ຍູ້ແຮງການປະຕິບັດນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ຮັບປະກັນຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະຍຸຕິທຳ ຢູ່ປະເທດຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນ
ພວກເຮົາຮ່ວມມືຮ່ວມແຮງກັນ ເພື່ອເບິ່ງແຍງດູແລຄວາມປອດໄພສັງຄົມ (ພາບ: baoangiang.com.vn)
ຄວາມປອດໄພສັງຄົມເປັນໜຶ່ງໃນບັນດາບັນທັດຖານພື້ນຖານເພື່ອປະເມີນຄວາມກ້າວໜ້າຂອງສັງຄົມໜຶ່ງ, ຊຸມຊົນໜຶ່ງ, ປະເທດໜຶ່ງ. ໄດ້ຮັບຄວາມປອດໄພສັງຄົມແມ່ນສິດແລະຄວາມຕ້ອງການທີ່ຖືກຕ້ອງຂອງມະນຸດ. ອົງການແຮງງານສາກົນ (ILO) ໄດ້ເນັ້ນໜັກວ່າ: “ຄວາມປອດໄພສັງຄົມ (Social securiry) ແມ່ນການປົກປ້ອງທີ່ສັງຄົມສະໜອງໃຫ້ບັນດາສະມາຊິກຂອງຕົນຜ່ານບັນດາມາດຕະການສາທາລະນະເປັນລວາດ, ແນໃສ່ແກ້ໄຂຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທາງດ້ານເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ເນື່ອງຈາກການຢຸດ ຫຼືຫຼຸດຜ່ອນລາຍໄດ້, ຍ້ອນການເຈັບເປັນ, ເກີດລຸກ, ອຸບັດຕິເຫດທາງແຮງງານ, ວ່າງງານ, ຖືກພິການ, ເຖົ້າແກ່ ຫຼືເສຍຊີວິດ; ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຮັບປະກັນການເບິ່ງແຍງສຸຂະພາບ ແລະອຸດໜູນໃຫ້ຄອບຄົວທີ່ມີລູດຫຼາຍຄົນ”(1). ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XII ຂອງພັກໄດ້ສືບຕໍ່ຢືນຢັນອີກເທື່ອວ່າ: “ສືບຕໍ່ປັບປຸງບູລະນະນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມສອດຄ່ອງກັບຂະບວນວິວັດການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ. ເປີດກວ້າງເປົ້າໝາຍ ແລະຍົກສູງປະສິດທິຜົນຂອງລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມເຖິງປະຊາຊົນທຸກຄົນ; ສ້າງເງື່ອນໄຂເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຢ່າງມີປະສິດທິຜົນໃຫ້ຊັ້ນຄົນທີ່ດ້ອຍໂອກາດ, ຄົນທີ່ຖືກເຄາະຮ້າຍ ຫຼືມີຄວາມສ່ຽງໃນຊີວິດ. ພັດທະນາ ແລະປະຕິບັດເປັນຢ່າງດີບັນດານະໂຍບາຍປະກັນໄພສັງຄົມ, ປະກັນໄພວ່າງງານ, ປະກັນໄພອຸບັດຕິເຫດແຮງງານ... ຫັນປ່ຽນຈາກການຊ່ວຍເຫຼືອມະນຸດສະມຳມາເປັນການຮັບປະກັນສິດຄວາມປອດໄພສັງຄົມຂອງພົນລະເມືອງ(2). ທັດສະນະ, ແຜນນະໂຍບາຍດັ່ງກ່າວຂອງພັກ ໄດ້ຮັບການປະຕິບັດໂດຍລັດ ແລະບັນດາກຳລັງສັງຄົມ ໂດຍຜ່ານບັນດານະໂຍບາຍແລະໂຄງການລະອຽດ ເພື່ອແນໃສ່ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນທຸກຄົນຢ່າງໜ້ອຍກໍມີລາຍໄດ້ຂັ້ນຕ່ຳ ແລະມີໂອກາດເຂົ້າເຖິງຂັ້ນຕ່ຳໃນບັນດາການບໍລິການສັງຄົມທີ່ພື້ນຖານ ຈຳເປັນຄື ການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ, ທີ່ຢູ່ອາໄສ, ນ້ຳສະອາດ, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ,... ຜ່ານການຍົກສູງຄວາມສາມາດຮັກສາຄວາມປອດໄພສັງຄົມດ້ວຍຕົນເອງຂອງປະຊາຊົນ ແລະການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງລັດ. ຕາມນັ້ນ, ລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມຢູ່ປະເທດຫວຽດນາມໄດ້ກຳນົດໃຫ້ສຸມໃສ່ 4 ເນື້ອໃນຕົ້ນຕໍ ແລະໄດ້ບັນລຸຜົນສຳເລັດທີ່ແນ່ນອນຈຳນວນໜຶ່ງ, ເຊິ່ງມີຜົນກະທົບທາງບວກປະກອບສ່ວນ “ປະຕິບັດຄວາມກ້າວໜ້າແລະຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມໃນແຕ່ລະບາດກ້າວ, ແຕ່ລະນະໂຍບາຍການພັດທະນາ” (3).
ທີໜຶ່ງ, ເພີ່ມໂອກາດມີວຽກເຮັດງານທຳ, ຮັບປະກັນລາຍໄດ້ຂັ້ນຕ່ຳ ແລະຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກແບບຍືນຍົງໃຫ້ແກ່ຜູ້ອອກແຮງງານທີ່ດ້ອຍໂອກາດ ໂດຍຜ່ານການຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ບຸກຄົນແລະຄອບຄົວພັດທະນາການຜະລິດ, ຊ່ວຍເຫຼືອສິນເຊື່ອ, ແກ້ໄຂວຽກເຮັດງານທຳ ແລະເຊື່ອມຕໍ່ຂໍ້ມູນຂ່າວສານກ່ຽວກັບຕະຫຼາດແຮງງານ.
