ການປັບປຸງສະຖາບັນເພື່ອດຶງດູດ, ແຈກຢາຍແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງ
ໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ຂອງປະເທດຫວຽດນາມ
ໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ຂອງປະເທດຫວຽດນາມ
ວກ. - ສະຖາບັນແລະແຫຼ່ງພະລັງບໍ່ແມ່ນບັນຫາໃໝ່ ແຕ່ການຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບບັນຫານີ້ຍັງມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນ, ດັ່ງນັ້ນ, ຈຶ່ງພາໃຫ້ການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດແລະການກະທຳທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ຄວາມເປັນເອກະພາບກ່ຽວກັບການຮັບຮູ້ ຈະຊ່ວຍໃຫ້ການລະດົມ, ແຈກຢາຍແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ແຕ່ກໍ່ມີຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະຮັກສາທິດທາງສັງຄົມນິຍົມໄດ້.
ທ່ານນາງ ຫງວຽນທິກີມເງິນ ກຳມະການກົມການເມືອງ, ປະທານສະພາແຫ່ງຊາດແຫ່ງ ສສ ຫວຽດນາມ ເບິ່ງແບບຈຳລອງເຂດອຸດສາຫະກຳພິເສດ ຝູມີ້ 3 ແລະຟັງລາຍງານກ່ຽວກັບການເຄື່ອນໄຫວຂອງເຂດອຸດສາຫະກຳນີ້ (ແຂວງບ່າເຣ້ຍ - ຫວຸງເຕົ່າ) _ພາບ: TTXVN
ຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບບັນຫາສະຖາບັນແລະແຫຼ່ງພະລັງຂອງປະເທດໜຶ່ງ, ສາຍພົວພັນລະຫວ່າງການດຳເນີນເສດຖະກິດ
ຕາມກົນໄກຕະຫຼາດ ແລະບົດບາດຂອງລັດໃນການຮັບປະກັນທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ
ກ່ຽວກັບແນວຄວາມຄິດສະຖາບັນ, ມີຄວາມເຫັນວ່າ ສະຖາບັນແມ່ນກົນໄກ, ແມ່ນລະບົບຂໍ້ກຳນົດກົດໝາຍແລະນະໂຍບາຍ; ຫຼືວ່າ ສະຖາບັນເປັນພຽງບັນຫາການຈັດຕັ້ງ, ໂຄງສ້າງການຈັດຕັ້ງ. ວັດຈະນານຸກົມພາສາຫວຽດນາມໄດ້ກຳນົດວ່າ: “ສະຖາບັນແມ່ນ ກົດລະບຽບ, ກົດໝາຍຂອງລະບອບສັງຄົມໜຶ່ງ ທີ່ບັງຄັບໃຫ້ທຸກຄົນເຊື່ອຟັງ”(1). ຕາມປຶ້ມຄູ່ມືສັບວິຊາສະເພາະການພົວພັນສາກົນ: “ສະຖາບັນແມ່ນອົງການ, ການຈັດຕັ້ງສາທາລະນະດ້ວຍບັນດາໂຄງສ້າງແລະພາລະໜ້າທີ່ຖືກກຳນົດຢ່າງເປັນທາງການ ເພື່ອດັດປັບບັນດາຂົງເຂດການເຄື່ອນໄຫວທີ່ແນ່ນອນ ເຊິ່ງນຳໃຊ້ລວມກັບປະຊາກອນທັງໝົດ”(2). ໃນບົດຄົ້ນຄວ້ານີ້, ສະຖາບັນຖືກຮັບຮູ້ວ່າເປັນປະມວນກົດລະບຽບທາງການ, ບັນດາຂໍ້ກຳນົດທີ່ບໍ່ເປັນທາງການ ຫຼືຄວາມຮັບຮູ້ລວມ ທີ່ມີຄຸນປະໂຫຍດຊຸກຍູ້ຫຼືກົດໜ່ວງ, ກຳນົດທິດທາງຫຼືຄອບງຳຄວາມປະຕິສຳພັນຂອງຜູ້ມີບົດບາດທາງການເມືອງເຊິ່ງກັນແລະກັນ ໃນຂົງເຂດທີ່ແນ່ນອນ. ບັນດາສະຖາບັນຖືກສ້າງຂຶ້ນແລະຮັບປະກັນວ່າຈະໄດ້ດຳເນີນການ ໂດຍລັດແລະຜູ້ດຳເນີນການທີ່ບໍ່ແມ່ນລັດ. ດັ່ງນັ້ນ ສາມາດເຂົ້າໃຈວ່າ, ບັນດາກົດຂໍ້ບັງຄັບທີ່ເປັນທາງການເຊັ່ນ ລັດຖະທຳມະນູນ, ກົດໝາຍ, ເອກະສານທາງກົດໝາຍ, ສົນທິສັນຍາສາກົນ...; ບັນດາກົດຂໍ້ບັງຄັບທີ່ບໍ່ເປັນທາງການເຊັ່ນ ກົດລະບຽບດ້ານຈັນຍາບັນ, ມູນເຊື້ອ, ຮີດຄອງປະເພນີ, ຄວາມເຊື່ອ...; ກົດຂໍ້ບັງຄັບພາຍໃນລວມມີ ກົດລະບຽບ, ຂໍ້ບັງຄັບຂອງອົງກອນ, ວິສາຫະກິດ...; ຂົງເຂດຕ່າງໆຂອງສະຖາບັນລວມມີ ສະຖາບັນການເມືອງ, ສະຖາບັນເສດຖະກິດ, ສະຖາບັນວັດທະນະທຳ...; ຜູ້ປະຕິບັດສະຖາບັນແມ່ນລັດ ແລະ ບັນດາພາກສ່ວນນອກພາກລັດທີ່ລວມມີອົງກອນ, ວິສາຫະກິດ, ບຸກຄົນ... ທີ່ບໍ່ຢູ່ໃນລະບົບລັດ.
ກ່ຽວກັບແນວຄວາມຄິດແຫຼ່ງພະລັງ, ກໍ່ຍັງມີການຕີຄວາມທີ່ແຕກຕ່າງກັນ; ມີຄວາມເຂົ້າໃຈງ່າຍໆວ່າ ພະລັງພາຍໃນກ່ຽວກັບທີ່ຕັ້ງພູມສາດ, ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ, ລະບົບຊັບສິນແຫ່ງຊາດແລະຊັບພະຍາກອນແຮງງານ; ແລະນັບທັງແນວທາງການເມືອງ ນະໂຍບາຍທີ່ຖືກຕ້ອງ ກໍ່ອາດຈະຖືກຖືເປັນແຫຼ່ງພະລັງ. ແຕ່ເນື້ອໃນດັ່ງກ່າວຂາດປັດໄຈແຫຼ່ງພະລັງພາຍນອກ ທີ່ບໍ່ແມ່ນຂອງປະເທດ ແຕ່ແມ່ນພະລັງທີ່ຂາດບໍ່ໄດ້ໃນການດຶງດູດເຊັ່ນ ການລົງທຶນຈາກຕ່າງປະເທດ, ແຮງງານຕ່າງປະເທດ, ຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດຊາດ, ຄວາມກ້າວໜ້າທາງວິທະຍາສາດແລະເຕັກນິກ ຂອງບັນດາປະເທດກ້າວໜ້າ, ນັບທັງນະໂຍບາຍຂອງອົງການຈັດຕັ້ງ ແລະສະຖາບັນຕ່າງໆທົ່ວໂລກ ກໍ່ສາມາດຖືວ່າເປັນແຫຼ່ງພະລັງພາຍນອກ.
ແຕ່ຖ້າຫາກລວມພຽງພະລັງພາຍໃນແລະພະລັງພາຍນອກເທົ່ານັ້ນ ກໍ່ຍັງຂາດປັດໄຈທີ່ສຳຄັນຄື: ຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນ, ທ່າແຮງແລະກຳລັງແຮງທີ່ຈະກໍ່ຕົວຂຶ້ນໃນອະນາຄົດຂອງຊາດ ເຊັ່ນຊັບສິນທີ່ບໍ່ມີຕົວຕົນແລະມີຕົວຕົນໃນອະນາຄົດຂອງປະເທດນັ້ນ, ລວມມີ: ການກຳນົດທິດທາງການພັດທະນາ, ແຜນການພັດທະນາ, ຂໍ້ໄດ້ປຽບທີ່ເກີດຂຶ້ນໂດຍສັນຍາການຄ້າ, ຄວາມສາມາດໃນການຂະຫຍາຍການຜະລິດ, ທຸລະກິດ,... ຕ່ອງໂສ້ຄຸນຄ່າ, ເຄື່ອງໝາຍການຄ້າຂອງຊາດ, ຂອງທ້ອງຖິ່ນແລະວິສາຫະກິດ.
