ຕຳໜິວິຈານຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດແລະຂໍ້ພິນິດທີ່ຜິດພາດ ກ່ຽວກັບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດງຄົມນິຍົມຢູ່ຫວຽດນາມ
ວກ. - ເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ ຖືກວ່າເປັນຮູບແບບເສດຖະກິດທົ່ວໄປໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ລັດທິສັງຄົມນິຍົມຢູ່ຫວຽດນາມ. ຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ ນັບມື້ນັບກະຈ່າງແຈ້ງແລະສົມບູນຍິ່ງຂຶ້ນ. ມາເຖິງດຽວນີ້, ເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ ທີ່ຫວຽດນາມກໍ່ສ້າງນັ້ນ ຖືກກຳນົດວ່າເປັນເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ທັນສະໄໝ, ເຊື່ອມໂຍງສາກົນ, ດຳເນີການຢ່າງຄົບຖ້ວນແລະຄົບຊຸດ ຕາມບັນດາກົດເກນຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ພ້ອມທັງມີການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດແຫ່ງອຳນາດກົດໝາຍສັງຄົມນິຍົມ ໂດຍພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມນຳພາ, ຮັບປະກັນທິດທາງສັງຄົມນິຍົມສອດຄ່ອງກັບລະດັບການພັດທະນາຂອງປະເທດໃນແຕ່ລະໄລຍະ, ໄປສູ່ເປົ້າໝາຍ “ປະຊາຊົນຮັ່ງມີ, ປະເທດຊາດເຂັ້ມແຂງ ມີປະຊາທິປະ, ຍຸດຕິທຳ, ສີວິໄລ”.
ທ່ານຫງວຽນຊວັນຝຸກ, ກຳມະການກົມການເມືອງ, ນາຍົກລັດຖະມົນຕີແຫ່ງ ສສ ຫວຽດນາມ ເຂົ້າຮ່ວມພິທີເປີດນຳໃຊ້ ແລະຢ້ຽມຊົມໂຮງງານຜະລິດລົດໂອໂຕ Vinfast ໃນເຂດອຸດສາຫະກຳ ດິ່ງຫວູ, ນະຄອນຮາຍຟອງ _ແຫຼ່ງ: baochinhphu.vn
1- ການພັດທະນາລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ ແມ່ນໜຶ່ງໃນບັນດາເນື້ອໃນທີ່ສຳຄັນອັນດັບໜຶ່ງ ໃນແນວທາງການປ່ຽນແປງໃໝ່ຂອງຫວຽດນາມໃນເກືອບ 35 ປີທີ່ຜ່ານມາ. ນັ້ນແມ່ນລະບົບເສດຖະກິດທີ່ມີຫຼາຍຮູບການກຳມະສິດ, ຫຼາຍພາກສ່ວນເສດຖະກິດ, ປະກອບມີເສດຖະກິດຂອງລັດ, ເສດຖະກິດລວມໝູ່, ເສດຖະກິດເອກະຊົນໃນປະເທດ ແລະ ເສດຖະກິດທີ່ມີການລົງທຶນໂດຍກົງຈາກຕ່າງປະເທດ; ໃນນັ້ນ, ເສດຖະກິດຂອງລັດມີບົດບາດເປັນເຈົ້າພາທາງ, ເສດຖະກິດຂອງລັດພ້ອມກັບເສດຖະກິດລວມໝູ່ນັບມື້ນັບກາຍເປັນພື້ນຖານທີ່ໜັກແໜ້ນຂອງລະບົບເສດຖະກິດ, ເສດຖະກິດເອກະຊົນແມ່ນກຳລັງຂັບເຄື່ອນທີ່ສຳຄັນ ຂອງລະບົບເສດຖະກິດ. ສິດທິໃນການເປັນເຈົ້າຂອງ, ສິດທິໃນຊັບສິນ, ສິດເສລີພາບໃນການທຸລະກິດ, ເສລີພາບໃນການໝູນວຽນ ໄດ້ຮັບການຄຸ້ມຄອງຕາມກົດໝາຍ. ວິສາຫະກິດຂຶ້ນກັບບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດລ້ວນແຕ່ເຄື່ອນໄຫວຕາມກົນໄກຕະຫຼາດ, ຮ່ວມມືແລະແຂ່ງຂັນກັນຢ່າງສະເໝີພາບຕາມກົດໝາຍ. ກົນໄກການດຳງານຂອງລະບົບເສດຖະກິດ ແມ່ນກົນໄກຕະຫຼາດພາຍໃຕ້ການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ. ດ້ວຍການກະທົບຂອງບັນດາກົດເກນພາວະວິໄສຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ຕະຫຼາດແມ່ນປັດໄຈຕົ້ນຕໍທີ່ກຳນົດລາຄາສິນຄ້າ, ການລະດົມ, ການແຈກຢາຍ ແລະການນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນຕ່າງໆຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ; ດັດສົມການຜະລິດແລະການຈໍລະຈອນສິນຄ້າ; ສ້າງກຳລັງຂັບເຄື່ອນການພັດທະນາ ແລະດັດສົມການເຄື່ອນໄຫວຂອງວິສາຫະກິດ, ກັ່ນຕອງວິສາຫະກິດທີ່ອ່ອນແອ. ລັດຄຸ້ມຄອງເສດຖະກິດດ້ວຍກົດໝາຍ, ນະໂຍບາຍ, ມາດຕະຖານແລະບັນທັດຖານ, ແຜນຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນົດ, ແຜນການ ແລະນຳໃຊ້ກຳລັງເສດຖະກິດຂອງຕົນ (ປະກອບມີຊັບພະຍາກອນທີ່ເປັນຂອງລັດແລະລັດວິສາຫະກິດ) ເພື່ອສ້າງກອບກົດໝາຍ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມທີ່ເປີດເຜີຍ ໂປ່ງໃສ, ອຳນວຍຄວາມສະດວກໃນການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາເຈົ້າພາບເສດຖະກິດແລະບັນດາຕະຫຼາດ, ໃຫ້ແກ່ການຜະລິດແລະການຈໍລະຈອນສິນຄ້າ; ແກ້ໄຂຜ່ານຜ່າຂໍ້ບົກພ່ອງຂອງກົນໄກຕະຫຼາດ; ພ້ອມກັນນັ້ນ, ຊຸກຍູ້ແລະກຳນົດທິດທາງການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ເຊື່ອມຕິດການພັດທະນເສດຖະກິດ ກັບການພັດທະນາວັດທະນະທຳ-ສັງຄົມ, ປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ. ການແຈກຢາຍໄດ້ປະຕິບັດຕາມຜົນຂອງການອອກແຮງງານ, ປະສິທິຜົນເສດຖະກິດ, ຕາມລະດັບການປະກອບທຶນແລະຊັບພະຍາກອນອື່ນໆເຂົ້າໃນເຄື່ອນໄຫວເສດຖະກິດ ແລະ ຜ່ານລະບົບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ສະວັດດີການສັງຄົມ. ການກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມຂອງລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ໄດ້ຮັບປະກັນໂດຍບົດບາດຄຸ້ມຄອງຂອງລັດແຫ່ງອຳນາດກົດໝາຍສັງຄົມນິຍົມ ພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ, ໄດ້ສະແດງອອກໃນລະບົບກົດໝາຍ, ນະໂຍບາຍ, ບັນດາແຜນຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນົກ, ແຜນການ ເພື່ອສ້າງສະພາບແວດລ້ອມການທຸລະກິດທີ່ເປີດເຜີຍ ໂປ່ງໃສ, ສະດວກດີ, ສ້າງກຳລັງຜັດດັນການພັດທະນາເສດຖະກິດຢ່າງໄວວາແລະຍືນຍົງ; ເຊື່ອມຕິດການພັດທະນາເສດຖະກິດ ກັບການພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ປະຕິບັດຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະຄວາມຍຸດຕິທຳທາງສັງຄົມ ສອດຄ່ອງກັບລະດັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ; ສະແດງອອກໃນການພົວພັນແຈກຢາຍ ເພື່ອໃຫ້ທຸກຄົນລ້ວນແຕ່ໄດ້ຊົມໃຊ້ຜົນຂອງການພັດທະນາປະເທດ, ໄປສູ່ເປົ້າໝາຍ “ປະຊາຊົນຮັ່ງມີ, ປະເທດຊາດເຂັ້ມແຂງ, ມີປະຊາທິປະໄຕ, ຍຸດຕິທຳ, ສີວິໄລ”.
