ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຢູ່ຫວຽດນາມ - ບັນຫາທີ່ວາງອອກ ແລະ ກຳນົດທິດທາງການພັດທະນາແບບຍືນຍົງໃນໄລຍະໃໝ່
ສະພາບການເຮັດວຽກຂອງຜູ້ອອກແຮງງານ ໃນໂຮງງານແຫ່ງໜຶ່ງຂອງບໍລິສັດວີນາເຕັກ ບາກລຽວ (ພາບ: ແທງເກື່ອງ)
ຜົນງານແຫ່ງການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຢູ່ຫວຽດນາມ ແລະ ບັນດາບັນຫາທີ່ວາງອອກ
ບັນດາຜົນງານທີ່ບັນລຸໄດ້ຂອງຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຢູ່ຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນໄດ້ສະແດງອອກໃນລາຍການທີ່ສຳຄັນດັງຕໍ່ໄປນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ຫວຽດນາມໄດ້ສ້າງຕັ້ງຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມທີ່ມີຄວາມຄົບຖ້ວນແລະຮອບດ້ານພໍສົມຄວນ ໂດຍມີເສົາຄ້ຳຕົ້ນຕໍ່ 4 ເສົາແມ່ນການຊ່ວຍເຫຼືອວຽກເຮັດງານທຳ ແລະ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ; ການປະກັນໄພສັງຄົມ; ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມ; ການບໍລິການສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານ. ບັນດາເສົາຄ້ຳຂອງຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ມີການເຄື່ອນໄຫວຢ່າງກົມກຽວແລະຄົບຊຸດພໍສົມຄວນ, ໄດ້ປະກອບສ່ວນທີ່ສຳຄັນເຂົ້າໃນຜົນງານແຫ່ງການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໃນຊຸມປີທີ່ຜ່ານມາ, ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກປະຊາຊົນພາຍໃນປະເທດ ແລະ ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງສາກົນ. ບໍ່ວ່າຈະເຂົ້າເຖິງດ້ວຍວິທີວົງຈອນຊີວິດ, ຕາມຊັ້ນຄວາມປອດໄພ ຫຼື ພາຍໃຕ້ການຕອບສະໜອງຄວາມສ່ຽງດ້ານລາຍໄດ້, ຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມ ກໍມີກົນໄກ, ໂຄງການ ແລະ ນະໂຍບາຍ ທີ່ມຸ່ງສູ່ບັນດາກຸ່ມເປົ້າໝາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແລະ ຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດ້ານສະຫວັດດິການສັງຄົມທີ່ຮອບດ້ານພໍສົມຄວນ.
ທີສອງ, ໃນຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ມີການກຳນົດຈະແຈ້ງພໍສົມຄວນກ່ຽວກັບໂຄງປະກອບການຈັດຕັ້ງ, ເປົ້າໝາຍ, ຫຼັກການ, ບັນດາກົນໄກປຸກລະດົມ ແລະ ນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງ, ກົນໄກປະກອບສ່ວນ ແລະ ຊົມໄຊ້ສະຫວັດດິການສັງຄົມ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຊ່ວຍໃຫ້ຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມ ເດີນແມ່ນແລ່ນສະດວກ, ຮັບປະກັນຖືກຕາມຫຼັກການທົ່ວປວງຊົນ, ການແບ່ງປັນ, ສະເໝີພາບ ແລະ ຍືນຍົງ. ຄຽງຂ້າງກັບຊັບພະຍາກອນຂອງລັດທີ່ມີບົດບາດສຳຄັນ, ຍັງມີຊັນພະຍາກອນສັງຄົມ, ການປະກອບສ່ວນຂອງຜູ້ອອກແຮງງານ, ຜູ້ນຳໃຊ້ແຮງງານ, ການປະກອບສ່ວນແບບສະໝັກໃຈຂອງບຸກຄົນ, ອົງການຈັດຕັ້ງພາຍໃນແລະຕ່າງປະເທດ.
ທີສາມ, ຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ມີການດັດແປງ, ບູລະນະຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແນໃສ່ເປີດກວ້າງຂະໜາດປົກຫຸ້ມ, ຍົກສູງຄວາມສາມາດໃນການຊ່ວຍເຫຼືອ ລະດັບການຊ່ວຍເຫຼືອ, ຮັບປະກັນຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດ້ານສະຫວັດດິການຂັ້ນພື້ນຖານຂອງປະຊາຊົນ. ບັນດາໂຄງການ, ນະໂຍບາຍຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໄດ້ຮັບການປ່ຽນແປງໃໝ່ ມີປະສິດທິຜົນກວ່າເກົ່າ, ລະບອບປະກັນໄພໄດ້ເປີດກວ້າງ, ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນ, ລວມທັງກຸ່ມປະຊາກອນທີ່ອ່ອນແອ ໄດ້ຮັບການປົວແປງດີຂຶ້ນຢ່າງຈະແຈ້ງ.