ດັ່ງນັ້ນ, ແຫຼ່ງພະລັງຂອງປະເທດໜຶ່ງແມ່ນກຳລັງແຮງສັງລວມມີ່ໄດ້ສະສົມຈາກເງື່ອນໄຂທາງພູມສາດ, ປະຫວັດສາດວັດທະນະທຳ, ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ, ລະບົບຊັບສິນຂອງປະເທດ, ຊັບພະຍາກອນແຮງງານ, ຊັບສິນອື່ນໆທີ່ມີຢູ່, ຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນແລະທ່າແຮງຂອງບັນດາຊັບສິນທີ່ຈະກໍ່ຕົວຂຶ້ນໃນອະນາຄົດຂອງຊາດໜຶ່ງ, ລວມທັງພະລັງພາຍໃນປະເທດແລະພະລັງພາຍນອກທີ່ປະເທດສາມາດລະດົມໄດ້.
ຈາກຄວາມເປັນເອກະພາບທາງຄວາມຄິດກ່ຽວກັບການຕີຄວາມຂ້າງເທິງ, ສາມາດເຂົ້າໃຈເນື້ອໃນຄວາມໝາຍ: “ສະຖາບັນເພື່ອດຶງດູດ, ຈັດແບ່ງ ແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ” ແມ່ນບັນດາກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ, ຂໍ້ກຳນົດກົດໝາຍຂອງລັດ, ກົດລະບຽບ, ລະບຽບການຂອງບັນດາອົງການ, ວິສາຫະກິດ, ທີ່ບັງຄັບໃຫ້ບຸກຄົນທີ່ມີຊີວິດແລະເຮັດວຽກໃນປະເທດ, ໃນສຳນັກງານ ອົງການ ວິສາຫະກິດ ຕ້ອງປະຕິບັດຕາມ ພາຍໃຕ້ບັນດາເຄື່ອງມືຄຸ້ມຄອງ ບໍລິຫານຈັດການ ດັບປັບ ເພື່ອຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນຂອງຊາດ (ທີ່ຕັ້ງພູມສາດ, ປະຫວັດສາດ - ວັດທະນະທຳ, ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ, ລະບົບຊັບສິນແຫ່ງຊາດ, ແຫຼ່ງບຸກຄະລາກອນ, ຖານະຕຳແໜ່ງ, ກຽດສັກສີ, ເຄື່ອງໝາຍການຄ້າຂອງປະເທດ, ວິສາຫະກິດ, ຜະລິດຕະພັນຂອງຂອງຜູ້ກຳມະສິດຊັບສິນທາງປັນຍາອື່ນ), ບັນດາຊັບສິນທີ່ກໍ່ຕົວຂຶ້ນໃນອະນາຄົດ, ບັນດາແຫຼ່ງພະລັງຈາກພາຍນອກ (ການລົງທຶນຈາກພາຍນອກ, ແຫຼ່ງບຸກຄະລາກອນຈາກພາຍນອກ, ພູມປັນຍາແລະຜະລິດຕະພັນວິທະຍາສາດເຕັກນິກ...) ເພື່ອຈະຈັດແບ່ງຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນຕາມກົນໄກຕະຫຼາດ, ຕາມການກຳນົດທິດແລະການດັດປັບຂອງລັດ ເພື່ອພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມໃຫ້ມີປະສິດທິຜົນຫຼາຍທີ່ສຸດ.
ຈະນຳໃຊ້ກົນໄກຕະຫຼາດຄືແນວໃດແລະບົດບາດຂອງລັດຄືແນວໃດໃຫ້ມີຄວາມສົມເຫດສົມຜົນ ເພື່ອດຶງດູດ, ຈັດແບ່ງ ແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງນັ້ນ. ນີ້ແມ່ນບັນຫາທີ່ຕ້ອງໄດ້ຊີ້ແຈງທັດສະນະ ເພື່ອຈະສາມາດປັບປຸງສະຖາບັນດຶງດູດ, ຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງໃຫ້ສົມບູນແບບ.
ບັນຫາລະດົມແລະຈັດແບ່ງແຫຼ່ງພະລັງຍາມໃດກໍ່ແມ່ນເນື້ອໃນທີ່ສຳຄັນ ເຊິ່ງສະແດງອອກໃນໂຄງການການເມືອງ ແລະບັນດາມະຕິຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ກ່ຽວກັບເສດຖະກິດ. ໃນໂຄງການການເມືອງກໍ່ສ້າງປະເທດໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ລັດທິສັງຄົມນີຍົມ (ສະບັບປັບປຸງ, ພັດທະນາປີ 2011) ໄດ້ລະບຸ: “ການພົວພັນແຈກຢາຍຮັບປະກັນຄວາມສະເໝີພາບ ແລະສ້າງກຳລັງໜູນໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາ; ບັນດາແຫຼ່ງພະລັງໄດ້ຮັບການແຈກຢາຍຕາມຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນົດ, ແຜນການພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມ; ການປະຕິບັດລະບອບການແຈກຢາຍ ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນອີງໃສ່ຜົນຂອງການແຮງງານ ແລະປະສິດທິຜົນດ້ານເສດຖະກິດບ, ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ອີງຕາມລະດັບການປະກອບສ່ວນທຶນ ແລະແຫຼ່ງພະລັງອື່ນໆ ແລະ ການແຈກຢາຍຜ່ານລະບົບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ສະຫວັດດີການສັງຄົມ. ລັດຄຸ້ມຄອງເສດຖະກິດ, ກຳນົດທິດທາງ, ດັດສົມແລະຊຸກຍູ້ການພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມດ້ວຍກົດໝາຍ, ຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນົດ, ແຜນການ, ນະໂຍບາຍແລະກຳລັງວັດຖຸ”.
ຍຸດທະສາດພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມ 10 ປີ 2011-2020 ໄດ້ກຳນົດ: “ປັບປຸງສະຖາບັນເພື່ອແກ້ອຸປະສັກທຸກຢ່າງ, ສ້າງເງື່ອນໄຂອຳນວຍຄວາມສະດວກເພື່ອປົດປ່ອຍແລະພັດທະນາກຳລັງການຜະລິດຢ່າງແຂງແຮງ”; ພ້ອມກັນນັ້ນ: “ເພີ່ມທະວີຄວາມສາມາດບົ່ມຊ້ອນ ແລະຍົກສູງປະສິດທິຜົນຂອງເສດຖະກິດຂອງລັດ. ເສດຖະກິດຂອງລັດມີບົດບາດເປັນເຈົ້າພາທາງ, ແມ່ນກຳລັງວັດຖຸທີ່ສຳຄັນ ເພື່ອໃຫ້ລັດກຳນົດທິດທາງແລະດັດສົມລະບົບເສດຖະກິດຂອງປະເທດ”. ອາດຈະເວົ້າວ່າ, ໂຄງການການເມືອງ ແລະຍຸດທະສາດ 10 ປີ 2011-2020 ໄດ້ຢືນຢັນບົດບາດທີສຳຄັນຂອງລັດ ແລະກຳລັງວັດຖຸຂອງລັດໃນການແຈກຢາຍແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວສືບຕໍ່ໄດ້ຢັ້ງຢືນຕື່ມອີກໃນລາຍງານການເມືອງຕໍ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XI ຂອງພັກວ່າ: “ພື້ນຖານເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມຢູ່ຫວຽດນາມ ແມ່ນພື້ນຖານເສດຖະກິດສິຄ້າຫຼາຍພາກສ່ວນ ດຳເນີນການຕາມກົນໄກຕະຫຼາດ ທີ່ມີການຄຸ້ມຄອງຂອງລັດ ພາຍໃຕ້ການນຳພາຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ. ນີ້ແມ່ນຮູບການເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ປະຕິບັດຕາມບັນດາກົດເກນຕະຫຼາດ, ທັງອີງໃສ່ແລະຖືກຊີ້ນຳ, ຄອບຄອງໂດຍບັນດາຫຼັກການແລະທາດແທ້ຂອງລັດທິສັງຄົມນິຍົມ”; ຢືນຢັນວ່າ ຕ້ອງໃຫ້ຄວາມສຳຄັນຕໍ່ທັງສອງຄື ການດຳເນີນການຕາມກົນໄກຕະຫຼາດ ແລະການດັດສົມ, ຊີ້ນຳ, ຄອບຄອງຂອງລັດຕາມຫຼັກການ, ທາດແທ້ຂອງລັດທິສັງຄົມນິຍົມ.
ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XII ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ມີການດັດປັບບາງຢ່າງໃຫ້ກະຈ່າງແຈ້ງຕື່ມ, ແຕ່ຍັງຕິດກັບໂຄງການການເມືອງ ເພື່ອສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງ: “ພື້ນຖານເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມຫວຽດນາມ ແມ່ນພື້ນຖານເສດຖະກິດທີ່ ດຳເນີນການຕາມບັນດາກົດເກນຂອງເສຖະກິດຕະຫຼາດຢ່າງຄົບຊຸດແລະເຕັມສ່ວນ, ພ້ອມກັນນັ້ນ ກໍ່ຮັບປະກັນທິດທາງສັງຄົມນິຍົມທີ່ສອດຄ່ອງກັບແຕ່ລະໄລຍະການພັດທະນາຂອງປະເທດ”. ມະຕິຢືນຢັນວ່າ: “ຕະຫຼາດມີບົດບາດຕົ້ນຕໍ່ ໃນການລະດົມແລະແຈກຢາຍບັນດາແຫຼ່່ງພະລັງການພັດທະນາຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ແມ່ນກຳລັງໜູນຕົ້ນຕໍເພື່ອປົດປ່ອຍ ກຳລັງການຜະລິດ, ບັນດາແຫຼ່ງພະລັງຂອງລັດໄດ້ຮັບການຈັດແບ່ງຕາມຍຸດທະສາດ,ແຜນກຳນົດ, ແຜນການທີ່ສອດຄ່ອງກັບກົນໄກຕະຫຼາດ. ລັດມີບົດບາດກຳນົດທິດທາງ, ກໍ່ສ້າງແລະປັບປຸງບູລະນະສະຖາບັນເສດຖະກິດ, ສ້າງສະພາບແວດລ້ອມການແຂ່ງຂັນທີ່ສົດໃສ, ນຳໃຊ້ບັນດາເຄື່ອງມື, ນະໂຍບານ ແລະແຫຼ່ງພະລັງຂອງລັດ ເພື່ອກຳນົດທິດທາງ ແລະດັດສົມເສດຖະກິດ, ຊຸກຍູ້ການຜະລິດທຸລະກິດ ແລະຮັກສາສະພາບແວດລ້ອມ; ປະຕິບັດຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະຄວາມຍຸດຕິທຳທາງສັງຄົມ ໃນແຕ່ລະບາດກ້າວແລະແຕ່ລະນະໂຍບາຍການພັດທະນາ. ເສີມຂະຫຍາຍບົດບາດເປັນເຈົ້າຂອງຂອງປະຊາຊົນ ໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມ”. ຄຽງຄູ່ກັນນັ້ນ, ມະຕິຍັງໄດ້ຢືນຢັນວ່າ: “ເສດຖະກິດຂອງລັດມີບົດບາດເປັນເຈົ້ານຳພາ, ເສດຖະກິດເອກະຊົນແມ່ນກຳລັງໜູນທີ່ສຳຄັນຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ, ບັນດາເຈົ້າພາບໃນບັນດາພາກສ່ວນເສດຖະກິດ ມີຄວາມສະເໝີພາບ, ຮ່ວມມືກັນ ແລະ ແຂ່ງຂັນກັນຕາມກົດໝາຍ”.
ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງມີການຮັບຮູ້ວ່າ ເສດຖະກິດຕະຫຼາດມີບົດບາດຕົ້ນຕໍ, ເປັນກຳລັງໜູນຕົ້ນຕໍ, ສ່ວນລັດມີບົດບາດກຳນົດທິດທາງ. ຮ່າງເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກກໍ່ຍັງຄົງຕິດຕາມແລະສືບທອດໂຄງການການເມືອງ, ມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XI ແລະ XII ໄດ້ຍົກໃຫ້ເຫັນແຈ້ງເຖິງບົດບາດຂອງລັດ ແລະຢືນຢັນ “ຕະຫຼາດມີບົດບາດຕົ້ນຕໍໃນການກຳນົດລາຄາຂອງສິນຄ້າ ແລະຄ່າບໍລິການ” ແຕ່ກໍ່ສະເໜີປະໂຫຍກ: “ຕະຫຼາດມີບົດບາດຕັດສິນໃນການລະດົມ, ແຈກຢາຍ ແລະ ນຳໃຊ້ບັນດາແຫຼ່ງພະລັງ” (ໜ້າ 38, ຂໍ້ 2-IV ຮ່າງລາຍງານການເມືອງ). ຄືແນວນັ້ນແມ່ນໄດ້ມີການປ່ຽນແປງ, ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XI ເນັ້ນໜັກເຖິງບົດບາດຂອງລັດໃນການຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງ ມາເຖິງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XII ໄດ້ຢືນຢັນວ່າຕະຫຼາດມີບົດບາດຕົ້ນຕໍ ແລະ ຕາມຮ່າງເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII “ຕະຫຼາດມີບົດບາດຕັດສິນ” ໃນການລະດົມ, ແຈກຢາຍແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງ. ນີ້ແມ່ນການພັດທະນາຂອງຈິນຕະນາການ ຫຼືການປ່ຽນແປງຫຼັກການກ່ຽວກັບທັດສະນະການລະດົມ, ແຈກຢາຍແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງ ທີ່ຕ້ອງການໃຫ້ຄວາມກະຈ່າງແຈ້ງ.
ຫວຽດນາມຄວນຊັ່ງຊາການປ່ອຍໃຫ້ຕະຫຼາດຕັດສິນຊີ້ຂາດການລະດົມ, ແຈກຢາຍ ແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງ. ອາດຈະເຫັນຜະລິດຕະພັນຂອງລັດທິທຶນນິຍົມໃນຍຸກປະຈຸບັນແມ່ນການສ້າງໃຫ້ມີສັງຄົມຜູ້ບໍລິໂພກ, ກະຕູ້ນຄວາມຕ້ອງການບໍລິໂພກສ່ວນບຸກຄົນຂອງຜູ້ຄົນໃຫ້ເຖິງຈຸດສູງສຸດ, ເກີນຄວາມສາມາດທີ່ຈຳກັດຂອງຊັບພະຍາກອນ, ສິ່ງແວດລ້ອມແລະຄວາມຕ້ອງການອັນຮີບດ່ວນຂອງມະນຸດ ນຳໄປສູ່ການສູນເສຍຊັບພະຍາກອນ ແລະຄວາມເສຍຫາຍຕໍ່ສິ່ງແວດລ້ອມ. ໂດຍໄດ້ຮັບການກະຕຸ້ນນີ້ຈາກສັງຄົມຜູ້ບໍລິໂພກ, ກົນໄກຕະຫຼາດໄດ້ຮັບການສົ່ງເສີມແບບເລັ່ງລັດ, ໃນຂະນະນັ້ນ ຖ້າປ່ອຍໃຫ້ຕະຫຼາດຕັດສິນຊີ້ຂາດ, ບັນດາຫຼັກການຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດຈະແຈກຢາຍແຫຼ່ງພະລັງໂດຍອັດຕະໂນມັດ, ຈະຖືກດັດສົມໂດຍການພົວພັນລະຫວ່າງການສະໜອງ-ຄວາມຕ້ອງການ, ຖືກຕັດສິນໂດຍລາຄາຕະຫຼາດ, ເປົ້າໝາຍສູງສຸດຂອງມັນແມ່ນການເພີ່ມກຳໄລຫຼາຍສຸດ, ຜົນກຳໄລແມ່ນສິ່ງຊຸກຍູ້ຂັບເຄື່ອນ... ແຫຼ່ງພະລັງຈະຖືກລະດົມ, ແຈກຢາຍແລະນຳໃຊ້ເຂົ້າໃນຂົງເຂດ, ໃນຂອດ, ໃນຜະລິດຕະພັນທີ່ມີກຳໄລສູງສຸດ, ສະຖານທີ່ທີ່ມີອັດຕາກຳໄລຕ່ຳຈະບໍ່ຢູ່ໃນແຜນທີ່ຂອງກົນໄກຕະຫຼາດ. ດ້ານລົບຕ່າງໆຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດຈະເກີດຂຶ້ນ, ພ້ອມກັບສັງຄົມຜູ້ບໍລິໂພກຈະເປັນວິກິດການ, ຄວາມບໍ່ສົມບຸນທີ່ຮອບດ້ານເຊິ່ງບໍ່ພຽງແຕ່ທາງເສດຖະກິດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງລວມເຖິງສິ່ງແວດລ້ອມແລະສັງຄົມໃນທີ່ສຸດດ້ວຍ. ບັນດາທິດທາງຂອງລັດທິສັງຄົມນິຍົມຈະຖືກຈາງຫາຍໄປຕໍ່ໜ້າກຳລັງແຮງຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ກໍ່ໃຫ້ເກີດການຂູດຮີດຫຼາຍເກີນໄປ, ການຜັນແຍກລະຫວ່າງຄົນຮັ່ງມີແລະຄົນຍາກຈົນ, ໃຊ້ຊັບພະຍາກອນຫຼາຍເກີນໄປ ແລະສິ້ນເປືອງຊັບພະຍາກອນ; ສະຫວັດດີການສັງຄົມແລະຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມບໍ່ໄດ້ຮັບປະກັນ. ມັນມີຄວາມໝາຍຄ້າຍຄືກັບບົດບາດຂອງລັດກ່ຽວກັບຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນັດ, ແຜນການ, ພ້ອມດ້ວຍບັນດາເຄື່ອງມືດັດປັບອື່ນໆຂອງລັດເຊັ່ນ: ພາສີ, ລາຄາ, ງົບປະມານລົງທຶນໃນເຂດທີ່ພົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກແລະດ້ອຍໂອກາດ, ຄ່ອຍໆຖືກຂັບເຄື່ອນໄປຕາມເປົ້າໝາຍກຳໄລ; ນະໂຍບາຍຂອງລັດກໍ່ຈະຮັບໃຊ້ຈຸດປະສົງນີ້. ຈະມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ, ຍົກຕົວຢ່າງ, ການລະບາດຂອງພະຍາດໂຄວິດ 19 ລະຫວ່າງບັນດາປະເທດທີ່ປະຕິບັດກົນໄກຕະຫຼາດທີ່ບໍລິສຸດ ແລະປະເທດທີ່ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນສູງຕໍ່ “ຝ່າມື” ຂອງລັດ.
ດັ່ງນັ້ນ, ຄວນຢຸດຢູ່ທີ່: “ຕະຫຼາດມີບົດບາດຕົ້ນຕໍໃນການລະດົມແລະແຈກຢາຍຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ບັນດາແຫຼ່ງພະລັງການພັດທະນາ” ຄືມະຕິຂອງກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XII ແລະຕ້ອງຕິດກັບໂຄງການການເມືອງ ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ (ສະບັບປັບປຸງ, ເພີ່ມເຕີມປີ 2011). ຕາມນັ້ນ, ບົດບາດຂອງລັດແມ່ນມີຄວາມສຳຄັນແລະຂາດບໍ່ໄດ້, ລັດຍັງຕ້ອງຜ່ານຍຸດທະສາດ, ແຜນກຳນົດ, ແຜນການ, ນຳໃຊ້ບັນດາເຄື່ອງມື, ນະໂຍບາຍ ແລະແຫຼ່ງພະລັງຂອງລັດ ເພື່ອກຳນົດທິດທາງ ແລະດັດສົມພື້ນຖານເສດຖະກິດ ແນໃສ່ແກ້ໄຂດ້ານລົບຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ຮັບປະກັນການກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ.
ຕໍ່ຈາກນັ້ນແມ່ນ ລະບອບການແຈກຢາຍແລະເປົ້າໝາຍ “ປະຊາຊົນຮັ່ງມີ”. ໂຄງການການເມືອງກໍ່ສ້າງປະເທດໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ລັດທະສັງຄົມນິຍົມ (ສະບັບປັບປຸງ, ເພີ່ມເຕີມປີ 2011) ໄດ້ຊີ້ແຈ້ງ: “ການພົວພັນແຈກຢາຍຮັບປະກັນຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະສ້າງກຳລັງຂັບເຄື່ອນໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາ” ແລະ “ປະຕິບັດລະບອບການແຈກຢາຍສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນອີງໃສ່ຜົນຂອງການອອກແຮງງານ, ປະສິດທິຜົນທາງດ້ານເສດຖະກິດ, ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ຕາມລະດັບການປະກອບສ່ວນທຶນແລະຊັບພະຍາກອນອື່ນໆ ແລະ ການແຈກຢາຍຜ່ານລະບົບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ສະຫວັດດີການສັງຄົມ”. ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງມີເສົາຄ້ຳສາມປະການ ສຳລັບການແຈກຢາຍຊັບສົມບັດທາງສັງຄົມ: ການແຈກຢາຍຕາມແຮງງານແລະປະສິດທິຜົນເສດຖະກິດ, ການແຈກຢາຍຕາມທຶນທີ່ລົງໃນຂະບວນການຜະລິດ ແລະ ການແຈກຢາຍຜ່ານຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ສະຫວັດດີການສັງຄົມ. ສາມເສົາຄ້ຳນີ້ຊ່ວຍໜູນແລະເພີ່ມເຕີມໃຫ້ແກ່ກັນ ໃນການຮັບປະກັນການແຈກຢາຍໃຫ້ມີຄວາມຍຸດຕິທຳ, ສົມເຫດສົມຜົນ, ຫຼຸດຜ່ອນຊ່ອງຫວ່າງທາງລາຍໄດ້, ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຄົນຮັ່ງມີແລະຄົນທຸກຍາກ, ແມ່ນການສົມທົບລະຫວ່າງກົນໄກຕະຫຼາດກັບ “ຝ່າມື” ຂອງລັດ, ແຕ່ບໍ່ສູນເສຍກຳລັງຂັບເຄື່ອນການພັດທະນາ, ແກ້ໄຂການແຈກຢາຍທີ່ບໍ່ມີຄວາມຍຸດຕິທຳ ແລະສ້າງສະຖຽນລະພາບທາງສັງຄົມ, ຫຼີກລ້ຽງຄວາມຂັດແຍ່ງລະຫວ່າງບັນດາຊັ້ນຄົນສັງຄົມ. ສາມາດຢືນຢັນໄດ້ວ່າ, ໂຄງການການເມືອງ ໄດ້ວາງຫຼັກການທີ່ພື້ນຖານທີ່ສຸດຂອງລະບອບການແຈກຢາຍໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ລັດທິສັງຄົມນິຍົມ.
ບົນຈິດໃຈດັ່ງກ່າວ, ມະຕິກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຜູ້ແທນທົ່ວປະເທດຄັ້ງທີ XII ຂອງພັກໄດ້ເນັ້ນໜັກລະບົບຄວາມປອດໄພແລະສະຫວັດດີການສັງຄົມ, ເບິ່ງແຍງດູແລປະຊາຊົນຢູ່ເຂດຫ່າງໄກສອກຫຼີກ... ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ການເວົ້າເຖິງສອງເສົາຄ້ຳຄື ການແຈກຢາຍຕາມແຮງງານແລະປະສິດທິຜົນເສດຖະກິດ ແລະ ການແຈກຢາຍຕາມທຶນທີ່ລົງໃນການຜະລິດທຸລະກິດ ແມ່ນຍັງຄຸມເຄືອ, ບໍ່ລະອຽດແລະບໍ່ທັນແຈ້ງ. ຮ່າງເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໄດ້ເວົ້າເຖິງເສົາຄ້ຳທີໜຶ່ງ ແລະເສົາຄ້ຳທີສາມດັ່ງນີ້: “ການປະຕິຮູບນະໂຍບາຍເງິນເດືອນຕາມທິດທາງເຂົ້າເຖິງລາຄາຕະຫຼາດຂອງກຳລັງແຮງງານ, ຮັບປະກັນຫຼັກການແຈກຢາຍຕາມແຮງງານ, ສ້າງກຳລັງໜູນເພື່ອຍົກສູງປະສິດທິພາບແລະປະສິດທິຜົນໃນການເຮັດວຽກ. ເອົາໃຈໃສ່ຍົກສູງຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມແລະສະຫວັດດີການສັງຄົມ, ຄ່ອຍໆຮັບປະກັນຄວາມຕ້ອງການອັນພື້ນຖານ ຈຳເປັນຂອງປະຊາຊົນກ່ຽວກັບທີ່ຢູ່ອາໄສ, ການໄປມາ, ການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ...”