ຜ່ານໂຄງການສ້າງວຽກເຮັດງານທຳແຫ່ງຊາດ; ກອງທຶນແຫ່ງຊາດແກ້ໄຂວຽກເຮັດງານທຳ, ການບຸລິມະສິດທາງດ້ານສິນເຊື່ອ ສົມທົບກັບການຝຶກອົບຮົມວິຊາຊີບແລະແນະນຳວຽກເຮັດງານທຳ ແລະ ຊອກຫາວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ຜູ້ອອກແຮງງານ ໄດ້ປະກອບສ່ວນປະຕິບັດພາລະບົດບາດຄວາມປອດໄພສັງຄົມເປັນຢ່າງດີ, ຊຸກຍູ້ຄວາມກ້າວໜ້າແລະຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ. ຄິດໄລ່ຮອດທ້າຍເດືອນມີນາ 2016, ລວມຍອດທຶນທີ່ຈ່າຍໃຫ້ໂຄງການແກ້ໄຂວຽກເຮັດງານທຳແມ່ນ 6.858 ຕື້ດົ່ງ (ໃນນັ້ນທຶນງົບປະມານສູນກາງແມ່ນ 4.261 ຕື້ດົ່ງ, ກອງທຶນວຽກເຮັດງານທຳຂອງທ້ອງຖິ່ນແມ່ນ: 2.597 ຕື້ດົ່ງ), ໄດ້ດຶງດູດແລະສ້າງວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ຜູ້ອອກແຮງງານ 3 ລ້ານກວ່າຄົນ. ເມື່ອຜັນຂະຫຍາຍປະຕິບັດການໃຫ້ກູ້ຢືມຕາມດຳລັດສະບັບທີ 61/2015/NĐ-CP, ວັນທີ 9 ກໍລະກົດ 2015, ຂອງລັດຖະບານ “ກຳນົດກ່ຽວກັບນະໂຍບາຍຊ່ວຍເຫຼືອສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ ແລະກອງທຶນແຫ່ງຊາດກ່ຽວກັບວຽກເຮັດງານທຳ”, ຄິດໄລ່ເຖິງວັນທີ 30 ເມສາ 2016, ຜ່ານທະນາຄານນະໂຍບາຍສັງຄົມ, ລັດໄດ້ຈ່າຍເງິນອຸດໜູນອັດຕາດອກເບ້ຍເງິນກູ້ການປ່ອຍສິນເຊື່ອພິເສດປະມານ 1.925 ຕື້ດົ່ງ, ໃຫ້ລູກຄ້າ 76.801 ຄົນ ເຊິ່ງໄດ້ຊຸກຍູ້ການຜະລິດ, ທຸລະກິດ, ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ, ປັບປຸງຊີວິດ, ປະກອບສ່ວນຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ ແລະຮ່ຳຮຽນຍົກສູງລະດັບຄວາມຮູ້ (4).
ລັດຖະບານໄດ້ປະກາດໃຊ້ນະໂຍບາຍສິນເຊື່ອພິເສດ 20 ກວ່າສະບັບ; ນຳໃຊ້ກົນໄກສິນເຊື່ອໄຫ້ກູ້ຢືມ ໂດຍຜ່ານບັນດາໂຄງການ, ອົງການຈັດຕັ້ງ, ອົງຄະນະມະຫາຊົນ ເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອຜູ້ທຸກຍາກ, ຄົນຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ, ຜູ້ອອກແຮງງານເສຍງານ, ຜູ້ອອກແຮງງານມີທີ່ດິນທີ່ຕ້ອງປ່ຽນຈຸດປະສົງນຳໃຊ້, ນັກຮຽນ ນັກສຶກສາທີ່ພົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ, ຜູ້ມີລາຍໄດ້ຕ່ຳ ເພື່ອພັດທະນາການຜະລິດ, ສິນເຊື່ອໃຫ້ນັກຮຽນນັກສຶກສາ. ພິເສດແມ່ນ, ໂຄງການຊ່ວຍເຫຼືອຄົນພິການໄລຍະ 2012 - 2020 ທີ່ໄດ້ຮັບການອະນຸມັດຈາກນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ແລະນຳໄປໃຊ້ຢ່າງກວ້າງຂວາງ. ເດືອນຕຸລາ 2015, ຄະນະກຳມະການແຫ່ງຊາດກ່ຽວກັບຄົນພິການໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ ເຊິ່ງຖືກຖືວ່າເປັນ “ການກະຕຸກຊຸກຍູ້” ທີ່ແຂງແຮງເພື່ອໃຫ້ວຽກງານກ່ຽວກັບຄົນພິການໄດ້ຮັບການເອົາໃຈໃສ່ ແລະປະຕິບັດມີປະສິດທິຜົນກວ່າເກົ່າ. ທົ່ວປະເທດມີຄົນພິການຫຼາຍກວ່າ 6 ລ້ານຄົນ, ມີສະຖາບັນຝຶກອົບຮົມວິຊາຊີບຫຼາຍກວ່າ 1.130 ແຫ່ງທີ່ໄດ້ຈັດຕັ້ງການຝຶກວິຊາຊີບໃຫ້ຄົນພິການ, ໃນນັ້ນ 744 ສະຖານທີ່ຂອງລັດ ແລະ 386 ສະຖານທີ່ຂອງເອກະຊົນ (5).
ໃນເວລາ 5 ປີໄດ້ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ປະມານ 7,8 ລ້ານຄົນ, ໃນນັ້ນ ໄປເຮັດວຽກຢູ່ຕ່າງປະເທດປະມານ 469 ພັນຄົນ. ອັດຕາສ່ວນວ່າງງານຂອງຜູ້ອອກແຮງງານໃນໄວອາຍຸໃນປີ 2016 ແມ່ນ 2,3%, ໃນນັ້ນ ຢູ່ເຂດຕົວເມືອງແມ່ນ 3,18%; ຢູ່ເຂດຊົນນະບົດແມ່ນ 1,86%. ອັດຕາສ່ວນຂາດວຽກເຮັດງານທຳຂອງແຮງງານໃນໄວອາຍຸໃນປີ 2016 ແມ່ນ 1,64%, ຕ່ຳກວ່າລະດັບ 1,89% ຂອງປີ 2015 ແລະ 2,4% ຂອງປີ 2014 (6). ຄິດໄລ່ເຖິງວັນທີ 1 ເມສາ 2017, ອັດຕາສ່ວນຂາດວຽກເຮັດງານທຳຂອງແຮງງານໃນໄວອາຍຸໃນໄຕມາດທີ I ປີ 2017 ປະມານ 1,74%, ໃນນັ້ນ ອັດຕາສ່ວນຂາດວຽກເຮັດງານທຳໃນເຂດຕົວເມືອງແມ່ນ 0,8%; ອັດຕາສ່ວນຂາດວຽກເຮັດງານທຳໃນເຂດຊົນນະບົດແມ່ນ 2,25% (ຫຼຸດລົງທຽບກັບໄຕມາດທີ I ປີ 2016 ແມ່ນ 1,76%; 0,7% ແລະ 2,29%) (7).