ທີສີ່, ຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງທາດແທ້ອັນດີງາມຂອງລະບອບສັງຄົມ, ນຳມາເຊິ່ງຄວາມສຳເລັດໃນການປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມທີ່ໜ້າຊື່ນຊົມ ແລະ ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກໂລກ, ຄືຜົນສຳເລັດໃນການລົບລ້າງຄວາມທຸກຍາກ, ການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ… ໂດຍສະເພາະ, ຜົນສຳເລັດທີ່ພົ້ນເດັ່ນໃນການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມໄດ້ຮັບດັງລຸ່ມນີ້:
- ຫວຽດນາມໄດ້ບັນລຸຜົນງານທີ່ມີຄວາມປະທັບໃຈໃນການຊ່ວຍເຫຼືອສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ ແລະ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ. ພ້ອມກັບການເຕີບໂຕເສດຖະກິດທີ່ໄດ້ຮັກສາໃນລະດັບສູງ, ວິສາຫະກິດທີ່ຂຶ້ນກັບທຸກໆພາກສ່ວນໄດ້ຮັບການຊ່ວຍເຫຼືອແລະອຳນວຍຄວາມສະດວກເພື່ອການພັດທະນາ, ການດຶງດູດການລົງທຶນຈາກຕ່າງປະເທດໄດ້ຮັບຜົນດີ ດັ່ງນັ້ນໃນແຕ່ລະປີຜູ້ອອກແຮງງານເປັນລ້ານຄົນໄດ້ມີວຽກເຮັດງານທຳ.
ການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກແລະການແກ້ໄຂວຽກເຮັດງານທຳ ໄດ້ປະຕິບັດໂດຍຜ່ານບັນດາໂຄງການເປົ້າໝາຍແຫ່ງຊາດ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ຂອງທັງລະບົບການເມືອງ ແລະ ທົ່ວສັງຄົມ. ອັດຕາການຫວ່າງງານຢູ່ໃນລະດັບຕ່ຳ (2% - 3%). ອັດຕາຄວາມທຸກຍາກຫຼຸດລົງຢ່າງໄວ, ໃນປະຈຸບັນ, ອັດຕາຄວາມທຸກຍາກຢູ່ຫວຽດນາມຕ່ຳກວ່າ 10% (ຕາມມາດຕະຖານຄວາມທຸກຍາກຫຼາຍດ້ານ).
- ການປະກັນສັງຄົມນັບມື້ນັບເປີດກວ້າງຂະໜາດການປົກຫຸ້ມ ແລະ ດັດແປງລະບອບປະກັນໄພ, ຕອບສະໜອງໄດ້ເປັນຢ່າງດີຄວາມຕ້ອງການດ້ານສະຫວັດດິການຂອງຜູ້ແຮງງານ. ລະບົບອົງການປະກັນໄພສັງຄົມ ໄດ້ສ້າງຕັ້ງເປັນລະບົບຈັກແຕ່ສູນກາງຈົນຮອດທ້ອງຖິ່ນ. ລະບົບກົດໝາຍກ່ຽວກັບແຮງງານ ແລະ ການປະກັນໄພສັງຄົມນັບມື້ນັບໄດ້ຮັບການປົວແປງບູລະນະ. ບັນດາຮູບການປະກັນໄພໄດ້ເປີດກວ້າງ ດ້ວຍການແນະນຳການປະກັນໄພສັງຄົມແບບສະໝັກໃຈ, ປະກັນໄພຫວ່າງງານ, ປະກັນສຸຂະພາບຄອບຄົວ… ຂອບເຂດປົກຫຸ້ມຂອງປະກັນໄພສັງຄົມ, ປະກັນສຸຂະພາບ, ປະກັນໄພຫວ່າງງານ ນັບມື້ນັບໄດ້ເປີດກວ້າງ; ຂັ້ນຕອນການເຂົ້າຮ່ວມ ແລະ ການຊົມໃຊ້ຜົນປະໂຫຍດປະກັນໄພສັງຄົມນັບມືນັບມີຄວາມສະດວກ.
- ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ເພື່ອປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຮັບປະກັນຊີວິດໃຫ້ພາກສ່ວນຜູ້ສູງອາຍຸ, ຄົນພິການ; ຄົນທີ່ຖືກຜົນສະທ້ອນຈາກໄພທຳມະຊາດ… ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມໄດ້ເຫັນເປັນສັງຄົມເທື່ອລະກ້າວ, ດຶງດູດການເຂົ້າຮ່ວມແບບສະໝັກໃຈຂອງຊຸມຊົນສັງຄົມ ແລະ ວິສາຫະກິດ.
- ການສະໜອງການບໍລິການສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ ແລະ ນັບມື້ນັບໄດ້ດັດແປງ. ໃນຊຸມປີທີ່ຜ່ານມາ, ການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ, ນ້ຳສະອາດ, ເຮືອນຢູ່, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ ແມ່ນບັນດາການບໍລິການສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານ ທີ່ລັດໄດ້ຍູ້ແຮງການສະໜອງ, ຍົກສູງຄຸນນະພາບ ແລະ ຖືກນຳເຂົ້າໃນເສັ້ນຄວາມທຸກຍາກຫຼາຍດ້ານ. ລັດມີຫຼາຍນະໂຍບາຍໃນການພັດທະນາພື້ນຖານໂຄງລ່າງການບໍລິການສັງຄົມຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີດ, ເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍ, ຊ່ວຍຍົກສູງຄວາມສາມາດເຂົ້າເຖິງໂຮງຮຽນ, ສຸກສາລາ, ນ້ຳສະອາດ ແລະ ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ລັດກໍ່ຍັງມີນະໂຍບາຍເອື້ອອຳນວຍ ຊ່ວຍເຫຼືອຄົນທຸກຍາກ, ເດັດນ້ອຍໃນການເຂົ້າເຖິງການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ. ດ້ວຍຄວາມມານະພະຍາຍາມແບບນີ້, ຫວຽດນາມເປັນປະເທດທີ່ມີດັດຊະນີການພັດທະນາມະນຸດສູງ, ການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກເວົ້າລວມແລະຄວາມທຸກຍາກຫຼາຍດ້ານເວົ້າສະເພາະ ໄດ້ບັນລຸຜົນງານທີ່ປະທັບໃຈ, ການປະກັນສຸຂະພາບໄດ້ປົກຫູ້ມຫຼາຍກວ່າ 80% ຈຳນວນພົນລະເມືອງ.