. ແຕ່ກ່ຽວກັບເສົາຄ້ຳທີສອງ “ການແຈກຢາຍຕາມລະດັບການປະກອບທຶນແລະແຫຼ່ງພະລັງອື່ນ” ນັ້ນ ແມ່ນບໍ່ໄດ້ຮັບການກ່າວເຖິງຢ່າງລວມສູນ, ເຖິງວ່າມີການກ່າວເຖິງແຕ່ກະຈັດກະຈາຍໄປຕາມຂົງເຂດທີ່ຕ່າງກັນ ໃນເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XII ແລະໃນຮ່າງເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ. ເພື່ອທຳຄວາມກະຈ່າງແຈ້ງກ່ຽວກັບສາມເສົາຄ້ຳຂອງລະບອບການແຈກຢາຍຕາມຈິດໃຈຂອງໂຄງການການເມືອງນັ້ນ ແມ່ນຕ້ອງການເຂົ້າໃຈວ່າ ເສົາຄ້ຳການແຈກຢາຍທີສອງແມ່ນການປະຕິບັດກົນໄກການແຈກຢາຍຄັ້ງຕົ້ນ ແລະການແຈກຢາຍຄືນໃໝ່ ຕາມທຶນທີ່ໄດ້ລົງ, ແຫຼ່ງການເງິນ ແລະຄຸນຄ່າອື່ນ (ແທ້ທີ່ຈິງແມ່ນທຶນ), ມັນຈະສ້າງແຫຼ່ງລາຍໄດ້ທີ່ກວມອັດຕາສ່ວນໃຫຍ່ຂອງລວມຍອດຜະລິດຕະພັນພາຍໃນປະເທດ (GDP - ຈີດີພີ) ມາໃຫ້ປະຊາກອນສ່ວນໜຶ່ງ ເຊິ່ງສ່ວນຫຼາຍແມ່ນຄົນຮັ່ງມີໃນສັງຄົມ. ແຫຼ່ງລາຍໄດ້ນີ້ໃນກົນໄກຕະຫຼາດຈະເພີ່ມຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ສ້າງຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງຄົນຮັ່ງມີແລະຄົນທຸກຍາກໃນສັງຄົມ, ດັ່ງນັ້ນຈຶ່ງຈຳເປັນຕ້ອງມີການດັດປັບທີ່ເໝາະສົມຜ່ານເຄື່ອງມືພາສີ, ສ້າງແຫຼ່ງລາຍຮັບໃຫ້ງົບປະມານ ແມ່ນແຫຼ່ງພະລັງເພື່ອປະຕິບັດລະບົບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມແລະສະຫວັດດີນາສັງຄົມ. ປະສົບການສາກົນໃຫ້ເຫັນວ່າ, ບັນດາປະເທດທີ່ມີລະດັບການພັດທະນາສູງ, ກົນໄກຕະຫຼາດໄດ້ຮັບການເສີມຂະຫຍາຍຢ່າງເຕັມທີ, ນະໂຍບາຍພາສີຂອງພວກເຂົາເພື່ອຄວບຄຸມລາຍໄດ້, ເງິນປັນຜົນ, ການຮັບມໍລະດົກ ແມ່ນສູງຫຼາຍ (ຍົກຕົວຢ່າງ, ພາສີລາຍໄດ້ສ່ວນບຸກຄົນຂອງປະເທດຊູແອດແມ່ນ 57,2%, ດານມາກແມ່ນ 55,8%, ແຟງລັງແມ່ນ 53,75%, ໂຮນລັງແມ່ນ 51,75%...; ພາສີການຮັບມໍລະດົກໂດຍສະເລ່ຍຢູ່ບັນດາປະເທດໃນອົງການເພື່ອການຮ່ວມມືທາງເສດຖະກິດແລະການພັດທະນາ (OECD) ແມ່ນ 15%, ໃນນັ້ນ ຢູ່ໂຮນລັງແມ່ນ 20%, ແຟງລັງແມ່ນ 19%, ດານມາດແມ່ນ 15%(3)...). ພ້ອມກັນນັ້ນ, ນະໂຍບາຍແລະລະບົບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ສະຫວັດດີການສັງຄົມກໍ່ແຂງແຮງຫຼາຍ, ຊ່ວຍຫຼຸດຜ່ອນຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງຄົນຮັ່ງມີແລະຄົນທຸກຍາກ, ເບິ່ງແຍງດູແລຄົນທີ່ອ່ອນແອ ດ້ອຍໂອກາດ, ລົງທຶນຫຼາຍໃຫ້ແກ່ການສຶກສາ, ສາທາລະນະສຸກ, ສ້າງສັງຄົມທີ່ໝັ້ນຄົງແລະຍຸຕິທຳ ໃນລະດັບທີ່ປະຊາຊົນຍອມຮັບໄດ້. ຈາກການວິໄຈໄຈ້ແຍກນັ້ນ, ຮ່າງເອກະສານກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ XIII ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ຕ້ອງຍົກໃຫ້ເຫັນແຈ້ງແລະມີແຜນນະໂຍບາຍທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບເສົາຄ້ຳການແຈກຢາຍທີສອງນີ້ ໃນສອງດ້ານການແຈກຢາຍແລະການດັດປັບ.
ອີກປະເດັນໜຶ່ງທີ່ຕ້ອງໄດ້ພິຈາລະນາ, ເມື່ອປະຕິບັດກົນໄກຕະຫຼາດດ້ວຍຫຼັກການແຈກຢາຍໂດຍ 3 ເສົາຄ້ຳທີ່ກ່າວມາຂ້າງເທິງນີ້ ແມ່ນປະເດັນຂອງ “ຄົນຮັ່ງມີ” ໃນເປົ້າ ໝາຍ “ປະຊາຊົນຮັ່ງມີ, ປະເທດຊາດເຂັ້ມແຂງ, ມີປະຊາທິປະໄຕ, ຍຸດຕິທຳ, ສີວິໄລ” ຄວນໄດ້ຮັບການພິຈາລະນາໂດຍຫຼັກການແຈກຢາຍຂ້າງເທິງ, ມີພຽງແຕ່ສ່ວນໜຶ່ງເປັນ “ຄົນຮັ່ງມີ”, ພາກສ່ວນໜຶ່ງທີ່ບໍ່ໜ້ອຍແມ່ນ “ຄົນທຸກຍາກແລະໃກ້ຈະທຸກຍາກ”, ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນ “ຊົນຊັ້ນກາງ”. ດັ່ງນັ້ນ, ພື້ນຖານເສດຖະກິດທີ່ພັດທະນາຕາມຫຼັກການຕະຫຼາດ, ເຖິງວ່າຈະມີການດັດປັບຂອງລັດເພື່ອແກ້ໄຂຊ່ອງຫວ່າງລະຫວ່າງຄົນຮັ່ງມີແລະຄົນທຸກຍາກ ໂດຍຜ່ານນະໂຍບາຍດັດປັບ ແລະຜ່ານລະບົບຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ສະຫວັດດີການສັງຄົມກໍ່ຕາມ ກໍ່ບໍ່ອາດຈະຫຼີກລ້ຽງໄດ້ສະພາບການທີ່ມີອັດຕາສ່ວນຄົນທຸກຍາກທຽບຖານ ແລະ ອັດຕາສ່ວນຄົນຮັ່ງມີມັກຈະກົງກັບອັດຕາສ່ວນຄົນທຸກຍາກ ແຕ່ມັນກວມເອົາສ່ວນໃຫຍ່ໃນລາຍໄດ້ຂອງປະເທດ, ຄົນຊັ້ນກາງຈະເພີ່ມຂຶ້ນເທື່ອລະກ້າວ ແລະ ນີ້ແມ່ນກຸ່ມທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງເລັ່ງໃສ່ແລະສົ່ງເສີມ ເພື່ອໃຫ້ກຸ່ມນີ້ມີສ່ວນໃຫຍ່ໃນສັງຄົມ. ນີ້ແມ່ນປັດໄຈແຫ່ງການພັດທະນາແລະຄວາມໝັ້ນຄົງຂອງສັງຄົມ.
ດ້ານອື່ນ, ຂີດຈຳກັດໃນການບໍລິໂພກສ່ວນບຸກຄົນມີຈຳກັດ, ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຮັ່ງມີເທົ່າໃດກໍ່ຕາມ, ການບໍລິໂພກສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາແມ່ນຖືກຈຳກັດໃນລະດັບໃດໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ. ສິ່ງສຳຄັນທີ່ສຸດທີ່ສາມາດພິຈາລະນາໄດ້ໂດຍບໍ່ມີຂໍ້ຈຳກັດຂອງມະນຸດແມ່ນ ວັດທະນະທຳ, ຄວາມຮູ້, ຄວາມສຸກທີ່ທຸກຄົນຕ້ອງການ ແລະ ກໍ່ແມ່ນເປົ້າໝາຍທີ່ປະທານໂຮ່ຈີມິນຊີ້ອອກ: ສ້າງປະເທດຫວຽດນາມທີ່ເປັນເອກະລາດ, ເສລີພາບ ແລະມີຄວາມສຸກ. ຄວາມເປັນຈິງກໍ່ໃຫ້ເຫັນວ່າ, ປະຊາຊົນຮັ່ງມີບໍ່ແນ່ໃຈວ່າປະເທດຊາດຈະເຂັ້ມແຂງຫຼືບໍ່, ເພາະວ່າປະເທດຊາດແມ່ນສັງຄົມທີ່ໝັ້ນຄົງແລະປະຊາຊົນມີຄວາມສຸກ, ນັ້ນແມ່ນກຳລັງແຮງຂອງປະເທດຊາດ. ສ່ວນປະຊາຊົນຮັ່ງມີແຕ່ບໍ່ມີຄວາມສຸກ, ປະເທດນັ້ນບໍ່ເຂັ້ມແຂງ. ດັ່ງນັ້ນ, ຄວນເພີ່ມປັດໄຈ “ຄວາມສຸກ” ເຂົ້າໃນເປົ້າໝາຍການພັດທະນາໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ລັດທິສັງຄົມນິຍົມ.