ທີສອງ, ເປີດກວ້າງໂອກາດໃຫ້ຜູ້ອອກແຮງງານເຂົ້າຮ່ວມໃນລະບົບນະໂຍບາຍປະກັນໄພສັງຄົມ, ປະກັນໄພວ່າງງານ ເພື່ອເປັນເຈົ້າການຮັບມືກັບກໍລະນີລາຍໄດ້ຕົກຕ່ຳ ຫຼືເສຍລາຍໄດ້ ຍ້ອນຄວາມສ່ຽງຕ່າງໆ, ຖືກເຈັບປ່ວຍ, ຖືກອຸບັດຕິເຫດທາງແຮງງານ, ເຖິງໄວຊະລາ,...
ລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມໄດ້ມີຜົນກະທົບທີ່ຕັ້ງໜ້າ, ປະກອບສ່ວນຫຼຸດຜ່ອນຄວາມສ່ຽງຕໍ່ຊີວິມະນຸດ, ເມື່ອຕົນເອງບໍ່ສາມາດແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າໄດ້ເຊັ່ນ ວ່າງງານ, ຜູ້ຂາດວຽກເຮັດງານທຳ, ຜູ້ມີລາຍໄດ້ຕ່ຳ, ຜູ້ເຖົ້າຜູ້ແກ່, ຄົນພິການ, ເດັກກຳພ້າ, ຜູ້ທຸກຍາກ ເພື່ອແນໃສ່ຊຸກຍູ້ຄວາມກ້າວໜ້າທາງສັງຄົມ. ໃນການແກ້ໄຂບັນດາບັນຫາສັງຄົມທີ່ໄດ້ປະຕິບັດໂດຍຜ່ານຮູບການຕ່າງໆເຊັ່ນ ປະກັນໄພສັງຄົມ, ປະກັນສຸກຂະພາບ, ປະກັນໄພວ່າງງານ, ການບັນເທົາທຸກ ແລະການສົງເຄາະທາງສັງຄົມ, ສະວັດດີການສັງຄົມ...
ຂອບເຂດເປົ້າໝາຍເຂົ້າຮ່ວມການປະກັນໄພສັງຄົມໄດ້ຮັບການເປີດກວ້າງ ແລະນັບມື້ນັບເພີ່ມຂຶ້ນ. ກ່ອນໜ້ານີ້, ເປົ້າໝາຍປະກັນໄພສັງຄົມຂອງປະເທດເຮົາພຽງແຕ່ຢູ່ໃນຂອບເຂດກຳມະກອນ, ລັດຖະກອນຂອງລັດ ແລະກຳລັງປະກອບອາວຸດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ປະຈຸບັນ, ການປະກັນໄພສັງຄົມໄດ້ເປີດກວ້າງອອກໃຫ້ທຸກເປົ້າໝາຍໃນທົ່ວສັງຄົມ. ຮອດທ້າຍປີ 2016, ອັດຕາສ່ວນປະຊາຊົນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມໃນການປະກັນສຸຂະພາບໄດ້ເຖິງ 81,7% ຂອງປະຊາກອນໃນທົ່ວປະເທດ, ທຽບເທົ່າປະມານ 76,1 ລ້ານຄົນ, ເພີ່ມຂຶ້ນ 5,6 ລ້ານຄົນທຽບກັບປີ 2015..
ການປະກັນໄພສັງຄົມສົມທົບລະບອບອຸດໜູນຊົ່ວຄາວກັບລະບອບແກ້ໄຂວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ຜູ້ວ່າງງານ. ເລື່ອງນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງລັກສະນະສັງຄົມທີ່ເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດ, ສອດຄ່ອງກັບແນວທາງພັດທະນາເສດຖະກິດທີ່ສົມທົບຢ່າງກົມກຽວກັບນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ຜູ້ອອກແຮງງານ. ຄຽງຂ້າງນັ້ນ, ການປະກັນໄພວ່າງງານທັງຊົດເຊີຍລາຍໄດ້ ທັງສ້າງກຳລັງໜູນທີ່ດີໃຫ້ຜູ້ວ່າງງານເປັນເຈົ້າການຊອກຫາໂອກາດກັບມາເຮັດວຽກ. ຢູ່ຫວຽດນາມ, ການປະກັນໄພວ່າງງານເລີ່ມໄດ້ຜັນຂະຫຍາຍປະຕິບັດຕາມຂໍ້ກຳນົດຂອງກົດໝາຍປະກັນໄພສັງຄົມ ແຕ່ວັນທີ 01 ມັງກອນ 2009 ເຊິ່ງມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມ 5.993.000 ຄົນ. ຮອດປີ 2014 ມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມ 9.213.302 ຄົນ. ຮອດທ້າຍເດືອນກັນຍາ 2016, ຈຳນວນຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະກັນໄພວ່າງງານແມ່ນ 10,64 ລ້ານຄົນ, ເພີ່ມຂຶ້ນ 6,7% ທຽບກັບໄລຍະດຽວກັນຂອງປີ 2015.