ຄວາມຮັບຮູ້ແລະທັດສະນະຂອງພັກກ່ຽວກັບ ເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ ໄດ້ຮັບການຫັນເປັນນິຕິກຳໃນກົດໝາຍ, ນະໂຍບາຍ, ແຜນຍຸດທະສາດ, ໂຄງການ, ແຜນການລອງລັດ, ໄດ້ຮັບການປະຕິບັດແລະບັນລຸໝາກຜົນ ຜົນສຳເລັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ມາເຖິງດຽວນີ້, ເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມຂອງຫວຽດນາມ ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ ໄດ້ເປັນໄປຕາມອົງປະກອບຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດທັນສະໄໝ ແລະ ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນຕາມການປະຕິບັດສາກົນ, ພ້ອມກັນນັ້ນ ບັນດາປັດໄຈຮັບປະກັນທິດທາງສັງຄົມນິຍົມສືບຕໍ່ໄດ້ຮັບການປັບປຸງ, ເພີ່ມທະວີ; ເສດຖະກິດຂອງປະເທດມີອັດຕາການເຕີບໂຕສູງເປັນເວລາດົນນານ, ໂຄງປະກອບແລະລະດັບເຕັກໂນໂລຊີມີການປ່ຽນແປງທີ່ຕັ້ງໜ້າ ຕາມທິດຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ທັນສະໄໝ, ນຳປະເທດອອກຈາກຄວາມທຸກຍາກແລະການດ້ອຍພັດທະນາ, ກາຍເປັນປະເທດກຳລັງພັດທະນາທີ່ມີລາຍໄດ້ປານກາງຕ່ຳ, ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງປະຊາຊົນໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂໃຫ້ດີຂຶ້ນ, ຊື່ສຽງສາກົນຂອງປະເທດໄດ້ຮັບການຍົກສູງຂຶ້ນ.
2- ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ນັບແຕ່ຫຼາຍປີທີ່ຜ່ານມາແລະມາຮອດປະຈຸບັນ, ບັນດາອິດທິກຳລັງສັດຕູ ແລະພວກສວຍໂອກາດທາງການເມືອງທັງຢູ່ພາຍໃນແລະຕ່າງປະເທດ ໄດ້ເຄື່ອນໄຫວຢ່າງເປັນປະຈຳເພື່ອຄັດຄ້ານ ທຳລາຍພັກ, ລັດ, ກິດຈະການປ່ຽນແປງໃໝ່, ພາລະກິດການກໍ່ສ້າງລັດທິສັງຄົມນິຍົມແລະປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດສັງຄົມນິຍົມຂອງປະຊາຊົນຫວຽດນາມ, ພວກເຂົາເຄີຍບິດເບືອນວ່າ ບໍ່ມີເສດຖະກິດໃດທີ່ເປັນເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິບົມ; ເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ບັນດາກົດເກນຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແລະ ທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ ແມ່ນບັນດາປັດໄຈທີ່ກົງກັນຂ້າມ, ກຳຈັດປັດເຂ່ຍຊຶ່ງກັນແລະກັນ; ການຕິດທິດທາງສັງຄົມນິຍົມເຂົ້າກັບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແມ່ນການສົມທົບແບບອັດຕະວິໄສ, ເຈດຈຳນົງນິບົມ, ບໍ່ມີພື້ນຖານວິທະຍາສາດ, ບໍ່ສາມາດຊວນເຊື່ອໄດ້, ມັນກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມຂັດແຍ້ງຫຼາຍຢ່າງ; ຖ້າຫາກຂີດຂ້າ ບໍ່ໃຊ້ວັກ “ກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ” ອີກ, ເສດຖະກິດຂອງປະເທດຈະພັດທະນາໄວກວ່າເກົ່າ ແລະຜົນໄດ້ຮັບກໍ່ຈະຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າເກົ່າ. ດັ່ງນັ້ນ, ເຖິງວ່າຫວຽດນາມໄດ້ມີການໂຄສະນາຊວນເຊື່ອແລະຂົນຂວາຍ, ແຕ່ຫຼາຍປະເທດຍັງບໍ່ຍອມຮັບເສດຖະກິດຂອງຫວຽດນາມວ່າເປັນເສດຖະກິດຕະຫຼາດ.
ພວກເຂົາຍັງໃຫ້ທັດສະນະວ່າ: ທີໜຶ່ງ, ຫວຽດນາມປະຕິບັດນະໂຍບາຍພັດທະນາເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ພັດທະນາເສດຖະກິດຫຼາຍພາກສ່ວນ, ຫຼາຍຮູບການກຳມະສິດ; ວິສາຫະກິດຂຶ້ນກັບບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດມີຄວາມສະເໝີພາບ, ຮ່ວມມືແລະແຂ່ງຂັນກັນຕາມກົດໝາຍ. ແຕ່ດ້ານອື່ນ, ຫວຽດນາມກໍ່ໄດ້ກຳນົດວ່າເສດຖະກິດຂອງລັດມີບົດບາດເປັນເຈົ້າພາທາງ, ເສດຖະກິດຂອງລັດພ້ອມກັນເສດຖະກິດລວມໝູ່ນັບມື້ນັບກາຍເປັນພື້ນຖານທີ່ໜັກແໜ້ງຂອງລະບົບເສກຖະກິດ, ຄືແນວນັ້ນແມ່ນມີການຈຳແນກການປະພຶດ, ບໍ່ອາດຈະສະເໝີພາບໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ສາມາດມີເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ແທ້ຈິງ, ເສດຖະກິດຕະຫຼາດຕາມການປະຕິບັດສາກົນໄດ້. ຍິ່ງກວ່ານັ້ນ, ຫວຽດນາມໄດ້ກຳນົດວ່າ ເສດຖະກິດຕະຫຼາດແມ່ນກຳລັງໜູນທີ່ສຳຄັນຂອງລະບົບເສດຖະກິດ, ໄດ້ຮັບການສົ່ງເສີມໃຫ້ພັດທະນາເປັນບັນດາບໍລິສັດ, ກຸ່ມເສດຖະກິດທີ່ເຂັ້ມແຂງ, ເຄື່ອນໄຫວຢູ່ໃນແລະຕ່າງປະເທດ, ດັ່ງນັ້ນເສດຖະກິດຕະຫຼາດຈະພັດທະນາຕາມເສັ້ນທາງທຶນນິຍົມ ຄືກັບບັນດາປະເທດທຶນນິຍົມອື່ນໆ, ບໍ່ແມ່ນການພັດທະນາແບບສັງຄົມນິຍົມ. ການເວົ້າວ່າ ກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມແມ່ນຄວາມອັດຕະວິໄສ, ເຈດຈຳນົງນິຍົມ, ຫຼືພຽງແຕ່ຫຼອກລວງຕົວເອງ, ຫຼອກລວງຄົນອື່ນເທົ່ານັ້ນ...
ບັນດາຖ້ອຍທຳນອງດັ່ງກ່າວບໍ່ແມ່ນວ່າຈະບໍ່ມີຜົນກະທົບຕໍ່ພະນັກງານ, ສະມາຊິກພັກແລະປະຊາຊົນ, ເຮັດໃຫ້ບາງຄົນລະແວງສົງໄສ, ເປັນຜົນສະທ້ອນເຖິງຄວາມເປັນເອກະພາບທາງດ້ານຄວາມຮັບຮູ້ແລະແນວຄິດຢູ່ໃນພັກແລະໃນສັງຄົມ; ຫຼຸດຜ່ອນຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງປະຊາຊົນຕໍ່ພັກ, ລັດ ແລະເສັ້ນທາງໄປສູ່ສັງຄົມນິຍົມ; ເປັນຜົນສະທ້ອນເຖິງການປະຕິບັດແຜນນະໂຍບາຍ, ແນວທາງຂອງພັກ, ນະໂຍບາຍ ກົດໝາຍຂອງລັດ ເຊິ່ງຕ້ອງຕໍ່ສູ້ແລະຕຳໜິວິຈານຄວາມຜິດພາດເຫຼົ່ານັ້ນ.