ເປົ້າໝາຍແລະຫຼັກການເພື່ອປັບປຸງບູລະນະສະຖາບັນເພື່ອດຶງດູດ, ຈັດແບ່ງ ແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຕ່າງໆ
ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ແນໃສ່ພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມ ຂອງຫວຽດນາມໃນໄລຍະຕໍ່ໄປ
ຈາກເນື້ອໃນທີ່ເວົ້າມາຂ້າງເທິງກ່ຽວກັບສະຖາບັນການຈັດແບ່ງແລະການນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ, ພວກເຮົາວາງເປົ້າໝາຍ, ທັດສະນະ ແລະ ເນື້ອໃນ, ວິທີແກ້ໄຂ ເພື່ອປັບປຸງບູລະນະສະຖາບັນໃນ 5 ປີ, 10 ປີແລະ 25 ປີຂ້າງໜ້າ ເມື່ອຫວຽດນາມສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນສ້າງຕັ້ງປະເທດຄົບຮອບ 100 ປີ (1945 - 2045). ໃນສະພາບການທີ່ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດເຊັ່ນ: ທີ່ດິນ, ພະລັງງານຂັ້ນຕົ້ນ ແລະ ພະລັງງານຂັ້ນສອງ ມີຈຳກັດ, ຊັບພະຍາກອນການເງິນແຫ່ງຊາດຍັງບໍ່ທັນເຂັ້ມແຂງ, 70% ຂອງກຳລັງແຮງງານພາຍໃນປະເທດຍັງບໍ່ທັນໄດ້ຮັບການຝຶກອົບຮົມເທື່ອ, ດັ່ງນັ້ນ ບັນຫາການລະດົມແຫຼ່ງພະລັງເພື່ອພັດທະນາປະເທດຖືກທ້າທາຍບໍ່ໜ້ອຍ.
ກ່ອນອື່ນໝົດ, ຕ້ອງມີເປົ້າໝາຍທີ່ຈະແຈ້ງ ຈາກຕ່ຳຫາສູງ ເພື່ອສູ້ຊົນໃນການປະຕິບັດ, ໂດຍສະເພາະ:
- ໃນໄລຍະ 2021 - 2025, ຕ້ອງສ້າງການບຸກທະລຸໃຫຍ່ ກ່ຽວກັບສະຖາບັນການລະດົມ, ຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງເພື່ອການພັດທະນາ.
- ໃນໄລຍະ 2026 - 2030, ຕ້ອງລະດົມແຫຼ່ງພະລັງໂດຍລວມທັງໝົດ, ຄ່ອຍໆລົດແຫຼ່ງພະລັງທີ່ອີງໃສ່ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດເປັນຫຼັກ, ເງິນລົງທຶນ, ແຫຼ່ງແຮງງານດ້ວຍຕົນເອງ, ແຮງງານລາຄາຖືກ ແລະ ເພີ່ມແຫຼ່ງພະລັງຈາກແຫຼ່ງຄວາມຮູ້ຂຶ້ນຢ່າງແຂງແຮງ.
- ໃນໄລຍະ 2031 - 2045, ແຫຼ່ງຄວາມຮູ້ຈະມີບົດບາດສຳຄັນໃນການພັດທະນາປະເທດຫວຽດນາມ ແທນທີ່ຈະອີງໃສ່ຊັບພະຍາກອນທຳມະຊາດ, ເງິນລົງທຶນ ແລະແຮງງານລາຄາຖືກ.
ເພື່ອປະຕິບັດເປົ້າໝາຍເຫຼົ່ານີ້ ການກໍ່ສ້າງສະຖາບັນກ່ຽວກັບການຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຕ້ອງອີງໃສ່ທັດສະນ, ຫຼັກການພື້ນຖານໃດແດ່? ມັນແມ່ນດັ່ງນີ້:
- ຫຼັກການທຳອິດທີ່ມີຄວາມໝາຍຕັດສິນຊີ້ຂາດແມ່ນ ການຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຕ້ອງອີງຕາມຫຼັກການຕະຫຼາດ ແລະມີພຽງຫຼັກການຕະຫຼາດເທົ່ານັ້ນ ທີ່ເປັນກຳລັງໜູນພື້ນຖານແລະຕົ້ນຕໍ ເພື່ອລະດົມແລະຈັດແບ່ງແຫຼ່ງພະລັງຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ. ແຕ່ຖ້າມີແຕ່ເສດຖະກິດຕະຫຼາດເທົ່ານັ້ນ ກໍ່ອາດຈະພາໃຫ້ເກີດມີດ້ານລົບຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ, ດັ່ງນັ້ນ ຕ້ອງການມີການດັດສົມແລະນຳພາຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນຂອງລັດ, ໝາຍຄວາມວ່າຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນແບບສັດຈະວິພາກ ໂດຍບໍ່ແມ່ນອັດຕະວິໄສ.
- ຫຼັກການຕໍ່ໄປແມ່ນ ອີງໃສ່ກຳລັງພາຍໃນເປັນຫຼັກ, ຖືວ່ານັ້ນເປັນຮາກຖານ, ເປັນແກນກາງ, ແມ່ນເງື່ອນໄຂທີ່ຕ້ອງການເພື່ອດຶງດູດແຫຼ່ງພະລັງຈາກພາຍນອກ ແລະກໍ່ເປັນການຮັບປະກັນຄວາມເປັນເອກະພາບທາງດ້ານເສດຖະກິດ.
- ຕັ້ງໝັ້ນ, ເປັນເຈົ້າການ ແລະຕັ້ງໜ້າເຊື່ອມໂຍງເສດຖະກິດສາກົນ; ເຂົ້າເຖິງແລະໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກແຫຼ່ງຄວາມຮູ້ຂອງໂລກ, ເງິນລົງທຶນຈາກຕ່າງປະເທດ ແລະແຫຼ່ງບຸກຄະລາກອນທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ ຈາກປະເທດອື່ນ. ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບແຫຼ່ງພະລັງພາຍໃນແລະຕ່າງປະເທດ. ບັນຫາຄວາມເປັນເອກະລາດແລະເປັນເຈົ້າຕົນເອງທາງດ້ານເສດຖະກິດ ໃນສະພາບການເຊື່ອມໂຍງແລະທ່າອຽງໂລກາພິວັດ ຕ້ອງໄດ້ຄິດໄລ່ຢ່າງຮອບຄອບແລະສົມເຫດສົມຜົນ.
- ຕ້ອງປະຢັດແຫຼ່ງພະລັງ. ການປະຢັດແຫຼ່ງພະລັງແມ່ນເລີ່ມຕົ້ນຂອງປະສິດທິຜົນ, ການໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຢ່າງສິ້ນເປືອງໃນປະຈຸບັນພວມສະແດງອອກໃນດ້ານຕ່າງໆເຊັ່ນ: ການ ນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນສິ້ນເປືອງຢ່າງຮ້າຍແຮງ, ການນຳໃຊ້ແຫຼ່ງການເງິນຂອງລັດ, ວິສາຫະກິດແລະຂອງຜູ້ຢູ່ອາໄສ ຖືກສູນເສຍແລະສິ້ນເປືອງຫຼາຍ (ຄາດວ່າໄດ້ສູນເສຍຢ່າງໜ້ອຍ 30%, ບໍ່ພຽງແຕ່ຂອງລັດເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງມີພົນລະເມືອງແລະວິສາຫະກິດເອກະຊົນກໍ່ມີການສິ້ນເປືອງຫຼາຍ). ການໃຊ້ແຮງງານທີ່ບໍ່ສົມເຫດສົມຜົນແມ່ນເປັນການສິ້ນເປືອງ ແລະການໃຊ້ເວລາທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງກໍ່ແມ່ນການສິ້ນເປືອງ.
- ການຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຕ້ອງອີງໃສ່ຫຼັກການຍຸດຕິທຳ, ສະເໝີພາບ, ແບ່ງປັນຜົນປະໂຫຍດລະຫວ່າງລັດ, ອົງການເສດຖະກິດ ແລະຊຸມຊົນທີ່ຢູ່ອາໄສ. ນີ້ແມ່ນຫຼັກການທີ່ຮັບປະກັນຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມທາງສັງຄົມ. ຖ້າບໍ່ປະຕິບັດຕາມຫຼັກການນີ້ ຈະພາໃຫ້ເກີດຄວາມວຸ້ນວາຍ, ຄວາມຂັດແຍ້ງ ປະທະກັນທາງສັງຄົມ.
- ກົນໄກ, ນະໂຍບາຍ, ແນວທາງຕ້ອງສະເໝີຕົ້ນສະເໝີປາຍ, ຄົບຊຸດ ແລະເມື່ອປ່ຽນກົນໄກນະໂຍບາຍ ຕ້ອງມີຊ່ວງເວລາປ່ຽນຜ່ານທີ່ເໝາະສົມ ເພື່ອໃຫ້ເສດຖະກິດດຳເນີນການແລະຕາມທັນ. ການປ່ຽນແປງຢ່າງກະທັນຫັນ ຫຼືນະໂຍບາຍທີ່ບໍ່ສອດຄ່ອງ ຈະສ້າງຄວາມເສຍຫາຍຕໍ່ການນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນ.