ເຖິງວ່າຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມ ໄດ້ບັນລຸຜົນງານຫຼາຍຢ່າງ ແຕ່ກໍ່ຍັງມີຫຼາຍບັນຫາທີ່ຕ້ອງແກ້ໄຂ.
ທີໜຶ່ງ, ຂະໜາດການປົກຫຸ້ມຂອງຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຍັງແຄບ.
ສິ່ງດັງກ່າວສະແດງອອກຢູ່ທີ່ ອັດຕາການເຂົ້າຮ່ວມປະກັນໄພສັງຄົມກວມເອົາໜ້ອຍກວ່າ 1/3 ຂອງກຳລັງແຮງງານ; ອັດຕາການເຂົ້າຮ່ວມປະກັນໄພຫວ່າງງານກໍ່ຍັງຕ່ຳຫຼາຍ; ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມສາມາດປົກຫຸ້ມໄດ້ພຽງພາກສ່ວນໜຶ່ງຂອງຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອ. ຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຕົ້ນຕໍ່ແມ່ນປົກຫຸ້ມກຸ່ມເປົ້າໝາຍທີ່ທຸກຍາກ, ຄົນພິການທີ່ບໍ່ມີບ່ອນເພິ່ງພາອາໄສ, ບໍ່ສາມາດເບິ່ງແຍງຕົວເອງໄດ້ ແລະ ຜູ້ສູງອາຍຸຫຼາຍກວ່າ 80 ປີ; ຜູ້ອອກແຮງງານໃນຂົງເຂດເສດທະກິດເປັນທາງການມີການປະກັນໄພສັງຄົມ. ຂະໜາດການປົກຫຸ້ມຂອງການປະກັນໄພສັງຄົມຍັງຕ່ຳ ເຖິງວ່າໃນຊຸມປີທີ່ຜ່ານມາໄດ້ມີການປົວແປງກໍ່ຕາມ. ຕາມສະຖີຕິຂອງອົງການປະກັນໄພສັງຄົມຫວຽດນາມ, ໃນປີ 2011 ຈຳນວນຄົນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການປະກັນໄພສັງຄົມມີ 10,2 ລ້ານຄົນ, ປີ 2017 ຈຳນວນຄົນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການປະກັນໄພສັງຄົມມີ 13,8 ລ້ານຄົນ, ແລະປີ 2019 ມີ 14,5 ລ້ານຄົນ. ແຕ່ວ່າ, ອັດຕາການປົກຫຸ້ມຂອງການປະກັນໄພສັງຄົມໄດ້ພຽງປະມານ 1/4 ຂອງກຳລັງແຮງງານທີ່ມີອາຍຸ 15 ປີຂຶ້ນໄປ, ຕາມຂໍ້ມູນຂອງກົມໃຫຍ່ສະຖິຕິ, ເຖິງວ່າອັດຕາການປົກຫຸ້ມໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນຈາກ 20,3% ໃນປີ 2011 ເປັນ 25,2% ໃນປີ 2017. ສິ່ງດັງກ່າວໝາຍຄວາມວ່າ ກຳລັງແຮງງານສ່ວນໃຫຍ່ຍັງບໍ່ໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການປະກັນໄພສັງຄົມ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກການປະກັນໄພສັງຄົມ, ໃນປະຈຸບັນແລະອະນາຄົດ ຫຼັງຈາກຮອດອາຍຸກະສຽນບຳນານ.
ອີກດ້ານໜຶ່ງ, ຈຳນວນຄົນທີ່ເຂົ້າຮ່ວມການປະກັນໄພສັງຄົມແບບສະຫຼັກໃຈກວມເອົາພຽງສ່ວນໜ້ອຍໜຶ່ງຂອງຈຳນວນຜູ້ອອກແຮງງານທັງໝົດທີ່ເຂົ້າຮ່ວມໃນການປະກັນໄພສັງຄົມ. ພາຍຫຼັງ 10 ປີແຫ່ງການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດນະໂຍບາຍປະກັນໄພສັງຄົມແບບສະໝັກໃຈ, ມີຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມປະມານ 300.000 ຄົນ. ໃນຂະນະນັ້ນ, ຂົງເຂດບໍ່ເປັນທາງການໃນປະຈຸບັນມີຜູ້ອອກແຮງງານປະມານ 40 ລ້ານຄົນ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວໃຫ້ເຫັນວ່າ ຜູ້ອອກແຮງງານຍັງບໍ່ທັນຮູ້ເຖິງຜົນປະໂຫຍດຂອງການເຂົ້າຮ່ວມການປະກັນໄພສັງຄົມແບບສະໝັກໃຈ, ການປະກັນໄພສັງຄົມແບບສະໝັກໃຈບໍ່ມີຄວາມດຶງດູດພຽງພໍ ຫຼື ຜູ້ອອກແຮງງານບໍ່ມີຄວາມສາມາດທາງການເງິນໃນການຈ່າຍເງິນປະກັນໄພສັງຄົມແບບສະໝັກໃຈ.