ທີສານ, ໃຫ້ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອເປັນປະຈຳແກ່ຜູ້ທີ່ມີສະຖານະການສະເພາະ ແລະໃຫ້ການຊ່ວຍເຫຼືອກະທັນຫັນແກ່ຜູ້ປະສົບໄພພິບັດທີ່ບໍ່ຄາດຫວັງ ຫຼືປະສົບຄວາມສ່ຽງທີ່ຢູ່ນອກເໜືອການຄວບຄຸມ (ຄວາມເສຍຫາຍຂອງພືດຜົນ, ໄພທຳມະຊາດ, ຄວາມທຸກຍາກ,...) ໂດຍຜ່ານວົງເງິນສົດ ຫຼືວັດຖຸຈາກງົບປະມານ.
ປີ 2012, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທັງໝົດໃຫ້ແກ່ຄວາມປອດໄພສັງຄົມເທົ່າກັບ 5,88% ຈີດີພີ, ຮອດປີ 2015, ຕົວເລກນີ້ເພີ່ມຂຶ້ນເປັນປະມານ 6,6% ຈີດີພີ. ຕາມລາຍງານ, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທັງໝົດສຳລັບການເຄື່ອນໄຫວຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ແລະຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກປີ 2016 ແມ່ນ 7.303 ຕື້ດົ່ງ, ປະກອບດ້ວຍ 3.786 ຕື້ດົ່ງຂອງຂວັນເພື່ອຢ້ຽມຢາມ ແລະເງິນອຸດໜູນບັນດາເປົ້າໝາຍນະໂຍບາຍ; 2.470 ຕື້ດົ່ງຊ່ວຍເຫຼືອບັນດາຄອບຄົວທຸກຍາກ ແລະ 1.047 ຕື້ດົ່ງບັນເທົາຄວາມທຸກຍາກ ແລະ ສົງເຄາະສັງຄົມອື່ນ. ຄຽງຂ້າງນັ້ນ, ໄດ້ແຈກຈ່າຍບັດປະກັນສຸຂະພາບ, ກວດແລະປົວພະຍາດບໍ່ເສຍຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ 18,3 ລ້ານບັດ ໃຫ້ບັນດາເປົ້າໝາຍນະໂຍບາຍໃນທົ່ວປະເທດ (9). ອຳນາດການປົກຄອງຂັ້ນຕ່າງໆໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ປະຕິບັດວຽກງານຄວາມປອດໄພສັງຄົມ, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍທັງໝົດທີ່ລະດົມຈາກງົບປະມານສູນກາງ, ຈາກບັນດາແຂວງກຳແພງນະຄອນ ແລະບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງ, ບຸກຄົນທີ່ໃຊ້ສຳລັບການເຄື່ອນໄຫວຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ແລະຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກໃນ 3 ເດືອນຕົ້ນປີ 2017 ແມ່ນ 3.775 ຕື້ດົ່ງ.
ທີສີ່, ເພີ່ມຄວາມສາມາດຂອງປະຊາຊົນໃນການເຂົ້າເຖິງບໍລິການສັງຄົມທີ່ສຳຄັນຄື: ການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ, ທີ່ຢູ່ອາໄສ, ນ້ຳສະອາດ ແລະອະນາໄມສິ່ງແວດລ້ອມ, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ.
ຜູ້ອອກແຮງງານສ່ວນຫຼາຍໄດ້ເຂົ້າເຖິງສາທາລະນະສຸກພື້ນຖານ, ອັດຕາສ່ວນເຂົ້າຮ່ວມການປະກັນສຸຂະພາບເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງໄວໃນທຸກປີ, ເຖິງທ້າຍປີ 2016 ບັນລຸ 81,7% ຂອງປະຊາກອນໃນທົ່ວປະເທດ. ມີ 62 ແຂວງ, ກຳແພງນະຄອນບັນລຸການເຜີຍແຜ່ການສຶກສາທົ່ວໄປຂັ້ນອະນຸບານໃຫ້ເດັກນ້ອຍອາຍຸ 5 ປີ; ມີ 63 ແຂວງ, ກຳແພງນະຄອນບັນລຸການເຜີຍແຜ່ການສຶກສາທົ່ວໄປໃຫ້ນັກຮຽນຂັ້ນປະຖົມສຶກສາ. ສະຖານະພາບທີ່ຢູ່ອາໄສ, ນ້ຳສະອາດ ແລະຂໍ້ມູນຂ່າວສານ ໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂດີພໍຄວນ: ເນື້ອທີ່ທີ່ຢູ່ອາໄສສະເລຍ່ຕໍ່ຄົນເພີ່ມຂຶ້ນຈາກ 17,5 ມ2 ປີ 2010 ຂຶ້ນເປັນ 22 ມ2 ປີ 2015.
ໃນເວລາທີ່ຜ່ານມາ, ເຖິງວ່າເສດຖະກິດມີການຜັນຜວນຫຼາຍ ແລະແຫຼ່ງພະລັງຂອງປະເທດຍັງຖືກຈຳກັດກໍຕາມ, ແຕ່ພັກແລະລັດຫວຽດນາມໄດ້ເອາໃຈໃສ່ເຖິງການລົງທຶນໃຫ້ເຂດພູດອຍ, ເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ, ໃຫ້ບັນດາເມືອງ, ຕາແສງ, ບ້ານທຸກຍາກ... ຕາມນັ້ນ, ນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມຫຼາຍສະບັບໄດ້ຮັບການປະກາດໃຊ້, ບັນດາໂຄງການລົບລ້າງຄວາມອຶດຫິວ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກໃຫ້ປະຊາຊົນເຂດພູດອຍ, ປະຊາຊົນຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດທີ່ໜ້າພຶງພໍໃຈ, ໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ແລະຕີລາຄາສູງຈາກຫາງສຽງສາກົນ. ຫວຽດນາມໄດ້ບັນລຸແລະລື່ນລະດັບຄາດໝາຍທາງດ້ານເວລາສຳເລັດເປົ້າໝາຍສະຫັດສະວັດຂອງສະຫະປະຊາຊາດກ່ຽວກັບການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ. ອັດຕາສ່ວນຄອບຄົວທຸກຍາກຫຼຸດລົງສະເລ່ຍ 2% ຕໍ່ປີ, ຈາກ 14,2% ໃນທ້າຍປີ 2010 ລົງຕ່ຳກວ່າ 4,5% ປີ 2015. ສະເພາະເມືອງທຸກຍາກຫຼຸດລົງ 6% ຕໍ່ປີ, ຈາກ 58,3% ລົງເປັນ 28%.