3- ຄວາມຜິດພາດຂອງຜູ້ທີ່ໂຕ້ຖຽງວ່າບໍ່ສາມາດມີເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມນັ້ນແມ່ນຍ້ອນ: ທີໜຶ່ງ, ຍ້ອນພວກເຂົາໄດ້ຖືວ່າເສດຖະກິດຕະຫຼາດແລະເສດຖະກິດຕະຫຼາດທຶນນິຍົມເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັບ, ແລະຖືວ່າ, ມີພຽງປະເພດດຽວຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດຄືເສດຖະກິດຕະຫຼາດທຶນນິຍົມເທົ່ານັ້ນ. ແຕ່ ໂດຍເນື້ອແທ້ແລ້ວ, ບັນດາການພົວພັນເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແລະບັນດາການພົວພັນທຶນນິຍົມແມ່ນແຕກຕ່າງກັນຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຕົ້ນກຳເນີດແລະທາດແທ້ຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດແມ່ນເສດຖະກິດສິນຄ້າ; ບັນດາມາດຕາເກນເຊັ່ນ ຄຸນຄ່າ, ລາຄາ, ສິນຄ້າ, ເງິນຕາ, ບັນດາກົດເກນການແຂ່ງຂັນ (ການແກ່ງແຍ້ງ), ກົດເກນການສະໜອງ-ຄວາມຕ້ອງການ, ກົດເກນຄຸນຄ່າຂອງເສດຖະກິດສິນຄ້າກໍ່ແມ່ນມາດຕາເກນແລະກົດເກນຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ. ບັນດາມາດຕາເກນແລະກົດເກນເຫຼົ່ານີ້ມີກ່ອນລັດທິທຶນນິຍົມ, ຖືກລັດທິທຶນນິຍົມກຳເອົາແລະນຳໃຊ້ເພື່ອພັດທະນາໄປສູ່ເສດຖະກິດຕະຫຼາດທຶນນິຍົມ. ຄຸນຄ່າແລະທຶນແມ່ນບັນດາມາດຕາເກນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ຄືກັນກັບກົດເກນຄຸນຄ່າແລະກົດເກນຄຸນຄ່າສ່ວນເກີນແມ່ນບັນດາກົດເກນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ.
ທີສອງ, ຄວາມຜິດພາດຂອງຄົນເຫຼົ່ານີ້ຄືການສັນນິຖານວ່າ ເສດຖະກິດຕະຫຼາດທຶນນິຍົມຕັ້ງແຕ່ເລີ່ມກໍ່ຕັ້ງຈົນເຖິງດຽວນີ້ບໍ່ມີການປ່ຽນແປງ, “ເກີດຂຶ້ນແລ້ວບໍ່ປ່ຽນແປງ”. ພວກເຂົາບໍ່ເຫັນວ່າ ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ ເສດຖະກິດຕະຫຼາດທຶນນິຍົມກໍ່ມີການປ່ຽນໄປຄືກັນ. ໃນໄລຍະຕົ້ນຂອງການກຳເນີດ, ເສດຖະກິດຕະຫຼາດທຶນນິຍົມແມ່ນເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແມ່ນເສດຖະກິດຕະຫຼາດເສລີທີ່ມີການແຂ່ງຂັນ ໂດຍບໍ່ມີການແຊກແຊງຂອງລັດ. ການດັດສົມດ້ວຍ “ຝ່າມືທີ່ບໍ່ມີຮູບ” ຂອງຕະຫຼາດໄດ້ນຳໄປສູ່ຜົນກະທົບທາງລົບຫຼາຍຢ່າງ, ໂດຍສະເພາະວິກິດການເສດຖະກິດຮອບວຽນ ເຊິ່ງຕ້ອງໃຊ້ຝ່າມືຄຸ້ມຄອງຂອງລັດເພື່ອຈຳກັດແລະແກ້ໄຂຂໍ້ບົກພ່ອງທີ່ເກີດຈາກການດັດສົມແບບເກີດເອງຂອງກົນໄກຕະຫຼາດ. ປະຈຸບັນ, ເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ທັນສະໄໝຂອງບັນດາປະເທດທຶນນິຍົມທີ່ພັດທະນາໃນໂລກ ລ້ວນແຕ່ແມ່ນເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ທີການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ, ທັງມີການດັດສົມດ້ວຍ “ຝ່າມືທີ່ບໍ່ມີຮູບ” ຂອງຕະຫຼາດ, ທັງມີການດັດສົມດ້ວຍ “ຝ່າມືທີ່ມີຮູບ” ຂອງລັດ; ໃນນັ້ນ, ການດັດສົມຂອງຕະຫຼາດແມ່ນພື້ນຖານສຳຄັນ ແລະ ການດັດສົມຂອງລັດບົນພື້ນຖານເຄົາລົບການດັບສົມຂອງຕະຫຼາດ (ເຄື່ອງມືຄຸ້ມຄອງແລະດັດສົມເສດຖະກິດຂອງລັດແມ່ນກົດໝາຍ, ນະໂຍບາຍແລະຊັບພະຍາກອນເສດຖະກິດ).
ຍິ່ງກວ່ານັ້ນ, ເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ມີການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດໃນບັນດາປະເທດທົ່ວໂລກບໍ່ຄືກັນໂດຍສິ້ນເຊີງ, ແຕ່ມີຫຼາຍຮູບແບບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ຂຶ້ນກັບລະດັບການແຊກແຊງ ແລະເນື້ອໃນ, ທິດທາງການແຊກແຊງຂອງລັດ. ມີຮູບແບບເສດຖະກິດຕະຫຼາດເສລີ ໃນບັນດາປະເທດທີ່ມີການແຊກແຊງຂອງລັດໃນລະດັບຕໍ່າ ໃນລະບົບເສດຖະກິດ; ລັດພຽງແຕ່ປົກປ້ອງສິດກຳມະສິດ, ສິດທິໃນຊັບສິນ, ສິດເສລີພາບໃນການທຸລະກິດ, ຮັບປະກັນຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍແລະຄວາມໝັ້ນ ຄົງຂອງສັງຄົມເທົ່ານັ້ນ, ສ່ວນຂອບເຂດການດັດສົມຂອງຕະຫຼາດແມ່ນກວ້າງໃຫຍ່ ເຊິ່ງມັນດັດສົມການເຄື່ອນໄຫວເສດຖະກິດທັງໝົດ (ເຊັ່ນໃນສະຫະລັດອາເມລິກາກ່ອນປະທານາທິບໍດີ ໂດນັນ ຕຣຳ). ມີຮູບແບບເສດຖະກິດຕະຫຼາດສັງຄົມ, ລັດແຊກແຊງເຂົ້າໃນລະບົບເສດຖະກິດເພື່ອສ້າງໂອກາດທີ່ສະເໝີພາບໃຫ້ທຸກຄົນເຂົ້າຮ່ວມການພັດທະນາ ແລະ ຊົມໃຊ້ຜົນຂອງການພັດທະນາ, ຕ້ານການຜູກຂາດ, ພັດທະນາເສດຖະກິດຕາມທິດທາງສັງຄົມ (ເຊັ່ນຢູ່ປະເທດເຢຍລະມັນ). ມີຮູບແບບເສດຖະກິດຕະຫຼາດສະວັດດີການສັງຄົມ, ລັດແຊກແຊງເຂົ້າໃນລະບົບເສດຖະກິດເພື່ອດັດສົມລາຍໄດ້, ພັດທະນາບໍລິການສັງຄົມສາທາລະນະ, ຮັບປະກັນສະວັດດີການຂອງປະຊາຊົນ, ໂດຍສະເພາະແມ່ນບັນດາຜູ້ທີ່ຕ້ອງການການຊ່ວຍເຫຼືອຄື ເດັກນ້ອຍ, ຜູ້ສູງອາຍຸ, ຜູ້ວ່າງງານ,... (ເຊັ່ນໃນບັນດາປະເທດເອີຣົບເໜືອ). ມີຮູບແບບເສດຖະກິດຕະຫຼາດຂອງລັດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ, ລັດບໍ່ພຽງແຕ່ສ້າງສະຖາບັນກົດໝາຍແລະສະພາບແວດລ້ອມໃຫ້ນັກທຸລະກິດດຳເນີນງານທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງມີແຜນຍຸດທະສາດ, ນະໂຍບາຍ ແລະ ນຳໃຊ້ບັນດາຊັບພະຍາກອນເສດຖະກິດຂອງລັດ ເພື່ອກຳນົດທິດທາງແລະຊຸກຍູ້ການພັດທະນາຂອງລະບົບເສດຖະກິດ (ເຊັ່ນໃນປະເທດຍີ່ປຸ່ນ, ສ.ເກົາຫຼີ)...
