ຫັນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳເປັນສັງຄົມ ຢູ່ຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນ
ຍູ້ແຮງວຽກງານອະນຸລັດ, ເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ເພື່ອຮັບໃຊ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ສັງຄົມໃນແຂວງເທື່ອທຽນເຫວ້. (ພາບ: svhtt.thuathienhue.gov.vn)
ຫັນການເຄື່ອນໄຫວຕ່າງໆເປັນສັງຄົມ ແມ່ນຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການດ້ວຍຕົນເອງ, ພ້ອມທັງເປັນເປົ້າໝາຍອັນດັບໜຶ່ງແຫ່ງພາລະກິດອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ
ຫັນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳເປັນສັງຄົມ ໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າ ແມ່ນການສ້າງຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຊຸມຊົນຊົນຊັ້ນຕ່າງໆໃນສັງຄົມ, ທີ່ສະໝັກໃຈເຂົ້າຮ່ວມໃນການກໍ່ສ້າງ ແລະປົວແປງສະພາບແວດລ້ອມດ້ານເສດຖະກິດ, ສັງຄົມທີ່ປອດໄສ ແລະມີຄວາມສະດວກໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາເສດຖະກິດ ກໍ່ຄືການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ພວກເຮົາອາດສາມາດຈະດຶງດູດໄດ້ບັນດາແຫຼ່ງພະລັງ, ພາກສ່ວນເສດຖະກິດຕ່າງໆ, ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງ, ບຸກຄົນຢູ່ພາຍໃນ ແລະຕ່າງປະເທດ ໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນການອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳຢ່າງໝັ້ນຄົງ, ພ້ອມທັງປະດິດສ້າງ, ສະໜອງແລະເຜີຍແຜ່ໂດຍກົງ ບັນດາຜະລິດຕະພັນ (ສິນຄ້າປະເພດພິເສດ) ທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຊົມໃຊ້ວັດທະນະທຳທີ່ຫຼາກຫຼາຍຂອງປະຊາຊົນ.
ປະຈຸບັນ, ໃນຂະບວນວິວັດແຫ່ງການດຳເນີນພາລະກິດປ່ຽນແປງໃໝ່, ເຊື່ອມໂຍງສາກົນ ແລະ ພັດທະນາຂອງປະເທດ, ບັນຫາເຄົາລົບນັບຖືຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານວັດທະນະທຳ, ຮັກສາເອກະລັກວັດທະນະທຳຂອງຊາດ, ໃນນັ້ນ ໜ້າທີິ່ສຳຄັນອັນດັບໜຶ່ງແມ່ນຮັກສາ ແລະເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າມໍລະດົກວັດທະນະທຳຂອງປະເທດ, ນັບມື້ນັບກາຍເປັນບັນຫາທີ່ຕ້ອງການຍິ່ງ, ຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ແກ້ໄຂເປັນພິເສດ. ຖ້າຢາກ “ເຊື່ອມໂຍງໂດຍບໍ່ຖືກລະລາຍ”, ແມ່ນເອກະລັກວັດທະນະທຳຂອງຊາດຕ້ອງໄດ້ຮັບການຮັບຮູ້ ແລະໄດ້ຮັບຄວາມເຄົາລົບ ເພື່ອໃຫ້ພວກເຮົາອາດຈະຮັບເອົາໂດຍມີການເລືອກເຟັ້ນບັນດາສິ່ງຍອດຍິ່ງທາງວັດທະນະທຳຂອງມະນຸດ ແຕ່ກໍ່ຍັງຮັກສາໄດ້ບັນດາຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳມູນເຊື້ອຂອງຫວຽດນາມ, ທັງສືບຕໍ່ມີການປະດິດສ້າງຄຸນຄ່າວັດທະນະທຳໃໝ່ ແລະ ເພີ່ມເຕີມເຂົ້າໃນຄັງສາງມໍລະດົກວັດທະນະທຳຂອງຊາດຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ພ້ອມທັງເຮັດໃຫ້ມໍລະດົກວັດທະນະທຳກາຍເປັນແຫຼ່ງພະລັງທີ່ສຳຄັນສຳລັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ.
ເພືີ່ອອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ, ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ, ຕ້ອງແກ້ໄຂບັນດາໜ້າທີ່ແລະວິທີການໃນຕໍ່ໜ້າກໍ່ຄືຍາວນານ ຢ່າງຄົບຊຸດ, ທັນເວລາ, ມີຄຸນນະພາບ ແລະປະສິດທິຜົນ; ພິເສດ ຕ້ອງມີການປະສານສົມທົບຢ່າງເປັນປະຈຳ, ແໜ້ນແຟ້ນ ລະຫວ່າງບັນດາກະຊວງ, ຂະແໜງການ, ອຳນາດການປົກຄອງຂັ້ນຕ່າງໆ, ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງແລະອົງຄະນະມະຫາຊົນ ເພື່ອລະດົມກຳລັງແຮງສັງລວມຂອງທົ່ວສັງຄົມໃຫ້ແກ່ການອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ, ເຮັດໃຫ້ພາລະກິດນີ້ປະກອບສ່ວນແທດຈິງເຂົ້າໃນການກໍ່ສ້າງແລະພັດທະນາພື້ນຖານວັດທະນະທຳຫວຽດນາມທີ່ກ້າວໜ້າ ແລະເຕັມໄປດ້ວຍເອກະລັກປະຈຳຊາດ.