ທີສອງ, ຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໃນປະຈຸບັນບໍ່ຮັບປະກັນຄວາມຍືນຍົງ.
- ກອງທຶນປະກັນໄພສັງຄົມມີຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະເກີດຄວາມບໍ່ຍືນຍົງ, ບໍ່ສົມດຸນໃນໄລຍະຍາວ ໃນສະພາບການຂອງປະຊາກອນສູງອາຍຸ. ໃນປີ 2010, ການໃຊ້ຈ່າຍປະກັນໄພສັງຄົມກວມເອົາພຽງແຕ່ 73,9% ຂອງລາຍຮັບຈາກປະກັນໄພສັງຄົມ, ເຖິງປີ 2015, ອັດຕາສ່ວນນີ້ໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນເປັນ 99,5%. ດ້ວຍອັດຕາການເຕີບໂຕຂອງການໃຊ້ຈ່າຍປະກັນໄພສັງຄົມໃນປະຈຸບັນ, ຖ້າບໍ່ອອກແບບຮູບແບບການປະກັນໄພສັງຄົມຄືນໃໝ່, ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍປະກັນໄພສັງຄົມຈະເກີນກວ່າລາຍໄດ້. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ສະພາບການຮັບເງິນປະກັນໄພສັງຄົມຄັ້ງດຽວມີທ່າອຽງເພີ່ມຂຶ້ນໃນໝູ່ຜູ້ອອກແຮງງານ, ໂດຍສະເພາະຜູ້ອອກແຮງງານໃນວິສາຫະກິດ ໃນບັນດາເຂດອຸດສາຫະກຳ, ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ກອງທຶນປະກັນໄພ, ພ້ອມທັງເພີ່ມຈຳນວນຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບເງິນປະກັນໄພເມື່ອພວກເຂົາອອກກິນເບ້ຍບຳນານ.
- ໜຶ່ງໃນສາເຫດຂອງການໃຊ້ຈ່າຍແບບປົກະຕິເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງໄວວາໃນຊຸມປີທີ່ຜ່ານມາມໍ່ນີ້ແມ່ນຍ້ອນການໃຊ້ຈ່າຍເພື່ອຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມເພີ່ມຂຶ້ນຢ່າງໄວ. ຖ້າບໍ່ມີວິທີການປັບໂຄງສ້າງງົບປະມານຂອງລັດ ແລະ ລະດົມແຫຼ່ງຊັບພະຍາກອນສັງຄົມ ມັນຈະບໍ່ສາມາດຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຂອງການປະກັນສັງຄົມ, ຫຼືຈະບໍ່ຮັບປະກັນຄວາມຍືນຍົງຂອງງົບປະມານແຫ່ງລັດ.
- ຜົນງານແຫ່ງການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກຍັງບໍ່ທັນໝັ້ນຄົງ, ອັດຕາສ່ວນຄົນທຸກຍາດຄືນໃໝ່ສູງ. ການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກຍັງຢູ່ໃນລະດັບຕ່ຳສຳລັບບັນດາຄອບຄົວຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ພິເສດແມ່ນເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍ. ຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຕ້ອງອອກແບບລະບົບນະໂຍບາຍຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກຢ່າງມີປະສິດທິຜົນສຳລັບປະຊາກອນກຸ່ມນີ້.
ທີສາມ, ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມຍັງຢູ່ໃນລະດັບຕ່ຳ ແລະ ປະຊາກອນສ່ວນໜຶ່ງຍັງບໍ່ໄດ້ຮັບປະກັນມາດຕະຖານການດຳລົງຊີວິດຂັ້ນຕ່ຳ.
ການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ ເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍຍັງຊັກຊ້າ, ຄວາມສ່ຽງແຫ່ງການຕົກທຸກຍາກຄືນໃໝ່ຍັງສູງ. ຊັບພະຍາກອນການດຳລົງຊີວິດຂອງຄົນທຸກຍາກຍັງຖືກຈຳກັດ ທັງດ້ານການເງິນ, ວັດຖຸ, ເງື່ອນໄຂທຳມະຊາດ, ທີ່ດິນ ແລະ ແຫຼ່ງພະລັງສັງຄົມ. ໂຄງສ້າງພື້ນຖານໃນເຂດເນີນສູງ, ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ, ເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍຍັງຂາດເຂີນແລະອ່ອນແອ ເຖິງວ່າລັດໄດ້ໃຫ້ຄວາມເອົາໃຈໃສ່, ລົງທຶນກໍ່ສ້າງ, ຊ່ວຍເຫຼືອການພັດທະນາ ພາຫະນະການຄອງອາຊີບ. ການເຂົ້າເຖິງບໍລິການສັງຄົມພື້ນຖານຍັງຖືກຈຳກັດ, ໃນຫຼາຍແຫ່ງບໍ່ມີໂຮງຮຽນ, ສຸກສາລາ ຫຼືໂຮງຮຽນ, ສຸກສາລາຢູ່ໄກ, ທາງໄປມາຫຍຸ້ງຍາກ. ອັດຕາສ່ວນຂອງຄອບຄົວທີ່ມີເຮືອນຢູ່ຖາວອນ, ມີນ້ຳສະອາດແມ່ນຍັງຕ່ຳ. ຄຸນນະພາບຂອງການໃຫ້ບໍລິການສັງຄົມໃນຫຼາຍບ່ອນບໍ່ສູງ.