ເສດຖະກິດຕະຫຼາດແມ່ນຜະລິດຕະພັນຂອງອາລະຍະທຳມະນຸດ. ລັດທິທຶນນິຍົມໄດ້ຍຶດເອົາເສດຖະກິດຕະຫຼາດເປັນພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ການດຳລົງຄົງຕົວ, ການເຄື່ອນໄຫວແລະການຂະຫຍາຍຕົວຂອງຕົນ. ໃນຍຸກປະຈຸບັນ, ຍຸກແຫ່ງການຂ້າມຜ່ານໄປສູ່ສັງຄົມນິຍົມໃນຂອດເຂດທົ່ວໂລກ, ໄດ້ມີຫຼາຍຮູບແບບເສດຖະກິດຕະຫຼາດຢູ່ບັນດາປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວ, ເຖິງວ່າຈະຢູ່ໃນລະດັບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແຕ່ກໍມີແນວທາງສັງຄົມ. ນີ້ແມ່ນທ່າອຽງທີ່ກ້າວໜ້າ, ແມ່ນໜໍ່ແໜງຂອງລັດທິສັງຄົມນິຍົມຢູ່ພາຍໃນລັດທິທຶນນິຍົມ (ແມ່ນການປະຕິເສດຕໍ່ກະໂຕທຶນນິຍົມເອກະຊົນ, ເຖິງວ່າຍັງບໍ່ທັນມ້າງລະບອບທຶນນິຍົມໄດ້ກໍຕາມ). ຍ້ອນລັກສະນະຂອງຍຸກສະໄໝ, ປະເທດທີ່ຍັງບໍ່ພັດທະນາທາງເສດຖະກິດ, ຍັງບໍ່ຜ່ານຂັ້ນຕອນການພັດທະນາທຶນນິຍົມ ກໍ່ອາດຈະຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ລັດທິສັງຄົມນິຍົມໄດ້. ເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມແມ່ນຮູບແບບເສດຖະກິດໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ລັດທິສັງຄົມນິຍົມຢູ່ປະເທດເຫຼົ່ານີ້, ນຳໃຊ້ທັງເສດຖະກິດຕະຫຼາດແລະທັງເສດຖະກິດທຶນນິຍົມ ເພື່ອກໍ່ສ້າງພື້ນຖານວັດຖຸໃຫ້ລັດທິສັງຄົມນິຍົມ.
ຄວາມຜິດພາດຂອງຂໍ້ພິນິດທີ່ວ່າ ບັນດາກົດເກນຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແລະ ການກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມນັ້ນກົງກັນຂ້າມ, ປັດເຂ່ຍຊຶ່ງກັນແລະກັນໂດຍສິ້ນເຊີງ: ເປັນເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແມ່ນຕ້ອງດຳເນີນງານຕາມກົດເກນຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ. ນັ້ນແມ່ນບັນດາກົດເກນການແຂ່ງຂັນ, ກົດເກນການສະໜອງ-ຄວາມຕ້ອງການ, ກົດເກນຄຸນຄ່າ, ກົດເກນການຈໍລະຈອນເງິນຕາ, ໃນນັ້ນກົດເກນຄຸນຄ່າເປັນໃຈກາງ. ລັກສະນະສະເພາະຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດແມ່ນການແຂ່ງຂັນ. ບັນດາວິສາຫະກິດ (ໃຊ້ວິສາຫະກິດເພື່ອອ້າງອີງເຖິງບັນດາເຈົ້າພາບເສດຖະກິດທັງໝົດ) ຕ້ອງມີການແຂ່ງຂັນກັນສະເໝີ ເພື່ອຍາດຊີງຊັບພະຍາກອນການຜະລິດ (ທີ່ດິນ, ຊັບພະຍກອນທຳມະຊາດ, ເງິນທຶນ, ແຮງງານ, ວິທະຍາສາດ-ເຕັກໂນໂລຊີ...), ໂຄງການການລົງທຶນ, ຍາດເອົາຕະຫຼາດຈຳໜ່າຍສິນຄ້າ. ການແຂ່ງຂັນແມ່ນແຮງກົດດັນແລະແຮງຜັດດັນທີ່ກະຕູ້ນໃຫ້ວິສາຫະກິດປະດິດສ້າງ, ຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ, ດັດແປງການຄຸ້ມຄອງ ແລະຈັດຕັ້ງການຜະລິດທຸລະກິດຢ່າງເໝາະສົມ; ນຳໃຊ້ຄວາມກ້າວໜ້າທາງດ້ານວິທະຍາສາດແລະເຕັກໂນໂລຊີ; ປ່ຽນແປງໃໝ່, ຍົກສູງຄຸນນະພາບຂອງຜະລິດຕະພັນ; ປະຢັດ, ຫຼຸດຜ່ອນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການຜະລິດ, ຍົກສູງສະມັດຕະພາບຂອງງານແລະປະສິດທິຜົນຂອງການຜະລິດທຸລະກິດ; ຜ່ານສິ່ງດັ່ງກ່າວ, ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ, ກັ່ນຕອງວິສາຫະກິດທີ່ອ່ອນແອ. ກົດເກນການແຂ່ງຂັນແມ່ນ ຜູ້ເຂັ້ມແຂງຈະຊະນະ, ຜູ້ອ່ອນແອຈະເສຍໃຊ. ນີ້ແມ່ນດ້ານຕັ້ງໜ້າຂອງການແຂ່ງຂັນ. ແຕ່ການແຂ່ງຂັນລະຫວ່າງບັນດາວິສາຫະກິດຍັງນຳໄປສູ່ຜົນກະທົບທີ່ຫຍໍ້ທໍ້: ຂຸດຄົ້ນສຸດຂີດກຳລັງວັງຊາຂອງຜູ້ອອກແຮງງານ (ແກ່ຍາວເວລາເຮັດວຽກ,ເພີ່ມຄວາມເຂັ້ມຂອງແຮງງານ), ຫຼຸດຜ່ອນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃຫ້ແຮງງານ (ການຕັດຄ່າແຮງງານ, ຫຼຸດຜ່ອນການປົກປ້ອງແຮງງານ); ການຂຸດຄົ້ນຊັບພະຍາກອນຢ່າງໝົດສິ້ນ, ກໍ່ໃຫ້ເກີດມົນລະພິດຕໍ່ສິ່ງແວດລ້ອມ; ການນຳໃຊ້ວິທີການແຂ່ງຂັນທີ່ບໍ່ເປັນທຳ, ເຊັ່ນ: ການຜະລິດຂອງປອມ ຄຸນນະພາບບໍ່ດີ, ການລັກເຕັກໂນໂລຢີ, ການລັກລອບຄ້າຂາຍ, ການຫຼົບໜີພາສີ, ການໂອນລາຄາ, ການກຳຈັດຄູ່ແຂ່ງ... ໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ມີການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດຢູ່ບັນດາປະເທດໃນໂລກ, ໂດຍສະເພາະຢູ່ບັນດາປະເທດທີ່ພັດທະນາແລ້ວໃນປະຈຸບັນ, ລັດສ້າງກອບກົດໝາຍສຳລັບການແຂ່ງຂັນ; ປົກປ້ອງ, ເຄົາລົບ, ຊຸກຍູ້ການແຂ່ງຂັນທີ່ສົດໃສ; ແຕ່ພ້ອມກັນນັ້ນກໍໄດ້ປ້ອງກັນກີດກັ້ນແລະຈຳກັດການຜູກຂາດ ທີ່ຂັດຂວາງການແຂ່ງຂັນ ແລະ ຕໍ່ສູ້ຕ້ານການແຂ່ງຂັນທີ່ບໍ່ເປັນທຳ.
