊາສະເພາະ, ວິຊາຊີບ, ຄຸນນະພາບ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ.
ທີສີ່, ປັບໂຄງປະກອບແຫຼ່ງພະລັງຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຕາມທິດ: ເພີ່ມການລົງທຶນຂອງລັດໃນນະໂຍບາຍ, ໂຄງການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ດ້ວຍທັດສະນະການລົງທຶນໃຫ້ແກ່ຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມແມ່ນການລົງທຶນເພື່ອພັດທະນາແລະຮັກສາບົດບາດເປັນຫຼັກແຫຼ່ງ; ປັບໂຄງປະກອບບັນດາຕົວເລກການຈ່າຍຄ່າປະກັນສັງຄົມ - ການຊົມໃຊ້ປະກັນສັງຄົມ, ການປະກັນໄພຫວ່າງງານຮັບປະກັນກອງທຶນປະກັນສັງຄົມ, ການປະກັນໄພຫວ່າງງານທີ່ສົມດຸນໝັ້ນຄົງໃນໄລຍະຍາວ (ກ່ຽວກັບລະດັບຈ່າຍ, ລະດັບຊົມໃຊ້, ເວລາຈ່າຍ, ສູດເງິນບຳນານ, ອາຍຸບຳນານ, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການຄຸ້ມຄອງ, ການລົງທຶນພັດທະນາກອງທຶນ…); ພັດທະນາເປີດກວ້າງບັນດາກອງທຶນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ (ກອງທຶນ “ຕອບແທນບຸນຄຸນ”, ກອງທຶນຄວາມຮັກແພງ, ກອງທຶນອຸດໜູນຮີບດ່ວນ…) ດ້ວຍການປະກອບສ່ວນຂອງວິສາຫະກິດ, ອົງການຈັດຕັ້ງ, ປະຊາຊົນ, ຊຸມຊົມ ແລະ ການຊ່ວຍເຫຼືອສາກົນຕາມກຳນົດຂອງກົດໝາຍ.
ທີຫ້າ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ແລະຍົກສູງຄວາມສາມາດໃນການນຳພາ ຄຸ້ມຄອງຂົງເຂດຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ. ຕາມນັ້ນ, ສືບຕໍ່ປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນາການ, ຄວາມຮັບຮູ້, ທັດສະນະຂອງພັກແລະລັດ ກ່ຽວກັບການພັດທະນາລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ເຂົ້າເຖິງຕາມສິດທິບົນພື້ນຖານສະຫຼຸບສັງລວມທິດສະດີ, ພຶດຕິກຳແລະບົດຮຽນສາກົນ ເພື່ອສ້າງລະບົບທັດສະນະແລະທິດທາງໃໝ່ກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມສຳລັບໄລຍະປີ 2021 - 2030, ວິໄສທັດທີ່ຍາວກວ່າເຊິ່ງສອດຄ່ອງກັບເງື່ອນໄຂເສດຖະກິດ - ສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມ ແລະ ບັນດາມາດຕະຖານສາກົນໃນການເຊື່ອມໂຍງ; ເຕົ້າໂຮມການຄຸ້ມຄອງຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂອງລັດເຂົ້າເປັນເອກະພາບໃນລະບົບໜຶ່ງ; ເພີ່ມທະວີການປະສານສົມທົບໃນລະບົບຄຸ້ມຄອງແຫ່ງລັດທີ່ພົວພັນເຖິງຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ; ແບ່ງຂັ້ນຄຸ້ມຄອງຢ່າງແຂງແຮງໃຫ້ທ້ອງຖີ່ນ, ຮາກຖານ; ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງບັນດາອົງການຈົດຕັ້ງສັງຄົມ ແລະ ນຳໃຊ້ກົນໄກຕະຫຼາດຢ່າງມີປະສິດທິຜົນໃນການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ; ຍົກສູງຄຸນນະພາບແຫຼ່ງບຸກຄະລາກອນຄຸ້ມຄອງລັດຕໍ່ຂົງເຂດຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຕາມທິດກະທັດຫັດ, ມີສຸຂະພາບແຂງແຮງ, ມີຄວາມຮູ້ສູງ, ມີທັກສະຄຸ້ມຄອງເກັ່ງ, ມີສະຕິແລະພຶດຕິກຳທາງການເມືອງແລະສັງຄົມທີ່ດີ. ພັດທະນາພະນັກງານເຮັດວຽກງານສັງຄົມຢ່າງແຂງແຮງຕາມທິດຫັນເປັນວິຊາສະເພາະແລະວິຊາຊີບຕາມຄວາມຕ້ອງການຂອງສັງຄົມ; ແບ່ງແຍກພາລະໜ້າທີ່ຄຸ້ມຄອງລັດໃນຂົງເຂດຄວາມປອດໄພສັງຄົມຂອງອົງການບໍລິຫານລັດ ແລະ ບັນດາໜ່ວຍພາລະກິດພາກລັດທີ່ໃຫ້ບໍລິການສາທາລະນະ, ປະຕິບັດນະໂຍບາຍຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ເພື່ອຫຼີກລ້ຽງການທັບຊ້ອນ ຫຼົງປົນເປທາງດ້ານພາລະໜ້າທີ່ ຫຼືທ່າອຽງຫັນໜ່ວຍພາລະກິດບໍລິການເປັນການບໍລິຫານ, ເປັນລັດຖະກອນ; ສືບຕໍ່ປັບປຸງກົງຈັກການຄຸ້ມຄອງຄວາມປອດໄພສັງຄົມຂອງລັດໃຫ້ທັນສະໄໝບົນພື້ນຖານໝູນໃຊ້ເຕັກໂນໂລຊີສູງ, ກໍ່ສ້າງລັດຖະບານ/ອຳນາດການປົກຄອງເອເລັກໂຕຣນິກ, ຕິດໝາຍເລກປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ…
ວິທີແກ້ໄຂຈຳນວນໜຶ່ງໃນເວລາຕໍ່ໄປ
ທີໜຶ່ງ, ສືບຕໍ່ຫັນແຜນນະໂຍບາຍ, ທັດສະນະໃໝ່ຂອງພັກກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໃຫ້ເປັນນິຕິກຳ ກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ, ກົດໝາຍ, ສ້າງແລວທາງກົດໝາຍເພື່ອດຳເນີນງານ ຂັບເຄື່ອນລະບົບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໄລຍະ 2021 – 2030 ໃຫ້ມີປະສິດທິພາບແລະປະສິດທິຜົນ.
