ຕໍ່ສູ້ຕ້ານລັດທິເອກະຊົນໃນປັດຈຸບັນ
ວກ.ອອນໄລ - ລັດທິເອກະຊົນເປັນຕົ້ນກຳເນີດ ຂອງ “ພະຍາດຕ່າງໆ” ທີ່ເຮັດໃຫ້ຖັນແຖວພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກເສຍຄົນ, ເຮັດໃຫ້ພັກເຊື່ອມໂຊມປ່ຽນທາດ. ລັດທິເອກະຊົນ ເປັນອັນຕະລາຍທີ່ສຸດ ແລະ ຍາກທີ່ຈະຕ້ານກັບມັນໄດ້ ຍ້ອນວ່າມັນແມ່ນສັດຕູ ທີ່ບໍ່ມີຮູບ, “ເປັນລູກປືນເຄືອບນ້ຳຕານ”, ຊ້ຳພັດ ນອນຢູ່ໃນກະໂຕຮ່າງກາຍ ແຕ່ລະຄົນ, ເປັນກົກຮາກ ຂອງພະຍາດຕ່າງໆ ທີ່ມີການຜັນປ່ຽນສັບສົນ ຫຼາຍຮູບຫຼາຍແບບ ເຊິ່ງຄາດຄະເນຍາກ. ນີ້ແມ່ນໄພອັນຕະລາຍຊ້ອນແຝງ, ເຮັດໃຫ້ພັກເສຍລັກສະນະປະຕິວັດ ລັກສະນະຄຸນສົມບັດ ລັກສະນະປະຊາຊົນ ເທື່ອເລັກເທື່ອນ້ອຍ.
ກອງປະຊຸມຄັ້ງທີ 9 (ເດືອນກຸມພາ 2016) ຂອງຄະນະຊີ້ນຳສູງກາງ ກ່ຽວກັບການປ້ອງກັນ ແລະ ຕ້ານການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ. (ພາບ: HH)
ຍ້ອນຫຍັງ ກ່ອນເມື່ອລ່ວງລັບໄປ ລຸງໂຮ່ ໄດ້ໃຫ້ເຜີຍແຜ່ນິພົນ “ຍົກສູງຄຸນສົມບັດປະຕິວັດ, ກຳຈັດລັດທິເອກະຊົນ”?
ຕົ້ນປີ 1969, ເຖິງວ່າຄາວຽກງານນຳພາປະເທດຫຼາຍກໍ່ຕາມ ແຕ່ລຸງໂຮ່ ກໍ່ໄດ້ຍາດແຍ່ງເວລາຂຽນນິພົນ ”ຍົກສູງຄຸນສົມບັດປະຕິວັດ, ກຳຈັດລັດທິເອກະຊົນ” ແລະ ໃຫ້ລົງພິມໜັງສືພິມ ປະຊາຊົນ ໃນວັນກົງກັບວັນສ້າງຕັ້ງພັກ ທີ 3 ກຸມພາ. ເນື້ອໃນຂອງນິພົນເວົ້າເຖິງສອງບັນຫາໃຫຍ່ຄື ຄຸນສົມບັດປະຕິວັດ ແລະ ລັດທິເອກະຊົນ - ສອງບັນຫາສຳຄັນທີ່ສຸດ, ມີຜົນກະທົບເຖິງຄວາມດຳລົງຄົງຕົວຂອງພັກ, ຂອງລະບອບ.
ນິພົນ”ຍົກສູງຄຸນສົມບັດປະຕິວັດ, ກຳຈັດລັດທິເອກະຊົນ” ສຸມໃສ່ເນື້ອໃນ “ລັດທິເອກະຊົນ” ເຊິ່ງລຸງໂຮ່ຖືວ່າມັນເປັນຕົ້ນກຳເນີດຂອງນິໄສບໍ່ດີ ກໍຄືການປະພຶດຊົ່ວ ຂອງພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ ໃນເວລາພັກກຳອຳນາດ. ລຸງໃຫ້ທັດສະນະວ່າ, ຜູ້ຕິດພະຍາດເອກະຊົນນິຍົມ ເຮັດວຽກໃດກໍ່ຄິດເຖິງຜົນປະໂຫຍດສະເພາະຂອງຕົນກ່ອນ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ສົນນຳ “ຕົນເພື່ອທຸກຄົນ” ຫາກມີແຕ່ຢາກໃຫ້ “ທຸກຄົນເພື່ອຕົນ”.
ເມື່ອເວົ້າເຖິງຜົນຮ້າຍຂອງລັດທິເອກະຊົນ, ລຸງໂຮ່ເນັ້ນວ່າ: “ຍ້ອນລັດທິເອກະຊົນຈຶ່ງຢ້ານຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກ, ຕົກໃສ່ຄວາມໂລບມາກໂລພາ ເສເພ ຟຸມເຟືອຍຫຼູຫຼາ ສໍ້ລາດບັງຫຼວງ. ເຂົາເຈົ້າມັກກຽດຊື່ສຽງ ສະແຫວງຫາຜົນປະໂຫຍດ, ແລ່ນນຳຍົດຖາບັນດາສັກ, ຢາກມີສິດອຳນາດ. ເຂົາເຈົ້າອວດອົ່ງທະນົງຕົວ, ຍົກສູງຕົນເອງ, ຖືເບົາລວມໝູ່, ໝິ່ນປະໝາດມະຫາຊົນ, ຜູກຂາດສິດ ຜູກຂາດອຳນາດ. ເຂົາເຈົ້າຫ່າງເຫີນມະຫາຊົນ, ຫ່າງເຫີນຕົວຈິງ, ຕິດພະຍາດອາດຍາສິດ ມັກໃຊ້ຄຳສັ່ງຊີ້ຂາດ. ເຂົາເຈົ້າບໍ່ມີນ້ຳໃຈພະຍາຍາມບືນຕົວຂຶ້ນ, ບໍ່ຍອມຮ່ຳຮຽນເພື່ອກ້າວໜ້າ. ກໍຍ້ອນລັດທິເອກະຊົນ ຈຶ່ງພາໃຫ້ແຕກແຍກຄວາມສາມັກຄີ, ຂາດລັກສະນະຈັດຕັ້ງ, ລະບຽບວິໄນ, ນ້ຳໃຈຮັບຜິດຊອບຕ່ຳ, ບໍ່ປະຕິບັດຖືກຕ້ອງຕາມແນວທາງ ນະໂຍບາຍຂອງພັກ ແລະ ລັດ, ເຮັດໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດຂອງການປະຕິວັດ ແລະ ຂອງປະຊາຊົນຖືກເສຍຫາຍ”(1).