ການໝູນວຽນຂອງສິນຄ້າໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ (ທັງສິນຄ້າທີ່ເປັນປັດໄຈການຜະລິດ ແລະທັງສິນຄ້າຄືຜະລິດຕະພັນທີ່ຜະລິດໂດຍການຜະລິດ) ຖືກດັດສົມດ້ວຍກົດເກນການສະໜອງ-ຄວາມຕ້ອງການ. ເມື່ອການສະໜອງຫຼາຍກວ່າຄວາມຕ້ອງການ, ລາຄາສິນຄ້າຈະຫຼຸດລົງ; ເມື່ອການສະໜອງໜ້ອຍກວ່າຄວາມຕ້ອງການ, ລາຄາສິນຄ້າຈະເພີ່ມຂຶ້ນ. ການເພີ່ມຂຶ້ນຫຼືຫຼຸດລົງຂອງລາຄາສິນຄ້າແມ່ນສັນຍານຂອງຕະຫຼາດ ເພື່ອໃຫ້ນັກທຸລະກິດການຄ້າເຄື່ອນຍ້າຍສິນຄ້າຈາກບ່ອນທີ່ລາຄາຕໍ່າ ໄປບ່ອນທີ່ລາຄາສູງ, ຈາກບ່ອນທີ່ມີສິນຄ້າຫຼາຍໄປສະຖານທີ່ທີ່ຂາດແຄນສິນຄ້າ; ເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຜະລິດຫຼຸດຫຼືຢຸດການຜະລິດສິນຄ້າທີ່ເຫຼືອຫຼາຍ ເມື່ອການສະໜອງຫຼາຍກວ່າຄວາມຕ້ອງການ, ເພີ່ມທະວີແລະເປີດກວ້າງການຜະລິດສິນຄ້າທີ່ຂາດແຄນ ເມື່ອການສະໜອງໜ້ອຍກວ່າຄວາມຕ້ອງການ. ນີ້ແມ່ນການດັດສົມການຜະລິດແລະການຈໍລະຈອນຂອງກົນໄກຕະຫຼາດໂດຍອັດຕະໂນມັດ, ຍືດຫຍຸ່ນ, ຄ່ອງຕົວ ແລະວ່ອງໄວ, ແມ່ນດ້ານຕັ້ງໜ້າຂອງກົດເກນການສະໜອງ-ຄວາມຕ້ອງການ. ແຕ່, ໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດແຂ່ງຂັນໂດຍເສລີ, ບັນດາຜູ້ຜະລິດແລະທຸລະກິດການຄ້າລ້ວນແຕ່ ໄລ່ຕາມກຳໄລສູງສຸດ ແລະ ຕ້ອງການທີ່ຈະເອົາຊະນະຄູ່ແຂ່ງຂັນສະເໝີ, ແຕ່ບໍ່ສາມາດກຳນົດຄວາມຕ້ອງການໂດຍລວມຂອງສັງຄົມໄດ້ (ຈາກຜູ້ຜະລິດຈົນຮອດຜູ້ບໍລິໂພກ, ມີຜູ້ສື່ກາງຫຼາຍຄົນ), ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງມັກຈະຜະລິດຫຼາຍເກີນໄປ, ນຳໄປສູ່ວິກິດການເສດຖະກິດຮອບວຽນ, ທຳລາຍລະບົບເສດຖະກິດ, ກໍ່ໃຫ້ເກີດຄວາມບໍ່ສະຫງົບໃນສັງຄົມ. ນີ້ແມ່ນດ້ານລົບຂອງກົດເກນການສະໜອງ-ຄວາມຕ້ອງການ, ຂອງກົນໄກດັດສົມດ້ວຍຕົນເອງຂອງຕະຫຼາດ. ໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ມີການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ, ລັດມີຄວາມສາມາດເຫັນແຈ້ງກວ່າຜູ້ຜະລິດທຸລະກິດແຕ່ລະຄົນ ກ່ຽວກັບການສະໜອງໂດຍລວມແລະຄວາມຕ້ອງການໂດຍລວມຂອງສັງຄົມ; ການແຊກແຊງຂອງລັດແມ່ນເພື່ອແກ້ໄຂຂໍ້ບົກພ່ອງນີ້, ແກ້ໄຂຄວາມບໍ່ສົມດຸນທີ່ສຳຄັນແລະວິກິດການຮອບວຽນທີ່ເກີດຈາກການດັດສົມແບບເກີດເອງຂອງກົນໄກຕະຫຼາດ.
ກົດເກນຄຸນຄ່າແມ່ນກົດເກນພື້ນຖານ, ໃຈກາງຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ. ຄຸນຄ່າສິນຄ້າແມ່ນແຮງງານສັງຄົມທີ່ຈຳເປັນທີ່ຕົກຜະລຶກໃນສິນຄ້າ. ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການຜະລິດສິນຄ້າ, ພິຈາລະນາຈົນສຸດແລ້ວ ແມ່ນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍແຮງງານ ເຊິ່ງປະກອບດ້ວຍແຮງງານຂອງຄົນທີ່ຜະລິດສິນຄ້າໂດຍກົງ (ແຮງງານດິບ) ແລະແຮງງານທີ່ໃຊ້ເພື່ອຜະລິດອຸປະກອນການຜະລິດທີ່ຖືກໃຊ້ເພື່ອຜະລິດສິນຄ້ານີ້ (ແຮງງານໃນອະດີດ). ກ່ຽວກັບປະລິມານຄຸຄ່າ, ບໍ່ແມ່ນວ່າການສິ້ນເປືອງແຮງງານສ່ວນບຸກຄົນຂອງຜູ້ຜະລິດສິນຄ້າທຸກສ່ວນຈະໄດ້ຮັບການຍອມຮັບຈາກສັງຄົມວ່າມີມູນຄ່າ, ພຽງແຕ່ການສິ້ນເປືອງແຮງງານໂດຍສະເລ່ຍທາງສັງຄົມ, ທີ່ເກີດຈາກການແຂ່ງຂັນເທົ່ານັ້ນ ຈຶ່ງຖືກຖືວ່າເປັນການສິ້ນເປືອງແຮງງານສັງຄົມທີ່ຈຳເປັນ, ຄືປະລິມານຄຸນຄ່າ. ຄຸນຄ່າສະແດງອອກເປັນລາຄາ, ລາຄາແມ່ນການສະແດງອອກຂອງຄຸນຄ່າ. ຄຸນຄ່າແມ່ນຮູບຖານຊັບສິນໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ແມ່ນເປົ້າໝາຍ, ແມ່ນປັດໄຈທີ່ແຊກຄຸມທຸກໆການເຄື່ອນໄຫວຜະລິດແລະຈໍລະຈອນສິນຄ້າ ໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ.
ໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ສຳລັບຜູ້ຜະລິດ, ການຜະລິດສິນຄ້າໃດໆກໍ່ເປັນພຽງວິທີການສ້າງຮັ່ງຄູນມີ, ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຄຸນຄ່າສູງທີ່ສຸດ. ໃນການຜະລິດ, ພວກເຂົາຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ, ປະດິດສ້າງ, ດັດແປງ, ປ່ຽນແປງໃໝ່... ແມ່ນເພື່ອຍົກສູງສະມັດຕະພາບແຮງງານ, ຫຼຸດຜ່ອນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍການຜະລິດ, ເພື່ອໃຫ້ຄ່າໃຊ້ຈ່າຍການຜະລິດຂອງເຂົາຕ່ຳກວ່າລະດັບສິ້ນເປືອງແຮງງານສັງຄົມທີ່ຈຳເປັນ, ຈາກນັ້ນຈະໄດ້ຮັບຄຸນຄ່າສ່ວນເກີນຫຼາຍກວ່າ. ສຳລັບຜູ້ຈໍລະຈອນສິນຄ້າກໍ່ເຊັ່ນດຽວ, ການຊື້ແລະຂາຍສິນຄ້າປະເພດໃດກໍ່ບໍ່ສຳຄັນສຳລັບພວກເຂົາ, ບັນຫາສຳຄັນແມ່ນໄດ້ຮັບຄຸນຄ່າສູງສຸດເພື່ອໃຫ້ຮັ່ງມີ. ພວກເຂົາຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ, ປະດິດສ້າງ, ກຳຄວາມຕ້ອງການຂອງຕະຫຼາດຢ່າງທັນການ, ນຳສິນຄ້າຈາກບ່ອນເຫຼືອຫຼາຍໄປສະຖານທີ່ທີ່ຂາດແຄນ, ຈາກບ່ອນທີ່ການສະໜອງຫຼາຍກວ່າຄວາມຕ້ອງການໄປຍັງບ່ອນທີ່ການສະໜອງໜ້ອຍກວ່າຄວາມຕ້ອງການ, ຈາກສະຖານທີ່ລາຄາຕໍ່າໄປຍັງສະຖານທີ່ລາຄາສູງ; ດັດແປງການຄຸ້ມຄອງເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍການຈໍລະຈອນ;... ກໍ່ເພື່ອປະຕິບັດຈຸດປະສົງນີ້. ນີ້ແມ່ນວິທີການດຳເນີນງານຂອງກົດເກນຄຸນຄ່າ, ວິທີການດຳເນີນງານນີ້ຕິດພັນສະໜິດແໜ້ກັບກົດເກນການແຂ່ງຂັນ, ກົດເກນການສະໜອງ-ຄວາມຕ້ອງການ. ສາມາດເວົ້າວ່າ, ກົດເກນການແຂ່ງຂັນ ແລະ ກົດເກນການສະໜອງ-ຄວາມຕ້ອງການ ແມ່ນບັນດາຮູບການສະແດງອອກ, ວິທີການດຳເນີນງານຂອງກົດເກນຄຸນຄ່າ. ການກະທົບຂອງກົດເກນຄຸນຄ່າລວມທັງການກະທົບຂອງກົດເກນການແຂ່ງຂັນ ແລະ ກົດເກນການສະໜອງ-ຄວາມຕ້ອງການ (ແນ່ນອນວ່າ, ກົດເກນຄຸນຄ່າຍັງມີເນື້ອໃນທີ່ກວ້າງກວ່າສອງກົດເກນນີ້), ນັບທັງການກະທົບທີ່ຕັ້ງໜ້າເຊັ່ນ: ສົ່ງເສີມຄວາມຂະຫຍັນຂັນເຄື່ອນ, ການປະດິດສ້າງ, ການດັດແປງການຄຸ້ມຄອງແລະປ່ຽນແປງໃໝ່ເຕັກໂນໂລຊີຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ,... ຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ; ດັດສົມການຜະລິດແລະການຈໍລະຈອນຢ່າງຍືດຫຍຸ່ນໄວວາ,... ແລະບັນດາຜົນກະທົບທາງລົບເຊັ່ນ: ວິກິດການເສດຖະກິດຮອບວຽນ, ຜັນແຍກສັງຄົມ, ເຮັດໃຫ້ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດບົກແຫ້ງ, ມົນລະພິດສິ່ງແວດລ້ອມ,... ໃນບັນດາລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ມີການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ, ການແຊກແຊງຂອງລັດເຂົ້າໃນລະບົບເສດຖະກິດແມ່ນເພື່ອສ້າງກອບກົດໝາຍແລະເງື່ອນໄຂທີ່ສະດວກ ໃຫ້ກົດເກນຄຸນຄ່າເຄື່ອນໄຫວ, ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ຈຳກັດແລະແກ້ໄຂຜົນກະທົບທາງລົບເຫຼົ່ານີ້.
ໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ຍັງມີກົດເກນການໜູນວຽນເງິນຕາ ເຊິ່ງເປັນກົດເກນທີ່ມາຈາກກົດເກນຄຸນຄ່າ. ນັ້ນແມ່ນກົດເກນກ່ຽວກັບສາຍພົວພັນລະຫວ່າງສິນຄ້າແລະເງິນຕາໃນການຈໍລະຈອນ, ກ່ຽວກັບຈຳນວນເງິນທີ່ຕ້ອງໃຊ້ໃນການຈໍລະຈອນສິນຄ້າ, ຮັບປະກັນການຈໍລະຈອນສິນຄ້າລຽບງ່າຍແລະສະດວກສະບາຍ. ຕາມກົດເກນນີ້, ຈຳນວນເງິນທີ່ຕ້ອງໃຊ້ໃນການຈໍລະຈອນສິນຄ້າຖືກຕັດສິນໂດຍມູນຄ່າສິນຄ້າທັງໝົດທີ່ຕ້ອງການໝູນວຽນ ແລະຄວາມໄວໃນການໝູນວຽນຂອງເງິນ. ໃນໄລຍະເວລາຂອງການໃຊ້ເງິນຫຼຽນຄຳ, ເງິນມີຄ່າພຽງພໍ, ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອຈຳນວນເງິນເກີນຄວາມຕ້ອງການຂອງການຈໍລະຈອນສິນຄ້າ, ເງິນຫຼຽນຄຳຈະຖືກຖອນອອກຈາກການໝູນວຽນໂດຍອັດຕະໂນມັດ. ເມື່ອເງິນເຈ້ຍເຂົ້າມາແທນທີ່ເງິນຫຼຽນຄຳ, ຖ້າຈຳນວນເງິນເກີນຄວາມຕ້ອງການຂອງການຈໍລະຈອນສິນຄ້າ, ເງິນຈະລົດຄ່າລົງ ເຮັດໃຫ້ເກີດພາວະເງິນເຟີ້. ການຮັກສາຄຸນຄ່າເງິນແມ່ນໜ້າທີ່ອັນດັບໜຶ່ງຂອງລັດໃນບັນດາປະເທດທີ່ມີເສດຖະກິດຕະຫຼາດໃນໂລກ.
ສະຫຼຸບລວມ, ໃນທຸກລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ທັນສະໄໝໃນໂລກ, ລ້ວນແຕ່ມີການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາກົດເກນເສດຖະກິດຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແລະ ມີບົດບາດການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ. ລັດທັງຕ້ອງຮັບປະກັນແລະເຄົາລົບການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາກົດເກນເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ທັງຈຳກັດແລະແກ້ໄຂຜົນກະທົບຫຍໍ້ທໍ້, ເກີດເອງຈາກບັນດາກົດເກນເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ຮັກສາສະພາບແວດລ້ອມທີ່ໝັ້ນຄົງເພື່ອພັດທະນາເສດຖະກິດ ແລະ ຊີ້ນຳການພັດທະນາເສດຖະກິດໄປສູ່ເປົ້າໝາຍສັງຄົມ, ຮັບປະກັນຄວາມສະເໝີພາບທາງສັງຄົມ, ເອົາໃຈໃສ່ຂົງເຂດຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ. ແຕ່, ບໍ່ມີການຕຳໜິວິຈານໃດໆກ່ຽວກັບບົດບາດຂອງລັດ, ຖືວ່າເລື່ອງນີ້ມັນກົງກັນຂ້າງກັບການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາກົດເກນຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ.
ຢູ່ປະເທດຫວຽດນາມ, ພາຍຫຼັງເກືອບ 35 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມຂອງຫວຽດນາມ, ໂດຍພື້ນຖານແມ່ນໄດ້ມີຄົບທຸກອົງປະກອບຂອງລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ທັນສະໄໝຕາມມາດຕະຖານສາກົນ: ມີບັນດາຮູບການກຳມະສິດທີ່ຫຼາກຫຼາຍ, ບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດ, ມີເສລີພາບໃນການທຸລະກິດ, ເສລີພາບໃນການຈໍລະຈອນສິນຄ້າ, ບັນດາວິສາຫະກິດແຂ່ງຂັນກັນຢ່າງສະເໝີພາບ, ລະບົບຕະຫຼາດພັດທະນາແລະນັບມື້ນັບຄົບຊຸດ...; ການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດໄດ້ປ່ຽນແປງໃໝ່, ການຄຸ້ມຄອງດ້ວຍກົດໝາຍ, ນະໂຍບາຍ, ແຜນຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນົດ, ແຜນການ ແລະ ນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນເສດຖະກິດຂອງລັດ, ບໍ່ແຊກແຊງເຂົ້າໃນການເຄື່ອນໄຫວການຜະລິດທຸລະກິດຂອງວິສາຫະກິດ, ຮັກສາຄຸນຄ່າຂອງເງິນຕາ, ຮັກສາຄວາມສະຫງົບຂອງເສດຖະກິດມະຫາພາກ, ຈຳກັດແລະແກ້ໄຂຂໍ້ບົກພ່ອງຂອງກົນໄກຕະຫຼາດ,... ໃນເງື່ອນໄຂດັ່ງກ່າວ, ບັນດາກົດເກນເສດຖະກິດຕະຫຼາດໄດ້ເຄື່ອນໄຫວຢ່າງຄົບຊຸດ: ບັນດາວິສາຫະກິດຕ້ອງພະຍາຍາມແຂ່ງຂັນເພື່ອດຳລົງຄົງຕົວແລະຂະຫຍາຍຕົວ; ລາຄາສິນຄ້າໂດຍພື້ນຖານແລ້ວຖືກຕັດສິນໂດຍຕະຫຼາດ; ການຜະລິດແລະການຈໍລະຈອນໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ເຖິງບັນດາສັນຍານລາຄາ, ການສະໜອງ-ຄວາມຕ້ອງການໃນຕະຫຼາດ; ຕະຫຼາດໄດ້ຖືບົດບາດດັດສົມໂດຍກົງຕໍ່ການຜະລິດແລະຈໍລະຈອນ, ດັດສົມການເຄື່ອນໄຫວຂອງວິສາຫະກິດ, ລະດົມແລະຈັດແບ່ງຊັບພະຍາກອນໃນການຜະລິດ,... ບັນດາປັດໄຈຮັບປະກັນທິດທາງສັງຄົມນິຍົມຂອງລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ຕິດແໜ້ນກັບບົດບາດຄຸ້ມຄອງຂອງລັດແຫ່ງອຳນາດກົດໝາຍສັງຄົມນິຍົມ ໂດຍພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ນຳພາ ເພື່ອຈຳກັດແລະແກ້ໄຂຜົນກະທົບທາງລົບຂອງກົນໄກຕະຫຼາດ, ເພື່ອຮັກສາຄວາມດຸ່ນດ່ຽງທີ່ສຳຄັນຂອງເສດຖະກິດແລະສະຖຽນລະພາບທາງສັງຄົມ, ເຊື່ອມຕິດການພັດທະນາເສດຖະກິດ ກັບການພັດທະນາວັດທະນະທຳ, ປະຕິບັດຄວາມກ້າວໜ້າແລະຄວາມຍຸດຕິທຳທາງສັງຄົມ, ປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ... ເນື້ອໃນແລະແບບວິທີການຄຸ້ມຄອງດັ່ງກ່າວຂອງລັດຫວຽດນາມ ບໍ່ຂັດແຍ້ງຫຼືຂັດຂວາງການດຳເນີນງານຂອງກົດເກນເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ແຕ່ໄດ້ສ້າງຄວາມສະດວກໃຫ້ແກ່ການສົ່ງເສີມດ້ານບວກ, ຈຳກັດດ້ານລົບຂອງກົດເກນເຫຼົ່ານີ້, ເພື່ອໃຫ້ເສດຖະກິດພັດທະນາຢ່າງວ່ອງໄວ, ຍືນຍົງ ແລະມຸ່ງໄປສູ່ເປົ້າໝາຍ “ປະຊາຊົນຮັ່ງມີ, ປະເທດຊາດເຂັ້ມແຂງ, ມີປະຊາທິປະໄຕ, ຍຸດຕິທຳ, ສີວິໄລ”.
