ສະເໜີວິທີໜຶ່ງໃນການເຂົ້າເຖິງການປ່ຽນແປງໃໝ່ຮູບແບບການເຕີບໂຕ
ແລະ ການປັບໂຄງສ້າງເສດຖະກິດຫວຽດນາມໃນໄລຍະປີ 2021-2030
ແລະ ການປັບໂຄງສ້າງເສດຖະກິດຫວຽດນາມໃນໄລຍະປີ 2021-2030
ວກ. - ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 13 ຂອງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ໄດ້ກຳນົດບັນດາເປົ້າໝາຍຕົ້ນຕໍ ຂອງການພັດທະນາເສດຖະກິດຫວຽດນາມ ຮອດປີ 2030, ວິໄສທັດຮອດປີ 2045, ໃນນັ້ນໄດ້ເນັ້ນເປົ້າໝາຍຈຸດສຸມເຖິງປີ 2030 ແມ່ນຈະກາຍເປັນປະເທດພັດທະນາທີ່ມີອຸດສາຫະກຳທັນສະໄໝ, ມີລາຍໄດ້ປານກາງສູງ ໂດຍມີ ຈີດີພີ ຕໍ່ຫົວຄົນປະມານ 7.500 ໂດລາສະຫະລັດ. ທິດທາງການພັດທະນາເສດຖະກິດສຸມໃສ່ການປັບປຸງຢ່າງແຂງແຮງ ຮູບແບບການເຕີບໂຕ, ການປັບໂຄງປະກອບຄືນໃໝ່, ຍົກສູງສະມັດຕະພາບ, ຄຸນນະພາບ, ປະສິດທິຜົນ ແລະ ຄວາມສາມາດແຂ່ງຂັນຂອງເສດຖະກິດ.
ຮູບແບບການເຕີບໂຕຂອງຫວຽດນາມ - “ຮູບແບບການໄລ່ຕາມ”
ຫຼັງຈາກຫຼາຍກວ່າ 35 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ເສດຖະກິດຫວຽດນາມໄດ້ກ້າວເຂົ້າສູ່ໄລຍະໃໝ່ດ້ວຍ ຈີດີພີ ປະມານ 343 ຕື້ໂດລາສະຫະລັດ, ຄັງສຳຮອງເງິນຕາຕ່າງປະເທດບັນລຸສູງ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຖ້າຫາກທຽບກັບບັນດາປະເທດໃນ ອົງການຮ່ວມມືເສດຖະກິດແລະການພັດທະນາ (OECD) ຫວຽດນມຍັງຢູ່ໃນກຸ່ມປະເທດທີ່ມີລາຍໄດ້ປານກາງຕ່ຳ, ຊ່ອງຫວ່າງໃນລະດັບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມກັບບັນດາປະເທດຍັງມີຂະໜາດໃຫຍ່ຫຼາຍ. ຍຸດທະສາດການພັດທະນາໄລຍະຍາວນານຂອງຫວຽດນາມຍັງຕ້ອງສືບຕໍ່ປ່ຽນແປງໃໝ່ຮູບແບບການເຕີບໂຕເສດຖະກິດ-ສັງຄົມ ເພື່ອເອົາຊະນະຜົນກະທົບຂອງວິກິດການເສດຖະກິດ - ການເງິນຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງແຕ່ປີ 2008 ເຖິງປະຈຸບັນ ແລະ ການແຜ່ລະບາດຂອງໂຄວິດ-19 ແລະ ສຳເລັດເສິ້ນສຸດຂະບວນການຫັນປ່ຽນໄປສູ່ເສດຖະກິດຕະຫຼາດທີ່ທັນສະໄໝຢ່າງສົມບູນ, ການເຊື່ອມໂຍງເຂົ້າກັບສາກົນ - ພື້ນຖານເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ, ສ້າງເງື່ອນໄຂໃຫ້ເສດຖະກິດພັດທະນາໃນອັດຕາສະເລ່ຍກວ່າ 7% ຕໍ່ປີ ແລະ ຍືນຍົງ.
ຫວຽດນາມໄດ້ບຸລິມະສິດສູງສຸດ ໃຫ້ແກ່ການພັດທະນາເສດຖະກິດ ພ້ອມກັນກັບການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ, ຍົກສູງສະຫວັດດີການ ແລະ ປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມແຫ່ງການດໍາລົງຊີວິດ. ພຽງແຕ່ເຕີບໂຕຢ່າງວ່ອງໄວເທົ່ານັ້ນ ຫວຽດນາມຈຶ່ງບໍ່ຖືກຕົກທ້າຍໃນພື້ນຖານເສດຖະກິດໂລກແລະພາກພື້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ການປ່ຽນແປງໃໝ່ຮູບແບບການເຕີບໂຕ ແລະ ການປັບໂຄງສ້າງເສດຖະກິດ ເພື່ອຮັບປະກັນການເຕີບໂຕຢ່າງວ່ອງໄວແລະຍືນຍົງ ແມ່ນຄວາມຕ້ອງການຫຼັກ ຂອງຫວຽດນາມໃນໄລຍະເວລາຕໍ່ໜ້າ.
ກຳມະການກົມການເມືອງ, ນາຍົກລັດຖະມົນຕີ ຟ້າມມິງຈິ໊ງ ຢ້ຽມຢາມແລະກວດກາວຽກງານປ້ອງກັນໂຄວິດ-19 ຢູ່ບໍລິສັດ Samsung Electronics ຫວຽດນາມ, ແຂວງ ຖາຍງວຽນ _ພາບ: TTXVN
ຈຸດເດັ່ນຂອງສະພາບການເສດຖະກິດສາກົນໃນປະຈຸບັນແມ່ນມີລັກສະນະເປັນໂລກາພິວັດໃນຍຸກຫຼັງອຸດສາຫະກຳ. ດັ່ງນັ້ນ, ບັນຫາທີ່ຫວຽດນາມປະເຊີນແລະຕ້ອງຈັດການແກ້ໄຂແມ່ນ ການພັດທະນາເພື່ອ “ໄລ່ຕາມ” ທັງໄລຍະການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ແລະ ຍຸກຫຼັງອຸດສາຫະກຳ. ຄວາມສາມາດແທ້ຈິງໃນການຜະລິດອຸດສາຫະກໍາ ໂດຍອີງໃສ່ທ່າແຮງວິທະຍາສາດແລະເຕັກໂນໂລຢີເປັນຕົວກໍານົດ “ການໄລ່ຕາມ” ທາງເສດຖະກິດ ໃນໄລຍະເວດລາຍູ້ແຮງການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ທັນສະໄໝ ໃນການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳຄັ້ງທີສີ່. ໃນສະພາບການຂອງຫວຽດນາມ, ຍຸດທະສາດການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ທັນສະໄໝ ຕ້ອງຕອບບັນດາຄຳຖາມຕໍ່ໄປນີ້ໃຫ້ໄດ້:
ທີໜຶ່ງ, ດຳເນີນການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ, ທັນສະໄໝຄືແນວໃດ? ບົດບາດຂອງລັດໃນໄລຍະນີ້ຄືແນວໃດ? ລັດປະຕິບັດໂດຍກົງ ຫຼື ໃຫ້ເອກະຊົນປະຕິບັດ ຫຼື ປະສາສົມທົບລະຫວ່າງພາກລັດແລະເອກະຊົນ?