ລຸງໂຮ່ຂຽນ ແລະ ໃຫ້ເຜີຍແຜ່ນິພົນສະບັບນີ້ໃນປີ 1969 ເຊິ່ງເປັນໄລຍະເວລາທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫຍຸ້ງຍາກລຳບາກ ແລະສິ່ງທ້າທາຍ, ໃນເມື່ອທົ່ວປະເທດພວມລະດົມທຸກກຳລັງໃຫ້ແກ່ພາລະກິດປົດປ່ອຍພາກໃຕ້, ໂຮມປະເທດຊາດເປັນເອກະລາດ, ມັນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມີນ້ຳໃຈເສຍສະຫຼະອັນສູງສົ່ງ ແລະຕ້ອງຍູ້ຖອຍ ສິດຜົນປະໂຫຍດເຫັນແກ່ສ່ວນຕົວທຸກຢ່າງ. ດ້ວຍຄວາມສຳພັດໄວຂອງນັກແນວຄິດໃຫຍ່, ຜູ້ນຳທີ່ປີຊາສາມາດ, ລຸງໂຮ່ໄດ້ຄິດເຫັນກ່ອນ “ສັດຕູ’’ ອັນຕະລາຍທີ່ປະກົດຕົວໃນເງື່ອນໄຂພັກກຳອຳນາດ - ນັ້ນແມ່ນລັດທິເອກະຊົນ. ລຸງຮຽກຮ້ອງໃຫ້ກຳຈັດລັດທິເອກະຊົນ, ກ່ອນອື່ນແມ່ນລັດທິເອກະຊົນຢູ່ໃນພະນັກງານ ສະມາຊິກແຕ່ລະຄົນຂອງພັກ. ປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ກ່າວເຕື່ອນ 4 ບັນຫາໃຫຍ່ທີ່ພົວພັນເຖິງໄພອັນຕະລາຍຂອງພັກກຳອຳນາດ: ທີໜຶ່ງ, ຄວາມຜິດພາດທາງດ້ານແນວທາງຂອງພັກ; ທີສອງ, ຄວາມເຊື່ອມໂຊມປ່ຽນທາດທາງດ້ານຄຸນສົມບັດຂອງຖັນແຖວພະນັກງານ, ສະມາຊິດພັກ; ທີສາມ, ຄວາມຕ່ຳຕ້ອຍທາງດ້ານສະຕິປັນຍາ; ທີສີ່, ສະພາບຂາດຄວາມເດັດດ່ຽວສະຫຼຽວສະຫຼາດ, ຂາດຈິນຕະນາການເອກະລາດ, ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ, ປະດິດສ້າງ.
ໂດຍຮັບຮູ້ໄພອັນຕະລາຍເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໄດ້ມີຫຼາຍມາດຕະການ ວິທີແກ້ເພື່ອນຳພາປະຊາຊົນ ແລະ ພາຍຫຼັງ 30 ປີແຫ່ງການປ່ຽນແປງໃໝ່, ປະເທດຫວຽດນາມບັນລຸໄດ້ຜົນສຳເລັດອັນໃຫຍ່ຫຼວງຫຼາຍຢ່າງ ທີ່ມີຄວາມໝາຍປະຫວັດສາດ ບົນເສັ້ນທາງແຫ່ງການກໍ່ສ້າງ ແລະ ປົກປັກຮັກສາປະເທດຊາດຫວຽດນາມສັງຄົມນິຍົມ.
ຮັບຮູ້ຮູບໂສມຂອງລັດທິເອກະຊົນ ໃນປັດຈຸບັນ
ມະຕິກອງປະຊຸມຄັ້ງທີ 4 ຄະນະບໍລິຫານງານສູງກາງພັກ ສະໄໝທີ XI ວ່າດ້ວຍ “ບາງບັນຫາອັນຮີບດ່ວນກ່ຽວກັບການກໍ່ສ້າງພັກໃນປັດຈຸບັນ” ໄດ້ຊີ້ອອກຢ່າງຈະແຈ້ງວ່າ: “ພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ບໍ່ໜ້ອຍ, ໃນນັ້ນມີພະນັກງານຖືບົກບາດນຳພາ ຄຸ້ມຄອງ, ນັບທັງພະນັກງານຂັ້ນສູງຈຳນວໜຶ່ງ, ຖືກຊຸດໂຊມທາງດ້ານແນວຄິດການເມືອງ, ຄຸນສົມບັດ ແບບແຜນດຳລົງຊີວິດ, ອຸດົມການປະຕິວັດຖືກຈາງຫາຍໄປ, ຕົກໃສ່ລັດທິເອກະຊົນ ສວຍໂອກາດ, ແລ່ນນຳຜົນປະໂຫຍດ ຊື່ສຽງ ເງິນຄຳ, ຫຶງສານິນທາຖານະຕ່ຳແໜ່ງ, ພາກສ່ວນ, ສໍ້ລາດບັງຫຼວງ, ຟຸມເຟືອຍ, ເຮັດຕາມລຳພັງໃຈ, ໄຮ້ຫຼັກການ”.