ແຕ່ວ່າ, ຂົງເຂດສັງຄົມຂອງປະເທດເຮົາຍັງເຜີຍໃຫ້ເຫັນຂໍ້ຈຳກັດຫຼາຍຢ່າງ, ບາງຈຸດອ່ອນຍັງແກ່ຍາວ, ໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂຊ້າ: “ອັດຕາສ່ວນການປົກຫຸ້ມ ແລະຄຸນນະພາບຂອງບໍລິການປະກັນໄພສັງຄົມ, ປະກັນໄພວ່າງງານຍັງຕ່ຳ. ກອງທຶນປະກັນໄພສັງຄົມບໍ່ມີຄວາມຍືນຍົງ. ການເບິ່ງແຍງດູແລສຸຂະພາຍ ແລະປົກປ້ອງສຸຂະພາບຂອງປະຊາຊົນຍັງຖືກຈຳກັດໃນຫຼາຍດ້ານ” (10). ຄວາມແຕກຕ່າງກ່ຽວກັບດັດຊະນີກັບລະດັບສະເລ່ຍທົ່ວປະເທດຍັງແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ. ບາງນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມ, ນະໂຍບາຍຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກຍັງຊ້ຳຊ້ອນກັນ, ບໍ່ຄົບຊຸດ, ປະສິດທິຜົນບໍ່ສູງ ແລະກໍບໍ່ສົ່ງເສີມໃຫ້ຄົນທຸກຍາກບືນຕົວຂຶ້ນເພື່ອອອກຈາກຄວາມທຸກຍາກ.
ສາເຫດຂອງຂໍ້ຈຳກັດຕ່າງໆເທິງນີ້ແມ່ນ: ກ່ອນອື່ນໝົດ ຍ້ອນຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບບົດບາດຂອງຄວາມປອດໄພສັງຄົມບໍ່ສູງ, ບໍ່ເປັນເອກະພາບ, ຊ້ຳບໍ່ໜຳຍັງຖືວ່າຄວາມປອດໄພສັງຄົມເປັນການສົງເຄາະ, ຊ່ວຍເຫຼືອ, ສະໜັບສະໜູນດ້ານດຽວ ເຮັດໃຫ້ການລະດົມແຫຼ່ງພະລັງ ກໍຄືການກໍ່ສ້າງແລະການດຳເນີນໃຊ້ລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ບໍ່ຄົບຖ້ວນແລະມີປະສິດທິຜົນຕ່ຳ. ລະດັບປົກຫຸ້ມຍັງຕ່ຳ, ເປົ້າໝາຍຍັງແຄບ, ລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມຍັງມີຄວາມບໍ່ຍຸຕິທຳ. ແຫຼ່ງເງິນລົງທຶນກໍຄືການຄຸ້ມຄອງ, ຕິດຕາມກວດກາຂອງລັດຕໍ່ການເຄື່ອນໄຫວຂອງລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ບໍ່ສາມາດຕອບສະໜອງກັບຄວາມຕ້ອງການໄດ້ ແລະປະສິດທິຜົນກໍບໍ່ສູງ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຄວາມຈຳກັດໃນການປະຕິບັດນະໂຍບາຍ, ລະບອບປະກັນໄພສັງຄົມທີ່ມີປະສິດທິຜົນຕ່ຳ ກໍເປັນສິ່ງກີດຂວາງຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ. ການລົບລ້າງຄວາມອຶດຫິວ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກບໍ່ມີຄວາມຍືນຍົງ, ຄວາມສ່ຽງໃນການຖືກທຸກຍາກຄືນໃໝ່ຍັງມີຫຼາຍ, ນະໄຍບາຍຊ່ວນເຫຼືອທາງສັງຄົມ, ສະໜັບສະໜູນທາງສັງຄົມ ຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດຫຼາຍ. ປະກົດການຂອງຄວາມບໍ່ສະເໝີພາບທາງດ້ານລາຍໄດ້ ແລະມາດຕະຖານການດຳລົງຊີວິດລະຫວ່າງບັນດາເຂດ, ບັນດາຊັ້ນຄົນ ຍັງແຕກຕ່າງກັນຫຼາຍ ແລະມີທ່າອຽງເພີ່ມຂຶ້ນ...
ເພື່ອແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າຂໍ້ຈຳກັດ ແລະຈຸດອ່ອນເທິງນີ້, ຄຽງຄູ່ກັບການຍົກສູງສະມັດຕະພາບ, ປະສິດທິຜົນຂອງງານແນໃສ່ພັດທະນາເສດຖະກິດ, ສ້າງແຫຼ່ງພະລັງໃຫ້ລັດມີກຳລັງວັດຖຸເພື່ອປະຕິບັດບັນດານະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມສຳລັບປະຊາຊົນທຸກຊັ້ນຄົນ, ແມ່ນຕ້ອງເຊື່ອມຊຶມແລະປະຕິບັດຢ່າງຄົບຊຸດບັນດາວິທີແກ້ໄຂລຸ່ມນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມ.
ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XII ຂອງພັກ ໄດ້ຢືນຢັນການຫັນປ່ຽນຈາກການຊ່ວຍເຫຼືອມະນຸດສະທຳ ມາເປັນການຮັບປະກັນສິດຄວາມປອດໄພສັງຄົມຂອງພົນລະເມືອງ. ປ່ຽນແປງໃໝ່ນະໂຍບາຍຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກຕາມທິດລວມສູນ, ມີປະສິດທິຜົນ ແລະເຂົ້າເຖິງວິທີວັດແທກຄວາມທຸກຍາກຫຼາຍດ້ານ ແນໃສ່ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມພື້ນຖານ ແລະການເຂົ້າເຖິງບໍລິການທາງສັງຄົມທີ່ຈຳເປັນ. ການປ່ຽນແປງໃໝ່ຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພສັງຄົມຕ້ອງສຸມໃສ່:
ໜຶ່ງ, ຖື “ຍຸດທະສາດຄວາມປອດໄພສັງຄົມຫວຽດນາໄລຍະ 2011 - 2020” ເປັນພາກສ່ວນຂອງ “ຍຸດທະສາດການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມໄລຍະ 2011 - 2020”. ຕາມນັ້ນ, ວຽກງານອົບຮົມສຶກສາ, ໂຄສະນາຕ້ອງໄດ້ດຳເນີນຢ່າງກວ້າງຂວາງເລິກເຊິ່ງໃນທົ່ວພັກ, ທົ່ວປວງຊົນ, ແຕ່ຂັ້ນການນຳເຖິງປະຊາຊົນທຸກຄົນ ດ້ວຍເນື້ອໃນແລະຮູບການທີ່ອຸດົມສົມບູນ ເພື່ອຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ຂອງຖັນແຖວພະນັກງານ, ອົງການຈັດຕັ້ງ ແລະບຸກຄົນກ່ຽວກັບສິດຜົນປະໂຫຍດ ແລະພັນທະຂອງຕົນ ໃນການກໍ່ສ້າງແລະປະຕິບັດຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ໃນລະບົບການເມືອງແຕ່ສູນກາງຮອດຮາກຖານ. ຜ່ານສິ່ງດັ່ງກ່າວນັ້ນ, ຍົກສູງຈິດສຳນຶກ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບສ່ວນຕົວ, ສ້າງຂະບວນການປະຕິບັດຄວາມປອດໄພສັງຄົມ...
ສອງ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ຈິນຕະນາການ ແລະເພີ່ມທະວີຄວາມສາມາດນຳພາຂອງພັກຕໍ່ຂົງເຂດຄວາມປອດໄພສັງຄົມ, ເພື່ອເປົ້າໝາຍຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ. ຕາມນັ້ນ, ແນວທາງຂອງພັກຕ້ອງຊາບຊຶມຢ່າງເລິກເຊິ່ງທັດສະນະຂອງລັດທິ ມາກ-ເລນິນ, ແນວຄິດໂຮ່ຈີມິນ ກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ຕິດກັບຄວາມກ້າວໜ້າທາງສັງຄົມ ດ້ວຍຈຸດປະສົງປົດປ່ອຍມະນຸດ, ເອກະລາດອິດສະລະພາບຊອງປະເທດຊາດ, ປະຊາຊົນໄດ້ຮັບຄວາມສົມບູນພູນສຸກ, ທຸກຄົນມີອາຫານແລະເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມພຽງພໍ, ທຸກຄົນໄດ້ຮັບການສຶກສາ, ຜູ້ທຸກຍາກ ຜູ້ດ້ອຍໂອກາດກໍມີອາຫານພຽງພໍ ແລະມີກຳລັງເພື່ອບືນຕົວຂຶ້ນ, ຜູ້ມີອາຫານການກິນແລະເຄື່ອງນຸ່ງຫົ່ມພຽງພໍແລ້ວກໍຈະຮັ່ງມີຂຶ້ນ, ຜູ້ຮັ່ງມີແລ້ວກໍຈະຮັ່ງມີຍິ່ງຂຶ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ພັກຕ້ອງກໍ່ສ້າງລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມຕາມທິດເປີດປະຊາທິປະໄຕ, ຄົ້ນເຜີຍ, ຂຸດຄົ້ນຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນທຸກຢ່າງຂອງບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງ, ວິສາຫະກິດ, ບຸກຄົນ, ປະຊາຊົນທຸກຊັ້ນວັນນະ ເພື່ອພັດທະນາລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມ. ຮັບປະກັນຄວາມຍຸຕິທຳ, ສະເໝີພາບໃນການປະກອບສ່ວນ ແລະຊົມໃຊ້ຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ເຊິ່ງສະແດງອອກໃນການກໍ່ສ້າງລະບົບກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ, ກົດໝາຍ, ໃນການບໍລິຫານ ຄຸ້ມຄອງພະນັກງານ ລັດຖະກອນ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຮັບຟັງຄວາມຄິດຄວາມເຫັນ ແລະຍອມຮັບການຕິດຕາມກວດກາ, ຕຳໜິວິຈານຂອງບັນດາພື້ນຖານບໍລິການ, ບັນດາເປົ້າໝາຍຊົມໃຊ້ນະໂຍບາຍ ທີ່ປະກອບສ່ວນໃຫ້ແຜນນະໂຍບາຍຂອງພັກກ່ຽວກັບຂົງເຂດຄວາມປອດໄພສັງຄົມ...
ສາມ, ປັບປຸງພາລະບົດບາດສັງຄົມຂອງລັດແນໃສ່ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດເປັນເຈົ້າພາທາງຂອງລັດໃນການພັດທະນາຄວາມປອດໄພສັງຄົມ, ໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຄຸ້ມຄອງ, ສະໜອງ ແລະ ລະດົມແຫຼ່ງພະລັງໃຫ້ຄວາມປອດໄພສັງຄົມ. ວິທີແກ້ໄຂທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດແມ່ນຕ້ອງກໍ່ສ້າງ, ປະຕິບັດທິດທາງພັດທະນາລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມໃຫ້ປະກົດເປັນຈິງ. ນັ້ນແມ່ນການສືບຕໍ່ຫັນແຜນນະໂຍບາຍ, ທັດສະນະຂອງພັກກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພສັງຄົມ ເປັນກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ, ກົດໝາຍ, ຂໍ້ກຳນົດການຈັດສັນງົບປະມານຂອງລັດ ແນໃສ່ພັດທະນາຄວາມປອດໄພສັງຄົມຢ່າງໄຫວພິບແລະຫຼາຍຊັ້ນ, ສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ປະຊາຊົນທຸກຊັ້ນວັນນະໄດ້ຊົມໃຊ້ລັກສະນະດີເດັ່ນຂອງຄວາມປອດໄພສັງຄົມ, ປະກອບສ່ວນຊຸກຍູ້ຄວາມຍຸຕິມຳທາງສັງຄົມ.