ໃນຫຼາຍກວ່າ 35 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ຫວຽດນາມຫັນປ່ຽນຈາກກົນໄກວາງແຜນລວມສູນ ມາເປັນການເປີດເສລີກິດຈະກຳທາງເສດຖະກິດ ລາຄາ, ລວມທັງເສດຖະກິດກັບຕ່າງປະເທດ ເພື່ອກ້າວໄປສູ່ການຍົກເລີກກົນໄກເກື້ອກູນອຸດໜູນ ແລະ ຈິນຕະນາການຈັດແບ່ງຊັບພະຍາກອນຕາມແຜນການພັດທະນາ. ນັກຄົ້ນຄວ້າຫຼາຍຄົນໃຫ້ທັດສະນະວ່າ, ຫາກຫວຽດນາມຕ້ອງການສ້າງຮູບແບບເສດຖະກິດຕາມມາດຕະຖານຂອງປະເທດພັດທະນາແລ້ວ ແມ່ນລັດຕ້ອງປະຕິບັດຕາມບັນດາກົດເກນຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດ. ຕາມນັ້ນ, ລັດຕ້ອງຮັບປະກັນເງື່ອນໄຂການແຂ່ງຂັນທີ່ສະເໝີພາບ, ເປີດເສລີການເຄື່ອນໄຫວເສດຖະກິດ ລາຄາ, ຍົກເລີກແຜນການແຈກຢາຍຊັບພະຍາກອນແຫ່ງຊາດ ເພື່ອຫຼຸດຜ່ອນການແຊກແຊງຂອງລັດໃນດ້ານເສດຖະກິດເທື່ອລະກ້າວ.
ໃນເວລາທີ່ຜ່ານມາ, ຫຼັງຈາກໄລຍະເວລາທີ່ມີການເຕີບໂຕສູງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ມາຮອດປະຈຸບັນ ເສດຖະກິດຫວຽດນາມໄດ້ເປີດເຜີຍຂໍ້ຈຳກັດຂອງຕົນ ເຊິ່ງສະແດງອອກຢູ່ທີ່: ອັດຕາການເຕີບໂຕຂອງ ຈີດີພີ ຊ້າລົງ, ອັດຕາເງິນເຟີ້ຍັງຢູ່ໃນລະດັບສູງ (ເມື່ອທຽບກັບບັນດາປະເທດໃນພາກພື້ນ), ການເຄື່ອນໄຫວລົງທຶນບໍ່ຕອບສະໜອງໄດ້ກັບຄວາມຕ້ອງການຫັນເປັນທັນສະໄໝ (ດັດຊະນີ ICOR ເພີ່ມຂຶ້ນເມື່ອທຽບກັບປະເທດອື່ນທີ່ມີເງື່ອນໄຂຄ້າຍຄືກັນ), ຄວາມສາມາດແຂ່ງຂັນຂອງຜະລິດຕະພັນແລະວິສາຫະກິດໃນຕະຫຼາດຍັງອ່ອນ. ດັ່ງນັ້ນ, ຈາກປະສົບການທີ່ປະສົບຄວາມສຳເລັດຂອງປະເທດອຸດສາຫະກຳໃໝ່, ໃນ “ຮູບແບບເສດຖະກິດໄລ່ຕາມ” ທີ່ຫວຽດນາມຕ້ອງການປະຕິບັດນັ້ນ ບົດບາດຂອງລັດມີຄວາມສຳຄັນທີ່ສຸດ. ບົດບາດຂອງລັດແມ່ນຄັດເລືອກຂະແໜງການແລະອາຊີບບຸລິມະສິດ, ສ້າງແຜນກຳນົດແລະແຜນການຜັນຂະຫຍາຍ ເພື່ອປະກາດໃຊ້ລະບົບກົນໄກ, ນະໂຍບາຍລະດົມທຸກຊັບພະຍາກອນເພື່ອປະຕິບັດແຜນການ, ພິເສດແມ່ນການເຊື່ອມໂຍງລະຫວ່າງລັດແລະວິສາຫະກິດຕາມທິດທາງເປີດເຜົຍແລະໂປ່ງໃສ. ຈາກປະສົບການທີ່ປະສົບຄວາມສຳເລັດຂອງຮູບແບບຂອງປະເທດອຸດສາຫະກຳໃໝ່, “ຮູບແບບເສດຖະກິດໄລ່ຕາມ” ໂດຍເນື້ອແທ້ແລ້ວແມ່ນການຊີ້ນຳທີ່ມີຈຸດປະສົງຂອງຄວາມຮຽກຮ້ອງທາງດ້ານການເມືອງສໍາລັບການສ້າງແລະດຳເນີນການກົນໄກ; ການຄຸ້ມຄອງຊັບພະຍາກອນຂອງປະເທດບົນພື້ນຖານການເຄົາລົບບັນດາກົດເກນທີ່ມີຢູ່ຂອງເສດຖະກິດຕະຫຼາດສະໄໝໃໝ່. ຫວຽດນາມໃນເມື່ອຜັນຂະຫຍາຍປະຕິບັດພື້ນຖານເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ, ລັດຍັງຄົງເປັນເຈົ້າຂອງຕົວແທນຂອງວິສາຫະກິດຂະໜາດໃຫຍ່ ແລະ ບັນດາຊັບພະຍາກອນທີ່ສຳຄັນແຫ່ງຊາດ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນເມື່ອປະຕິບັດ “ຮູບແບບເສດຖະກິດໄລ່ຕາມ” ລັດເຂົ້າຮ່ວມໂດຍກົງຫຼືໂດຍອ້ອມເປັນສິ່ງທີ່ຫຼີກລ້ຽງບໍ່ໄດ້. ບັນຫາຢູ່ນີ້ແມ່ນ ເມື່ອພື້ນຖານເສດຖະກິດໄດ້ຮັບການຂັບເຄື່ອນຕາມກົນໄກຕະຫຼາດ, ລັດກໍຕ້ອງຄ່ອຍໆຖອນຕົວອອກຈາກຂະແໜງການ, ອາຊີບທີ່ບໍ່ໄດ້ຮັບບຸລິມະສິດອີກແລ້ວ. ການກຳນົດດັ່ງກ່າວແມ່ນສອດຄ່ອງກັບສະພາບຕົວຈິງຂອງເສດຖະກິດໂລກໃນໄລຍະການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳຄັ້ງທີສີ່. ສິ່ງສຳຄັນແມ່ນ ການເຂົ້າຮ່ວມຂອງລັດປະກອບສ່ວນຊຸກຍູ້ຂະບວນການຂະຫຍາຍຄວາມຫຼາກຫຼາຍທາງດ້ານເສດຖະກິດໂດຍຜ່ານການຍູ້ແຮງການພັດທະນາບັນດາຂະແໜງການຜະລິດ ແລະ ສົ່ງເສີມບັນດາຂະແໜງການທີ່ບໍ່ແມ່ນການຜະລິດໃຫ້ຂະຫຍາຍຕົວເທື່ອລະກ້າວ ໂດຍບໍ່ຂັດຂວາງການແຂ່ງຂັນຢ່າງເສລີ.