ທີສີ່, ລະຫວ່າງບັນດາເສົາຄ້ຳຂອງຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຍັງມີການຊ້ຳຊ້ອນກັນ.
ມີການຊ້ຳຊ້ອນກັນລະຫວ່າງການຊ່ວຍເຫຼືອວຽກເຮັດງານທຳ, ການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ ແລະ ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມ. ຫຼາຍໂຄງການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ໄດ້ຮັບການປະຕິບັດ ແລະ ຄອບຄົວໜຶ່ງ, ພື້ນທີ່ໜຶ່ງອາດຈະຊົມໃຊ້ຜົນປະໂຫຍດຈາກຫຼາຍໂຄງການທີ່ຕ່າງກັນ. ນັ້ນແມ່ນຍັງບໍ່ທັນເວົ້າເຖິງໂຄງການຂອງທ້ອງຖິ່ນ, ໂຄງການປະສົມປະສານເຂົ້າໃນນະໂຍບາຍພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ, ບັນດາໂຄງການ, ແຜນງານຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກຂອງອົງການຈັດຕັ້ງການເມືອງ-ສັງຄົມ, ຂອງອົງການສາກົນ, ຂອງຊຸມຊົນ… ສິ່ງດັງກ່າວເຮັດໃຫ້ຊັບພະຍາກອນກະຈັດກະຈາຍ, ມີຫຼາຍໂຄງການແຕ່ຊ້ຳຊ້ອນກັນຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ມີສະພາບການບ່ອນຂາດເຂີນຍັງຂາດເຂີນຢູ່, ບ່ອນເຫຼືອເພືອຍັງເຫຼືອຫຼາຍ… ດັ່ງນັ້ນການປະເມີນປະສິດທິຜົນຂອງແຕ່ລະລາຍການ, ໂຄງການຈຶ່ງພົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກ. ນອກຈາກນັ້ນ ຄວາມຊ້ຳຊ້ອນກັນລະຫວ່າງການສະໜອງບໍລິການສັງຄົມອັນພື້ນຖານໃນບັນດາໂຄງການປະກັນສັງຄົມ, ການຊ່ວຍເຫຼືອສັງຄົມ, ການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ ກັບເນື້ອໃນຄຸ້ມຄອງລັດຂອງຂະແໜງຕ່າງໆເຊັ່ນ ສາທາລະນະສຸກ, ການສຶກສາ, ຊັບພະຍາກອນສິ່ງແວດລ້ອມ, ຂໍ້ມູນຂ່າວສານ-ສື່ມວນຊົນ…
ທີຫ້າ, ການຄຸ້ມຄອງລັດໃນການປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມກໍ່ຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດ, ເຮັດໃຫ້ປະສິດທິຜົນຂອງຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຫຼຸດລົງ.
ການຄຸ້ມຄອງປະຕິບັດໂຄງການ, ແຜນງານບາງບ່ອນກໍ່ຫຼວມແຫຼວ ນຳໄປສູ່ກໍລະນີຂອງການຊ່ວຍເຫຼືອທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງສຳລັບຜູ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດ (ຕົວຢ່າງ, ຊ່ວຍເຫຼືອໃຫ້ຄອບຄົວທີ່ບໍ່ທຸກຍາກ, ຄອບຄົວພະນັກງານຕາແສງ, ພະນັກງານບ້ານ), ຄຸນນະພາບຂອງການຝຶກອົບຮົມວິອາຊີບແລະຊ່ວຍເຫຼືອວຽກເຮັດງານທຳກໍ່ບໍ່ສູງ, ມີກໍລະນີຍັກຍອກແລະສໍ້ລາດບັງຫຼວງທີ່ພົວພັນເຖິງໂຄງການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ… ການຄຸ້ມຄອງ, ການລະດົມແລະນຳໃຊ້ກອງທຶນປະກັນໄພສັງຄົມກໍ່ມີຂໍ້ບົກພ່ອງ. ຂັ້ນຕອນການບໍລິຫານທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການປະກັນໄພສັງຄົມ ເຖິງວ່າໄດ້ຮັບການດັດແປງແຕ່ກໍ່ຍັງມີຄວາມສັບສົນ, ຍັງບໍ່ທັນສ້າງສິ່ງທີ່ດີສຸດສຳລັບຜູ້ທີ່ເຂົ້າຮ່ວມ. ການຫາຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວໃນກອງທຶນປະກັນໄພສັງຄົມ, ປະກັນໄພສຸຂະພາບ, ປະກັນໄພຫວ່າງງານກໍ່ຍັງມີຢູ່. ການຄຸ້ມຄອງ, ການນຳໃຊ້ ແລະ ການເບີກຈ່າຍເງິນກອງທຶນຊ່ວຍເຫຼືອສັງຄົມບໍ່ມີປະສິດທິຜົນ, ໂດຍສະເພາະ, ການຊ່ວຍເຫຼືອຢ່າງກະທັນຫັນໃນໄພພິບັດທາງທຳມະຊາດ, ນ້ຳຖ້ວມແລະລົມພາຍຸຍັງຊ້າ, ເຊິ່ງກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມຮ້ອນເຄືອງທາງສັງຄົມຫຼາຍຢ່າງ.