ສີ່, ລະດົມການເຂົ້າຮ່ວມຂອງບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມໃນການປະຕິບັດຄວາມປອດໄພສັງຄົມ. ຜ່ານການເຄື່ອນໄຫວຂອງຕົນ, ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມປະກອບສ່ວນຊຸກຍູ້ການພັດທະນາຂອງລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມເວົ້າສະເພາະ ແລະການພັດທະນາປະເທດເວົ້າລວມ. ເພາະສະນັ້ນ, ຕ້ອງເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງເຫຼົ່ານີ້ໃນການຕິດຕາມກວດກາ ແລະຕິຊົມສັງຄົມຕໍ່ແນວທາງ ແຜນນະໂຍບາຍຂອງພັກ, ນະໂຍບາຍ ກົດໝາຍຂອງລັດ ກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພສັງຄົມ. ການຕິດຕາມກວດກາຂອງບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມຈະສະທ້ອນໃຫ້ເຫັນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການທຸກຢ່າງກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພສັງຄົມຂອງປະຊາຊົນທຸກຊັ້ນວັນນະ ຊ່ວຍໃຫ້ອົງການຄຸ້ມຄອງເກັບກຳຄວາມຕ້ອງການສັງຄົມຢ່າງຄົບຖ້ວນ, ພາວະວິໄສ, ເພື່ອຈະດັດປັບແຜນນະໂຍບາຍ, ນະໂຍບາຍ, ກົດໝາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມຢ່າງທັນການໃຫ້ມັນສອດຄ່ອງເໝາະສົມ.
ທີສອງ, ປ່ຽນແປງໃໝ່ການປະຕິບັດນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມ.
ໜຶ່ງ, ພັດທະນາເສດຖະກິດຕິດກັບການປະຕິບັດບັນດາຈຸດໝາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມໃຫ້ໄດ້ເປັນຢ່າງດີ. ມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XII ຂອງພັກໄດ້ຊີ້ແຈ້ງ: “ລັດນຳໃຊ້ລະບຽບກົດໝາຍ, ຊັບພະຍາກອນ, ເຄື່ອງມືດັດສົມ, ນະໂຍບາຍແຈກຢາຍ ແລະນະໂຍບາຍແຈກຢາຍຄືນໃໝ່ ເພື່ອພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ປະຕິບັດປະຊາທິປະໄຕ, ຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ; ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພສັງຄົມ, ຍົກສູງສະວັດດີການສັງຄົມເທື່ອລະກ້າວ, ເບິ່ງແບດູແລປົວແປງຊີວິດການເປັນຢູ່ທຸກດ້ານຂອງປະຊາຊົນ, ຫຼຸດຜ່ອນຊ່ອງວ່າງຮັ່ງມີ - ທຸກຍາກ” (11). ພັດທະນາເສດຖະກິດຕ້ອງເອົາສະວັດດີການສັງຄັມ ແລະສະວັດດີການສ່ວນບຸກຄົນເປັນຈຸດໝາຍ, ສົມທົບຢ່າງກົມກຽວລະຫວ່າງພັດທະນາເສດຖະກິດ, ວັດທະນະທທຳ ແລະສັງຄົມ ເພື່ອໃຫ້ສະມາຊິກທຸກຄົນໃນສັງຄົມໄດ້ຊົມໃຊ້ໂອກາດເງື່ອນໄຂທີ່ຈຳເປັນຕ້ອງການ.
ສອງ, ປະຕິບັດນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມທົ່ວໄປ ແລະຄົບຖ້ວນ. ເພື່ອສ້າງພື້ນຖານໃຫ້ຫວຽດນາມປະຕິບັດ ແລະປັບປຸງບູລະນະຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ສົດໃສ ຍືນຍົງ, ຊຸກຍູ້ຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະຄວາມຍຸຕິທຳທາງສັງຄົມ, ໃນຊຸມປີຕໍ່ໜ້າ, ພວກເຮົາຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ເຖິງບັນດາເສົາຄ້ຳຂອງມັນ, ກ່ອນອື່ນແມ່ນການປະກັນໄພສັງຄົມ. ກໍ່ສ້າງ ແລະພັດທະນາລະບົບການປະກັນໄພສັງຄົມທີ່ປອດໄພ ຍືນຍົງເປັນພື້ນຖານຊຸກຍູ້ຄວາມກ້າວໝ້າທາງສັງຄົມ.
ກໍ່ສ້າງລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ມີຫຼາຍຊັ້ນ ໄຫວພິບ ແລະສາມາດຊ່ວຍໜູນໃຫ້ແກ່ກັນ (ກວມດ້ວຍລະບົບປະກັນໄພ: ປະກັນໄພສັງຄົມ, ປະກັນສຸຂະພາບ, ປະກັນໄພວ່າງງານ, ປະກັນໄພບຳນານ...); ສັງຄົມສົງເຄາະ, ຊ່ວຍເຫຼືອສັງຄົມ, ສະໜັບສະໜູນພິເສດທາງສັງຄົມ; ໂຄງການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ... ລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມທີ່ມີຫຼາຍຊັ້ນແຕ່ຕ້ອງມີຈຸດສຸມ, ເອົາໃຈໃສ່ກໍ່ສ້າງແລະບູລະນະບັນດາເສົາຄ້ຳຕົ້ນຕໍຂອງມັນຄື ປະກັນໄພສັງຄົມ, ປະກັນສຸຂະພາບ, ອຸດໜູນສັງຄົມ, ສະໜັບສະໜູນພິເສດທາງສັງຄົມ, ເພື່ອຮັບປະກັນລັກສະນະໝັ້ນຄົງຍືນຍົງຂອງລະບົບຄວາມປອດໄພສັງຄົມທັງໝົດ. ຕ້ອງກໍ່ສ້າງລະບົບປະກັນໄພສັງຄົມທີ່ສົມບູນຕາມຫຼັກການ ປະກອບສ່ວນ - ຊົມໃຊ້ (ປະກັນໄພສັງຄົມບັງຄັບ ແລະສະໝັກໃຈ, ປະກັນສຸຂະພາບ, ປະກັນໄພວ່າງງານ). ແຍກການປະກັນໄພສັງຄົມສຳລັບຂົງເຂດບໍລິຫານພາລະກິດ ແລະຂົງເຂດວິສາຫະກິດ, ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງກຸ່ມຄົນດ້ອຍໂອກາດໃນສັງຄົມເຊັ່ນ ຄົນຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອນ, ພາກສ່ວນເສຍວຽກເຮັດງານທຳ, ບັນດາເປົ້າໝາຍທີ່ໄດ້ຮັບການສົງເຄາະ, ອຸປະຖຳທາງສັງຄົມ... ນຳໃຊ້ຫຼາຍຮູບການສົງເຄາະສັງຄົມ, ຫັນປ່ຽນໄປສູ່ການໃຫ້ບໍລິການສົງເຄາະທາງສັງຄົມທີ່ບໍ່ມີຈຸດປະສົງກຳໄລ, ສ້າງໂອກາດແລະບຸລິມະສິດໃຫ້ບັນດາເປົ້າໝາຍຮັບເບ້ຍອຸດໜູນໄດ້ເຂົ້າເຖິງບັນດາແຫຼ່ງພະລັງເສດຖະກິດ, ບໍລິການສາທາລະນະທີ່ຈຳເປັນ, ສະເໜີພາບກ່ຽວກັບການອົບຮົມສຶກສາ, ຝຶກອົບຮົມວິຊາຊີບ, ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ, ເບິ່ງແຍງດູແລສຸຂະພາບ, ທີ່ຢູ່ອາໄສ, ວັດທະນະທຳ - ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ,...