ກ່ຽວກັບບັນດາຂໍ້ພິນິດທີ່ຜິດພາດກ່ຽວກັບບົດບາດຂອງເສດຖະກິດຂອງລັດ, ເສດຖະກິດລວມໝູ່ ແລະ ເສດຖະກິດເອກະຊົນ ໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ: ຄວາມຜິດພາດຂອງຜູ້ທີ່ຄິດວ່າ ຖ້າເສດຖະກິດຂອງລັດຖືບົດບາດເປັນເຈົ້າພາທາງ ຈະບໍ່ມີຄວາມສະເໝີພາບລະຫວ່າງບັນດາວິສາຫະກິດໃນລະບົບເສດຖະກິດ ແລະ ບໍ່ມີລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ທີ່ໜຶ່ງ, ຍ້ອນຄວາມອະຄະຕິຕໍ່ເສດຖະກິດຂອງລັດໃນລະບົບເສດຖະກິດຫັນເປັນແຜນການລວມສູນອາດຍາສິດ, ເກື້ອກູນກ່ອນໜ້ານີ້; ທີສອງ, ຍ້ອນການເຂົ້າໃຈຜິດກ່ຽວກັບບົດບາດເປັນເຈົ້າພາທາງ, ພວກເຂົາຄິດວ່າການເປັນເຈົ້າພາທາງແມ່ນການໃຫ້ບຸລິມະສິດແກ່ລັດ, ໃຫ້ລັດມີຜົນດີຫຼາຍຢ່າງ, ກວມເອົາອັດຕາສ່ວນໃຫຍ່, ບັງບຽດ, ຄອບງຳພາກສ່ວນເສດຖະກິດອື່ນ. ໃນລະບົບເສດຖະກິດກ່ອນການປ່ຽນແປງໃໝ່, ມີພຽງເສດຖະກິດຂອງລັດແລະເສດຖະກິດລວມໝູ່, ບໍ່ມີເສດຖະກິດເອກະຊົນ (ເສດຖະກິດເອກະຊົນບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ມີຢູ່); ເສດຖະກິດຂອງລັດກວມອັດຕາສ່ວນເກືອບທັງໝົດໃນເສດຖະກິດ ເຊິ່ງລັດຄຸ້ມຄອງໂດຍກົງດ້ວຍແຜນການລວມສູນ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງບໍ່ມີເສດຖະກິດຕະຫຼາດ. ໃນປະຈຸບັນ, ເສດຖະກິດຂອງລັດແມ່ນແຕກຕ່າງຢ່າງສິ້ນເຊີງກັບແຕ່ກ່ອນ. ເສດຖະກິດຂອງລັດປະກອບດ້ວຍບັນດາຊັບພະຍາກອນເສດຖະກິດຂອງລັດ ແລະ ບັນດາລັດວິສາຫະກິດ. ເສດຖະກິດຂອງລັດແມ່ນເຄື່ອງມືໜຶ່ງຂອງລັດ, ເພື່ອພ້ອມກັນກັບບັນດາເຄື່ອນມືອື່ນໆເຊັ່ນ: ກົດໝາຍ, ນະໂຍບາຍ, ແຜນຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນົດ, ແຜນການ ເຊິ່ງລັດໃຊ້ໃນການຄຸ້ມຄອງແລະດັດສົມການເຄື່ອນໄຫວໃນລະບົບເສດຖະກິດ. ບັນດາຊັບພະຍາກອນເສດຖະກິດຂອງລັດທີ່ຖືກລະດົມ, ຈັດແບ່ງ ແລະນຳໃຊ້ຕາມຄວາມຕ້ອງການຕ້ອງສອດຄ່ອງ ແລະຮັບໃຊ້ກາປະຕິບັດແຜນຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນົດ, ແຜນການພັດທະນາປະເທດ; ແຕ່ໃນເມື່ອປະຕິບັດນັ້ນ ຕ້ອງອີງຕາມກົນໄກຕະຫຼາດ, ຜ່ານການປະມູນທີ່ມີການແຂ່ງຂັນ ແລະມີການເຂົ້າຮ່ວມຂອງວິສາຫະກິດທີ່ຂຶ້ນກັບບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດ, ເພື່ອໃຫ້ມີການຈັດແບ່ງຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນແລະການນຳໃຊ້ມີປະສິດທິຜົນສູງ. ລັດວິສາຫະກິດໄດ້ຮັບການລົງທຶນຈາກລັດ, ພັດທະນາໃນບັນດາຂະແໜງການ, ຂົງເຂດ, ພື້ນທີ່ທີ່ສຳຄັນໃນເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ, ການປ້ອງກັນປະເທດ-ປ້ອງກັນຄວາມສະຫງົບ ຂອງປະເທດ (ໂດຍສະເພາະແມ່ນ ເມື່ອບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດອື່ນບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດ, ບໍ່ຢາກ ຫຼືບໍ່ມີຄວາມສາມາດໃນການລົງທຶນ), ເປັນກຳລັງນຳໜ້າ, ຫຼັກແຫຼ່ງໃນການພັດທະນາຂະແໜງການ, ຂົງເຂດ, ພື້ນທີ່ນັ້ນ. ລັດວິສາຫະກິດເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ເຄື່ອນໄຫວຕາມກົນໄກຕະຫຼາດ, ແຂ່ງຂັນແບບສະເໝີພາບ ກັບວິສາຫະກິດທີ່ຂຶ້ນກັບບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດອື່ນ. ເມື່ອບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດອື່ນໄດ້ລົງທຶນເຂົ້າໃນບັນດາຂະແໜງການ, ຂົງເຂດ, ພື້ນທີ່ນີ້ແລ້ວ ແລະ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີລັດວິສາຫະກິດອີກ, ລັດອາດຈະຖອນທຶນ, ຫັນລັດວິສາຫະກິດເປັນຫຸ້ນສ່ວນ, ໂອນທຶນຂອງລັດໄປລົງທຶນເຂົ້າໃນຂະແໜງການ, ຂົງເຂດ, ພື້ນທີ່ທີ່ສຳຄັນອື່ນ ເພື່ອປະຕິບັດແຜນຍຸດທະສາດ, ເປົ້າໝາຍໃໝ່ຂອງລັດ. ດັ່ງນັ້ນ, ບົດບາດເປັນເຈົ້າພາທາງຂອງເສດຖະກິດຂອງລັດ ໃນຄວາມໝາຍເປັນເຄື່ອງມືທີ່ສຳຄັນ ເພື່ອໃຫ້ລັດດັດສົມ, ຊຸກຍູ້, ກຳນົດທິດທາງການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງປະເທດ. ບົດບາດດັ່ງກ່າວ, ບົດບາດເປັນເຈົ້າພາທາງຂອງເສດຖະກິດຂອງລັດບໍ່ໄດ້ຂັດແຍ້ງ, ກີດຂວາງການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາກົດເກນເສດຖະກິດ, ແລະບໍ່ຂັດແຍ້ງກັບການພັດທະນາຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ.