ທີຫົກ, ກົນໄກປຸກລະດົມແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງສັງຄົມໃຫ້ແກ່ການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມບໍ່ພຽງພໍ.
ເຖິງວ່າການລະດົມແຫຼ່ງພະລັງສັງຄົມໃຫ້ແກ່ການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຍາມໃດກໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ແລະໄດ້ເນັ້ນໜັກໃນແຜນນະໂຍບາຍ, ນະໂຍບາຍຂອງພັກແລະລັດກໍ່ຕາມ, ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແມ່ນຍັງຂາດກົນໄກລະດົມແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງນີ້. ບັນດາກົນໄກທີ່ມີຢູ່ບໍ່ໄດ້ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດຂອງຊຸມຊົນທ້ອງຖິ່ນໃນການຊ່ວຍເຫຼືອການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ.
ທິດທາງພັດທະນາຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໃນໄລຍະໃໝ່
ເພື່ອສືບຕໍ່ພັດທະນາຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ຮັບປະກັນໃຫ້ປະຊາຊົນໄດ້ຮັບການປ້ອງກັນທີ່ດີຈາກຄວາມສ່ຽງດ້ານລາຍຮັບແລະສາມາດເຂົ້າເຖິງການບໍລິການສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານ, ການປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຄວນໄດ້ຮັບການປັບປຸງຄືນໃໝ່ໃນທິດທາງຕໍ່ໄປນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ຊີ້ແຈງແລະສ້າງຄວາມເຂົ້າໃຈເປັນເອກະພາບກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ແລະ ບູລະນະຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຫຼາຍຊັ້ນ, ໂດຍສະເພາະຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານ. ຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໄດ້ຮັບຮູ້ຕາມແນວຕັ້ງເປັນຕົ້ນຕໍ ເຊິ່ງມີບັນດາເສົາຄ້ຳຫຼັກຄື ການປະກັນໄພສັງຄົມ, ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມ ແລະ ການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ. ອີກດ້ານໜຶ່ງ, ເຖິງວ່າອາດຈະຈິນຕະນາການຢ່າງງ່າຍດາຍກ່ຽວກັບ 3 ຊັ້ນຂອງຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ໂດຍສະເພາະຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານ, ແຕ່ກໍ່ຕ້ອງສືບຕໍ່ຄົ້ນຄວ້າ, ບູລະນະ ແລະ ສ້າງເສັ້ນທາງໃນການປະຕິບັດທີ່ເໝາະສົມກັບຄວາມສາມາດດ້ານການເງິນ.
ທີສອງ, ສືບຕໍ່ປ່ຽນແປງໃໝ່ຮູບແບບການເຕີບໂຕຕຕາມທິດປົກຫຸ້ມ, ສ້າງໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່ເພື່ອການເຕີມໂຕຢ່າງໄວງາ, ປົກຫຸ້ມ ແລະ ຍືນຍົງ. ການເຕີບໂຕແມ່ນພື້ນຖານເພື່ອຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ເພື່ອໃຫ້ການເຕີບໂຕຊ່ວຍສ້າງວຽກເຮັດງານທຳແລະເພີ່ມລາຍໄດ້ຂອງຄອບຄົວ, ຊ່ວຍເພີ່ມເງິນສົມທົບກອງທຶນປ້ອງກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ປະກອບສ່ວນເພີ່ມລາຍໄດ້ງົບປະມານຂອງລັດ, ຈາກນັ້ນສາມາດສະໜັບສະໜູນລະບົບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ. ແຕ່, ການເຕີບໂຕບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງແກ້ໄຂຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ຖ້າມັນບໍ່ແມ່ນການເຕີບໂຕແບບປົກຫຸ້ມແລະຍືນຍົງ, ການເຕີບໂຕທີ່ໄປຄຽງຄູ່ກັບຄວາມກ້າວໜ້າທາງສັງຄົມແລະສິ່ງແວດລ້ອມ. ດັ່ງນັ້ນ, ມາດຕະການຈຳເປັນຍິ່ງເພື່ອແກ້ໄຂບັນດາຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມນັ້ນແມ່ນຮັບປະກັນການເຕີບໂຕຢ່າງໄວວາ, ຍືນຍງ, ປົກຫຸ້ມ, ໃນນັ້ນປະຊາຊົນທຸກຄົນມີສ່ວນຮ່ວມ ແລະ ໄດ້ຊົມໃຊ້ຜົນງານຂອງການເຕີບໂຕ.