ເປັນອັນຈະແຈ້ງວ່າ, ຖ້າຫາກກ່ອນໜ້ານີ້ ລັດທິເອກະຊົນເປັນພຽງຄວາມໂລບມາກໂລພາ, ມັກກຽດຊື່ສຽງ ຖານະອຳນາດ... ຂອງພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກຈຳນວນໜ້ອຍໜຶ່ງ, ແຕ່ໃນປັດຈຸບັນ ມັນໄດ້ກາຍເປັນຂອງພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ “ຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ບໍ່ໜ້ອຍ”, ພິເສດແມ່ນຂອງບັນດາຜູ້ທີ່ມີຖານະຕຳແໜ່ງ ມີອຳນາດ, ບໍ່ພຽງແຕ່ຢູ່ຂັ້ນຮາກຖານ ຫາກນັບທັງພະນັກງານຂັ້ນສູງ. ຮູບສະແດງຂອງລັດທິເອກະຊົນໃນປັດຈຸບັນໄດ້ປະກົດອອກໃນທຸກຂົງເຂດຂອງຊີວິດສັງຄົມ, ເລິກແລບແນບນຽນທີ່ສຸກ, ອາດຈະຄົ້ນເຜີຍໄດ້ ແລະ ອາດຈະຄົ້ນເຜີຍໄດ້ຍາກທີ່ສຸດ. ຮູບສະແດງຂອງລັດທິເອກະຊົນຈະແຈ້ງທີ່ສຸດແມ່ນການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ. ສໍ້ລາດບັງຫຼວງໃນການລົງທຶນ, ຄຸ້ມຄອງທີ່ດິນ, ປະຕິບັດໂຄງການ..., ເພື່ອຫາຄວາມລ້ຳລວຍທີ່ຜິດກົດໝາຍໃຫ້ແກ່ຕົນເອງ, ໃຫ້ແກ່ຜົນປະໂຫຍດໝູ່ພວກ, ໃນນັ້ນການສໍ້ລາດບັງຫຼວງໃຫຍ່ ເຮັດໃຫ້ງົບປະມານເສຍຫາຍເປັນຈຳນວນຫຼາຍ ນັ້ນແມ່ນການສໍ້ລາດບັງຫຼວງນະໂຍບາຍ, ສໍ້ລາດບັງຫຼວງໃນການກໍ່ສ້າງພື້ນຖານ, ໃນການວາງແຜນກຳນົດ ແລະ ຫັນປ່ຽນຈຸດປະສົງນຳໃຊ້ທີ່ດິນ,... ພະນັກງານສໍ້ລາດບັງຫຼວງມີໜ້າຢູ່ທຸກຂັ້ນ, ທຸກຂະແໜງການໃນລະບົບການເມືອງ. ໃນນັ້ນ, ການສໍ້ລາດບັງຫຼວງໃຫຍ່ມີຢູ່ນຳພະນັກງານການນຳວິສາຫະກິດຈຳນວນໜຶ່ງທີ່ມີທຶນຂອງລັດ, ໃນບາງອົງການຄຸ້ມຄອງລັດທີ່ມີຄວາມກ່ຽວພັນເຖິງການເປັນທີ່ປຶກສານະໂຍບາຍ, ກໍ່ສ້າງພື້ນຖານ, ເຈົ້າຂອງບັນດາແຜນງານ ໂຄງການຈຸດໜັກ. ແຜ່ຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນ “ສໍ້ລາດບັງຫຼວງມະຍິກມະຍ່ອຍ” ທີ່ສະແດງອອກໃນຖັນແຖວພະນັດງານ ຂ້າລັດຖະການ, ພິເສດແມ່ນຢູ່ບັນດາອົງການຄຸ້ມຄອງບໍລິຫານທີ່ຍັງໃຊ້ກົນໄກ “ຂໍ - ໃຫ້”. ປະຊາຊົນຮູ້ສຶກຮ້ອນເຄືອງທີ່ສຸດເມື່ອໄປຫາອົງການບໍລິຫານລັດບາງອົງການ ເພື່ອຂໍໜັງສືຕ່າງໆ ທີ່ພົວພັນເຖິງທີ່ດິນ, ກໍ່ສ້າງເຮືອນຢູ່, ຂໍວຽກເຮັດງານທຳ, ສຳມະໂນຄົວ, ສ້າງໂຄງການ, ເສຍພາສີອາກອນ… ຍ້ອນລະບຽບການບໍລິຫານຫຍຸ້ງເຫຍືອງ ແລະ ພະນັກງານກໍ່ບໍ່ອຳນວຍຄວາມສະດວກໃຫ້. ນັ້ນແມ່ນປະກົດການຊຸດໂຊມທາງດ້າຄຸນສົມບັດ, ສິນທຳ, ແບບແຜນດຳລົງຊີວິດ ຂອງລັດທິເອກະຊົນ.
ລັດທິເອກະຊົນກໍ່ໄດ້ຂະຫຍາຍຕົວຢູ່ໃນຂົງເຂດວຽກງານພະນັກງານ, ເຮັດໃຫ້ປະຊາຊົນເປັນຫ່ວງເປັນໃຍທີ່ສຸດ. ສະພາບການຕີລາຄາ, ສັງເກດພະນັກງານ ດ້ວຍຈິດໃຈບໍ່ເຫຼື້ອມໃສ, ບໍ່ພາວະວິໄສ; ສະພາບການແລ່ນນຳຍົດຖາບັນດາສັກ, ແລ່ນນຳສິດອຳນາດ, ແລ່ນນຳແຜນກຳນົດ, ແລ່ນນຳການຜັດປ່ຽນພະນັກງານ... ເກີດຂຶ້ນຢູ່ບາງສຳນັກງານອົງການ, ກົມກອງ, ທ້ອງຖິ່ນ, ຂະແໜງການ, ຄະນະກຳມະການ. ພະນັກງານນຳພາ ຄຸ້ມຄອງບາງຄົນ ໄດ້ຈັດວາງສັບຊ້ອນຍາດຕິພີ່ນ້ອງຂອງຕົນ ໃຫ້ຖືຕຳແໜ່ງປະຈຳການທີ່ບໍ່ເໝາະສົມກັບລະດັບຄວາມຮູ້ ຄວາມສາມາດ ແລະ ຄວາມໄວ້ວາງໃຈຂອງພະນັກງານ ແລະ ປະຊາຊົນ. ພະນັກງານຈຳນວນໜ້ອຍໜຶ່ງໄດ້ສວຍໃຊ້ຕຳແໜ່ງອຳນາດເພື່ອປົກປ້ອງຍາດຕິພີ່ນ້ອງ, ຜູ້ກະທຳຜິດ ໃນກໍລະນີກວດກາ, ກວດການ, ສືບສວນ, ຟ້ອງສານ, ພິພາກສາ. ສະພາບການກໍ່ພັກສ້າງພວກ, ພາກສ່ວນນິຍົມ, “ຂົນຂວາຍລະບຽງ” ຜິດກັບຫຼັກການຂອງພັກ, ການພະຍາຍາມສັບຊ້ອນຜູ້ບໍ່ມີຄຸນສົມບັດ, ບໍ່ມີຄວາມສາມາດເຂົ້າຕຳແໜ່ງນີ້, ຕຳແໜ່ງນັ້ນ ໂດຍບໍ່ແມ່ນຍ້ອນການຄັດເລືອກຄົນ ຫາກແມ່ນຍ້ອນຄົນເພື່ອສັບຊ້ອນວຽກງານ ຫຼືຫາວິທີສັບຊ້ອນຂັ້ນຮອງທີ່ດ້ອຍຄວາມສາມາດກວ່າ ເພື່ອສະດວກໃນການຄອບງຳ, ລ່ວງອຳນາດ ແລະ ບໍ່ອາດຈະແທນໃຫ້ແກ່ຕົນໄດ້. ສະພາບການເຫັນວ່າຖືກແຕ່ບໍ່ປົກປັກຮັກສາ, ເຫັນວ່າຜິດແຕ່ບໍ່ຕໍ່ສູ້ ຫຼືເກີດແຕກແຍກຄວາມສາມຄີພາຍໃນຍ້ອນຄວາມຂັດແຍ່ງໃນການແຈກຢາຍຜົນປະໂຫຍດເສດຖະກິດ, ໃນການແບ່ງງານ ການສັບຊ້ອນພະນັກງານ ກໍ່ໄດ້ເກີດມາຈາກລັດທິເອກະຊົນນີ້ເອງ.