ນອກຈາກນັ້ນ, ມໍລະດົກວັດທະນະທຳຍາມໃດກໍ່ຕິດແໜ້ນກັບມະນຸດແລະຊຸມຊົນພົນລະເມືອງທ້ອງຖິ່ນ ຊຶ່ງເປັນບ່ອນທີ່ມັນກຳເນີດເກີດຂຶ້ນມາ ແລະ ພວມໄດ້ຮັບການປະຕິບັດ, ຖ່າຍທອດ. ເປົ້າໝາຍແຫ່ງການອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳຍາມໃດກໍ່ຕ້ອງຫັນເຂົ້າສູ່ການຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດຳເນີນວັດທະນະທຳທີ່ປອດໄສຂອງປະຊາຊົນໃນສັງຄົມ. ເຖິງວ່າມີການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ ແຕ່ການເຂົ້າຮ່ວມຂອງປະຊາຊົນເຂົ້າໃນຂະບວນວິວັດການອະນຸລັກກໍ່ຍັງເປັນເງື່ອນໄຂຕັດສິນຊີ້ຂາດ ເພື່ອໃຫ້ລໍລະດົກວັດທະນະທຳຍັງຄົງຕົວຢູ່ຈົນເຖິງປະຈຸບັນນີ້.
ໃນຊຸມປີທີ່ຜ່ານມາ, ນັບແຕ່ເມື່ອລັດຖະດຳລັດເລກທີ 69/2008/NĐ-CP, ລົງວັນທີ 30 ພຶດສະພາ 2008, ຂອງລັດຖະບານ “ວ່າດ້ວຍນະໂຍບາຍສົ່ງເສີມການຫັນເປັນສັງຄົມຕໍ່ບັນດາການເຄື່ອນໄຫວໃນຂົງເຂດການສຶກສາ, ການຝຶກອົບຮົມວິຊາຊີບ, ສາທາລະນະສຸກ, ວັດທະນະທຳ, ກິລາ, ສິ່ງແວດລ້ອມ” ມີຜົນບັງຄັບໃຊ້, ວຽກງານຫັນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳເປັນສັງຄົມ ໄດ້ຮັບການຍູ້ແຮງທັງທາງກວ້າງແລະລວງເລິກ. ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ການໂຄສະນາ ເຜີຍແຜ່ກົດໝາຍໄດ້ຮັບການເພີ່ມທະວີ ເຊິ່ງໄດ້ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ຂອງສັງຄົມ ກ່ຽວກັບຄວາມສຳຄັນແລະຜົນປະໂຫຍດຂອງຂົງເຂດນີ້. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳໂດຍຜ່ານຮູບການຫັນເປັນສັງຄົມ ໄດ້ຜັນຂະຫຍາຍເປັນຈຳນວນຫຼາຍ, ລະດົມໄດ້ການສະໜັບສະໜູນຢ່າງຕັ້ງໜ້າທັງດ້ານບຸກຄະລາກອນ ກໍ່ຄືດ້ານວັດຖຸ ແລະການເງິນຂອງສັງຄົມ.
ຜົນງານບາງຢ່າງທີ່ບັນລຸໄດ້ ໃນວຽກງານຫັນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳເປັນສັງຄົມ
ໃນການເຄື່ອນໄຫວພິພິທະພັນ:
ແຜນນະໂຍບາຍຫັນການເຄື່ອນໄຫວພິພິທະພັນເປັນສັງຄົມ ໄດ້ຮັບການຜັນຂະຫຍາຍຢ່າງທົ່ວເຖິງແລະມີປະສິດທິຜົນ. ບັນດາຫໍພິພິທະພັນໃນທົ່ວຂະແໜງການ ໄດ້ເປັນເຈົ້າການໃນການປ່ຽນແປງໃໝ່ດ້ານເນື້ອໃນ ແລະຮູບການເຄື່ອນໄຫວ ແນໃສ່ຍົກສູງປະສິດທິຜົນ ແລະເສີມຂະຫຍາຍເປັນຢ່າງດີ ພາລະບົດບາດແລະພາລະໜ້າທີ່ຂອງຫໍພິພິທະພັນໃນຊີວິດສັງຄົມ, ຮັບໃຊ້ຢ່າງແທດຈິງ ທັນການໃຫ້ແກ່ການປະຕິບັດໜ້າທີ່ການເມືອງທີ່ໄດ້ຮັບມອບໝາຍ.
ການສະແດງອອກທີ່ຈະແຈ້ງທີ່ສຸດຄື ການພັດທະນາ, ສ້າງຕັ້ງ ແລະດຳເນີນການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາຫໍພິພິທະພັນນອກພາກລັດ, ກໍ່ຄືການສົມທົບຈັດຕັ້ງການວາງສະແດງ ເຄື່ອນໄຫວຂອງຫໍພິພິທະພັນຂອງລັດ ແລະ ບັນດາພິພິທະພັນ, ການເກັບກຳຂອງເອກະຊົນ. ປະຈຸບັນ ໃນທົ່ວປະເທດມີຫໍພິພິທະພັນນອກພາກລັດ ທີ່ຄະນະກຳມະການປະຊາຊົນແຂວງ/ນະຄອນຂຶ້ນກັບສູນກາງ ມອບໃບອານຸຍາດການເຄື່ອນໄຫວ ເປັນຈຳນວນ 36 ແຫ່ງ; ມີສະໂມສອນແລະສະມາຄົມຄົ້ນຄວ້າເກັບກຳວັດຖຸບູຮານຫຼາຍແຫ່ງ ທີ່ໄດ້ສ້າງຕັ້ງຢູ່ຮ່າໂນ້ຍ, ບັກນິງ, ນາມດີ້ງ, ແທັງຮວາ, ດາໜັງ, ນະຄອນໂຮ່ຈີມີນ...