ທີສາມ, ຄຽງຄູ່ກັບການຊຸກຍູ້ການເຕີບໂຕຢ່າງໄວວາແລະຍືນຍົງ, ຕ້ອງສືບຕໍ່ຍູ້ແຮງ ແລະ ຍົກສູງປະສິດທິຜົນຂອງໂຄງການສ້າງວຽກເຮັດງານທຳ ແລະ ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ. ການຂາດຫຼືເສຍລາຍໄດ້ສຳລັບຜູ້ຢູ່ໃນອາຍຸອອກແຮງງານມັກຈະກ່ຽວຂ້ອງກັບການຂາດຫຼືເສຍວຽກເຮັດງານທຳ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ຕ້ອງສືບຕໍ່ໂຄງການສ້າງວຽກເຮດງານທຳ ຕິດກັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ແລະ ຫັນປ່ຽນໂຄງປະກອບເສດຖະກິດ. ການຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກໃນຊຸມປີຕໍ່ໜ້າຈະຕ້ອງປະເຊີນໜ້າກັບສິ່ງທ້າທາຍຫຼາຍຢ່າງ, ເນື່ອງຈາກບັນດາຄອບຄົວທຸກຍາກເຕົ້າໂຮມຢູ່ເຂດພູດອຍ, ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼິກ ແລະ ເຂດຊົນເຜົ່າສ່ວນໜ້ອຍ ທີ່ມີຊັບພະຍາກອນຈຳກັດ, ໂຄງສ້າງພື້ນຖານແລະການຄົມມະນາຄົມກໍ່ຫຍຸ້ງຍາດ. ຮູບແບບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຕ້ອງຊ່ວຍໃຫ້ບັນດາຄອບຄົວທີ່ທຸກຍາກນີ້ເຂົ້າໃນບັນດາພວງພະນັງຄຸນຄ່າ, ເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາມີແຫຼ່ງລາຍຮັບເປັນປົກກະຕິ, ໝັ້ນຄົງ ໂດຍບໍ່ຕ້ອງອີງໃສ່ການຊ່ວຍເຫຼືອໂດຍກົງເປັນເງິນສົດ ຫຼື ເປັນວັດຖຸອີກຕໍ່ໄປ.
ທີສີ່, ປັບປຸງແລະພັດທະນາລະບົບປະກັນໄພສັງຄົມ, ເພີ່ມຂະໜາດປົກຫຸ້ມຂອງການປະກັນໄພສັງຄົມ, ການປະກັນສຸຂະພາບ ແລະ ການປະກັນໄພຫວ່າງງານ ເຊິ່ງເປັນສາມເສົາຄ້ຳຫຼັກຂອງລະບົບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ. ປະຈຸບັນ, ຍົກເວັ້ນການປະກັນສຸຂະພາບ, ລະດັບການປົກຫຸ້ມຂອງການປະກັນໄພສັງຄົມ ແລະ ການປະກັນໄພຫວ່າງງານແມ່ນຍັງຕ່ຳ ແລະ ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນໃນຂະແໜງເສດຖະກິດທີ່ເປັນທາງການ. ໃນຂົງເຂດເສດຖະກິດທີ່ບໍ່ເປັນທາງການຂອງປະເທດເຮົາ ມີຜູ້ອອກແຮງງານຫຼວງຫຼາຍ ແຕ່ສ່ວນໃຫຍ່ຍັງບໍ່ທັນເຂົ້າຮ່ວມໃນການປະກັນໄພສັງຄົມ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ດ້ານໜຶ່ງ, ທັງເຮັດໃຫ້ການປະກັນໄພສັງຄົມບໍ່ເສີມຂະຫຍາຍໄດ້ລັກສະນະດີເດັ່ນໃນການຮັປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ທັງສ້າງພາລະທາງສັງຄົມທີ່ໜັກໜ່ວງເມືຶຶ່ອຄົນເຫຼົ່ານີ້ມີອາຍຸເກີນໄວເຮັດວຽກ; ດ້ານອື່ນ, ເຮັດໃຫ້ກອງທຶນປະກັນໄພສັງຄົມມີຄວາມສ່ຽງທີ່ບໍ່ໝັ້ນຄົງ. ດັ່ງນັ້ນ, ຕ້ອງເພີ່ມການປົກຫຸ້ມຂອງການປະກັນໄພສັງຄົມຂຶ້ນ, ກ້າວເຖິງເປົ້າໝາຍປະກັນໄພສັງຄົມທົ່ວປວງຊົນ.
ທີຫ້າ, ດັດປັບການລະດົມຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນ ແລະ ນຳໃຊ້ກອງທຶນປະກັນໄພສັງຄົມຢ່າງເໝາະສົມແລະມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອຮັບປະກັນຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການຊົນໃຊ້ຂອງຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມ, ພ້ອມທັງຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພແລະໝັ້ນຄົງ ຂອງກອງທຶນປະກັນໄພສັງຄົມ ໃນສະພາບການຂອງປະຊາກອນຜູ້ສູງອາຍຸ.
ທີຫົກ, ກະກຽມເພື່ອຮັບມືກັບທ່າອຽງປະຊາກອນສູງອາຍຸ. ປະຊາກອນນັບມື້ນັບສູງອາຍຸແມ່ນທ່າອຽງທົ່ວໄປຂອງໂລກ ແລະ ຫວຽດນາມກໍ່ບໍ່ສາມາດຫຼີກລ້ຽງໄດ້. ປະຊາກອນຂອງຫວຽດນາມກຳລັງສູງອາຍຸຢ່າງໄວ, ດັ່ງນັ້ນມັນຈະສ້າງຄວາມຕ້ອງການດ້ານຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງສຳລັບກຸ່ມຜູ້ສູງອາຍຸໃນເສົາຄ້ຳຫຼັກ, ລວມທັງລະບົບບຳນານ; ລະບົບດູແລສຸຂະພາບຜູ້ສູງອາຍຸ, ເຮືອນພັກຄົນຊະລາ; ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມໃຫ້ແກ່ຜູ້ສູງອາຍຸທີ່ໂດດດ່ຽວ,… ຖ້າບໍ່ມີການກະກຽມທີ່ເໝາະສົມ ລະບົບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຈະບໍ່ສາມາດຕອບສະໜອງຕໍ່ການປ່ຽນແປງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້.