ທີສອງ, ກ່ຽວກັບຮູບແບບການພັດທະນາວິສາຫະກິດ. ຈາກບົດຮຽນປະສົບການຂອງບັນດາປະເທດ ຈີ 7 ແລະປະເທດອຸດສາຫະກຳໃໝ່, ສາມາດຖອດຖອນຂໍ້ສັງເກດຈຳນວນໜຶ່ງໃນ “ຮູບແບບເສດຖະກິດໄລ່ຕາມ”, ລະດັບການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳລວມສູນຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດແມ່ນສູງພໍສົມຄວນ, ບັນດາກຸ່ມບໍລິສັດແລະວິສາຫະກິດຂະໜາດໃຫຍ່ມີບົດບາດຕັດສິນຄວາມສຳເລັດ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຮູບແບບນີ້ກໍມີຂໍ້ເສຍຂອງມັນ, ເຊັ່ນ: 1- ເມື່ອສ້າງຮູບແບບວິສາຫະກິດອຸດສາຫະກຳ-ການເງິນ, ຈະມີການເຊື່ອມໂຍງກັນລະຫວ່າງພະນັກງານລັດຖະກອນຂອງລັດ ກັບວິສາຫະກິດ, ທຳລາຍປະສິດທິພາບແລະປະສິດທິຜົນຂອງກົນໄກຕະຫຼາດ, ນໍາໄປສູ່ການແຈກຢາຍຊັບພະຍາກອນຂອງຊາດຢ່າງຜິດພ້ຽນໄປຈາກເປົ້າໝາຍເດີມ; 2- ການສ້າງຕັ້ງວິສາຫະກິດອຸດສາຫະກໍາ - ການເງິນ ມີຄວາມສ່ຽງທີ່ອາດຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດ “ທຶນນິຍົມທີ່ໃກ້ຊິດສະໜິດສະໜົມ” ຜູກຂາດຕະຫຼາດ, ຈໍາກັດການແຂ່ງຂັນທີ່ຍຸດຕິທໍາ; 3- ກຸ່ມບໍລິສັດອຸດສາຫະກຳ - ການເງິນສ້າງໃຫ້ມີຖັນແຖວເສດຖິໃໝ່ຈາກຄວາມບໍ່ສະເໝີພາບໃນການນຳໃຊ້ຊັບພະຍາກອນຂອງປະເທດ. ພິຈາລະນາເຖິງຂະບວນການພັດທະນາຂອງບັນດາປະເທດເສດຖະກິດທີ່ພົ້ນເດັ່ນໃໝ່, ພວກເຮົາເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມເປັນຫ່ວງຂອງສັງຄົມກ່ຽວກັບຂໍ້ຈໍາກັດເຫຼົ່ານີ້. ສຳລັບຫວຽດນາມ, ຄຽງຄູ່ກັບບັນດາຂໍ້ຈຳກັດຂ້າງເທິງ, ຮູບແບບກຸ່ມບໍລະສັດອຸດສາຫະກຳ - ການເງິນໄດ້ຮັບການສ້າງຕັ້ງຂຶ້ນ ແລະ ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ການກຳນົດນະໂຍບາຍເສດຖະກິດມະຫາພາກ ໃນການກຳນົດລຳດັບບຸລິມະສິດການລົງທຶນ, ຕໍ່ລະດັບການໃຊ້ທຶນຂອງລັດເພື່ອລົງທຶນໃນໂຄງການ, ເພີ່ມແຮງກົດດັນດ້ານພາສີ ກໍຄືຖືກປະເທດຕ່າງໆຟ້ອງຕໍ່ອົງການການຄ້າໂລກ (WTO) ໃນຂໍ້ຫາລະເມີດຂໍ້ຜູກພັນເລື່ອງເງິນອຸດໜູນຜະລິດຕະພັນ.
ການຫັນເປັນກຸ່ມບໍລິສັດ ຫຼືຍັງເອີ້ນວ່າ ການເພີ່ມຂະໜາດຂອງວິສາຫະກິດ, ເປີດກວ້າງຂອບເຂດການເຄື່ອນໄຫວຂອງວິສາຫະກິດແມ່ນເສັ້ນທາງຈຳເປັນຕ້ອງການເພື່ອຍົກສູງປະສິດທິຜົນການຜະລິດ, ປະສິດທິຜົນຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ ໃນຂະບວນການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ. ໃນໄລຍະການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳຄັ້ງທີ 4, ຍ້ອນຄວາມກ້າວໜ້າທາງວິທະຍາສາດ - ເຕັກໂນໂລຊີມີບົດບາດສຳຄັນທີ່ສຸດ ແລະ ມີຄວາມສາມາດຕອບສະໜອງຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການທີ່ຫຼາກຫຼາຍຂອງສັງຄົມໄດ້ດີກວ່າ, ດັ່ງນັ້ນວິສາຫະກິດຂະໜາດນ້ອຍ ແລະ ຂະໜາດກາງມີທ່າໄດ້ປຽບກວ່າວິສາຫະກິດຂະໜາດໃຫຍ່. ໃນຮອບ 20 - 30 ປີຕໍ່ໜ້າ, ຫວຽດນາມຕ້ອງແກ້ໄຂສາຍພົວພັນລະຫວ່າງການພັດທະນາວິສາຫະກິດຂະໜາດໃຫຍ່ ກັບວິສາຫະກິດຂະໜາກນ້ອຍແລະຂະໜາດກາງ ໃຫ້ໄດ້ເປັນຢ່າງດີ ແລະ ຢູ່ນີ້ລັດວິສາຫະກິດຄວນເປັນເຈົ້າການ ແລະ ຮັບຜິດຊອບໃນການລົງນາມ ແລະ ປະຕິບັດຂໍ້ຕົກລົງເຊື່ອມໂຍງກັບວິສາຫະກິດຂະໜາດນ້ອຍ ແລະ ຂະໜາດກາງ.
ຮູບແບບການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ທັນສະໄໝແບບໄລ່ຕາມຂອງຫວຽດນາມຕ້ອງໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກບົດບາດຂອງບັນດາກຸ່ມບໍລິສັດອຸດສາຫະກຳ - ການເງິນ ໂດຍບໍ່ຈຳແນກຮູບການກຳມະສິດ ເພື່ອເຕົ້າໂຮມທຶນແລະຊັບພະຍາກອນ ແລະ ຫຼຸດຜ່ອນຄ່າໃຊ້ຈ່າຍໃນທຸລະກໍາ. ລັດໃນເວລານີ້ມີບົດບາດກຳນົດທິດການກວດກາ (ບໍ່ແມ່ນເຮັດແທນ) ໃນການພົວພັນລະຫວ່າງວິສາຫະກິດຂະໜາດໃຫຍ່ ກັບວິສາຫະກິດຂະໜາດນ້ອຍ ແລະ ກັບບັນດານະໂຍບາຍບຸລິມະສິດໃນຂອບເວລາທີ່ແນ່ນອນ. ຈາກນັ້ນ, ຫຼຸດຜ່ອນພາລະເສດຖະກິດຂອງລັດ, ຊ່ວຍໃຫ້ລະບົບການເງິນແຫ່ງຊາດດຳເນີນງານຢ່າງໝັ້ນຄົງ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນ.
ທີສາມ, ຮູບແບບພື້ນຖານເສດຖະກິດເພື່ອຮັບປະກັນການເຕີບໂຕຢ່າງວ່ອງໄວແລະຍືນຍົງ. ນີ້ແມ່ນບັນຫາທີ່ໂຄງການການເມືອງກໍ່ສ້າງປະເທດໃນສະໄໝຂ້າມຜ່ານຂຶ້ນສູ່ລັດທິສັງຄົມນິຍົມ (ສະບັບເພີ່ມເຕີມ, ພັດທະນາປີ 2011) ຂອງພັກໄດ້ຊີ້ອອກ ແລະ ໃຫ້ຄວາມຄິດທົ່ວໄປຄື ການຫັນຈາກການພັດທະນາຕາມວົງກວ້າງໄປສູ່ການພັດທະນາຕາມລວງເລິກ, ແຕ່ຫຼາຍປີຜ່ານໄປ, ຮູບແບບການພັດທະນາຕາມລວງເລິກໄດ້ຮັບການສ້າງຂຶ້ນຢ່າງຊັກຊ້າ.
ຕ້ອງພັດທະນາເສດຖະກິດ - ປົກປັກຮັກສາສິ່ງແວດລ້ອມ - ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມແລະສະຫວັດດີການສັງຄົມ, ຖືວ່ານີ້ແມ່ນສາມຫຼ່ຽນການໂຕີບໂຕ ເພື່ອເປັນພື້ນຖານການປະເມີນ ແລະ ສ້າງຮູບແບບການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳ ໃນເງື່ອນໄຂການພັດທະນາປານລົມພາຍຸຂອງວິທະຍາສາດ - ເຕັກໂນໂລຊີ ບົນພື້ນຖານເຕັກນິກດິຈີຕອນ.
ໃນຂະບວນການພັດທະນາເສດຖະກິດຈຳເປັນຕ້ອງມີການກະທົບຕໍ່ລະບົບນິເວດ - ສະພາບແວດລ້ອມການດຳລົງຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ. ບັນຫາແມ່ນ ຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຮົາຈະປະພຶດຕົນແນວໃດ. ແຕ່ທ້າຍສະຕະວັດທີ 19, ນັກວິທະຍາສາດເຢຍລະມັນໄດ້ຄິດຄົ້ນແນວຄວາມຄິດກ່ຽວກັບຄວາມສົມດູນຂອງລະບົບນິເວດ ໃນເວລາທີ່ສຶກສາບັນຫາການສະໜອງໄມ້ຄ້ຳກັນບໍ່ຖ່ານຫີນ ແລະ ກໍານົດ: ຄວາມສົມດຸນຂອງລະບົບນິເວດຈະຄົງຢູ່ ເມື່ອປະລິມານໄມ້ທີ່ເກັບກ່ຽວໄດ້ເທົ່າກັບອັດຕາການຂະຫຍາຍຕົວຂອງປ່າປູກໄມ້. ໝາຍຄວາມວ່າ ໃນພື້ນທີ່ທີ່ກຳນົດ, ການຂຸດຄົ້ນປ່າໄມ້ແມ່ນຖືກຈໍາກັດດ້ວຍປະລິມານໄມ້ທີ່ປ່າປູກໃໝ່ສາມາດເກັບກ່ຽວໄດ້ໃນເວລາດຽວກັນ. ພິຈາລະນາໃນສະພາບການປະຈຸບັນ, ຫວຽດນາມຕ້ອງຊັ່ງຊາການປູດເຂົ້າ 3 ລະດູການ ຫຼືປູກເຂົ້າ 2 ລະດູການ ແລະ ເວລາທີ່ຍັງເຫຼືອໃຫ້ນ້ຳລົ້ນຕາມທຳມະຊາດຢູ່ເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງ ແມ່ນມີຜົນດີກວ່າໃນດ້ານການປ້ອງກັນ ແລະ ຄວບຄຸມພະຍາດໃຫ້ແກ່ຕົ້ນເຂົ້າ, ຮັບປະກັນການນຳໃຊ້ສານເຄມີໜ້ອຍລົງ, ຫຼຸດຜ່ອນຜົນກະທົບທາງລົບຕໍ່ສິ່ງແວດລ້ອມ. ເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ຈະຕັ້ງຄຳຖາມປຽບທຽບການຖອນເຂື່ອນກັນໃນເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳຂອງ ເພື່ອໃຫ້ສົມດູນທາງທຳມະຊາດທີ່ດີຂຶ້ນ ຫຼືຍອມຮັບເອົາຮູບແບບເຂື່ອນຂອງເຂດທົ່ງພຽງແມ່ນ້ຳແດງໃຫ້ດີຂຶ້ນຫຼືບໍ່? ດ້ວຍແກນຂອງຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ແລະ ສະຫວັດດີການສັງຄົມ, ໃນສະພາບການຫວຽດນາມ ປະຈຸບັນ, ຈຳເປັນຕ້ອງຊັ່ງຊາລະຫວ່າງການປະຕິບັດນະໂຍບາຍສັງຄົມຫຼາຍຢ່າງທີ່ເກີນດຸນງົບປະມານ, ຍູ້ໜີ້ສາທາລະນະສູງຂຶ້ນ, ຂົ່ມຂູ່ຕໍ່ການລົງທຶນພັດທະນາ ແລະ ຄວາມສາມາດຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ - ສະຫວັດດີການຂອງຄົນລຸ້ນຫຼັງ. ບັນຫາທີ່ຕັ້ງອອກມາແມ່ນ ການເຜີຍແຜ່ຄວາມສາມາດສູງສຸດທີ່ປະເທດສາມາດເຮັດໄດ້ ເພື່ອສ້າງຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມຂອງສັງຄົມໃນບັນຫາຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ -ສະຫວັດດີການສັງຄົມ. ການທຳລາຍຄວາມສຳພັນແບບອິນຊີຂອງສາມຫຼ່ຽມການພັດທະນາເປັນການສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງການພັດທະນາທີ່ບໍ່ຍືນຍົງ.
ການປັບໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່
ທັດສະນະເຂົ້າເຖິງໃນການປັບໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່ຄວນມີ: ການປັບໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່ບົນພື້ນຖານຂອງການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳຄັ້ງທີສີ່, ນຳໃຊ້ແຮງງານທັງໝົດຂອງຊາດ, ຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ແລະ ສະຫວັດດີການສັງຄົມ. ໃນນັ້ນ, ການນຳໃຊ້ແຮງງານທັງໝົດຂອງຊາດແມ່ນເປົ້າໝາຍໃຈກາງ ເພື່ອສະເໜີແຜນການປັບໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່ ແນໃສ່ຮັບປະກັນຄວາມໝັ້ນຄົງທາງສັງຄົມ, ປະຊາຊົນຮັ່ງມີ, ປະເທດຂາດເຂັ້ມແຂງ. ຮູບແບບເສດຖະກິດໃໝ່ຈະປະກອບສ່ວນໃນການຈັດສັນຊັບພະຍາກອນຂອງປະເທດທີ່ຍັງຖືກຈຳກັດຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອຕອບບັນດາຄຳຖານຕໍ່ໄປນີ້:
- ຂະແໜງການໃດທີ່ຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມເອົາໃຈໃສ່ໃນການລົງທຶນເພື່ອການພັດທະນາ? ຂະແໜງການເຫຼົ່ານັ້ນສ້າງວຽກເຮັດງານທໍາໄດ້ຫຼາຍປານໃດ? ບັນຫາການຈັດໂຄງສ້າງແຮງງານເຂົ້າສູ່ຂະແໜງການທີ່ສ້າງມູນຄ່າສູງແມ່ນຄືແນວໃດ?
- ນະໂຍບາຍທີ່ກະທົບຕໍ່ຂະແຫນງການບໍລິການສ້າງການເຕີບໂຕ?
- ທິດທາງແລະພື້ນທີ່ການພັດທະນາຂອງອຸດສາຫະກຳ?
- ນະໂຍບາຍພັດທະນາອຸດສາຫະກຳ?
ເພື່ອສ້າງການບຸກທະລຸໃນການປັບໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່ໃນໄລຍະປີ 2021-2030, ຕ້ອງຈັດການແກ້ໄຂສາມບັນຫາພື້ນຖານຕໍ່ໄປນີ້ໃຫ້ໄດ້ເປັນຢ່າງດີ:
ບັນຫາທີໜຶ່ງ: ຕ້ອງສ້າງຮູບແບບການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຂອງຫວຽດນາມໃນໄລຍະການຍູ້ແຮງການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ທັນສະໄໝ ບົນພື້ນຖານການປະຕິວັດອຸດສາຫະກຳຄັ້ງທີສີ່ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງເສດຖະກິດສາກົນ ໂດຍມີການຄຳນຶງເຖິງຜົນກະທົບຂອງໂລກລະບາດໂຄວິດ-19.
ກ່ອນອື່ນໝົດ, ຕ້ອງເປັນເອກະພາບການປ່ຽນແປງໃໝ່ຮູບແບບການເຕີບໂຕທີ່ຍາມໃດກໍຕິດພັນກັບການປັບໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່ ແລະ ນີ້ແມ່ນຂະບວນການປ່ຽນແປງໃໝ່ຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງຂອງພື້ນຖານເສດຖະກິດ. ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຄັ້ງທີ 13 ຂອງພັກໄດ້ຊີ້ແຈ້ງ 3 ໜ້າທີ່ໃຈກາງ, 3 ດ້ານບຸກທະລຸເພື່ອພັດທະນາເສດຖະກິດ. ນັກວິທະຍາສາດຫຼາຍຄົນໄດ້ໃຫ້ຄຳອະທິບາຍກ່ຽວກັບຄວາມສຳນຶກ ການປັບໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່ ແມ່ນການປັບໂຄງສ້າງຊັບພະຍາກອນໃນທິດທາງການໄຫຼເຂົ້າສູ່ບ່ອນທີ່ໃຊ້ທຶນໄດ້ດີກວ່າ. ຫຼັງຈາກໄລຍະເວລາແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່ໃນວົງກວ້າງບັນລຸຜົນສຳເລັດທີ່ສຳຄັນ, ແຕ່ລະເຂດ, ພາກພື້ນ ມີການປ່ຽນແປງ, ສ້າງທ່າໄດ້ປຽບຂອງຕົນເອງຂອງພາກພື້ນ, ຂອງຂະແໜງການ. ດັ່ງນັ້ນ, ການປັບໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່ແມ່ນເສີມຂະຫຍາຍສຸດຂີດທ່າດີປຽບທຽບຂອງແຕ່ລະຂະແໜງການ, ທ້ອງຖິ່ນ ເພື່ອສ້າງຜະລິດຕະພັນທີ່ມີທ່າໄດ້ປຽບໃນການແຂ່ງຂັນ, ສ້າງຍີ່ຫໍ້ຫວຽດນາມໃນຕ່ອງໂສ້ມູນຄ່າທົ່ວໂລກ. ຢູ່ນີ້, ທ່າດີປຽບທຽບຂອງຊາດໄດ້ທະວີຄູນດ້ວຍການໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກຂໍ້ໄດ້ປຽບພາຍໃນແຕ່ລະຂະແໜງການ ຫຼືຂົງເຂດຂອງປະເທດ. ການຊີ້ແຈງສິ່ງນີ້ຈະຊ່ວຍໃຫ້ພວກເຮົາຜັນຂະຫຍາຍປະຕິບັດແຜນພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມຈາກທັດສະນະທີ່ຕ່າງອອກໄປ. ສູນກາງຈະບໍ່ກຳນົດເປົ້າໝາຍໃຫ້ແຕ່ລະທ້ອງຖິ່ນເພື່ອມີອັດຕາການເຕີບໂຕສູງອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ຈະກຳນົດຄວາມຕ້ອງການພັດທະນາໃຫ້ສອດຄ່ອງກັບສະພາບຕົວຈິງຂອງທ້ອງຖິ່ນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນແຂວງຮ່າຢາງ, ຍ້ອນເງື່ອນໄຂ, ຈຸກພິເສດທຳມະຊາດ ການເມືອງ ເສດຖະກິດ ສັງຄົມ ດັ່ງນັ້ນໜ້າທີ່ຕົ້ນຕໍ່ແມ່ນປົກປັກຮັກສາຊາຍແດນຂອງຂອງປະເທດ, ອະນຸລັກແລະພັດທະນາວັດທະນະທຳຂອງພີ່ນ້ອງຊົນເຜົ່າສ່ວນນ້ອຍ, ພິເສດແມ່ນວັດທະນະທຳຂອງຊາວເຜົ່າມົ້ງ. ຈາກນັ້ນ, ທິດທາງການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມໃນອະນາຄົດອັນໃກ້ນີ້ ຈະເປັນການບໍລິການທ່ອງທ່ຽວຕິດພັນກັບພູພຽງຫີນ, ດ້ວຍສຽງແຄນທີ່ຈັບອົກຈັບໃຈ,... ການຜະລິດຢູ່ທີ່ນີ້ສຸມໃສ່ກະສິກຳ - ປ່າໄມ້ເປັນຫຼັກ ຕາມຮູບແບບເຊື່ອມໂຍງລະຫວ່າງການປຸງແຕ່ງກະສິກຳ - ປ່າໄມ້ ຕິດພັນກັບການປົກປັກຮັກສາຊາຍແດນ ທີ່ສອດຄ່ອງກັບຂະໜາດຂອງວິສາຫະກິດຂະໜາດກາງແລະນ້ອຍ ຂອງທ້ອງຖິ່ນແລະທົ່ວປະເທດ. ເງິນທຶນສຳລັບຄວາມຕ້ອງການປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ ແລະ ການລົງທຶນໂຄງສ້າງພື້ນຖານ ຈະໄດ້ຮັບການຮັບປະກັນໂດຍລັດຖະບານສູນກາງ. ດັ່ງນັ້ນ, ແຂວງບໍ່ຕ້ອງກັງວົນເລື່ອງການຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີການລົງທຶນພັດທະນາອຸດສາຫະກຳ ເພື່ອບັນລຸອັດຕາການເຕີບໂຕເສດຖະກິດເທົ່າທຽມກັນ ຫຼືສູງກວ່າອັດຕາການເຕີບໂຕຂອງທົ່ວປະເທດ. ຖ້າເປັນແນວນັ້ນ, ເລື່ອງ ຈີດີພີ ຂອງແຂວງທີ່ມີອັດຕາການເຕີບໂຕ 9% - 10% ຕໍ່ປີສູງກວ່າ ຈີດີພີ ຂອງປະເທດ ຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນອີກຕໍ່ໄປ.
ບັນຫາທີສອງ: ການຈັດແບ່ງຊັບພະຍາກອນແຫ່ງຊາດ ຫຼືການຜັນຂະຫຍາຍປະຕິບັດກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການລົງທຶນພາກລັດ ແລະ ກົດໝາຍວ່າດ້ວຍການລົງທຶນ (ສະບັບປັບປຸງ). ໂຄງການການເມືອງ (ສະບັບເພີ່ມເຕີມ, ພັດທະນາປີ 2011) ແລະ ລັດຖະທຳມະນູນປີ 2013 ລ້ວນແຕ່ໄດ້ຢືນຢັນວ່າ, ໃນພື້ນຖານເສດຖະກິດຫຼາຍພາກສ່ວນຂອງປະເທດເຮົາ, ເສດຖະກິດຂອງລັດມີບົດບາດເປັນເຈົ້າພາທາງ. ດັ່ງນັ້ນ, ການໃຊ້ການລົງທຶພາກລັດຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ ເພື່ອດຶງດູດການລົງທຶນຂອງບັນດາພາດສ່ວນເສດຖະກິດອື່ນ ເຂົ້າໃນການພັດທະນາເສດຖະກິດ ແມ່ນບັນຫາສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງລັດ. ການຍົກສູງປະສິດທິຜົນຂອງການນຳໃຊ້ທຶນໃນລັດວິສາຫະກິດ ເພື່ອໃຫ້ມີຊັບພະຍາກອນຫຼາຍຂຶ້ນ ເພື່ອລົງທຶນໃນຂະແໜງການແລະຂົງເຂດທີ່ສໍາຄັນທີ່ມີຄວາມສ່ຽງເບື້ອງຕົ້ນຫຼາຍປະການ ແມ່ນຄວາມຕ້ອງການທີ່ສໍາຄັນໃນການສ້າງຊັບພະຍາກອນເພີ່ມເຕີມ ໃນສະພາບການທີ່ຊັບພະຍາກອນຂອງປະເທດຍັງມີຈໍາກັດ. ຈາກບົດຮຽນປະສົບການຂອງ Samsung ໃນການເຂົ້າຮ່ວມລະບົບຕ່ອງໂສ້ມູນຄ່າໂທລະສັບສະຫຼາດ (ສະມາຣ໌ດໂຟນ) ທົ່ວໂລກ ຂອງວິສາຫະກິດຫວຽດນາມ ພາໃຫ້ເກີດຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການໃໝ່ສໍາລັບລັດ. ຈຳເປັນຕ້ອງສ້າງວິສາຫະກິດໃໝ່ບາງແຫ່ງທີ່ມີເຕັກໂນໂລຊີຂັ້ນສູງ ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຕ້ອງການສູງຂອງ Samsung ຈາກແຫຼ່ງທຶນທີ່ລັດໄດ້ຮັບຈາກການຫັນເປັນຫຸ້ນສ່ວນແລະການຖອນທຶນຂອງລັດອອກຈາກລັດວິສາຫະກິດ. ດັ່ງນັ້ນ, ທຶນຂອງລັດທັງໝົດໃນວິສາຫະກິດຈະບໍ່ຫຼຸດລົງ ແຕ່ໄດ້ຮັບການອະນຸລັກແລະພັດທະນາ, ເພື່ອຫຼີກລ່ຽງສະຖານະການໃນປັດຈຸບັນຄື ຍິ່ງປ່ຽນແປງໃໝ່ການຄຸ້ມຄອງລັດວິສາຫະກິດຫຼາຍເທົ່າໃດ ທຶນຂອງລັດໃນວິສາຫະກິດກໍຈະຍິ່ງຫຼຸດໜ້ອຍຖອຍລົງເທົ່ານັ້ນ. ພາຍຫຼັງທີ່ວິສາຫະກິດດຳເນີນທຸລະກິດຢ່າງໝັ້ນຄົງ ແລະ ມີປະສິດທິຜົນແລ້ວ, ຈະດຳເນີນການຖອນທຶນຂອງລັດ ເພື່ອໃຫ້ນັກລົງທຶນອື່ນໆໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການເຄື່ອນໄຫວ ແລະ ເປັນເຈົ້າຂອງວິສາຫະກິດ. ລັດມີແຫຼ່ງເງິນທຶນໃໝ່ເພື່ອສະໜັບສະໜູນບັນດາຂະແໜງການແລະຂົງເຂດທີ່ຈັດຕັ້ງຂຶ້ນໃໝ່ ເຊິ່ງມີຄວາມສ່ຽງຫຼາຍຢ່າງ. ດັ່ງນັ້ນ, ການເຄື່ອນໄຫວຂອງລັດໃນຂົງເຂດນີ້ ຄ້າຍຄືກັນກັບກອງທຶນເພື່ອການລົງທຶນທີ່ມີຄວາມສ່ຽງຢູ່ບັນດາປະເທດພັດທະນາແລ້ວ ແລະ ລັດວິສາຫະກິດຈຶງມີບົດບາດເປັນຜູ້ບຸກເບີກໃນການປູທາງ. ຫຼືຮູບແບບການລົງທຶນກໍ່ສ້າງຖະໜົນແລ້ວໂອນສິດດຳເນີນການຂຸດຄົ້ນ ດັ່ງທີ່ກະຊວງຄົມມະນາຄົມຂົນສົ່ງໄດ້ທົດລອງໃນເສັ້ນທາງດ່ວນ ຮ່າໂນ້ຍ - ຫາຍຟ່ອງ ຫຼື ເສັ້ນທາງດ່ວນນະຄອນໂຮ່ຈີມິນ - ຈຸງເລືອງ ກໍ່ເປັນຕົວຢ່າງໜຶ່ງຂອງຂໍ້ສະເໜີດັ່ງກ່າວ. ຈາກນັ້ນ, ຈຳເປັນຕ້ອງມີການຫັນປ່ຽນພື້ນຖານ ຈາກແນວຄວາມຄິດຕ້ອງມີລັດວິສາຫະກິດທີ່ຄວບຄຸມຕະຫຼາດຕາມເຈດຈຳນົງ ໄປສູ່ແນວຄວາມຄິດລັດວິສາຫະກິດເຂົ້າຮ່ວມຕະຫຼາດທີ່ດຳເນີນການຕາມກົດເກນທົ່ວໄປ ແລະ ລັດ - ເຊິ່ງຕົວແທນຢູ່ນີ້ແມ່ນລັດວິສາຫະກິດທີ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນບັນດາຂະແໜງການ ຂົງເຂດທີ່ລັດຮັບຜິດຊອບ ຫຼືຕາມເປົ້າໝາຍໄລຍະຍາວທີ່ລັດກຳນົດໄວ້.
ບັນຫາທີສາມ: ຕ້ອງເລືອກເອົາຈຸດບຸກທະລຸໃນການຜັນຂະຫຍາຍປະຕິບັດແຜນການພັດທະນາເສດຖະກິດ-ສັງຄົມປີ 2021-2025 ໂດຍອີງຕາມການກະທົບແຜ່ກະຈາຍຂອງພື້ນທີ່ຜັກດັນໃນລະບົບເສດຖະກິດ.
ໃນໄລຍະທີ່ຜ່ານມາ, ການປັບໂຄງປະກອບເສດຖະກິດຄືນໃໝ່ ໂດຍສະເພາະແມ່ນ 3 ຈຸດສຸມທີ່ບໍ່ທັນມີການເຊື່ອມໂຍງລະຫວ່າງບັນດາຂະແໜງການນຳກັນ ແລະ ກັບເສດຖະກິດພາກເຂດ. ພວກເຮົາຍັງບໍ່ເຫັນຄວາມສໍາພັນທີ່ໃກ້ຊິດລະຫວ່າງການຈັດການແກ້ໄຂໜີ້ເສຍຂອງສະຖາບັນສິນເຊື່ອ ຕິດພັນກັບສຸຂະພາບຂອງບໍ່ພຽງແຕ່ລັດວິສາຫະກິດໂດຍສະເພາະແຕ່ຍັງລວມເຖິງລະບົບວິສາຫະກິດຂອງຫວຽດນາມໂດຍທົ່ວໄປ. ການລົງທຶນພາກລັດຍັງກະຈັດກະຈາຍ, ມີປະສິດທິຜົນຕ່ຳ ກໍແມ່ນສາເຫດທີ່ສຳຄັນໜຶ່ງໃນຫຼາຍສາເຫດທີ່ເຮັດໃຫ້ ສະຖານະການທາງດ້ານການເງິນຂອງວິສາຫະກິດຮ້າຍແຮງ ແລະ ຮ້າຍແຮງກວ່າເກົ່າ ເຊັ່ນ: ໜີ້ຈາກການກໍ່ສ້າງພື້ນຖານ ໄດ້ຍູ້ວິສາຫະກິດການກໍ່ສ້າງການຈະລາຈອນ ກາຍເປັນລູກໜີ້ໃຫຍ່ຂອງທະນາຄານການຄ້າ. ດ້ວຍສະພາບຕົວຈິງຂອງຫວຽດນາມໃນປະຈຸບັນ, ເປັນເລື່ອງຍາກທີ່ພວກເຮົາຈະສ້າງບັນດາຜະລິດຕະພັນເຕັກໂນໂລຢີຂັ້ນສູງເມື່ອທຽບໃສ່ກັບໂລກ, ບໍ່ສາມາດໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກຍຸກທອງຄຳຂອງປະຊາກອນ. ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ອາດຈະເບິ່ງເບົາອຸດສາຫະກຳຕ່ຳແຜ່ນຕັດຫຍິບ ແຕ່ຕ້ອງຖືວ່ານີ້ແມ່ນຂະແໜງການທີ່ສຳຄັນໃນສອງສາມທົດສະວັດຂ້າງໜ້າ ເນື່ອງຈາກສາມາດໃຊ້ແຮງງານທີ່ມີທັກສະຈຳນວນຫຼາຍທີ່ຜ່ານການຝຶກອົບຮົມໄລຍະສັ້ນ (ຕ່ຳກວ່າ 3 ເດືອນ) ແຕ່ມີລາຍໄດ້ສູງກວ່າຄົນງານກະເສດ 2 - 3 ເທົ່າ. ບັນຫາແມ່ນຕ້ອງສຸມໃສ່ລົງທຶນກໍ່ສ້າງອຸດສາຫະກຳຕ່ຳແຜ່ນຕັດຫຍິບ ເພື່ອຕອບສະໜອງຄວາມຮຽກຮ້ອງຕ້ອງການສູງຂອງບັນດາສັນຍາການຄ້າເສລີຮຸ່ນໃໝ່, ຕ້ອງໄປຈາກການຜະລິດເສັ້ນດ້າຍ ເພື່ອເຂົ້າຮ່ວມເທື່ອລະກ້າວໃນທັງໝົດ 4 ຂັ້ນຕອນຄື ການອອດແບບ - ການຜະລິດວັດຖຸດິບ - ການແປຮູບ - ການຈຳໜ່າຍ ຂອງອຸດສາຫະກຳຕ່ຳແຜ່ນຕັດຫຍິບໃນອີກ 20 - 30 ປີຂ້າງໜ້າ, ຊ່ວຍແກ້ໄຂວຽກເຮັດງານທຳໃຫ້ແກ່ກະເສດຕະກອນທີ່ປ່ຽນງານຈຳນວນຫຼາຍ, ເຊື່ອມຕໍ່ການພັດທະນາອຸດສາຫະກຳຕ່ຳແຜ່ນຕັດຫຍິບ ກັບການຍູ້ແຮງການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳໃນກະສິກຳແລະຊົນນະບົດ, ຕິດພັນກັບຂະບວນການຫັນເປັນຕົວເມືອງໃນຊົນນະບົດຂອງຫວຽດນາມ.
ໃນບັນດາວິສາຫະກິດຂະໜາດໃຫຍ່ຂອງຫວຽດນາມ, ກຸ່ມບໍລິສັດ ວິນກຣຸບ ສຸມໃສ່ການຜະລິດລົດໄຟຟ້າ ແລະ ປະສົມປະສານເຕັກໂນໂລຢີປັນຍາປະດິດ. ນີ້ແມ່ນທິດທາງບຸກທະລຸທີ່ສອດຄ່ອງກັບທັດສະນະຂອງພັກກ່ຽວກັບ “ການລັດໄປຂ້າງໜ້າ” ໃນຂະບວນການຫັນເປັນອຸດສາຫະກຳ ແລະ ທັນສະໄໝ. ຫາກໄປໃນທິດທາງການຜະລິດລົດໂອໂຕທີ່ໃຊ້ນໍ້າມັນເຊື້ອໄຟ, ວິກຣຸບ ຕາມຫຼັງໂລກເປັນຮ້ອຍປີ, ແຕ່ເມື່ອເລືອກລົດໄຟຟ້າ, ຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງວິສາຫະກິດຫວຽດນາມນີ້ຫຼ້າຫຼັງພຽງ 10 ປີເທົ່ານັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ, ບົດບາດຂອງລັດແມ່ນມີນະໂຍບາຍສະໜັບສະໜູນວິສາຫະກິດທີ່ຜະລິດໝໍ້ໄຟໃຫ້ລົດໂອໂຕ ແລະ ຈະກາຍເປັນແຫຼ່ງກັກເກັບພະລັງງານໝູນວຽນ ທີ່ມີທ່າອ່ຽງພັດທະນາຢ່າງແຂງແຮງໃນຫວຽດນາມ. ດ້ວຍກົນໄກແລະນະໂຍບາຍ, ລັດສ້າງເງື່ອນໄຂໃນການສ້າງຕະຫຼາດທີ່ໃຫຍ່ພຽງພໍເພື່ອໃຫ້ວິສາຫະກິດລົງທຶນ ແລະ ໄດ້ຮັບປະສິດທິຜົນທາງເສດຖະກິດ. ຈາກນັ້ນ, ນະໂຍບາຍການຮ່ວມມືພາກລັດ-ເອກະຊົນຈະໄດ້ຮັບການຍົກຂຶ້ນສູ່ລະດັບໃໝ່, ສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງບົດບາດຂອງລັດໃນການກຳນົດທິດທາງການພັດທະນາ ຕາມເປົ້າໝາຍທີ່ກອງປະຊຸມໃຫຍ່ຂອງພັກໄດ້ຮັບຮອງ.
ຄຽງຄູ່ກັບການຈັດການແກ້ໄຂບັນດາບັນຫາຂ້າງເທິງນີ້, ຕ້ອງເຮັດການປ່ຽນແປງຢ່າງພື້ນຖານ ໃນຈິນຕະນາການລົງທຶນພັດທະນາແບບລຽງແຖວແນວນອນ ເພື່ອສຸມໃສ່ສ້າງຫົວລົດຈັກເສດຖະກິດທີ່ສາມາດນຳກຳປັ່ນເສດຖະກິດຫວຽດນາມໄປສູ່ຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງປະຊາຊົນຮັ່ງມີ, ປະເທດຊາດເຂັ້ມແຂງ, ມີປະຊາທິປະໄຕ, ຍຸຕິທຳ ແລະ ອາລະຍະທຳ. ໃນອີກສອງສາມທົດສະວັດຂ້າງຫນ້າຈະມີພາກພື້ນທີ່ມີການຂະຫຍາຍຕົວທາງເສດຖະກິດຢ່າງວ່ອງໄວ, ພາໃຫ້ເກີດບັນຫາຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບການຂະຫຍາຍຕົວຂອງຕົວເມືອງ ຈຶງຕ້ອງມີລະບົບນະໂຍບາຍເພື່ອຈຳກັດການກໍ່ຕົວຂອງມະຫານະຄອນ - ເຊິ່ງອາດຈະພາໃຫ້ເກີດຄວາມສ່ຽງໃນການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພທາງສັງຄົມ./.
-----------------------------------
ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 975 (ເດືອນຕຸລາ 2021)