ຂະບວນການບໍລິຈາກເອກະສານ, ວັດຖຸສິ່ງຂອງໃຫ້ຫໍພິພິທະພັນ ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຢ່າງຟົດຟື້ນ, ນຳເອົາເອກະສານ, ວັດຖຸສິ່ງຂອງທີ່ມີຄຸນຄ່າເປັນຈຳນວນຫຼວງຫຼາຍ ມາມອບໃຫ້ຫໍພິພິທະພັນ, ພິເສດແມ່ນບັນດາວັດຖຸທີ່ລະນຶກກ່ຽວກັບການປະຕິວັດ, ການຕໍ່ຕ້ານ. ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງວັດທະນະທຳໄດ້ສົມທົບກັບບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງສັງຄົມ, ໂຮງຮຽນ ແລະສື່ມວນຊົນ ເພື່ອເພີ່ມທະວີການເຄື່ອນໄຫວແລະໂຄສະນາກ່ຽວກັບພິພິທະພັນ, ພ້ອມທັງຍູ້ແຮງການຈັດຕັ້ງວາງສະແດງເຄື່ອນທີ່ ແນໃສ່ສົ່ງຜະລິດທະພັນຂອງຫໍພິພິທະພັນ - ມໍລະດົກວັດທະນະທຳ - ເຖິງປະຊາຊົນທຸກຄົນໃນທົ່ວປະເທດ.
ໃນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກບູຮານສະຖານ:
ຄຽງຄູ່ກັບໂຄງການຕ້ານການຊຸດໂຊມ ແລະ ປະຕິສັງຂອງບູຮານສະຖານປະຫວັດສາດວັດທະນະທຳ (ທີ່ຂຶ້ນກັບໂຄງການເປົ້າໝາຍແຫ່ງຊາດກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳໄລຍະ 2011 - 2015) ນັ້ນ, ວຽກງານຫັນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກບູຮານສະຖານເປັນສັງຄົມ ໄດ້ລະດົມແຫຼ່ງພະລັງສັງຄົມເປັນຈຳນວນຫຼາຍ ເທົ່າກັບແຫຼ່ງທຶນງົບປະມານລັດສຳລັບວຽກງານປົກປັກຮັກສາ ແລະບູລະນະບູຮານສະຖານ. ບັນດາບູຮານສະຖານທີ່ໄດ້ຮັບການຈັດອັນດັບທັງໃນລະດັບປະເທດແລະລະດັບແຂວງ ລ້ວນແຕ່ໄດ້ເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າທີ່ຕັ້ງໜ້າໃນຫຼາຍລະດັບທີ່ຕ່າງກັນ.
ບູຮານສະຖານຫຼາຍແຫ່ງໄດ້ກາຍເປັນຜະລິດຕະພັນການທ່ອງຖ່ຽວ-ວັດທະນະທຳພິເສດສະເພາະ ຕິດກັບສາຍທາງທ່ອງທ່ຽວທີ່ປະທັບໃຈ ແລະມີຄຸນປະໂຫຍດຊຸກຍູ້ການພັດທະນາຂອງໜຶ່ງໃນບັນດາຂະແໜງການເສດຖະກິດປາຍແຫຼມ ຄືການທ່ອງທ່ຽວ, ເຮັດໃຫ້ມີການປ່ຽນແປງເທື່ອລະກ້າວໃນໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຂອງຊຸມຊົນທ້ອງຖິ່ນທີ່ມີບູຮານສະຖານແລະມີງານບຸນປະເທດນີ, ນຳເອົາຜົນປະໂຫຍດວັດຖຸຕົວຈິງມາໃຫ້ປະຊາຊົນ. ບັນດາບູຮານສະຖານພາຍຫຼັງທີ່ໄດ້ຮັບຮອງວ່າເປັນມໍລະດົກທາງວັດທະນະທຳແລະທຳມະຊາດຂອງໂລກແລ້ວ ກໍ່ລ້ວນແຕ່ກາຍເປັນສະຖານທີ່ທ່ອງທ່ຽວທີ່ປະທັບໃຈ, ມີແຮງດຶງດູດນັກທ່ອງທ່ຽວພາຍໃນ ແລະຕ່າງປະເທດເປັນຈຳນວນຫຼາຍ.
ໃນການອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ:
ບັນດາຊຸມຊົນ, ທ້ອງຖິ່ນມີມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບແລ້ວນັ້ນ ໄດ້ແລະພວມເປັນເຈົ້າການ ຕັ້ງໜ້າຈັດຕັ້ງການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກຂອງທ້ອງຖິ່ນຕົນເອງ. ມີສູນແລະສະໂມສອນ ຄ້ອງ, ຂັບຈູ່, ຂັບກວານຮໍ້, ຂັບລຳຊວານ, ດົນຕີຂັບລຳສະໝັກຫຼິ້ນ...ຢູ່ຫຼາຍແຫ່ງໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູແລະເຄື່ອນໄຫວຄືນໃໝ່, ແລະມີສະໂມສອນໃໝ່ນັບເປັນຮ້ອຍແຫ່ງ, ທີ່ເຄື່ອນໄຫວຢ່າງເປັນເອກະລາດ ດ້ວຍຊັບພະຍາກອນແລະຄວາມສາມາດຂອງຜູ້ຮັບຜິດຊອບສະແດງທາງວັດທະນະທຳ ແລະຜູ້ສະໜັບສະໜູນ ໂດຍບໍ່ອີງໃສ່ການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກງົບປະມານຂອງລັດ. ບາງສະໂມສອນເຄື່ອນໄຫວດີມີຊື່ສຽງ, ໄດ້ຮັບການເຊີນຈາກຕ່າງປະເທດໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມງານສະແດງມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນສາກົນ. ນີ້ແມ່ນໂອກາດທີ່ດີເພື່ອໃຫ້ເຈົ້າພາບວັດທະນະທຳໄດ້ແລກປ່ຽນຮຽນຮູ້ນຳເພື່ອນຮ່ວມອາຊີບໃນໂລກ ແລະແນະນຳມໍລະດົກວັດທະນະທຳຂອງຕົນຕໍ່ໂລກ. ບັນດາງານບຸນປະເພນີໂດຍປະຊາຊົນເປັນຜູ້ຈັດຕັ້ງ ກໍ່ໄດ້ຮັບການຟື້ນຟູເທື່ອລະກ້າວ ແລະມີການເຄື່ອນໄຫວນັບມື້ນັບເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍ. ບາງບ້ານອາຊີບຫັດຖະກຳທີ່ເປັນມູນເຊື້ອກໍ່ໄດ້ຊອກຫາທິດທາງການພັດທະນາໃຫ້ຕົນເອງ...