ບົນພື້ນຖານກວດຄືນ, ຕີລາຄາລະບົບນະໂຍບາຍ, ກົດໝາຍຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມປະຈຸບັນຕາມເກນກຳນົດແລະມາດຕະຖານສາກົນ ກ່ຽວກັບການເຂົ້າເຖິງຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໂດຍອີງຕາມສິດທິ, ກໍ່ຄືຄວາມຮັບຮູ້, ທັດສະນະໃໝ່ຂອງພັກກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ທີ່ສະແດງອອກໃນມະຕິຕົກລົງຕ່າງໆຂອງພັກ ເພື່ອດັດແປງ ປັບປຸງເພີ່ມເຕີມບັນດກົດໝາຍທີ່ມີຢູ່ກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ (ປະມວນກົດໝາຍແຮງງານ, ກົດໝາຍວຽກເຮັດງານທຳ, ກົດໝາຍປະກັນສັງຄົມ, ກົດໝາຍຜູ້ສູງອາຍຸ, ກົດໝາຍຄົນພິການ…); ສືບຕໍ່ຫັນເປັນກົດໝາຍພາຍໃນຕໍ່ບັນດາອະນຸສັນຍາ ຄຳໝັ້ນສັນຍາສາກົນທີ່ພົວພັນເຖິງຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ໃນຂະບວນການດັດແປງ ປັບປຸງເພີ່ມເຕີມບັນດາກົດໝາຍທີ່ມີຢູ່ກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ; ຄົ້ນຄວ້າກໍ່ສ້າງແລະປະກາດໃຊ້ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຈຳນວນໜຶ່ງ, ຄືກົດໝາຍວ່າດ້ວຍວຽກງານສັງຄົມ, ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການຊ່ວຍເຫຼືອສັງຄົມ,… ເພື່ອສ້າງລະບົບກົດໝາຍກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ຄົບຊຸດ, ຮອບດ້ານ (ຄື ປະມວນກົດໝາຍວ່າດ້ວຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມ).
ທີສອງ, ລະດົມບັນດາແຫຼ່ງພະລັງໃຫ້ແກ່ການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງງຄົມ, ຄືເພີ່ມການລົງທຶນຂອງລັດຕາມແຜນການປະຈຳປີ, ແຜນການໄລຍະກາງ ແລະ ແຜນການໄລຍະຍາວ ດ້ວຍລະດັບການລົງທຶນແຕ່ 1% - 1,5% ຂອງຈີດີພີ ຕໍ່ປີ; ຍູ້ແຮງການລະດົມແຫຼ່ງພະລັງຂອງວິສາຫະກິດ, ການປະກອບສ່ວນຂອງປະຊາຊົນ, ການຊ່ວຍເຫຼືອສາກົນເພື່ອຮັບປະກັນ 30% ຂອງການລົງທຶນທັງໝົດຈາກງົບປະມານຂອງລັດເພື່ອຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ; ພັດທະນາບັນດາກອງທຶນຄວາມປອດໄພສັງຄົມແບບຍືຍຍົງໄລຍະຍາວ, ພິເສດແມ່ນກອງທຶນປະກັນໄພສັງຄົມ, ກອງທຶນຕອບແທນບຸນຄຸນ, ກອງທຶນຄວາມຮັກແພງ, ກອງທຶນອຸດໜູນສັງຄົມແບບກະທັນຫັນ…; ປ່ຽນແປງໃໝ່ການຄຸ້ມຄອງແລະນຳໃຊ້ບັນດາແຫຼ່ງພະລັງເພື່ອຮັບປະກັນໃຫ້ຖືກຕາມຈຸດໝາຍ, ເປົ້າໝາຍ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ.