ໃນສະໄໝກ່ອນການປ່ຽນແປງໃໝ່, ເສດຖະກິດລວມໝູ່, ພາຍໃຕ້ຮູບການຂອງບັນດາສະຫະກອນທີ່ມີການກຳມະສິດລວມໝູ່ທາງດ້ານທີ່ດິນ ແລະບັນດາອຸປະກອນການຜະລິດຕົ້ນຕໍ, ການຄຸ້ມຄອງຕາມແຜນການ, ການແຈກຢາຍຕາມແຮງງານ ແລະ ຢູ່ໃນກົນໄກເສດຖະກິດຫັນເປັນແຜນການລວມສູນອາດຍາສິດ, ເກື້ອກູນລວມຂອງປະເທດ ເຊິ່ງກົງກັນຂ້າມກັບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ. ໃນຊຸມປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ບັນດາສະຫະກອນກໍ່ໄດ້ຮັບການປ່ຽນແປງໃໝ່ ທັງດ້ານການຈັດຕັ້ງ ແລະແບບວິທີການເຄື່ອນໄຫວ, ມັນແຕກຕ່າງຈາກສະຫະກອນກ່ອນໜ້ານີ້. ສະຫະກອນໃນປະຈຸບັນນີ້ (ສະຫະກອນແບບໃໝ່) ແມ່ນອົງກອນເສດຖະກິດລວມໝູ່ທີ່ຈັດຕັ້ງຂຶ້ນໂດຍສະໝັກໃຈໂດຍຄົວເຮືອນການຜະລິດແລະທຸລະກິດ ເພື່ອໃຫ້ບໍລິການແກ່ຄົວເຮືອງສະມາຊິກ, ສະໜັບສະໜູນສະມາຊິກ, ຜູ້ຜະລິດນ້ອຍ ແລະຜູ້ດ້ອຍໂອກາດເມື່ອເຂົ້າຮ່ວມໃນຕະຫຼາດ, ຊ່ວຍພວກເຂົາຍົກສູງປະສິດທິຜົນການຜະລິດແລະທຸລະກິດ. ໂດຍແລ້ວແຕ່ຄວາມສາມາດຂອງສະຫະກອນ ແລະຄວາມຕ້ອງການຂອງບັນດາຄົວເຮືອນສະມາຊິກ, ສະຫະກອນອາດຈະສະໜອງວັດຖຸກິດ, ອຸປະກອນ, ປັດໄຈການຜະລິດສຳລັບຄົວເຮືອນ (ດ້ວຍລາຄາຖືກ, ຄຸນນະພາບໄດ້ຮັບປະກັນກວ່າເມື່ອຊື້ຕາມແຕ່ລະຄົວເຮືອນ); ຮັບຜິດຊອບດ້ານບໍລິການການຜະລິດຕ່າງໆເຊັ່ນ: ການຄາດໄຖ, ເບິ່ງແຍງພືດພັນ, ເກັບກ່ຽວ ສຳລັບຄົວເຮືອນສະມາຊິກ (ປະຢັດຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນການຜະລິດຂອງຄົວເຮືອນສະມາຊິກ); ເກັບຮັກສາ, ປຸງແຕ່ງແລະຈຳໜ່າຍຜະລິດຕະພັນ ສຳລັບຄົວເຮືອນສະມາຊິກ (ມີປະໂຫຍດຕໍ່ຄົວເຮືອນຫຼາຍກວ່າການການທີ່ແຕ່ລະຄົວເຮືອນເກັບຮັກສາ, ປຸງແຕ່ງ ແລະຈຳໜ່າຍ); ສະໜັບສະໜູນບັນດາຄົວເຮືອນສະມາຊິກໃນການກູ້ຢືມເງິນຈາກສະຖາບັນສິນເຊື່ອແລະທະນາຄານ,... ສະຫະກອນບໍ່ພຽງແຕ່ພັດທະນາໃນຂົງເຂດກະສິກຳເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງມີໃນຂົງເຂດຫັດຖະກຳ, ອຸດສາຫະກຳນ້ອຍ, ການຄ້າ, ການຂົນສົ່ງ,... ສະຫະກອນໄດ້ຄ່ອຍໆສະສົມທຶນ, ເງິນ, ຊັບສິນ ແລະຂະຫຍາຍຂະໜາດຂອງການດຳເນີນງານ; ເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັນເປັນສະມາຄົມ, ສະຫະພັນສະຫະກອນ ຕາມຂະແໜງການ ອາຊີບ, ຕາມພື້ນທີ່ການເຄື່ອນໄຫວ... ສ້າງເປັນເຄືອຂ່າຍທີ່ກວ້າງຂວາງ ເພື່ອສະໜັບສະໜູນຜູ້ຜະລິດນ້ອຍ, ນຳເອົາຜູ້ຜະລິດນ້ອຍໄປສູ່ສັງຄົມນິຍົມ, ພັດທະນາຕາມທິດສັງຄົມນິຍົມ.
ເສດຖະກິດລວມໝູ່ມີບົດບາດສະໜັບສະໜູນໃຫ້ຜູ້ຜະລິດນ້ອຍດຳເນີນການ ແລະພັດທະນາໃນລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດ ແລະ ພ້ອມກັນກັບເສດຖະກິດຂອງລັດ, ມີບົດບາດເປັນເຄື່ອງມື ເພື່ອໃຫ້ລັດຊຸກຍູ້ແລະກຳນົດທິດທາງການພັດທະນາເສດຖະກິດຂອງປະເທດ, ນຳໜ້າໃນການດຶງດູດບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດອື່ນໃຫ້ເຂົ້າມາລົງທຶນໃນຂະແໜງການ, ຂົງເຂດ, ພື້ນທີ່ທີ່ສຳຄັນຂອງປະເທດ ດັ່ງນັ້ນການກຳນົດວ່າ ສອງພາກສ່ວນເສດຖະກິດນີ້ເປັນຮາກຖານຂອງລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ ແມ່ນຖືກຕ້ອງ, ບໍ່ຂັດຂວາງການພັດທະນາຂອງພາກສ່ວນເສດຖະກິດອື່ນ, ບໍ່ຂັດຂວາງການພັດທະນາຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ.
ກ່ຽວກັບຄວາມຜິດພາດຂອງຂໍ້ພິນິດທີ່ວ່າ, ເສດຖະກິດເອກະຊົນ ໃນຖານະກຳລັງຂັບເຄື່ອນທີ່ສຳຄັນຂອງລະບົບເສດຖະກິດ ໄດ້ຮັບການສະໜັບສະໜູນໃຫ້ພັດທະນາໄປສູ່ສະຫະບໍລິສັດ, ກຸ່ມເສດຖະກິດທີ່ເຂັ້ມແຂງ ເສດຖະກິດບໍ່ສາມາດພັດທະນາຕາມທິດທາງສັງຄົມນິຍົມໄດ້, ແຕ່ຈະກາຍເປັນເສດຖະກິດທຶນນິຍົມ. ແທ້ຈິງແລ້ວ, ຖ້າພວກເຮົາປ່ອຍໃຫ້ເສດຖະກິດເອກະຊົນພັດທະນາໄປຕາມທຳມະຊາດ ເສດຖະກິດຕະຫຼາດຂອງພວກເຮົາຈະດຳເນີນໄປຕາມເສັ້ນທາງທຶນນິຍົມ. ແຕ່ລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດຫວຽດນາມມີການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດແຫ່ງອຳນາດກົດໝາຍສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ ໂດຍພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມເປັນຜູ້ນຳພາ, ເສດຖະກິດເອກະຊົນບໍ່ພັດທະນາແບບເກີດເອງ, ແຕ່ຕ້ອງປະຕິບັດຕາມກົດໝາຍແລະນະໂຍບາຍຂອງລັດ, ໄດ້ຮັບການກຳນົດທິນທາງການເຄື່ອນໄຫວສອດຄ່ອງກັບແຜນຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນົດ ແລະແຜນການພັດທະນາເສດຖະກິດຂອງລັດ, ຮັບປະກັນເງື່ອນໄຂການອອກແຮງງານ, ການພົວພັນແຮງງານທີ່ກົມກຽວ, ສິດແລະຜົນປະໂຫຍດທີ່ຊອບທຳແລະຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍຂອງຜູ້ອອກແຮງງານ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບສັງຄົມແລະການປົກປ້ອງສິ່ງແວດລ້ອມຂອງວິສາຫະກິດຕາມກົດໝາຍ. ຄຽງຂ້າງນັ້ນ, ເມື່ອລັດສົ່ງເສີມເສດຖະກິດເອກະຊົນພັດທະນາໃຫ້ກາຍເປັນສະຫະບໍລິສັດ ກຸ່ມເສດຖະກິດທີ່ເຂັ້ມແຂງ ທີ່ເຄື່ອນໄຫວຢູ່ໃນປະເທດແລະຕ່າງປະເທດນັ້ນ ກົດໝາຍ, ນະໂຍບາຍຂອງລັດກໍ່ໄດ້ແນະນຳໃຫ້ບັນດາສະຫະບໍລິສັດ ກຸ່ມເສດຖະກິດເຫຼົ່ານັ້ນ ພັດທະນາເປັນບໍລິສັດຫຸ້ນສ່ວນທີ່ມີການເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງກວ້າງຂວາງຂອງບັນດາກຳລັງສັງຄົມ. ດ້ວນວິທີນັ້ນ, ລັດສາທາລະນະລັດສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ ຈະນຳເອົາເສດຖະກິດເອກະຊົນກ້າວສູ່ເສັ້ນທາງແຫ່ງການພັດທະນາລັດທິທຶນນິຍົມແຫ່ງລັດ, ຂັ້ນໄດແຫ່ງການຂ້າມຜ່ານສູ່ສັງຄົມນິຍົມ, ເພື່ອໃຫ້ເສດຖະກິດເອກະຊົນປະກອບສ່ວນເຂົ້າໃນການພັດທະນາລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ./.
--------------------
ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດສະບັບທີ 947 (ເດືອນສິງຫາ 2020)