ໃນປະຈຸບັນ, ບັນດາພື້ນຖານທີ່ປະຕິບັດການຫັນເປັນສັງຄົມໃນຂົງເຂດມໍລະດົກວັທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນນັ້ນ ລວມມີ: ພື້ນຖານຄົ້ນຄວ້າ, ອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ທີ່ເຄື່ອນໄຫວພາຍໃຕ້ຮູບການສູນຄົ້ນຄວ້າ ແລະພື້ນຖານສະແດງຂັບລຳພື້ນເມືອງ ຈັດຕັ້ງຕາມແບບສະໂມສອນ, ຄະນະດົນຕີຂັບລຳ, ໜ່ວຍຫຼືຄອບຄົວສິລະປິນພື້ນເມືອງ ເຊິ່ງຕອບສະໜອງໄດ້ຄວາມຕ້ອງການດ້ານພື້ນຖານວັດຖຸ, ຂະໜາດ, ມາດຕະຖານຕາມທີ່ກຳນົດໄວ້ໃນຂໍ້ຕົກລົງເລກທີ 1466/QĐ-TTg, ລົງວັນທີ 10 ຕຸລາ 2008, ຂອງນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ວ່າດ້ວຍ “ລາຍລະອຽດກ່ຽວກັບຮູບການ, ຂະໜາດ, ມາດຕະຖານຂອງບັນດາພື້ນຖານທີ່ປະຕິບັດການຫັນເປັນສັງຄົມໃນຂົງເຂດການສຶກສາ-ຝຶກອົບຮົມ, ອາຊີວະສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ, ວັດທະນະທຳ, ກິລາ, ສິ່ງແວດລ້ອມ”. ໃນຊຸມປີທີ່ຜ່ານມາ, ບັນດາພື້ນຖານເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ປະກອນສ່ວນຫຼາຍພໍຄວນ ເຂົ້າໃນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ, ພິເສດແມ່ນກ່ຽວກັບການຮັກສາປະຕິບັດ, ການສອນ ແລະສະແດງໃຫ້ເຫັນໃນຊຸມຊົນ.
ຂໍ້ຈຳກັດ, ສິ່ງຄົງຂ້າງຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ຕ້ອງແກ້ໄຂ
ຄຽງຄູ່ກັບບັນດາຜົນງານທີ່ດີເດັ່ນ, ວຽດງານຫັນເປັນສັງຄົມກ່ຽວກັບການອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳໃນເວລາທີ່ຜ່ານມາກໍ່ຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດ, ສິ່ງຄົງຄ້າງຈຳນວນໜຶ່ງ. ຄວາມຮັບຮູ້ຂອງຂະແໜງການ, ຂັ້ນຕ່າງໆ ແລະ ຂອງສັງຄົມກ່ຽວກັບພາລະບົດລາດ, ຄວາມໝາຍຂອງມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ໄດ້ຍົກສູງຂຶ້ນ ແຕ່ຍັງບໍ່ທັນເລິກເຊິ່ງ ແລະຮອບດ້ານ, ຍັງບໍ່ໄດ້ຫັນເປັນລະອຽດດ້ວຍບັນດາມາດຕະການ, ແຜນການ ແລະ ໂຄງການແທດຈິງ. ແຫຼ່ງພະລັງຂອງສັງຄົມໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳຍັງມີຢູ່ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ເຕົ້າໂຮມລວມສູນ ແລະກຳນົດທິດນຳໃຊ້ເຂົ້າໃນວຽກງານທີ່ສຳຄັນຮີບດ່ວນ. ໃນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກບູຮານສະຖານນັ້ນ, ການຮຽກຮ້ອງເອົາການປະກອບສ່ວນກໍ່ສ້າງໃໝ່ຢູ່ບູຮານສະຖານ ແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວຕົ້ນຕໍ, ສ່ວນການປະກອນສ່ວນເພື່ອຮັກສາ, ຕ້ານການຊຸດໂຊມ, ປະຕິສັງຂອນບູຮານສະຖານ ແມ່ນຍັງໜ້ອຍ; ການຄຸ້ມຄອງແຫຼ່ງທຶນຫັນເປັນສັງຄົມບໍ່ມີຄວາມແໜ້ນແຟ້ນ ດັ່ງນັ້ນ ບາງເທື່ອການປົວແປງບູລະນະໄດ້ເຮັດບໍ່ຖືກຕ້ອງກັບອົງປະກອບເດີມຂອງມໍລະດົກ; ຢູ່ຫຼາຍບູຮານສະຖານ, ການຄຸ້ມຄອງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງລາຍໄດ້ກໍ່ຍັງມີສິ່ງຄົງຄ້າງຫຼາຍຢ່າງ, ບໍ່ໄດ້ລົງທຶນຄືນໃໝ່ເພືີ່ອປັບປຸງບູລະນະບູຮານສະຖານ ແຕ່ຖືກນຳໃຊ້ເຂົ້າໃນຈຸດປະສົງອື່ນ. ໃນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ, ການຫັນເປັນສັງຄົມບາງທີ່ ບາງບ່ອນບໍ່ປະຕິບັດຕາມການແນະນຳ ແລະຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ ພາໃຫ້ມີປະກົດການສວຍໃຊ້ມໍລະດົກວັດທະນະທຳເພື່ອປະຕິບັດອາຊີບເຊື່ອລາງຖືຜີ, ຫັນເປັນການຄ້າຕໍ່ມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມໍລະດົກວັດທະນະທຳປ່ຽນແປງ, ປ່ຽນຮູບໄປຕາມທິດຫຍໍ້ທໍ້. ການເຄື່ອນໄຫວພິພິທະພັນຍັງບໍ່ດຶງດູດໄດ້ການຮ່ວມມືຊ່ວຍເຫຼືອ ສະໜັບສະໜູນຈາກບັນດາອົງການເສດຖະກິດ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນບັນດາວິສາຫະກິດ; ຄ້າຍຄືວ່າ ຍັງບໍ່ມີວິສາຫະກິດໃດທີ່ຜ່ານການຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວພິພິທະພັນ ເພື່ອແນະນຳ ໂຄສະນາຮູບພາບຂອງຕົນເອງ, ສ່ວນຫໍພິພິທະພັນກໍ່ຈະມີແຫຼ່ງການເງິນຕື່ມເພື່ອຈັດຕັ້ງການເຄື່ອນໄຫວ. ບາງອົງການເຈົ້າຄຸ້ມຄອງຂອງຫໍພິພິທະພັນຍັງບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ຢ່າງເໝາະສົມ, ຍັງບໍ່ໃຫ້ອານຸຍາດ ຫຼືບໍ່ມີການສົ່ງເສີມ, ອຳນວຍຄວາມສະດວກ ໃຫ້ຫໍພິພິທະພັນເປີດກວ້າງການເຄື່ອນໄຫວບໍລິການດ້ານວັດທະນະທຳ ແນໃສ່ເພີ່ມແຫຼ່ງລາຍຮັບເພື່ອລົງທຶນຄືນໃໝ່ໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວດ້ານວິຊາສະເພາະ. ປະຈຸບັນ ຍັງຂາດຂອບກົດໝາຍ ນະໂຍບາຍຂອງລັດກ່ຽວກັບການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນນະໂຍບາຍພາສີ (ຫຼຸດພາສີ ຫຼືຍົກເວັ້ນພາສີການເຄື່ອນໄຫວ) ແລະນະໂຍບາຍເກື້ອກຸນຍ້ອງຍໍຊົມເຊີຍ ສຳລັບບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງ, ບຸກຄົນທີ່ໄດ້ມີການປະກອບສ່ວນອັນໃຫຍ່ຫຼວງ ໃນການອະນຸລັກ ແລະເສີມຂະຫຍາຍມໍລະດົກວັດທະນະທຳ. ດ້ານອື່ນ, ຖັນແຖວພະນັກງານວິຊາສະເພາະຢູ່ພື້ນຖານຕ່າງໆ ໄດ້ຮັບການເພີ່ມເຕີມທາງດ້ານຈຳນວນ ແລະເພີ່ມທະວີທາງຄຸນນະພາບ ແຕ່ກໍ່ຍັງບໍ່ພຽງພໍ, ພິເສດຢູ່ບັນດາທ້ອງຖິ່ນ, ເຂດພູດອຍ, ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ.
ເພື່ອເພີ່ມທະວີປະສິດທິຜົນ ຂອງການຫັນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳເປັນສັງຄົມ
ທີໜຶ່ງ, ເພີ່ມທະວີການໂຄສະນາ, ເຜີຍແຜ່ກົດໝາຍກ່ຽວກັບມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ໃນປະຊາຊົນທຸກຊັ້ນວັນນະ. ບັນດາເອກະສານກົດໝາຍນິຕິກຳທີ່ປະກາດໃຊ້ໃໝ່ ຕ້ອງໄດ້ຮັບການເຜີຍແຜ່ໃນບັນດາພາຫະນະສື່ມວນຊົນພາຍໃນ ແລະຕ່າງປະເທດ ຢ່າງທັນເວລາ ເພື່ອເຜີຍແຜ່ຂໍ້ກຳນົດຂອງກົດໝາຍກ່ຽວກັບມໍລະດົກວັດທະນະທຳເຖິງປະຊາຊົນສ່ວນຫຼາຍ, ດ້ວຍຈຸດປະສົງຍົກສູງຄວາມຮັບຮູ້ ແລະດຶງດູດການເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງຕັ້ງໜ້າຂອງທົ່ວສັງຄົມ, ພ້ອມທັງຍາດແຍ່ງເອົາການສະໜັບສະໜູນທີ່ມີປະສິດທິຜົນຂອງຫາງສຽງສັງຄົມ ຕໍ່ພາລະກິດອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳຂອງຊາດ. ຈັດຕັ້ງການແນະນຳໃຫ້ທ້ອງຖິ່ນ, ກົມກອງຕ່າງໆ ທີ່ໄດ້ຈັດຕັ້ງການແຂ່ງຂັນຊອກຮູ້ກ່ຽວກັບກົດໝາຍມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ແລະ ກົດໝາຍປັບປຸງ, ເພີ່ມເຕີມບາງມາດຕາຂອງກົດໝາຍມໍລະດົກວັດທະນະທຳ; ບາງການແຂ່ງຂັນຊອກຮູ້ກົດໝາຍມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ຄວນໄດ້ອອກອາກາດທາງໂທລະພາບ, ວິທະຍຸກະຈາຍສຽງ ເພື່ອແນໃສ່ໂຄສະນາຢ່າງເລິກເຊິ່ງກວ້າງຂວາງກ່ຽວກັບເນື້ອໃນຂອງກົດໝາຍ; ເພີ່ມທະວີການພິມຈຳຫນ່າຍບັນດາສິ່ງພິມກ່ຽວກັບກົດໝາຍ ແລະເອກະສານແນະນຳການປະຕິບັດ ເພື່ອສົ່ງມາໃຫ້ທ້ອງຖິ່ນຕ່າງ,... ຕ້ອງໃຫ້ຄວາມສຳຄັນແກ່ວຽກງານກວດກາ, ຕິດຕາມການປະຕິບັດກົດໝາຍວ່າດ້ວຍມໍລະດົກວັດທະນະທຳຢູ່ທ້ອງຖີ່ນ; ຊີ້ນຳໃຫ້ບັນດາທ້ອງຖິ່ນເປັນເຈົ້າການໃນການຕໍ່ຕ້ານ ສະກັດກັ້ນການລະເມີດກົດໝາຍກ່ຽວກັບມໍລະດົກວັດທະນະທຳ.