ໜ້າທີ່ແລະວິທີການປັບປຸງບູລະນະສະຖາບັນເພື່ອດຶງດູດ, ຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງ
ຮັບໃຊ້ຄວາມຕ້ອງການພັດທະນາຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ
ຕ້ອງການເບິ່ງວ່າ, ໃນເກືອບ 35 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ດ້ວຍບັນດານະໂຍບາຍທີ່ຖືກຕ້ອງແລະສອດຄ່ອງກັບກົດເກນພາວະວິໄສ, ຫວຽດນາມໄດ້ມີສະຖາບັນເພື່ອດຶງດູດ, ຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງ ທີ່ບັນລຸມີຜົນໄດ້ຮັບໃນທາງບວກ, ປົດປ່ອຍກຳລັງ ການຜະລິດ ແລະ ສົ່ງເສີມການພັດທະນາເສດຖະກິດ - ສັງຄົມຂອງປະເທດ, ໄດ້ຮັບຜົນສຳເລັດທີ່ສຳຄັນ ແລະມີຄວາມໝາຍປະຫວັດສາດ. ແຕ່ກໍ່ຕ້ອງຮັບຮູ້ວ່າ ກົນໄກດຶງດູດ, ຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຍັງມີຂໍ້ຈຳກັດຫຼາຍ, ມີສິ່ງກີດຂວາງ, ໂດຍສະເພາະໃນການດຶງດູດແຫຼ່ງພະລັງ, ໃນນັ້ນມີສາມຂົງເຂດທີ່ຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ຄື:
ກ່ຽວກັບທີ່ດິນ, ສະພາບການທີ່ດິນຖືກຍຶດຄອງທີ່ບໍ່ໄດ້ໃຊ້ປະໂຫຍດນັ້ນ ຍັງມີຢູ່ຫຼາຍ ທັງໃນຊົນນະບົດແລະໃນຕົວເມືອງ, ບໍ່ມີສະຖິຕິທີສະເພາະ, ແຕ່ມັນອາດຈະບໍ່ຕໍ່າກວ່າ 30%. ດ້ານອື່ນ, ການນຳໃຊ້ທີ່ດິນບໍ່ມີປະສິດທິຜົນ, ບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ປ່ຽນຈຸດປະສົງການນຳໃຊ້ທີ່ດິນໃນພື້ນທີ່ບໍ່ນ້ອຍ. ທີ່ດິນທີ່ໃຊ້ສຳລັບສ້າງຖະໜົນຫົນທາງ, ຊົນລະປະທານ ແລະວຽກງານສະຫວັດດີການເພື່ອຮັບໃຊ້ຊຸມຊົນ ແຕ່ເມື່ອຕ້ອງການນຳໃຊ້ ກໍ່ມີບັນຫາໃນການເກັບກູ້ພື້ນທີ່ ແລະກ່ຽວກັບມູນຄ່າຕະຫຼາດຂອງທີ່ດິນ...
ກ່ຽວກັບນະໂຍບາຍດຶງດູດການລົງທຶນ, ຍັງມີອຸປະສັກຫຼາຍຢ່າງໃນການກຳນົດກ່ຽວກັບການຈຳກັດການລົງທຶນ, ກ່ຽວກັບຂໍ້ບັງຄັບຜູກມັດອື່ນໆ ທີ່ບໍ່ໄດ້ເປີດໂປ່ງແທ້; ບັນດານະໂຍບາຍກ່ຽວກັບພາສີ, ຄ່າທຳນຽມ, ຄ່າບໍລິການ ແມ່ນບໍ່ຄົບຖ້ວນ, ບໍ່ສ້າງຄວາມສົມເຫດສົມຜົນລະຫວ່າງພາສີໂດຍກົງແລະທາງອ້ອມ, ບໍ່ມີຄວາມຍຸດຕິທຳແທ້ຈິງລະຫວ່າງວິສາຫະກິດໃນປະເທດແລະຕ່າງປະເທດ. ນະໂຍບາຍສິນເຊື່ອໃນປະຈຸບັນຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍ, ວິສາຫະກິດຍາກທີ່ຈະດຳເນີນທຸລະກິດຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ຍ້ອນອັດຕາດອກເບ້ຍທີ່ສູງໃນປະຈຸບັນ.
ບັນດາກົດເກນຕະຫຼາດ ບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມເຄົາລົບ, ການແຊກແຊງຂອງລັດຍັງເລິກເກີນໄປ, ຊ້ຳພັດຍັງໃຊ້ມາດຕະການບໍລິຫານຈັດການ ແລະເຮັດໃຫ້ການພົວພັນທາງການຕະຫຼາດເປັນອາຊະຍາກຳ. ດັ່ງນັ້ນ, ຕ້ອງການກວດຄືນກົດໝາຍຕ່າງໆກ່ຽວກັບເສດຖະກິດ, ກົດໝາຍອາຍາ, ກົດໝາຍແພ່ງ, ກົດໝາຍການປົກຄອງ ເພື່ອຮັບປະກັນຄວາມເປັນເອກະພາບ, ເຄົາລົບບັນດາກົດເກນຂອງຕະຫຼາດ.
ເພື່ອປັບປຸງບູລະນະສະຖາບັນເພື່ອດຶງດູດ, ຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຮັບໃຊ້ຄວາມຕ້ອງການພັດທະນາປະເທດ, ຄວນປະຕິບັດວິທີແກ້ໄຂຕໍ່ໄປນີ້ໃຫ້ໄດ້ເປັນຢ່າງດີ:
ວິທີແກ້ໄຂທີ່ບຸກທະລຸ
ທີໜຶ່ງ, ກໍ່ສ້າງແລະປັບປຸງບູລະນະລະບົບແຜນກຳນົດຂອງຊາດ, ພາກ ແລະແຂວງ, ຮັບປະກັນວິໄສທັດຍາວນານ, ເປັນພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາທີ່ຖືກຕາມທິດທາງແລະມີລະດັບເປີດ, ຫຼີກລ້ຽງຄວາມແຂງກະດ້າງ ການປັບປ່ຽນຊ້າ.
ທີສອງ, ກໍ່ສ້າງຕະຫຼາດທຸກປະເພດ, ປະຕິບັດກົນໄກລາຄາຕະຫຼາດ, ຈຳກັດການແຊກແຊງຂອງລັດ, ໂດຍສະເພາະສຳລັບລາຄາໄຟຟ້າ, ລາຄານ້ຳປະປາ, ຄ່າບໍລິການສາທາລະນະສຸກ ການສຶກສາ, ຄ່າບໍລິການຮັກສາສະພາບແວດລ້ອມ, ລາຄາຜະລິດຕະພັນວິທະຍາສາດ - ເຕັກນິກ ແລະຊັບສິນທາງປັນຍາ, ລາຄາກຳລັງແຮງງານ (ປະຈຸບັນຢູ່ຫຼາຍແຫ່ງ ລາຍໄດ້ບໍ່ພຽງພໍທີ່ຈະຜະລິດຊ້ຳແຮງງານແບບງ່ານດາຍ, ບໍ່ໃຫ້ເວົ້າເຖິງການຜະລິດຊ້ຳແຮງງານແບບເປີດກວ້າງ).
ທີສາມ, ປັບປຸງບູລະນະ, ດັດແປງ, ເພີ່ມເຕີມກົດໝາຍທີ່ຍັງມີຂໍ້ປຶກຕັນເຊັ່ນ ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍທີ່ດິນ (ຊີ້ແຈງບັນຫາກຳມະສິດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສິດຂອງລັດ ໃນການຕັດສິນກ່ຽວກັບຈຸດປະສົງການນຳໃຊ້ທີ່ດິນ, ການກູ້ທີ່ດິນ; ລາຄາທີ່ດິນ; ການນຳໃຊ້ແລະການຄຸ້ມຄອງທີ່ດິນເພື່ອການປ້ອງກັນຊາດແລະຄວາມໝັ້ນຄົງ... ບັນດາສິດທິແລະພັນທະຂອງອົງການຈັດຕັ້ງ, ບຸກຄົນທີ່ເປັນຄົນຕ່າງປະເທດ ໃນການນຳໃຊ້ສິດທິ: ການໂອນຍ້າຍ, ການຈຳນອງ, ການປະກອບທຶນ, ການຮັບມໍລະດົກ... ການລະເມີດການຄຸ້ມຄອງທີ່ດິນ, ສະພາບການປ່ອຍໃຫ້ທີ່ດິນຮົກເຮື້ອວ່າງເປົ່າ, ຄວາມຊັກຊ້າໃນການນຳໃຊ້ທີ່ດິນ, ຄວາມເປັນລະບຽບຮຽບຮ້ອຍ ແລະ ຂັ້ນຕອນການກູ້ຄືນທີ່ດິນ...). ສືບຕໍ່ປັບປຸງບູລະນະລະບົບພາສີ, ຄ່າທຳນຽມ, ຄ່າບໍລິການ (ຮັບປະກັນການລະດົມຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນເຂົ້າໃນງົບປະມານຂອງລັດ, ຮັບປະກັນຄວາມເປັນກາງທາງພາສີ ແລະ ໂຄງສ້້າງທີ່ສົມເຫດສົມຜົນລະຫວ່າງພາສີໂດຍກົງແລະທາງອ້ອມ ໃນທິດທາງເພີ່ມອັດຕາສ່ວນຂອງພາສີໂດຍກົງ, ລົດພາສີທາງອ້ອມ; ເພີ່ມພາສີຊັບພະຍາກອນ, ພາສີການຄຸ້ມຄອງສິ່ງແວດລ້ອມ... ຄົ້ນຄວ້າການມອບໝາຍໃຫ້ອຳນາດການປົກຄອງທ້ອງຖິ່ນຕັດສິນໃຈກ່ຽວກັບພາສີ, ຄ່າທຳນຽມ, ຄ່າບໍລິການບາງປະເພດທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບສະພາບຕົວຈິງຂອງທ້ອງຖິ່ນ)...