ປັດຈຸບັນ ລັດທິເອກະຊົນໄດ້ “ເບັ່ງບານ”, ຂະຫຍາຍຕົວໄວ ແລະ ມີປະກົດການສັບສົນຫຼາຍຢ່າງ. ນີ້ເປັນການນາບຂູ່ທີ່ຮ້າຍແຮງຕໍ່ການຄົງຕົວຂອງລະບອບສັງຄົມນິຍັມ.
ກ່ຽວກັບສາເຫດທີ່ພາໃຫ້ເກີດຄວາມເຊື່ອມໂຊມທາງດ້ານແນວຄິດການເມືອງ, ຄຸນສົມບັດ, ແບບແຜນດຳລົງຊີວິດທີ່ສະແດງອອກຕ່າງກັນ ແລະ ເກີດລັດທິເອກະຊົນນັ້ນ ພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມໄດ້ຊີ້ແຈ້ງວ່າ ມີທັງສາເຫດພາວະວິໄສ ແຕ່ຕົ້ນຕໍແມ່ນສາເຫດອັດຕະວິໄສ: “ພະນັກງານ, ສະມາຊິກພັກຂາດຄວາມຝຶກຝົນຫຼໍ່ຫຼອມ, ບໍ່ມີເຈດຈຳນົງສູ້ຮົບ, ລືມໜ້າທີ່ຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນຕໍ່ກັບພັກ ແລະ ປະຊາຊົນ. ການຈັດຕັ້ງປະຕິບັດບັນດາແຜນນະໂຍບາຍ ນະໂຍບາຍຂອງພັກ-ລັດ, ບັນດາມະຕິ ຄຳສັ່ງ ຂໍ້ກຳນົດກ່ຽວກັບການກໍ່ສ້າງ ປັບປຸງພັກ ຢູ່ບາງແຫ່ງບໍ່ສຸດກົກສຸດປາຍ, ລະບຽບວິໄນບໍ່ເຂັ້ມງວດ, ເວົ້າບໍ່ໄປຄຽງຄູ່ກັບປະຕິບັດ ຫຼືເຮັດພໍເປັນຮີດ. ບັນດາຫຼັກການ ລວມສູນປະຊາທິປະໄຕ, ຕຳໜິຕົນເອງແລະຕຳໜິໝູ່ຄູ່ ຢູ່ຫຼາຍແຫ່ງບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຢ່າງແໜ້ນແຟ້ນ, ທັງບໍ່ໄດ້ກຳນົດຢ່າງລະອຽດ ເພື່ອເປັນພື້ນຖານໃຫ້ແກ່ວຽກງານກວດກາ, ຕິດຕາມກວດກາ. ການຄົ້ນຄວ້າ, ດັດແປງ, ປະກາດໃຊ້ກົນໄກ ນະໂຍບາຍ ກົດໝາຍທີ່ຖືກເໝາະກັບວິວັດການເຄື່ອນໄຫວຂອງລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມນັ້ນ ກໍ່ບໍ່ທັນການ, ເອກະສານນິຕິກຳຫຼາຍສະບັບພັດຂາດຂໍ້ກຳນົດການລົງໂທດຢ່າງລະອຽດ. ການຕີລາຄາ, ຈັດວາງສັບຊ້ອນ, ນຳໃຊ້ພະນັກງານຍັງມີລັກສະນະຜ່ອນຜັນເອົາໃຈກັນ, ພາກສ່ວນນິຍົມ, ຍັງບໍ່ທັນໃຫ້ຄວາມສຳຄັນແກ່ການຄົ້ນເຜີຍຄົນດີ ແລະ ມີກົນໄກແທ້ຈິງເພື່ອນຳໃຊ້ຜູ້ທີ່ມີຄຸນສົມບັດ ມີຄວາມສາມາດ, ບໍ່ເດັດດ່ຽວປ່ຽນແທນຜູ້ລະເມີດກົດລະບຽບວິໄນ, ອິດທິພົນຄວາມນິຍົມເຊື່ອຖືຕົກຕ່ຳ, ອ່ອນຄວາມສາມາດ... ວຽກງານໂຄສະນາ ອົບຮົມສຶກສາການເມືອງແນວຄິດ, ຄຸນສົມບັດ, ແບບແຜນດຳລົງຊີວິດ ໃນຫຼາຍກໍລະນີຍັງມີລັກສະນະຮູບການ... ວຽກງານກວດກາ, ຕິດຕາມກວດກາ, ຮັກສາກົດລະບຽບ ວິໄນ ຢູ່ຫຼາຍແຫ່ງ ຫຼາຍຂັ້ນ ຍັງບໍ່ໄດ້ດຳເນີນຢ່າງຮີບດ່ວນ ເປັນປະຈຳ. ການຕໍ່ສູ້ກັບການລະເມີດລະບຽບວິໄນ ຍັງມີລັກສະນະຜ່ອນຜັນ, ບໍ່ເຂັ້ມງວດ. ບົດບາດຕິດຕາມກວດກາຂອງປະຊາຊົນໂດຍຜ່ານແນວໂຮມປະເທດຊາດ ແລະ ບັນດາອົງຄະນະການເມືອງ-ສັງຄົມ ກໍ່ບໍ່ໄດ້ເສີມຂະຫຍາຍ, ປະສິດທິຜົນຍັງບໍ່ທັນສູງ”(2).
ວິທີແກ້ຈຳນວນໜຶ່ງ ເພື່ອຄອບງຳກຳຈັດລັດທິເອກະຊົນ
ຕໍ່ສູ້ເພື່ອຄອບງຳກຳຈັດລັດທິເອກະຊົນ ແມ່ນໜ້າທີ່ອັນຍາວນານ, ເປັນປະຈຳ ແລະ ລຽນຕິດ, ແຕ່ໃນສະພາບການປັດຈຸບັນພັດມີຄວາມໝາຍຮີບດ່ວນທີ່ສຸດ. ຄືທີ່ໄດ້ເວົ້າມາຂ້າງເທິງ, ເພື່ອແກ້ໄຂໂດຍພື້ນຖານ “ພະຍາດລັດທິເອກະຊົນທີ່ຮ້າຍແຮງ” ນີ້ຈຳເປັນແນ່ນອນຕ້ອງມີຫຼາຍວິທີແກ້ທີ່ຮອບດ້ານ ຄົບຊຸດ ດຸເດືອດ, ແຕ່ຕົ້ນຕໍແມ່ນບັນດາວິທີແກ້ລຸ່ມນີ້:
ທີໜຶ່ງ, ເພີ່ມທະວີວຽກງານອົບຮົມສຶກສາ, ຍົກສູງຄຸນສົມບັດປະຕິວັດໃຫ້ພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນບັນດາພະນັກງານນຳພາ ຄຸ້ມຄອງ.
ນີ້ແມ່ນໜ້າທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດ. ຍ້ອນແນວນັ້ນ, ໃນນິພົນ”ຍົກສູງຄຸນສົມບັດປະຕິວັດ, ກຳຈັດລັດທິເອກະຊົນ”, ປະທານໂຮ່ຈີມິນໄດ້ຊີ້ແຈ້ງ: ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກທັງໝົດ ສົມກັບເປັນນັກຮົບປະຕິວັດ, ພັກເຮົາຕ້ອງອອກແຮງເພີ່ມທະວີການອົບຮົມສຶກສາໃຫ້ທົ່ວພັກ ກ່ຽວກັບອຸດົມຄະຕິກອມມູນິດນິຍົມ, ກ່ຽວກັບແນວທາງ ນະໂຍບາຍຂອງພັກ, ກ່ຽວກັບໜ້າທີ່ ແລະ ຄຸນສົມບັດຂອງສະມາຊິກພັກ... ພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກແຕ່ລະຄົນ ຕ້ອງຖືຜົນປະໂຫຍດຂອງປະຕິວັດ, ຂອງພັກ, ຂອງປະຊາຊົນ ເປັນຜົນປະໂຫຍດສູງສຸດ. ເພິ່ນຍັງບອກສອນພວກເຮົາວ່າ: “ກໍ່ຄືກັນກັບແມ່ນນ້ຳຕ້ອງມີຍອດນ້ຳຈຶ່ງມີນ້ຳ, ບໍ່ມີຍອດນ້ຳ ແມ່ນ້ຳຈະບົກແຫ້ງ. ຕົ້ນໄມ້ຕ້ອງມີກົກ, ບໍ່ມີກົກຕົ້ນໄມ້ຈະຫ່ຽວແຫ້ງ. ນັກປະຕິວັດຕ້ອງມີຄຸນສົມບັດ, ບໍ່ມີຄຸນສົມບັດກໍ່ບໍ່ນຳພາປະຊາຊົນໄດ້ ເຖິງວ່າຈະເກ່ງກ້າສາມາດປານໃດກໍ່ຕາມ”(3). ເຊື່ອມຊືມຄຳສັ່ງສອນຂອງລຸງໂຮ່, ພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກແຕ່ລະຄົນຕ້ອງສືບຕໍ່ຍູ້ແຮງການຮ່ຳຮຽນ ແລະ ປະຕິບັດຕາມແບບຢ່າງຄຸນສົມບັດໂຮ່ຈີມິນ. ຄະນະພັກຂັ້ນຕ່າງໆຕ້ອງປ່ຽນແປງໃໝ່ວຽກງານໂຄສະນາ ອົບຮົມສຶກສາການເມືອງແນວຄິດ, ບຳລຸງທິດສະດີ, ບຳລຸງຄວາມຮູ້ໃໝ່ ຢ່າງເປັນປະຈຳໃຫ້ພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ, ພະນັກງານນຳພາ ຄຸ້ມຄອງຂັ້ນຕ່າງໆ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນຢູ່ຂັ້ນສູນກາງ. ຕໍ່ສູ້ຢ່າງເດັດດ່ຽວຕ້ານພະຍາດອາດຍາສິດ, ສໍ້ລາດບັງຫຼວງ, ຄວາມຟຸມເຟືອຍ, ເວົ້າບໍ່ໄປຄຽງຄູ່ກັບການປະຕິບັດ.
ທີສອງ, ພັກ ລັດ ມີກົນໄກເພື່ອໃຫ້ຄະນະພັກຂັ້ນຕ່າງໆ, ບັນດາຂະແໜງການ ແລະ ປະຊາຊົນ ຄັດເລືອກ, ຈັດວາງສັບຊ້ອນໄດ້ຜູ້ນຳໜ້າທີ່ມີສະຕິປັນຍາ ມີລະບຽບວິໄນ ແລະ ເປັນແບບຢ່າງ.
ນີ້ແມ່ນມາດຕະການສຳຄັນທີ່ສຸດ ແລະ ບໍ່ແມ່ນວ່າຈະເຮັດບໍ່ໄດ້. ພັກກຳອຳນາດ ແມ່ນພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກມີອຳນາດ. ຖ້າຫາກ ອຳນາດຖືກມອບໃຫ້ຜູ້ມີສະຕິປັນຍາ, ດຳລົງຊີວິດແລະເຮັກວຽກຢ່າງມີລະບຽບວິໄນ, ເຄົາລົບນັບຖືກົດໝາຍ, ຕົນເອງແລະຄອບຄົວເປັນແບບຢ່າງ, ອຳນາດນັ້ນຈະໄດ້ເສີມຂະຫຍາຍຄຸນປະໄຫຍດຢ່າງຕັ້ງໜ້າ, ຮັບໃຊ້ຢ່າງຕັ້ງໜ້າໃຫ້ແກ່ພາລະກິດປະຕິວັດ. ກົງຂ້າມ, ຖ້າຫາກມອບອຳນາດໃຫ້ຜູ້ບໍ່ມີສະຕິປັນຍາ, ບໍ່ມີຄວາມສາມາດພຽງພໍ, ຜູ້ຕິດພະຍາດເອກະຊົນນິຍົມ, ບໍ່ຫົວຊາຕໍ່ກົດໝາຍ, ແບບແຜນດຳລົງຊີວິດບໍ່ດີ, ອຳນາດນັ້ນກໍ່ຈະກາຍເປັນເຄື່ອງມື, ເປັນກຳລັງແຮງຮັບໃຊ້ໃຫ້ແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ, ຜູກຂາດການຈັດຕັ້ງ, ທຳລາຍພັກ.