ທີເຈັດ, ເພີ່ມທະວີການຫັນເປັນສັງຄົມຕໍ່ການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ. ຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການແຫຼ່ງການເງິນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ. ນອກຈາກການປະກອບສ່ວນຂອງຜູ້ເຂົ້າປະກັນໄພສັງຄົມແລ້ວ, ໃນຫຼາຍກໍລະນີ, ການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຕ້ອງອີງໃສ່ງົບປະມານຂອງລັດເຊັ່ນ ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມ, ຊ່ວຍເຫຼືອຄົນທຸກຍາກ, ຄົນພິການ…
ໃນສະພາບການທີ່ງົບປະມານຂອງລັດຍັງຖືກຈຳກັດ, ຈຳເປັນຕ້ອງລະດົມແຫຼ່ງການເງິນຈາກສັງຄົມເພື່ອຮັບໃຊ້ໃຫ້ແກ່ການປ້ອງກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ. ການຫັນເປັນສັງຄົມບໍ່ພຽງແຕ່ຊ່ວຍແກ້ບັນຫາການເງິນໃນປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການຍົກສູງຄຸນນະພາບການບໍລິການປະກັນຄວາມປອດໄພທາງ. ການຫັນເປັນສັງຄົມໃນການປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຕ້ອງສຸມໃສ່ເສົາຄ້ຳຕ່າງໆເຊັ່ນ: 1- ສ້າງວຽກເຮັດງານທຳແລະຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ; 2- ການຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມ; 3- ການໃຫ້ບໍລິການທາງສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານ.
ທີແປດ, ບູລະນະລະບົບກົດໝາຍທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ. ປະຈຸບັນ, ພື້ນຖານກົດໝາຍສຳລັບລະບົບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມໄດ້ຖືກສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນຂ້ອນຂ້າງສົມບູນເຊັ່ນ: ລັດຖະທຳມະນູນ, ປະມວນກົດໝາຍແຮງງານ, ກົດໝາຍປະກັນໄພສັງຄົມ… ໃນເວລາຕໍ່ໄປນີ້ ຕ້ອງສືບຕໍ່ດັດແປງ, ປັບປຸງບູລະນະພື້ນຖານກົດໝາຍ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນແກ້ໄຂບັນດາບັນຫາທີ່ເກີດຂຶ້ນ, ເຮັດແນວໃດໃຫ້ມີປະສິດທິຜົນ, ເໝາະສົມກັບຄວາມເປັນຈິງ, ທັງສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ວິສາຫະກິດ, ທັງດຶງດູດແລະຮັບປະກັນສິດປະໂຫຍດຂອງຜູ້ເຂົ້າຮ່ວມ. ພິເສດ, ຕ້ອງກໍ່ສ້າງພື້ນຖານກົດໝາຍໃຫ້ຮູບແບບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົນຫຼາຍຊັ້ນ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນບັນດາຂໍ້ກຳນົດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານ, ຕົວຢ່າງເຊັ່ນຂໍ້ກຳນົດກ່ຽວກັບເງິນບຳນານພື້ນຖານ.
ທີເກົ້າ, ເຊື່ອມຕໍ່ບັນດານະໂຍບາຍແລະໂຄງການປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ເຂົ້າເປັນລະບົບທີ່ເປັນເອກະພາບ, ໂປ່ງໃສ, ຫຼີກລ້ຽງການຊ້ຳຊ້ອນ, ກະແຈກກະຈາຍ, ປະສິທິຜົນຕ່ຳ. ໃນປະຈຸບັນ, ມີຫຼາຍໂຄງການ, ການເຄື່ອນໄຫວປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມຂອງຂັ້ນຕ່າງໆແຕ່ສູນກາງຈົນຮອດທ້ອງຖິ່ນ, ຈັດຕັ້ງໂດຍສຳນັກງານ, ອົງການຕ່າງໆ, ລວມທັງອົງການຕ່າງປະເທດ, ອົງການທີ່ບໍ່ຂຶ້ນກັບລັດຖະບານ, ນຳໄປສູ່ການທັບຊ້ອນ, ຊ້ຳຊ້ອນ ແລະ ປະສິດທິຜົນຕ່ຳ. ຈຳເປັນຕ້ອງອອກແບບໂຄງການໃໝ່ໂດຍລວມ ໃຫ້ມີຄວາມງ່າຍດາຍ, ໂປ່ງໃສ, ປະຕິບັດງ່າຍ ແລະ ຄຸ້ມຄອງງ່າຍ, ໃນນັ້ນເອົາໃຈໃສ່ເຖິງບັນດາໂຄງການກ່ຽວກັບວຽກເຮັດງານທຳ, ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມທຸກຍາກ, ຊ່ວຍເຫຼືອທາງສັງຄົມ ແລະ ໃຫ້ບໍລິການສັງຄົມຂັ້ນພື້ນຖານ./.
ຮສ. ປອ. ບູ່ຍວັນຮ່ວຽນ
ສະຖາບັນເສດຖະກິດ, ສະຖາບັນການເມືອງແຫ່ງຊາດໂຮ່ຈິມິນ
--------------------------------
(1) ເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XII, ຫ້ອງວ່າການສູນກາງພັກ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2016 ໜ້າ. 238.
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 927 (ເດືອນຕຸລາ 2019)