ທີສອງ, ລະດົມແຫຼ່ງພະລັງ, ຄຸ້ມຄອງນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຕ່າງໆຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ.
ຕໍ່ໜ້າສະພາບຕົວຈິງທີ່ ບູຮານສະຖານຫຼາຍແຫ່ງກຳລັງເສື່ອມໂຊມລົງ, ມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນອາດຈະຖືກສູນເສຍໄປ, ການເຄື່ອນໄຫວຂອງຫໍພິພິທະພັນມີປະສິດທິຜົນຕ່ຳ, ໃນຂະນະນັ້ນ, ຄວາມສາມາດທາງດ້ານແຫຼ່ງທຶນຂອງລັດທີ່ລົງທຶນໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳຍັງຖືກຈຳກັດ, ດັ່ງນັ້ນ ການເພີ່ມທະວີການລະດົມບັນດາແຫຼ່ງພະລັງລົງທຶນໃຫ້ແກ່ພາລະກິດນີ້ ມີຄວາມໝາຍເປັນການແກ້ໄຂເພື່ອເປີດທາງ, ເພື່ອຈາກນັ້ນ, ອາດຈະຜັນຂະຫຍາຍບັນດາໂຄງການອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ.
ການຫັນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳເປັນສັງຄົມ ບໍ່ພຽງແຕ່ແນໃສ່ລະດົມເງິນບໍລິຈາກຈາກປະຊາຊົນເທົ່ານັ້ນ ຫາກຕົ້ນຕໍ່ແມ່ນແນໃສ່ລະດົມບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງ ແລະບຸກຄົນໃນສັງຄົມໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມການເຄື່ອນໄຫວໂດຍກົງ ທັງຊົມໃຊ້ຜົນງານຂອງການເຄື່ອນໄຫວນັ້ນໂດຍກົງ. ດ້ວຍຄວາມຮັບຮູ້ດັ່ງກ່າວ, ການຫັນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳເປັນສັງຄົມ ກ່ອນອື່ນໝົດຕ້ອງຫັນສູ່ເປົ້າໝາຍທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຄື ປະຊາຊົນຢູ່ທ້ອງຖິ່ນຕ່າງໆ.
ລັດຕ້ອງມີກົນໄກ, ນະໂຍບາຍທີ່ເໝາະສົມ ເພື່ອເພີ່ມທະວີແຫຼ່ງລາຍຮັບເພື່ອລົງທຶນໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັດມໍລະດົກວັດທະນະທຳ, ຄື ຄຸ້ມຄອງແຫຼ່ງລາຍຮັບຢູ່ບູຮານສະຖານໃຫ້ດີ, ສ້າງເງື່ອນໄຂເພື່ອເປີດການເຄື່ອນໄຫວບໍລິການຢູ່ທີ່ຫໍພິພິທະພັນ ບູຮານສະຖານ, ມີນະໂຍບາຍບຸລິມະສິດໃຫ້ວິສາຫະກິດທີ່ມີຄວາມພະຍາຍາມໃນການປະກອບສ່ວນໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ. ພິເສດ, ຕ້ອງປະຕິບັດເປັນຢ່າງດີການໃຫ້ກຳລັງໃຈ, ຍ້ອງຍໍ, ຍ້ອງຍໍຊົມເຊີຍຢ່າງທັນການຕໍ່ທຸກອົງການຈັດຕັ້ງ, ບຸກຄົນທີ່ໄດ້ມີຄວາມຮັບຜິດສູງໃນການປະກອບສະຕິບັນຍາ ແລະເງິນທຶນໃຫ້ແກ່ພາລະກິດນີ້.
ທີສາມ, ກໍ່ສ້າງບັນດາໂຄງການສຶກສາກ່ຽວກັບການຫັນເປັນສັງຄົມຕໍ່ເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ.
ກ່ຽວກັບເນື້ອໃນການສຶກສາ, ສຸມໃສ່ການສຶກສາດ້ານກົດໝາຍວ່າດ້ວຍມໍລະດົກວັດທະນະທຳ. ອີງຕາມເປົ້າໝາຍເພື່ອເລືອກເອົາເນື້ອໃນທີ່ເໝາະສົມ. ການສຶກສາດ້ານກົດໝາຍວ່າດ້ວຍມໍລະດົກວັດທະນະທຳຕ້ອງດຳເນີນຢ່າງເປັນປະຈຳ, ດ້ວຍຫຼາຍຮູບການທີ່ເໝາະສົມ. ກະຊວງວັດທະນະທຳ, ກິລາ ແລະ ການທ່ອງທ່ຽວ ແລະ ກະຊວງການສຶກສາ ແລະຝຶກອົບຮົມ ໄດ້ມີຂໍ້ແນະນຳເລກທີ 73/HD-BGDĐT-BVHTTDL, ລົງວັນທີ 16 ມັງກອນ 2013, ກ່ຽວກັບການນຳໃຊ້ມໍລະດົກວັດທະນະທຳໃນການສອນທີ່ໂຮງຮຽນສາມັນສຶກສາ, ສູນສຶກສາປົກກະຕິ, ແນໃສ່ສ້າງຕັ້ງ ແລະຍົກສູງສະຕິເຄົາລົບນັບຖື, ຮັກສາ, ເສີມຂະຫຍາຍຄຸນຄ່າຕ່າງໆຂອງມໍລະດົກ; ຫຼໍ່ຫຼອມລັກສະນະເປັນເຈົ້າການ, ຄວາມຕັ້ງໜ້າ, ປະດິດສ້າງໃນການປ່ຽນແປງໃໝ່ວິທີການຮ່ຳຮຽນ ແລະ ຫຼໍ່ຫຼອມ; ປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຍົກສູງຄຸມນະພາບ ແລະປະສິດທິຜົນການສຶກສາ, ຄົ້ນເຜີຍ, ບຳລຸງສ້າງພອນສະຫວັນ ແລະຄວາມເກັ່ງກ້າສາມາດຂອງນັກຮຽນ.
ບັນຫາໜຶ່ງທີ່ຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ແມ່ນ ບັນດາໂຄງການສຶກສາກ່ຽວກັບການຫັນເປັນສັງຄົມຕ້ອງໄດ້ຄົ້ນຄວ້າກໍ່ສ້າງດ້ວຍເນື້ອໃນທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ມີລວງເລິກ, ຮູບການທີ່ເໝາະສົມກັບເປົ້າໝາຍຕ່າງໆ ເພື່ອເຜີຍແຜ່ຈົນເຖິງປະຊາຊົນຢູ່ທຸກພື້ນທີ່ໃນທົ່ວປະເທດ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນບັນດາບັນຫາທີ່ໄດ້ແລະພວມດຶງດູດຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຂອງຫາງສຽງສັງຄົມ, ຄືການປັບປຸງບູລະນະບູຮານສະຖານ, ຕ້ານການລະເມີດບູຮານສະຖານ, ອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ, ສ້າງຄວາມຫຼາກຫຼາຍໃນການເຄື່ອນໄຫວແນະນຳມໍລະດົກວັດທະນະທຳພາຍໃນແລະ ນອກຫໍພິພິທະພັນ... ດ້ານອື່ນ, ຕ້ອງຕັ້ງໜ້າໃນການເຜີຍແຜ່ບັນດາຮູບການຫັນການເຄື່ອນໄຫວເປັນສັງຄົມທີ່ດີ ເພື່ອເປັນພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ໃນການຮ່ຳຮຽນ ແລະແຜ່ຂະຫຍາຍອອກ. ຍ້ອງຍໍຊົມເຊີຍ ແລະມີຮູບການຍ້ອງຍໍຊົມເຊີຍທີ່ເໝາະສົມ ໃຫ່ແກ່ອົງການ, ບຸກຄົນທີ່ດີເດັ່ນ ເປັນແບບຢ່າງໃນການເຄື່ອນໄຫວຫັນເປັນສັງຄົມ, ແນໃສ່ໃຫ້ກຳລັງໃຈຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະສ້າງຂະບວນການຢ່າງທົ່ວເຖິງ.
ທີສີ່, ກໍ່ສ້າງກົນໄກສົ່ງເສີມການຫັນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳເປັນສັງຄົມ.
ລັດສົ່ງເສີມ/ລະດົມທຸກບຸກຄົນ ແລະອົງການຈັດຕັ້ງ ວິສາຫະກິດທີ່ມີການປະກອບເງິນທຶນເພື່ອບູລະນະບູຮານສະຖານ, ບໍລິຈາກວັດຖຸສິ່ງຂອງໃຫ້ຫໍພິພິທະພັນຂອງລັດ, ຈັດຕັ້ງການເຄື່ອນໄຫວຖ່າຍທອດດ້ານມໍລະດົກວັດທະນະທຳທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນ... ດັ່ງນັ້ນ, ຕ້ອງປັບປຸງບັນດາຂໍ້ກຳນົດທີ່ລະອຽດກ່ຽວກັບການລົງທຶນ, ສະໜັບສະໜູນ, ຫຼຸດຜ່ອນຫຼືຍົກເວັ້ນພາສີອາກອນ ໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວທີ່ໄດ້ປະຕິບັດຈາກແຫຼ່ງທຶນນອກງົບປະມານຂອງລັດ ຕາມກຳນົດຂອງກົດໝາຍກ່ຽວກັບພາສີອາກອນ. ການສົ່ງເສີມ, ເປີດກວ້າງການກໍ່ສ້າງຫໍພິພິທະພັນ ຫຼືການຄົ້ນຫາເກັບກຳຂອງເອກະຊົນ, ເຄື່ອນໄຫວໃນຂອບເຂດຂອງກົດໝາຍ, ເໝາະສົມກັບມູນເຊື້ອວັດທະນະທຳ, ຮີດຄອງປະເພນີຂອງບັນດາຊົນເຜົ່າ ເຊິ່ງໄດ້ເປີດທິດທາງການເຂົ້າເຖິງໃໝ່ໃຫ້ແກ່ພາລະກິດອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ, ທີ່ມີຄວາມສາມາດເຕົ້າໂຮມລວມສູນແຫຼ່ງພະລັງຕ່າງໆໃນປະຊາຊົນ ໂດຍມີຈຸດປະສົງຫັນເປັນຫຼາກຫຼາຍບັນດາຮູບການເຄື່ອນໄຫວ, ເສີມຂະຫຍາຍກຳລັງແຮງສັງລວມຂອງທົ່ວສັງຄົມ, ເພື່ອບັນລຸປະສິດທິຜົນສູງສຸດ. ໃນຂະບວນວິວັດແຫ່ງການຫັນເປັນສັງຄົມ, ລັດຕ້ອງຮັກສາພາລະບົດບາດຕົ້ນຕໍ່ ໃນການກຳນົດທິດໃຫ້ການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳມີການພັດທະນາຍິ່ງຂຶ້ນ (ກຳນົດທິດແຕ່ບໍ່ເຮັດຕາງ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນບໍ່ "ມອບເໝົາທັງໝົດ" ໃຫ້ຊຸມຊົນ), ພ້ອມທັງເພີ່ມທະວີການລົງທຶນ ແລະສະໜອງທຶນສຳລັບກິດຈະກຳວັດທະນະທຳ ເພື່ອປະຕິບັດຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບການຫັນການເຄື່ອນໄຫວວັດທະນະທຳເປັນສັງຄົມເວົ້າລວມ ແລະເວົ້າສະເພາະແມ່ນການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ.
ທີຫ້າ, ຄົ້ນຄວ້າ, ປະກາດໃຊ້ນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບການຄຸ້ມຄອງ ແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງການເງິນຕ່າງໆຈາກການຫັນເປັນສັງຄົມ.
ປະກາດໃຊ້ນະໂຍບາຍກ່ຽວກັບການຄຸ້ມຄອງ ແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງການເງິນຕ່າງໆຂອງມໍລະດົກ (ເງິນບໍລິຈາກ, ເງິນຂາຍປີ້, ເງິນຊ່ວຍເຫຼືອ, ເງິນທຸລະກິດບໍລິການທີ່ບູຮານສະຖານ, ຫໍພິທະພັນ...) ຕາມທິດບຸລິມະສິດການນຳໃຊ້ແຫຼ່ງລາຍຮັບຕ່າງໆຈາກການຫັນເປັນສັງຄົມ ເພື່ອລົງທຶນຄືນໃໝ່.
ສຳລັບແຫຼ່ງລາຍຮັບຕ່າງໆ, ຕ້ອງມີການຊີ້ນຳຢ່າງສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍ, ໂປ່ງໄສໃນວຽກງານຄຸ້ມຄອງການເງິນ ແລະແບ່ງວຽກ, ແບ່ງງານຢ່າງຈະແຈ້ງ ລະຫວ່າງບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງ, ບຸກຄົນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ, ຫຼີກລ່ຽງການຊ້ຳຊ້ອນກັນ ຫຼືການຖິ້ມວຽກໃຫ້ຜູ້ອື່ນຮັບຜິດຊອບ.
ທີຫົກ, ລະດົມການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກສາກົນໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມູນມໍລະດົກວັດທະນະທຳ.
ໃນສະພາບການປ່ຽນແປງໃໝ່, ພັດທະນາ ແລະເປີດກວ້າງການຮ່ວມມືສາກົນຂອງປະເທດ, ການຈັດຕັ້ງ ແລະຄຸ້ມຄອງການເຄື່ອນໄຫວຮ່ວມມືສາກົນກ່ຽວກັບການອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳ ຕ້ອງໄດ້ຮັບການເອົາໃຈໃສ່ເໝືອນດັ່ງໜຶ່ງໃນບັນດາແຫຼ່ງພະລັງທີ່ສຳຄັນ. ໂດຍຜ່ານໂຄງການຮ່ວມມືສາກົນຕ່າງໆ, ພວກເຮົາບໍ່ພຽງແຕ່ມີເງື່ອນໄຂເພື່ອຍູ້ແຮງການແນະນຳເຜີຍແຜ່, ໂຄສະນາກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ, ປະເທດ ແລະຄົນຫວຽດນາມໃນເວທີສາກົນ ຫາກຍັງຍາດແຍ່ງເອົາການຊ່ວຍເຫຼືອທາງດ້ານວິທະຍາສາດ, ເຕັກນິກ, ການເງິນ ກໍ່ຄືບົດຮຽນ ຈາກຊ່ຽວຊານສາກົນ ໃຫ້ແກ່ການເຄື່ອນໄຫວອະນຸລັກມໍລະດົກວັດທະນະທຳຢູ່ພາຍໃນປະເທດ, ພ້ອມທັງສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ປະຊາຊົນເຮົາມີໂອກາດພົບປະ/ເປີດກວ້າງຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳ/ມໍລະດົກວັດທະນະທຳຂອງປະເທດຕ່າງໆຢູ່ໃນໂລກ./.
ໂດຍ ປອ. ດັ້ງທິບິກລຽນ
ຮອງລັດຖະມົນຕີກະຊວງວັດທະນະທຳ, ກິລາ ແລະ ທ່ອງທ່ຽວ
------------------------------------------
*ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 907 (ເດືອນພຶກສະພາ 2018)