ປະທານໂຮ່ຈີມິນຊີ້ແຈ້ງວ່າ: “ພະນັກງານເປັນກົດຮາກຂອງທຸກວຽກງານ”, “ວຽກງານຈະສຳເລັດ ຫຼືປະລາໄຊ ລ້ວນແຕ່ແມ່ນຍ້ອນພະນັກງານດີຫຼືບໍ່”. ເພິ່ນຍັງສອນວ່າ: “ແບບຢ່າງທີ່ມີຊີວິດໜຶ່ງ ມີຄຸນຄ່າເທົ່າກັບບົດປາທະກະຖາໂຄສະນາຮ້ອຍກວ່າບົດ”. ຖ້າຫາກຄັດເລືອກໄດ້, ສັບຊ້ອນໄດ້ຜູ້ນຳໜ້າຂະແໜງການ ຂັ້ນຕ່າງໆ ທີ່ມີສະຕິປັນຍາ, ກໍຈະເຜີນແຜ່ໃຫ້ຜູ້ນຳໜ້ານັ້ນຮູ້ນຳໃຊ້ຜູ້ຮອງທີ່ມີຄວາມສາມາດ ມີລະດັບຄວາມຮູ້ເພື່ອແກ້ໄຂ, ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຢ່າງມີປະສິດທິຜົນ. ພະນັກງານມີສະຕິປັນຍາ, ມີສະຕິຕໍ່ລະບຽບວິໄນ, ເຄົາລົບນັບຖືກົດໝາຍ ຈະເປັນແບບຢ່າງເພື່ອໃຫ້ທຸກຄົນປະຕິບັດກົດໝາຍ ແລະ ຕັດສິນລົງໂທດຜູ້ລະເມີດກົດໝາຍຢ່າງເຂັ້ມງວດ. ນີ້ແມ່ນບັນຫາທີ່ປະຊາຊົນຊັ້ນວັນນະຕ່າງໆເອົາໃຈໃສ່ທີ່ສຸດ ແລະ ມຸ່ງຫວັງວ່າລັດຈະປະຕິບັດໄດ້ຄືແນວນັ້ນ. ຄຽງຄູ່ກັບສະຕິປັນຍາ, ສະຕິຕໍ່ລະບຽບວິໄນ ຜູ້ນຳໜ້າຍັງຕ້ອງເປັນແບບຢ່າງໃນການເຮັດວຽກ, ໃນການດຳລົງຊີວິດປະຈຳວັນ ເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນເຮັດຕາມແບບ. ໃນພາກຕົວຈິງ, ເຖິງວ່າຂໍ້ກຳນົດ ກົດລະບຽບ ກົດໝາຍຈະແໜ້ນແຟ້ນປານໃດກໍ່ຕາມ ແຕ່ຖ້າຫາກຜູ້ນຳໜ້າບໍ່ເປັນແບບຢ່າງ, ບໍ່ເຄົາລົບນັບຖືກົດໝາຍ ກໍ່ຈະພົບຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃນການປະຕິບັດກົດໝາຍໃຫ້ປະກົດເປັນຈິງ.
ໃນສະພາບການປັດຈຸບັນ, ພັກຕ້ອງມີກົນໄກໃຫ້ປະຊາຊົນ ແລະ ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງໃນລະບົບການເມືອງໄດ້ແນະນຳ, ສະເໜີຜູ້ມີຄຸນສົມບັດ ມີຄວາມສາມາດໃຫ້ພັກ ເພື່ອເລືອກຕັ້ງ, ສັບຊ້ອນໃຫ້ເປັນຜູ້ນຳໜ້າຂະແໜງການ, ຂັ້ນຕ່າງໆ; ຖືວ່ານີ້ເປັນແຫຼ່ງພະນັກງານທີ່ສຳຄັນ, ພາວະວິໄສຂອງພັກ. ດ້ານອື່ນ, ຄວນມີກົນໄກເລືອກເສັງເປັນພະນັກງານນຳພາ ຄຸ້ມຄອງ ແລະ ກົນໄກເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນຕິດຕາມກວດກາພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກທີ່ລະເມີດຫຼັກສິນທຳ, ແບບແຜນດຳລົງຊີວິດ, ທຸຈະລິດ, ສໍ້ລາດບັງຫຼວງ.
ທີສາມ, ກໍ່ສ້າງ, ກຳນົດມາດຕະຖານອັນລະອຽດກ່ຽວກັບການຕີລາຄາພະນັກງານ ເພື່ອແນໃສ່ຕີລາຄາຢ່າງຖືກຕ້ອງຜົນງານ, ປະສິດທິຜົນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ ແລະ ການປະກອບສ່ວນຂອງຜູ້ນຳໜ້າຂະແໜງການ, ຂັ້ນຕ່າງໆ. ບົນພື້ນຖານນັ້ນ, ທຸກໆປີ, ຄະນະພັກສັງເກດຕີລາຄາພະນັກງານ ແລະ ເປີດເຜີຍໃຫ້ພະນັກງານ, ປະຊາຊົນຮູ້.