ວິທີແກ້ໄຂໄລຍະຍາວ
ທີໜຶ່ງ, ສ້າງລະບົບການສຶກສາສາມັນ, ການສຶກສາມະຫາວິທະຍາໄລ ແລະອາຊີວະສຶກສາທີ່ສົມເຫດສົມຜົນ ເພື່ອຝຶກອົບຮົມບຸກຄະລາກອນທີ່ມີຄຸນນະພາບສູງ, ສ້າງແຫຼ່ງຄວາມຮູ້ໃຫ້ແກ່ປະເທດ. ນັ້ນແມ່ນພື້ນຖານທີ່ຍາວນາມສຳລັບການພັດທະນາປະເທດ.
ທີສອງ, ປະຕິບັດເປັນຢ່າງດີແຜນນະໂຍບາຍເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບເສດຖະກິດສາກົນ, ລົງນາມແລະເຂົ້າຮ່ວມຢ່າງຕັ້ງໜ້າໃນສັນຍາການຄ້າເສດລີຮຸ່ນໃໝ່. ຈັດຕັ້ງປະຕິບັດສົນທິສັນຍາສາກົນທີ່ໄດ້ລົງນາມຢ່າງເຂັ້ມງວດ; ຕັດສິນໃຈບໍ່ລະເມີດຊັບສິນທາງປັນຍາ, ສິນຄ້າປອມ, ສິນຄ້າທີ່ມີຄຸນນະພາບບໍ່ດີ; ປັບປຸງທີ່ຕັ້ງແລະຊື່ສຽງຂອງຍີ່ຫໍ້ແຫ່ງຊາດໃນຂົງເຂດເສດຖະກິດ.
ທີສາມ, ມີນະໂຍບາຍພັດທະນາວິທະຍາສາດ - ເຕັກໂນໂລຊີ, ຖືເອົາການພັດທະນາວິທະຍາສາດ - ເຕັກໂນໂລຊີເປັນນະໂຍບາຍລະດັບຊາດອັນດັບໜຶ່ງ, ແມ່ນຂອດບຸກທະລຸໃນການພັດທະນາປະເທດຊາດ ໃນສະເພາະໜ້າແລະຍາວນານ.
ຄຳແນະນຳບາງປະການ
ກ່ອນອື່ນໝົດ, ຈຳເປັນຕ້ອງມີຄວາມເປັນເອກະພາບໃນທັດສະນະ: ການດຶງດູດ, ຈັດແບ່ງ ແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງເພື່ອການພັດທະນາ ຈະຕ້ອງອີງໃສ່ຫຼັກການເສດຖະກິດຕະຫຼາດເປັນຕົ້ນຕໍ, ບົດບາດຂອງລັດແມ່ນມີຄວາມຈຳເປັນແລະສຳຄັນ, ນັ້ນແມ່ນເງື່ອນໄຂທີ່ຈຳເປັນແລະພຽງພໍ, ແມ່ນສອງດ້ານຂອງຄວາມສົມດຸນຂອງສະຖາບັນການລະດົມ, ຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ແຕ່ຍັງແມ່ນຄວາມຍຸຕິທຳແລະການຮັບປະກັນທິດທາງສັງຄົມນິຍົມ.
ຕໍ່ຈາກນັ້ນ, ຕ້ອງສະແດງໃຫ້ເຫັນຢ່າງຈະແຈ້ງເຖິງທັດສະນະ: ຕ້ອງລະດົມ, ຈັດແບ່ງແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງພາຍໃນເປັນຢ່າງດີ, ລວມທັງກຳລັງແຮງຂອງຊາດທີ່ຈະກໍ່ຕົວຂຶ້ນໃນອະນາຄົດ, ພ້ອມກັນນັ້ນກໍ່ດຶງດູດ, ຈັດແບ່ງ ແລະນຳໃຊ້ແຫຼ່ງພະລັງຈາກພາຍນອກຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ. ໃນນັ້ນ, ແຫຼ່ງພະລັງພາຍໃນເປັນຕົ້ນຕໍ່, ແມ່ນແກນກາງ, ແມ່ນເປັນພື້ນຖານ. ແຫຼ່ງພະລັງຈາກພາຍນອກແມ່ນສຳຄັນ, ຈຳເປັນ.
ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ການແຊກແຊງຂອງລັດເຂົ້າໃນເສດຖະກິດຕ້ອງອີງໃສ່ມາດຕະການເສດຖະກິດ, ອີງໃສ່ບັນດາເຄື່ອງມືທີ່ສົມເຫດສົມຜົນເຊັ່ນ ພາສີ, ຄ່າທຳນຽມ, ຄ່າບໍລິການ, ບັນດາກອງທຶນການເງິນ; ຫຼຸດຜ່ອນການນຳໃຊ້ມາດຕະການບໍລິຫານ, ມາດຕະການທີ່ບໍ່ແມ່ນຕະຫຼາດ; ຈຳກັດການປ່ຽນແປງນະໂຍບາຍແລະຄວາມບໍ່ໝັ້ນຄົງດ້ານນະໂຍບາຍ, ແລະ ຖ້າຫາກມີການປ່ຽນແປງ, ຄວນມີໄລຍະປ່ຽນຜ່ານທີ່ສົມເຫດສົມຜົນເພື່ອສະໜັບສະໜູນ, ຊ່ວຍໃຫ້ວິສາຫະກິດມີເວລາແລະແຫຼ່ງພະລັງພຽງພໍທີ່ຈະຫັນປ່ຽນ.
ຕໍ່ຈາກນັ້ນ, ເຖິງວ່າມີມະຕິກອງປະຊຸມສູນກາງຄັ້ງທີ 5 ສະໄໝທີ XII ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມກ່ຽວກັບລັດວິສາຫະກິດກໍ່ຕາມ ແຕ່ຍັງຕ້ອງໃຫ້ຄວາມກະຈ່າງແຈ້ງກ່ຽວກັບບົດບາດຂອງລັດວິສາຫະກິດ ໃນລະບົບບັນດາກຳລັງວັດຖຸຂອງລັດ, ເປົ້າໝາຍຂອງລັດວິສາຫະກິດແມ່ນຕ້ອງຖືເອົາກຳໄລເປັນຫຼັກ ແລະບໍ່ຄວນຄອບງຳຂົງເຂດໜຶ່ງ, ຖ້າມີປະສິດທິຜົນກໍ່ຄວນຈະລົງທຶນ.
ສຸດທ້າຍ, ຕ້ອງມີຈິນຕະນາການໃໝ່ກ່ຽວກັບແຫຼ່ງພະລັງ: ຊັບສິນໃນອະນາຄົດ, ລວມທັງຊັບສິນໃນອະນາຄົດໃນລະດັບຊາດ, ທ້ອງຖິ່ນແລະບໍລິສັດ ເພື່ອສ້າງແຫຼ່ງພະລັງ ສຳລັບການພັດທະນາ./.
-----------------------
(1) ວັດຈະນານຸກົມພາສາຫວຽດນາມ, ສູນພົດຈະນານຸກົມ, ໜ້າ 900.
(2) ດ່າວມິງໂຮ່ງ - ເລໂຮ່ງຫຽບ (ຫົວໜ້າບັນນາທິການ): ປຶ້ມຄູ່ມືສັບວິຊາສະເພາະການພົວພັນສາກົນ, 2013.
(3) Alan Cole: Estate and Inheritance Taxes around the World. Tax Foundation Fiscal Fact, March 2015, No.458.
- ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 951 (ເດືອນຕຸລາ 2020)