ທີສາມ, ສ້າງຕັ້ງໂຄງການສັງລວມກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພສັງຄົມ. ໂຄງການນີ້ບົນພື້ນຖານຂອງການລວມໂຄງການເປົ້າໝາຍແຫ່ງຊາດກ່ຽວກັບການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກແບບຍືນຍົງ; ໂຄງການເປົ້າໝາຍກ່ຽວກັບການສຶກສາອົບຮົມວິຊາຊີບ, ວຽກເຮັດງານທຳແລະຄວາມປອດໄພແຮງງານ; ບັນດາແຜນງານຊ່ວຍເຫຼືອສັງຄົມໃນປະຈຸບັນ (ໂຄງການດູແລເດັດກຳພ້າທີ່ບໍ່ມີບ່ອນອາໄສ, ເດັດນ້ອຍຖືກປ່ອຍປະ, ເດັດນ້ອຍທີ່ຕິດໂລກເອດສ໌, ເດັນນ້ອຍທີ່ຖືກເຄາະຮ້າຍຍ້ອນສານພິດເຄມີ, ເດັດນ້ອຍພິການຮາຍແຮງ ແລະເດັດນ້ອຍທີ່ຖືກຜົນກະທົບຈາກໄພທຳມະຊາດ, ໄພພິບັດທີ່ອີງໃສ່ຊຸມຊົນ ໄລຍະປີ 2013 - 2020; ໂຄງການຊ່ວຍເຫຼືອສັງຄົມແລະຟື້ນຟູສຸຂະພາບສຳລັດຜູ້ທີ່ເປັນໂລກຈິດທີ່ອີງໃສ່ຊຸມຊົນໄລຍະ 2011 - 2020; ໂຄງການຊ່ວຍເຫຼືອຄົນພິການໄລຍະ 2012 - 2020; ໂຄງການພັດທະນາອາຊີບວຽກງານສັງຄົມໄລຍະ 2010 - 2020.
ທີສີ່, ພັດທະນາແລະຍົກສູງຄຸນນະພາບການເຄື່ອນໄຫວຂອງລະບົບສະໜອງການບໍລິການຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ເຊັ່ນການບໍລິການວຽກເຮັດງານທຳ, ການບໍລິການເບິ່ງແຍງດູແລເປົ້າໝາຍສັງຄົມສົງເຄາະ, ການບໍລິການຊຳລະເງີນ, ການບໍລິການວຽກງານສັງຄົມ,… ພັດທະນາຕາມທິດວິຊາອາຊີບ ແລະ ເປັນເຈົ້າດ້ວຍຕົນເອງ; ຖືເປັນສຳຄັນການເບິ່ງແຍງດູແລເປົ້າໝາຍທີ່ຊຸມຊົນ ແລະ ເປີດກວ້າງຂອບເຂດນອກພາກລັດ (ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມ, ອົງການຈັດຕັ້ງທີ່ບໍ່ສັງກັດລັດຖະບານ, ວິສາຫະກິດ,…) ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມບົນພື້ນຖານໝູນໃຊ້ກົນໄກຕະຫຼາດຕາມກຳນົດຂອງກົດໝາຍ, ຄວາມມອບໝາຍ, ການສັ່ງສິນຄ້າຂອງລັດທີ່ຕິດພັນກັບການຮັບປະກັນ ແລະ ຍົກສູງລັກສະນະກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ.
ທີຫ້າ, ຍູ້ແຮງແລະຍົກສູງປະສິດທິຜົນ, ຄຸນນະພາບການເຊື່ອມໂຍງ ແລະ ຮ່ວມມືສາກົນກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ; ສືບຕໍ່ເຂົ້າຮ່ວມໃນການກໍ່ສ້າງບັນດາອະນຸສັນຍາແລະມາດຕະຖານສາກົນຂອງອົງການສະຫະປະຊາຊາດ, ອົງການແຮງງານສາກົນ (ILO), ກອງທຶນເພື່ອເດັດນ້ອຍຂອງອົງການສະຫະປະຊາຊາດ (UNICEF), ບັນດາສັນຍາການຮ່ວມມືຫຼາຍຝ່າຍແລະສອງຝ່າຍຮຸ່ນໃໝ່ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ…; ເປັນເຈົ້າການ, ຕັ້ງໜ້າ ແລະມີຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນການປະຕິບັດບັນດາຄຳໝັ້ນສັນຍາສາກົນກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ; ເປັນເຈົ້າການຕອບສະໜອງໂຍບາຍສຳລັບຜົນກະທົບທີ່ບໍ່ຕ້ອງການໃນໄລຍະເຊື່ອມໂຍງສາກົນເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນຄວາມສ່ຽງໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນ; ຍາດແຍ່ງຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອສາກົນກ່ຽວກັບເຕັກໂນໂລຊີ, ການຝຶກອົບຮົມພະນັກງານແລະການເງິນ,… ເພື່ອເພີ່ມທະວີຊັບພະຍາກອນກັບລັດເພື່ອຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມໃຫ້ແກ່ປະຊາຊົນ./.
------------------------
ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 930 (ເດືອນພະຈິກ 2019)