ຖ້າຫາກ ການຕີລາຄາພະນັກງານ ແລະ ເປີດເຜີຍໃຫ້ພະນັກງານໃນຂະແໜງການ, ໃຫ້ປະຊາຊົນຮູ້ ໄດ້ປະຕິບັດເປັນຢ່າງດີ ມັນຈະເປັນກຳລັງໝູນ, ເປັນແຮງໜີບເພື່ອໃຫ້ຜູ້ນຳໜ້າຕ້ອງຕັ້ງໜ້າປະຕິບັດງານ, ສຸດອົກສຸດໃຈເຮັດຫຼ້ອນໜ້າທີ່ຂອງຕົນ. ເມື່ອຜູ້ນຳໜ້າມີຄວາມຮັບຜິດຊອບສູງຕໍ່ກັບວຽກງານ, ເຂົາຈະຮູ້ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພະນັກງານໃຕ້ອຳນາດເຮັດວຽກຢ່າງຕັ້ງໜ້າກວ່າອີກ, ມີປະສິດທິຜົນກວ່າອີກ. ຜ່ານນັ້ນ, ປະຊາຊົນມີເງື່ອນໄຂເພື່ອຕິດຕາມກວດກາການເຄື່ອນໄຫວຂອງຜູ້ນຳໜ້າ ທາງດ້ານປະສິດທິຜົນການປະຕິບັດໜ້າທີ່, ທັງດ້ານຄຸນສົມບັດ, ຄຸນທາດ, ແບບແຜນດຳລົງຊີວິດຂອງພະນັກງານຜູ້ນັ້ນ. ຍ້ອນຈຳນວນພະນັກງານນຳໜ້າຂະແໜງການ ຂັ້ນຕ່າງໆ ບໍ່ຫຼາຍ ດັ່ງນັ້ນອົງການວິຊາສະເພາະມີເງື່ອນໄຂໃຫ້ຄຳປຶກສາແກ່ຄະນະພັກ ເພື່ອຕີລາຄາພະນັກງານຢ່າງໃກ້ຊິດ ຖືກຕ້ອງ. ທຸກໆປີ ຄວນຈັດຕັ້ງການສຳຫຼວດຄວາມຄິດເຫັນຂອງປະຊາຊົນຢ່າງພາວະວິໄສ ເພື່ອຕີລາຄາດັດຊະນີຄວາມພຶງພໍໃຈຂອງປະຊາຊົນຕໍ່ຜູ້ນຳໜ້າ. ຕີລາຄາພະນັກງານແມ່ນບັນຫາສຳຄັນທີ່ສຸດ ເພື່ອຕົກລົງການຈັດວາງສັບຊ້ອນ, ນຳໃຊ້ພະນັກງານ ແລະ ເພື່ອຈຳກັດຮັດແຄບລັດທິເອກະຊົນ. ຖ້າຫາກພະນັກງານ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນຜູ້ນຳໜ້າ ບໍ່ສຳເລັດໜ້າທີ່ພາຍຫຼັງ 2 - 3 ປີ ແມ່ນຕ້ອງປ່ຽນແທນຢ່າງເດັດຂາດ.
ທີສີ່, ຮີບຄົ້ນຄວ້າກໍ່ສ້າງ ຫຼືປັບປຸງ ເພີ່ມເຕີມກົນໄກ ນະໂຍບາຍ ກົດໝາຍໃຫ້ແທດເໝາະກັບຂະບວນວິວັດການຂັບເຄື່ອນຂອງລະບົບເສດຖະກິດຕະຫຼາດກຳນົດທິດສັງຄົມນິຍົມ.
ໃນເງື່ອນໄຂພັກກຳອຳນາດ ພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກໃນລະບົບການເມືອງມັກຕິດພະຍາດອາດຍາສິດ, ສໍ້ລາດບັງຫຼວງ. ພັກ, ລັດ, ບັນດາອົງການການເມືອງ-ສັງຄົມ ຕ້ອງມີກົດຂໍ້ບັງຄັບເພື່ອກວດກາອຳນາດ. ກ່ອນອື່ນໝົດ ຕ້ອງມີເອກະສານກຳນົດແຈ້ງຄວາມຮັບຜິດຊອບ ແລະ ສິດຜົນປະໂຫຍດຂອງພະນັກງານນຳໜ້າຂະແໜງການ ຂັ້ນຕ່າງໆ. ພ້ອມກັນນັ້ນ, ມີກົດໝາຍເພື່ອຄຸ້ມຄອງລາຍຮັບ, ປະກາດໂປ່ງໃສສິນຊັບຂອງຜູ້ນຳໜ້າ, ຂອງຄອບຄົວຜູ້ນຳໜ້າ ໂດຍຕິດກັບການດັດແປງນະໂຍບາຍເງິນເດືອນ ເພື່ອໃຫ້ຜູ້ນຳໜ້າຮັບປະກັນຊີວິດຂອງຕົນ. ຄວນມີກົນໄກເພື່ອໃຫ້ປະຊາຊົນ, ແນວໂຮມປະເທດຊາດຫວຽດນາມ ແລະ ບັນດາອົງການການເມືອງ-ສັງຄົມ ຕິດຕາມກວດກາໄດ້ອຳນາດຂອງພະນັກງານ, ເປັນຕົ້ນແມ່ນຜູ້ນຳໜ້າບັນດາຂະແໜງການ, ຂັ້ນ ແລະ ຂົງເຂດຕ່າງໆ...
ທີຫ້າ, ເພີ່ມທະວີການກໍ່ສ້າງ, ປັບປຸງພັກ, ກີດກັ້ນ ຍູ້ຖອຍຄວາມເຊື່ອມໂຊມດ້ານແນວຄິດການເມືອງ, ຄຸນສົມບັດ, ແບບແຜນດຳລົງຊີວິດຂອງພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ.