ສາມ, ກໍ່ສ້າງຕະຫຼາດແຮງງານທີ່ເປັນເຈົ້າການ. ແນໃສ່ຮັບປະກັນປະຕິບັດການພົວພັນທາງສັງຄົມລະຫວ່າງຜູ້ອອກແຮງງານມີຄວາມຕ້ອງການເຮັດວຽກ ກັບຜູ້ນຳໃຊ້ແຮງງານ, ຜ່ານບັນດາຮູບການຕົກລົງກັນກ່ຽວກັບລາຄາຄ່າແຮງງານ ແລະ ບັນດາເງື່ອນໄຂເຮັດວຽກອື່ນບົນພື້ນຖານຂອງສັນຍາທີ່ເປັນລາຍລັກອັກສອນ ຫຼືສັນຍາພາຍໃຕ້ຮູບການອື່ນ. ຄວາມເປັນຈິງໃຫ້ເຫັນວ່າ, ໃນການພົວພັນແລກປ່ຽນຫຼືການເຈລະຈາຕໍ່ລອງໃນຕະຫຼາດແຮງງານ, ຄັນຊັ່ງເຄີຍອຽງໄປທາງຜູ້ນຳໃຊ້ແຮງງານ, ຍ້ອນຈຳນວນຜູ້ຊອກຫາວຽກງານຫຼາຍກວ່າຈຳນວນວຽກເຮັດງານທຳ, ຜູ້ໄປຊອກຫາວຽກງານກໍຖືກຈຳກັດຫຼາຍຢ່າງ... ດັ່ງນັ້ນ, ຕ້ອງກໍ່ສ້າງນະໂຍບາຍຕະຫຼາດແຮງງານທີ່ເປັນເຈົ້າການ, ນີ້ແມ່ນມາດຕະການແນໃສ່ກີດກັ້ນໄພວ່າງງານ ແລະການຂາດວຽກເຮັດງານທຳ ດ້ວຍຈຸດໝາຍສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ ແລະເພີ່ມລາຍໄດ້, ດັດສົມຄວາມຕ້ອງການກ່ຽວກັບແຮງງານ, ຍົກສູງຄວາມຍຸດຕິທຳທາງສັງຄົມ (ຊ່ວຍເຫຼືອກຸ່ມຄົນງານທີ່ດ້ອຍໂອກາດ)... ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ຕ້ອງຍູ້ແຮງການຮ່ວມມືສາກົນ, ຍາດແຍ່ງເອົາແຫຼ່ງພະລັງ ແລະບົດຮຽນຂອງຕ່າງປະເທດໃນການກໍ່ສ້າງ ແລະປະຕິບັດບັນດານະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພສັງຄົມ./.
ໂດຍ ປອ. ເຈືອງທິແທັງກວີ໊
ມະຫາວິທະຍາໄລການແພດນະຄອນຮ່າໂນ້ຍ
-------------------------
(1) Beyond HEPR: A framework for intergrated national systempf Social security in Vietnam UNDP - DFID 2005.
(2), (3) ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XII, ຫ້ອງການສູນກາງພັກ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2016, ໜ້າ 137, 26.
(4) ແຮງງານ 3 ລ້ານກວ່າຄົນມີວຽກເຮັດງານທຳຈາກກອງທຶນແຫ່ງຊາດກ່ຽວກັບວຽກເຮັດງານທຳ, ທີ່ເວັບໄຊ www.baodansinh.vn, ວັນທີ 17-5-2016.
(5) ກະຊວງແຮງງານ - ນັກຮົບເສຍອົງຄະ ແລະສັງຄົມ: ວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ຄົນພິການ, ທີ່ເວັບໄຊ www.molisa.gov.vn, ວັນທີ 29-12-2015.
(6), (9) ສະຫະກົມສະຖິຕິ (2016), ຖະແຫຼງຂ່າວກ່ຽວກັບສະພາບການເສດຖະກິດ-ສັງຄົມປີ 2016, ທີ່ເວັບໄຊ www.gso.gov.vn.
(7) ສະຫະກົມສະຖິຕິ (2017): ສະພາບການເສດຖະກິດ-ສັງຄົມໄຕມາດທີ I ປີ 2017, ທີ່ເວັບໄຊ www.gso.gov.vn.
(8) ປະກັນໄພສັງຄົມຫວຽດນາມ (2015): ຜົນສຳເລັດຂອງວຽກງານປີ 2014 ແລະທິດທາງໜ້າທີ່ປີ 2015, ບົດລາຍງານສະບັບທີ 389/BC-BHXH, ວັນທີ 4-2-2015, ຮ່າໂນ້ຍ, ໜ້າ 1.
(10), (11) ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XII, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ໜ້າ 256, 269.
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 904 (ເດືອນກຸມພາ 2018).