ບົນພື້ນຖານປ່ຽນແປງໃໝ່ວຽກງານທິດສະດີ, ສະຫລຸບສັງລວມພຶດຕິກຳເພື່ອຍົກສູງຄວາມສາມາດກຳອຳນາດຂອງພັກ ແລະ ຮັບປະກັນຄວາມສັກສິດ, ປະສິດທິຜົນຂອງການນຳພາຂອງພັກ, ຮັບປະກັນຫຼັກໝັ້ນການເມືອງຂອງພັກ, ຂອງບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງພັກ, ຂອງພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກ. ສືບຕໍ່ປ່ຽນແປງໃໝ່, ປັບປຸງການຈັດຕັ້ງ, ຍົກສູງຄຸນນະພາບ ປະສິດທິຜົນການເຄື່ອນໄຫວຂອງບັນດາຮາກຖານພັກ ແລະ ຍົກສູງຄຸນນະພາບສະມາຊິກພັກ. ເພີ່ມທະວີວຽກງານກວດກາ, ຕິດຕາມກວດກາ, ລະບຽບວິໄນພັກ. ຍູ້ແຮງການຕໍ່ສູ້ປ້ອງກັນແລະຕ້ານການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ ຄວາມຟຸມເຟືອຍ, ຕັດສິນລົງໂທດຢ່າງເຂັ້ມງວດຕໍ່ກັບການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ, ຄວາມຟຸມເຟືອຍ, ຕໍ່ກັບການປົກປ້ອງ ຜ່ອນຜັນ ສະໜັບສະໜູນການກະທຳສໍ້ລາດບັງຫຼວງ, ແຊກແຊງ ກີດກັ້ນວຽກງານຕ້ານການສໍ້ລາດບັງຫຼວງ ຕ້ານຄວາມຟຸມເຟືອຍ. ປະຕິບັດຫຼັກການລວມສູນປະຊາທິປະໄຕ, ດຳເນີນການຕຳໜິແລະຕຳໜິຕົນເອງຢ່າງເຂັ້ມງວດ ເພື່ອໃຫ້ຊະມາຊິກພັກແຕ່ລະຄົນເຮັດ ແລະ ປະຕິບັດຕາມມະຕິຂອງພັກ, ປະຕິບັດກົດໝາຍຂອງລັດ. ບັນດາອົງການຈັດຕັ້ງພັກປະຕິບັດກົດລະບຽບ ລະບຽບວິໄນຂອງພັກໄດ້ດີ ຈຶ່ງສາມາດຊີ້ນຳ ນຳພາ, ຮັກສາກົດໝາຍ ລະບຽບວິໄນໃນສັງຄົມໄດ້, ຈຶ່ງປະກອບສ່ວນສ້າງຄວາມເຫັນດີເຫັນພ້ອມສັງຄົມ ແລະ ເພີ່ມທະວີຄວາມພົວພັນສະໜິດແໜ້ນລະຫວ່າງພັກ ກັບປະຊາຊົນ; ປັບປຸງຄວາມເຊື່ອຖືຂອງປະຊາຊົນຕໍ່ກັບພັກ.
ໃນຕະຫຼອດເວລານຳພາການປະຕິວັດ ກໍ່ຄືໃນເວລາຂຽນພິໄນກຳ ກ່ອນເມື່ອຈະລ່ວງລັບໄປ ທ່ານປະທານໂຮ່ຈີມິນ ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ທີ່ສຸດເຖິງການກໍ່ສ້າງພັກ “ຢູ່ພາຍໃນພັກຄວນປະຕິບັດປະຊາທິປະໄຕກວ້າງຂວາງ, ດຳເນີນການຕຳໜິແລະຕຳໜິຕົນເອງຢ່າງເປັນປະຈຳ ແລະ ເຂັ້ມງວດ ແມ່ນວິທີໜຶ່ງດີທີ່ສຸດເພື່ອປັບປຸງ ແລະ ຂະຫຍາຍຄວາມສາມັກຄີ ແລະ ຄວາມເປັນເອກະພາບຂອງພັກ. ຕ້ອງມີຄວາມເປັນເພື່ອນສະຫາຍຮັກແພງເຊິ່ງກັນ ແລະ ກັນ”. ຖ້າຫາກພະນັກງານ ສະມາຊິກພັກທຸກຄົນ ລ້ວນແຕ່ຊາບຊືມຄຳຕັກເຕືອນຂອງລຸງໂຮ່ນັ້ນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ລ້ວນແຕ່ດຳລົງຊີວິດ ແລະ ເຮັດວຽກຢ່າງເປັນແບບຢ່າງ ກໍ່ຈະຍູ້ຖອຍລັດທິເອກະຊົນໄດ້.
ໃນເວລາຕໍ່ໜ້າ, ພວກເຮົາສືບຕໍ່ຊາບຊືມຢ່າງເລິກເຊິ່ງຄຳຕັກເຕືອນຂອງປະທານໂຮ່ຈີມິນ: “ຊາດໜຶ່ງ, ພັກໜຶ່ງ ແລະ ຄົນຜູ້ໜຶ່ງ, ມື້ວານນີ້ແມ່ນຍິ່ງໃຫຍ່ ມີແຮງດຶງດູດໃຈຫຼາຍ, ບໍ່ແນ່ນອນວ່າມື້ນີ້ແລະມື້ອື່ນ ຍັງໄດ້ຮັບຄວາມຮັກແພງ ແລະ ຍໍ້ງຍໍຂອງທຸກຄົນ, ຖ້າຫາກນ້ຳໃຈບໍ່ຜ່ອງໃສອີກ, ຖ້າຫາກຕົກໃສ່ລັດທິເອກະຊົນ... ຢູ່ໃນແຕ່ລະຄົນລ້ວນແຕ່ມີອັນດີແລະຊົ່ວ ກຸສົນແລະອະກຸສົນ. ເຮົາຕ້ອງຮູ້ເຮັດໃຫ້ອັນດີຢູ່ໃນແຕ່ລະຄົນ ແຕກດອກອອກໜໍ່ຄືດອກໄມ້ບານ ໃນລະດູບານໃໝ່ ແລະ ດ້ານບໍ່ດີສູນຫາຍໄປເທື່ອລະກ້າວ, ນັ້ນແມ່ນທ່າທີ່ຂອງບັນດານັກປະຕິວັດ”(4)./.
ໂດຍ ຫງວຽນເຖຈຸງ
ອະດີດກຳມະການສູນກາງພັກ, ຮອງຫົວໜ້າຜູ້ປະຈຳການ ຄະນະຂົນຂວາຍປະຊາຊົນສູນກາງ
-----------------------
* ບົດນີ້ໄດ້ລົງພິມໃນວາລະສານກອມມູນິດ ສະບັບທີ 879 (ເດືອນມັງກອນ 2016).
(1) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ສຳນັກພິມຈຳໜ່າຍການເມືອງແຫ່ງຊາດ - ຊື້ເຖິດ, ຮ່າໂນ້ຍ, 2011, ເຫຼັ້ມ 15, ໜ້າ 547.
(2) ມະຕິກອງປະຊຸມຄັ້ງທີ 4 ຄະນະບໍລິຫານງານສູນກາງພັກກອມມູນິດຫວຽດນາມ ສະໄໝທີ່ XI, ໜ້າ 3 - 4.
(3) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 5, ໜ້າ 292 - 293.
(4) ໂຮ່ຈີມິນ: ນິພົນຄົບຊຸດ, ປຶ້ມທີ່ໄດ້ແນະນຳ, ເຫຼັ້ມ 15, tr. 672.
